Category: Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

เมื่อทหารยามหลายคนมาพบเจ้าชายองค์ที่ห้า เขาก็เลือกที่นั่งที่เหมาะสมแล้วนั่งลง เขาสั่งอาหารจากพนักงานเสิร์ฟอย่างกระตือรือร้น สั่งผลไม้ เครื่องดื่ม และเครื่องเคียงนานาชนิดราวกับได้มาฟรี พนักงานเสิร์ฟหยิบปากกาและกระดาษขึ้นมาจดทุกอย่างอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า เขาไม่หยุดเขียนจนกระทั่งกระดาษเต็มหน้า แล้วโบกมือด้วยสีหน้าไม่พอใจ “โอเค แค่นี้ก่อนนะ ถ้าไม่พอเดี๋ยวสั่งเพิ่ม อย่าลืมเตรียมเพลงกับท่าเต้นที่สั่งไปด้วยนะ ฉันอยากฟังเสียงพิณที่สาวเอวเขียวเล่น” “ไม่เป็นไรค่ะ รอสักครู่นะคะที่รัก ฉันจะไปแจ้งสาวเอวเขียวให้ขึ้นเวทีทีหลังค่ะ” พนักงานเสิร์ฟพูดพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นก็ถอยกลับไป องค์ชายห้าเรียกทหารองครักษ์ว่า “อย่ามัวแต่ยืนเฉยเหมือนคนโง่ ข้าสั่งชาและไวน์ไว้แล้ว เชิญมานั่งลงและเพลิดเพลินกับการร้องเพลงและเต้นรำ การบรรเลงพิพาของนางเอวเขียวนั้นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวอย่างแท้จริงในศาลาอมตะผู้เมาสุรา” ทหารยามหลายคนสบตากัน ก้าวไปข้างหน้า และกระซิบว่า “คุณชายน้อยที่ห้า คุณเคยเห็นชายที่เพิ่งออกจากศาลาซุยเซียนมาก่อนหรือไม่”…

หลังจากจัดการกับองค์ชายห้าที่ตื่นเต้นไปแล้ว เหลือเพียงหยุนซูและชิวเหอในตรอกเท่านั้น ชิวเหอกระซิบ “องค์หญิง คืนนี้เจ้าจะพาองค์ชายห้าไปร่วมปฏิบัติการด้วยจริงหรือ? เขามีฐานะสูงส่งแต่ไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ ข้ากังวลว่าเขาอาจขัดขวางเจ้าได้” “ถ้าเขายังคงยืนยันที่จะตามฉัน ก็ปล่อยให้เขาตามไปเถอะ ดีกว่าให้เขาตามฉันแบบลับๆ เสียอีก แถมยังไม่ทำให้ฉันลำบากใจด้วย” หยุนซูหรี่ตาลงเล็กน้อย “ยิ่งไปกว่านั้น ท่านยังเป็นบุตรชายที่พระองค์รักยิ่งนัก และท่านไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆ กับกิจการของตระกูลซู หากเราพาท่านมาด้วย ท่านจะเป็นพยานที่ดีที่สุดหากพบเบาะแสใดๆ” หลักฐานอื่น ๆ ไม่ปลอดภัย และหลักฐานทางกายภาพอาจถูกทำลายได้ พยานสามารถถูกปิดปากได้ แต่ตราบใดที่เรานำเจ้าชายองค์ที่ห้ามาด้วย และเขาอยู่ที่นั่นเพื่อเห็นด้วยตาของเขาเอง ใครจะกล้าปิดปากเจ้าชายสักคน? เดิมทีหยุนซูคิดว่าองค์ชายห้าจะลากเธอลงมาอย่างแน่นอน แต่เมื่อคิดดูอีกครั้ง นี่กลับช่วยเธอได้…

