by พี่จิ่วกลิ้งตัวทับคังสองครั้ง เขารู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ และลุกขึ้นนั่ง
เขาเพียงแค่สวมเสื้อผ้า ดึงรองเท้าแล้วเดินออกไป
ไฟในปีกตะวันตกยังคงเปิดอยู่
ป้าฉีกำลังนับถั่วอยู่หน้าพระพุทธรูปและพึมพำอะไรบางอย่าง
เธอยังคงหวังว่าชีวิตของ Fujin จะเป็นไปอย่างราบรื่น ในฐานะเจ้าชาย Fujin หากเขาไม่สามารถคลอดบุตรได้ ชีวิตในอนาคตคงเป็นเรื่องยาก
วอลนัตและพีนัทปฏิบัติหน้าที่ทั้งคืน แทนที่จะอยู่ที่สวนหลังบ้าน พวกเขาอยู่กับคุณยายฉี
เมื่อได้ยินความเคลื่อนไหวในห้องหลัก วอลนัตก็ยืนขึ้นและมองไปที่พี่เลี้ยงฉี
พีนัทตามมาด้วย
ป้าฉีพูดว่า: “อาจารย์จิ่วไม่ได้ทักทาย ดังนั้นอย่าสนใจเลย”
หลังจากนั้นเธอบอกกับ Peanut ว่า “ไปที่สวนหลังบ้านแล้วลองดู ถ้าสองคนนั้นออกมาเมื่อได้ยินเสียงก็หยุดพวกเขาซะ”
พีนัทตอบแล้วออกไป
หลังจากฟังการเรียบเรียงของคุณยายฉีแล้ว วอลนัตก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น
ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขายังคงเชื่อมั่น แม้ว่าพวกเขาจะไม่มั่นใจ แต่พี่จิ่วและฟูจินก็รักกันมาตลอด ดังนั้นพวกเขายังต้องไปที่สวนหลังบ้านเพื่อตามหาสองคนนั้นเหรอ?
ถ้ามีสัตว์ประหลาดจริงๆ ในสวนหลังบ้าน ฟูจินคงไม่สามารถทนต่อมันได้หากฟูจินไม่เปิดปาก
สิ่งที่ฉันกังวลที่สุดไม่ใช่ปัจจุบันและไม่ใช่สิ่งที่น้องชายของฉันกำลังเผชิญอยู่ด้วย
หลังจากที่น้องชายของฉันออกจากงานแล้ว ระวังใครมากระดิกหางคุณด้วย
มีกฎเกณฑ์มากมายในวัง และสาวใช้จะไม่พูดเหลวไหลและหลอกเจ้านายของตน แต่แล้วภายนอกล่ะ?
ถ้ามีคนเสนอความงามให้กับคุณ คุณจะไม่สามารถป้องกันตัวเองจากมันได้
วอลนัตรู้อยู่ในใจว่าการปล่อยให้เธอดูแลบ้านในครั้งนี้เป็นบททดสอบของฟูจินเช่นกัน
ถ้าเธอผ่านเธอจะเป็นแม่บ้านเหมือนเสี่ยวฉุนนับจากนี้ไป
หลังจากออกจากไคฟุแล้วเขาก็มีสถานที่เช่นกัน
แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกัน พวกเขาก็มักจะถูกเลือกให้เป็นเจ้าหน้าที่ในวังของเจ้าชาย
ถ้าสอบไม่ผ่านก็พูดยาก
บางทีเขาอาจจะทำงานเป็นธุระ และรอจนกระทั่งไม่กี่ปีต่อมาจึงจะได้รับอนุญาตให้ไปบ้านของพวกเขาล่วงหน้า
ส่วนเรื่องส่งตรงถึงกระทรวงมหาดไทย วอลนัท คิดว่าไม่น่าเป็นไปได้
ฟูจินบางครั้งดูแข็งแกร่ง แต่จริงๆ แล้วค่อนข้างอ่อนโยนต่อผู้หญิง
เมื่อรู้ว่าสาวใช้ประจำวังธรรมดาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากวังจนกว่าจะอายุสามสิบปี ส่วนใหญ่ก็ยังจะพาออกไป
เมื่อได้รับมอบหมายให้ทำธุระที่คฤหาสน์ของเจ้าชาย มันจะง่ายกว่ามากที่จะถูกปล่อยออกมาเมื่อถึงเวลา
รอยเท้าด้านนอกค่อยๆหายไป
เมื่อได้ยินเสียงดัง เขาก็มุ่งหน้าไปข้างหน้า
วอลนัทยังคงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
นี่ควรจะเป็นอันที่สาม
ดีแล้วที่อาจารย์สิบอยู่ที่นี่ เขาเป็นคนที่มั่นคง และเขาจะไม่ชักชวนให้อาจารย์เก้าตามหาเจ้าหญิงในเวลานี้
–
ในบ้านสามหลัง.
