Category: Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

ราชินีแม่ก็รู้สึกอับอายเช่นกันและดุว่าเธอทันที “หยุนซู่ ตอนนี้เธอเป็นเจ้าหญิงแล้ว แต่เธอยังพูดไม่ชัดเลย แถมยังทำให้คนอื่นเข้าใจเธอผิดอีก!” “คุณยาย ท่านกำลังถูกกระทำผิดอยู่ ผมพูดชัดเจนตั้งแต่ต้นแล้วว่า งานของข้าราชบริพารในวังนั้นไม่ต้องใช้แรงกายหรือ? ถ้าไม่ใช่แรงกาย แล้วจะเรียกว่าอะไรได้อีก?” หยุนซูแสดงสีหน้าไม่พอใจและมองไปที่โจวเยว่ซุยด้วยความอยากรู้ “แต่คุณหนูเยว่ซุ่ย ท่านคิดอะไรอยู่? มันเป็นแค่คำธรรมดาๆ คงไม่มีใครเข้าใจผิดหรอกใช่ไหม?” โจวเยว่ซุยพ่ายแพ้ไปทีละก้าว แม้แต่จะเอ่ยตอบอย่างไรก็พูดไม่ออก ใบหน้างดงามของเธอแดงก่ำ น้ำตาแห่งความคับแค้นเอ่อคลออยู่ในดวงตา เธอจึงหันไปหาพระพันปีเพื่อขอความช่วยเหลือ สมเด็จพระราชินีทรงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยทันที หลังจากฝึกเธอมาเป็นเวลานาน ฉันคิดว่าโจวเยว่ซุยเก่งพอแล้ว แต่ฉันไม่คาดหวังว่าในเวลานี้ เธอไม่สามารถตอบคำถามแม้แต่ข้อเดียวได้ …ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เป็นลูกสาวของพระสนม ไม่ว่าเธอจะถูกสอนมาอย่างไร เธอก็ไม่มีทางดูดีเท่าลูกสาวที่ถูกต้องตามกฎหมายได้…

ราชินีแม่ตรัสอย่างตรงไปตรงมามากจนโจวเยว่ซุยต้องก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย แก้มของเธอแดงก่ำ นางเข้าใจเจตนาของพระราชมารดาที่ตรัสเช่นนี้ดี ครู่หนึ่งนางเงยหน้ามองจวินฉางหยวนอย่างระมัดระวัง ขนตายาวกระพริบอย่างประหม่า พระราชินีทรงเห็นดังนั้นก็ทรงปรบมือด้วยความพอพระทัยยิ่งนัก พระองค์ยิ้มให้จุนฉางหยวนและตรัสว่า “นางงดงามและอ่อนโยน หม่อมฉันรู้สึกสบายใจที่มีสตรีเช่นพระองค์รับใช้ท่าน” ตระกูลฝ่ายมารดาของพระพันปีมีนามสกุลว่าโจว และถือเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเทียนเซิง แท้จริงแล้ว นางสาวเยว่สุ่ยผู้นี้เป็นหลานสาวของพระอนุชาของพระพันปีหลวง ในด้านฐานะ เธอเป็นเหลนสาวของพระพันปีหลวง แต่เนื่องจากเธอเป็นลูกสาวของพระสนม ฐานะของเธอจึงต่ำกว่า และไม่สามารถเป็นภรรยาหลักได้ เห็นได้ชัดว่าพระราชินีทรงโปรดปรานนางมาก จึงทรงปรารถนาจะทรงเก็บนางไว้เป็นพระสนมของจวินฉางหยวน แม้จะเป็นพระสนมก็ยังดีกว่าการแต่งงานกับคนธรรมดา จวินฉางหยวนไม่รู้สึกขอบคุณ “ในเมื่อพระพันปีหลวงทรงโปรดปรานนาง นางจึงสามารถอยู่ในพระราชวังโช่วอันเพื่อรับใช้พระองค์ได้ พระราชวังแห่งนี้ไม่มีคนขาดแคลนเลย” ราชินีไม่สนใจเขาและเพียงแต่ยิ้มและถามหยุนซู่ว่า: “องค์หญิงเจิ้นเป่ย เจ้าคิดอย่างไร?” โจวเยว่ซุยเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยุนซู่เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น หยุนซูก็มองดูเธอเช่นกัน…

