Month: January 2025

โมจิงเหยาไม่จำเป็นต้องวางอุปมาของเขาจนกว่าเขาจะไปถึงประตูห้องผ่าตัด จากนั้นเขาก็จับมือเธอราวกับว่าไม่มีใครมองอยู่และมองตาเธอ “ฉันจะรอเธออยู่ที่นี่ เมื่อเสร็จแล้วฉันจะพาเธอไปที่รถและกลับอพาร์ตเมนต์ โอเคไหม?” เขาเน้นคำว่า ‘ขึ้นรถ’ และ ‘กลับไปที่อพาร์ตเมนต์’ ซึ่งทำให้เธอคิดอย่างแน่นอนว่าการขึ้นรถเป็นการแจ้งให้เธอทราบว่าเขาจะทำตามสัญญาที่จะจูบเธออย่างตั้งใจ ส่วนเมื่อเขากลับถึงอพาร์ตเมนต์เขาก็ปีนขึ้นไปบนเตียงของเธอต่อไป แต่ครั้งนี้การปีนขึ้นเตียงไม่ง่ายเหมือนกับการนอน แต่ในเวลานี้ ยูเซไม่มีเวลาโต้แย้งหรือเจรจาเงื่อนไขกับชายคนนี้ ยังมีคนไข้รอเธออยู่ในห้องผ่าตัด เขายังคงเป็นผู้ป่วยที่อาจเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ เธอจึงพยักหน้าโดยไม่ลังเล “ตกลง” โมจิงเหยาปล่อยมือทันที หยูเซจึงหันหลังกลับและยิงเข้าไปในห้องผ่าตัดเหมือนลูกศร ด้วยกลัวว่าคนที่อยู่ข้างหลังเธอจะเสียใจและลากเธอออกไปอีกครั้ง เธอเปลี่ยนชุดผ่าตัดโดยไม่หันกลับมามองและกลับไปที่โต๊ะผ่าตัด การถ่ายเลือดเริ่มขึ้น เธอนอนเงียบๆ บนเก้าอี้ แต่คราวนี้ สิ่งที่แวบขึ้นมาในใจของเธอไม่ใช่ผู้ป่วย หรือโมจิงเหยา แต่เป็น หยูจิงซาน…

ขอร้องเบาๆ ยูเซรู้ว่าเธอทำได้เพียงอ่อนโยนและไม่แข็งกร้าวกับผู้ชายคนนี้ เธอจะไม่มีวันเอาชนะเขาได้ถ้าเขาพยายามมากพอ นอกจากนี้เขายังกินอาหารอ่อนเท่านั้นไม่ใช่อาหารแข็ง “ไม่” โมจิงเหยารู้สึกถึงความเปียกชื้นเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา แต่ไม่ใช่บนริมฝีปากของเขา เขายังคงไม่เห็นด้วยโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ยูเซทำหน้ามุ่ยด้วยสีหน้าแสดงความคับข้องใจ เธอเกลี้ยกล่อมชายคนนี้เช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงตอบตกลงใช่ไหม เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขา แม้ว่าสิ่งเหล่านั้นจะเกี่ยวกับเธอ แต่การไม่ยอมรับของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่มีความสุขอย่างมาก ความปรารถนาที่จะพิชิตก็เข้ามาในใจของเธอ ที่คอของโมจิงเหยา แล้วเอาปากเล็ก ๆ ของเขาไปแตะที่ริมฝีปากของชายคนนั้น… ในที่สุดริมฝีปากของเขาก็เปียก ซึ่งเป็นความรู้สึกแรกของโมจิงเหยา อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของสาวๆ อย่างไรก็ตามกลิ่นหอมหวานก็หายไปในเวลาเพียงชั่วครู่ ท้ายที่สุด นี่คือลิฟต์ และทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในไม่กี่วินาที จากชั้น 2 ซึ่งเป็นห้องผ่าตัดถึงชั้น 1…