องค์ชายสิบกำลังบอกผู้จัดการเกี่ยวกับรายการของขวัญที่เตรียมไว้สำหรับเจ้าชายฝูจินแห่งเขตอาบาไฮ
หลังจากอภิเษกสมรสกับลูกสาวเมื่อต้นเดือนมีนาคม เจ้าชายฝูจินแห่งเทศมณฑลอาบาไฮจะเดินทางกลับบ้านเกิดพร้อมกับลูกชาย
“ชาวมองโกเลียชอบทำตัวงดงาม พรุ่งนี้ฉันจะไปที่ร้านในบ้านแล้วขอให้ใครสักคนทำปลอกคอแบบมองโกเลีย แล้วทำเข็มขัดทองคำสองเส้นฝังด้วยปะการังและขี้ผึ้ง หนึ่งเส้นประมาณสามครึ่งครึ่ง เท้าและอีกข้างก็รวยกว่าตามสี่เท้ามาที่นี่ด้วยเท้าครึ่ง…”
พี่ชายคนที่เก้าดึงรองเท้าของเขาขึ้นมาและได้ยินสิ่งที่พี่ชายคนที่สิบพูด เขาอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย: “เจ้าชายอาบาไฮอ้วนกว่าลูกชายของเขาหรือเปล่า”
Taiji เป็นชาวมองโกเลียทั่วไปที่มีไหล่ใหญ่และเอวกลม
เขาอายุไม่มากนัก แต่เอวของเขาหนาพอๆ กับจิ่วอายุครึ่ง
พี่ชายคนที่สิบมองดูการแต่งหน้าของพี่ชายคนที่เก้าแล้วพูดว่า “พี่ชายคนที่เก้า ข้างนอกยังหนาวอยู่…”
นี่มิใช่การมองหาความเจ็บป่วยหรอกหรือเมื่อฉันมาที่นี่โดยสวมเสื้อคลุมแบบสุ่มๆ เท้าเปล่าและสวมรองเท้า?
ใบหน้าของพี่จิ่วตกต่ำ เขานั่งลงข้างคังแล้วพูดว่า “มันหนาว ไม่มีใครสนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว”
พี่เตนกลั้นหัวเราะหรือร้องไห้ไม่ได้แล้วพูดติดตลกว่า “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะส่งคนไปส่งจดหมายถึงพี่เก้าว่าพี่เก้าป่วยเหรอ?”
