Admin

หลังจากวอลนัทพูดจบ ชูชูก็เข้าใจเจตนาของเธอ เหอเทาเอนี่เป็นคนที่ยืนหยัดด้วยตัวเองไม่ได้ แม้ว่าเธอจะเป็นลูกสะใภ้และพี่สะใภ้คนโต แต่เธอก็ไม่เคยเป็นหัวหน้าครอบครัว ก่อนที่ตระกูลเหอเทาจะรวมเข้ากับคฤหาสน์เจ้าชาย ตระกูลนี้ไม่เคยแยกตัวออกจากตระกูลลุงของเธอเลย หัวหน้าตระกูลที่แท้จริงคือลุงเหอเทา ส่วนแม่บ้านคือป้าเหอเทา หลังจากที่ครอบครัวแตกแยกกันเมื่อปีที่แล้ว พ่อของวอลนัทก็มักจะถามความเห็นของวอลนัทหรือน้องชายของเขาเสมอเกี่ยวกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในเรื่องใหญ่ๆ ของครอบครัววอลนัท หากเป่าซานออกไปทำงานที่อื่น แล้ววอลนัตแต่งงานกับตระกูลเกา แม่ของวอลนัตก็คงไร้ซึ่งความเข้มแข็ง และยังคงต้องพึ่งพาพี่เขยและป้าที่แยกทางจากครอบครัวไป วอลนัตจึงไม่กล้าพูดจาไม่ดีเกี่ยวกับพวกเขาอีกต่อไป เมื่อเป่าซานแต่งงานกับภรรยาที่ฉลาดในอนาคต ครอบครัวทั้งสองจะยังคงสนับสนุนซึ่งกันและกันเหมือนเช่นในอดีต ไม่เช่นนั้นหากฉันปล่อยให้เธอยุยงให้ลูกชายฉันเกิดเรื่อง เราคงเป็นญาติกันไม่ได้อีกต่อไป ชูชูมองไปที่วอลนัทแล้วพูดว่า “ข้าคิดไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงไปหรอก บอกแม่ของเจ้าไปตรงๆ เลย ลุงรองของเจ้าเป็นขุนนางระดับหก เขายังหนุ่มแน่นแข็งแรง…

ชูชูรับมันมาและมองดูมัน แล้วก็พูดไม่ออกเช่นกัน เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของเจ้าหญิง ดังนั้นจึงไม่อาจละเลยหรือจริงจังได้ เจ้าชายองค์ที่เก้าคิดถึงรูปลักษณ์ของการ์ซังและกล่าวว่า “เขาดูขี้เหร่นิดหน่อย และเขาไม่ค่อยเข้ากับน้องสาวคนที่สามสักเท่าไหร่” ชูชูส่ายหัวและกล่าวว่า “ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรม ไม่เช่นนั้นเจ้าชายสวามีคงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับและจะไม่ต้องลำบากมากขนาดนี้” ในบรรดาเจ้าหญิงแห่งคังซี ผู้ที่แต่งงานแล้ว น้องสาวทั้งสองขององค์ชายสิบสามและเจ้าหญิงเหวินเซียน ต่างเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก แต่คนอื่นๆ น่าจะปลอดภัย ไม่เช่นนั้น ชูชู่ก็คงไม่มีความประทับใจใดๆ เกี่ยวกับพวกเธอเลย เนื่องจากไม่มีภัยคุกคามต่อชีวิต ส่วนที่เหลือก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ความสัมพันธ์ของแต่ละคนมีความใกล้ชิดและห่างเหินกันมากน้อยแค่ไหน ถึงแม้ว่าเจ้าหญิงจะมีเรื่องกับองครักษ์จริง ๆ ก็ตาม แต่เจ้าชายผู้เป็นพระสวามีก็ไม่กล้าแสดงกิริยาก้าวร้าวต่อหน้าจักรพรรดิ จักรพรรดิคงจะตำหนิเจ้าหญิงแน่นอน แต่เขาจะไม่ระบายความโกรธของเขาไปที่เจ้าชายคู่ครองหรือ? หากเจ้าชายคู่สมรสได้ทำหน้าที่รับใช้เจ้าหญิงอย่างดีและทั้งคู่ก็อยู่ร่วมกันอย่างสันติ ปัญหาอื่นๆ…

