Author: Admin

Yu Se แยกตัวออกมาจาก Mo Jingyao และเดินชมอพาร์ทเมนต์ของ Mo Jingyao เหมือนกับเป็นเด็กทารกที่อยากรู้อยากเห็น หลังจากเดินดูทุกห้องแล้ว …

เจ้าชายลำดับที่เก้าอยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อนมาก ข่านอามายังคงเข้าข้างเขา แต่สิ่งที่ข่านอามาพูดนั้นถูกต้อง ฉากที่เขาทำให้เกิดขึ้นวันนี้ทำให้ทุกคนเป็นกังวลจริงๆ ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว เขาละอายใจ เขาเหลือบมองเจ้าชายคนที่สิบและพูดว่า “ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวล ฉันแค่คิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่นาทีเดียว…” …

ใบหน้าของคังซีก็ยิ่งมืดมนมากขึ้น “หยินเจิ้น…” น้ำเสียงของเขายังเย็นชาลงอีกด้วย สิ่งนี้หมายถึงอะไร? คุกคามพระราชาและบิดา? เมื่อเห็นเช่นนี้ เจ้าชายลำดับที่เก้าก็มองไปทางอื่นด้วยสีหน้าว่างเปล่า เขาคาดหวังอะไร? เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ คังซีเกือบจะโกรธและจ้องมองไปที่เจ้าชายลำดับที่เก้า …

นี่มันเหนียวมาก ชูชูไม่รู้จะพูดอะไร ถึงแม้จะแต่งงานกันมายังไม่ถึงสองปีแต่ก็รู้สึกเหมือนว่าอยู่ด้วยกันมานานและชินกับการอยู่ร่วมกันแล้ว เจ้าชายองค์ที่เก้าพูดเช่นนี้และเปลี่ยนเรื่อง เขาไม่ได้กล่าวถึงเจ้าชายลำดับที่แปด และไม่ได้กล่าวถึงว่าเขาสามารถฟังคำพูดได้ แต่กลับพูดถึงไม้ไผ่ที่เจ้าชายลำดับที่ห้าส่งมาแทน “นี่ถือเป็นคำขอโทษก็ได้ ฉันจะพยายามใจดีกับเขาพรุ่งนี้ ถ้าเขาไม่ยอมก็ไม่ใช่ความผิดของฉัน…” …

เสี่ยวปี้เฉิงมองดูใบหน้านั้นพร้อมกับรู้สึกถึงอารมณ์ที่ไม่อาจอธิบายได้ นับตั้งแต่เมื่อใด ใบหน้าที่คุ้นเคยนี้ไม่ทำให้เขารู้สึกสงสารอีกต่อไป แต่กลับมีความผิดหวังและความเฉยเมยไม่สิ้นสุดเท่านั้น “ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกแล้ว เราแค่พูดกันตรงๆ และซื่อสัตย์ต่อกันก็พอ” ชูหยุนฮั่นบีบชายเสื้อของเธอและพยายามควบคุมสีหน้าของเธอให้ดีที่สุด “พี่ปี้เฉิง ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร …

ใบหน้าสวยของหลินแดงก่ำจากการไอ และหยุนหลิงก็รีบตบหลังเธอ หลินกลับมามีสติอีกครั้งและพูดด้วยความกังวล “คุณเตะมันลงจริงๆ เหรอ เจ้าชายจิงรู้ไหม?” หยุนหลิงพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “เขารู้ ไม่เพียงแต่เขาเห็นด้วยตาของเขาเองเท่านั้น เขายังโกหกฉันเพื่อให้มันเป็นความลับอีกด้วย” …

เซียวปี้เฉิงขัดจังหวะเขาแล้วพูดอย่างใจเย็น: “ฉันรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณหนูชู่เอ๋อร์ แต่หยุนหลิงและฉันไม่ได้ริเริ่มชวนเธอไปทัวร์เรือสำราญในคืนนั้น” นัยก็คือว่า Chu Yunhan มีทุกอย่างให้กับตัวเอง และพวกเขาไม่ควรโยนความผิดให้กับพวกเขา นายเก่าหัวเราะอย่างเก้ๆ กังๆ …

“ฝ่าบาท มกุฎราชกุมารส่งคนมาบอกคุณว่าคุณหนูไนน์ไม่สบายมาก” ดวงตาฟีนิกซ์ของตี้หยูเคลื่อนไหวเล็กน้อย “อืม” ฉีสุ่ยเกษียณแล้ว ราชินีทอดพระเนตรมองข้าราชบริพารและภรรยาของพวกเขา ใบหน้าของพระองค์เต็มไปด้วยความสง่างามของราชินี “มันดึกแล้ว รัฐมนตรีที่รัก โปรดกลับบ้านไปเถิด” …

จักรพรรดิทรงมองไปที่แจกันกระเบื้องเคลือบและตรัสว่า “น้องชายของท่านไปที่โถงด้านข้างเพื่อเข้าเฝ้าซ่างเหลียงเยว่…” ก่อนที่จักรพรรดิจะพูดจบ ตี้จิ่วเซว่ก็พูดว่า “เซว่เอ๋อร์เป็นคนขอให้เสี่ยวเหมินไปหาพี่ชายและบอกพี่ชายว่าซ่างเหลียงเยว่ไม่สบาย เธอต้องการให้พี่ชายเห็นหน้าอัปลักษณ์ของซ่างเหลียงเยว่เพื่อที่เขาจะได้เลิกยุ่งกับซ่างเหลียงเยว่” เธอไม่อยากให้พี่ชายของเธอชอบซ่างเหลียงเยว่! เมื่อเห็นท่าทางอิจฉาของเธอ จักรพรรดิจึงปรบมือให้เธอ พลังนั้นไม่เล็กหรือแข็งแกร่งพอที่จะทำให้ตี้จิ่วเซว่รู้สึกเจ็บปวด …

แม้ว่ามิสไนน์จะเป็นเช่นนั้น แต่องค์รัชทายาทมกุฎราชกุมารก็ยังคงรักเธอมาก นี่คือความรักที่แท้จริงแน่นอน ซ่างฉงเหวินมองดูพวกเขาทั้งสอง ดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเบ้า เมื่อเห็นสภาพของ Yue’er ในปัจจุบัน เขาก็คิดว่าองค์ชายรัชทายาทคงจะยอมแพ้ต่อ Yue’er …