Month: July 2024

หลิง อี้นัวไม่ได้พูด เพียงแค่มองเขาอย่างเฉยเมย เขาหยิบกล่องเครื่องประดับหนังสีแดงออกมาแล้วเปิดออกก็พบต่างหู GK คู่หนึ่ง “ฉันจำได้ว่าคุณบอกว่าคุณชอบต่างหูมากที่สุด ฉันใช้เงินทั้งหมดที่มีเพื่อซื้อสิ่งนี้ ฉันอยากจะมอบให้กับคุณ วันเกิด” เธอ ฉันหวังว่าคุณจะยกโทษให้ฉันในความผิดพลาดในอดีตของฉัน แต่วันที่ฉันมาที่นี่ ฉันตระหนักได้ว่าฉันไร้เดียงสาแค่ไหน ปรากฎว่าคุณไม่ได้ขาดสิ่งเหล่านี้เลย และฉันก็เข้าใจมากขึ้นว่ามากแค่ไหน เมื่อก่อนคุณรักฉัน!” ดวงตาของหลิง อี้นั่วว่างเปล่า และเขาพูดทีละคำ “แต่ฉันไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว!” โจวหยางส่ายหัวอย่างเร่งรีบ “ไม่ อี้นัว ขอโทษด้วย ได้โปรดให้โอกาสฉันอีกครั้ง!” Ling Yinuo มองเขาเหมือนคนแปลกหน้า “ฉันไม่ชอบที่จะพัวพัน!…

แท็กซี่ไปส่งเขาตามที่อยู่ของเขา และน้ำเสียงของเขาก็ใจดีเป็นพิเศษ “คุณรู้จักตระกูลหลิงไหม” “อะไรนะ?” โจวหยางตกตะลึง “ไม่มีอะไร แค่ลงจากรถด้วยความระมัดระวัง” ทัศนคติของคนขับสุภาพมาก โจวหยางจ่ายค่าโดยสารและเดินไปฝั่งตรงข้ามจากถนนยางมะตอยที่เต็มไปด้วยดอกไม้ทั้งสองข้าง ยิ่งเขาเข้าใกล้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเท่านั้น ความสูงที่แตกต่างกัน ผ่านรั้วสีดำ คุณสามารถมองเห็นทิวทัศน์เหมือนสวนของลานบ้าน และไปจนถึงด้านหน้าวิลล่า คุณสามารถมองเห็นบ้านวิลล่าที่สวยงามด้านหลังต้นเมเปิลสีแดงเตี้ย ๆ หลิง อี้นัว บ้าหรือเปล่า? การเช่าวิลล่าขนาดใหญ่แบบนี้ราคาไม่ต่ำกว่าหมื่นต่อวันใช่ไหม? โจวหยางรู้สึกประหลาดใจ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย หลิงอี้นั่วพยายามทำให้เขาโกรธ เพราะเขายังคงห่วงใยเขาอยู่ในใจ! “โจวหยาง!” เพื่อนของหลิง อี้นัวหลายคนเรียนรู้เรื่องนี้ และหนึ่งในนั้นคือเจิ้งหนานก็โทรหาเขาแล้ววิ่งไป หลายคนทักทายกัน…

ซูซีเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยดวงตาที่ขุ่นเคือง “พูดตามตรง ถ้าฉันออกไปต่อสู้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำร้ายจุดนี้เท่านั้น” หลิงจิ่วเจ๋อมองดูร่างกายของเธออีกครั้งและพบว่าไม่มีอาการบาดเจ็บอื่นใดจริงๆ “ของดีจะลื่นได้ยังไง” “อย่าเอะอะ เป็นเรื่องปกติหรือเปล่าที่จะเผลอลื่นล้ม?” ซูซีพูดด้วยน้ำเสียงง่วงนอนและกอดไหล่ของเขา “ไปนอนเร็วๆ!” “มันน่ารำคาญจริงๆ!” หลิงจิ่วเจ๋อหัวเราะแล้วห่อเธอด้วยผ้าเช็ดตัว อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วเดินไปที่ห้องนอน ซูซีซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ขนตาของเธอสั่น และเธอก็ค่อยๆ กลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง ขณะนอนอยู่บนเตียง เธอกำลังจะหลับไป ข้างนอกมีลมแรง เมฆดำมืดปกคลุมดวงจันทร์ และห้องก็มืด ด้วยความงุนงง เธอกลับไปที่โรงงานร้างอีกครั้ง เมื่อเวลาบ่ายสองโมงเช้า ไม่มีดาวสักดวงบนท้องฟ้า และบริเวณโดยรอบก็มืดสนิท ภารกิจครั้งนี้คือการช่วยเด็กที่ถูกลักพาตัวทั้งเจ็ดคนพร้อมอาวุธแอบเข้าไปในโรงงานท่อน้ำมันที่ถูกทิ้งร้างอย่างเงียบ ๆ มีคนเฝ้าโรงงานเพียงสิบคนและไม่มีอาวุธเลย…