พี่จิ่วได้ยินเสียงหัวใจเต้นแล้วก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ลืมไปเถอะ มันไม่ค่อยได้ออกไปเล่นสนุกหรอก ไม่รู้ว่า Khan Ama ครั้งต่อไปทัวร์ทางใต้จะมีเมื่อไหร่”
พี่ชายคนที่สิบบอกกับหวังผิงอันว่า: “ไปหาอ่างแช่เท้าที่สะอาดแล้วนำน้ำร้อนมา”
ทั้งนี้เพื่อให้พี่จิ่วแช่เท้าเพื่อปัดเป่าความหนาวเย็น
พี่จิ่วนับนิ้ว: “บนเรือมีนายที่จริงจังทุกคน พระราชินีเป็นผู้อาวุโส จึงต้องหลีกทาง พี่ชายคนที่ห้าและพี่สะใภ้คนที่ห้าอยู่ข้างหน้า ดังนั้นพวกเขาจึงยังมี ให้ทาง เสี่ยวจิ่วยังเด็กอยู่ ดังนั้นฉันเดาว่าพวกเขาต้องหลีกทาง พี่สะใภ้ที่น่าสงสารของคุณ ฉันเกรงว่าการใช้น้ำล้างเท้าจะไม่สะดวก”
พี่ 10 อดหัวเราะไม่ได้และพูดว่า: “พี่เก้า ไม่ต้องห่วง มีคนจากครัวหลวงตามเรามา ดังนั้นน้ำร้อนจะได้ไม่หมด”
พี่จิ่วกล่าวเสริม: “ผมเคยเห็นแผนผังเรือของพระราชินีมาก่อน มีทั้งหมดเพียง 15 ห้องเท่านั้น พระมารดาครองส่วนใหญ่ ส่วนอีก 2 ห้องที่เหลือสำหรับพี่สะใภ้และเสี่ยวจิ่วนั้นดี”
เมื่อพูดเช่นนี้ เขามองไปรอบ ๆ บ้านของพี่เท็นแล้วพูดว่า “ห้องทั้งสองรวมกันนั้นไม่ใหญ่เท่าห้องนี้ครึ่งเดียว เราจะอยู่ที่นั่นได้อย่างไร”
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกตัว แตะศีรษะ และกัดฟันแล้วพูดว่า: “หญ้าจะงอกบนหัวของฉันแล้ว และพี่สะใภ้ของคุณจะพาเด็กผู้หญิงไปนอนกับเธออย่างแน่นอน!”
พี่ชายคนที่สิบหัวเราะ “ฮ่าฮ่า” และพูดว่า: “มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่พี่เก้าจะขมขื่นขนาดนี้ เป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกพี่สะใภ้เก้าทุบตี เช่นเดียวกับเหอหยูจู่และซุนจินข้างๆ พี่เก้า ตาม ถึงเรื่องนี้พี่เขยเก้าก็ไม่อยากทำเหมือนกันเหรอ?” หึงเหรอ?”
พี่จิ่วกลอกตาและพูดด้วยความภาคภูมิใจ: “ฉันไม่สามารถตำหนิเธอที่ตระหนี่ได้ เธอขอให้ใครสักคนทำความสะอาดห้องนอนตรงหน้าฉันและขอให้ฉันย้ายไปอยู่ข้างหน้า ไม่มีผู้หญิงอยู่ข้างหน้า!”
พี่หมายเลข 10 กำลังคิดถึง Buyin Gege และสงสัยว่าเขาจะอิจฉาหรือไม่
ถ้าพี่สะใภ้เก้าอิจฉา เธอจะหลอกพี่เก้า ถ้าบูอินเกเกอิจฉา เธอจะทำอย่างไรกับตัวเอง?
พี่จิ่วเอนหลังแล้วพูดว่า “เฮ้ พรุ่งนี้ฉันย้ายไปอยู่ข้างหน้าดีกว่า ฉันนอนไม่หลับในห้องหลัก…”
ข้างนอกฝนเริ่มตก
ฝนก็ตกกระหน่ำ
พี่จิ่วลุกขึ้นยืนฟังที่หน้าต่างสักพักแล้วพึมพำ: “ไม่รู้ว่าในห้องโดยสารหนาวหรือเปล่า…”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็อยู่ต่อไปไม่ได้แล้วจึงสั่งโดยตรงว่า “ไปเอากระดาษและปากกามา ฉันอยากจะเขียนจดหมายถึงคุณฟูจิน…”
