Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

เมื่อฮั่วเยว่ชิงได้ยินเสียงของเธอ โดยไม่รู้ตัว เขาอยากจะเงยหน้าขึ้น แต่ทันใดนั้น เขาก็หยุดนิ่งและดึงฮู้ดขึ้นมาเพื่อปกปิด “ซู่ ซู่…” เสียงของเขาดังออกมาจากใต้ฝากระโปรงรถ ยังคงอ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนก่อน พร้อมด้วยน้ำเสียงที่เศร้าโศก “ถ้าฉันไม่พูดอย่างนั้น คุณจะ…ไม่เห็นฉันเหรอ?” หยุนซู่พูดอย่างเย็นชา: “ถ้าไม่มีธุระ ทำไมฉันต้องเสียเวลามาพบคุณด้วย ฉันยุ่งอยู่” ฮัวเยว่ชิงตกใจ หันศีรษะไปมองและเห็นกล่องสินสอดที่เรียงรายเต็มไปหมดในห้อง พร้อมด้วยตัวอักษรแต่งงานสีแดงขนาดใหญ่บนนั้น ยังมีมงกุฎฟีนิกซ์และชุดแต่งงานอยู่บนโต๊ะ และแสงสีทองอันแวววาวก็แสบตาจนฮัวเยว่ชิงตา เขาอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้า: “ซู่ซู่ เจ้าอยากจะแต่งงานเข้าไปในพระราชวังเจิ้นเป่ยจริง ๆ หรือ?” “อะไรอีก?” หยุนซูรู้สึกสับสน “แต่คุณรู้ดีว่าราชาเจิ้นเป่ยถูกวางยาพิษ และหมอหลวงก็บอกว่าเขาจะไม่มีชีวิตอยู่นาน…

ป้าลี่ลูบใบหน้าลูกสาวอย่างรักใคร่ “ไร้สาระ คุณเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองหลวง เด็กผู้หญิงชั้นต่ำอย่างหยุนซูจะเทียบกับคุณได้อย่างไร” “แต่ตอนนี้เธอดังกว่าฉันนะ…” ซู่ หยุนโหรวรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น “ฉันเป็นลูกสาวคนโปรดของพ่ออย่างแน่นอน ชื่อเสียงของฉันดีกว่าของเธอ และเจ้าชายที่สามก็ชอบฉันด้วย แต่หยุนซู่ต่างหากที่ได้รับการแต่งงาน เธอมีพระราชวังเจิ้นเป่ยคอยปกป้อง และแม้แต่ราชินีก็ยังมองเธอเป็นแบบอย่าง… ทั้งหมดนี้ไม่ควรเป็นของฉันหรือไง” เห็นได้ชัดว่าเธอควรเป็นคนที่จักรพรรดิเทียนเฉิงจะแต่งงานด้วย เธอคือคนที่โดดเด่นเป็นที่อิจฉาของคนอื่น ทำไมยุนซูถึงมีพวกนี้หมดล่ะ? ซู่ หยุนโหรว ไม่ใช่ลูกสาวที่โปรดปรานที่สุดของคฤหาสน์เจ้าชายหยุนหรือ? องค์ชายสามยังไม่ได้แสดงความตั้งใจที่จะขอแต่งงานกับเธอ แต่หยุนซู่ก็เป็นเจ้าหญิงแห่งเจิ้นเป่ยอย่างเป็นทางการแล้ว แม้ว่าวันหนึ่งนางจะได้แต่งงานเข้าไปในคฤหาสน์ขององค์ชายสามและกลายเป็นคู่ครองของเขา ในแง่สถานะ นางก็ยังจะต่ำกว่าหยุนซู่ และจะต้องคำนับนางด้วยซ้ำ! ซู่ หยุนโหรวเต็มไปด้วยความเคียดแค้น และน้ำตาแห่งความคับแค้นก็คลอเบ้าดวงตาของเธอ ป้าลี่บอกกับเธอตั้งแต่เธอยังเด็กว่าเธอเป็นลูกสาวที่สวยที่สุดในตระกูลซู…

