อ่อนโยนและมีคุณธรรมอย่างแน่นอน
ถ้าเขาไม่กินก็รู้สึกเหมือนไม่สบหน้าเธอ
โมจิงเหยาพบว่ามีขนมทุเรียนสองชิ้นอยู่ในปากของเขา
ดังนั้นเมื่อเขาพ่ายแพ้อีกครั้งจึงพูดว่า: “ช่วยเก็บไว้ก่อนแล้วรอจนขนมในปากฉันหมดก่อนได้ไหม?”
“ไม่ ถ้าคุณแพ้อีก แค่เคี้ยวมันแล้วกินมัน อย่างไรก็ตาม คุณต้องกินมันตราบเท่าที่คุณแพ้ครั้งเดียว”
“…” ขณะนี้ โมจิงเหยาที่ถูกบังคับให้กินลูกกวาดทุเรียนลูกที่ 3 เริ่มมีการต่อสู้ทางอุดมการณ์ที่รุนแรงอย่างยิ่งในใจ
เขาไม่อยากกินขนมทุเรียน
ฉันไม่เคยอยากกินมันอีกเลย
แต่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหลากสีสัน มีบางอย่างผิดพลาด และเขาก็กัดเป็นชิ้น ๆ แล้วกินมันเข้าไป
ในขณะเดียวกัน การแสดงออกนั้นก็อธิบายไม่ได้อย่างแน่นอน
หลังจากเล่นไป 10 เกมติดต่อกัน โมจิงเหยาแพ้ไป 8 เกม หยูเซกินขนมทุเรียนไปแค่ 2 ชิ้นเท่านั้น เมื่อขนมชิ้นสุดท้ายถูกป้อนเข้าปากของโมจิงเหยา หยูเซก็หาวอย่างเกียจคร้าน “ไม่เล่นอีกแล้ว” มันน่าเบื่อเสมอ ฉันก็เลยไปนอนซะ”
ขณะที่หญิงสาวพูด เธอก็กระโดดขึ้นไปบนพรมด้วยเท้าเปล่า
เท้าที่ขาวและนุ่มของฉันต้องสวมรองเท้าแตะ
โมจิงเหยายื่นมือออกมาแล้วคว้าหยูเซกลับมาที่เตียงโดยตรง เขากดเธอลงและล้มลงตรงหน้าเขา จากนั้นเขาก็รังแกเธอด้วยใบหน้าหล่อเหลา
ดวงตาของหยูเซเบิกกว้าง
แต่ก่อนที่เธอจะร้องไห้ประท้วง ลูกกวาดทุเรียนที่เธอเพิ่งยัดเข้าไปในปากของโมจิงเหยาก็เข้ามาในปากของเธอขณะที่ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน
เธอชอบรสชาติ
เธอชอบกินทุเรียนและขนมทุเรียน
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ลิ้มรสมันในปากแบบนี้…
“คุณ คุณ……”
“นางฟ้าน้อยหยู ถ้าเธอกล้าบังคับให้ฉันกินทุเรียนหรือลูกกวาดทุเรียนอีกครั้งในอนาคต ทุเรียนและลูกกวาดทุเรียนก็จะออกมาแบบนี้” เขาป้อนมันเข้าปากเธอโดยตรง
เมื่อได้ยินคำว่า ‘นางฟ้าน้อยหยู’ ยู่เซก็สะดุ้ง แล้วหัวเราะออกมา “โมจิงเหยา ในที่สุดคุณก็ต่อต้านได้ ซึ่งหมายความว่าความเจ็บป่วยของคุณหายขาดเกินครึ่งแล้ว”
“คุณกำลังทดสอบต่อมรับรสของฉันด้วยขนมทุเรียนหรือเปล่า?” โมจิงเหยาที่คิดว่ายูเซกำลังพูดถึงเขาอยู่ ต่างสงสัยเกี่ยวกับไอคิวของเขาในขณะนี้
จริงๆ แล้วเขา… ไม่ได้คิดถึงจุดประสงค์ของยูเซด้วยซ้ำ
ปรากฎว่าไพ่เป็นเพียงปก