–
ใกล้สันเขามีพระมารดาอยู่บนเรือ
Shu Shu ถูข้อมือของเธอแล้ววางแปรงลง
บนโต๊ะมีกระดาษหลายสิบแผ่นกระจายอยู่
หมึกไม่ชอบแห้งเวลาเย็นจึงต้องทำให้แห้งสักพัก
ซู่ซู่นับและเขียนทั้งหมดสิบสองหน้า
มีการเขียนถึงความคิดของเธอสี่หน้า นับตั้งแต่วินาทีที่เรือออก เธอมองไปที่พี่จิ่วบนชายฝั่งและรู้สึกเศร้ามากและไม่เต็มใจที่จะจากไป
จากนั้นเรือก็แล่นไปตามคลองและเธอก็นั่งอยู่ที่นั่นด้วยกังวลว่าน้องชายคนที่เก้าของเธอจะนั่งรถกลับไปปักกิ่งเพราะกลัวว่าจะเป็นหวัดในสายลม
หลังจากที่เรือเทียบท่าแล้ว เธอมองไปทางเมืองหลวง สงสัยว่าพี่เก้ามาถึงเมืองหลวงแล้วหรือยัง
ต่อมาในตอนเย็น พระบรมราชินีทรงประทานปลาทอดให้นาง ทำให้นึกถึงการไปตกปลากับพี่เก้าในสายตรวจภาคเหนือ
มีสี่หน้าเขียนด้วยอักขระที่น่ารักและน่าสงสารเก้าตาราง วันนี้ฉันรู้สึกเมาเรือและรู้สึกดีขึ้นหลังจากเดินเล่นบนชายฝั่ง
นอกจากนี้ยังมีพระกรุณาธิคุณของพระราชินีที่ประทานเมล็ดแตงโมสีทองแก่แต่ละคนและทุกคนก็เล่นไพ่
วู่ฝูจินก็อบอุ่นและมีน้ำใจเช่นกัน เมื่อรู้ว่าเธอกลัวแมลง เขาจึงนำธูปสมุนไพรสองกล่องมาเพื่อกระจายบ้านโดยเฉพาะ
ในที่สุดเธอก็พูดถึงความมีน้ำใจของพี่ชายคนที่ห้าและความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอในวันนี้
เนื่องจากเธอถูก Bafujin และแม้แต่ Jiugege เยาะเย้ย เธอจึงไม่สามารถระงับความโกรธของเธอได้และบ่นกับพี่ชายคนที่ห้าของเธอ
ดูเหมือนว่าเขากำลังประสบปัญหา
แล้วก็แค่นั้นแหละ
หลังจากล้างรอยหมึกบนนิ้วของเธอแล้ว ซู่ซู่ก็นอนลงบนเตียงและพูดกับเซียวซ่งว่า “มาเลย ฉันรอมานานแล้ว!”
หลังจากนวดทั่วตัวไปครึ่งชั่วโมง เธอก็รู้สึกสบายใจจนไม่อยากขยับนิ้วอีกต่อไป
เสี่ยวชุนเป็นคนช่วยเธอถอดเสื้อผ้าและพาเธอเข้านอน
เพื่อรักษาความอบอุ่น ฉันจึงนำผ้านวมหนาๆ ออกมาในครั้งนี้ ซึ่งหนักและหนักต่อร่างกายของฉัน
ในห้องมีกรงควันอยู่สองกรง อันหนึ่งอยู่ข้างเตียง และซู่ซู่สั่งให้ย้ายมันออกไปด้านนอก
เสียงฝนข้างนอกตกลงมาที่ห้องโดยสารเหมือนเพลงกล่อมเด็ก
ซู่ซู่หลับไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนพี่เก้าก็เหมือนจะคิดตอนเขียนจดหมายนะ…
–
ที่สถานีไปรษณีย์ใกล้กับจินหลิง มีคนกำลังทุกข์ทรมานจากความทุกข์ยาก
เจ้าชายองค์ที่แปดและภรรยาของเขากำลังเดินทางกลับปักกิ่ง
องค์ชายแปดขอรถม้าและองครักษ์ยี่สิบคนจากกระทรวงกิจการภายใน แล้วเสด็จกลับมาพร้อมกับองค์ชายแปด
ส่งผลให้หลังจากออกจากท่าเรือไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฝนก็เริ่มตก
