Category: การเต้นของหัวใจหลังแต่งงาน

ชั้นบน ฉินจุนและเจียงเจียงกินข้าวด้วยกัน ด้วยความที่รู้ว่านางชอบกินหางปลา เขาจึงค่อยๆ ช่วยเธอแกะก้างปลาออกอย่างระมัดระวัง แล้ววางเนื้อปลาแยกไว้บนจานเล็กๆ “เมื่อเป็นหวัดไม่ควรกินปลา กินแค่นิดหน่อยก็พอแล้ว” “ใช่” เจียงเจียงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เจียงเจียงไม่กินหนังไก่ ดังนั้นเขาจึงลอกหนังออกจากปีกไก่แล้วใส่ลงในชามของเธอ “ระวังกระดูกด้วย” เจียงเจียงคุ้นเคยกับการดูแลของฉินจุนและยอมรับมันเป็นเรื่องปกติ หลังจากกินปีกไก่เสร็จ เธอก็หยิบกระดาษทิชชู่ที่ฉินจุนยื่นให้เช็ดมือ ก่อนจะพูดด้วยอารมณ์ว่า “ถ้ารุ่ยเซินใส่ใจขนาดนี้ก็คงจะดี!” ฉินจุนชะงัก หลบสายตาลง แล้วพูดอย่างใจเย็น “การเอาใจใส่ต่อหน้าเจ้ามันไร้ค่า เจ้าไม่ชอบจิตวิญญาณแห่งการมุ่งมั่นเพื่อความก้าวหน้าของเขามากกว่าหรือ” เขารู้ทุกอย่างแต่เขาก็ยังทำดีกับเธอไม่ได้ เจียงเจียงเหลียนลั่วยิ้มและพูดว่า “ใครบอกว่ามันไร้ค่า? ฉันรู้ว่าคุณซีซีและคนอื่นๆ ดีกับฉันมากแค่ไหน ความรักเป็นสิ่งที่ดี แต่ฉันก็หวงแหนมิตรภาพและครอบครัวไม่ต่างกัน”…

เจียงเจียงนอนหลับอยู่ชั้นบนสักพัก พอได้ยินเสียงเคาะประตู เธอก็นั่งพิงหัวเตียงแล้วพูดว่า “เชิญเข้ามา!” เหลียงเฉินผลักประตูเปิดออกและเดินเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้ม “พี่สาวเจียงเจียง คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” เจียงเจียงพยักหน้า “ฉันนอนไปได้สักพักแล้วและรู้สึกดีขึ้นมาก!” เหลียงเฉินเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดด้วยความประหลาดใจทันทีว่า “ระเบียงในห้องของคุณใหญ่มาก ใหญ่กว่าห้องของฉันเยอะเลย” เจียงเจียงไม่ได้พูดอะไร เหลียงเฉินหันไปมองเจียงเจียงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ปู่รักคุณมากจริงๆ” เจียงเจียงยิ้มจางๆ และกล่าวว่า “ใช่แล้ว อาจารย์ใจดีกับพวกเราทุกคนมาก” เหลียงเฉินนั่งลงข้างเตียงแล้วพูดคุย “ฉันเพิ่งเห็นแฟนของคุณ เขาหล่อมากและดูมีวัฒนธรรมมาก เขามาจากเจียงเฉิงหรือเปล่า” เจียงเจียงกล่าวว่า “ไม่ใช่ มันเป็นเพียงงานของเจียงเฉิง” “โอ้ แล้วคุณไม่ได้อยู่กับเขาเหรอ” เหลียงเฉินถามด้วยความอยากรู้ เจียงเจียงพูดอย่างใจเย็น…