“บึ้ม บึ้ม!” กลองสองจังหวะ นี่คือรายงานกะงานที่ส่งโดยเจ้าหน้าที่ซึ่งจัดเตรียมโดยพระราชวัง ถึงเวลาที่จะใส่ไว้สำหรับการอัปเดตครั้งที่สองแล้ว ตื่นตอน 5:55 น. เจ้าชายองค์ที่เก้าและภรรยาก็เคยมาพักผ่อนที่นี่เช่นกัน “เมื่อเอ๋อเหอกลับมา ฉันจะปรับเขาครึ่งเงินเดือน!” องค์ชายเก้าตรัสกับชูชูว่า “ตอนนี้พวกเรากำลังสงบสติอารมณ์อยู่ ถึงแม้ว่าพวกเราไม่ควรจะสงบสติอารมณ์ก็ตาม ถ้าพวกเรายังติดค้างอยู่ที่คาลาคิน พรุ่งนี้บ่ายพวกเราคงไม่มีอาหารกิน และข้าคงอับอายขายหน้าแน่” ชูชูกล่าวว่า “มันน่าจะมาถึงเร็วๆ นี้” เมื่อกล่าวเช่นนั้น เธอก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่พฤติกรรมปกติของเอ๋อเหอ เจ้าชายองค์ที่เก้าเป็นคนใจร้อน และผู้อาวุโสรอบๆ ตัวเขาต่างก็รู้เรื่องนี้ แม้ว่าจะมีเสบียงอาหารและการเดินทางกลับมากมาย แต่เราได้นำทหารยามจำนวนมากไปด้วย และส่งม้าเร็วสองตัวกลับไปแจ้งข่าว และพวกมันก็มาถึงภายในวันเดียว ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกัน…

แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาพัฒนาแชมพูแก้ผมร่วงเลย สิ่งสำคัญที่สุดคือการเขียนและเตรียมสื่อการสอน กงจื่อโย่วรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพวกเขาทั้งหมดกำลังยุ่งอยู่กับปัญหาผมร่วงและรอยคล้ำใต้ตา ในขณะที่เขาเองกลับนอนสบายๆ บนเก้าอี้โยกทุกวัน “ลายมือฉันสวยดีนะ คุณอยากให้ฉันช่วยเขียนหนังสือให้คุณบ้างไหม?” Gu Changsheng ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและถามด้วยความอยากรู้ว่า “คุณเก่งอะไร?” ถ้าจะพูดตรงๆ ก็คือ ในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน นอกจากจะรู้ว่ากงจื่อโย่วเป็นคนใช้เงินเก่งแล้ว เขายังไม่รู้ว่าตัวเองมีคุณสมบัติโดดเด่นอื่นๆ อะไรอีก คุณชายหนุ่มยิ้มจางๆ เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดเต็มปาก “ผมไม่ได้เก่งอะไรเป็นพิเศษหรอก แต่ผมค่อนข้างรู้เรื่องความงามและการดูแลผิว สถาบันของคุณรับสมัครผู้หญิงด้วยใช่ไหม? คุณอยากจะเปิดวิชาเลือกแบบนี้ไหม? ถ้ามีเวลาว่าง ผมก็เป็นครูได้” ดวงตาของ Gu Changsheng กระตุกสองครั้ง และเขาพูดอย่างใจเย็นว่า…

เมื่อเห็นเขาลังเล กู่ฮั่นโม่จึงแนะนำว่า “หลายปีมานี้ ตระกูลเฟิงก็ไม่สนใจเจ้าเลย เจ้าควรจะใช้ชีวิตเพื่อตัวเองบ้าง เจ้าเคยเห็นองค์หญิงและองค์หญิงจิงด้วยตาตัวเองแล้ว ทั้งสองเป็นคนมีเหตุผลและยุติธรรม พวกเขาจะไม่ถูกตัดสินด้วยภูมิหลังของเจ้า” เฟิงหวู่จี้เงียบลง ดวงตาของเขาสั่นไหว เขาเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลเฟิง มารดาของเขาเกิดในซ่องโสเภณีและได้รับการไถ่ตัวจากบิดาของเขาให้เป็นนางสนม เธอเสียชีวิตด้วยโรคภัยตั้งแต่เขายังเด็ก เนื่องจากเป็นลูกชายของโสเภณี เขาจึงไม่เป็นที่ชื่นชอบของพ่อ และสมาชิกตระกูลเฟิงส่วนใหญ่ก็ดูถูกเขา เมื่อเห็นดวงตาของเฟิงอู่จีเป็นประกาย กู่ฮั่นโม่ก็รู้ว่าเขาถูกโน้มน้าวและยังคงโจมตีต่อไปขณะที่ยังมีแรง “พรสวรรค์ของคุณไม่ได้ด้อยไปกว่าฉันหรอก เพียงแต่สิ่งที่คุณกำลังศึกษาอยู่นั้นไม่ใช่กระแสหลัก การอยู่ในตระกูลเฟิงมีแต่จะฝังคุณเท่านั้น” ในความคิดของ Gu Hanmo เฟิงอู่จีเป็นผู้มีความสามารถที่หายาก แต่ความชอบของเขานั้นค่อนข้างไม่ธรรมดา เขาไม่สนใจหนังสือประวัติศาสตร์อย่างเช่น Book of Songs…

