บทที่ 28 ขนมอบเลิศรส
ในคฤหาสน์ซ่างมีทาสอยู่จำนวนมาก และมีทั้งสาวใช้และหญิงชราให้เห็นอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทันทีที่ซ่างเหลียงเยว่ออกไป สาวใช้ก็เรียกทันที “คุณหนูเก้า” มีความเคารพนับถือ ไม่เหมือนท่าทีเหยียดหยามในสมัยก่อนเลย ริมฝีปากของซ่างเหลียงเยว่โค้งขึ้นเล็กน้อย คนที่ไม่มั่นใจในตัวเองสามารถพบได้ทุกที่ ระหว่างทางไม่มีใครทะเลาะกับซ่างเหลียงเยว่ แต่ซ่างเหลียงเยว่ไม่รู้สึกเบื่อ เธอหรี่ตามองไปรอบๆ เขียนทุกสิ่งที่เห็นลงไป ไม่ว่าจะเป็นคน สิ่งของ หรือเหตุการณ์ เธอมีความจำที่ดีมาก เมื่อเธอจดบันทึกอะไรลงไปอย่างระมัดระวัง ความทรงจำนั้นจะอยู่ในใจเธอตลอดไป ทันใดนั้น ศาลาที่อยู่ไม่ไกลข้างหน้าก็ดึงดูดความสนใจของซ่างเหลียงเยว่ ถ้าจะให้เจาะจงก็คือคนในศาลานั่นเอง ผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีม่วงกำลังนั่งอยู่ในศาลา โดยถือพัดความงามอยู่ในมือ และมองดูเด็กน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เด็กน้อยสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินและมีผมมวยเล็กๆ อยู่บนหัว เขาส่ายหัวและน่ารักมาก ซ่างเหลียงเยว่ค้นหาในใจและคิดชื่อของคนสองคนนี้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ฉินยูโหรว,…
บทที่ 27 จากการจ้องมองอย่างลับๆ สู่การจ้องมองอย่างเปิดเผย?
“ส่วนสิ่งที่ Yue’er ขอ ฉันจะจัดการให้ ส่วนอาจารย์ไม่ต้องกังวลมากเกินไปหรอก Shangshu ฉันจะจัดการเอง” ซ่างฉงเหวินลูบเคราของเขาแล้วหัวเราะ ซ่างเหลียงเยว่กำลังดูคนรับใช้กำลังแกว่งชิงช้าอยู่ในลานบ้าน วันนี้เธอได้รู้ว่าต้นไทรนั้นใหญ่โตมาก และสามารถรองรับคนซ่อนตัวอยู่บนนั้นได้สิบคนอย่างสบายๆ และเธอเดาว่าชายคนนี้คงต้องอยู่บนต้นไทรใหญ่ต้นนี้นานกว่าหนึ่งวัน และเขาอยู่ได้นานกว่าหนึ่งวันแต่ก็ไม่ได้ทำร้ายเธอ เขาคือคนๆ นั้นใช่ไหม จู่ๆ เซี่ยงเหลียงเยว่ก็เกิดความอยากรู้เกี่ยวกับคนๆ นั้นมาก เธออยากรู้จริงๆ ว่าซ่างเหลียงเยว่เคยทำอะไรมาก่อน ถึงได้มีคนมาปกป้องเธออย่างลับๆ สาวใช้คนหนึ่งรีบเข้ามา “คุณหนู นายท่านมาแล้ว” ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงของซ่างฉงเหวินก็ดังขึ้น “เย่เอ๋อร์! คุณพ่อสัญญากับคุณ!” ซ่างเหลียงเยว่ยกมุมปากของเธอขึ้น ฉันรู้ว่าคุณจะเห็นด้วย…
บทที่ 727 การพบปะผู้ปกครอง
ซู่ซีแสดงท่าทีเข้าใจ มองดูใบหน้าที่คุ้นเคยของหญิงสาว ยิ้มจาง ๆ และพยักหน้า เด็กสาวได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการร้าน เธอช่วยซูซีอัปเกรดไอศกรีมปริมาณน้อยของเธอให้เป็นปริมาณมากฟรี และพูดอย่างมีความสุขว่า “นี่คือของขวัญจากฉัน หวังว่าเราจะได้พบกันอีกในอนาคต” ซูซีรับกล่องไอศกรีมแล้วขอบคุณเธอด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขากำลังจะออกไป เด็กสาวสองคนที่อยู่ที่ประตูกำลังจ้องมองหลิงจิ่วเจ๋อที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งริมถนน “เขาหล่อมาก!” “เธอมีนิสัยดีด้วย เธอเป็นดาราเหรอ?” “ไม่มีทางหรอก ถ้าดาราหน้าตาแบบนี้ เขาจะต้องดังเป็นพลุแตกแน่ๆ ไม่มีทางที่เราจะไม่รู้เรื่องนี้หรอก” “ไปขอ WeChat สิ!” “ดูเท่มากจนไม่กล้าไปเลยล่ะ!” “ลองดูสิว่าถ้าพระเจ้าให้แฟนมาจะเป็นยังไง” “ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันเถอะ ไม่มีใครต้องกลัวหรอก!” ซู่ซีชะลอความเร็วลง ฟังบทสนทนาของทั้งสอง แล้วมองไปที่หลิงจิ่วเจ๋อนอกกระจกหน้าต่าง…
บทที่ 726 เธอท้องเหรอ?
