Category: Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะทราบต้นตอของ “อาการป่วย” ของ Xu Yuanshan แต่เรื่องนี้ก็ถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของตระกูล Xu ได้เท่านั้น อาจไม่เกี่ยวข้องกับความพยายามฆ่าตัวตายของ Xu Yuanshan ท้ายที่สุดแล้ว ซู หยวนซานมีความผิดปกติทางร่างกายมาตั้งแต่กำเนิด และเธอไม่ได้พยายามฆ่าตัวตายเลยตลอด 17 ปีที่ผ่านมาเพราะเรื่องนี้ การบอกว่าเธอฆ่าตัวตายในตอนนี้เป็นเรื่องไม่สมเหตุสมผลเลย หยุนซูค่อยๆ สงบลง ขณะนั้น เจ้าชายลำดับที่ห้าก็พูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “โอ้ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง…” “เมื่อนางซูให้กำเนิด ‘ทารกประหลาด’ ครอบครัวซูสงสัยว่าใบสั่งยาของหมอผีมีข้อบกพร่อง จึงส่งคนไปจับตัวเขา เดาสิว่าเกิดอะไรขึ้น”…

คุณนายซูเป็นเหมือนหนูทดลองยา หยุนซูเดาว่าไม่ใช่แค่สนมเต๋อเท่านั้นที่ส่งคนมาคอยดูแลท้องของนางซู แต่คงมีสตรีสูงศักดิ์คนอื่นๆ ในเมืองหลวงอีกหลายคนด้วยเช่นกัน สิบแปดปีต่อมา คำตอบว่าลูกคนแรกของนางซูเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเป็นที่ทราบแล้ว แต่หยุนซูยังคงถามอย่างประจบประแจงว่า “แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น?” “ท่านหญิงซูกินยานี้ตลอดเวลา และคลอดก่อนกำหนดเมื่อตั้งครรภ์ได้แปดเดือนกว่าแล้ว เนื่องจากเป็นบุตรคนแรกของโอรสองค์โต ตระกูลซูจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก จึงเชิญแพทย์หลวงมาประทับที่คฤหาสน์ด้วยตนเอง มารดาของข้าก็ได้รับข่าวนี้เช่นกัน” รอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าชายคนที่ห้ากลายเป็นแปลก ๆ ขึ้นมาทันที และเสียงของเขาลดลงอย่างตั้งใจ ทำให้เกิดความรู้สึกชั่วร้ายอย่างอธิบายไม่ถูก “แต่สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็คือ ทารกที่คุณนายหญิงซูให้กำเนิดนั้น… แท้จริงแล้วเป็นเด็กประหลาด!” หยุนซูตกตะลึง: “…ตัวประหลาด?” นางขมวดคิ้ว: “คุณหมายความว่าลูกคนแรกของนางซูไม่ใช่ซู หยวนซานใช่ไหม?” มันเป็นไปไม่ได้. ตามไทม์ไลน์แล้ว คุณนายซูน่าจะกำลังตั้งครรภ์ซูหยวนซานอยู่ตอนนั้น…

หยุนซูคิดในใจพลางมององค์ชายห้า “จักรพรรดินีเต๋ออาศัยอยู่ในวังลึกมาเป็นเวลานานแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ว่านางยังคงรู้เรื่องในอดีตของตระกูลซูอยู่?” เมื่อคำนวณเวลาแล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีก่อน พระสนมเดอยังจำเรื่องนี้ได้อยู่ไหม “คุณก็คิดว่ามันเหลือเชื่อเหมือนกันใช่ไหม?” องค์ชายห้ามีสีหน้าราวกับได้พบคนสนิท “ตอนที่แม่เล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟัง ข้าตกตะลึงมาก ข้าไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะรู้จักตระกูลซู ข้าไม่เคยได้ยินท่านพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน” หยุนซูไม่คุ้นเคยกับพระสนมเต๋อมาก่อน เพราะเคยพบเธอเพียงครั้งเดียวในพระราชวังราชินี เขารู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและสง่างาม เรียบง่ายกว่าพระสนมซู่ผู้งดงามและหรูหรา เธอจึงไม่ตอบแต่เพียงแค่ฟัง เจ้าชายองค์ที่ห้ากล่าวต่อ “เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว มันย้อนกลับไปเมื่อลูกสาวคนโตของตระกูลซูเพิ่งเกิด…” หยุนซูไม่สนใจเหตุการณ์ในอดีตเหล่านี้ และขมวดคิ้วพลางพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องเก่าๆ พวกนี้ พูดถึงอาการป่วยของซูหยวนซานก็พอ” “ลูกพี่ลูกน้องตัวน้อย ไม่ต้องห่วงหรอก เหตุการณ์ในอดีตพวกนี้มันเกี่ยวพันกับ ‘อาการป่วย’ ของซูหยวนซานมาก…