ตอนนี้เขาอายุหกสิบกว่าแล้ว หัวล้านเกือบเท่าพระ เขาใส่หมวกตลอดเวลาไม่ว่าจะไปไหนก็ตาม แต่หลี่เหมิงซู่แตกต่างออกไป เธอมีผมยาวสีดำหนา ทุกครั้งที่หลี่เหมิงเอ๋อเห็นเธอ เธอรู้สึกอิจฉาริษยาอย่างสุดซึ้ง นายกรัฐมนตรีหลี่มองหลี่เหมิงซู่ เก็บรอยยิ้มไว้ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เหมิงซู่ ช่วงนี้เจ้าควรทบทวนบทเรียนและเตรียมตัวให้ดี นี่เป็นโอกาสดีที่จะสร้างชื่อเสียงให้กับความสามารถของเจ้า และมันจะช่วยให้เจ้าได้เป็นเจ้าหญิงแห่งโมด้วย” หลี่เหมิงซู่เห็นสิ่งนี้ ใบหน้าของเธอสงบและไม่มีอารมณ์ใดๆ “หลานสาวจะจำสิ่งนี้ไว้” จากนั้น หลี่โหย่วเซียงจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและปล่อยให้เด็กๆ ออกไป เมื่อถึงประตูบ้าน หลี่หยวนเฉาก็เอ่ยอย่างห่วงใยว่า “น้องรอง เรียนไม่ค่อยดีเลย อยากให้ฉันช่วยติวให้ไหม ถ้าเรียนไม่ดีแล้วเสียหน้าต่อหน้าตระกูลเฟิง เกรงว่าปู่จะโกรธ” ก่อนที่หลี่เหมิงซู่จะพูดได้ หลี่เหมิงเอ๋อก็แทรกตัวเข้ามาอยู่ระหว่างพวกเขาสองคนและกอดแขนของหลี่หยวนเฉาแน่น “ต้นไม้เน่าๆ…

“มีคนมา!” ยามที่ประตูเข้ามาทันทีและคุกเข่าลงกับพื้น “นายพล” “ส่งจางซู่อิงมาที่นี่ ทันที!” “ใช่!” พวกทหารก็ออกไปอย่างรวดเร็ว จางซู่อิงยันตัวลุกขึ้นยืนบนพื้น มองดูราตรีข้างนอก มือกำแน่น เส้นเลือดสีฟ้าบนหลังมือเต้นระรัว ขณะนี้เป็นเวลาเพียงชั่วโมงโจว และเจ้าชายก็ออกจากคฤหาสน์ของนายพลในเวลาเที่ยงคืน แต่เจ้าชายจะต้องมาถึง Qi Canyon ตอนเที่ยงคืนแน่นอน เพราะอีกฝ่ายก็ต้องการมันในตอนนี้ เจ้าชายจะไม่สาย จากนั้นเจ้าชายจะไปถึงหุบเขา Qi และช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ของมณฑลได้ ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง ซึ่งหมายความว่าเขาจะไปถึงคฤหาสน์ของนายพลในเวลาโจว แต่ยังไม่ถึงเวลาของหนูด้วยซ้ำ และเจ้าหน้าที่เทศมณฑลก็เพิ่งกลับมาเพียงลำพัง เขาจะไปถึงบ้านนายพลได้ภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงได้อย่างไร เขาทำได้อย่างไร? เขาไม่สามารถทำได้! นี่จึงเป็นกับดัก…

