นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
แน่นอนว่าฉินจุนนอนไม่หลับ แสงจันทร์ส่องสว่างจ้า สาดส่องลงบนร่างอันโค้งเว้าของหญิงสาว ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น อย่างไรก็ตาม เขาทำได้เพียงจ้องมองไปที่ “เสี่ยวชิงชาง” ที่อยู่ตรงกลางเท่านั้น หลังจากผ่านไประยะเวลาหนึ่งที่ไม่ทราบแน่ชัด เขาก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า …
“จุนจุน!” เจียงเจียงต้องโทรหาเขา “ฉันไม่อยากไปแล้ว นอนกอดเธอเหมือนคืนนั้นดีไหม” ฉินจุนถามพลางวางมือบนหน้าผากของเธอ เจียงเจียงนึกถึงอาการป่วยของเขาและถามว่า “คุณหายจากหวัดแล้วหรือยัง?” “ถ้าคุณไม่สบาย คุณจะอยู่ต่อได้ไหม” ฉินจุนถามอย่างจริงจัง …
เมื่อฮัวหยานได้ยินคำถามนี้ หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นมา เขาเงยหน้ามองอันฉีด้วยความไม่เชื่อ เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหลังทันที และพูดตะกุกตะกักว่า “ท่าน… ท่านหมายความว่าอย่างไร?” เขาเปิดเผยข้อบกพร่องของเขาที่ไหน? ตัวตนที่คุณหนุ่มจัดเตรียมไว้ให้นั้นชัดเจนมาก และไม่มีสถานการณ์น่าสงสัยใดๆ …
กองทัพป้องกันเมืองและกองทัพป้องกันภาคเหนือส่งทีมออกมาพร้อมกับถือคบเพลิงและผลักประตูให้เปิดออกทันที อันฉี ฉีจ้านเผิง และจ้าวเป้ยก็เดินเข้ามา ยืนอยู่ในสนามและมองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว นี่เป็นบ้านพักอาศัยที่ค่อนข้างธรรมดาในปักกิ่ง ผนังทั้งสองด้านเป็นของเพื่อนบ้าน และมีลานเล็กๆ ตรงกลาง …
ฉีจ้านเผิงและจ้าวเป้ยตกใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ แต่พวกเขาไม่ได้โง่ พวกเขานิ่งเฉย ไม่แสดงออกมา และพยักหน้าอย่างใจเย็น เจิ้นเป่ยจุนเก็บมีดของเขาและช่วยฮั่วหยานขึ้นจากพื้นดิน ฮั่วเหยียนลุกขึ้นและแสร้งทำเป็นกลัว: “เจ้าหน้าที่ทั้งหลาย โปรดเชื่อฉันเถอะ ฉันไม่ใช่โจรหรือฆาตกร …
หากเราต้องการเอาใจมกุฎราชกุมารในวันนี้ เราต้องไม่ผัดวันประกันพรุ่งจนสายเกินไป มิฉะนั้น มกุฎราชกุมารจะเศร้าโศกและทำร้ายร่างกาย และจะส่งผลเสียต่อความสัมพันธ์ของเธอกับมกุฎราชกุมารได้ง่ายอีกด้วย คังซีสั่งเหลียงจิ่วกงว่า “ไปที่ร้านหนังสือเถาหยวนด้วยตัวเอง แล้วนำรังนกมาสองกล่อง บอกองค์หญิงให้ดูแลตัวเองให้ดีในช่วงปีใหม่ และอย่ารีบร้อนรับใช้พระพันปี …
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถาม ทุกคนต่างเงียบลง ไม่รู้สึกสบายใจและผ่อนคลายอีกต่อไป สมเด็จพระราชินีนาถทรงหมดพระทัยที่จะให้พระมเหสีของพระราชาพูดคุยและหัวเราะอีกต่อไป จึงตรัสว่า “พวกท่านทั้งหลายยุ่งกันหมดแล้ว พวกท่านไปได้แล้ว พวกท่านไม่จำเป็นต้องมาทุกวัน ลืมเรื่องการแสดงความเคารพพรุ่งนี้ไปได้เลย กลับมาวันที่สิบ” …
หลังจากรับประทานอาหารแล้ว เจ้าชายองค์ที่สิบสามและเจ้าชายองค์ที่สิบสี่ก็พูดคุยกันถึงเรื่องสำคัญ: พรุ่งนี้จะมีหางเล็กๆ อีกสามหาง เจ้าชายลำดับที่เก้าเหลือบมองเจ้าชายลำดับที่สิบสี่แล้วกล่าวว่า “เจ้าอดทนและเต็มใจที่จะดูแลเด็กใช่ไหม?” ในอดีต เจ้าชายลำดับที่สิบสี่ไม่ชอบดูถูกน้องๆ ของเขา ดังนั้นเขาจึงชอบดึงเจ้าชายลำดับที่สิบสามและวิ่งไปอยู่ข้างหลังเจ้าชายลำดับที่แปดและคนอื่นๆ …
หยุนหลิงมองเฉียงเว่ยอย่างขบขัน “เอาล่ะ ใจเย็นๆ ไว้ทีหลัง เธออาจจะเขียนจางยูซู่ลงในหนังสือนิทานเล่มใหม่ แล้วก็กระทืบเขาร้อยครั้งก็ได้” เฉียงเว่ยพยักหน้าหนักแน่น ความสนใจของเธอเริ่มปรากฏทันที “นี่เป็นวิธีระบายความโกรธที่ดี ฉันจะกลับไปเขียนโครงร่าง!” …
พนักงานเสิร์ฟที่นั่งข้างๆ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับกาน้ำชา “นายท่านครับ น้ำปี้ลั่วชุนที่ท่านสั่งมาอยู่ที่นี่ครับ” “ออกไปจากที่นี่!” จางยูชู่คำรามอย่างหงุดหงิดและเตะพนักงานเสิร์ฟออกไป พนักงานเสิร์ฟตกใจ ไม่รู้ว่าตนไปขัดใจหลานชายคนเล็กของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมอย่างไร ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความประหม่า และตัวสั่นเล็กน้อย …
by 