“ถูกต้อง ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่อยู่ในห้องของคุณ” ยู่เซลุกขึ้นนั่ง หาวอีกครั้ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง: “คืนนี้คุณไม่ได้รับอนุญาตให้แอบเข้าไปในห้องของฉัน อย่าจูบฉัน” แอบไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะถ่ายรูปไม่ได้”
“เอาล่ะ” โมจิงเหยาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
ตอนนี้รสชาติของทุเรียนนั้นอยู่ในปากของเขาไปหมด แต่เมื่อนึกถึงจุดประสงค์ที่หญิงสาวขอให้เขากินขนมทุเรียน เขาก็รู้สึกเป็นครั้งแรกว่ารสชาติของทุเรียนนั้นไม่น่าพอใจขนาดนั้น
ไม่เป็นไรจะทนไปสักพัก
หยูเซจากไป
โมจิงเหยาส่งเธอกลับห้องเป็นการส่วนตัว
แม้ว่าประตูจะอยู่ข้างประตู แต่เขาส่งเธอกลับเข้าไปในห้อง
เขาอยากจะตามเธอเข้าไปจริงๆ แต่เธอเตือนเขาแล้วว่าเขาจะไม่กล้าเข้าไปในขณะที่เธอยังหลับอยู่
“เสี่ยวเซ ราตรีสวัสดิ์”
“โม่จิงเหยา ราตรีสวัสดิ์”
“ฉันชื่อจิงเหยา” โมจิงเหยาที่ยังไม่อยากจากไปตอนนี้ ก็พบเหตุผลที่จะอยู่กับเธออีกครั้ง
“ก็…มึนนิดหน่อย”
“ไม่น่ารังเกียจ”
“ตกลง ฉันจะเปลี่ยนมันในอนาคต คุณไปทำงานเถอะ มีงานมากมายรอคุณอยู่ในสมุดบันทึกของคุณ” หยูเซ่ผลักโมจิงเหยาโดยตรง
เขาคิดว่าเธอเชื่อเขาหรือเปล่าเมื่อเขาบอกว่าเขาไม่มีงานทำ?
เธอไม่เชื่อเลย
เธอรู้ว่าเขายุ่งแค่ไหน
เขามักจะทำอะไรตามแผนเสมอ
ถ้าเขาไม่มีงาน เขาคงไม่ต้องเอาแล็ปท็อปเข้าโรงแรมจริงๆ
“โอเค” เดิมทีโมจิงเหยาไม่ต้องการปล่อยหยูเซไป แต่คำเตือนของหญิงสาวนั้นถูกต้อง ถ้าเขาพิมพ์งานบนแล็ปท็อปของเขา มันคงจะกองพะเนินเทินทึกบนภูเขาอย่างแน่นอน
เลขานุการถูกขอให้ยกเลิกเฉพาะตารางงานของเขาเท่านั้น สำหรับงาน แม้ว่าเขาจะต้องการยกเลิก แต่ก็ไม่มีทางเลย สิ่งที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ของเขาคืองานทั้งหมดที่คนอื่นไม่สามารถทำให้เสร็จได้
เขาสามารถสัมผัสมันได้ด้วยตัวเองเท่านั้น
ทุกคนกลับเข้าห้องของตน
โมจิงเหยาเปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มทำงาน
หยูเซปิดไฟแล้วนอนลงบนเตียง ตราบใดที่เธอใช้อุบายเล็กน้อย เธอก็หลับไปทันที
แต่ตอนนี้เธอยังไม่อยากนอน
สิ่งที่เขาคิดได้ก็คือชายและหญิงสองคนที่เสียชีวิต
หลังจากคิดได้แล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขโทรศัพท์ของสถานีตำรวจที่เธอกำลังจะลงไปชั้นล่างเพื่อซื้อขนมทุเรียนและเล่นไพ่
มันเชื่อมต่ออยู่ตรงนั้น
“สวัสดี คุณต้องการโทรหาตำรวจหรือไม่”
“อยากถามสองคนที่เสียชีวิตในวันนี้มีใครเก็บศพไว้บ้างไหม?”
