Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

“แต่ แต่…” ซูซีลังเลและลังเลที่จะเห็นด้วย ในขณะนี้ เสียงฝีเท้าของทหารยามก็ใกล้เข้ามา พวกเขาถือโคมไฟและส่องไปที่พุ่มไม้แต่ละต้นอย่างระมัดระวัง โดยก้มตัวลงมาเป็นระยะๆ เพื่อเอื้อมมือไปผลักโคมไฟและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง อย่างไรก็ตาม บรรดาอาจารย์ก็เฝ้าดูอยู่จากด้านหลัง และไม่มีใครกล้าที่จะทำเป็นพิธีการ Huo Yueqing รู้สึกวิตกกังวลมากจนเหงื่อไหลท่วมตัว ใบหน้าที่บวมและเป็นสีม่วงอยู่แล้วของเขาดูน่าเกลียดมากในเงาของถ้ำปลอม: “คุณหนูที่สี่ ทำไมคุณยังลังเลอยู่ล่ะ นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด!” ตราบใดที่ซู่ซีเต็มใจที่จะรับความผิด เขาจะปฏิเสธที่จะยอมแพ้ หากเธอรับความโกรธทั้งหมดของนายพลซูไว้ ฮั่วเยว่ชิงก็มีโอกาสที่จะหนีรอดไปได้ นี่คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับ Huo Yueqing! ซู่ซีอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา “พี่ฮัว ฉัน…ฉันไม่กล้า! ฉันกลัวว่าพ่อจะตีฉันจนตาย!” Huo…

เมื่อมาจากสนามหน้าบ้าน ซู่หมิงชางก็มีทหารยามและคนรับใช้จำนวนหนึ่งมาด้วย ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่ข้างหลังเขา โดยถือโคมไฟหลายดวงไว้ในมือ ดังคำกล่าวที่ว่า ความกล้าหาญอยู่ที่จำนวนคน แม้ว่าเสียงกรีดร้องเมื่อกี้จะฟังดูน่าขนลุก เนื่องจากมีผู้คนมากมายอยู่รอบๆ และมีโคมไฟให้แสงสว่าง แต่ผู้คุมก็ไม่ได้กลัวและตกลงอย่างเด็ดขาด “ครับท่าน!” ทันใดนั้น ก็มีทหารยามสี่หรือห้านายออกมา พร้อมถือโคมไฟ และมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่เสียงกรีดร้องดังมา ขณะนั้น ซูซีที่ยังเปลือยกายและพยายามเข้าไปในสวนหิน ได้ยินเสียงไม่ไกลจากที่ไกล และหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงด้วยความกลัว นางกุมเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของตนไว้ด้วยความตื่นตระหนก แทบจะปกปิดร่างกายที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้ และเอื้อมมือออกไปผลักฮั่วเยว่ชิงไปข้างหน้าของเธอด้วยความกังวล “พี่ฮัว รีบหน่อยเถอะ พวกมันกำลังมา!” “อย่าเร่งฉัน ฉันกำลังเดินเข้าไป” Huo Yueqing ก็มีความตื่นตระหนกและวิตกกังวลไม่แพ้กัน…

เมื่อได้ยินเสียงดุที่คุ้นเคยของซูหมิงชาง ร่างกายของฮัวเยว่ชิงก็แข็งทื่อ และสมองที่มึนงงของเขาก็เริ่มทำงานอีกครั้งในที่สุด และเข้าใจถึงสถานการณ์ในปัจจุบัน โอ้พระเจ้า! เขา…เขาทำเรื่องแบบนี้กับคุณหนูซู่ซีในสวนจริงๆ นะ! และดูเหมือนว่ามันเพิ่งจะจบลง และตอนนี้ทั้งสองก็อยู่ในสภาพยุ่งเหยิง ไม่ไกลนักก็มีคนยืนอยู่มากมาย ดูเหมือนว่าทุกคนในพระราชวังหยุนจะมาทั้งหมดแล้ว ถ้าพวกเขาได้รู้และเห็นสถานการณ์ปัจจุบันของเขาและซู่ซี คงจะดีกว่านี้… ใบหน้าซีดเผือกของ Huo Yueqing แสดงออกถึงความกลัวและความสยดสยอง และเขาอดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งตัว ซู่ซีก็รู้สึกกลัวและหวาดกลัวมากเช่นกัน ไม่ว่าเธอจะมีความคิดคำนวณมากมายเพียงใด เธอก็ยังเป็นเด็กสาวอายุสิบห้าปีเท่านั้น เธอเติบโตมาอย่างสันโดษตั้งแต่ยังเด็ก เธอเคยคิดอย่างไรว่าวันหนึ่งเธอจะต้องเผชิญกับสิ่งเช่นนี้? ครั้งแรกที่เธอมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้ชาย มันเกิดขึ้นในสวนกลางแจ้ง… แม้ว่าผู้ชายคนนั้นคือฮั่วเยว่ชิงคนที่เธอรัก แต่ในใจเธอกลับเต็มใจ แต่แบบนี้มันยังน่าเขินอายเกินไป! ถ้ามีแค่เธอและฮัวเยว่ชิงเท่านั้น ไม่มีใครรู้อีกแล้ว…

