ครอบครัวเว่ย
ก่อนเข้านอนตอนกลางคืน เว่ยเจียงหนิงก็นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ จึงได้คุยกับซู่หยานหง
“แม่ พรุ่งนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ ฉันโทรหาชิงหนิงและขอให้เธอกลับบ้านในช่วงวันหยุด เธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปตลาดและซื้ออาหารจานโปรดของเธอเพิ่ม รวมทั้งโยวโยวด้วย ครอบครัวของเราจะฉลองวันหยุดกันอย่างสนุกสนาน”
ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกำลังจะโทรหาชิงหนิง
สีหน้าของ Xu Yanhong เปลี่ยนไป และเธอรีบหยุดเขา “อย่าตีฉัน!”
“เกิดอะไรขึ้น?” เว่ยเจียงหนิงถามด้วยความสงสัย
ดวงตาของซู่หยานหงกระพริบ เธอไม่รู้ว่าเว่ยหลินเซิงได้งานแล้วและย้ายออกไปแล้ว เธอคิดว่าเขายังคงอยู่กับชิงหนิง เธอเกรงว่าหากเธอโทรไปแล้ว ชิงหนิงจะพาเว่ยหลินเซิงไปกับเขาด้วย
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเว่ยหลินเซิงพบบ้านใหม่และไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป? เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาทุกวัน
เธอหวาดกลัวมากขึ้นไปอีกว่าเจิ้งเซียวหยานจะรู้ว่าเจียงหนิงมีพ่อเป็นนักพนัน และจะกลับบ้านพ่อแม่ของเธอด้วยความโกรธเคือง เธอยังคงรอให้เจิ้งเซียวหยานมอบหลานให้เธอโดยเร็วที่สุด
“ชิงหนิงโทรมาหาฉันตอนบ่ายและบอกว่าเธอต้องทำงานล่วงเวลาพรุ่งนี้และมาไม่ได้!” ซู่หยานหงคิดข้อแก้ตัวขึ้นมา
เว่ยเจียงหนิงขมวดคิ้ว “ทำงานล่วงเวลาช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์เหรอ?”
เจิ้งเซียวหยานเดินเข้ามาหาและพูดด้วยรอยยิ้มปลอมๆ ว่า “เป็นบริษัทใหญ่ เธอเลยยุ่งมาก! ชิงหนิงเป็นคนที่เป็นที่นิยมในหมู่ประธานาธิบดี เธอจึงมีงานให้ทำมากมาย ฉันคิดว่าเธอคงไม่ได้เงินมากนักแม้ว่าเธอจะทำงานหนักเท่าคุณก็ตาม!”
เว่ยเจียงหนิงไม่อยากฟังเรื่องนินทาของเจิ้งเซียวหยาน ดังนั้นเขาจึงรีบพูดออกมาว่า “ลืมมันไปเถอะ ปล่อยให้ชิงหนิงทำหน้าที่ของเธอให้ดี แล้วเชิญเธอกลับบ้านเมื่อเธอว่าง”
ขณะที่เจิ้งเซียวหยานเดินไปที่ห้องครัวเพื่อดื่มน้ำ ซู่หยานหงก็พาเว่ยเจียงหนิงไปที่ห้องของเธอแล้วกระซิบว่า “เซียวหยานมีปัญหาอะไรกับคุณหรือเปล่า?”
“เลขที่!” เว่ยเจียงหนิงยิ้มจางๆ “เธอแค่ล้อเล่น!”
ซู่หยานหงพยักหน้า “ตอนนี้คุณไม่ได้ยุ่งกับงานอีกต่อไปแล้ว และคุณก็ไม่ต้องทำงานล่วงเวลาตลอดเวลา รีบมีลูกกับเซียวหยานกันเถอะ!”
เว่ยเจียงหนิงพูดอย่างเก้ๆ กังๆ “เราเพิ่งแต่งงานกัน ไม่มีอะไรต้องรีบ”
“คุณไม่ได้กังวล แต่ฉันกังวล!” ซู่หยานหงกระพริบตาให้เว่ยเจียงหนิง “ฟังแม่ของคุณนะ เซียวหยานจะติดตามคุณอย่างจริงใจก็ต่อเมื่อคุณมีลูกแล้วเท่านั้น”
“ฉันรู้!”
เว่ยเจียงหนิงตอบไปอย่างรับปากว่า “ผมจะนอนแล้วครับแม่ ถ้าคุณมีเวลา ไปที่บ้านของชิงหนิงแล้วช่วยเธอดูแลเด็กหน่อยสิ!”
ซู่หยานหงยิ้มอย่างรู้สึกผิด “ข้าจะไปภายในสองวัน!”
