Admin

ชายหนุ่มที่ได้รับการช่วยเหลือจากเฟิงจินเว่ยป่วยหนัก รอยไหม้ขนาดใหญ่ตามร่างกายของเขาแสดงให้เห็นถึงอาการติดเชื้อ ในยุคนี้ที่ไม่มียาปฏิชีวนะและยาต้านแบคทีเรีย โอกาสในการมีชีวิตรอดต่ำมาก พลังจิตมีประสิทธิผลสูงสุดต่อโรคทางระบบประสาทของสมอง นอกจากนี้ยังสามารถควบแน่นเป็นเข็มขนาดเล็กเพื่อขุดตามเส้นลมปราณและจุดฝังเข็มได้ แต่ไม่สามารถฆ่าเชื้อแบคทีเรียและฆ่าเชื้อโรคได้ ยาปฏิชีวนะส่วนใหญ่สกัดมาจากการเผาผลาญของจุลินทรีย์ หยุนหลิงไม่มีเครื่องมือและจานเพาะเลี้ยงที่ซับซ้อนอยู่ในมือ ดังนั้นเธอจึงสามารถอาศัยประสบการณ์อันยาวนานในด้านการทดลองทางชีวการแพทย์ก่อนหน้านี้ของเธอในการค้นหาวิธีการเยียวยาด้วยสมุนไพรบางชนิดที่อาจให้ผลคล้ายกันสำหรับการใช้ภายนอกหรือการบริโภคภายใน ชีวิตของเขาได้รับการช่วยเหลือไว้ แต่บาดแผลของเขาค่อยๆ หาย และเขาติดเชื้อซ้ำและมีไข้สูง “เจ้าหญิงเขาจะอดทนได้หรือเปล่า?” คนที่รับผิดชอบดูแลเขาคือตงชิง และเธอก็รู้สึกสงสารเด็กชายคนนี้ที่อายุไล่เลี่ยกับเธอมาก หยุนหลิงเล่นกับสมุนไพรโดยไม่แสดงความกังวลใด ๆ ทั้งสิ้น “อย่างช้าที่สุด ไข้จะหายภายในคืนนี้” เธอสัมผัสผ่านพลังจิตของเธอได้ว่าชายหนุ่มผู้นี้มีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอดอย่างยิ่ง เขาไม่อยากตาย และความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอดช่วยให้เขาผ่านพ้นช่วงไข้สูงในช่วงแรกๆ ได้ ตงชิงพูดด้วยความเห็นอกเห็นใจ “เขามีลักษณะแบบนี้ ไม่ใช่แผลไฟไหม้โดยบังเอิญ ต้องมีเจ้านายบางคนเอาเรื่องนั้นมาใส่เขาแล้วราดน้ำเดือดใส่เขา”…

แม้จะกล่าวกันว่าไม่มีฝ่ายใดเป็นหนี้อีกฝ่าย แต่หยุนหลิงกลับมีท่าทีที่บอกว่า “คุณได้กำไรมหาศาล” เฟิงจินเว่ยโกรธมากจนหน้าผากของเธอรู้สึกร้อน และใบหน้าของเธอก็ดูมีสีสันราวกับจานสี ขณะที่เสี่ยวปี้เฉิงและหรงชานกำลังมองดูอยู่ข้างๆ เธอ เธอต้องหายใจเข้าลึกๆ และฝืนยิ้มเพื่อแสดงถึงความเอื้อเฟื้อของเธอ “องค์หญิงจิงพูดถูก ถ้าอย่างนั้น ทาสน้อยจินเว่ยจะดูแลเขาเอง” หยุนหลิงตอบกลับอย่างรวดเร็ว “โอเค ดี ดูแลตัวเองด้วย” เฟิงจินเว่ย: “…” เธอรู้สึกแน่นหน้าอกเล็กน้อย และเธอไม่อยากอยู่ในคฤหาสน์เจ้าชายจิงอีกต่อไป แม้แต่ใบหน้าของเสี่ยวปี้เฉิงก็ไม่สามารถช่วยอารมณ์เสียของเธอไว้ได้ เมื่อฉันมาถึงประตูสนาม เสียงดังของหยุนหลิงก็ดังมาจากด้านหลังฉัน “คุณเฟิง โปรดกลับมาพรุ่งนี้! อย่าลืมเงินและยาด้วย!” เท้าของเฟิงจินเว่ยบิดอย่างไม่คาดคิด เธอตอบอย่างสุภาพและเกร็ง จากนั้นก็เดินกระเผลกออกไป หรงชานซึ่งอยู่ในอาการมึนงงเนื่องจากการกระทำของหยุนหลิง…

