Category: การเต้นของหัวใจหลังแต่งงาน

หลิงอี้นัวตอบว่า “ตกลง ฉันจะช่วย!” “ตกลง!” หลี่เหวินตอบและเดินกลับไปที่ห้องครัว หลิงจิ่วเจ๋อลุกขึ้นยืน เดินไปหาหลิงอี้นัว แล้วตบไหล่เธอเบาๆ “ซื่อเหยียนผ่านอะไรมาเยอะ เป็นผู้ใหญ่ขึ้น แถมยังใจแข็งอีกต่างหาก เขาไม่ยอมเปลี่ยนใจง่ายๆ หรอก เธอต้องเตรียมใจให้พร้อมรับผลที่ตามมา อย่าเสียใจร้องไห้ และอย่าโทษป้ารองของเธอ” หลิงอี้นัวยิ้ม “ประโยคสุดท้ายเป็นประเด็นสำคัญ!” หลิงจิ่วเจ๋อเหลือบมองเธอแล้วพูดว่า “สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นประเด็นสำคัญ!” หลิงอี้นัวเก็บสีหน้าติดตลกไว้ แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง “ลุงรอง ข้าจะจำคำพูดของท่านไว้ จริงๆ แล้ว ข้าหมดหวังไปแล้ว ดังนั้นถึงแม้ท่านจะยังไม่ชอบข้าในอนาคต ข้าก็รู้ว่าข้าพยายามเต็มที่แล้ว และจะไม่เสียใจ”…

หลิงอี้นัวกลอกตา แม้จะไม่เชื่อ แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้ง หลิงจิ่วเจ๋อพูดต่อ “ฉันอนุญาตให้คุณมาที่ร้านได้ แต่ฉันไม่อนุญาตให้คุณมาที่นี่เพื่อหาแฟน!” หลิงอี้นัวรู้ว่าไม่มีอะไรซ่อนเร้นจากเขาได้ ดังนั้นเธอจึงรวบรวมความกล้า มองขึ้นไปและสบตากับหลิงจิ่วเจ๋อ แล้วสารภาพว่า “ลุงคนที่สอง ฉันชอบซือหยานจริงๆ นะ!” หลิงจิ่วเจ๋อขมวดคิ้ว “คุณอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว?” หลิงอี้นัวตกใจและส่ายหัวทันที “มันไม่ใช่แบบที่คุณคิด เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน!” หลิงจิ่วเจ๋อยกคิ้วขึ้น “คุณหมายความว่ายังไง?” หลิงอี้นัวพูดอย่างหดหู่ใจ “ฉันแค่ยังตกหลุมรักโดยไม่สมหวัง ซือหยานไม่ชอบฉัน” หลิงจิ่วเจ๋อ “…” เขาไม่รู้ว่าเขากำลังโกรธหรือรำคาญ จึงยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง “หยุดเดี๋ยวนี้นะ และอย่ามาที่นี่อีก!” “ทำไม?”…

ร้านอาหารหม้อไฟ หลิงอี้นัวยกกล่องอาหารขึ้นบันได แล้วเข้าไปในห้องของซือเหยียน เขาหยิบจานออกมาทีละใบ แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ผมทำซุปไก่เสร็จแล้ว ผมเรียนวิธีทำมา ลองทำดูไหม?” ซือหยานลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม “ผู้ใหญ่ ทำไมท่านถึงดื่มซุปไก่!” “เลิกเหยียดเพศได้แล้ว เข้าใจไหม” หลิงอี้นัวพูดเสียงเย็นชา “การเป็นผู้ชายมันผิดตรงไหน ผู้ชายก็มีช่วงเวลาที่อ่อนแอ ผู้ชายก็ต้องการสารอาหารเหมือนกัน” ซือหยานเหลือบมองเธอแล้วถามว่า “คุณไปเรียนรู้เรื่องไร้สาระนั่นมาจากไหน?” หลิงอี้นัวเพิ่งจะรู้ตัวหลังจากที่เขาพูดจบ และพูดด้วยความเขินอายเล็กน้อยว่า “คุณนั่นแหละที่เข้าใจผิด!” ซี่หยานเปลี่ยนเรื่อง “ซุปไก่มีกลิ่นหอมมาก หอมมาก!” เธอส่งซุปไก่ให้เขาด้วยสายตาที่คาดหวัง “ลองชิมดูก่อน แล้วค่อยบอกฉันว่ารสชาติเป็นยังไง” ซือหยานหัวเราะ “ทำไมคุณไม่ลองเองล่ะ…

