การเต้นของหัวใจหลังแต่งงาน

ฝนตกหนักมาก และหลิงอี๋นัวก็เปียกโชกทันทีที่เธอออกมา เธอรู้สึกถูกกระทำผิดและเสียใจ เธอไม่อยากโต้เถียงและต้องการอยู่ห่างจากซือหยานเท่านั้น มีเสียงแตรรถดังลั่น และจู่ๆ รถคันหนึ่งก็หยุดลงตรงหน้าหลิงอี้นัว หลิงอี้นัวตกใจ จากนั้นก็มีใครบางคนคว้าแขนเธอและพาเธอไปที่ข้างถนน ซือหยานถือร่มไว้เหนือศีรษะ ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ “คุณบ้าไปแล้วรึไง!” “ฉันไม่อยากให้คุณสนใจ ไปดูแลผู้หญิงคนนั้นซะ!” หลิงอี้นัวดิ้นรนอย่างหนัก และยากที่จะบอกได้ว่าใบหน้าของเขาเป็นน้ำตาหรือฝน และดวงตาของเขาแดงก่ำ ซือหยานกอดเธอแน่นและสูดหายใจเข้าลึกๆ “หลิงอี้นัว ใจเย็นๆ หน่อย ถ้าเธอทำแบบนั้นโดยตั้งใจ จะทำให้เสิ่นเหวินและเสิ่นเหวินจิงเลิกกัน เธอเพิ่งเห็นมันที่ชั้นสองเมื่อกี้ ความสัมพันธ์ของทั้งสองช่างซับซ้อนเหลือเกิน เธออยากจะเลิกกับพวกเขาจริงๆ เหรอ?” หลิงยี่นัวเช็ดน้ำตาจากใบหน้าของเธอและเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้น “ซือหยาน เสิ่นเหวินจิงเพิ่งบอกฉันในห้องน้ำว่าคนที่เธอชอบคือคุณ…

เซินจิงกรีดร้อง! หลี่เซียวลงมาจากชั้นบนและได้ยินเสียงร้องของเสิ่นเซียวจิงในห้องน้ำ เขาเดินไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วผลักประตูเปิดออก “เซียวจิง คุณอยู่ข้างในไหม” เซินจิงเปิดประตูแล้ววิ่งออกไป โดยโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่จิงด้วยอาการสั่นเทา เธอเปียกโชก ผมของเธอเปียกน้ำ และใบหน้าของเธอซีดเผือด ราวกับว่าเธอกำลังหวาดกลัว หลี่หยูตกใจและทุกข์ใจ “เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น?” หลิงอี้นัวสงบลงแล้วโยนอ่างน้ำในมือทิ้งไปพร้อมพูดอย่างเข้มงวด “ฉันจะเทมันเอง!” หลี่หยูมองหลิงยี่นัวด้วยความประหลาดใจ “เสี่ยวนัว คุณ…” หวางปินและคนอื่นๆ วิ่งเข้ามา มองไปที่เสิ่นจิงที่เปียกโชกและร้องไห้ไม่หยุด พร้อมกับขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น?” หลี่หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าเสิ่นจิง “คุณไม่ได้ลงมาอธิบายให้เสี่ยวนัวฟังเหรอ ทำไมคุณสองคนถึงทะเลาะกันอีกแล้ว?” เสินจิงมีน้ำหยดลงมาตามศีรษะของเธอ และเธอดูน่าสงสารมาก เธอเหลือบมองหลิงยี่นัวด้วยความขี้อายและสะอื้นไห้…

หลังรับประทานอาหารเย็น หวางปินและคนอื่นๆ รีบไปหาหลิงอี้นัวเพื่อทำความสะอาดโต๊ะ และขอให้เธอไปพักผ่อนใกล้ๆ เมื่อเสิ่นเหวินจิงเห็นเช่นนี้ เธอก็ยังคงสงบและทำงานหนักยิ่งขึ้น ขณะที่หลี่เหวินกำลังทำความสะอาดครัว เซินเหวินจิงก็เข้ามาและพิงศีรษะของเขา “พี่เหวิน ฉันรู้สึกเวียนหัว” หลี่เหวินถามด้วยความกังวลทันที “ทำไมคุณถึงรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันใด คุณดื่มมากเกินไปหรือเปล่า?” “นี่เป็นครั้งแรกของเขาที่ดื่มเหล้า และคุณไม่รู้ว่าจะปกป้องเขาได้อย่างไร ดูบอสซีสิ เขาปกป้องหลิงอี๋นัวมากขนาดนั้น” เสิ่นเหวินจิงบ่น “ฉันคิดว่าคุณอยากจะดื่มมันเองซะอีก” หลี่เหวินฮานหัวเราะ “เจ้านายปฏิบัติกับเสี่ยวนัวแบบนี้ตลอดเวลา ปฏิบัติกับเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง” เขาเหลือบมองหญิงสาวที่พิงตัวเขาแล้วถามทันทีว่า “เวินจิง คุณคิดยังไงกับเจ้านายของเรา?” เซินเหวินจิงตกตะลึง เธอคิดว่าหลี่เหวินเป็นผู้ชายที่จิตใจเรียบง่ายและหยาบกระด้าง แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะอ่อนไหวได้ขนาดนี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองทันทีและขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่ายังไง…