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชิวเหอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจอย่างลับๆ และรีบหยิบกระดาษและปากกาออกมา หยุนซูกัดปลายปากกา นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งตรงหน้ากระดาษสีขาว จากนั้นเขียนประโยคด้วยการขีดเส้นใหญ่ จากนั้นพับกระดาษและส่งให้ชิวเหอ “ในฐานะผู้พิทักษ์ความลับ คุณควรสามารถติดต่อกับจุนฉางหยวนได้อย่างเงียบๆ ใช่ไหม” ชิวเหอบังเอิญเห็นเนื้อหาบนกระดาษ จึงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวอย่างเคารพ “อย่ากังวลเลยสาวน้อย ฉันจะไม่ปล่อยให้คนอื่นรู้แน่นอน” เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วนางก็รับจดหมายนั้นด้วยความเคารพแล้วรีบออกไป หยุนซูยืดตัวและยืนขึ้น จู่ๆ ชิวเหมยก็เดินเข้ามาและรายงานว่า “คุณหนู กระทรวงพิธีกรรมส่งคนมาส่งชุดแต่งงานและมงกุฎฟีนิกซ์ของคุณหนู ทางพระราชวังได้ส่งข้อความมาแจ้งว่าพี่เลี้ยงมาช้าเพราะเหตุบางอย่างและอาจมาถึงช้ากว่ากำหนด” “ท่านผู้ว่าฯ?” หยุนซู่ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า “โอ้ คนที่สอนกฎเกณฑ์ให้ฉันก่อนแต่งงานน่ะเหรอ?” “ใช่.” ชิวเหมยขมวดคิ้ว ดูเหมือนไม่พอใจเล็กน้อย…

หยุนซู่หัวเราะเยาะและกล่าวว่า “การจะหยุดใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเหรอ? ต้องใช้ปากหรือมือเท่านั้น ถ้าไม่ได้ผล คุณก็ให้ยาเขาเพื่อให้เขาหมดสติได้ แล้วเขาก็จะทำอะไรไม่ได้เลย ใช่ไหม?” ซู่ซีไม่มีความหวังที่จะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ “ยา ยา–?!” ซู่ซีดูตกใจ และใบหน้าขาวสวยของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ดวงตาของนางกะพริบอย่างรวดเร็ว และนางแสร้งทำเป็นละอายและดูถูก: “เจ้าช่างไร้ยางอายเสียจริง เจ้าพูดคำเช่นนี้ได้ด้วยซ้ำ! ไม่แปลกใจเลยที่เจ้ากล้าหาคนมาวางแผนร้ายกับพี่ฮั่ว!” “ผมพูดถึงยาที่ทำให้สลบ คุณคิดถึงอะไรอีก?” หยุนซูมองดูใบหน้าแดงๆ ของเธอด้วยรอยยิ้ม “ฉัน…” ซูซีสำลัก “นอกจากนี้ ฉันยังจ้างคนมาวางแผนต่อต้านฮัวเยว่ชิงอีกด้วย นั่นหมายความว่าอย่างไร” หยุนซูไม่เข้าใจและถามอีกครั้ง เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซู่ซีก็โกรธจัดและจ้องหยุนซู่อย่างดุร้าย: “ฉันยังไม่ได้สะสางเรื่องกับคุณเลย…

จานถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และขนมขบเคี้ยวแสนอร่อยก็กลิ้งไปทั่วพื้นจนสกปรก ซู่ซียังคงไม่พอใจ เขาจึงเหยียบย่ำอย่างแรงอีกสองสามครั้งจนขนมบนพื้นถูกบดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จากนั้นเขาก็หยุด หยุนซู่มองดูการระบายความโกรธของเธอด้วยสายตาเย็นชาและเยาะเย้ย: “ซู่ซี คุณกินยาผิดหรือเปล่า? คุณมาหาฉันแค่เพื่อให้เป็นบ้าเท่านั้นเหรอ?” “คุณยังกล้าพูดแบบนั้นอีกเหรอ? มันเป็นเพราะคุณนะไอ้จิ้งจอก!” ซู่ซีตะโกนใส่เธอด้วยตาแดงก่ำ “วิญญาณจิ้งจอกเหรอ?” หยุนซูยกคิ้วขึ้นด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “ฉันอยู่ในห้องอย่างสงบสุข ฉันดึงดูดความสนใจของคุณอีกครั้งได้อย่างไร” แม้แต่คำว่า “วิญญาณจิ้งจอก” ก็ปรากฏออกมาซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีความหมายที่ซ่อนอยู่ ซู่ซีเป็นคนมีนิสัยหุนหันพลันแล่นและไม่สามารถปกปิดสิ่งต่างๆ ได้ เมื่อหยุนซูเห็นว่าเธอมาหาเขาด้วยความโกรธ เขาก็รู้ว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ เหตุผลที่ฉันถามแบบนี้จริงๆ แล้วคือเพื่อหลอกให้เธอพูดออกมา โดยไม่คาดคิด ซู่ซีก็โกรธและชี้ไปที่เธอโดยไม่ลังเล: “หยุนซู่ ฉันเตือนคุณแล้ว คุณจะแต่งงานในเร็วๆ…