เราก็หาได้แต่โรงเตี๊ยมใกล้ๆเพื่อพักผ่อน
ใบหน้าขององค์ชายแปดมืดมน
เดิมทีเขาวางแผนจะเดินทางทั้งคืน ถึงเมืองหลวงเกือบเช้าพรุ่งนี้ ส่งคนกลับ จากนั้นตามทีมตระเวนชายแดนใต้
เนื่องจากฝนตกอาจต้องใช้เวลาสองสามวัน
ใบหน้าของบาฟุจินซีดลง และร่างกายของเขาสั่นเทา
แม้ว่าจะมีคังอุ่นอยู่ในห้องรับแขกของโรงแรม แต่เธอก็ยังไม่รู้สึกอบอุ่น
การเดินทางเป็นไปอย่างเร่งรีบ และเธอไม่มีโอกาสขึ้นเรือเพื่อเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน ตอนนี้เธอนั่งอยู่ข้างๆ คัง เสื้อผ้าของเธอยับยู่ยี่ และเธออยู่ในสภาพที่น่าอึดอัดใจ
องค์ชายแปดมองเธอเช่นนี้ แต่เขากลับไม่เห็นใจเธอ
เพราะเขาไม่ได้ดีขึ้นมากนัก
ไม่มีใครคาดว่าจะเกิดความล่าช้าระหว่างทาง
องค์ชายแปดกล่าวว่า: “พักผ่อนให้สบายนะ”
เขาทำได้แต่อธิษฐานขอให้ฝนหยุดพรุ่งนี้
ไม่เช่นนั้นเราอาจต้องเดินทางกลางสายฝน
หลังจากนั้นเขาก็ออกไป
บาฟุจินมองดูแผ่นหลังของเขาด้วยสีหน้าหม่นหมอง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หันศีรษะแล้วพูดว่า “แม่ ฉันควรทำอย่างไรดี”
หม่ามี๊สำลักแล้วพูดว่า “เกอ ใจเย็นๆ นะ ทนความโกรธไว้ในใจ อย่าให้เห็นหน้า ดูแลตัวเองดีๆ รอพี่ชายมาเยี่ยมน่านแล้วจะมีอีก” ที่รัก แล้วคุณจะสบายดีหลังจากให้กำเนิดน้องชาย แค่ดูดาฟุจินและซันฟูจิจินสิ…”
หลังจากการสิ้นพระชนม์ของ Dafu Jin เขาก็รู้สึกโศกเศร้าและเป็นเกียรติ องค์จักรพรรดิได้มอบ Dharani Sutra ให้เขาเป็นการส่วนตัวและเขาก็ถูกฝังไว้ในนั้น
ซานฟูจินมีน้องชายสองคนคอยช่วยเหลือ แม้ว่าแม่สามีจะไม่อยากเจอเขา แต่เขาก็ยังเข้มแข็ง
หลังจากชักชวนเธอมาถึงจุดนี้ พี่เลี้ยงเด็กก็กังวลว่าตอนนั้นเธอจะท้องไม่ได้และจะต้องผิดหวังจึงพูดว่า: “ยังมีมกุฎราชกุมารีและไม่มีน้องชายคนเล็กดังนั้นสถานะของเธอ ก็ปลอดภัยเช่นกัน”
บาฟุจินยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า: “ฉันเคยหัวเราะเยาะพวกเขามาก่อน พวกเขาทั้งหมดสูญเสียความแข็งแกร่งและรู้วิธีแกล้งทำเป็นมีคุณธรรมเท่านั้น สุดท้ายฉันก็คิดผิด…”
ฮาเร็มไม่มีเจ้าของ ไม่มีราชินี แต่มีแม่สามีสองคนคือนางสนมฮุยและนางสนมเว่ย รวมถึงแม่สามีผู้ยิ่งใหญ่ด้วย
ผู้เฒ่าหลายคนต้องยกย่อง
จักรพรรดิเป็นเพียงจักรพรรดิ ไม่ใช่พ่อตาธรรมดา
พ่อตาธรรมดาจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการของลูกสะใภ้ แต่พ่อตาจะสั่งให้ลูกหย่ากับเมียก็ได้…
บาฟุจินกลัวจริงๆ
คนอื่นๆ มีครอบครัวโดยกำเนิดของพวกเขา แต่วังของเจ้าชายอันเป็นครอบครัวโดยกำเนิดของเธอหรือเปล่า?
เธออยากกลับไปที่บ้านของ Guo Luoluo!