ขณะที่บรรยากาศเริ่มเงียบสงบอย่างน่าขนลุก เสียงของเซียวปี้เฉิงก็ดังขึ้นที่ประตูสนาม “คุณกำลังทำอะไร?” วันนี้ เขาได้หยุดงานและกำลังประมวลผลเอกสารอย่างเป็นทางการในห้องทำงานอยู่ เขาก็ได้ยินเฉียวเย่มารายงานว่าเฟิงจินเว่ยมาขอโทษหยุนหลิง จากเหตุการณ์การให้ของขวัญของเฟิงหยานที่เกิดขึ้นเป็นบรรทัดฐาน เสี่ยวปี้เฉิงจึงรู้สึกกังวลและเดินทางไปที่หลานชิงหยวนเป็นพิเศษเพื่อไปดู เฟิงจินเว่ยหันกลับมาโดยไม่รู้ตัว และหลังจากเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างยิ่งนั้น ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นเล็กน้อย และน้ำเสียงของเธอก็อ่อนลงโดยไม่ได้ตั้งใจเล็กน้อย “ผมคือเจ้าชายจิง ไม่ได้เจอคุณนานมากแล้ว เป็นยังไงบ้าง?” เสี่ยวปี้เฉิงมีท่าทางสับสน “คุณเป็นใคร” ทำไมพวกเขาถึงดูคุ้นเคยกันมากทันทีที่เขาเปิดปาก? ทันใดนั้น ดวงตาของหยุนหลิงก็หรี่ลง และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็อ่อนลงอย่างกะทันหัน “คุณหนูเฟิงและเจ้าชายเป็นเพื่อนสนิทกันมานานใช่หรือไม่” หรงชานที่อยู่ด้านข้างสั่นสะท้าน รอยยิ้มของซิสเตอร์หยุนหลิงนั้นสวยงามมาก แต่เธอก็รู้สึกน่ากลัวเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก โดยไม่คาดคิด เซียวปี้เฉิงกลับไม่มีความประทับใจใด ๆ ต่อเธอเลย ใบหน้าของเฟิงจินเว่ยแข็งค้างไป…

ที่ประตูคฤหาสน์ของเจ้าชายจิง เฟิงจินเว่ยมีสีหน้าหม่นหมองในรถม้า สิ่งที่เกิดขึ้นหน้าร้านขายยาเมื่อสามวันก่อนส่งผลกระทบอย่างมากต่อชื่อเสียงของเธอและชื่อเสียงของตระกูลเฟิง แม้ว่าในใจเธอจะเกลียดหยุนหลิง แต่เฟิงจินเว่ยก็รู้ดีในใจว่าเธอไม่สามารถตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอได้ในตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ก็คือการฟื้นฟูชื่อเสียงที่เธอได้สั่งสมมาก่อนหน้านี้ให้ได้มากที่สุด “เจ้าหญิงทรงตกลงตามคำขอของคุณที่จะเข้าเฝ้า โปรดเข้าไปข้างในเถิด” หลังจากได้รับอนุญาตให้ผ่านทหารยามไปแล้ว เฟิงจินเว่ยก็หายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง และสีหน้าของเธอก็กลับมาเป็นปกติ ขณะที่สาวใช้เดินเข้าไปในลานหลานชิง เธอก็เห็นหยุนหลิงกำลังพิงเก้าอี้หวาย เธอกำลังปอกองุ่นอย่างไม่เร่งรีบโดยมีสีหน้าขี้เกียจ วันนี้เฟิงจินเว่ยสวมชุดสีลาเวนเดอร์ และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือเสื้อผ้าของเธอกลับเป็นสีเดียวกับของหยุนหลิง เสน่ห์ที่ดึงดูดสายตาของเธอแต่เดิมนั้นก็ค่อยๆ จางหายไปโดยไม่รู้ตัว เธอรีบซ่อนความเกลียดชังที่ปรากฏผ่านดวงตาของเธอ และมีเค้าลางของความประหลาดใจในน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเคารพของเธอ “จินเว่ยได้พบกับเจ้าหญิงจิงแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดว่าภรรยาของลูกพี่ลูกน้องของฉันจะอยู่ที่นี่ด้วย” หรงชานไอเบาๆ และพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “พี่สาวหยุนหลิงและข้าพเจ้าเป็นเพื่อนเก่ากัน ข้าพเจ้ามานั่งกับท่านวันนี้เพราะว่าข้าพเจ้ามีเวลาว่าง” เฟิงจินเว่ยไม่คาดคิดว่าหรงชานจะอยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าชายจิงด้วย และเธอจึงแอบมองเธอ ใบหน้าของ…