หลิงจิ่วเจ๋อรีบปัดความคิดของเธอออกไป “เธอลืมมันไปได้เลย งานแต่งงานต้องจัดขึ้น” ซู่ซีเหลือบมองเขาอย่างขี้เกียจ “ฉันรู้!” เธอจับมือของนายเจียงและพูดว่า “อย่ากังวลเรื่องงานแต่งงานของฉัน คุณต้องรีบทำสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ ตราบใดที่คุณมีความสุข ฉันจะฟังคุณ” “ฉันรู้จักร่างกายของตัวเองดี ฉันสามารถอยู่กับคุณได้นานถึง 30 ปีโดยไม่มีปัญหาใดๆ ไม่ต้องกังวล” คุณเจียงมีรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของเขา ซู่ซีพยักหน้า “คุณต้องรักษาคำพูดของคุณ!” หลิงจิ่วเจ๋อกล่าวว่า “ฉันจะเป็นพยาน” คุณเจียงยิ้มอย่างมีความสุข ซู่ซีฟังเสียงหัวเราะอันทรงพลังของเขา และหัวใจของเธอก็สงบลงในที่สุด – คุณเจียงฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว ในวันที่สาม เขาสามารถลุกจากเตียงและนั่งบนเก้าอี้เพื่อเล่นหมากรุกกับหลิงจิ่วเจ๋อได้ ในวันที่สี่ เขากำลังจะไปที่ภูเขาด้านหลัง แต่ถูกซู่ซีหยุดไว้ที่ประตู…
บทที่ 725 งานแต่งงานจะจัดขึ้นเมื่อใด?
“อะไรนะ” ซูซีเงยหน้าขึ้น “เมื่อคืนฉันกลับบ้านและเห็นว่าของของคุณหายไปหมดแล้ว ฉันคิดว่าคุณทิ้งฉันไปอีกแล้ว” หลิงจิ่วเจ๋อลูบคิ้วของเธอด้วยสายตาที่รับรู้ “หัวใจของฉันหยุดเต้น” หัวใจของซู่ซีเจ็บปวด เธอจึงหลุบตาลงและกล่าวว่า “ฉันยอมรับว่าฉันคิดมากเกินไปในวันนั้น โดยเฉพาะเมื่อฉันเห็น Gu Yunshu นอนอยู่บนเตียงของคุณ ฉันรู้สึกไม่สบายใจ” “ฉันรู้แล้ว มันเป็นความผิดของฉัน!” หลิงจิ่วเจ๋อพูดทันที “ฉันขอให้ใครสักคนเปลี่ยนเตียง” ซู่ซีตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็หัวเราะออกมา “คุณหัวเราะอะไร” ดวงตาของหลิงจิ่วเจ๋อสดใส ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากัน และรอยยิ้มปรากฏบนดวงตาของเขา “เมื่อเรากลับมาถึงเจียงเฉิง ฉันจะพาคุณไปดูที่นั่น” ซู่ซีเม้มริมฝีปากและส่ายหัว ตาของเธอโค้งงอไปด้วยเสียงหัวเราะ หลิงจิ่วเจ๋อชอบวิธีที่เธอยิ้มมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงและจูบเธอที่ริมฝีปาก จูบเธออย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล…
บทที่ 26 ถอดเสื้อผ้าแล้วคว้าแล้ววิ่งหนี
ศาลาบรรพบุรุษมีสภาพทรุดโทรมมากจนกระเบื้องบนหลังคาหลุดล่อนมาเป็นเวลานาน หยุนซูเอื้อมมือออกไปคลำหาและหยิบกระเบื้องขึ้นมาสองสามแผ่น เขาสำลักฝุ่นและเริ่มไอ จากนั้นเขาก็คลานออกมาจากหลังคา เธอค่อยๆ ลดตัวลงและมองไปรอบๆ ไม่มีใครเดินตรวจตราบริเวณลานบ้าน มีเพียงคนรับใช้สองคนที่ยืนอยู่ที่ประตูที่อยู่ไกลออกไป ขณะนี้ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น และแสงตอนเช้าก็เริ่มสลัวลง หยุนซูเดินไปทางด้านหลังของห้องโถงบรรพบุรุษ ไถลตัวลงมาจากคานบนหลังคา กระโดดลงมาจากเสา และลงจอดเบาๆ บนวัชพืช ห้องโถงบรรพบุรุษตั้งอยู่บริเวณขอบหลังพระราชวัง ถัดจากกำแพงลานบ้าน และโดยปกติจะมีผู้อยู่อาศัยเบาบาง มีต้นไม้สูงอยู่ด้านข้างกำแพงลานบ้านซึ่งปิดกั้นทัศนียภาพ หยุนซู่รีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้และวางขาข้างหนึ่งไว้บนกำแพง ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าหูของเขาขยับ ได้ยินเสียงกรอบแกรบดังมา “ห๊ะ?” เธอหันศีรษะไปมองเห็นงูสีดำตัวเล็กเลื้อยออกมาจากยอดไม้ งูตัวเล็กมีสีดำทั้งตัว มีเกล็ดเล็ก ๆ ที่เป็นมันเงา…
