by 
หยดน้ำหยดลงมาจากผมเปียกครึ่งหนึ่งของกษัตริย์รุ่ย ทอดเงาลงสู่พื้นดิน
ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา เขารู้สึกหนาวเย็นทั้งร่างกายและจิตใจ
สมัยที่แม่ยังอยู่ ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ทุกคนก็ทักทายฉันด้วยรอยยิ้มและคำพูดที่อบอุ่น พวกเขาชื่นชมฉันในความสง่างามและพรสวรรค์ด้านวรรณกรรม ส่วนฉันก็คิดไปเองว่าพวกเขาจำฉันได้และยกยอฉันจากก้นบึ้งของหัวใจ ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าพวกเขาแค่พยายามเอาใจคนที่มีอำนาจอยู่เบื้องหลังฉันเท่านั้น หากปราศจากความโปรดปรานจากพ่อและการสนับสนุนจากครอบครัวของแม่ ฉันก็ไม่มีค่าอะไรเลย
กษัตริย์รุ่ยหัวเราะเยาะตัวเอง จ้องมองพื้นอย่างมึนงง เสียงของเขาเบาเหมือนสายลม
“ฉันใช้เวลากว่ายี่สิบปีถึงจะเข้าใจความจริงอันเรียบง่ายเช่นนี้ ช่างโง่เขลาเสียจริง!”
เมื่อคนอื่นชื่นชมเขา เขาก็รับเอาคำชมนั้นมาอย่างจริงจัง และคิดว่าเขาโดดเด่นจริงๆ
หลังจากราชินีเฟิงสิ้นพระชนม์ ตระกูลเฟิงก็ได้รับความเสียหายอย่างหนัก เมื่อต้นไม้ล้มลง เหล่าลิงก็แตกกระเจิง ผู้คนเหล่านั้นเริ่มเผยโฉมหน้าอันดุร้าย เขี้ยวเล็บ และกรงเล็บที่เปลือยเปล่า
เขาคิดว่าโลกทั้งใบพลิกกลับหัวกลับหาง แต่ต่อมาเขาก็ตระหนักทันทีว่าโลกก็เป็นเช่นนี้ และเขาใช้ชีวิตอย่างโง่เขลาด้วยความรู้ที่ผิดๆ
เมื่อเห็นเจ้าชายรุ่ยมีท่าทางน่าสงสาร เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกไม่สบายใจนัก
กาลครั้งหนึ่ง อีกฝ่ายก็เป็นคนที่เจ้าชายองค์อื่นๆ เคารพนับถือมานานหลายปี
“พี่ชาย อย่าประมาทตัวเอง พรุ่งนี้ตระกูลหรงกับข้าจะรายงานพวกเขาแน่นอน ไม่ว่าอย่างไร เจ้าก็เป็นบุตรชายคนโตของราชวงศ์โจวโจว เจ้าต้องไม่โดนเด็กเหลือขอแบบนี้รังแก แล้วยังจะกลืนความโกรธลงไปอีก!”