“คาสิโนฉางเซิง” ซ่างหยุนซ่างมองมาทันที ริมฝีปากโค้ง เมื่อผู้หญิงคนอื่นๆ ได้ยินสิ่งที่ Qi Lanruo พูด พวกเธอก็ตอบอย่างรวดเร็ว “ใช่ ใช่ คาสิโน Changsheng!” หลังจากนั้นก็มีคนพูดขึ้นมา “คุณหนูเก้าไปที่คาสิโนฉางเซิงหรือเปล่า?” “โอ้พระเจ้า!” “เธอเป็นผู้หญิงที่ไปคาสิโนชางเซิงจริงๆ!” “คุณหนูเก้าทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไร!” “ฉันเพิ่งรู้เรื่องนี้ตอนนี้เอง มันน่าขยะแขยงมาก!” – ซ่างหยุนซ่างหยุดพูดและก้มหัวลงเพื่อจิบชา ฉีหลานรั่วกำลังพัดตัวเองด้วยพัดรูปวงกลม เขาลดคิ้วและตาลงและไม่พูดอะไร ในเวลานั้นมีเสียงดังมาจากที่ไกล “นางสาว?” – “น้องสาวชิงเหลียน…” – ผู้หญิงบางคนมองมา…

“หยิงเอ๋อร์ นี่คือวิธีที่เธอปฏิบัติกับผู้ช่วยชีวิตของฉันหรือเปล่า?” – มุมปากของซ่างเหลียงเยว่แข็งขึ้น ดวงตาของหมิงฮวยอิงเบิกกว้าง เธอเปิดปากและชี้ไปที่ซ่างเหลียงเยว่ “เธอ…” “พระผู้ช่วยให้รอด?” “เอ่อ” ตี้หยูจ้องมองร่างอันแข็งทื่อของซ่างเหลียงเยว่ จากนั้นดวงตาของเขาก็จ้องไปที่มือขวาของเธอที่พันด้วยผ้าก๊อซ และเสียงของเขาก็ทุ้มลง “แผลที่มือของเธอเกิดจากฉัน” เขาพูดเหมือนกับว่าชีวิตของซ่างเหลียงเยว่ถูกมอบให้กับเขา หมิงฮวยอิงมองไปที่มือของซ่างเหลียงเยว่ทันที ใช่. มันถูกพันด้วยผ้าก็อซหนาและดูชัดเจนว่าบาดแผลนั้นร้ายแรง แต่ว่า “คุณหนูเก้ารู้จักศิลปะการต่อสู้มั้ย?” ทำไมเธอถึงไม่เหมือนเขา? มันเปราะบางมากจนเหมือนจะล้มลงได้ถ้ามีลมพัด ซ่างเหลียงเยว่ก้มหัวลงและพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง “เยว่เอ๋อร์จะไม่…” หมิงฮวายิงมองดูตี้หยูทันที “ลุง เธอจะช่วยคุณได้ยังไง ถ้าเธอไม่รู้ศิลปะการต่อสู้?” นี่มันเป็นไปไม่ได้! และนางจำได้ว่าอาของจักรพรรดิมีความสามารถในการฝึกศิลปะการต่อสู้มาก ตี้หยูจ้องมองหมิงหยานหยิง…

