นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
หยุนซู่ ลูกสาวคนโตที่โง่เขลาและน่าเกลียดของพระราชวังหยุนในราชอาณาจักรเทียนเฉิง ถูกใส่ร้าย ฝ่าฝืนคำสั่ง และหลบหนีจากการแต่งงาน และถูกฝังทั้งเป็นในวันหมั้นหมาย! เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ลูกหลานของหมอผียุคใหม่ได้เดินทางข้ามกาลเวลา พ่อผู้ให้กำเนิดเกลียดเธอ แม่เลี้ยงกำลังคำนวณ น้องสาวต่างมารดาเป็นคนชั่วร้าย และคนเลวมีความทะเยอทะยานชั่วร้าย! เป็นเรื่องตลกดี ดูสาวน้อยหน้าตาน่าเกลียดไร้ค่าคนนี้พลิกชีวิตใหม่ เหยียบแม่เลี้ยง ต่อย Bai Lian ทรมานหญิงชั่วอย่างโหดร้าย ถือเข็มเงินไว้ในมือ และทำสิ่งดีๆ แต่เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็ถูกจิ้งจอกท้องดำขี้โรคพาตัวกลับเข้าถ้ำ ราชาผู้ชั่วร้ายยิ้ม: “เจ้าหญิง ได้เวลาคืนแต่งงานแล้ว!” หยุนซู่ยกคิ้วขึ้นและตบหน้าเขาด้วยจดหมายหย่า: “ท่านชาย โปรดเคารพตนเองด้วย!”
การโหมไฟต่อไปคงไม่เป็นผลดีต่อพวกเขา หัวหน้านักฆ่ารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่เขาปฏิเสธที่จะถอยกลับและพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าพยายามทำให้พวกเรากลัวเลย พวกเรานักรบแห่งทุ่งหญ้าไม่หวาดกลัวง่ายๆ หรอก!” จุนฉางหยวนจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เย็นชาและลึกซึ้ง ขณะที่กองทัพเจิ้นเป่ยที่อยู่ข้างหลังเขายืนเตรียมพร้อม ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย นักฆ่าคนสำคัญชี้มีดไปที่หยุนซูอีกครั้งและตะโกนอย่างเย็นชาว่า …
ทันทีที่นักฆ่านำพูดจบ ริมฝีปากของจุนฉางหยวนที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากากก็กัดแน่นขึ้นอย่างกะทันหัน เขาฝืนกำมือแน่นให้คลายออกเล็กน้อย ข้อนิ้วขาวๆ ของเขาคลายออก และหยดเลือดสีแดงสดสองสามหยดจากปลายนิ้วที่เหมือนหยกของเขาลงสู่พื้นอย่างช้าๆ นักฆ่าผู้นำมองเห็นฉากนี้ได้อย่างชัดเจน และรู้สึกมั่นใจมากขึ้น รอยยิ้มของเขาก็ยิ่งดูพึงพอใจมากขึ้น “เหลือเชื่อจริงๆ! …
เขาพูดไม่ออกชั่วขณะ เพราะตกใจกับการจ้องมองนั้น หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง จุนฉางหยวนก็กระพริบตาอย่างเงียบๆ ซึ่งถือเป็นการเห็นด้วย หยุนซูเอียงตาเล็กน้อย ทำท่าผิวปากเงียบๆ แล้วกระพริบตากลับมาเป็นปกติ จุนชางหยวนดูเหมือนจะกำลังคิดลึกอยู่ จากนั้น …
จวินฉางหยวนสังเกตเห็นสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของนักฆ่า เขาถูกสายตาที่โกรธแค้นและไร้ความปรานีถาใส่ แต่เขาก็ยังคงไม่สะทกสะท้าน ริมฝีปากบางโค้งเป็นรอยยิ้ม เสียงทุ้มลึกและมีเสน่ห์ของจุนฉางหยวนดังก้องไปตามสายลมยามค่ำคืน: “ทำไมคุณถึงไม่หัวเราะอีกต่อไป ฉันเดาถูกไหม?” ผู้นำของกลุ่มนักฆ่ามีใบหน้าซีดเผือดและถ่มน้ำลายอย่างดุร้าย: “พวกเจ้าพวกสมุนแห่งเจิ้นเป่ย สักวันหนึ่งกองทหารม้าเหล็กของนักรบทุ่งหญ้าของเราจะทำลายประตูเมืองของพวกเจ้าและสังหารพวกเจ้าทั้งหมด!” …