ร่างสูงและตรงของชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขา ราวกับกำแพงที่ไม่อาจเอาชนะได้ หยูเซเงยหน้าขึ้นและกำลังจะผลักโมจิงเหยาออกไปเมื่อเธอสบตากับสายตาที่เป็นกังวลของเขา ใช่แล้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ความลังเล และความเสียใจอย่างเห็นได้ชัด เธอยังไม่ได้ให้ผู้ป่วยได้รับการถ่ายเลือด แต่เขาเริ่มรู้สึกไม่เต็มใจและเป็นทุกข์ ถ้าเขาได้รับการถ่ายเลือด สีหน้าของเขาคงจะน่าเกลียดมาก ดังนั้น มือที่ยกขึ้นเพื่อดันโมจิงเหยาจึงถูกลดระดับลงเบา ๆ และเขากลับจับฝ่ามือใหญ่ของโมจิงเหยาแทน ในเวลานี้เองที่เธอค้นพบว่ามือของชายคนนั้นซึ่งเคยแห้ง อบอุ่น และหนา แต่ตอนนี้เธอยังไม่ได้รับการถ่ายเลือด และเขาก็มีปฏิกิริยาเช่นนี้ราวกับว่าเป็นคนที่ทำ กำลังจะได้รับการถ่ายเลือด คือ… ตัวเขาเอง ไม่ใช่เธอ เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจึงกลืนคำพูดที่มาจากริมฝีปากของเธอกลับเพื่อดุเขาที่หลีกทาง จากนั้นเธอก็จับมือเขาเบา ๆ ยังคงจับมันเบา ๆ…

วันถัดไปคือวันที่สิบของเดือนกันยายน ไม่ใช่เพียงวันที่ชาวฝูจินเข้าไปในพระราชวังเพื่อแสดงความเคารพ แต่ยังเป็นวันที่จักรพรรดิ์ศักดิ์สิทธิ์เสด็จกลับมาที่สวนฉางชุนด้วย พี่ชายคนที่เก้าและพี่ชายคนที่สิบไปที่สวนฉางชุนเพื่อพบเขา พี่จิ่วไม่อยากขี้เกียจ เขาจึงตั้งใจสวมชุดขี่ม้าและวางแผนที่จะขี่ไปที่นั่น และยังตื่นเช้าอีกด้วย เมื่อวาน Shengjia ประจำการอยู่ที่หมู่บ้าน Zhizhangtou ซึ่งยังอยู่ห่างจาก Haidian อีกหลายสิบไมล์ กว่าจะไปถึงสวน Changchun จะเป็นเวลาเกือบเที่ยง แม้ว่าพวกเขาจะเพิ่งออกเดินทางไปหาพี่ชายคนที่เก้าและสิบ แต่พวกเขายังมีเวลาอีกมาก แต่พี่ชายคนที่เก้ายังคงนัดหมายกับพี่ชายคนที่สิบและออกเดินทางโดยเร็วที่สุด “นี่คือความกตัญญูของเรา มันจะต้องเร็วกว่านี้!” พี่เก้าสอนพี่คนที่สิบว่า “นี่ไม่ไร้สาระ แถมยังมีความเห็นอกเห็นใจ คานอามาก็น่าสงสารด้วย ถ้าไม่มีอามาและอีเนียงตั้งแต่เด็กเราจะเอาจริงเอาจังกับลูกชายของเรา เราควรปฏิบัติต่อข่านด้วย อาม่า” การจริงจังกับแม่คือหนทางสู่การเป็นบุตรมนุษย์”…