แม่ของเธอก็มีทรัพย์สินเป็นชื่อของเธอด้วย
แต่เช้าตรู่ลุงของเธอได้ตัดสินใจ ยกเว้นส่วนแบ่งที่สงวนไว้สำหรับเธอ ส่วนที่เหลือมอบให้กับนางสนมสองคนของเธอ
สำหรับส่วนแบ่งของเธอ เธอคิดว่าเป็นสินสอดของมารดาผู้ให้กำเนิดของเธอ
บาฟุจินตกตะลึง
นั่นคือบ้านของเธอ ทำไมเธอถึงปล่อยมันไปเพื่อให้ได้เปรียบไอ้สารเลวสองคน?
–
วันรุ่งขึ้น ซู่ซู่ตื่นแต่เช้า
ข้างนอกเงียบสงบและฝนก็หยุดตกแล้ว
ทันทีที่เธอเคลื่อนไหว เสี่ยวถังก็ตื่นขึ้นมา
ซู่ซู่กล่าวว่า: “ยังเช้าอยู่ เจ้านอนต่อได้อีกหน่อยเถอะ”
เสี่ยวถังปฏิเสธที่จะนอนและพูดว่า “ฉันจะไปที่ห้องครัวแล้วลองดู ถ้ามีน้ำร้อนเพียงพอ ฟูจินก็สามารถล้างตัวก่อนได้”
เสี่ยวฉุนและเสี่ยวซ่งก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน
ซู่ซู่เปิดหน้าต่างและเห็นแสงด้านนอก
มีร่างเดินอยู่บนฝั่งแล้ว
เมื่อเดินไปทางห้องรับประทานอาหาร แสงไฟสว่างจ้า และผู้คนในห้องอาหารของจักรพรรดิควรกำลังเตรียมอาหาร
ไม่ใช่แค่มื้อเช้าเท่านั้นแต่ยังส่งกล่องอาหารกลางวันไปยังเรือต่างๆด้วย
นี่น่าจะเป็นตารางทุกวัน
เสี่ยวซ่งพึมพำด้วยเสียงต่ำ: “มันไม่น่าสนใจเท่าหน่วยลาดตระเวนภาคเหนือ…”
ระหว่างทางผมต้องขับรถครึ่งวันทุกวันและระหว่างทางก็มีพระราชวังบรรยากาศจึงผ่อนคลายมากขึ้น
ครั้งนี้เราขึ้นเรือถึงแม้จะจอดทอดสมออยู่ แต่ที่เดียวที่ทุกคนสามารถเข้าออกได้คือบริเวณหน้าเรือเฟอร์รี่ พื้นที่อื่นๆ ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนามากขึ้นโดยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายชั้น
ซู่ซู่ปลอบใจเขา: “อีกไม่กี่วันก็จะดี แล้วเราจะมีวัง…”
คุณจะรู้สึกสบายใจได้อย่างไรเมื่ออยู่บนท้องถนนในเวลานี้?
ตามทีมทหารม้าศักดิ์สิทธิ์ มีบุคลากรประมาณร้อยคนจากกระทรวงกิจการภายใน ซึ่งสะดวกกว่ามากอยู่แล้ว
อาหารประจำของเจ้าชายฝูจินนั้นน้อยกว่าตอนที่พระองค์อยู่ในวัง แต่พวกเขาก็ปรุงโดยครัวของจักรพรรดิด้วย ซึ่งดีกว่าอาหารในห้องอาหารของเจ้าชาย
ซู่ ชูมองไปที่เสี่ยวชุนแล้วพูดว่า “ฉันจะถามป้าไป๋เป็นการส่วนตัวว่าฉันต้องการรางวัลในห้องอาหารหรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เพิ่มอันหนึ่งด้วย…”
เสี่ยวชุนตอบและพูดว่า: “การจ่ายน้ำล่าช้าเมื่อคืนนี้ ขันทีในครัวบอกว่าเราจะติดตั้งเตาอีกสองเตาในบ่ายวันนี้”
ซู่ซู่กล่าวว่า: “ขันทีรักเงินมาก เนื่องจากเขาเป็นคนฉลาด เขาจึงควรให้รางวัลเขาทุกๆ สามถึงห้าครั้ง อย่าตระหนี่เงิน…”
เสี่ยวชุนเห็นด้วย
เธอได้รับอิทธิพลจาก Shu Shu และยังรู้สึกว่าปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ด้วยเงินนั้นเป็นปัญหาเล็กๆ…