นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
“ฉันโชคดีที่มีคุณ” ซ่างเหลียงเยว่ตกใจและหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น มันเป็นประโยคธรรมดาๆ มาก แต่ทำไมเธอถึงฟังดูผิด? มันเหมือนการฟังคนรักสารภาพรัก จะเป็นเช่นไรที่เจ้าชายจะสารภาพรักกับเธอ? เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ซ่างเหลียงเยว่ก็ตัวสั่นทันทีและขนลุกไปทั้งตัว รู้สึกแปลกจริงๆ …
ซ่างฉงเหวินคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ มากมาย แต่เขาไม่เคยคิดว่าเจ้าชายที่สิบเก้าจะมาหาเขาในวันนี้เพื่อขอแต่งงาน! ซ่างฉงเหวินตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง ฉันตกใจมากจนคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ตี้หยูจ้องมองเขา สีหมึกในดวงตาฟีนิกซ์ของเขามีความลึกล้ำมากในขณะนี้ ลึกล้ำจนกระทั่งมันแทงทะลุเข้าไปในหัวใจของคุณ ราวกับว่าต้องการให้คุณจดจำช่วงเวลานี้ไว้ จดจำตลอดไป …
เจียงเฉิง เจี้ยนโมสั่งอาหารกลับบ้าน มองไปที่เจียงหมิงหยางที่นั่งอยู่บนระเบียง แล้วตะโกนว่า “ถึงเวลาทานอาหารแล้ว!” เจียงหมิงหยางนั่งอยู่บนพื้น มองดูเกล็ดหิมะที่ตกลงมาด้านนอก ใบหน้าของเขาเย็นชาไม่แพ้กัน เจี้ยนโม่เข้ามาและยืนอยู่ข้างหลังเขา “กิน!” …
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาหมิงจัวด้วยน้ำเสียงเร่งด่วน “ซือหยานอยู่ที่เจียงเฉิงหรือเปล่า?” หมิงซัวตอบทันที “ใช่ ฉันไม่เคยจากไป” “เอ่อ” หลิงจิ่วเจ๋อวางสายโทรศัพท์ เขายังคงรู้สึกไม่สบายใจ และความไม่สบายใจนี้ยังคงแพร่กระจายในใจของเขาหลังจากที่เขาค้นพบจุดที่น่าสงสัยเหล่านั้น เลขที่! …
หลังจากออกจากหยูติง หลิงจิ่วเจ๋อก็ถอดเสื้อสูทออก ยกมือเพื่อคลายเน็คไท นั่งลงบนโซฟา มองดูห้องที่ว่างเปล่า และคิดถึงซู่ซีด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและไม่สบายใจในใจ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ระงับอารมณ์ไม่สบายใจของตนไว้และหันไปมองห้องนอนที่สอง หวังว่าประตูจะเปิดออกและซีเป่าจะออกมา ถึงแม้เขาจะรู้ว่ามันจะไม่เกิดขึ้น …
เขาเดินไปที่ที่ซู่ซีเคยนั่งและนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เขาเห็นว่าซู่ซีดื่มกาแฟที่สั่งไปเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น และยังไม่ได้กินเค้กช็อกโกแลตสักคำด้วยซ้ำ เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากเขา เธอคงจะรีบวิ่งไปหาด้วยความกังวล เธออยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องเขา หนานกงโยะสูดหายใจเข้าลึกๆ และหัวใจของเขารู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ กดทับอยู่บนตัวเขา ทำให้เขาหายใจลำบาก …
หมอหลิวก้มหัวลง เหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผาก และเสียงของเขาก็ยังคงนิ่งอยู่ “ใช่แล้ว ฉันไม่กล้าโกหก…” จุนชางหยวนจ้องมองเขาด้วยตาที่แคบของเขา ดวงตาของเขาเย็นชาและมืดมน และเขาไม่ได้พูดอะไรเลย หมอหลิวตกใจกลัวมากจนไม่กล้าลุกขึ้นยืนแต่ยังคงทำท่าเคารพ หยุนซู่ที่นั่งอยู่บนเตียงหันศีรษะมามองพวกเขาทั้งสอง …
ในห้องโถงด้านนอก จุนชางหยวนสวมเสื้อโค้ทอย่างไม่ใส่ใจ นั่งที่โต๊ะ และเคาะโต๊ะด้วยนิ้วมือของเขา ประตูห้องนอนปิดสนิท และไม่มีใครรู้ว่าแม่บ้านทั้งสองกำลังทำอะไรอยู่ข้างใน และไม่ได้ยินเสียงใดๆ เลย จุนชางหยวนรอสักครู่แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “มีคนมา” …
หยุนซูกัดฟันและพูดว่า “ไม่!” โดยไม่คาดคิด เธอกลับปฏิเสธอย่างเด็ดขาด จุนชางหยวนตกตะลึง คิ้วขมวดแน่นขึ้น สับสนและโกรธเคืองในดวงตาฟีนิกซ์ของเขา เขาสามารถได้กลิ่นเลือดที่ไหลออกมาจากร่างของเธออย่างต่อเนื่อง นั่นหมายความว่า “แผล” …
ฟ่อ…… หยุนซู่สูดลมหายใจเข้าโดยไม่ตั้งใจ และเอนหลังเล็กน้อย “นี่ไม่จำเป็นเหรอ?” “ไม่ใช่คืนแต่งงานเหรอ?” จุนชางหยวนเอนตัวไปข้างหน้าและกดลง ลมหายใจของเขาใกล้เข้ามาหาเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ก็ดูอันตรายก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เช่นกัน แม้ว่าเขาจะพูดเสียงต่ำและยิ้มแย้ม …
by 