เจ้าชายคนที่ห้ากลอกตาและกำลังจะพูด หยุนซูพูดอย่างไม่มีอารมณ์ “ถ้าเจ้าไม่บอกความจริง ข้าจะให้ทหารรักษาการณ์ส่งเจ้ากลับไปที่วัง และเจ้ากลับไปเล่นกับสาวใช้ในวังได้” “…” เจ้าชายองค์ที่ห้า เขาเม้มริมฝีปาก สีหน้าเต็มไปด้วยความคับข้องใจ “เมียลูกพี่ลูกน้องฉันนี่ใจร้ายจริงๆ ในที่สุดฉันก็หนีออกมาได้ แล้วถ้าตอนนี้คุณส่งฉันกลับวัง การหนีของฉันคงสูญเปล่าแน่ๆ เลยใช่ไหม” หยุนซูพูดอย่างโกรธๆ “ฉันไม่ได้ขอให้คุณแอบออกไปโดยไม่มีแม้แต่ยาม ถ้าเกิดอะไรขึ้น ใครจะรับผิดชอบ?” “แล้วสิ่งที่ฉันพูดมันยังไม่เพียงพออีกหรือ” เจ้าชายองค์ที่ห้ากล่าวอย่างท้อแท้ แต่ความแค้นที่แสร้งทำเป็นโกรธนั้นอยู่ได้ไม่นาน และในไม่ช้าเขาก็เริ่มหัวเราะอย่างตื่นเต้นอีกครั้ง โดยมีสีหน้าเหมือนต้องการก่อเรื่อง “ลูกพี่ลูกน้องตัวน้อย เจ้าจะไปสืบคดีของซูหยวนซานไหม พาข้าไปด้วย ข้าอยากไปด้วย” หยุนซูยกคิ้วขึ้น: “ใครบอกว่าฉันจะตรวจสอบ?” องค์ชายห้ากล่าวอย่างมั่นใจ…

นายฉู่รู้สึกสงสัย “มีขุนนางเช่นนั้นจริงหรือ?” “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ตราบใดที่ไม่มีใครหยุดคุณ การลักพาตัวผู้หญิงก็ไม่น่าจะยากสำหรับคุณหรอก จริงไหม” หยานจินมองเขาแล้วพูด เจ้านายฉูหัวเราะและกล่าวว่า “การลักพาตัวผู้หญิงไม่ใช่เรื่องยาก แต่การลักพาตัวเจ้าหญิงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง” เขาพิงโต๊ะด้วยมือข้างหนึ่งแล้วขยับเข้าไปใกล้หยานจินพร้อมกับรอยยิ้มครึ่งเสี้ยวบนใบหน้าของเขา “คุณชายสี่ ถึงแม้ข้ากับพี่น้องจะเป็นแค่อันธพาลและชีวิตไร้ค่า แต่พวกเราก็ไม่อยากสูญเสียชีวิตไปอย่างไร้ค่า การลักพาตัวเจ้าหญิงในเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย แม้จะง่าย แต่การจะจบชีวิตลงในภายหลังก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย ใช่ไหม?” หากเราถูกรัฐบาลจับได้ เราจะหนีเอาชีวิตรอดได้อย่างไร? เข้าใจแล้ว คุณไม่ได้ขอให้เราลักพาตัวใคร แต่คุณหวังว่าเราจะตายไปพร้อมกับเจ้าหญิงคนนั้น ใช่ไหม?” บอส Qu พูดด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตาของเขาดูหม่นหมองมาก รอยแผลเป็นบนดวงตาขาวข้างซ้ายของเขากระตุกเล็กน้อย และใบหน้าที่หยาบกร้านของเขาซึ่งปกคลุมไปด้วยเนื้อหนังดูดุร้ายมาก…