–
พรุ่งนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ แต่สองวันที่ผ่านมาท้องถนนก็เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองแล้ว
ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเจียงเฉิงเต็มไปด้วยความสว่างไสว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงแสงไฟที่เพิ่มเข้ามาในช่วงเทศกาล ซึ่งทำให้ทิวทัศน์ดูงดงามและอลังการยิ่งขึ้น
ซูซีนอนอยู่บนเตียงมองดูผู้คนจุดดอกไม้ไฟข้างนอก ประกายไฟที่สั่นไหวสะท้อนในดวงตาที่ชื้นเล็กน้อยของเธอ ชัดเจนและสดใส
หลิงจิ่วเจ๋อเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันอยู่รอบเอวของเขา เขามีไหล่กว้าง เอวคอด หุ่นที่ได้สัดส่วนสมบูรณ์แบบ และมีกลิ่นฮอร์โมนโชยออกมา
เขานั่งลงบนเตียง ปล่อยให้ซูซีพักศีรษะบนขาของเขา จากนั้นจึงหยิบครีมทาตัวขึ้นมาทาที่หลังของเธอเบาๆ
ผิวของหญิงสาวเนียนเรียบราวกับครีม ชุ่มชื้นราวกับหยกขาว และให้ความรู้สึกดีเมื่อสัมผัส ดวงตาฟีนิกซ์ที่แคบและยาวของหลิงจิ่วเจ๋อแสดงให้เห็นถึงความสำเร็จ เขาใช้ฝ่ามือกดเธอไม่เบาหรือหนักเกินไปเพื่อคลายความเหนื่อยล้าของเธอ
ซู่ซีกอดเอวเขาและรู้สึกสบายมากจนเกือบจะหลับไป
“พรุ่งนี้เครื่องบินจะออกตอน 10 โมง ฉันโทรหาปู่แล้ว และปู่บอกว่าจะรอเรากินข้าวเที่ยงด้วยกัน” หลิงจิ่วเจ๋อเอนตัวเข้ามา จูบติ่งหูของเธอ และกระซิบ
ซู่ซีพูด “อืม” อย่างขี้เกียจ
เธอรู้สึกโล่งใจที่ได้ฝากเรื่องนี้ไว้กับเขา
จู่ๆ ซูซีก็นึกถึงเรื่องบางอย่างได้ เธอจึงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ฉันอยากพาชิงหนิงและโยวโยวกลับไปที่หยุนเฉิงเพื่อฉลองเทศกาล คุณคิดยังไง”
หลิงจิ่วเจ๋อยกคิ้วขึ้น “ชิงหนิงกับเจียงเฉินยังไม่คืนดีกันอีกเหรอ?”
ซู่ซีกระซิบ “คุณไม่รู้เหรอว่าพวกเขาคืนดีกันแล้วหรือยัง?”
“ผมไม่รู้ ผมยุ่งมากก่อนวันหยุด ผมไม่ได้เจอเขาเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา”
ซู่ซีถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าเรื่องระหว่างชิงหนิงกับพี่เฉินจะต้องใช้เวลาหารือกันสักพัก”
หลิงจิ่วเจ๋อกล่าวว่า “ทำไมคุณไม่ชักชวนชิงหนิงให้บอกเจียงเฉินเกี่ยวกับสถานการณ์ของโยวโยวล่ะ”
ซู่ซีส่ายหัวช้าๆ “ชิงหนิงจะไม่บอกใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแม่ของเจียงเฉินเห็นยู่โหยว หากเธอรู้ว่ายู่โหยวเป็นลูกของเจียงเฉิน เธออาจพายู่โหยวออกไปจากชิงหนิง ชิงหนิงไม่กล้าเสี่ยง”
หลิงจิ่วเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย “ชิงหนิงคิดมากเกินไปหรือเปล่า?”
ซู่ซีกล่าวว่า “เพราะชิงหนิงมีเพียงจุดอ่อนและไม่มีทางออก เธอจึงต้องพิจารณาทุกอย่างเพื่อโยวโยวด้วยเช่นกัน”
ดวงตาของเธอเปลี่ยนไปเป็นความเย็นชา “เป็นช่วงวันหยุด แต่ชิงหนิงและโยวโยวไม่ได้กลับไปหาตระกูลเว่ย คุณลองนึกดูว่าตระกูลเว่ยเย็นชาและเฉยเมยต่อชิงหนิงขนาดไหน ถ้าชิงหนิงมีปัญหา คุณคิดว่าพวกเขาจะสนับสนุนเธอหรือไม่”
เนื่องจากตระกูลเว่ยไม่ได้ยับยั้งชิงหนิงไว้ ซูซีจึงคิดว่าพวกเขามีจิตสำนึก!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจาก Xu Yanhong โยนภาระทั้งหมดในการดูแลวัยชราของ Wei Linsheng ให้กับ Qingning และไม่เคยมาเยี่ยมเขาเลยจนกระทั่งตอนนี้ Su Xi จึงรู้สึกหัวใจสลาย ไม่ต้องพูดถึง Qingning เลย!