“ข้าพเจ้าเห็นว่าท่านทรงตัวไม่อยู่ แสดงว่าอาการป่วยเดิมของท่านคงกำเริบอีก ข้าพเจ้าขอให้ท่านตามข้าพเจ้าไปเพื่อจะพาท่านไปที่ศาลาด้านหน้าเพื่อตรวจชีพจร” หลังจากที่เธอพูดจบ ผู้หญิงทุกคนก็มองไปที่ซ่างเหลียงเยว่ราวกับว่าพวกเธออยากจะกินเธอซะ นางยังขอให้เจ้าชายวัดชีพจรของเธอด้วยตัวเองด้วย! อิจฉามากกก! ซ่างเหลียงเยว่พูดไม่ออกเลย ประโยคสั้นๆ สองประโยคของลุงที่สิบเก้าทำให้เธอหยุดพูดอย่างสิ้นเชิง เธอไม่สามารถแม้แต่จะแกล้งเป็นลมได้ “มีคำถามอะไรไหม?” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ขยับ ตี้หยูจึงพูดขึ้นและมองเธออย่างสงบ ซ่างเหลียงเยว่ก้มหัวลง “ตอนนี้เยว่เอ๋อก็สบายดีแล้ว แค่…” ตี้หยูจ้องมองเธอ รอให้เธอจะพูดต่อไป “อาการป่วยเก่าของเยว่เอ๋อร์นั้นรักษาได้ยาก ดังนั้นข้าพเจ้าไม่ควรรบกวนท่านลุง” เธอไม่ต้องการกลายเป็นศัตรูสาธารณะของผู้หญิงทุกคนในเมืองจักรวรรดิ จักรพรรดิหยูหรี่ตาลงเล็กน้อย “ดังนั้นคุณจึงปฏิเสธฉันเหรอ?” – ซวบ ซวบ ซวบ สายตาอันอิจฉาริษยาเปลี่ยนเป็นสายตาที่มุ่งฆ่า ทั้งหมดพุ่งไปที่ซ่างเหลียงเยว่…

ทุกคนมองตามเสียงผู้หญิงคนนั้นไป ชายคนหนึ่งสวมชุดคลุมสีดำยืนตระหง่านอยู่ใต้ต้นซากุระ ผมยาวรวบเป็นมงกุฎ และมีใบหน้าที่หล่อเหลา กลีบดอกซากุระร่วงหล่นลงมา และเขาดูเหมือนเป็นเทพเจ้าที่ไม่สามารถละเมิดได้ ลุงคนที่สิบเก้า… พวกเขาจ้องดูด้วยตาเบิกกว้าง มองดูชายที่เหมือนพระเจ้าด้วยความไม่เชื่อ และแม้กระทั่งลืมที่จะแสดงความเคารพด้วยซ้ำ เซี่ยงเหลียงเยว่คว้าเสื้อคลุมบนหน้าอกของตี้หยูและมองเขาด้วยความมึนงง โดยไม่ตอบสนองใดๆ รอก่อน ให้เธอนึกย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เธอจมอยู่กับบทบาทมากจนสะดุดขณะวิ่ง แล้วเมื่อมีคนปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เธอก็หลบเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว แต่เธอก็หลบได้อย่างชัดเจน แล้วทำไมเธอยังมาชนกับคนๆ นี้ล่ะ? ดวงตาฟีนิกซ์มีความลึกและสามารถมองเห็นได้ชัดเจนแม้จะสวมหมวกสักหลาดก็ตาม แค่เพียงมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ก็มองเห็นหัวใจของเธอได้ชัดเจน หัวใจของซ่างเหลียงเยว่สั่นไหว และเธอรีบคุกเข่าลง “หยู่เอ๋อร์แสดงความเคารพต่อลุงที่สิบเก้า” เมื่อเห็นซ่างเหลียงเยว่คุกเข่าอยู่บนพื้น ผู้หญิงในศาลาก็ตอบสนองและคุกเข่าลงทีละคน “สวัสดีลุงที่สิบเก้า” ตี้หยูมองไปที่ซ่างเหลียงเยว่ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น…