หลังจากนั้นไม่นาน ซูซีก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าของเธอซีดเซียว แต่ใบหน้าของเธอยังคงไร้ความรู้สึก ราวกับว่าฤดูร้อนอันเขียวขจีได้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ซือหยานนั่งบนเก้าอี้ หยิบบุหรี่ที่ตกลงบนพื้นขึ้นมาแล้วสูดลมหายใจ “แกไปซะ แกล้งทำเป็นว่าไม่ได้เจอฉันมาหนึ่งวัน หรือแกล้งทำเป็นว่าฉันตายแล้ว! คุณกลายเป็นหลิง ผู้หญิงของ Jiuze เพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่ง พรุ่งนี้คุณไม่ควรมาที่นี่ แค่ออกไป!” ซูซีพูดอย่างใจเย็น “อย่าต่อต้านหลิงจิ่วเจ๋อ อย่าทำสิ่งที่อันตราย ในเมื่อคุณยังมีชีวิตอยู่ จงใช้ชีวิตให้ดี!” ซือหยานเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชาและเยาะเย้ย “คุณกลัวว่าฉันจะก่อปัญหาให้กับหลิงจิ่วเจ๋อหรือเปล่า? คุณชอบเขาไหม ปรากฎว่าคุณห่วงใยคนอื่นด้วย! ปรากฎว่าเราไม่คู่ควร!” ซูซีพูดอย่างเย็นชา “อย่าทำท่าโกรธ!” “ไม่ต้องกังวล!” ซือหยานยิ้มเยาะ…

ตรงนั้นมีเสมียนเดินเข้ามาหาเขาว่า “คุณเมย ยินดีต้อนรับ อย่าเถียงกับคนที่ไม่มีเงินซื้อน้ำหอมแม้แต่ขวดเดียว เข้ามาดูสิ มีสินค้าใหม่ๆ มากมาย ชอบใจ” หยิบมาสักสองสามอันก่อน “ลองดูสิ” “คุณไม่สามารถซื้อน้ำหอมสักขวดได้ไหม?” เหม่ย หยูฉิวมองหยูเซอย่างเย็นชา “ไม่ใช่เหรอ ฉันแค่ดมน้ำหอมบนเคาน์เตอร์ตั้งแต่ถูกไปจนถึงแพงที่สุด สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อขวดมา เธอตั้งใจนะ เธอไม่มีเงินซื้อแพงๆ หรอก” และเธอไม่ชอบของถูก” พนักงานมองไปที่ Yu Se แล้วมองไปที่ Mei Yuqiu คนหนึ่งอยู่บนท้องฟ้าและอีกคนอยู่บนพื้น เนื่องจาก Yu Se…

“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นพ่อของพี่ชายคนโตคนนี้ เขาท้องไส้ปั่นป่วน ฉันจะให้ยาเขาหน่อย” “อะไรนะ คุณขอให้ฉันสั่งยาจีนไม่ใช่เพื่อคุณ แต่เพื่อคนไข้ในคลินิกของเรา” ใบหน้าของหมอเจียงเข้มขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ใช่ ไม่…คุณทำไม่ได้เหรอ?” หยูดูสับสนเล็กน้อยหลังจากได้รับสายตาจากดร.เจียง “เปล่า ฉันเป็นหมอประจำการ ฉันรับผิดชอบยาทุกตัวที่สั่ง จะช่วยรักษาอาการของผู้ป่วยได้ หากลูกค้าขอให้แพทย์คนอื่นสั่งยาและมีใบสั่งยา มานี่ ฉันสั่งยาก็ได้” ที่นี่แต่ทำไม่ได้เพราะไม่มีใบรับรองแพทย์ ถ้าคนไข้มีปัญหาหลังกินยา ความรับผิดชอบสุดท้ายอยู่ที่ผมซึ่งผิดกฎ” Yu Se แลบลิ้นของเธอ หมอ Jiang พูดถูก เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะฝึกหัดยา เธอขอให้หมอ Jiang…