บอส Qu ตบริมฝีปากของเขาและพูดว่า “ฉันติดตามคุณ แต่…” เขาหยุดพูดกลางคันแล้วมองไปที่หยานจินอย่างมีความหมาย: “คุณชายสี่ เด็กคนนั้นเป็นใคร?” ใบหน้าของหยานจินเปลี่ยนเป็นเย็นชา: “ยังไม่ถึงตาคุณที่จะถาม” “ข้าก็รู้ตัวตนของข้าเช่นกัน ข้าจะไม่ถามถึงสิ่งที่ไม่ควรถาม แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ท่านหนุ่มสี่ต้องการให้ข้าและพี่น้องทำหรือ?” บอสฉู่หัวเราะ ดวงตาที่ดุร้ายของเขามีประกายอันเฉียบแหลม “สี่วันก่อน คุณชายสี่ขอให้ข้าส่งคนไปเฝ้าประตูเมืองต่างๆ ข้าคิดว่าพวกเขาคงจับตาดูเด็กคนนี้อยู่สินะ? พอเราเจอเขาแล้ว เราก็น่าจะรู้ชื่อเขาแล้วสินะ?” หยานจินกล่าวว่า “พี่น้องของคุณเห็นสัญลักษณ์บนตัวเขาไหม?” “พวกเขามาจากพระราชวังเจิ้นเป่ยจริงเหรอ?” บอส Qu ขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาดูแปลก ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ…

หยานจินเข้าไปในศาลาซุยเซียนเพียงลำพัง หลังจากผ่านโถงทางเข้าสามชั้น เขาก็ขึ้นบันไดลับไปยังชั้นบนสุด และไม่นานก็มาถึงห้องพิเศษของเขา กล่องขนาดใหญ่ว่างเปล่า แต่การตกแต่งนั้นหรูหราอย่างยิ่ง หันหน้าไปทางทิศที่รุ่งเรืองที่สุดของเมืองหลวง มีหน้าต่างบานใหญ่พร้อมกรอบไม้โรสวูด หน้าต่างทั้งหมดประดับด้วยคริสตัลและเปลือกหอยที่บางและโปร่งใสอย่างยิ่ง แสงหลากสีสันส่องผ่านอย่างเป็นธรรมชาติภายใต้แสงอาทิตย์ ราวกับว่าเมืองหลวงทั้งหมดรวมอยู่ในห้องส่วนตัวและกลายเป็นส่วนหนึ่งของการตกแต่ง ไม่ต้องพูดถึงพรมกำมะหยี่สีทองใต้ฝ่าเท้า ลูกปัดหยกที่ห้อยลงมาจากซุ้มประตู ภาพวาดที่มีชื่อเสียงและหนังสือโบราณที่กระจัดกระจายอยู่บนชั้นวางโบราณ และกลิ่นหอมของภูมิภาคตะวันตกที่ลอยฟุ้งจากเตาเผาธูปสีม่วงทอง… ทั้งหมดนี้ล้วนหรูหราและประเมินค่าไม่ได้ การเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่งก็เพียงพอแล้วสำหรับคนทั่วไปที่จะใช้ชีวิตอย่างหรูหรา แม้แต่ในพระราชวังก็ยังไม่มีความฟุ่มเฟือยเช่นนี้ หยานจินเริ่มชินกับมันแล้ว เขาเดินไปที่โต๊ะกลมริมหน้าต่าง ปัดเสื้อผ้าแล้วนั่งลง ชาที่เพิ่งชงเสร็จถูกวางลงบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ชามีกลิ่นหอมละมุนและเข้มข้น เป็นชาที่หยานจินโปรดปราน ของว่างที่เสิร์ฟคู่กับชาก็อร่อยเลิศ ปรุงตามรสนิยมของเขาทุกประการ หยานจินรินชาใส่ถ้วย จิบ และสีหน้าพึงพอใจก็ปรากฏขึ้น เหตุผลที่ที่นั่งห้องส่วนตัวที่…