รัวบอกว่าเฉินหยวนชอบซู่ถงมากกว่า เพราะซู่ถงเติบโตมาเคียงข้างเธอ และเธอทุ่มเทความรักและความพยายามทั้งหมดให้กับซู่ถง ซึ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แล้วซูหยานหงล่ะ? ทำไมถึงลำเอียงเหมือนกัน?
ซู่ซีไม่เข้าใจ
หลิงจิ่วเจ๋อนอนตะแคงข้างโดยอุ้มซูซีไว้ และวางแขนไว้บนไหล่ของเธออย่างปลอบโยน พร้อมกระซิบว่า “บางทีความเฉยเมยของตระกูลเว่ยอาจทำให้เจียงเฉินสงสารชิงหนิงมากขึ้น ความรักก็เติบโตขึ้นทุกวัน”
ซู่ซีเอนหน้าอกของเขาและพยักหน้าช้าๆ
“งั้นไปถามชิงหนิงพรุ่งนี้ว่าเธออยากกลับหยุนเฉิงกับพวกเราไหม” เสียงของหลิงจิ่วเจ๋อไม่ชัดเจน และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจ เขาจับใบหน้าของซูซีและจูบเธอจากดวงตาของเธอ
ซู่ซีหลับตาครึ่งหนึ่งแล้วกระซิบว่า “คุณไม่ได้บอกว่าฉันต้องตื่นเช้าพรุ่งนี้เหรอ? วันนี้ฉันเข้านอนเร็วหน่อยดีกว่า”
“อืม” ชายคนนั้นตอบด้วยเสียงต่ำแหบพร่าและชวนหลงใหล แต่จูบนั้นไม่ได้หยุดเลย
ซู่ ซีฟาง กำลังจะผลักเขา แต่จู่ๆ โทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ เธอก็ดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดมัน มันเป็นข้อความ WeChat
เซินหมิง [ที่รัก สุขสันต์วันไหว้พระจันทร์ รอฉันกลับไปแล้วค่อยพบคุณอีกครั้งนะ] –
เมื่อซูซีอ่านหนังสือไปได้ครึ่งเล่ม เธอรู้สึกว่าลมหายใจของชายที่อยู่เหนือศีรษะเธอเย็นลงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะมองขึ้น หลิงจิ่วเจ๋อก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ คลิกบนข้อมูลของเสิ่นหมิง และบล็อกและลบมันทันที
“เลขที่!” ซู่ซีเอื้อมมือไปหยุดเขา
หลิงจิ่วเจ๋อโยนโทรศัพท์ของเขาทิ้งแล้วโน้มตัวไปกดซูซีไว้ใต้ตัวเขา
เขากำลังจะปล่อยเธอไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะใจอ่อนเกินไป!
–
เช้าวันรุ่งขึ้น ชิงหนิงส่งข้อความไปหาซูซี ถามเธอว่าเธออยากลงมาทานอาหารเช้าข้างล่างหรือไม่
ซูซียังไม่ตื่นเลย เธอมองดูเวลาก็เกือบจะแปดโมงครึ่งแล้ว
หลิงจิ่วเจ๋อเปิดประตูและเข้ามา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำซึ่งทำให้เขาดูหล่อเหลาและมีเกียรติมากขึ้น เขาเดินไปที่ข้างเตียง เอนตัวเข้าไปจูบใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน “ที่รัก ถึงเวลาที่ต้องตื่นแล้ว!”
ซูซียืดตัวอย่างขี้เกียจ ดูบอบบางและนุ่มนวล “ชิงหนิงต้องการให้เราลงไปทานอาหารเช้าข้างล่าง”
“ไปเถอะ ฉันจะช่วยคุณเก็บของ” หลิงจิ่วเจ๋อยิ้ม
“แค่เอาคอมพิวเตอร์ของคุณมาด้วย!”
“ดี!”
หลิงจิ่วเจ๋อลุกขึ้น หยิบเสื้อผ้าของเธอ นั่งลงบนเตียง และช่วยเธอสวมมัน จากนั้นก็หวีผมยาวที่นุ่มสลวยของเธอ
มันดูดีกว่าตอนที่ซูซีหวีผมเองอีก