พระราชินีประทับบนบัลลังก์สูง พระพักตร์เปี่ยมสุข พระองค์ตรัสกับจุนฉางหยวนด้วยความรักใคร่ว่า “หยวนเอ๋อร์ มองไปรอบๆ สิ ในบรรดาสาวใช้ในวังเหล่านี้ ท่านชอบใคร ลองถามพระพันปีหลวงดูสิ” จุนฉางหยวนมองเขาอย่างเย็นชาและกำลังจะพูด เจ้าชายองค์ที่สามยิ้มและพูดแทรกขึ้นมาว่า “ย่าของจักรพรรดิรักลูกพี่ลูกน้องของข้าจริงๆ ค่ะ ดูเหมือนว่าสาวใช้ในวังเหล่านี้จะถูกย่าของจักรพรรดิคัดเลือกมาอย่างพิถีพิถัน และเธอก็ฝึกฝนพวกเขามาเป็นพิเศษเป็นเวลาหลายปีแล้ว ใช่ไหมคะ” สายตาของเจ้าชายที่สามก็ไม่เลวเช่นกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับการปฏิบัติพิเศษเช่นเดียวกับจุนฉางหยวนจากราชินีแม่ แต่เขาก็ยังคงเป็นเจ้าชายที่ถูกต้องตามกฎหมายและเป็นหลานชายของราชินีแม่ สมเด็จพระราชินีทรงรักเขาอย่างเป็นธรรมชาติ องค์ชายสามเสด็จมายังพระราชวังของพระพันปีหลวงเพื่อถวายความเคารพเป็นครั้งคราว พระองค์ทรงเห็นพระพันปีหลวงทรงสั่งสอนเหล่าข้าราชบริพารหญิงรอบๆ ให้ฝึกฝนสาวใช้ในพระราชวังเป็นอย่างดีหลายครั้ง ตั้งแต่มารยาทและกิริยามารยาท ไปจนถึงดนตรี หมากรุก การเขียนพู่กันและการวาดภาพ และแม้กระทั่งความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล… พวกเขาทั้งหมดได้รับการฝึกฝนตามมาตรฐานของสตรีผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวง เจ้าชายองค์ที่สามยิ้มและกล่าวอย่างมีความหมายว่า…

สาวใช้ในวัง? เพื่อคลายความกังวลของเธอเหรอ? หยุนซูรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และเขาเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น และดวงตาของเขาก็กลายเป็นเย็นชา เธอพูดว่า… แม้พระราชินีจะดูไม่เหมือนกำลังป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์ แต่พระองค์ก็ยังคงตรัสซ้ำๆ อยู่เรื่อยๆ คำพูดของพระองค์บอกเป็นนัยๆ ว่าหยุนซูจงเป็นคนมีคุณธรรมและเรียนรู้ที่จะเป็นราชินีที่มีคุณสมบัติเหมาะสม ปรากฏว่าราชินีไม่พอใจนางและกำลังวางแผนจะรับคนมาเพิ่มในสวนหลังบ้านของจุนฉางหยวน ในนามนั้นเป็นเพียงนางกำนัลในวัง แต่แท้จริงแล้วเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น พระราชินีทรงพระราชทานรางวัลแก่บุคคลผู้นี้ด้วยพระองค์เอง ใครบ้างจะไม่รู้ว่านี่คือการให้ห้องพิเศษแก่จุนฉางหยวน? หยุนซูคาดหวังว่าวันนี้จะมาถึง แต่เขาไม่คาดหวังว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ เธออยู่ที่นี่มากี่วันแล้ว? ครั้งแรกที่นางมาเฝ้าพระราชชนนี พระองค์ก็ทรงได้รับพระราชทานรางวัลจากพระราชชนนี นี่ไม่ใช่การแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความไม่พอใจที่พระองค์มีต่อพระองค์ในฐานะเจ้าหญิงหรือ? หยุนซูก้มหัวลงและเยาะเย้ยอยู่ในใจ โดยไม่คาดคิด พ่อและแม่ของจุนฉางหยวนก็เสียชีวิตทั้งคู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องทนทุกข์กับความยากลำบากที่แม่สามีของเธอต้องเผชิญหลังจากแต่งงาน ฉันเป็นคนแรกที่โดน “ยาย” รังแก คิ้วคมกริบดุจดาบของจวินฉางหยวนขมวดขึ้น…