ซ่างกวนเย่รู้ชัดเจนว่าถ้าเขายังคงหยุดหยานจินต่อไปหลังจากที่เขาพูดไปมากแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องจะพังทลายลงอย่างแน่นอน หยานจินเป็นคนเย่อหยิ่งและหยิ่งผยองมาโดยตลอด เขามีวิธีคิดของตัวเองและไม่เคยสนใจคนอื่นเลย เขาพูดเช่นนี้เพียงเพราะพวกเขาเป็นพี่น้องกันมานานหลายปี แต่ไม่ได้หมายความว่าซ่างกวนเย่จะเปลี่ยนใจได้ ซ่างกวนเย่เงียบไปนานและถอนหายใจเงียบๆ ในใจ “ฉันเห็น.” เขามองหยานจินแล้วพูดว่า “ข้ารู้ว่าข้าหยุดเจ้าไม่ได้ และเจ้าก็ไม่ยอมฟังข้าด้วย ตอนนี้เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว พูดอะไรไปมากกว่านี้ก็คงไม่มีประโยชน์” แต่พี่ชายคนที่สี่ เนื่องจากเราพี่น้องเติบโตมาด้วยกัน ฉันยังต้องเตือนคุณอย่างจริงจัง อย่าประมาทพระราชวังเจิ้นเป่ย! คุณควรจะรู้ดีกว่าฉันว่าการจัดการกับจุนฉางหยวนนั้นยากแค่ไหน ส่วนหยุนซู นางไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิด ชื่อเสียงที่เคยแผ่กระจายไปทั่วเมืองหลวงเมื่อก่อนนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นความจริง พี่ชายห้าและน้องสาวหกต่างก็ตกอยู่ในมือนาง นางเพียงผู้เดียวที่สามารถบังคับคฤหาสน์มาร์ควิสเจิ้นหนานทั้งหมดได้มากจนแม้แต่เจ้าเองก็ไม่อาจต้านทานนางได้ การรับมือกับคนแบบนี้มันยากมาก คุณต้องระมัดระวังให้มาก และอย่าประมาทเด็ดขาด หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ หยานจินก็ยิ้ม: “ลูกพี่ลูกน้อง…

เมื่อหยานจินพูดจบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ รถม้าก็เงียบลงทันที สีหน้าของซ่างกวนเย่เคร่งขรึม หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขากล่าวว่า “ข้ารู้ว่าคฤหาสน์มาร์ควิสกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก และข้าก็กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของพี่ชายคนที่ห้า แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับตระกูลซู?” นับตั้งแต่หยานซู่ก่อเรื่องวุ่นวาย ไม่ต้องพูดถึงตระกูลหยาน แม้แต่มารดาของซ่างกวนเย่ก็ยังกังวลอยู่ตลอดทั้งวัน เธอเช็ดน้ำตานับไม่ถ้วน ช่วยตามหาหมอหลวง และพยายามทุกวิถีทางเพื่อค้นหาสมุนไพร คุณหญิงซ่างกวนเป็นน้องสาวของหวางเจิ้นหนาน และฐานะของเธอคือป้าของหยานซู่และหยานจิน ถึงแม้จะกระดูกหัก แต่ทั้งคู่ก็ยังคงมีความผูกพันกัน เนื่องจากนางเป็นกังวล คนอื่นๆ ในตระกูลซ่างกวนก็กังวลตามไปด้วย และสมุนไพรคุณภาพสูงและล้ำค่าทุกชนิดก็ถูกส่งไปยังคฤหาสน์มาร์ควิสเหมือนกับน้ำ แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะ? อาการบาดเจ็บของหยานชู่ไม่ร้ายแรง และสาเหตุที่เขาเป็นอัมพาตก็คือการถูกวางยาพิษ ไม่มีวิธีแก้พิษ ยาจะดีแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์กับเขา การที่ต้องนอนอยู่บนเตียงโดยไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ต้องได้รับความช่วยเหลือในการปัสสาวะและอุจจาระ และไม่สามารถพูดได้นั้นยากแค่ไหน?…