ถึงแม้ห้องจะเล็ก แต่เขาก็ยังอยู่ในนั้น เหตุผลไม่ใช่ว่ามันกว้างขวางและสว่างไสว หรือไม่ได้หรูหราและมีระดับเพียงเพราะเธอเคยอาศัยอยู่กับเธอมาก่อน เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ อารมณ์เศร้าในตอนแรกก็ดีขึ้นทันที ทันใดนั้นฉันก็ไม่โกรธหรือรำคาญอีกต่อไป เกี่ยวกับเรื่องหยก เธอไม่รีบร้อนที่จะรู้เรื่องราวทั้งหมด ล้วนมีเหตุผลเสมอ เมื่อเขารู้และแก้ไขได้แล้ว เขาจะกลับมาหาเธอ เธอยังคงต้องเลือกที่จะเชื่อในตัวโมจิงเหยา “ใช่ ก่อนที่นายโมจะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์มาพบเธอ เขาเคยพักอยู่ที่โรงแรมนั้น ฉันถึงกับไปส่งของ นายหลัวเป็นคนสั่ง ยังไงซะ พวกเขาก็เป็นแม่ลูกกัน เธอตลอดมา” ปล่อยให้ครัวทำอาหาร ฉันส่งซุปไก่ ซุปกระดูก และอื่นๆ มาเพื่อบำรุงสุขภาพของนายน้อย “แล้วหลัวตงไม่ขอให้เขากลับบ้านและอาศัยอยู่ที่นั่นเหรอ?” “แน่นอนฉันขอแล้ว แต่นายน้อยยังคงไม่ค่อยกลับบ้านบ่อยนัก ตอนนั้นนายน้อยกลับมาบ้านบ้างเป็นบางครั้งเหมือนกับการฉลองปีใหม่ที่บ้าน…

หยูเซเม้มริมฝีปากของเธอ เดิมทีเธอกลั้นไว้ แต่เมื่อนางจางถาม น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ เมื่อเธอร้องไห้ นางจางยิ่งกังวลมากขึ้น “บอกฉันหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าฉันจะตัดสินใจแทนคุณไม่ได้ แต่ลู่เจียงและนายน้อยก็สามารถตัดสินใจแทนคุณได้เสมอ” นางจางไม่ได้บอกว่าโมจิงเหยาไม่เป็นไร แต่เมื่อเธอพูดแบบนั้น ยูเซก็ร้องไห้หนักขึ้นอีก เธอนั่งบนพื้นหญ้าในสวน กอดเข่าและเริ่มร้องไห้ มันเป็นเพียงเสียงสะอื้นเงียบ ๆ แต่การยักไหล่บอกนางจางว่าเธอร้องไห้เศร้ามาก ยูเซเศร้าจริงๆ ความคับข้องใจของเธอทั้งหมดเป็นเพราะโมจิงเหยา ดังนั้น โมจิงเหยาจึงไม่ตัดสินใจแทนเธอ พี่สะใภ้จางสับสนเล็กน้อยแล้ว “คุณหยู ช่วยบอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้น มีวิธีแก้ปัญหามากกว่าความยากลำบากเสมอ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามก็สามารถแก้ไขได้” ยูเซหยิบทิชชู่เปียกที่นางจางส่งมาให้แล้วเช็ดดวงตาของเธอ เธอกำลังบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้อีกต่อไป ไม่อย่างนั้นวันนี้ไม่มีทางไปทำงานแบบนี้ได้จริงๆ เมื่อมองดูนางจาง…