อย่างไรก็ตาม หยุนซู่ดูไร้เดียงสามากขึ้นไปอีก: “พ่อถามคำถามนี้… ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจ?” ซู่หมิงชางดุว่า “เจ้ายังแกล้งโง่อีกหรือ? สาวใช้ของน้องสาวเจ้าเห็นด้วยตาตนเองแล้วมาบอกข้า ข้าได้ยินมาว่าเจ้าพาคนแปลกหน้าเข้ามาในคฤหาสน์และเขาอยู่คนเดียวในห้องกับเจ้าเป็นเวลานาน จริงหรือ?” ทันทีที่คำเหล่านี้หลุดออกมา ป้าหลี่, ซู่หยุนโหรว, นางชราซู และแม้กระทั่งสาวใช้ในวังผู้มีสีหน้าเคร่งขรึม ต่างก็มองไปที่เธออย่างเย็นชา สายตาของเธอดูราวกับว่าเธอได้ทำอะไรน่าละอายจริงๆ และกำลังถูกคนหลายพันคนตำหนิ หยุนซูขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ “สาวใช้คนไหนพูดจาไร้สาระ ไม่เป็นความจริงเลย ฉันกำลังยุ่งอยู่กับการเลือกสินสอดที่ราชินีประทานให้ในบ่ายวันนี้ ชิวเหอและชิวเหมยอยู่กับฉันตลอดเวลา คนแปลกหน้าคนนี้จะมาจากที่นี่ได้อย่างไร” ซู่หมิงชางจ้องมองเธอด้วยสายตาอันชั่วร้าย “คุณพูดความจริงเหรอ?” “มันเป็นความจริงแน่นอน” ภายใต้จ้องมองที่ก้าวร้าวของซู่หมิงชาง หยุนซู่ดูสงบ ไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ เลย…

ซู่หมิงชางมีใบหน้าที่เย็นชาและตะโกนด้วยความโกรธด้วยเสียงต่ำ: “หุบปากและหยุดพูดเรื่องไร้สาระ!” ซู่ หยุนโหรวปิดปากของเธอไปด้วยน้ำตาในดวงตา ขณะนั้น พี่เลี้ยงในวังก็พูดขึ้น “คุณหญิงซู คุณเพิ่งพูดว่ามีชายต่างชาติเข้ามาในลานบ้านของคุณหญิงหยุน จริงหรือ?” “ฉัน…” ซู่ หยุนโหรว กำลังจะพูด ซู่หมิงชางขัดจังหวะทันที: “ขอโทษทีครับท่านหญิง ลูกสาวของผมเป็นคนโง่ และผมกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด!” “คุณเห็นผิดรึเปล่า?” สาวใช้ในวังมองดูซู่ หยุนโหรวอย่างมีความหมาย “ฉันเกรงว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น ทำไมไม่ปล่อยให้คุณหนูซูพูดเองล่ะ” ซู่หมิงชางปิดปากอย่างเก้ๆ กังๆ และมองซู่ หยุนโหรวด้วยสายตาเตือน ซู่หยุนโหรวดูหวาดกลัวและพูดอย่างขี้อาย “ฉัน… ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ สาวใช้เห็นด้วยตาของเธอเองและบอกฉัน…