ฮัวเยว่ชิงตกใจและซ่อนซองยาไว้ในมือข้างหลังโดยสัญชาตญาณแล้วหันหลังกลับ ซู่ซีไล่ตามเขาไปด้วยความกังวล ขณะที่เธอกำลังจะพูด เธอก็เห็นใบหน้าบวมและม่วงของ Huo Yueqing ใต้เสื้อคลุมของเขา เธอรู้สึกกลัวมากจนร้องว่า “อ๊า!” Huo Yueqing รู้สึกอับอายเพียงเท่านั้น เขาเหยียดมือออกเพื่อดึงฮู้ดและพูดด้วยน้ำเสียงห่างไกล: “คุณหนูที่สี่ คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?” “พี่ฮัว…ขอโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้คิดว่าคุณขี้เหร่!” ซู่ซีตระหนักได้ว่าปฏิกิริยาของเธอทำให้คนอื่นเจ็บปวด และเธอจึงรีบเอื้อมมือไปดึงเขา พร้อมต้องการจะขอโทษเขา Huo Yueqing ก้าวถอยหลังเพื่อหลีกเลี่ยงมือของเธอ “คุณหนูที่สี่ ผู้ชายและผู้หญิงไม่ควรสัมผัสกัน” “อย่าสุภาพกับฉันมากนักสิ!” ซู่ซีรู้สึกวิตกกังวล เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น เขาก็รีบกระซิบว่า…

ใบหน้าที่อ่อนโยนและหล่อเหลาของฮัวเยว่ชิงปกคลุมไปด้วยรอยฟกช้ำ ดวงตาของเขาบวม และมีคราบเลือดสีดำที่ปลายจมูกของเขา ราวกับว่าเขาถูกตีอย่างรุนแรง ป้าลี่ร้องออกมาด้วยความตกใจ “ชิงเอ๋อร์ ทำไมหน้าคุณถึงเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น?” คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่น่ารักที่สุดเกี่ยวกับ Huo Yueqing ก็คือใบหน้าแบบนี้ ถ้าไม่มีหน้าตาดี เขาจะหลอกหยุนซูได้อย่างไร? บังเอิญว่าเวลานี้เธอได้รับบาดเจ็บและป้าลี่ก็อารมณ์เสียกะทันหัน ฮั่วเยว่ชิงยิ้มขมขื่นและกล่าวว่า “ป้า ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงนี้ ทุกครั้งที่ผมออกไปข้างนอก ผมจะถูกโจมตีเสมอ เหมือนกับว่ามีคนคอยรอผมอย่างลับๆ อยู่เสมอ เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว…” “มีอย่างนั้นด้วยเหรอ? คุณเห็นชัดไหมว่าเป็นใคร?” ป้าลี่ตกใจมาก “เลขที่.” Huo Yueqing รู้สึกขมขื่นมากขึ้นเรื่อยๆ…

“เกิดอะไรขึ้น?” ฮั่วเยว่ชิงเอ่ยถาม ป้าหลี่ไม่ยอมพูดออกมา “ถอดเสื้อคลุมออกก่อน แล้วเราจะนั่งคุยกัน” “นี่…มันไม่จำเป็นเหรอ?” Huo Yueqing ลังเล “คุณเขินที่จะแสดงหน้าต่อหน้าป้าเหรอ ไม่ต้องห่วง ที่นี่ไม่มีคนนอก ไม่มีใครเห็นคุณหรอก” ป้าลี่โบกมือ “ถอดออกเร็วเข้า!” ในเวลาเดียวกัน ซู่ซีกำลังเดินจากประตูลานบ้านโดยวางแผนจะไปเยี่ยมพ่อของเขาแต่ถูกคนรับใช้ที่หน้าประตูขวางไว้ “คุณหนูที่สี่ อาจารย์เพิ่งทานยาแล้วเข้านอนค่ะ ท่านหญิงสั่งว่าห้ามใครมารบกวนท่าน” แม่อยู่ไหน ซู่ซีถามอย่างไม่เป็นทางการ คนรับใช้บอกว่า “นายอยู่ในห้องทำงาน” ซู่ซีรู้สึกสับสน “แม่ไม่ได้อยู่กับพ่อเหรอ? เธอมาทำอะไรในห้องทำงาน?” คนรับใช้รู้สึกอาย “นี่… ฉันไม่รู้…