หลิงอี้นัวพูดอย่างใจเย็น “ไม่ ฉันไม่ชอบชานม” หวางปินและคนอื่นๆ มอบชานมให้กับหลิงอี้นัว “เจ้าสิ่งนี้มันหวานจนแทบจะสำลักคอ ฉันไม่ชินเลยนะ!” “ดื่มนี่เข้าไปแล้วนอนไม่หลับเลย นี่ไงเสี่ยวหนัว!” “ฉันก็ไม่ชอบดื่มเหมือนกัน!” หลังจากนั้นไม่นาน ชานมสี่ถึงห้าแก้วก็ถูกวางเรียงไว้ตรงหน้าของหลิงอี้นัว เซินเหวินจิงมองอย่างเย็นชาจากด้านข้างด้วยแววตาอิจฉา เธอสังเกตเห็นว่าผู้คนในร้านสุภาพกับเธอทุกประการ แต่พวกเขาปฏิบัติต่อหลิงอี๋นัวเหมือนเป็นลูกของพวกเขาเอง ไม่สำคัญหรอก เธอก็สายไปแล้ว และเร็ว ๆ นี้เธอจะบีบหลิงอี้นัวให้ออกจากร้าน ซือหยานยัดถ้วยของเขาลงในมือของหลิงยี่นัวโดยตรงและพูดว่า “ฉันไม่อยากดื่มนี่ ฉันจะให้มันกับคุณ” หลิงอี้นัวไม่ชอบชานมจริงๆ แต่เธอก็รับแก้วจากซือหยาน เสิ่นเหวินจิงรีบส่งถ้วยของเธอให้กับซือหยาน “เจ้านายซือ นี่กาแฟของฉัน ดื่มอันนี้สิ” “ไม่!”…

เขาไปนั่งข้างเตียงและเห็นว่าเธอกำลังนอนหลับอย่างสบาย ขนตายาวของเธอห้อยลงมาและหายใจได้สม่ำเสมอ เธอดูเชื่อฟังและอ่อนโยน เขาเฝ้าดูเธอเป็นเวลานานแต่เธอก็ยังตื่นตัวมาก ฉันไม่รู้ว่าฉันเหนื่อยหรือว่าฉันนอนหลับสบาย เพราะฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น หลิงจิ่วเจ๋อจูบแก้มอันนุ่มนวลของนาง และไม่อาจทนรบกวนนางได้ ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่ห้องทำงาน พอฟ้ามืดลง ซู่ซีก็ยังคงนอนหลับอยู่ และหลิงจิ่วเจ๋อก็ต้องปลุกเธอ “ที่รัก ตื่นได้แล้ว!” “ซิเป่าเอ๋อร์!” ซู่ซีขมวดคิ้ว จากนั้นก็ลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับพูดอย่างง่วงนอนว่า “จะออกไปวิ่งเหรอ ฟ้าสว่างแล้วเหรอ” หลิงจิ่วเจ๋อมองดูใบหน้าที่ง่วงนอนของนาง หัวใจของเขาอ่อนลง และเขาจับใบหน้าของนางและจูบนาง ในที่สุดซู่ซีก็ฟื้นคืนสติและเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “ฉันหลับไปทั้งบ่ายเลย ทำไมคุณไม่ปลุกฉันให้ตื่นเร็วกว่านี้” “ถ้าอยากนอนก็ไปเถอะ ไม่มีอะไรต้องกังวล!” ซู่ซีพึมพำ “แล้วทำไมคุณถึงปลุกฉันอีกครั้ง”…