เสี่ยวเซียวก้าวไปข้างหน้าและคว้ามันไป “ซู่ซีใช้เวลาวาดถึงสองวัน!” ผู้ช่วยผู้อำนวยการเฉินรีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดเก้าอี้ให้สะอาด “คุณหญิงเย่ ปกติแล้วพระราชาจะไม่ยอมให้ใครแตะภาพวาดของเธอ เธอเป็นห่วงภาพวาดมาก ฉันเช็ดเก้าอี้ให้สะอาดแล้ว โปรดนั่งลงได้ตามสบาย!” หญิงสาวหัวเราะเยาะ “อย่าทำให้ฉันกลัวด้วยชื่อคิง ไม่ว่าเขาจะโด่งดังแค่ไหน เขาก็เป็นดีไซเนอร์ที่ได้รับเงินเพื่อให้บริการผู้อื่น มีอะไรดีนักหรือไง” เสี่ยวเสี่ยวเก็บแบบร่างของซู่ซี ฟังคำพูดของหญิงสาว มองไปที่เธอ ขมวดคิ้วในใจ และสงสัยว่าคนคนนี้เป็นใคร ช่างเย่อหยิ่งจริงๆ! ผู้ช่วยผู้อำนวยการเฉินทำความสะอาดเก้าอี้ให้เด็กสาว จากนั้นจึงยื่นน้ำให้เธอ “คุณเย่ ดื่มน้ำหน่อยสิ!” เด็กสาวเหลือบมองไปที่น้ำในมือของผู้ช่วยผู้อำนวยการเฉินแล้วส่ายหัวอย่างเจ้าชู้ “ฉันไม่ดื่มน้ำประเภทนี้!” “ใช่แล้ว น้ำนี้มันถูกเกินไป” ผู้ช่วยผู้อำนวยการเฉินพูดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเรียกพนักงานออกไปและขอให้เขาซื้อน้ำให้เด็กสาว “ไม่…

ในคืนวันศุกร์ เพื่อเฉลิมฉลองงานใหม่ของ Qingning Shengyangyang ได้จัดงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ No. 9 Mansion ซู่ซีกลับบ้านเพื่อรับโยวโยวก่อน และขอให้ชิงหนิงมารับเธอหลังเลิกงาน หลังเทศกาลไหว้พระจันทร์จะมืดเร็วขึ้น ขณะที่ซูซีดูแลคฤหาสน์โยวโยวเป่ยหมายเลข 9 ไฟก็เปิดอยู่ และทั้งโรงแรมก็เต็มไปด้วยไฟหลากสีสัน ขณะที่เธอเดินผ่านล็อบบี้พร้อมกับอุ้มยูโยะไว้ในอ้อมแขน เธอก็เห็นวัยรุ่นจำนวนมากยืนอยู่ในล็อบบี้ ทั้งชายและหญิง แต่งตัวตามแฟชั่นหรือตามเทรนด์ และทุกคนดูเหมือนนักเรียน ขณะที่ซู่ซีกำลังอุ้มโยวโยวและเดินผ่านกลุ่มคนนี้ เธอก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนขึ้นมาว่า “เงียบนะ ซิสเตอร์ซวนซวนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่!” ทุกคนก็เงียบลงกะทันหัน ซู่ซีหันไปมองและพบว่าเป็นเย่เสวียนซวน เธอได้ยืนอยู่ที่โต๊ะหน้าและกำลังคุยโทรศัพท์ โดยเสียงของเธอนั้นอ่อนหวาน “พี่เซิง เพื่อนร่วมชั้นของฉันและฉันมาที่คฤหาสน์เลขที่…