หยุนซูถามอย่างรู้ทันว่า “คุณเรียกใครว่านักแสดง?” เจ้าชายองค์ที่ห้าเม้มริมฝีปาก “จะเป็นใครไปได้อีกเล่า? พี่ชายสาม เธอเป็นเด็กสาวผู้ไร้เดียงสา เติบโตในชนบท เธอไม่เคยพบเขาเลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับริเริ่มเข้ามาแสดงความเคารพ เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย เขาถึงกับพาพี่น้องมาด้วย การเอาชนะใจผู้คนมีขีดจำกัด” อย่างไรก็ตาม Xu Yuanshan เสียชีวิตตั้งแต่ยังหนุ่ม ดังนั้นการจัดงานศพให้ยิ่งใหญ่อลังการจึงไม่เหมาะสม องค์ชายสามไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับนางและยังไม่ได้แต่งงาน หากพระองค์เสด็จไปสักการะเพียงลำพัง ข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์ของพระองค์อาจแพร่กระจายไป ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของพระองค์ ไม่แปลกใจเลยที่ทั้งเจ้าชายลำดับที่สี่และเจ้าชายลำดับที่หกต่างก็มา และพวกเขายังพาเจ้าหญิงมาด้วย กลายเป็นว่าเพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย หยุนซูครุ่นคิดเรื่องนี้และถามว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นองค์ชายสามที่เรียกพวกเขามา บางทีองค์ชายสี่และองค์หกอาจต้องการมาด้วยเช่นกัน?” “ไปกันเถอะ” เจ้าชายองค์ที่ห้ากลอกตา…

หยุนซูยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร ซ่างกวนเย่พูดอย่างไม่ใส่ใจ: “เราบังเอิญเจอกันที่ร้านอาหารและคุยกันสักพักหนึ่ง” องค์ชายห้ากระพริบตา มองดูเขา จากนั้นมองดูหยุนซู ราวกับว่าเขาสงสัยเล็กน้อย: “เป็นอย่างนั้นจริงหรือ?” “ท่านหนุ่มห้า ทำไมท่านมาร้านอาหารแบบนี้คนเดียว ไม่มีใครตามมาเลยหรือ” ซ่างกวนเย่แสดงสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นว่าองค์ชายห้ามาคนเดียวโดยไม่มีผู้ติดตาม “เมืองหลวงอาจจะไม่ปลอดภัยในช่วงนี้ ออกไปข้างนอกก็ได้ แต่อย่างน้อยก็ควรพายามไปด้วยสักสองสามคน” คุณรู้ไหมว่านักฆ่าที่พยายามลอบสังหารเจ้าชายเจิ้นเป่ยในงานแต่งงานของเขายังไม่ถูกจับกุมอย่างสมบูรณ์ “ฉันแค่ไม่อยากให้ใครเห็น เลยแอบหนีออกมา อาเย่ ทำไมจู้จี้เหมือนแม่ฉันจัง ฉันโตแล้วนี่ คิดว่าจะโดนลักพาตัวตอนเดินอยู่บนถนนจริงๆ เหรอ” เจ้าชายองค์ที่ห้าโบกมืออย่างดูถูก จากนั้นก็คิดเรื่องบางอย่างและมองไปที่หยุนซูด้วยรอยยิ้ม “แล้วเรายังมีภรรยาของลูกพี่ลูกน้องฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ? ถ้าได้อยู่กับเธอก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม?” “…” ซ่างกวนเย่ เขาไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี…