คุณฉินมองด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยในที่สุดว่า “ซีซี ข้าไม่ได้คิดเรื่องนี้ให้รอบคอบ ท่านพูดถูก ข้าใจร้อนเกินไป บางทีสุดท้ายข้าอาจจะทำอะไรไม่ดีด้วยเจตนาดีและทำให้เฉินเฉินต้องล่าช้าออกไป” ซูซีกล่าวว่า “เหลียงเฉินยังเด็กอยู่ ถ้าคุณยืนยันความสัมพันธ์ คุณยังมีเวลาอีกมากที่จะรักเธอ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน” คุณฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “ตกลง ฉันจะฟังคุณและจะไม่พูดถึงเธอและอาเฮิงอีกต่อไป” ขณะที่ซูซีกำลังจะพูด เธอก็เห็นร่างหนึ่งแวบเข้ามานอกประตู ไม่นานประตูก็ถูกผลักเปิดออก เหลียงเฉินยืนอยู่ข้างนอกพร้อมกับชานมในมือ เขายิ้มและพูดว่า “ซีซี ครัวทำชานมเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมเอาไปให้” “ขอบคุณนะเหลียงเฉิน!” ซูซีลุกขึ้นและไปหยิบชานม “นี่ปี้ลั่วชุนของลูกพี่ลูกน้องฉัน!” เหลียงเฉินวางชาที่กำลังชงให้คุณฉินลงและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุยกันไปก่อน ฉันจะไปพบพี่สาวเจียงเจียง” หลังจากพูดอย่างนั้น…

ซูซียิ้มเบาๆ “ไม่เป็นไร คุณอยู่กับเจียงเจียง ฉันจะออกไปก่อน!” เธอหันกลับมาและพยักหน้าเล็กน้อยให้กับเจียงเจียง จากนั้นก็เดินออกไปโดยมอบสถานที่ให้กับโจวรุ่ยเซิน โจว รุ่ยเซินนั่งอยู่ข้างเตียง จับมือเจียงเจียงไว้ และมีสีหน้าขอโทษ “ฉันขอโทษ เจียงเจียง ฉันขอโทษจริงๆ!” เจียงเจียงส่ายหัวและยิ้มอย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าคุณยุ่ง ฉันไม่ได้ป่วยหนัก แค่เป็นหวัด ไม่เป็นไร แค่ให้น้ำเกลือกับยาก็พอ!” โจวรุ่ยเซินพยักหน้า “ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง” “ดีขึ้นมากแล้ว คอฉันไม่เจ็บแล้ว!” เจียงเจียงพูดอย่างร่าเริง “ฉันอยากออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ นี้ แต่ซีซีไม่เห็นด้วย คุณค่อยคุยกับเธอทีหลังก็ได้” “มาคุยกันต่อหลังจากให้น้ำเกลือเสร็จ”…

ซูซีเลิกคิ้ว “ใครๆ ก็คิดว่าเขาทำงานหนัก เธอคิดว่านั่นผิดเหรอ” หลิงจิ่วเจ๋อกล่าวว่า “งานหนักมีหลายประเภท ฉันคิดว่าเขาทำงานหนักเกินกว่าขอบเขตที่กำหนดไว้ เขาเห็นแก่ตัวและมีจุดมุ่งหมายสูงมาก ความรู้สึกที่เขามีต่อเจียงเจียงนั้นด้อยกว่าการมุ่งเน้นที่อาชีพการงานของเขาอย่างสิ้นเชิง!” “คนแบบนี้อาจจะประสบความสำเร็จได้ แต่เขาไม่เหมาะกับเจียงเจียง” ซูซีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “หยางหยางดูเหมือนจะพูดแบบนี้เช่นกัน” แต่เจียงเจียงรักโจวรุ่ยเซินมาก บางทีอาจเป็นเพราะเหตุนี้ ความสัมพันธ์นี้จึงไม่เท่าเทียมกันตั้งแต่แรกเริ่ม! คนที่คุณตกหลุมรักก่อนมักจะต้องให้มากกว่าเสมอ หลิงจิ่วเจ๋อยิ้มด้วยริมฝีปากบาง “ไม่ว่าเราจะพูดอะไร มันก็ยังขึ้นอยู่กับตัวเจียงเจียงเอง ถ้าเจียงเจียงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ชอบจิตวิญญาณแห่ง ‘การทำงานหนัก’ ของเขามากกว่า เธอก็น่าจะสนุกกับมันเหมือนกัน” ซูซีกล่าวว่า “ฉันคิดว่าเจียงเจียงเป็นแบบนี้” “เราไม่สามารถแทรกแซงความสัมพันธ์ของคุณได้ ไม่ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับเจียงเจียงจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ตาม!” หลิงจิ่วเจ๋อกอดเธอแน่น…