ดวงตาขององค์ชายรุ่ยแดงเล็กน้อย เขาเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “จริงๆ แล้ว ระดับความยากของอาจารย์จางนั้นไม่มีอะไรเลย ข้าชินกับมันแล้วระหว่างที่อยู่ที่กระทรวงบุคลากร”
ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เขาได้ประสบกับเรื่องที่น่าเหลือเชื่ออีกมากมาย
แม้ว่ากษัตริย์รุ่ยจะทรงเป็นบุคคลสำคัญในกลุ่มของเฟิงจัวเซียง แต่พระองค์ก็ทรงไม่ทรงมีศัตรูเลย แม้ว่าพระองค์จะทรงถ่อมพระองค์และแทบไม่เคยมีศัตรู แต่พระองค์ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการถูกดูหมิ่นและคุกคามจากคู่ต่อสู้ในอดีตหลังจากที่พระองค์ไม่ได้รับความโปรดปรานอีกต่อไป
ในตอนแรก คนเหล่านั้นไม่ได้ดำเนินการอะไรไปไกลนัก แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าจักรพรรดิ Zhaoren ไม่ได้สนใจหรือแสดงความคิดเห็นใดๆ คนเหล่านี้ก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้นเรื่อยๆ และเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะรวมกลุ่มกันและแยกตัวออกไปและรังแกเขา
ส่วนฝ่ายที่เป็นกลางอื่นๆ แม้จะไม่ได้เข้าร่วมก็ตาม พวกเขาก็จะแสร้งทำเป็นไม่เห็น และจะไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือง่ายๆ แม้ว่าจะเป็นคนที่กษัตริย์รุ่ยช่วยเหลือและเสนอมาอย่างใจดีก็ตาม
แม้แต่ตระกูลเฟิงก็ไม่สนใจเจ้าชายรุ่ยอีกต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากทำให้หลี่โหยวเซียงขุ่นเคืองแทนเจ้าชายที่ไม่ได้รับความโปรดปรานอีกต่อไป
ในเวลาเพียงร้อยวัน กษัตริย์รุ่ยได้สัมผัสกับความอบอุ่นและความเย็นชาของธรรมชาติมนุษย์
เขากลับมามีสติ ม้วนริมฝีปากแล้วพูดว่า “ปี้เฉิง เจ้าไม่ต้องสร้างปัญหาให้ข้า ข้าดูแลตัวเองได้ แต่เจ้ากลับทำให้พวกของหลี่โหยวเซียงขุ่นเคืองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าเกรงว่าพวกเขาจะกดขี่และเล็งเป้าเจ้า”
หยุนหลิงทนฟังคำพูดแบบนั้นไม่ได้ จึงพูดอย่างฉุนเฉียว “ดูสิว่าเจ้าพูดอะไรออกมา เห็นได้ชัดว่าคนพวกนั้นสมควรได้รับการลงโทษ ทำไมเจ้าถึงกลืนความโกรธลงไปด้วยล่ะ? ไม่ใช่แค่ทำให้พวกเขากล้าขึ้นหรือไง?”
องค์ชายรุ่ยถูกหยุนหลิงดุ เขาก็หดคอลงเหมือนเคย กระซิบว่า “แต่ตอนนี้พ่อผิดหวังในตัวข้ามาก ถ้าท่านรู้ว่าข้าไปทำร้ายใครแล้วก่อเรื่องวุ่นวายในห้องสมุด ท่านคงโกรธมาก…”
ในความเห็นของเขา จักรพรรดิจ้าวเหรินโกรธและผิดหวังในตัวเขาอย่างมาก ไม่เช่นนั้น ทำไมเขาถึงเพิกเฉยต่อเขามาตลอด
หยุนหลิงเม้มริมฝีปากและไม่ทำให้กระดาษหน้าต่างแตก
“เจ้ากลัวอะไร? พวกมันเป็นพวกแรกที่ท้าทายอำนาจของจักรพรรดิ สมควรแล้วที่พระบิดาจะลงโทษพวกมันอย่างรุนแรง!”
เซียวปี้เฉิงถอนหายใจและดึงแขนเสื้อของหยุนหลิงเบาๆ “พี่ชายไม่อยากสร้างปัญหาให้กับเรา”
เขาพอจะเดาออกว่าองค์ชายรุ่ยกำลังคิดอะไรอยู่ ความจริงก็คือจักรพรรดินีเฟิงเป็นต้นเหตุที่ทำให้พระมารดาของพระองค์ต้องสิ้นพระชนม์ แต่องค์ชายรุ่ยไม่อาจก้าวข้ามอุปสรรคในใจนี้และยอมรับความเมตตาของพระองค์ได้
เช่นเดียวกับการพิมพ์แบบตัวพิมพ์ดินเหนียวครั้งล่าสุด เดิมทีพระเจ้ารุ่ยไม่ต้องการรับเครดิตจากการพิมพ์แบบนี้ เหตุผลที่พระองค์ทรงทำเช่นนี้ก็เพียงเพราะจะเป็นประโยชน์ต่อประชาชนของราชวงศ์โจว