อีกด้านหนึ่ง ซู่ซีพยายามพยุงฮัวเยว่ชิงและเดินไปตามทางไปยังสนามหญ้าของเขา ต้องขอบคุณความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ของเจ้าชายหยุนเมื่อเร็วๆ นี้ ป้าลี่จึงได้เลิกจ้างคนรับใช้ในคฤหาสน์หลายคนเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย นอกจากนั้นก็มืดแล้ว ดังนั้นซู่ซีจึงเลือกเดินในเส้นทางที่เงียบสงบโดยเจตนา และไม่มีใครพบระหว่างทาง “พี่ฮั่ว… ฮึ่ย อดทนไว้สักพักเถอะ ฉันจะพาคุณกลับทันที ฮึ่ย…” ซู่ซีกำลังแบกน้ำหนักของชายร่างใหญ่เช่นฮั่วเยว่ชิงไว้บนไหล่ของเขา เมื่อเดินทางไปได้ครึ่งทาง เขาก็เหงื่อออกและหายใจหอบแล้ว เดิมทีเธอเป็นเพียงสาวน้อยที่เอาแต่ใจและไม่เคยทำอะไรหยาบๆ เลย ด้วยความพากเพียรของเธอ เธอสามารถลาก Huo Yueqing ไปได้ไกลขนาดนี้ และพลังกายของเธอก็แทบจะหมดลง เธออยากจะโยนเขาลงพื้นจริงๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้! เธอต้องย้ายพี่ฮัวไปที่บ้านของเธอเองและดูแลเขาให้ดี ด้วยวิธีนี้ เมื่อพี่ฮัวตื่นขึ้นมา เธอก็สามารถอวดความดีของเธอต่อหน้าเขาได้…

เธอไปสรุปเอาเองได้ยังไงว่าจะวางยาฮัวเยว่ชิง? หยุนซูแทบจะหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ! ซู่ซีรู้สึกหวาดกลัวต่อภัยคุกคามอันเลวร้ายนี้ นางไม่กล้าพูดอะไรสักคำเพียงครู่เดียว แต่กลับกอดฮั่วเยว่ชิงและจ้องมองนางด้วยความเกลียดชัง หยุนซู่พูดอย่างไม่พอใจ “คุณไม่ได้บอกว่าจะหยุดฮั่วหยูชิงเหรอ ทำไมคุณไม่หยุดเขาแล้วปล่อยให้เขามาหาฉันล่ะ” “ฉันไปแล้วนะ!” ซู่ซีมีสีหน้าหงุดหงิด “ข้าแค่มาช้าไปก้าวหนึ่ง แล้วพี่ฮั่วก็มาหาเจ้า…” หลังจากไปเยี่ยมหยุนซู่ครั้งหนึ่งแล้ว ซู่ซีก็รู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของนาง และรู้สึกว่าเขาควรจะหาวิธีผ่านฮั่วเยว่ชิงจริงๆ เธอจึงรีบกลับไปจัดเตรียมบางอย่าง เป็นผลให้เธอเสียเวลาไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อในที่สุดนางก็แต่งตัวเสร็จและไปหาฮั่วเยว่ชิงด้วยความตื่นเต้นในใจ นางก็รู้ว่าเขาได้ไปหาหยุนซู่ไปแล้ว เมื่อซูซีได้ยินดังนั้น เธอแทบจะโกรธมาก นางเกรงว่าจะเกิดเรื่องกับพวกเขา จึงรีบไปที่สวนหมิงจูโดยไม่ได้พาสาวใช้ไปด้วยเลย ปากของหยุนซูกระตุกเล็กน้อย และเขาพูดไม่ออก: “ฉันไม่สามารถไว้ใจคุณได้จริงๆ” ด้วยสมองและความสามารถในการทำให้สิ่งต่างๆ สำเร็จของซู่ซี คุณจะคาดหวังให้เธอทำอะไรได้บ้าง? เธอควรจะแก้ปัญหาเองดีกว่า!…

Huo Yueqing ตกใจจนตัวสั่นไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเบิกกว้างและปากของเขาก็เต็มไปด้วยผงสีแดงสด ยาผงชนิดนี้มีลักษณะละเอียดและแน่นมาก เมื่อเทเข้าปากก็ติดคอ จู่ๆ ฮั่วเยว่ชิงก็เริ่มไออย่างไม่สบายตัว พร้อมด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ไอ ไอ ไอ… ไอ!” เขาไออย่างหนักจนพูดไม่ได้ ทันใดนั้น เขาก็เปิดมือของหยุนซูและเกาคอเขาอย่างสิ้นหวัง พยายามจะคายผงในปากของเขาออกมา แต่มันก็สายเกินไปแล้ว หลังจากผงเข้าปากก็จะผสมกับน้ำลายแล้วกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว Huo Yueqing เกาคอและอาเจียนด้วยความเจ็บปวด แต่มีเพียงผงยาที่เป็นก้อนออกมาเล็กน้อยเท่านั้น หยุนซูถอยหลังสองก้าวและเป่าปากเบาๆ งูเกล็ดดำที่พันรอบคอของฮัวเยว่ชิงปล่อยเขาไปทันที แล้วว่ายไปตามไหล่ที่สั่นเทาของเขาลงสู่พื้น และว่ายไปหาหยุนซู่อย่างรวดเร็ว หยุนซูก้มลงรับมัน ปล่อยให้งูเกล็ดดำพันรอบข้อมือของเขา และมองไปที่ฮัวหยูชิงที่กำลังอาเจียนอย่างเย็นชา…