หยุนซูกัดฟันและทนกับความเจ็บปวด จากนั้นก็สะบัดมือของเจ้าหน้าที่หญิงออก: “ขอบคุณสำหรับความลำบากของคุณ ฉันทำเองได้” สีหน้าของเจ้าหน้าที่หญิงเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ แต่เนื่องจากมีจวินฉางหยวนอยู่ด้วย เธอจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอก้าวไปด้านข้างและโบกมือ นางกำนัลที่ถือถาดเดินไปข้างหน้าและโค้งคำนับอย่างเคารพ หยุนซูอดทนต่อความเจ็บปวดที่หัวเข่าและขาของเขา ยืดหลังตรง และเอื้อมมือไปชงชาบนถาด ราชินีแม่ประทับนั่งที่ด้านหลัง ใบหน้าของเธอดูใจดีและมีรอยยิ้ม แต่ดวงตาของเธอกลับดูถูกและพินิจพิเคราะห์ คอยจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของหยุนซู แต่ที่น่าผิดหวังสำหรับพระพันปีหลวงก็คือ การเคลื่อนไหวในการชงชาของหยุนซูนั้นสง่างามและได้มาตรฐานมาก สอดคล้องกับมารยาทในวังอย่างสมบูรณ์แบบ และไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย ราชินีแม่ทรงนึกขึ้นได้ทันทีว่าพี่เลี้ยงที่สอนมารยาทแก่หยุนซู่ก่อนงานแต่งงานนั้นได้รับแต่งตั้งจากพระองค์โดยตรง ในเวลานั้น พระพันปีเพียงได้ยินว่าพระราชินีไม่ชอบหยุนซู จึงชี้ไปทางพี่เลี้ยงคนหนึ่งอย่างสุ่มๆ และเธอก็ก่อเรื่องและวิ่งกลับไปร้องไห้ ราชินีแม่ทรงเป็นกังวลว่าหยุนซูจะเรียนรู้กฎของวังไม่ดีและจะทำให้ตัวเองดูโง่เขลาในงานแต่งงาน ซึ่งจะนำมาซึ่งความอับอายแก่จุนฉางหยวน ดังนั้นพระองค์จึงส่งคนไปที่คฤหาสน์ของเจ้าชายหยุนด้วยตนเอง เมื่อเห็นกิริยามารยาทอันไร้ที่ติของหยุนซู่ พระนางก็รู้สึกพอใจและน้อยใจไปครึ่งหนึ่ง…

การลงโทษครั้งนี้เบากว่าการเฆี่ยนตีถึงสามสิบทีมาก พระราชินียังคงไม่พอใจและขมวดคิ้ว “ท่านหญิงฉินแก่มากแล้ว ต้องคุกเข่าสี่ชั่วโมงหนึ่งเดือนเต็ม ท่านไม่คิดจะทำให้นางพิการบ้างหรือ” พี่เลี้ยงฉินทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าซีดเผือดเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น และเธอมองไปที่จุนฉางหยวนด้วยความสั่นเทา จวินฉางหยวนเอ่ยเบาๆ ว่า “ท่านย่า ท่านเป็นพระพันปีหลวงแห่งวังกลาง กฎของฮาเร็มมีท่านเป็นประมุขมาโดยตลอด หากสาวใช้ในวังของท่านทำผิดพลาดและไม่ถูกลงโทษ ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่ววังทั้งหกและราชสำนัก ทุกคนจะปฏิบัติตามหรือไม่” สมเด็จพระราชินีนาถทรงสำลัก “เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น…” จวินชางหยวนกล่าวว่า “จะมีเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้อยู่ในกฎของพระราชวังได้อย่างไร? ท่านเคยพูดเรื่องนี้ไว้แล้ว และข้าจะจำไว้” พระราชินีนาถทรงพูดไม่ออก พระองค์ไม่อาจโต้แย้งสิ่งที่พระองค์ตรัสในที่สาธารณะและตบหน้าพระองค์เองได้ ใบหน้าของราชินีแม่ดูไม่มีความสุข และเธอขมวดคิ้วมองจุนฉางหยวน จุนฉางหยวนยิ้มด้วยริมฝีปากบางของเขา แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา และเขาไม่มีความตั้งใจที่จะยอมแพ้ ในห้องโถงใหญ่ของพระราชวังโชวอัน…