ในท้ายที่สุด เซียวปี้เฉิงก็อ้างว่ายุ่ง แล้วมอบเรื่องทั้งหมดให้กับเจ้าชายรุ่ย และช่วยเขาพลิกฟื้นชื่อเสียงที่กำลังตกต่ำอย่างรวดเร็วได้สำเร็จ
หยุนหลิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “จะก่อเรื่องวุ่นวายไปทำไมกัน นามสกุลของเจ้าคือเสี่ยว แล้วปี่เฉิงก็นามสกุลเสี่ยวเหมือนกัน พี่น้องก็ควรจะเป็นอย่างนั้น การที่พวกเขารังแกเจ้าต่างจากการตบหน้าปี่เฉิงยังไงล่ะ”
เสี่ยวปี้เฉิงก็พูดเสียงเบาลงเช่นกันและพูดอย่างจริงจังว่า “พี่ชาย หลิงเอ๋อร์พูดถูก ฉันจะยืนดูคุณถูกกลั่นแกล้งอยู่เฉยๆ ได้อย่างไร คุณกับฉันเป็นพี่น้องกัน มีสายเลือดเดียวกัน”
ทันทีที่พูดจบ ดวงตาของราชารุ่ยก็แดงก่ำอย่างควบคุมไม่ได้ เขาหันหลังให้ทั้งสองคนเล็กน้อย เสียงของเขาแหบเล็กน้อย
“ปี้เฉิง พี่เขยและพี่สะใภ้…ขอบคุณมาก”
ราชินีเฟิงสังหารมารดาผู้ให้กำเนิดของเสี่ยวปี้เฉิง เขาเป็นคนเนรคุณและปฏิบัติต่อหยุนหลิงอย่างเลวร้ายมาก่อน
ในวันที่เขาร่วงลงมาจากเมฆ พวกเขาเต็มใจที่จะยื่นมือออกมาและดึงเขาขึ้นมาจากหล่มโคลน โดยไม่คำนึงถึงความแค้นในอดีต
น้ำอุ่นเพียงไม่กี่หยดตกลงมา และหลังจากเวลาผ่านไปนาน ในที่สุดกษัตริย์รุ่ยก็สงบอารมณ์อันปั่นป่วนของเขาลง
เมื่อมองไปที่หลังอันเปล่าเปลี่ยวของเขาที่ขดตัวอยู่กับกรอบประตู หยุนหลิงก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงสิ่งที่จักรพรรดิจ้าวเหรินพูดกับเธอในคืนนั้น
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงถามว่า “เสี่ยวฉานกำลังจะคลอดในอีกสองเดือน คุณคิดยังไงบ้าง?”
หากคุณยังต้องการที่จะรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ คุณก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงมันต่อไปแบบนี้ได้
ร่างกายขององค์ชายรุ่ยแข็งทื่อไปนิด หากหรงฉานไม่ได้แต่งงานกับเขา ชีวิตของเธอคงดีขึ้นกว่าตอนนี้เป็นพันเท่า
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาพูดเบาๆ ว่า “ผมเองที่ทำให้เธอล่าช้า ถ้าไม่ใช่เพราะผม เธอคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ถ้ามีวิญญาณอยู่บนสวรรค์ ผมขอภาวนาให้เธอมีลูกสาว และมีชีวิตที่มีความสุขและไร้กังวล”
ตราบใดที่ยังเป็นลูกสาว หรงชานก็สามารถหย่ากับเขาได้และยังคงเก็บลูกไว้กับเธอได้
เขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายต้องทนทุกข์ทรมานจากการแยกจากครอบครัวเช่นเดียวกับเสิ่นฉิน
เซียวปี้เฉิงและหยุนหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง พวกเขามองหน้ากันและถอนหายใจในใจ
ขณะนั้นความเงียบถูกทำลายลงด้วยผู้จัดการสถาบันที่เข้ามาแจกเสื้อผ้าสะอาด
เสี่ยวปี้เฉิงฉวยโอกาสเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “พี่ชาย โปรดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สะอาดและกลับบ้านเร็ว ๆ อย่าเป็นหวัดอีก”
เจ้าชายรุ่ยพยักหน้า ยืนขึ้น และเดินตามสจ๊วตเข้าไปในห้องด้านข้าง
หยุนหลิงไม่ได้เอ่ยถึงหรงฉานอีกเลย ไม่ว่าจะหย่าร้างหรือคืนดีกัน ขอให้พระเจ้าเป็นผู้ตัดสินชะตากรรมของคนสองคนนี้