ผงเหล่านั้นส่งกลิ่นหอมประหลาด ซึ่งเป็นกลิ่นเดียวกับที่หยุนซูเคยได้กลิ่นมาก่อน ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างเย็นชาทันที นางมองไปที่ผงซองที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น จากนั้นจึงมองไปที่ฮัวเยว่ชิงและถามเขาว่า “นี่คืออะไร” นี่…” ฮั่วเยว่ชิงลังเลและพูดอย่างคลุมเครือ “ไม่มีอะไรหรอก แค่ซองธรรมดาๆ หนึ่งซอง” – หยุนซูหัวเราะเยาะ “จริงเหรอ?” เขาคิดว่าเธอโง่เหรอ? หรือคุณคิดว่าเธอไม่มีจมูกและไม่สามารถดมกลิ่นได้? หยุนซูอาศัยอยู่ร่วมกับสัตว์มีพิษมาตั้งแต่เด็ก และมีความอ่อนไหวต่อสิ่งที่มีพิษทุกชนิดอย่างมาก หลังจากที่ถูกเจ้านายของเธอเก็บขึ้นมา เธอก็ได้เติบโตท่ามกลางกองสมุนไพรจำนวนนับไม่ถ้วน เธอสามารถได้กลิ่นอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับสมุนไพรตราบใดที่ยังมีกลิ่นแม้เพียงเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นแปลกๆ ของผงในซองก็แทบจะพุ่งเข้าจมูกของเธอ “ฮึดฮัด…” โดยที่ไม่ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย งูเกล็ดดำก็ได้พันรอบฮั่วเยว่ชิงอย่างแน่นหนา เกล็ดเย็นๆ ของมันเกาะติดกับผิวคอของเขา และลมหายใจสีแดงสดของมันก็สัมผัสใบหน้าของฮั่วเยว่ชิงหลายครั้ง ใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำของ…

ฮัวเยว่ชิง: “ฉัน…” “คุณสามารถจ่ายไหวไหม?” หยุนซู่จ้องมองเขาอย่างเย็นชาและตรงไปตรงมา “ก่อนหน้านี้ คุณและผมตกลงที่จะหนีตามกันและหารค่าใช้จ่ายสำหรับการไม่เชื่อฟังคำสั่งของจักรพรรดิ แต่สุดท้ายแล้ว มีเพียงผมเท่านั้นที่ไป อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแม่ของคุณขัดขวางและคุณคำนึงถึงสมาชิกครอบครัวฮั่วของคุณ ในที่สุดคุณจึงเลือกที่จะทิ้งผมและผิดคำพูด” ฮัวเยว่ชิงต้องการอธิบายอย่างกระตือรือร้น: “ซู่ ซู่ ฉัน…” หยุนซูยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขา “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิคุณที่พูดแบบนี้ เพราะจากสิ่งที่ฉันคิดตอนนี้ ฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณพูด ความรักไม่สำคัญเท่ากับอนาคตและชีวิตของคุณ และมันสำคัญน้อยกว่าแม่ที่เลี้ยงดูคุณมาเสียอีก หากคุณต้องการให้ครอบครัวทั้งหมดถูกฝังไปพร้อมกับคุณเพราะความรักส่วนตัวของคุณ มันไม่คุ้มเลย” น้ำเสียงของเธอเย็นชาและมีเหตุผล ไร้ร่องรอยของความโกรธหรือความไม่พอใจ “หยุนซู” ที่อยากจะหนีไปกับฮัวเยว่ชิงไม่ใช่เธอมาตั้งแต่แรก ดังนั้นเธอจึงไม่น่าจะรู้สึกเศร้ามากนัก อย่างมากผมแค่รู้สึกว่ามันไม่คุ้มกับเจ้าของเดิม เจ้าของดั้งเดิมชอบ…