บทที่ 25 หยุนซูถูกลงโทษให้คุกเข่าในห้องโถงบรรพบุรุษ
“ขังเด็กสาวกบฏคนนี้ไว้ในห้องโถงบรรพบุรุษ แล้วทำให้เธอต้องคุกเข่าลงและทบทวนความผิดพลาดของเธอ! ไม่มีใครสามารถปล่อยเธอออกไปได้หากไม่ได้รับคำสั่งจากฉัน!” ซู่หมิงชางคำราม จู่ๆ คนรับใช้หลายคนก็วิ่งเข้ามาจากนอกประตูและล้อมหยุนซูไว้ หยุนซูขมวดคิ้วอย่างใจร้อน การลงโทษอีกอย่างด้วยการคุกเข่าในห้องโถงบรรพบุรุษ? ในอดีตผู้อยู่อาศัยดั้งเดิมมักถูกทำโทษด้วยการถูกบังคับให้คุกเข่าในห้องโถงบรรพบุรุษเป็นเวลาหลายวัน ห้องโถงบรรพบุรุษตั้งอยู่ในสถานที่ห่างไกลและหนาวเย็น ไม่มีน้ำหรืออาหาร ไม่มีใครสังเกตเห็นแม้ว่าเจ้าของเดิมจะหมดสติจากการคุกเข่า และเข่าของเขาแทบจะหักจากการคุกเข่าก็ตาม ด้วยพระราชกฤษฎีกาอนุญาตให้แต่งงานได้ ซู่หมิงชางไม่กล้าทำอะไรกับหยุนซู่ แต่ในฐานะพ่อ เขายังมีสิทธิที่จะลงโทษเธอด้วยการให้เธอคุกเข่าในห้องโถงบรรพบุรุษ “คุณหนู โปรดมาด้วยเถิด!” คนรับใช้กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา หยุนซู่กำลังจะพูด แต่จู่ๆ ก็จำบางอย่างได้ และมองไปที่ซู่หมิงชางอย่างประชดประชัน “ห้องบรรพบุรุษใช่ไหม นำทางไปเลย” เธอกล่าว คนรับใช้พูดไม่ออกชั่วขณะ และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล้อมรอบเธออย่างระมัดระวังและนำทางไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษ ดูเหมือนหยุนซูไม่ได้คุกเข่าอยู่ตรงนั้นเพื่อเป็นการลงโทษ…
บทที่ 24 หยุนซู่: คุณไม่มีความกล้าที่จะใช้ใบสั่งยาของฉัน!
ซู่หมิงชางตกตะลึงเมื่อเห็นสีหน้าของหมอคังเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “หมอคัง มีอะไรผิดปกติกับใบสั่งยานี้หรือเปล่า?” โดยไม่รอให้หมอคังตอบ เขาตะโกนใส่หยุนซูด้วยน้ำเสียงรุนแรงราวกับว่าเขาได้ตัดสินลงโทษเธอ “คุณเขียนอะไรลงไปเนี่ย คุณอยากฆ่าพี่ชายคุณจริงๆ เหรอ!” หยุนซู่เยาะเย้ย “พ่อ คุณพ่อยังไม่ได้ดูใบสั่งยาเลยด้วยซ้ำ คุณใจร้อนอยากจะลงโทษฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” ซู่หมิงชางสำลัก: “…” “ไร้สาระมาก!” ทันใดนั้น หมอคังก็คำรามออกมาด้วยความโกรธและกระแทกใบสั่งยาลงบนโต๊ะ เขาจ้องไปที่หยุนซูด้วยความประหลาดใจและไม่เชื่อ และพูดด้วยความเศร้าโศกอย่างยิ่ง “คุณหนู คนที่ถูกวางยาพิษคือพี่ชายของคุณเอง คุณไม่โหดร้ายเกินไปเหรอ คุณใช้สูตรที่โหดร้ายเช่นนี้ในการฆ่าเขาจริงๆ!” “อะไร?!” “สูตรนี้มีพิษไหมคะ?” ซู่หมิงชาง ป้าหลี่ และซู่หยุนโหรว ต่างก็ตกตะลึง ดวงตาของป้าลี่เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที:…