ชั้นบน ฉินจุนและเจียงเจียงกินข้าวด้วยกัน ด้วยความที่รู้ว่านางชอบกินหางปลา เขาจึงค่อยๆ ช่วยเธอแกะก้างปลาออกอย่างระมัดระวัง แล้ววางเนื้อปลาแยกไว้บนจานเล็กๆ “เมื่อเป็นหวัดไม่ควรกินปลา กินแค่นิดหน่อยก็พอแล้ว” “ใช่” เจียงเจียงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เจียงเจียงไม่กินหนังไก่ ดังนั้นเขาจึงลอกหนังออกจากปีกไก่แล้วใส่ลงในชามของเธอ “ระวังกระดูกด้วย” เจียงเจียงคุ้นเคยกับการดูแลของฉินจุนและยอมรับมันเป็นเรื่องปกติ หลังจากกินปีกไก่เสร็จ เธอก็หยิบกระดาษทิชชู่ที่ฉินจุนยื่นให้เช็ดมือ ก่อนจะพูดด้วยอารมณ์ว่า “ถ้ารุ่ยเซินใส่ใจขนาดนี้ก็คงจะดี!” ฉินจุนชะงัก หลบสายตาลง แล้วพูดอย่างใจเย็น “การเอาใจใส่ต่อหน้าเจ้ามันไร้ค่า เจ้าไม่ชอบจิตวิญญาณแห่งการมุ่งมั่นเพื่อความก้าวหน้าของเขามากกว่าหรือ” เขารู้ทุกอย่างแต่เขาก็ยังทำดีกับเธอไม่ได้ เจียงเจียงเหลียนลั่วยิ้มและพูดว่า “ใครบอกว่ามันไร้ค่า? ฉันรู้ว่าคุณซีซีและคนอื่นๆ ดีกับฉันมากแค่ไหน ความรักเป็นสิ่งที่ดี แต่ฉันก็หวงแหนมิตรภาพและครอบครัวไม่ต่างกัน”…

เจียงเจียงนอนหลับอยู่ชั้นบนสักพัก พอได้ยินเสียงเคาะประตู เธอก็นั่งพิงหัวเตียงแล้วพูดว่า “เชิญเข้ามา!” เหลียงเฉินผลักประตูเปิดออกและเดินเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้ม “พี่สาวเจียงเจียง คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” เจียงเจียงพยักหน้า “ฉันนอนไปได้สักพักแล้วและรู้สึกดีขึ้นมาก!” เหลียงเฉินเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดด้วยความประหลาดใจทันทีว่า “ระเบียงในห้องของคุณใหญ่มาก ใหญ่กว่าห้องของฉันเยอะเลย” เจียงเจียงไม่ได้พูดอะไร เหลียงเฉินหันไปมองเจียงเจียงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ปู่รักคุณมากจริงๆ” เจียงเจียงยิ้มจางๆ และกล่าวว่า “ใช่แล้ว อาจารย์ใจดีกับพวกเราทุกคนมาก” เหลียงเฉินนั่งลงข้างเตียงแล้วพูดคุย “ฉันเพิ่งเห็นแฟนของคุณ เขาหล่อมากและดูมีวัฒนธรรมมาก เขามาจากเจียงเฉิงหรือเปล่า” เจียงเจียงกล่าวว่า “ไม่ใช่ มันเป็นเพียงงานของเจียงเฉิง” “โอ้ แล้วคุณไม่ได้อยู่กับเขาเหรอ” เหลียงเฉินถามด้วยความอยากรู้ เจียงเจียงพูดอย่างใจเย็น…

