นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
หยุนซู่ ลูกสาวคนโตที่โง่เขลาและน่าเกลียดของพระราชวังหยุนในราชอาณาจักรเทียนเฉิง ถูกใส่ร้าย ฝ่าฝืนคำสั่ง และหลบหนีจากการแต่งงาน และถูกฝังทั้งเป็นในวันหมั้นหมาย! เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ลูกหลานของหมอผียุคใหม่ได้เดินทางข้ามกาลเวลา พ่อผู้ให้กำเนิดเกลียดเธอ แม่เลี้ยงกำลังคำนวณ น้องสาวต่างมารดาเป็นคนชั่วร้าย และคนเลวมีความทะเยอทะยานชั่วร้าย! เป็นเรื่องตลกดี ดูสาวน้อยหน้าตาน่าเกลียดไร้ค่าคนนี้พลิกชีวิตใหม่ เหยียบแม่เลี้ยง ต่อย Bai Lian ทรมานหญิงชั่วอย่างโหดร้าย ถือเข็มเงินไว้ในมือ และทำสิ่งดีๆ แต่เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็ถูกจิ้งจอกท้องดำขี้โรคพาตัวกลับเข้าถ้ำ ราชาผู้ชั่วร้ายยิ้ม: “เจ้าหญิง ได้เวลาคืนแต่งงานแล้ว!” หยุนซู่ยกคิ้วขึ้นและตบหน้าเขาด้วยจดหมายหย่า: “ท่านชาย โปรดเคารพตนเองด้วย!”
จุนหยวนเหิงตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนี้ และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด: “คุณหมายความว่าคุณต้องการให้ฉันถูกกักบริเวณงั้นเหรอ?” หลิงเตี้ยนยิ้มขอโทษ แต่คำพูดของเขาหยาบคายมาก: “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการลอบสังหารเจ้าชายและเจ้าหญิง โปรดอดใจรออีกสักสองสามวัน ชีวิตในลานบ้านของท่านจะยังคงเหมือนเดิมตลอดสองสามวันนี้ และจะไม่มีใครมารบกวนท่าน” นั่นยังเรียกว่ากักบริเวณไม่ใช่เหรอ? …
ทันทีที่เขาพูดจบ คนรับใช้ก็เห็นใบหน้าของจุนหยวนเหิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ราวกับว่ามันถูกทาด้วยสีซีดๆ และริมฝีปากของเขาก็สั่นอย่างผิดปกติ คนรับใช้รู้สึกสับสนและหวาดกลัวกับสีหน้าของเขา “ท่านรอง ท่านเป็นอะไรไปหรือครับ? ท่านไม่สบายหรือเปล่า? ท่านต้องการให้ผมไปเรียกหมอหลวงมาหรือครับ?” จุนหยวนเหิงกลับมามีสติอีกครั้งและถามอย่างเคร่งขรึมว่า …
ซางกวนเย่ขมวดคิ้ว: “คุณหมายถึงอะไร?” หยานจินหัวเราะเยาะ แต่ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม เขาหันไปมองเขา สีหน้าของเขาดูอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ลูกพี่ลูกน้อง ฉันต้องขอบคุณคุณที่ปกป้องฉันต่อหน้าเจ้าหญิงเจิ้นเป่ย” “เจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า ข้ามีหน้าที่ปกป้องเจ้า …
หยุนซูไม่สนใจหลิงเตี้ยนที่อยู่ข้างหลังเขาและมาถึงศาลาหลินหยวนอย่างรวดเร็ว บัตเลอร์โจวนำคนของเขาไปข้างหน้าและจัดการจวินฉางหยวนเรียบร้อยแล้ว เสิ่นคงชิงวางกล่องยาลง เดินเข้าไป โน้มตัวไปวัดชีพจร แล้วหันไปพยักหน้าให้หยุนซู “ชีพจรยังทรงตัวอยู่ ไม่มีปัญหาอะไรในขณะนี้” พ่อบ้านโจวถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินดังนั้น จึงรีบถามหยุนซู่ว่า …
ขนตาที่เป็นน้ำแข็งของชายคนนั้นขยับเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ลืมตา “ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว” หยุนซูพูดเบาๆ “เธอได้ยินที่เสิ่นคงชิงพูดแล้ว อย่าเพิ่งรีบร้อนไปหน่อยได้ไหม หลับไปก่อนดีไหม?” – “ฉันจะปกป้องคุณจนกว่าปฏิกิริยาตอบโต้จะสิ้นสุด” หยุนซูจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของเขาผ่านหน้ากาก …
“ใช่” เสิ่นคงชิงรีบไปดูกล่องยา ขณะนั้นรถม้าเริ่มเคลื่อนที่และรถม้าก็สั่นเล็กน้อย เสินคงชิงหยิบถุงฝังเข็มออกมา ยื่นให้หยุนซู่ แล้วถามอย่างเป็นกังวล “องค์หญิงอยากฝังเข็มหรือ? ข้าเกรงว่ามันจะไม่สะดวกในรถม้าที่สั่นสะเทือน?” การฝังเข็มเป็นงานที่ละเอียดอ่อน ยิ่งเทคนิคการฝังเข็มมีความก้าวหน้ามากเท่าใด …
ทั้งซ่างกวนเย่และหยานจินต่างก็ตกตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะหยุนซูขวางพวกเขาไว้ พวกเขาจึงไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของจวินฉางหยวน พวกเขาเห็นเพียงว่าหยุนซูดึงตัวจวินฉางหยวนออกไปอย่างกะทันหัน โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองพวกเขา เธอไม่เอาเรื่องพวกนั้นจริงจังเหรอ? หยานจินรู้สึกโกรธขึ้นมาในอกและอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและกำลังจะพูด จู่ๆ ซางกวนเย่ก็คว้าตัวเขาไว้ …
เส้นเลือดบนหน้าผากของหยานจินโป่งออกมา: “…” ปากของซ่างกวนเย่กระตุกเมื่อเขาฟัง และเขาถอนหายใจในใจ องค์หญิงเจิ้นเป่ยนั้นแท้จริงแล้วเป็นผู้ที่ไม่เคยสูญเสียสิ่งใดเลย หยานจินเพิ่งเยาะเย้ยนาง และนางก็ตอบโต้กลับทันที เขาต้องการแก้แค้นจริงๆ และจะไม่ยอมแพ้แม้แต่น้อย… ซ่างกวนเย่กังวลเพียงว่ายิ่งพูดกันเท่าไหร่ …
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ซางกวนเย่ก็ไม่สามารถปล่อยให้หยานจินก่อเรื่องและไม่ทำอะไรได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงอธิบายตัวเองได้ยากเมื่อกลับมา ซ่างกวนเย่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าหยานจิน โดยโค้งคำนับและไม่ขยับเขยื้อน หยุนซู่ยืนอยู่ตรงข้ามเขา มองเขาด้วยสายตาเย็นชา ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ปรากฏให้เห็น หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง …
“ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว” หยุนซูมองซ่างกวนเย่ “ตั้งแต่หยานชู่เอ๋อร์ หยานชู่ ไปจนถึงหยานจิน ดูเหมือนทุกคนจะชอบใช้คำว่า ‘ไม่ได้ตั้งใจ’ เป็นข้ออ้าง พวกเขาเป็นแค่เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะหรือไง” เมื่อเด็กทำผิดเพราะความไม่รู้ …
by