by “ฉันกลัว!” ชิงหนิงเผลอพูดออกไป
“คุณกลัวอะไร?”
ชิงหนิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ส่ายหัวช้าๆ
“คุณเพิ่งคลอดลูกไปแล้ว จะกลัวอะไรอีก” เจียงเฉินขมวดคิ้วอย่างดุร้าย “คุณเคยอยู่กับผู้ชายคนนั้นมากี่ครั้งแล้ว?”
แก้มของชิงหนิงร้อนผ่าวและเขาสั่นเทา “ครั้งหนึ่ง!”
เจียงเฉินหรี่ตาลงอย่างดุร้าย “เว่ยชิงหนิง คุณไม่ได้ถูกใครบังคับใช่ไหม”
ชิงหนิงตกตะลึงไปชั่วขณะและส่ายหัวทันที
คิ้วของเจียงเฉินเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่โล่งใจ “คุณกลัวหรือไม่เต็มใจ?”
ชิงหนิงกัดริมฝีปากของเธอ “ขอฉันคิดดูหน่อย!”
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของคุณ ดังนั้นมีอะไรต้องพิจารณาบ้าง? พวกเราล้วนแต่เป็นคนหนุ่มสาว คุณไม่มีความต้องการอะไรเลยหรือ?” เจียงเฉินหัวเราะเยาะ
ใบหน้าของชิงหนิงแดงก่ำด้วยความโกรธ และเธอกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่ใช่คุณ คุณถือว่าการเข้านอนเป็นกิจวัตรประจำวัน และใครๆ ก็ทำได้!”
“ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง?” เจียงเฉินพูดด้วยความโกรธ
ชิงหนิงหันหน้าออกไปด้วยความโกรธ
เจียงเฉินสูดหายใจเข้าลึก โน้มตัวลงไปและเอาหน้าผากแตะไหล่ของเธอ “เว่ยชิงหนิง คุณรู้วิธีทรมานฉันจริงๆ!”
“คุณสามารถหาคนอื่นได้!” ชิงหนิงยังคงโกรธอยู่
เจียงเฉินเผลอพูดออกไปว่า “ถ้าฉันสามารถหาคนอื่นได้ ฉันยังต้องทนกับความโกรธของคุณอยู่อีกหรือเปล่า?”
ชิงหนิงหันหน้าและไม่สนใจเขา
“อย่าโกรธเลย ฉันเพิ่งถูกคุณทรมาน ฉันเลยพูดจาหยาบคายใส่” เจียงเฉินเอาหัวพิงข้างใบหน้าของเธอและเกลี้ยกล่อมเธอเบาๆ “คุณไม่ได้ให้มันกับฉัน แต่คุณก็ไม่ปล่อยให้ฉันออกไป คุณทำมันโดยตั้งใจไม่ใช่เหรอ”
ชิงหนิงถามว่า “ฝนตกหนักมาก แต่โจวเซิงก็ไม่มา คุณอยู่ไหน”
ดวงตาของเจียงเฉินลึกลง “คุณยังชอบฉันนิดหน่อยใช่มั้ย?”
ขนตาครึ่งหนึ่งที่ปิดลงของชิงหนิงสั่นไหว และเธอไม่ได้พูดอะไร
เจียงเฉินจับใบหน้าของเธอและจูบเธออย่างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงของเขากลับเยาะเย้ย “ถ้าคุณยังรักผู้ชายคนนั้นในใจ ฉันจะไม่บังคับคุณ ฉันจะแค่ดูถูกคุณเท่านั้น ไอ้สารเลวจะคุ้มค่ากับการที่คุณคิดถึงเป็นเวลานานขนาดนั้นได้อย่างไร”
ชิงหนิงพยักหน้าเห็นด้วย “เขาเป็นคนเลวจริงๆ”
“แล้วคุณยังลืมเขาไม่ได้เหรอ?”
“แต่เขาเป็นคนเลวทรามแต่กลับปฏิบัติต่อฉันดี คุณต้องการให้ฉันทำอะไร” ชิงหนิงมองเขาอย่างสงสัย
ทั้งสองสนิทกันมาก เจียงเฉินต้องการจูบเธออีกครั้ง แต่กลัวจะทำให้ตัวเองอึดอัด จึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า “เขาดีกับคุณอย่างไร ดีกว่าฉันกับคุณหรือเปล่า”
เจียงเฉินหยุดชะงักแล้วพูดต่อ “คุณเพิ่งมาถึงชิคาโก้ ประเทศต่างแดน ถ้ามีใครปฏิบัติกับคุณอย่างดี คุณจะรู้สึกซาบซึ้งใจ นี่อาจไม่ใช่ความรัก”
“เอ่อ”
“คุณหมายความว่ายังไง ฉันเคยสอนคุณมาเยอะแล้ว แต่คุณกลับลืมทุกอย่างไปหลังจากถูกคนอื่นเกลี้ยกล่อม”
ชิงหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดเบาๆ ว่า “ถ้าฉันทำตามที่คุณบอก ฉันก็คงจะอยู่ห่างจากคุณ”
เจียงเฉินตกตะลึง และหรี่ตามองชิงหนิง “ตอนนี้คุณโง่จริงๆ นะ!”