ตอนบ่ายพี่เก้าไม่อยากไปกระทรวงมหาดไทย ซู่ซู่กล่าวว่า “ยังเหลือเวลาอีกกว่าครึ่งเดือน ฉันจะเริ่มอยู่บ้านพรุ่งนี้ ฉันต้องให้คำแนะนำตามตารางประจำวัน…” แม้ว่าเธอไม่มีความตั้งใจที่จะ “ละทิ้งกิจการส่วนตัวเพื่อประโยชน์สาธารณะ” แต่ท้ายที่สุดแล้ว องค์ชายเก้าก็เป็นเจ้าชายที่ปฏิบัติหน้าที่ และคังซีก็คอยดูแลเขาอยู่ อย่าขาดความรับผิดชอบจนเกินไป พี่จิ่วคิดว่ามันถูกต้อง เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า: “ใช่ ฉันไม่สามารถชะลอการทำธุระของฉันได้ และฉันไม่สามารถให้ข้ออ้างแก่ข่านอามาในการหักเงินเดือนของเขาได้ … “ ในอดีตเงินหลายร้อยตำลึงไม่ได้ถูกจริงจัง และหากถูกหักออกก็จะถูกหักออก คุณสามารถนำเข้าเพิ่มเติมได้ในภายหลัง แต่ราคาจะสูงมาก พี่ชายคนที่สิบเพิ่งออกไปเที่ยวในคฤหาสน์ของตระกูล และเขาก็กลับมาที่สถานที่ของเขาเพื่อทานอาหารเย็นทุกวัน ปีนี้สภาพอากาศสั้นนิดหน่อยและเขาก็ไม่มีข้อยกเว้น โดยปกติแล้วสองพี่น้องจะออกเดินทางเกือบหนึ่งในสี่ก่อนวันแรกของปีใหม่ วันนี้พี่ชายคนที่สิบก็ใช้เวลาออกมาเช่นกัน แต่เขารอที่ประตูบ้านหลังที่สองเพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่เขาจะเห็นน้องชายคนที่เก้ามาสาย มันเป็นแค่ท่าทางของพี่เก้า ย่างก้าว…

Shu Shu ยิ้มและมองไปที่พี่ Jiu มันเกิดขึ้นทันทีที่ฉันคิดถึงมัน ไม่สะดวกที่จะเคลื่อนย้ายและเป็นไปไม่ได้เลยที่จะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อคลอดบุตร พวกผู้ใหญ่ไม่ยอมให้ แม้แต่ซู่ซู่ก็ไม่เห็นด้วยกับปัญหาดังกล่าว หลังจากที่พี่จิ่วพูดจบ เขาก็รู้ถึงความไม่สะดวกนี้ เขามองไปที่ซู่ซู่อย่างระมัดระวังและพูดว่า “มันยากไหมที่จะย้ายมันเป็นเวลาสิบเดือน” ซู่ซู่สัมผัสท้องของเธอและได้ยินเสียง “กึกก้อง” อยู่ข้างใน เธอกินน้อยในตอนเช้าและตอนนี้ก็หิวแล้ว “กินข้าวก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องพวกนี้หลังสิ้นเดือน!” ซู่ซู่ตัดสินใจทันที บราเดอร์จิ่วเหลือบมองซู่ซู่ และแม้ว่าหัวใจของเขาจะรู้สึกเหมือนหญ้า แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรที่มั่นใจเกินไป เพราะกลัวว่าหากมีอะไรเกิดขึ้น ความหวังของเธอก็จะยิ่งมากขึ้นและความผิดหวังของเธอก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น เขาจึงพยักหน้าและ พูดว่า: “โอเค โอเค รอจนถึงสิ้นเดือน!” ในขณะนี้ พี่เลี้ยง…

หัวใจของ Wang Lin รู้สึกเศร้าและเย็นชา ผู้คนบอกว่า Jiang Chen อ่อนโยนต่อผู้หญิง แต่หลังจากติดต่อกับเธอแล้ว เธอก็ตระหนักว่าถ้าเขาไม่ชอบเธอ เขาจะโหดเหี้ยมและไม่มีที่ว่างให้ เธอไล่ตามเขามาสองปีแล้ว เป็นเพราะเธอกระตือรือร้นเกินไปและชอบเขามากจนเขาไม่จริงจังกับเธอเลยหรือเปล่า? Wang Lin ดูเศร้าและพยักหน้าช้าๆ “คุณพูดถูก ฉันเองที่ราคาถูก!” หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็คว้ากระเป๋าแล้วจากไปด้วยความโกรธ Wang Lin จากไป แต่ Cui Jie ไม่กล้าขยับตัวและพูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณ Jiang ฉันรู้จริงๆว่าฉันคิดผิด เพื่อประโยชน์ในการรับใช้…