ดูเผินๆ แล้ว พระราชินีทรงดูมีพระทัยเมตตาและเข้าถึงง่าย แต่เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับยุนซู พระองค์จึงทรงขอความเห็นจากเธอด้วย แต่ในความเป็นจริงแล้ว… เป็นจุนฉางหยวนที่บังคับให้ราชินีแม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องตอบคำถาม ราชินีแม่ไม่ต้องการลงโทษพี่เลี้ยงฉินผู้เป็นที่ปรึกษาของเธอ และเธอก็ไม่ต้องการตอบคำพูดของจุนฉางหยวน ดังนั้นเธอจึงโยนคำถามนั้นให้หยุนซูและปล่อยให้เธอเหยียบกับระเบิด พี่เลี้ยงฉินเป็นนางกำนัลของพระราชวังโชวอันและอยู่กับพระพันปีหลวงมานานหลายปี คนรับใช้ที่ไว้ใจได้แบบนี้แสดงถึงชื่อเสียงของเจ้านาย เวลาตีหมา ต้องดูเจ้าของก่อน หากหยุนซู่กล่าวว่านางต้องการลงโทษพี่เลี้ยงฉินเนื่องจากความยากลำบากที่เธอเคยก่อไว้ก่อนหน้านี้ ก็จะเท่ากับตบหน้าราชินีแม่ และจะขัดใจสตรีผู้มีสถานะสูงสุดในอาณาจักรเทียนเซิงอย่างรุนแรงอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วถ้าหยุนซูบอกว่าเธอจะไม่ลงโทษเธอและปล่อยพี่เลี้ยงฉินไป… แล้วจุนฉางหยวนที่ปกป้องเธอล่ะ? แบบนี้เขาจะกลายเป็นเรื่องตลกไปเลยใช่ไหม? แม้ว่าจุนฉางหยวนจะไม่โกรธเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ราชินีแม่จะมองเห็นจากสิ่งนี้ว่าทั้งคู่ไม่ได้มีความคิดเหมือนกัน ซึ่งจะหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความแตกแยกและทำให้สิ่งต่างๆ ง่ายขึ้นมากในอนาคต ดังนั้น. ราชินีแม่ไม่มีเจตนาดีที่จะโยนคำถามนี้ให้กับหยุนซู หยุนซู่ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะลงโทษหรือไม่ลงโทษดี ไม่ว่าจะอย่างไร เธอก็ย่อมทำให้คนอื่นขุ่นเคืองใจ ขึ้นอยู่กับว่าเธอต้องการขัดใจพระราชชนนี…

เมื่อเห็นท่าทีของราชินีแม่แล้ว หยุนซู่ไม่เข้าใจอะไรอีก? ยังไงก็เป็นแค่ความท้าทาย เห็นได้ชัดว่าพระราชินีไม่ชอบเธออีกต่อไปแล้ว หยุนซูจึงยอมถอยห่าง ก้มหน้าลง คิดว่าเธอแค่มาช่วยประคองเท่านั้น อย่างไรก็ตาม จุนฉางหยวนไม่มีความตั้งใจที่จะทนต่อการปฏิบัติที่เย็นชาของราชินีแม่ หลังจากสนทนากันสักพัก จุนฉางหยวนก็พูดว่า “ท่านย่า ข้าได้ยินมาว่าท่านตั้งใจจะเรียกซูซู่มา แล้วให้นางรออยู่หน้าพระราชวังโชวอันทั้งบ่าย เกิดอะไรขึ้นหรือ?” เมื่อถูกถามคำถามนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของราชินีก็หยุดลง เจ้าชายองค์ที่สามก็เก็บรอยยิ้มของเขาไว้ มองไปที่จุนฉางหยวนอย่างมีความหมาย และรู้สึกซาบซึ้งใจ …มีแต่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เท่านั้นที่กล้าซักถามพระพันปีอย่างตรงไปตรงมาและไม่กลัวความโกรธของพระพันปี หากเป็นเจ้าชายอื่น แม้แต่มกุฎราชกุมารก็ไม่กล้าที่จะถือดีเช่นนั้น “จริงเหรอ? หม่อมฉันไม่รู้เรื่องเลย” สีหน้าแข็งทื่อของพระราชินีคลายลงอย่างรวดเร็ว พระองค์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองนางกำนัลที่อยู่ข้างๆ ด้วยความไม่พอใจ “ท่านเป็นยังไงบ้าง? ในเมื่อองค์หญิงเจิ้นเป่ยอยู่ที่นี่แล้ว…

ทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้น จุนฉางหยวนหยุดชะงัก และหยุนซูก็เงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้ว หากเป็นแค่พี่เลี้ยงฉินที่หยุดเขาไว้ จุนฉางหยวนคงพาเธอไปแล้ว และมันก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ตอนนี้… พระพันปีหลวงทรงมีพระบัญชาด้วยวาจาเรียกตัวพวกเขาเข้าวัง การที่จวินฉางหยวนพานางไปโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นไม่เหมาะสม เพราะจะมีความผิดฐานฝ่าฝืนพระบัญชาของพระพันปีหลวง จุนชางหยวนเม้มริมฝีปากบางแน่น เหลือบมองลงมาที่เธอ และกำลังจะพูด หยุนซูไม่อยากทำให้เขาอับอาย จึงตบไหล่เขาเบาๆ แล้วพูดว่า “พระราชินีทรงเรียกข้ามา ข้าจึงปฏิเสธไม่ได้ที่จะพบท่าน ได้โปรดปล่อยข้าลงเถิด” จุนฉางหยวนถามว่า “คุณยังยืนได้อยู่ไหม?” หยุนซูหัวเราะและพูดว่า “อย่าขี้ขลาดนักสิ สู้ให้เร็วและตัดสินใจให้เร็วก็พอ” จวินฉางหยวนเอ่ย “อืม” แล้วโน้มตัวลงวางเธอลงบนพื้น ทันทีที่เท้าของหยุนซูแตะพื้น มือที่ห้อยอยู่ของเธอก็ถูกจับไว้ นิ้วเรียวทั้งห้าของชายคนนั้นจับมือเธอไว้โดยธรรมชาติ…

จุนฉางหยวนหยุดและมองลงไปที่พี่เลี้ยงฉิน “ท่านหญิงฉิน ท่านกำลังดูหมิ่นผู้บังคับบัญชาและทำให้องค์หญิงขุ่นเคือง ท่านรู้ไหมว่าทำไมข้าถึงไม่ยุ่งกับท่าน” พี่เลี้ยงฉินชะงักและก้มศีรษะลงอย่างลึก: “ฝ่าบาท…” “เพื่อพระพันปีหลวง ฉันจะไม่คุยเรื่องนี้กับคุณอีกต่อไปในตอนนี้” แววตาที่แฝงไปด้วยความเกลียดชังฉายชัดในดวงตาที่ลึกล้ำของจุนฉางหยวน และน้ำเสียงของเขาเย็นชา “หลงทางไป” – พี่เลี้ยงฉินเกร็งไปทั้งตัว ไม่กล้าขยับ เหงื่อเย็นค่อยๆ ไหลลงมาตามขมับของเธอ หยุนซูมองนางอย่างเย็นชาแล้วพูดกับจุนฉางหยวนว่า “อย่าไปสนใจนางเลย นางอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของพระราชมารดา เถียงกับนางไปก็ไม่มีประโยชน์” หยุนซูรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี คนรับใช้ส่วนตัวอย่างพี่เลี้ยงฉินก็เหมือนมีดในมือของเจ้านายและทำตามคำสั่งเท่านั้น การโต้เถียงด้วยมีดนั้นไม่มีประโยชน์ คนที่น่ารังเกียจจริงๆ คือคนที่ถือมีดอยู่ข้างหลังคุณ มันก็เหมือนกับว่าถ้าคุณถูกสุนัขกัด คุณก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายเหตุผลกับสุนัข คุณแค่ไปหาเจ้าของสุนัขเพื่อแก้แค้นเท่านั้น จุนชางหยวนเติบโตในวังและเข้าใจหลักการนี้ดีกว่าหยุนซู ดังนั้น…