นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
ทุกคนต่างตั้งตารอเนื้อหาของการสอบสองครั้งสุดท้าย ด้วยความอยากรู้ว่า Yun Ling จะจัดคำถามที่ไม่คาดคิดอะไรขึ้นมา อย่างไรก็ตาม หยุนหลิงไม่ได้ไปตรวจสอบที่ห้องสมุดอีกเลย ตลอดสองวันที่ผ่านมา เธอได้ขอให้ห้องครัวหลวงเตรียมเค้กหอมหมื่นลี้น้ำผึ้งจำนวนมากเป็นของขวัญให้กับนักเรียนที่มาเรียน ในไม่ช้า …
ตี้หยูพูดขึ้นอย่างกะทันหัน เสียงต่ำของเขาทำให้ความเย็นชาของราตรีนั้นดังจากหูของซ่างเหลียงเยว่เข้าไปในหัวใจของเธอ และซ่างเหลียงเยว่ก็แข็งทื่อไปทันที จิตใจของเธอวิ่งพล่าน และเธอมองไปที่ตี้หยูอย่างดุเดือด “ฝ่าบาท พระองค์ทรงอิจฉาหรือไม่?” ซ่างเหลียงเยว่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน เพราะนางรู้สึกว่านาหลานหลิงได้เล่าเรื่องที่เธอกับองค์ชายใหญ่คุยกันทุกวันให้องค์ชายฟัง และองค์ชายก็ไม่ได้พูดอะไรเมื่อกลับมา …
“ไม่มีอะไรต้องกังวลสำหรับสามีของฉัน” ความกังวลของเธอคือความใส่ใจ และความเอาใจใส่คือความสบายใจที่ดีที่สุดสำหรับหัวใจของเธอ เขาชอบมันอยู่ในใจของเขา อย่างไรก็ตามการกังวลมากเกินไปก็ส่งผลเสียต่อสุขภาพของเธอ ซ่างเหลียงเยว่กล่าวว่า “หากข้าอยู่เคียงข้างเจ้าในเวลานั้น ข้าคงทำลายคนพวกนั้นไปแล้ว” แววตาเย็นชาฉายผ่านดวงตาของซ่างเหลียงเยว่ เหมือนกับคมดาบน้ำแข็งที่เย็นเฉียบ …
หมิงฮวาอิง หายตัวไป! หลังจากที่ Shang Liangyue และ Di Yu ออกจากสวน Yingchun …
เจียงเจียงตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้นและหน้าแดง “คุณพูดจริงเหรอ?” ฉินจุนกล่าวว่า “ฉันจริงจังกับคุณมาหลายปีแล้ว แต่คุณยังคงไม่ชอบฉัน!” เจียงเจียงหลุดปากออกมาว่า “ใครบอกว่าฉันไม่ชอบคุณ?” หัวใจของฉินจุนเต้นแรง แต่เขายิ้มและพูดว่า …
พวกเขาเริ่มคบกันที่ประเทศ M และต่อมาก็ย้ายมาจีน แม้ว่าเธอกับฉินจุนจะสนิทกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกันมากนัก จนกระทั่งโจวรุ่ยเซินเห็นพวกเขาออกมาจากห้องน้ำในตอนนั้น เธอจึงตัดสินใจแอบรักษาระยะห่างจากฉินจุนในอนาคต แต่สิ่งนี้ไม่ได้ช่วยอะไร “ขอโทษนะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อคุณนะ …
เจียงเจียงรู้สึกประหลาดใจที่ฉินจุนจากไปอย่างกะทันหัน กลับเมืองหลวงแล้วเหรอ? เขารีบหรือจงใจหลบหน้าเธอ? เธอรู้สึกไม่สบายใจ อาหารรสชาติจืดชืด และเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไส้ขนมจีบทอดนั้นใส่อะไรลงไป หลังจากกินข้าวเสร็จ เธอก็กลับขึ้นไปชั้นบนเพื่อเอาเสื้อผ้าไปทำงาน แต่เธอกลับหันหลังแล้วไปที่ห้องของฉินจุน เมื่อผลักประตูเปิดออก …
ชายคนนั้นอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ผมชื่อฮั่วหยาน และผมอาศัยอยู่ที่เมืองตะวันออก ผมเป็นสามัญชนแถวนั้น” ฉี จ้านเผิง ขมวดคิ้ว: “พลเรือน? งั้นทำไมคุณไม่อยู่บ้านแล้ววิ่งออกไปล่ะ?” “ผม… …
ชายคนนั้นซ่อนตัวอยู่ในตรอกมืด ขมวดคิ้วด้วยความกังวล และบางครั้งก็เบิกตาข้างหนึ่งเพื่อจ้องมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นบนถนน เขาติดอยู่ที่นี่มาเกือบ 15 นาทีแล้ว เขาได้ยินเสียงตะโกนของเจ้าหน้าที่และทหารบนถนนอย่างชัดเจน และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งใจ “แต่โชคดีที่มันเป็นแค่ขโมย พอเจ้าหน้าที่และทหารพวกนี้ค้นบ้านเสร็จ …
ฉีจ้านเผิงเข้าใจสิ่งที่เขาได้ยินและสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง การเป็นญาติหรือเพื่อนเป็นการแสดงตัวตนที่ง่ายที่สุด แม้ว่าเพื่อนบ้านจะรู้ มันก็จะไม่ทำให้เกิดความสงสัย แต่สิ่งสำคัญคือเจ้าของบ้านต้องให้ความร่วมมือ ฆาตกรสามารถติดสินบนอีกฝ่ายหรือข่มขู่ด้วยกำลังก็ได้ ถ้าเป็นการติดสินบนก็พูดง่าย แต่หากเป็นการข่มขู่ด้วยกำลัง นักฆ่าจะไม่ยอมปล่อยตัวเขาไปง่ายๆ อย่างแน่นอน …
by 