ชิงหนิงยิ้มเบาๆ ยกมุมปากขึ้น “ฉันบริสุทธิ์มาตลอด”
เจียงเฉินมองดูเธอแล้วยิ้ม หัวใจของเขาก็เริ่มคันอีกครั้ง
“คิดให้ดีเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันพูด หลังจากสามเดือน ฉันอาจจะปล่อยคุณไปจริงๆ ก็ได้”
น้ำตาของชิงหนิงยังคงเปียกอยู่ “ถ้าฉันสัญญากับคุณว่าเราจะไม่เป็นเพื่อนกันอีกต่อไปหลังจากสามเดือน”
เจียงเฉินมองดูเธออย่างเลื่อนลอย ค่อยๆ เข้ามาใกล้และจูบเธอที่ริมฝีปาก เขาจูบเธออยู่นานก่อนจะจากไป ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มแห้งๆ “เว่ยชิงหนิง คุณคิดว่าเราจะเป็นเพื่อนกันธรรมดาๆ ได้ไหม”
ริมฝีปากของชิงหนิงบวมเล็กน้อย เป็นสีชมพู และเปิดออกครึ่งหนึ่ง เธอจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าด้วยท่าทางมึนงง
เจียงเฉินถอนหายใจและซุกศีรษะไว้ที่ไหล่ของเธอ “อย่ามองฉันแบบนั้น ไม่งั้นฉันจะต้องการคุณอีกครั้ง”
ชิงหนิงหน้าแดงและมองไปทางอื่น มองไปที่โคมไฟตั้งพื้นข้างๆ เธอ
เป็นเวลาดึกมากแล้วและฝนยังคงตกลงมาข้างนอกหน้าต่างโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก
เสียงฝนที่ตกลงมาทำให้ห้องยิ่งมืดและเงียบลง
โคมไฟตั้งพื้นข้างโซฟาส่งแสงสลัวและเงียบสงัด ลมพัดเข้ามา เงาของโคมไฟแกว่งไปมาเหมือนคลื่นกระทบใจผู้คน
หลังจากผ่านไปนาน ชิงหนิงก็ผลักชายที่ยังอยู่บนตัวเธอครึ่งหนึ่งแล้วถามว่า “คุณหลับอยู่ไหม”
“อย่ามาแตะตัวฉันนะ!” ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงอู้อี้
“กลับห้องไปนอนเถอะ มันดึกแล้ว” ชิงหนิงพูดเบาๆ
เจียงเฉินไม่อยากจะขยับ กลิ่นหอมหวานของนมผู้หญิงทำให้เขารู้สึกสบายตัวอย่างยิ่ง สบายตัวจนเขาอยากนอนแบบนี้ไปตลอดชีวิต
แต่บัดนี้สถานที่นี้ก็ไม่ได้ถือเป็นของเขาอีกต่อไป
เธอเพียงต้องการเป็นเพื่อนกับเขา
เจียงเฉินรู้สึกหดหู่และไม่มีพลัง
เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาคิดถึงมากแต่ไม่สามารถติดต่อได้
เจียงเฉินค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่ชิงหนิงวางไว้บนโซฟา ลุกขึ้นและเดินเข้าห้องน้ำ หลังจากเดินไปได้สองก้าว เขาก็หันกลับมาและพูดด้วยความไม่พอใจที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา “คุณช่วยเตรียมเสื้อคลุมอาบน้ำอีกผืนให้ฉันได้ไหม”
ชิงหนิงเบิกตากว้าง เขายังอยากอยู่ที่นี่อีกไหม
เจียงเฉินมองแมวน้อยด้วยความดูถูกอีกครั้งก่อนที่จะเข้าห้องน้ำ
เขาอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็วและเข้าไปในห้องนอนใหญ่ เขาเห็นชิงหนิงกำลังนั่งอยู่ที่ขอบเตียงโดยไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ในแสงสลัว ใบหน้าที่นุ่มนวลของเธอดูเงียบสงบและอ่อนโยนมาก
เจียงเฉินพูดอย่างใจเย็น “คืนนี้ฉันจะนอนในห้องนอนใหญ่ คุณอาบน้ำและพักผ่อนได้เลย”
ชิงหนิงรู้ว่าคราวที่แล้วเขาคงนอนไม่หลับสบายนัก จึงรีบพูดว่า “เธอไปนอนห้องแขกก็ได้ เดี๋ยวจะนอนไม่หลับตอนกลางคืน แต่ฉันก็ชินแล้ว”
“นอนที่นี่ด้วยกันไหม” เจียงเฉินยกคิ้วขึ้น
ชิงหนิงกลอกตาและพูดว่า “แค่ทำเป็นว่าฉันไม่ได้พูดอะไร”
หลังจากที่พูดจบเขาก็ยืนขึ้นแล้วเดินออกไป
เจียงเฉินนั่งอยู่บนเตียง และเมื่อเธอจะออกไป เขาก็เตือนเธอว่า “อย่าลืมมาทักทายราตรีสวัสดิ์ด้วยนะ!”