คุณฉินมองด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยในที่สุดว่า “ซีซี ข้าไม่ได้คิดเรื่องนี้ให้รอบคอบ ท่านพูดถูก ข้าใจร้อนเกินไป บางทีสุดท้ายข้าอาจจะทำอะไรไม่ดีด้วยเจตนาดีและทำให้เฉินเฉินต้องล่าช้าออกไป” ซูซีกล่าวว่า “เหลียงเฉินยังเด็กอยู่ ถ้าคุณยืนยันความสัมพันธ์ คุณยังมีเวลาอีกมากที่จะรักเธอ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน” คุณฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “ตกลง ฉันจะฟังคุณและจะไม่พูดถึงเธอและอาเฮิงอีกต่อไป” ขณะที่ซูซีกำลังจะพูด เธอก็เห็นร่างหนึ่งแวบเข้ามานอกประตู ไม่นานประตูก็ถูกผลักเปิดออก เหลียงเฉินยืนอยู่ข้างนอกพร้อมกับชานมในมือ เขายิ้มและพูดว่า “ซีซี ครัวทำชานมเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมเอาไปให้” “ขอบคุณนะเหลียงเฉิน!” ซูซีลุกขึ้นและไปหยิบชานม “นี่ปี้ลั่วชุนของลูกพี่ลูกน้องฉัน!” เหลียงเฉินวางชาที่กำลังชงให้คุณฉินลงและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุยกันไปก่อน ฉันจะไปพบพี่สาวเจียงเจียง” หลังจากพูดอย่างนั้น…

ซูซียิ้มเบาๆ “ไม่เป็นไร คุณอยู่กับเจียงเจียง ฉันจะออกไปก่อน!” เธอหันกลับมาและพยักหน้าเล็กน้อยให้กับเจียงเจียง จากนั้นก็เดินออกไปโดยมอบสถานที่ให้กับโจวรุ่ยเซิน โจว รุ่ยเซินนั่งอยู่ข้างเตียง จับมือเจียงเจียงไว้ และมีสีหน้าขอโทษ “ฉันขอโทษ เจียงเจียง ฉันขอโทษจริงๆ!” เจียงเจียงส่ายหัวและยิ้มอย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าคุณยุ่ง ฉันไม่ได้ป่วยหนัก แค่เป็นหวัด ไม่เป็นไร แค่ให้น้ำเกลือกับยาก็พอ!” โจวรุ่ยเซินพยักหน้า “ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง” “ดีขึ้นมากแล้ว คอฉันไม่เจ็บแล้ว!” เจียงเจียงพูดอย่างร่าเริง “ฉันอยากออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ นี้ แต่ซีซีไม่เห็นด้วย คุณค่อยคุยกับเธอทีหลังก็ได้” “มาคุยกันต่อหลังจากให้น้ำเกลือเสร็จ”…

ซูซีเลิกคิ้ว “ใครๆ ก็คิดว่าเขาทำงานหนัก เธอคิดว่านั่นผิดเหรอ” หลิงจิ่วเจ๋อกล่าวว่า “งานหนักมีหลายประเภท ฉันคิดว่าเขาทำงานหนักเกินกว่าขอบเขตที่กำหนดไว้ เขาเห็นแก่ตัวและมีจุดมุ่งหมายสูงมาก ความรู้สึกที่เขามีต่อเจียงเจียงนั้นด้อยกว่าการมุ่งเน้นที่อาชีพการงานของเขาอย่างสิ้นเชิง!” “คนแบบนี้อาจจะประสบความสำเร็จได้ แต่เขาไม่เหมาะกับเจียงเจียง” ซูซีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “หยางหยางดูเหมือนจะพูดแบบนี้เช่นกัน” แต่เจียงเจียงรักโจวรุ่ยเซินมาก บางทีอาจเป็นเพราะเหตุนี้ ความสัมพันธ์นี้จึงไม่เท่าเทียมกันตั้งแต่แรกเริ่ม! คนที่คุณตกหลุมรักก่อนมักจะต้องให้มากกว่าเสมอ หลิงจิ่วเจ๋อยิ้มด้วยริมฝีปากบาง “ไม่ว่าเราจะพูดอะไร มันก็ยังขึ้นอยู่กับตัวเจียงเจียงเอง ถ้าเจียงเจียงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ชอบจิตวิญญาณแห่ง ‘การทำงานหนัก’ ของเขามากกว่า เธอก็น่าจะสนุกกับมันเหมือนกัน” ซูซีกล่าวว่า “ฉันคิดว่าเจียงเจียงเป็นแบบนี้” “เราไม่สามารถแทรกแซงความสัมพันธ์ของคุณได้ ไม่ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับเจียงเจียงจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ตาม!” หลิงจิ่วเจ๋อกอดเธอแน่น…