Cui Jie พูดทันทีว่า “บังเอิญจังเลย คุณเจียงเพิ่งจากไป คุณไม่ได้โทรหาคุณเจียงก่อนที่จะมาเหรอ?” หวังแลนเลิกคิ้ว “ฉันอยากจะทำให้เขาประหลาดใจ!” Cui Jie แสดงสีหน้าชัดเจนว่า “ทำไมคุณไม่รออยู่ที่ห้องทำงานของคุณเจียงก่อน คุณเจียงจะมาที่นี่เร็วๆ นี้!” “嗽!” หวางหลินมองดูชิงหนิงอีกครั้ง จากนั้นจึงหันหลังเดินไปที่ออฟฟิศ Cui Jie นำกาแฟหนึ่งแก้วมาจากด้านหลัง ประตูห้องทำงานถูกปิด และ Cui Jie ก็วางกาแฟลงบนโต๊ะกาแฟด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “น้ำตาลสามแต้ม ไม่มีนม!” Wang Lin ยิ้มและพูดว่า…

Qiu Xiaowei กล่าวว่า “พ่อแม่ของเราเลี้ยงดู Su Xi มาสี่ปี แต่เมื่อสองปีที่แล้วเธอให้เงินฉันไปแล้ว 40,000 หยวนและเลิกกับฉัน!” ซูตงหรี่ตาอย่างเย็นชา “คุณหมายถึงอะไร” “ซูซีให้เงินฉันได้ 40,000 หยวน เราโตมาด้วยท้องเดียวกัน คุณคิดว่าควรให้เงินฉันเท่าไหร่” ดวงตาของชิวเสี่ยวเว่ยฉายแววแห่งการคำนวณ ซูตงกัดฟัน “ถ้าฉันให้เงินคุณ คุณจะหายไปต่อหน้าต่อตาฉันไหม?” “ไม่มีปัญหา ตราบใดที่คุณให้เงินฉัน ฉันจะไม่รบกวนคุณอีกต่อไป!” Qiu Xiaowei กล่าวทันที “คุณต้องการเท่าไหร่?” ซูตงถามอย่างเย็นชา Qiu…

“อุ๊ย ถุงเลือดแตก” พยาบาลสาวที่ล้มลงกับพื้นตะโกนอย่างเร่งด่วนพร้อมหันศีรษะไปมองรองผู้อำนวยการที่อยู่ข้างหลังเธอ ตอนนี้เธอเดินเร็วเกินไป แต่ถึงแม้ว่าเธอจะรีบ เธอก็สามารถมองเห็นได้ว่ามีสิ่งกีดขวางบนพื้นข้างหน้าเธอหรือไม่ ถ้าเธอไม่ตาบอด แต่ถึงแม้จะไม่มีอะไรอยู่บนพื้น แต่เธอก็ยังคงล้มลง เธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่สะดุดเธอ และคนที่ใกล้ชิดเธอมากที่สุดตรงที่เธอล้มคือรองผู้อำนวยการ “คุณ…คุณทำให้ฉันสะดุด…” รองผู้อำนวยการดูกังวลขึ้นมาทันที “ใครพิสูจน์ได้ว่าฉันสะดุดคุณ คุณล้มลงอย่างชัดเจนขณะเดิน รีบดูถุงเลือดที่เหลือที่ยังไม่แตกอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพาพวกเขาไปที่ห้องผ่าตัด” พยาบาลสาวกัดฟันลุกขึ้นยืน แต่ตรวจถุงเลือดที่ตกลงบนพื้นพบว่ามีเพียงถุงเดียวเท่านั้นที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ เห็นได้ชัดว่ามีเลือดเพียงพอที่จะช่วยชีวิตผู้ป่วยได้ แต่ตอนนี้กลับไม่เพียงพอในทันที ขอบตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง “มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด มันเป็นความผิดของฉัน มันเป็นความผิดของฉันเอง” ยูเซได้ยินเสียงดังกล่าวจึงรีบออกไป เมื่อเขาเห็นเลือดไหลลงบนพื้นนอกห้องผ่าตัด เขาก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะให้พยาบาลรับผิดชอบต่อการทำถุงเลือดแตก…