หลิงจิ่วเจ๋อใช้ข้อมือยันหน้าผากของเขา ปิดตาครึ่งหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “หากเจ้าไม่ได้พยายามที่จะสร้างความขัดแย้งระหว่างซือหยานและเหวิน แสดงว่าเจ้ากำลังพาดพิงถึงซือหยาน” “ต้องเป็นอย่างหลังแน่ๆ!” ดวงตาของซู่ซีมีท่าทีเย็นชาเล็กน้อย “คนที่เธออยากติดตามจริงๆ ก็คือซือหยาน” หลิงจิ่วเจ๋อพูดติดตลกว่า “คุณมีความทะเยอทะยานมาก” ซู่ซีกล่าวว่า “เสิ่นเหวินจิงทำอย่างลับๆ ซือหยานอาจไม่คิดว่าเธอเป็นคนแบบนั้น ฉันจะมาที่ร้านบ่อยขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเพื่อหาหลักฐานว่าเธอล่อลวงซือหยาน” “ถ้าได้หลักฐานมาแล้วเราจะทำอย่างไรได้” หลิงจิ่วเจ๋อมองมาด้วยรอยยิ้มจางๆ “แสดงให้ซือหยานดูหรือให้เหวินเหวินดู? ตราบใดที่เรื่องนี้ถูกเปิดเผย ความสัมพันธ์ระหว่างซือหยานและเหวินเหวินก็จะจบลง!” ซู่ซีขมวดคิ้ว “ซือหยานไม่ได้ทำอะไรเลย แม้ว่าเหวินจะเป็นคนหยาบคาย แต่เขาก็ไม่ได้โง่เขลาเรื่องถูกผิด คุณคิดว่าเขาจะเกลียดซือหยานไหม” “ที่รัก เชื่อฉันเถอะ ผู้ชายทุกคนก็เหมือนกันในเรื่องนี้” หลิงจิ่วเจ๋อเอียงศีรษะเล็กน้อยพร้อมกับเอาใจใส่เล็กน้อยในดวงตาครึ่งปิดของเขา “ถ้าเหวินเหวินชอบเสิ่นเหวินจิง…

“โอเค คุณทำได้เมื่อไหร่ก็ได้ที่คุณต้องการ ฉันไม่สนใจ!” ซือหยานถอนหายใจ “หยุดถอนหายใจแบบคนแก่ตลอดเวลาได้แล้ว!” หลิงอี้นัวเหลือบมองเขา และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนจากหม่นหมองเป็นสดใส ขณะนั้น หลิงจิ่วเจ๋อเดินเข้ามา เห็นซือหยาน และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่เจอกันนานเลยนะ!” “คุณหลิง โปรดนั่งลง!” ซือหยานยิ้ม “ฉันคิดว่าเราจะไม่มีวันได้เจอกันอีก” หลิงอี้นัวดึงเสื้อผ้าของซีหยานและบอกเขาว่าอย่าเล็งเป้าไปที่ลุงคนที่สองของเธอ ดวงตาของหลิงจิ่วเจ๋อสงบนิ่งและนิ่งสงบอยู่เสมอ และไม่สามารถบอกได้ว่าเขากำลังมีความสุขหรือโกรธ “เมื่อซีเป่าเอ๋อและผมแต่งงานกัน ผมจะต้องเชิญคุณซีไปดื่มที่งานแต่งงานอย่างแน่นอน ฉันจะไม่พบกับเขาได้อย่างไร” ซือหยานยิ้ม เทไวน์สองแก้ว ส่งแก้วหนึ่งให้หลิงจิ่วเจ๋อ แล้วพูดอย่างร่าเริง “ดื่มไวน์แก้วนี้แล้วอย่าพูดถึงอดีตอีก ฉันหวังว่าคุณหลิงจะรักษาซู่ซีไว้ได้” “แน่นอน!” หลิงจิ่วเจ๋อยกแก้วขึ้นและชนกัน…