ชิงหนิงรู้สึกว่ามันตลกเล็กน้อย
“รู้แล้ว!”
ครึ่งคืนหลังฝนตกหนักขึ้น ฟ้าร้องคำราม และเม็ดฝนขนาดเท่าเมล็ดถั่วตกลงมาที่หน้าต่าง ชิงหนิงนอนหลับอย่างไม่สบายตัวและคิดที่จะมองดูห้องข้าง ๆ อยู่ตลอดเวลา
เมื่อเธอหลับไป เธอฝันถึงเจียงเฉิน เขาเป็นคนอ่อนโยน บางครั้งก็เย็นชาและดุร้าย คอยรบกวนอารมณ์ของเธอและทำให้เธอรู้สึกหมดหนทางและไม่สบายใจในความฝัน
–
“เว่ยชิงหนิง!”
“ชิงหนิง!”
ชิงหนิงได้ยินใครบางคนเรียกเธอด้วยอาการมึนงง เธอจึงลืมตาขึ้นและมองไปที่ชายที่หัวเตียงอย่างง่วงนอน สามวินาทีต่อมา เธอก็ตื่นจากการงีบหลับอย่างกะทันหัน
เมื่อถึงเวลารุ่งสางแล้ว และฝนข้างนอกก็หยุดตกแล้ว
เจียงเฉินยืนอยู่หน้าเตียง แต่งตัวเรียบร้อยแต่ไม่ใช่ชุดเมื่อวาน โจวเซิงมาที่นี่หรือเปล่า
ชิงหนิงลุกขึ้นนั่งและถูหน้าผากของเขา “โยวโยวอยู่ไหน”
“กำลังทานอาหารเช้า!” เจียงเฉินกล่าว
ชิงหนิงมองขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ซู่ซีนำอาหารเช้ามาเหรอ?”
เจียงเฉินหัวเราะเยาะ “ดูเวลาด้วยตัวเองสิ”
หลังจากที่เขาและโยวโยวตื่นแล้ว พวกเขาก็แปรงฟันและล้างตัว จากนั้นซู่ซีก็เข้ามาเอาอาหารเช้าให้พวกเขา เขาป้อนอาหารเช้าให้โยวโยวกินไปครึ่งมื้อและเห็นว่าเว่ยชิงหนิงยังคงนอนหลับอยู่
หากเขาไม่กลัวว่าเธอจะตายในขณะหลับ เขาคงไม่ยุ่งกับเธอหรอก!
ชิงหนิงเหลือบมองเวลาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความรำคาญ “ทำไมข้าพเจ้าถึงนอนหลับลึกขนาดนี้?”
“เมื่อคืนคุณนอนหลับไม่สบายเหรอ” เจียงเฉินถามโดยมองไปที่ใบหน้าของเธอ
“ฟ้าร้องดังมาก” ชิงหนิงกระซิบ
“ถ้าคุณกลัวฟ้าร้อง ทำไมคุณไม่มาหาฉันล่ะ” เสียงของเจียงเฉินช้าลง “ล้างหน้าก่อนแล้วค่อยกินอะไรสักหน่อย”
“เอิ่ม!”
ชิงหนิงพยักหน้าแล้วไปห้องน้ำ
หลังจากประตูถูกปิดลง ชิงหนิงก็รู้สึกตัวในที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ และเธอก็ดูเขินอาย
ความสัมพันธ์กับเจียงเฉินดูเหมือนจะหลุดจากการควบคุมมากขึ้นเรื่อยๆ