ดวงตาของซ่างกวนเย่เบิกกว้างทันที และเขาพูดออกมาว่า: “เป็นไปไม่ได้!” หยุนซู่กล่าวว่า: “คุณไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าใครถูกฆ่า คุณรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นไปไม่ได้?” “เพราะว่า…” ซางกวนเย่กำลังจะตอบ แต่ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักถึงบางสิ่ง เขาเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว จากนั้นรีบถอยสายตากลับและพูดอย่างใจเย็นว่า “เพราะทักษะการต่อสู้ของพี่สี่ไม่ได้โดดเด่นอะไร เขาจึงไม่เคยสู้กับใครจริงๆ มือของเขาไม่ได้เปื้อนเลือด ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำอะไรอย่างเช่นการฆ่าใครสักคน” ลูกชายของตระกูลหยานทุกคนเข้าร่วมค่ายทหารตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น และมักฝึกที่ชายแดนภาคใต้ แน่นอนว่ามือของพวกเขาเปื้อนเลือด และพวกเขาก็เคยฆ่าคนมาแล้ว แม้แต่น้องเล็กอย่างหยานซู่ก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่หยานจินนั้นพิเศษที่สุด เขารับผิดชอบเพียงการคุ้มกันแนวหลังในกองทัพและไม่เคยไปแนวหน้า ดังนั้นเขาจึงเป็นคนเดียวในตระกูลหยานที่ไม่เคยฆ่าใครด้วยมือของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยบุคลิกของหยานจิน เขาไม่ชอบปลิดชีพใครด้วยมือตัวเอง แทนที่จะฆ่าคน เขากลับวางแผนและประหารชีวิตคนโดยไม่ให้มือเปื้อนเลือด การฆ่าคนในเมืองหลวงแตกต่างจากการฆ่าคนบริเวณชายแดนโดยสิ้นเชิง ซางกวนเย่เชื่ออย่างแน่นอนว่าหยานจินจะไม่โง่พอที่จะทำสิ่งเช่นนั้น…

ซ่างกวนเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อย และมุมปากของเขาเม้มเบาๆ บนใบหน้าครึ่งหนึ่งที่ถูกพัดพับปิดไว้ หยุนซูยกคิ้วขึ้นและพูดว่า “คุณหมายความว่าคุณและตระกูลซ่างกวนไม่รู้เลยว่าหยานจินทำอะไรงั้นเหรอ?” ซ่างกวนเย่ไม่ได้ตอบตรงๆ เขาวางพัดลงแล้วมองหยุนซูอย่างจริงจัง “องค์หญิง ท่านบอกข้าได้ไหมว่าพี่สี่ทำอะไร?” หยุนซูถามกลับ: “คุณเดาไม่ได้เหรอ?” “ฉันแค่เดาอะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่รู้เรื่องราวภายใน” ชางกวนเย่ตอบอย่างตรงไปตรงมา ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงรีบไปหาหยานจินหลังจากที่ตระกูลซูยื่นเรื่องร้องเรียนต่อจักรพรรดิ แต่ไม่มีใครถูกพบเห็นเลย จนกระทั่งวันนี้ ขณะที่เขาเดินผ่านคฤหาสน์สวี่ เขาบังเอิญเห็นรถม้าของคฤหาสน์มาร์ควิสเจิ้นหนานจอดอยู่หน้าร้านอาหาร เขาคิดจะลองเสี่ยงโชค จึงเดินขึ้นไปดู และได้พบกับหยานจิน แต่ซ่างกวนเย่ไม่มีโอกาสได้ถามเขา หยุนซูลูบขอบถ้วยชา มองดูเขาด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์เล็กน้อย และไม่พูดอะไร ซ่างกวนเย่ยิ้มอย่างขมขื่น “ข้ารู้ว่าด้วยความสัมพันธ์ของข้ากับมาร์ควิสเจิ้นหนาน องค์หญิงคงไม่ไว้ใจข้า…

“งั้นองค์หญิง ท่านจะต่อต้านคฤหาสน์มาร์ควิสเจิ้นหนานของเราจนถึงที่สุดด้วยการไม่ยอมรับคำอวยพรของข้างั้นหรือ?” น้ำเสียงของหยานจินเย็นชาอย่างยิ่ง และเขามองดูเธอด้วยดวงตาที่ดุจมีดน้ำแข็ง “ฉันรับคำชมเชยแบบนี้จากตระกูลหยานของคุณไม่ได้หรอก และฉันไม่ชอบให้ใครมาบังคับให้คุณตัดสินใจ คุณกำลังทำผิดพลาดอยู่นะ” หยุนซูกล่าวอย่างเย็นชา หากครอบครัว Yan อดทนมากกว่านี้ และได้ขอโทษและแก้ไขเมื่อเกิดเหตุการณ์ครั้งแรก Yun Su คงไม่ยุ่งกับเด็กเกเรอย่าง Yan Shuer แน่ แต่ตระกูลหยานทำอะไร? หลังเหตุการณ์นั้น ปฏิกิริยาแรกของพวกเขาคือการเข้าข้างและปกป้องครอบครัวของตัวเอง พวกเขาไม่ได้แสดงคำขอโทษหรือแสดงสีหน้าใดๆ ต่อหยุนซู พวกเขาเพียงต้องการใช้มิตรภาพในอดีตมากดดันจุนฉางหยวน พยายามทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก โดยไม่คาดคิด จุนฉางหยวนไม่ซื้อมันและโยนหยานซู่เอ๋อไปที่คุกแห่งท้องฟ้าโดยตรงอย่างยุติธรรมและเที่ยงธรรม ครอบครัวหยานต้องการช่วยเหลือคนๆ นั้นแต่ก็ล้มเหลว และพวกเขาก็เจออุปสรรคเมื่อขอให้จุนฉางหยวนวิงวอนขอความเมตตา…