ซูซีเพิ่งกลับถึงราชสำนัก จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอผลักหลิงจิ่วเจ๋อออกไป แล้วหันไปรับสายที่ห้องนั่งเล่น “ศิษย์พี่!” ฉินฮวนถาม “ซูซี คุณหลับอยู่หรือเปล่า เจียงเจียงป่วยและมีไข้ ไปหาเธอหน่อยเถอะ” “เจียงเจียงป่วยอีกแล้วเหรอ?” ดวงตาของซูซีเป็นประกาย “โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” “ไม่ต้องกังวล ขับรถบนท้องถนนด้วยความระมัดระวัง” “อืม” ซูซีวางสายอย่างรีบร้อนและหันไปหาหลิงจิ่วเจ๋อที่กำลังเดินเข้ามา “เจียงเจียงมีไข้อยู่บ้านคนเดียว ฉันต้องไปที่นั่น” หลิงจิ่วเจ๋อหยิบเสื้อโค้ทของเธอมาสวมให้ “ไม่ต้องตกใจ ฉันจะขับรถไปกับคุณ” “ดี.” ทั้งสองคนเดินออกไปอย่างรวดเร็วและขับรถไปที่บ้านของเจียงเจียง เมื่อมาถึงอพาร์ทเมนต์ของเจียงเจียง ซูซีรู้รหัสล็อคประตูและเปิดประตูโดยตรง หลิงจิ่วเจ๋ออยู่ในห้องนั่งเล่น และซูซีเดินตรงไปที่ห้องนอน…

เฉินซินเยว่พูดด้วยความตื่นตระหนก “ยังไงก็เถอะ ฉันค่อนข้างกลัวนะ แต่ถ้าฉันแจ้งตำรวจก็ไม่มีหลักฐาน และตำรวจก็จับเขาไม่ได้แน่นอน ฉันกลัวว่าเขาจะตอบโต้ฉันในอนาคต” โจวรุ่ยเซินกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็รีบย้ายออกไปซะ และอย่าอยู่ที่นี่อีกต่อไป!” “ฉันจ่ายค่าเช่าไปครึ่งปีแล้ว ยากที่จะคืน แถมยังใกล้บริษัทฉันอีกต่างหาก สุดท้ายฉันก็เช่าบ้านอยู่ที่นี่ เลยทนไม่ไหวที่จะจากไป!” เสิ่นซินเยว่มองอย่างหมดหนทางและน่าสงสาร “คราวหน้าคุณควรจะระวังตัวให้มากกว่านี้ และโทรหาฉันหากเกิดอะไรขึ้น” โจว รุ่ยเซินกล่าวด้วยความกังวล เฉินซินเยว่ลังเลและพูดว่า “ฉันกลัวว่านางสาวเจียงจะไม่สบายใจหากฉันตีเธอมากเกินไป!” โจวรุ่ยเซินกล่าวว่า “เจ้ามาที่เจียงเฉิงเพื่อมาขอหลบภัยกับข้า เจ้าไม่มีญาติหรือเพื่อนอยู่ที่นี่เลย เป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะต้องช่วยเหลือเจ้า! เจียงเจียงเป็นคนเอาใจใส่และจะไม่โกรธเคืองเรื่องนี้” “ใช่แล้ว คุณเจียงเป็นคนดีจริงๆ คุณโชคดีมากนะพี่ชาย!” เฉินซินเยว่ยิ้มอย่างไร้เดียงสา…