จุนฉางหยวนดูถูกการอ้อมค้อมของเหล่านักฆ่า และถามอย่างเย็นชาว่า “ในฐานะคนป่าเถื่อน พวกเจ้าข้ามพรมแดนทางเหนือและแทรกซึมเข้าสู่เทียนเซิงได้อย่างไร? และจุดประสงค์ของพวกเจ้าคืออะไร?” นี่เป็นประเด็นที่สำคัญมาก แนวป้องกันชายแดนด้านเหนือเป็นความรับผิดชอบของกองทัพเจิ้นเป่ยมาโดยตลอด และการเซ็นเซอร์ก็เข้มงวดมาก เมืองชายแดนทั้ง 12 …
“อะไรนะ?!” ฉีจ้านเผิงตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาเพิ่งมาถึงจากค่ายลาดตระเวนและยังไม่ทราบรายละเอียด จึงรีบถามทันทีว่า “แล้วเจ้าชายลำดับที่ห้าล่ะ? เขาตกอยู่ในมือของนักฆ่าด้วยหรือเปล่า?” “องค์ชายห้าได้รับการช่วยเหลือและส่งไปยังค่ายลาดตระเวนเพื่อรับการรักษาโดยกองทัพเจิ้นเป่ย มีเพียงองค์หญิงเท่านั้นที่ถูกจับ” กองทัพเจิ้นเป่ยตอบกลับทันที ฉี …
ใบมีดแวววาวส่องประกายอย่างเย็นชาไปทั่วตรอก หยุนซูไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ เธอเห็นมีดยาวเฉียดเข้าที่คออย่างชัดเจนจากหางตา ใบหน้าของเธอซีดเผือดเล็กน้อย ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนด้วยความตกใจและโกรธว่า “หยุด!” “ฟู่!” ในเวลาเดียวกัน เสียงลมที่ดังแหลมยิ่งขึ้นก็ดังขึ้น ก่อนที่หยุนซูจะทันได้ตอบสนอง …
เสียงแหบห้าวยังสะท้อนไปตามถนนอันยาวไกล ผู้ขี่ม้าตัวเก่งที่นำคณะค้นหาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอันฉี เขาใช้แสงไฟสลัวๆ บนถนนยาวตามเสียงนั้นไปและเห็นเจ้าชายลำดับที่ห้ามีท่าทางยุ่งเหยิง เซ และวิ่งเข้ามาหาเขาไม่ไกลนัก เจ้าชายองค์ที่ห้าดูโทรมอย่างมากในตอนนี้ เสื้อผ้าของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดและฝุ่น ผมของเขายุ่งเหยิง ในตอนแรกเขาดูเหมือนผู้ลี้ภัยที่กำลังหนีภัยพิบัติ …
ในขณะนี้ หากใครมองลงมาจากท้องฟ้าเหนือเมืองหลวง ก็จะเห็นฝูงชนแห่กันไปทางทิศตะวันออกของเมืองหลวงทุกทิศทุกทาง เหมือนกับน้ำท่วมท้น ทันใดนั้น ลมและเมฆก็พัดแรง! ทั่วทั้งเมืองหลวงเต็มไปด้วยเสียงกีบม้าและเสียงฝีเท้าอันรวดเร็ว ในขณะนี้ ณ ใจกลางความโกลาหล …
นักฆ่าเข้าใจทันทีและพยักหน้าเห็นด้วย “ขึ้นไปบนกำแพง ยืนที่สูง และเตรียมพร้อม!” นักฆ่าผู้นำสั่ง นักฆ่าทั้งหมดใช้ทักษะความเบาของพวกเขาในทันที กระโดดเหมือนนกที่คล่องแคล่วไปบนกำแพงสูงและต้นไม้รอบๆ โดยแต่ละคนรับหน้าที่ที่แตกต่างกันและเฝ้าระวังไปในทิศทางที่แตกต่างกัน หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน เขาโดดขึ้นไปและบินเบาๆ …
by