by เจ้าชายหยานสูดหายใจ แต่ก็ยังไม่อาจระงับน้ำตาที่ยังคงไหลพรากอยู่ในดวงตาสีแดงเล็กน้อยของเขาได้
“น้องสะใภ้คนที่สาม…คุณปฏิบัติกับฉันดีมากโดยไม่ถือโทษโกรธเคืองเลย ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี”
ในอดีตเขาเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยพลังและความทะเยอทะยานกำลังจะเดินทางไปยังชายแดน อย่างไรก็ตาม เขาเกือบตายในครั้งแรกที่ไปที่สนามรบและจบลงด้วยขาทั้งสองข้างพิการ
ในสองปีถัดมา เขาได้ป่วยเป็นหวัดและท้อแท้หลายครั้ง และสูญเสียความหวังไปตลอดชีวิต
เป็นการปรากฏตัวของ Yunling ที่ทำให้ทั้งหมดนี้เปลี่ยนแปลงไป
หยุนหลิงกลับมามีสติอีกครั้ง รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนมุมริมฝีปากของเธอ และเสียงของเธอก็ช้าลงโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ตอนที่ฉันรักษาพิษเย็นให้คุณหายและบอกว่าคุณลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง คุณดูไม่ตื่นเต้นเลย ทำไมคุณถึงร้องไห้หน้ารถเข็นไม้ล่ะ”
เจ้าชายหยานสูดหายใจอีกครั้ง และใบหน้าเด็กๆ ของเขาดูเขินอายเล็กน้อย
สิ่งที่เขาใส่ใจไม่ใช่พิษเย็น การไม่สามารถยืนขึ้นได้ หรือแม้แต่รถเข็นไม้
สิ่งที่ทำให้เขาประทับใจจริงๆ ก็คือทัศนคติของหยุนหลิง หลังจากถูกเขากระทำผิดและทำร้าย เธอก็ยังคงปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจและใส่ใจเขาได้โดยไม่ถือโทษโกรธเคืองแต่อย่างใด
เจ้าชายหยานเช็ดหน้าของเขาอย่างหยาบๆ ด้วยแขนเสื้อ และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซึ่งค่อนข้างคล้ายกับเซียวปี้เฉิง ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
เขาพูดด้วยเสียงอู้อี้ว่า “น้องสะใภ้คนที่สาม พี่สามเล่าทุกอย่างให้ฟังหมดแล้ว ฉันตาบอดและไม่รู้จักใครมาก่อนเลย แล้วฉันก็กล่าวหาคุณผิดๆ… ฉันเป็นคนหัวแข็ง!”
“ผมขอโทษคุณสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต โปรดอย่าเก็บมาใส่ใจ”
หยุนหลิงเอนหลังเก้าอี้หวายและยิ้มหวานให้เขา
“ฉันไม่เคยสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเลย ฉันคิดว่าพวกคุณพี่ชายไม่ฉลาดเลย พวกคุณคู่ควรที่จะเป็นครอบครัว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ท่าทางเขินอายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของราชาหยาน
“แต่คุณกับพี่ชายคนที่สามของคุณสบายดี ส่วนพี่ชายคนโตของคุณ…” หยุนหลิงหยุดชะงักและส่ายหัว “เขาหมดหวังอย่างสิ้นเชิง”
เจ้าชายหยานรู้สึกว่าพี่ชายของเขา เจ้าชายรุ่ย ยังคงถูก Chu Yunhan กักขังไว้ในความมืดมิดและติดอยู่ในนั้นอย่างลึกซึ้งจนไม่สามารถหลุดพ้นไปได้
หยุนหลิงสังเกตสีหน้าของราชาหยาน และยืนขึ้นและเข็นรถเข็นไม้ที่เพิ่งทำใหม่
“ลืมมันไปเถอะ อย่าพูดถึงมันเลย ลองรถเข็นไม้ดูว่ามันใช้งานได้ดีหรือเปล่า ดูว่ามีอะไรบกพร่องหรือเปล่า ฉันจะขอให้ช่างไม้ซ่อมให้ก็ได้”
กษัตริย์หยานพยักหน้า ความเศร้าหมองบนใบหน้าของเขาก็หายไปเมื่อเขาเห็นรถเข็นไม้ที่มีเอกลักษณ์ สะดวกสบาย และใช้งานได้จริงคันนี้
หยุนหลิงร่วมทดลองใช้รถเข็นกับเจ้าชายหยานตลอดทั้งบ่าย และสอนให้เขาใช้ทุกฟังก์ชันอย่างชำนาญอย่างรวดเร็ว ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดและใกล้ชิดกันมากขึ้น
ด้วยรถเข็นไม้คันนี้ เจ้าชายหยานไม่จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากคนอื่นในการเคลื่อนตัวไปรอบๆ พระราชวังอีกต่อไป และเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ในศาลาหยานฮุยตลอดทั้งวันอีกต่อไป
แต่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาจะไปที่หลานชิงหยวนทุกครั้งที่มีเวลาว่าง
บางครั้งเขาจะส่งสมุนไพรแปลกใหม่ให้กับหยุนหลิง บางครั้งก็เป็นยาที่หายากและน่าสนใจ หรือเค้กที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในร้านอาหารอีสต์ซิตี้…
“น้องสะใภ้คนที่สาม! ฉันได้สมุนไพรนี้มาจากการพนันกับหลานชายของหมอฟาง อย่าหลงเชื่อรูปลักษณ์ธรรมดาของมัน แต่ในความเป็นจริงแล้ว…”
“น้องสะใภ้คนที่สาม! วันนี้เดินผ่านคลินิกแห่งหนึ่งแล้วเจอใบสั่งยาไม่ระบุชื่อ เขียนว่า…”
“น้องสะใภ้คนที่สาม! นี่คือขนมสูตรลับของร้าน Chengdong Zhenshenfang ที่มีชื่อเสียงมาช้านาน ฉันรอเกือบชั่วโมงก่อนจะซื้อมันได้…”
“น้องสะใภ้คนที่สาม…”
ในตอนแรกเซียวปี้เฉิงรู้สึกโล่งใจที่ภรรยาของเขาและเจ้าชายหยานคืนดีกันได้
หลังจากพี่สะใภ้ทั้งสามของเจ้าชายหยานคอยรบกวนเวลาที่อยู่ด้วยกันตามลำพังของเขาและหยุนหลิงตลอดทั้งวัน ใบหน้าของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยวอย่างควบคุมไม่ได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หยุนหลิงไม่ได้สนใจการยึดมั่นถือมั่นของเจ้าชายหยาน และปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็ก โดยทำขนมแปลกๆ ให้เขาบ้างเป็นบางครั้ง
สมูทตี้แตงโม…น้ำแตงโมคั้นสดหลากสี…
ไอ้เวรนี่มันก็ไม่ได้รับการดูแลอย่างดีเลย!
เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งอยู่ในใจ ขณะที่รู้สึกอิจฉาริษยาขมขื่นผุดขึ้นมาในหัวใจ