เสียงขลุ่ยดังมาจากตรงนั้น ตี้หยูเอามือไว้ข้างหลัง และในทันใดนั้น เขาก็บินขึ้นไปในอากาศไปยังสถานที่นั้น แต่ทันทีที่เขาบินไปยังสถานที่นั้น ชายชุดดำที่นอนอยู่บนหน้าผาก็ลุกขึ้นยืนทีละคนและบินไปหาตี้หยู แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนใบหน้าและดวงตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดง ดาบเล่มหนึ่งแทงเข้าใส่ตี้หยู เขาหันกลับมาสะบัดมือ ดาบเล่มนั้นแทงทะลุร่างของชายชุดดำ แม้ว่าดาบจะแทงทะลุร่างกายของเขา แต่เขาก็หยุดเพียงชั่วครู่ จากนั้นก็ชักดาบออกมาและโจมตี Di Yu อีกครั้ง เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นกับผู้ชายคนอื่นๆ ในชุดดำเช่นกัน บัดนี้ ตี้หยูหันกลับมาแล้ว เขามองดูเหล่าชายชุดดำที่ฟื้นคืนชีพ ฟังเสียงขลุ่ยวิญญาณ ดวงตาสีเพลิงของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ในทันใดนั้น พลังภายในก็พุ่งออกมาจากร่างของเขา เหมือนกับรัศมีขนาดใหญ่ ซึ่งพัดชายในชุดดำหายไป และยังหยุดเสียงขลุ่ยอีกด้วย พวกผู้ชายชุดดำล้มลงกับพื้นทีละคนและไม่ลุกขึ้นอีกเลย จักรพรรดิหยูเป็นเหมือนผี…

“กลับสู่เมือง” จักรพรรดิหยูดึงบังเหียน และม้าก็เริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดฝุ่นฟุ้งขึ้น เล้งฉินขึ้นม้าและติดตามตี้หยูไป แต่จางซู่อิงยังคงยืนอยู่ตรงนั้น มองดูจดหมายที่ลอยอยู่ในสายลม เขาหยิบจดหมายขึ้นมาแล้วกำมือแน่นอย่างรวดเร็ว ในเมืองข่าวที่ว่าผู้พิพากษาประจำเทศมณฑลถูกจับตัวไปก็แพร่กระจายออกไปอย่างกะทันหัน เมื่อตี้หยูและคณะของเขากลับมาถึงเมือง ผู้คนก็เริ่มหารือถึงเรื่องนี้แล้ว “ผู้พิพากษาประจำเขตถูกจับตัวไป พวกโจรพวกนี้มันหยิ่งเกินไปแล้ว!” “แน่นอน ตอนนี้พืชผลก็เก็บเกี่ยวไม่ได้แล้ว ชีวิตเราก็ตกอยู่ในอันตราย ผู้พิพากษาประจำเขตถูกลักพาตัวไป เราจะอยู่กันแบบนี้ได้ยังไง…” “อนิจจา องค์ชายสิบเก้าอยู่ที่ช่องเขาหยุนหนานของเราแล้ว คนพวกนั้นช่างหยิ่งยโสเหลือเกิน ถ้าองค์ชายสิบเก้าจากไป พวกเราจะตกนรกกันหมดไม่ใช่หรือ?” “มันเป็นโชคชะตา…” – ม้าเข้าสู่เมืองหลวง และจักรพรรดิหยูก็มองดูผู้คน ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความกังวลและความกลัว เห็นได้ชัดว่าความจริงที่ว่าผู้พิพากษาของมณฑลถูกพวกโจรจับได้นั้นได้ทำลายการป้องกันทางจิตวิทยาครั้งสุดท้ายของพวกเขาไปแล้ว พวกเขาไม่สามารถอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขได้อีกต่อไป…

ชิงหนิงสงบลงเล็กน้อยและพยักหน้าช้าๆ “ฉันรู้! มันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่จับตาดูยูยู!” ซูซีขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ทุกคนลดความระมัดระวังลงต่อตำแหน่งของตระกูลหลิง!” ไม่มีใครคาดคิดว่าจูอี้จะแย่ขนาดนี้ ซูซีเกลี้ยกล่อมโยวโยวว่า “ฉันเพิ่งทำเปลญวนเสร็จ คุณอยากเล่นมันไหม?” โยวโยวยังเป็นเด็กอยู่เลย ถ้ามีคนปลอบใจเธอ เธอคงดีใจน่าดู ณ จุดนี้ เธอมองซูซีแล้วยิ้ม ก่อนจะยื่นมือออกไปกอดเธอ ชิงหนิงกล่าวว่า “ฉันจะโทรหาพี่ชายเฉิน เขาก็กำลังตามหายูโยยูเหมือนกัน” “ใช่” ซูซีอุ้มยูโยยูและเล่นบนเปลญวน – ชิงหนิงไม่ได้บอกเจียงเฉินว่ายูโหย่วถูกจูอี้กลั่นแกล้งระหว่างคุยโทรศัพท์ แต่เมื่อเจียงเฉินพบยูโหย่ว เขาเห็นรอยนิ้วมือที่คอของเธอทันที สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองลงทันที “คอยูโหย่วเกิดอะไรขึ้น?” ซูซีพูดถึงเรื่องของจูอี้ เจียงเฉินโกรธจัด ทันใดนั้นสีหน้าก็เย็นชาลง…