พี่ชายคนที่ห้ามีนิสัยใจกว้าง แต่เขาก็เป็นพี่ชายของเจ้าชายด้วย เขาโกรธในใจและหยาบคายกับเจ้าชาย Horqin มาก “พี่จิ่วไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว แล้วจะมีเหตุผลอื่นอะไรให้เขาอีกล่ะ? คุณไม่รังแกเขาก่อนเหรอ? เขาไม่โจมตีแล้วเพื่อประโยชน์ของยายแล้วไงล่ะ อย่างอื่นคุณทำได้ไหม” เจ้าชาย Horqin รู้สึกกังวล ไม่ใช่แค่เรื่องการซื้อยาเท่านั้น แต่เขาทำให้พี่ชายคนที่เก้าขุ่นเคืองจริงๆ ด้านหลังเขามีนางสนมผู้เป็นที่รักและลอร์ดบีลซึ่งเป็นแม่ต่างมารดาของเขา บางคนเริ่มบ่นกับกษัตริย์ดาลฮาน พ่อตาของเจ้าหญิงต้วนมิน: “ไปขอโทษโดยเร็ว อย่าพาดพิงถึงคนอื่น… พระราชวังของเจ้าหญิงมั่นใจ แต่คนอื่นๆ ยังคงต้องอับอาย…” กษัตริย์ดาร์ฮานไม่มีทางเลือกนอกจากทำให้ลูกพี่ลูกน้องของเขาขุ่นเคือง ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกมาข้างหน้าและขัดขวางพี่ชายคนที่เก้าที่อยู่นอก Yamen เขายังเศร้าอยู่ในใจ ในเวลาเพียงหนึ่งเดือน พี่เก้าก็ไม่ใช่เจ้าชายหัวโล้นที่มีอันดับต่ำอีกต่อไป แต่เป็นผู้รักษาการผู้จัดการทั่วไปที่ดูแลราชวงศ์…

เจ้าชายและพี่ชายในวังล้วนเป็นพี่น้องกัน แต่พี่น้องต่างจากพี่น้อง พี่น้องร่วมแม่เดียวกันเป็นเรื่องปกติที่จะมีพี่ชายคนที่เก้าและพี่ชายคนที่ห้าพี่น้องเคารพซึ่งกันและกัน นอกจากนี้ยังมีกรณีเช่นพี่ชายคนที่สี่และพี่ชายคนที่สิบสี่ที่มีอายุต่างกันมากโดยห่างกันสิบสองปีเต็ม พี่ชายคนที่สี่ดูแลน้องชายของเขาอย่างจริงใจ และเขาดูแลน้องชายของเขาเหมือนลูกชาย เพื่อให้พี่ชายเป็นเหมือนพ่อของเขา อย่างไรก็ตาม พี่ชายคนที่สิบสี่กลับดื้อรั้นอย่างยิ่งและไม่เห็นคุณค่าของมันเลย . เมื่อสองพี่น้องมารวมตัวกันก็เริ่มโกรธและตะโกนใส่กัน นอกจากนี้ยังมีพี่น้องเช่นพี่น้องคนที่ 15 และ 16 ที่ห่างกันมากกว่าหนึ่งปีและดูเหมือนพี่น้องฝาแฝดเมื่อรวมตัวกัน ยังไม่ชัดเจนว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาในอนาคต ลูกครึ่งมีหลายประเภท คนหนึ่งเป็นลูกของนางสนม และอีกคนเป็นบุตรบุญธรรมของนางสนม ดังนั้นพวกเขาจึงสนิทสนมกันมากกว่าพี่น้องคนอื่นๆ เช่นเดียวกับพี่ชายคนโตและพี่ชายคนที่แปด เจ้าชายและพี่ชายคนที่สาม พี่ชายคนที่ห้าและพี่ชายคนที่เก้ามีพี่ชายบุญธรรมเป็นพี่ชายคนที่สิบเจ็ด แต่เนื่องจากอายุยังน้อย เขาจึงไม่สามารถบอกอะไรได้มากนัก บางคนมีความสัมพันธ์ที่ดีและบางคนมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี เช่นความขัดแย้งโดยธรรมชาติระหว่างพี่ชายคนโตกับเจ้าชาย และลูกชายคนโตกับลูกชายคนโตที่ชอบด้วยกฎหมาย ตัวอย่างเช่นพี่ชายคนที่เจ็ดและพี่ชายคนที่สามมีประวัติอันยาวนาน…