นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
ชิงหนิงตกใจและหันไปมองเจียงเฉินทันทีด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “คุณคิดมากเกินไป!” นางจ้องมองชายคนนั้นแล้วบอกว่านางไม่ได้เป็นคนขี้สงสัยหรือใจร้ายแต่อย่างใด! ยูยู่กำลังสร้างบ้าน เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้ว “แม่ อย่าใจร้ายกับลุง พูดเบาๆ หน่อย” …
หยุนซู่นอนอยู่หน้าตู้ยา มองดูสมุนไพรในตู้ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย และเขาไม่ได้สนใจเสียงลังเลที่ดังมาไม่ไกล จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าจึงมีคนเดินเข้ามาหาเธอและมองเธอด้วยสายตาสับสน “เป็นคุณจริงๆ นะ ซูสุ… ฉันโล่งใจที่เห็นว่าคุณไม่เป็นไร” หยุนซู่ถอนสายตาจากสมุนไพรอย่างไม่เต็มใจและมองขึ้นไปในทิศทางของเสียง ห่างจากฉันไปครึ่งเมตร …
เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนซู่อาบน้ำ สวมผ้าคลุมหน้า และเดินไปบ้านข้างๆ เพื่อไปหาจุนฉางหยวน จุนชางหยวนก็ลุกขึ้นและนั่งรับประทานอาหารเช้าที่หน้าต่าง เมื่อเขาเห็นเธอเข้ามา เขาจึงวางชามและตะเกียบในมือลง “ทำไมคุณถึงมาที่นี่เร็วจัง คุณกินข้าวเช้าหรือยัง?” …
จวินชางหยวนถามว่า: “เจ้ารู้หรือไม่ว่าพระราชวังกี่แห่งที่ได้รับการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นในอาณาจักรเทียนเฉิงตอนนี้?” หยุนซูคิดว่าเธอจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เธอไม่มีเวลาตรวจสอบสถานการณ์ในเมืองหลวงนับตั้งแต่เธอเดินทางข้ามกาลเวลา ด้วยสมองของเจ้าของเดิมคงไม่มีใครสอนเรื่องแบบนั้นให้เธอได้ เธอจึงส่ายหัวอย่างซื่อสัตย์: “ฉันไม่รู้ว่ามีกี่คน?” “พระราชวังเจิ้นเปย พระราชวังเจิ้นหนาน พระราชวังมู่ …
หยูเซเกือบจะร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินเด็กน้อยพูดเช่นนี้ ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอได้ยิน Zhu Xu พูดถึง Zhu Hong ด้วยความคิดริเริ่มของเขาเอง ใช่ นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กน้อยเอ่ยถึงจูหงหลังจากที่เธอเสียชีวิต …
“มันคงจะดีกว่าถ้าเราไม่ได้เจอกัน” โมจิงเหยาถามหยูเซอโดยไม่หน้าแดงหรือเต้นแรงเลย “หากคุณมีความกล้า อย่ามาพบกับเฉิงจินโม่อีก” ยูเซ่อกัดฟัน ทำไมเขาถึงไม่คิดถึงตัวเองตอนที่คบกับเฉิงจินโม่? “ฉันชวนเธอออกเดทเพื่อให้เธอรู้ว่าฉันมีแฟนแค่คนเดียว นั่นก็คือเธอ ฉันยังบอกเธอด้วยว่าอย่าตามหาฉันตามลำพังอีก หลังจากเจอกันครั้งนี้ …
Yu Se แยกตัวออกมาจาก Mo Jingyao และเดินชมอพาร์ทเมนต์ของ Mo Jingyao เหมือนกับเป็นเด็กทารกที่อยากรู้อยากเห็น หลังจากเดินดูทุกห้องแล้ว …
เจ้าชายลำดับที่เก้าอยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อนมาก ข่านอามายังคงเข้าข้างเขา แต่สิ่งที่ข่านอามาพูดนั้นถูกต้อง ฉากที่เขาทำให้เกิดขึ้นวันนี้ทำให้ทุกคนเป็นกังวลจริงๆ ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว เขาละอายใจ เขาเหลือบมองเจ้าชายคนที่สิบและพูดว่า “ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวล ฉันแค่คิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่นาทีเดียว…” …
ใบหน้าของคังซีก็ยิ่งมืดมนมากขึ้น “หยินเจิ้น…” น้ำเสียงของเขายังเย็นชาลงอีกด้วย สิ่งนี้หมายถึงอะไร? คุกคามพระราชาและบิดา? เมื่อเห็นเช่นนี้ เจ้าชายลำดับที่เก้าก็มองไปทางอื่นด้วยสีหน้าว่างเปล่า เขาคาดหวังอะไร? เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ คังซีเกือบจะโกรธและจ้องมองไปที่เจ้าชายลำดับที่เก้า …
นี่มันเหนียวมาก ชูชูไม่รู้จะพูดอะไร ถึงแม้จะแต่งงานกันมายังไม่ถึงสองปีแต่ก็รู้สึกเหมือนว่าอยู่ด้วยกันมานานและชินกับการอยู่ร่วมกันแล้ว เจ้าชายองค์ที่เก้าพูดเช่นนี้และเปลี่ยนเรื่อง เขาไม่ได้กล่าวถึงเจ้าชายลำดับที่แปด และไม่ได้กล่าวถึงว่าเขาสามารถฟังคำพูดได้ แต่กลับพูดถึงไม้ไผ่ที่เจ้าชายลำดับที่ห้าส่งมาแทน “นี่ถือเป็นคำขอโทษก็ได้ ฉันจะพยายามใจดีกับเขาพรุ่งนี้ ถ้าเขาไม่ยอมก็ไม่ใช่ความผิดของฉัน…” …
by 