หยานจินขมวดคิ้วเล็กน้อย: “คุณหมายถึงอะไร ลูกพี่ลูกน้อง? ฉันไม่ค่อยเข้าใจนัก” “พี่ชายสี่ เจ้าจะแกล้งโง่ต่อหน้าข้าหรือ?” ซางกวนเย่จ้องมองเขาอย่างจริงจัง “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง” หยานจินส่ายหัวแล้วพูดต่อ “ตระกูลซูและมาร์ควิสเจิ้นหนานมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมาตลอด ตอนนี้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแล้ว ฉันอดไม่ได้ที่จะถามคำถามสักสองสามข้อเพื่อประโยชน์ของความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของเรา แค่นั้นแหละ” ซางกวนเย่ถามด้วยเสียงทุ้มลึก: “แล้วทำไมเจ้าหญิงเจิ้นเป่ยถึงบอกว่าเธอฆ่าซูหยวนซาน?” หยานจินเยาะเย้ย “ลูกพี่ลูกน้อง คุณเชื่อเรื่องไร้สาระของเธอจริงเหรอ?” “ก็เพราะว่าฉันไม่เชื่อ ฉันจึงอยากถามคุณ” ซางกวนเย่ไม่อยากจะสงสัยพี่ชายของเขา แต่เนื่องจากเขามีส่วนเกี่ยวข้อง เขาจึงต้องค้นหาให้ถึงที่สุด “หรือให้ฉันถามอีกอย่างหนึ่ง: คุณเป็นคนผลักดันกิจการของตระกูล Xu ใช่ไหม” รอยยิ้มบนใบหน้าของ Yan Jin…

“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น” หยุนซูถาม “มีเหตุผลหลักๆ สองประการ” องค์ชายห้ายิ้มกว้าง แต่กลับชูสองนิ้วขึ้นอย่างใจเย็น “ก่อนอื่น ข้าคิดว่าข้ากับลูกพี่ลูกน้องเขยเข้ากันได้ดีมาก เจ้ากำลังมีปัญหา และข้าอยากช่วยเจ้า” หยุนซูหัวเราะเมื่อได้ยินเรื่องนี้ แต่ในใจเขามีความเชื่อเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น การเข้ากันได้เป็นสิ่งหนึ่ง แต่องค์ชายห้าเสนอตัวเข้ามาช่วย… ฉันเกรงว่ามันคงเป็นเพราะจุนฉางหยวนใช่ไหมล่ะ? ก็เหมือนกับตอนที่เจ้าชายเปลี่ยนน้ำเสียงกะทันหันและพูดสนับสนุนหยุนซูในห้องทำงานของจักรพรรดิ นั่นก็เพื่อประโยชน์ของจุนฉางหยวนเช่นกัน แม้ว่าความคิดของเจ้าชายลำดับที่ห้าจะไม่เป็นประโยชน์เท่ากับมกุฎราชกุมาร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ทำคุณประโยชน์ การขายความโปรดปรานของจุนฉางหยวนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และการขายให้กับหยุนซูก็เช่นเดียวกัน พวกเขาเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว “ส่วนประเด็นที่สองนั้นก็ง่ายยิ่งกว่า” องค์ชายห้าเม้มริมฝีปากและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้าได้ยินมาว่าพี่สามเห็นใจตระกูลซูและพูดแทนพวกเขา ข้าจะไม่ยืนหยัดเคียงข้างเขาอย่างแน่นอน” หยุนซูไม่เคยคาดคิดว่านี่จะเป็นเหตุผล และมุมปากของเขาก็กระตุก “แล้วท่านไปขอพระราชสวามีเดอเพียงเพื่อทำให้เจ้าชายองค์ที่สามลำบากอย่างนั้นหรือ?” องค์ชายห้าไม่ได้รู้สึกละอายใจเลยสักนิด…