ซู่ซีได้ยินความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเสิ่นเหวินจิง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม ซือหยานถามซู่ซีว่า “หลิงยี่นัวอยู่ที่ไหน?” “ข้างนอก” เธอหยุดชั่วคราวแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา “และหลิงจิ่วเจ๋อก็มาด้วย!” ซี่หยานเหลือบมองเธออย่างใจเย็น และมุ่งหน้าไปทางสนามหลังบ้าน “มากับฉัน” ซู่ซีเดินตามหลังเขาไป เซินเหวินจิงมองไปที่ด้านหลังของทั้งสองแล้วถามหลี่เหวินด้วยเสียงต่ำ “เจ้านายซีชอบซูซีหรือเปล่า” หลี่เหวินยิ้มอย่างไร้หัวใจ “พวกเราทุกคนชอบคุณหนูซู” เซินเหวินจิงมีความอิจฉาเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอและยื่นปากออกมา “แน่นอน เธอสวยกว่าฉัน!” หลี่เหวินรีบพูด “ไม่ใช่อย่างนั้น ซู่ซีช่วยพวกเราไว้มาก ถ้าไม่มีเธอ เราก็คงอยู่ที่เจียงเฉิงไม่ได้ พวกเราทุกคนปฏิบัติต่อคุณหนูซู่เหมือนลูกและเป็นเพื่อน!” เซินเหวินจิงขมวดคิ้ว “แล้วคุณคิดว่าใครสวยกว่ากัน ระหว่างฉันหรือซู่ซี?” หลี่เหวินหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “คุณสวย…

ซู่ซีเดินเข้าไปในห้องของหลิงอี้หาง เขาออกจากเกม เหลือบมองเวลา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ “คุณมาสายครึ่งชั่วโมง คุณคงผ่านด่านมาหลายด่านแล้วถึงจะมาหาฉัน” ซู่ซีถอนหายใจเบาๆ “นี่คือสาเหตุที่ฉันไม่อยากให้คุณบอกฉัน คุณเข้าใจความเจ็บปวดของฉันไหม” “คุณเป็นที่โปรดปรานของทั้งครอบครัว แต่คุณยังคงน่าสงสารอยู่เหรอ?” หลิงอี้หางพูดอย่างดูถูก “ทำไมคุณไม่ลองดูล่ะ” ซูซียกคิ้วขึ้น หลิงอี้หางหัวเราะเบาๆ “ไปเรียนกันเถอะ!” เขาเปิดหนังสือเรียนแล้วพูดขึ้นทันใดว่า “ครั้งหน้าที่โรงเรียนขอให้ฉันเชิญผู้ปกครอง หากคุณไปก็จะไม่ถือว่าแอบอ้างเป็นป้าคนที่สองของฉันใช่ไหม” ซู่ซีหันกลับไปมองเขา “ก่อนหน้านี้ไม่ได้นับเลย” หลิงอี้หางรู้สึกขบขันกับท่าทีถือดีของตนและบ่นว่า “คุณไม่ได้บอกฉันก่อนหน้านี้ ทำให้ฉันรู้สึกผิด” “ฉันก็รู้สึกผิดเหมือนกัน!” “ทำไมคุณถึงรู้สึกผิด” หลิงอี้หางถามด้วยความอยากรู้ “ฉันกลัวว่าลุงคนที่สองของคุณจะรู้ว่าฉันไม่ใช่คนแกล้งทำ และเมื่อถึงตอนนั้น ฉันจะกลายเป็นคนแกล้งทำจริงๆ…

เมื่อมาถึงบ้านของตระกูลหลิง หลิงลี่ได้ยินคนรับใช้ทักทายเขา จึงลุกขึ้นยืนทักทาย “ทำไมคุณถึงเพิ่งมาที่นี่ล่ะ ฉันรอคุณมาตั้งแต่เช้าแล้ว สุดสัปดาห์หน้ามาทานอาหารเช้าที่บ้านเราสิ” หลิงจิ่วเจ๋อยิ้มจางๆ “ในที่สุดก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว ทำไมคุณไม่ให้เรานอนตื่นสายล่ะ?” จู่ๆ หลิงฉีก็ตระหนักได้ว่า “จริงอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะถึงบ้านตอนเที่ยงและตอนเย็น” เธอจับมือซู่ซีแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น “อย่าเพิ่งไปเรียน แม่ตุ๋นรังนกกับน้ำตาลกรวดให้คุณแล้ว ฉันเริ่มตุ๋นตั้งแต่เช้าแล้ว กินมันซะแล้วค่อยไปเรียน” “แม่!” หลิงจิ่วเจ๋อดึงมือของซูซีเข้ามาหาทันที “ให้ซีเป่าไปเรียนก่อนเถอะ อย่าตื่นเต้นเกินไป เราจะมาที่นี่บ่อยๆ ในอนาคต” หลิงซีจับมือซูซีแน่นและกล่าวว่า “ฉันรอมาหลายวันแล้ว แต่คุณยังไม่ยอมให้ฉันคุยกับซีซีสักพัก” หยูจิงเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม “ซู่ซีถูกกำหนดให้เป็นสมาชิกของครอบครัวหลิงของเรา…