ซูซีเพิ่งกลับถึงราชสำนัก จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอผลักหลิงจิ่วเจ๋อออกไป แล้วหันไปรับสายที่ห้องนั่งเล่น “ศิษย์พี่!” ฉินฮวนถาม “ซูซี คุณหลับอยู่หรือเปล่า เจียงเจียงป่วยและมีไข้ ไปหาเธอหน่อยเถอะ” “เจียงเจียงป่วยอีกแล้วเหรอ?” ดวงตาของซูซีเป็นประกาย “โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” “ไม่ต้องกังวล ขับรถบนท้องถนนด้วยความระมัดระวัง” “อืม” ซูซีวางสายอย่างรีบร้อนและหันไปหาหลิงจิ่วเจ๋อที่กำลังเดินเข้ามา “เจียงเจียงมีไข้อยู่บ้านคนเดียว ฉันต้องไปที่นั่น” หลิงจิ่วเจ๋อหยิบเสื้อโค้ทของเธอมาสวมให้ “ไม่ต้องตกใจ ฉันจะขับรถไปกับคุณ” “ดี.” ทั้งสองคนเดินออกไปอย่างรวดเร็วและขับรถไปที่บ้านของเจียงเจียง เมื่อมาถึงอพาร์ทเมนต์ของเจียงเจียง ซูซีรู้รหัสล็อคประตูและเปิดประตูโดยตรง หลิงจิ่วเจ๋ออยู่ในห้องนั่งเล่น และซูซีเดินตรงไปที่ห้องนอน…

เฉินซินเยว่พูดด้วยความตื่นตระหนก “ยังไงก็เถอะ ฉันค่อนข้างกลัวนะ แต่ถ้าฉันแจ้งตำรวจก็ไม่มีหลักฐาน และตำรวจก็จับเขาไม่ได้แน่นอน ฉันกลัวว่าเขาจะตอบโต้ฉันในอนาคต” โจวรุ่ยเซินกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็รีบย้ายออกไปซะ และอย่าอยู่ที่นี่อีกต่อไป!” “ฉันจ่ายค่าเช่าไปครึ่งปีแล้ว ยากที่จะคืน แถมยังใกล้บริษัทฉันอีกต่างหาก สุดท้ายฉันก็เช่าบ้านอยู่ที่นี่ เลยทนไม่ไหวที่จะจากไป!” เสิ่นซินเยว่มองอย่างหมดหนทางและน่าสงสาร “คราวหน้าคุณควรจะระวังตัวให้มากกว่านี้ และโทรหาฉันหากเกิดอะไรขึ้น” โจว รุ่ยเซินกล่าวด้วยความกังวล เฉินซินเยว่ลังเลและพูดว่า “ฉันกลัวว่านางสาวเจียงจะไม่สบายใจหากฉันตีเธอมากเกินไป!” โจวรุ่ยเซินกล่าวว่า “เจ้ามาที่เจียงเฉิงเพื่อมาขอหลบภัยกับข้า เจ้าไม่มีญาติหรือเพื่อนอยู่ที่นี่เลย เป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะต้องช่วยเหลือเจ้า! เจียงเจียงเป็นคนเอาใจใส่และจะไม่โกรธเคืองเรื่องนี้” “ใช่แล้ว คุณเจียงเป็นคนดีจริงๆ คุณโชคดีมากนะพี่ชาย!” เฉินซินเยว่ยิ้มอย่างไร้เดียงสา…