ซู่หมิงชางมองเธอด้วยความสงสัย: “คุณทำอะไรได้?” ป้าหลี่ยิ้มอย่างมีปริศนา: “อาจารย์ คุณยังจำหลานชายที่ห่างไกลของฉันได้ไหม เขาชื่อฮั่วเยว่ชิง หยุนซู่เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดกับเขา” ซู่หมิงชางขมวดคิ้ว และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็จำได้ว่า: “นั่นคือคนที่เกือบจะหนีไปกับหยุนซู่ครั้งที่แล้วใช่ไหม?” “ใช่แล้ว เขาเองค่ะอาจารย์ ฟังฉันนะ…” ป้าลี่เอนตัวเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของซูหมิงชาง หลังจากฟังเธอแล้ว ซูหมิงชางมองเธออย่างลึกซึ้งและพูดว่า “คุณแน่ใจเหรอว่ามันจะได้ผล?” “ท่านอาจารย์ ไม่ต้องกังวล ข้าพเจ้าจะจำบทเรียนจากครั้งก่อนไว้ ครั้งนี้จะไม่มีปัญหาอีก!” ดวงตาของป้าหลี่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย และเธอสาบานว่า “คฤหาสน์เจ้าชายหยุนเป็นของลูกชายของเรา ฉันจะไม่ปล่อยให้หยุนซู่เอาคฤหาสน์ไปโดยไม่บอกกล่าว!” แววตาอันมืดมนฉายแวบผ่านดวงตาของซูหมิงชาง: “จงสะอาดกว่านี้และอย่าทิ้งหลักฐานใดๆ ไว้!” “ฉันเข้าใจ.”…

เธอไม่ใช่นางฟ้าในชุดสีขาวที่คอยช่วยเหลือทุกคนที่เธอเห็น เธอช่วยเฉพาะผู้ที่เต็มใจจะช่วยเหลือเท่านั้น สำหรับคนไข้ที่เธอไม่ชอบ สงสัย หรือดูเหมือนจะสร้างปัญหาให้มากเกินไป ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมาหาเธอแล้วร้องไห้ หยุนซูก็จะปฏิเสธไปเฉยๆ โดยไม่มีภาระทางจิตใจใดๆ เธอไม่จำเป็นต้องมีใครมาตอบแทนเธอจริงๆ เพราะทุกคนที่เธอช่วยไว้ได้รับการตอบแทนอย่างเหมาะสม ในโลกอันมืดมิดที่มองไม่เห็นแสงสว่าง การให้ความช่วยเหลือก็ไม่ใช่สิ่งดีเสมอไป ควรชำระเรื่องนี้ด้วยเงินและสิ่งของจะดีกว่า ในยุคนี้ หยุนซูก็มีความคิดเช่นเดียวกัน เหอเย่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวิตกกังวล: “คุณหนู คุณไม่เชื่อฉันเหรอ? ฉันไม่ได้ถูกส่งมาโดยนายหญิงจริงๆ ฉันแค่อยากอยู่เคียงข้างคุณและรับใช้คุณเพื่อตอบแทนที่คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจริงใจ!” หยุนซูส่ายหัว: “ฉันเชื่อว่าคุณจริงใจ แต่ฉันไม่ต้องการมัน” บัตเลอร์โจวได้เตรียมคนรับใช้ไว้ให้เธอแล้วจำนวนมากพอที่จะดูแลงานบ้านต่างๆ เธอไม่ใช่คนประเภทที่ชอบเป็นจุดสนใจและชอบรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่า การมีคนมากเกินไปอยู่รอบตัวเธอจะยิ่งทำให้หยุนซูรู้สึกมีเสียงดังและไม่สะดวก เหอเย่อึ้งไปชั่วขณะ และก้มศีรษะลงอย่างหนักแน่นพร้อมกล่าวว่า “คนรับใช้คนนี้ไม่กล้าที่จะขอเป็นสาวใช้เคียงข้างหญิงสาว…