หยุนซูมองหยานจินอย่างประชดประชัน: “นี่เป็นจุดประสงค์ของแผนการอันซับซ้อนของคุณเหรอ?” หยานจินพูดด้วยรอยยิ้มครึ่งเดียว “เจ้าหญิง ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้ามาที่นี่ด้วยความจริงใจ” ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกไป สีหน้าเยาะเย้ยหยันของหยุนซูก็ยิ่งเข้มข้นมากขึ้น หยานจินขมวดคิ้ว วางถ้วยชาในมือลง และท่าทางจริงจังก็ปรากฏบนใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่างามของเขา “เจ้าหญิง อย่ากังวลไปเลยที่ข้าโกหกเจ้า แค่วันนี้ข้าได้นั่งอยู่ที่นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ความจริงใจของข้า” หยุนซูพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย “เจ้ากำลังพยายามจะบอกว่าหากเจ้าไม่จริงใจ เจ้าก็จะไม่มาหาข้า แต่จะไปที่คฤหาสน์ซู่ใช่หรือไม่” “ตราบใดที่เจ้าหญิงทรงเข้าใจ” หยานจินกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ถึงแม้จะมีความเข้าใจผิดกันบ้างระหว่างสองตระกูล แต่ตอนนี้ท่านคือองค์หญิงเจิ้นเป่ย และเป็นตัวแทนของชื่อเสียงของวัง วังและตระกูลหยานของเรามีมิตรภาพอันยาวนาน ไม่จำเป็นต้องลงมือเพียงเพราะความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ จนต้องเสี่ยงทุกอย่างและทำให้ตัวเองดูโง่เขลา” จะเป็นเรื่องดีไหมถ้าทั้งสองฝ่ายถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว จับมือกัน และเจรจากัน?…

หยานจินมาคนเดียวโดยไม่มีผู้ติดตามหรือผู้ใต้บังคับบัญชา และคำสั่งนี้ชัดเจนว่าส่งถึงชิวเหอ หยุนซู่กล่าวว่า: “ยังไม่มีตาคุณมาสั่งคนรอบข้างฉัน” จากนั้นนางก็หันไปหาชิวเหอและองครักษ์แล้วพูดว่า “พวกเจ้าไปรอห้องข้างๆ เถอะ พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องรอที่นี่” ชิวเหอรู้สึกกังวลเล็กน้อย: “อาจารย์…” “ไม่ต้องกังวล นี่ไม่ใช่บ้านพักของเจ้าหญิง ไม่มีใครโง่พอที่จะทำอะไรในที่สาธารณะหรอก” หยุนซูปลอบใจ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหยานจินก็เปลี่ยนเป็นเศร้าหมองไปชั่วขณะ จากนั้นรอยยิ้มเยาะก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว เขาสามารถได้ยินถ้อยคำเสียดสีในคำเหล่านี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อเห็นเช่นนี้ ชิวเหอก็ไม่พูดอะไรอีก แต่ถอยกลับด้วยความเคารพ และปิดฉากที่บังสายตาของเธอให้กลับเป็นเหมือนเดิม ร้านอาหารนี้กำลังไปได้สวยเลย ห้องส่วนตัวริมหน้าต่างชั้นสองเต็มหมด โถงทางเดินทั้งชั้นบนและชั้นล่างก็เต็มไปด้วยผู้คน เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงอึกทึกครึกโครมไม่มีสิ้นสุด สภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังเช่นนี้ช่วยหลีกเลี่ยงปัญหาที่ผนังมีหู เพราะคุณจะไม่สามารถได้ยินเสียงได้ชัดเจนหากอยู่ห่างออกไปอีกเล็กน้อย…