เหลียงเฉินเดินไปหาตระกูลฉิน คุณฉินกำลังคัดลายมือและวาดภาพอยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ในห้องนั่งเล่น ข้างๆ คุณเจียงกำลังงีบหลับพร้อมกับจิบชา ดูเหมือนเขากำลังรอพวกเขามา “เฉินเฉินมาแล้ว” คุณตันยิ้มอย่างอ่อนโยนและวางแปรงในมือลง เหลียงเฉินเดินไปรินชาให้คุณฉิน พร้อมกับยิ้มให้ “คุณปู่ เข้านอนเร็ว ๆ เถอะ ไม่ต้องรอผมแล้ว อยู่กับพี่เหิง ผมจะไม่ลำบาก คุณปู่ควรดูแลสุขภาพด้วยนะครับ” คุณฉินยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ผมดื่มชาบ่ายมากเกินไป ผมไม่ง่วงเลย คุณสนุกไหม?” เหลียงเฉินพยักหน้า “ฉันมีความสุข ฉันได้พบเพื่อนมากมาย” คุณเจียงก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน “เฉินเฉินมาแล้ว” เขาหันไปมองข้างหลังเธอ “ไอ้เด็กเวรนั่นของฉันอยู่ไหน” ดวงตาของเหลียงเฉินพร่ามัวลง…

เฉียวโบลินขึ้นรถและขอให้คนขับไปส่งเหยาจิงกลับบ้านก่อน เมื่อเห็นว่าเฉียวป๋อหลินดูไม่สบายใจ เหยาจิงก็ยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น? คุณยังโกรธเรื่องที่เกิดขึ้นกับถังจื้ออยู่หรือเปล่า?” เฉียวป๋อหลินหัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันพาเขามาพบพี่เฉิน มันน่าเขินจริงๆ!” เหยาจิงกล่าวว่า “เจียงเฉินเป็นคนที่มีจิตใจแจ่มใสมาก และเขาจะไม่ตำหนิคุณ!” เฉียวป๋อหลินกล่าวว่า “พวกเรามีข้อตกลงกันโดยปริยายว่าจะไม่พาคนนอกมาขอความช่วยเหลือหรือทำอะไรให้สำเร็จ วันก่อนฉันไปบ้านลุงสามเพื่อปรึกษาหารืออะไรบางอย่าง และบังเอิญได้พบกับถังจื้อ เขาบอกว่าอยากพบพี่เฉิน ต่อหน้าลุงสาม ฉันไม่ได้ปฏิเสธเขาเลย พอมาถึงห้องโถงเลขที่ 9 และพบกับพี่เฉิน เขาก็บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาให้ฉันฟัง ตอนนั้นฉันโกรธนิดหน่อย ไม่คิดว่าเขาจะมาแกล้งเจียงทู่หนาน มันน่าขยะแขยง!” เหยาจิงกล่าวว่า “ตอนนี้คุณได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของถังจื้อแล้ว ให้ลูกพี่ลูกน้องของคุณเลิกกับเขาทันที!” เฉียวป๋อหลินเยาะเย้ย…

บางทีซีเหิงก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนใจของเธอเช่นกัน และค่อยๆ หยุดลง เงยหน้าขึ้นและเม้มริมฝีปากของเธอ แล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่าว่า “กลับไปซะ เธอออกไปนานแล้ว!” เจียงทูน่านพยักหน้า “โอเค!” ทั้งสองคนเปิดประตูแล้วเดินออกไป เจียงทูนหนานก้าวไปข้างหลังแล้วกระซิบว่า “กลับไปก่อน” “ห๊ะ?” ซีเฮิงหันกลับมา เจียงทูนหนานยิ้มและยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก “เราจะถูกค้นพบแบบนี้!” ดวงตาของซีเหิงมืดลง และไม่พูดอะไร เขาหันหลังและเดินไปข้างหน้า เจียงทูน่านกลับไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง มองไปที่ริมฝีปากของเขาที่บวมเล็กน้อยจากการจูบในกระจก ยกมือขึ้นและลูบเบาๆ ดวงตาของเขาดูมึนงงเล็กน้อย หยิบลิปสติกออกมาและเติมสีอย่างช้าๆ เมื่อเธอออกไป เธอเห็นซือเหิงยืนอยู่ห่างออกไปประมาณสิบเมตร เขามองเธอเดินออกมา ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้องส่วนตัว เจียงทูน่านยกมุมปากขึ้นและเดินตามไป ทั้งสองกลับไปที่ห้องส่วนตัว…