“บาง.”
“เป็นผู้ชายเหรอ?” ยูเซถามอีกครั้ง
“ใช่แล้ว คุณคือ…”
“คุณช่วยบอกข้อมูลติดต่อของเขาให้ฉันได้ไหม”
“คุณมีปัญหากับเขาหรือเปล่า?”
“คือเขาป่วย ฉันอยากจะให้ยาเขา ยารักษาอาการป่วยของเขา ฉันรู้จักเขา แต่เบอร์โทรศัพท์ของเขาหายโดยไม่ได้ตั้งใจ”
“ขออภัย เราจะให้หมายเลขโทรศัพท์ของเขาแก่คุณโดยตรง ซึ่งไม่เป็นไปตามระเบียบวินัย เราสามารถให้หมายเลขโทรศัพท์ของคุณแก่เขาแล้วปล่อยให้เขาเลือก”
“โอเค ขอบคุณ” นี่เป็นวิธีที่ถูกต้องสำหรับตำรวจในการจัดการเรื่องนี้
หลังจากวางสายแล้ว ยูเซก็นอนลงอย่างสบาย ๆ และตรวจสอบโทรศัพท์มือถือของเขา
หลังจากที่ Mo Jingyao เปิดแล็ปท็อป เขาก็เริ่มการประชุมทางวิดีโอระยะไกลโดยตรง
เขาตั้งใจฟังรายงานของผู้ใต้บังคับบัญชาและตอบกลับเป็นครั้งคราว
เพื่อเร่งการประชุม
อย่างไรก็ตาม ผมรู้สึกเสมอว่าผู้บริหารในการประชุมวันนี้แตกต่างไปจากปกติเล็กน้อย
แต่เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมสายตาของผู้บริหารถึงแตกต่างจากปกติก็เพราะพวกเขาค้นพบสองสิ่งบนเตียงด้านหลังโมจิงเหยา
พวกเขาไม่เคยเห็นโมจิงเหยาเล่นไพ่มาก่อน
มีถุงขนมทุเรียนที่เปิดอยู่ พวกเขาจำได้ชัดเจนว่านายน้อยโมไม่ชอบทุเรียนมากที่สุด ดังนั้นจึงไม่มีทางที่พวกเขาจะกินขนมทุเรียน
แต่ตอนนี้ ความเป็นไปไม่ได้ทั้งหมดที่พวกเขาเชื่อว่าอยู่เบื้องหลังโมจิงเหยา
ชัดเจนมาก.
ยิ่งคุณตรวจสอบโทรศัพท์มากเท่าไร คุณก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น
ตอนนี้เพิ่งสิบโมงเท่านั้น เธอได้นอนในรถมาสักพักแล้ว ตอนนี้เธอจึงไม่ง่วงเลยจริงๆ
หลังจากคุยกับหยางอนันต์แล้วฉันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขาให้อภัยหยางอานันอยู่ในใจแล้ว แต่การฝึกฝนอีกครั้งก็เป็นสิ่งจำเป็น
กล่าวโดยสรุป เธอสามารถขายตัวเองให้กับ Mo Jingyao เองได้ แต่เธอจะต้องไม่ปล่อยให้คนอื่นขายเธอให้กับ Mo Jingyao และ Yang Anan ก็ขายไม่ได้เช่นกัน
รู้สึกไม่ปลอดภัยนิดหน่อย
ขณะที่เรากำลังคุยกัน ฉันรู้สึกอยากกินอะไรบางอย่าง
จากนั้นเธอก็นึกถึงขนมทุเรียนที่หล่นลงมาในห้องของโมจิงเหยา
เมื่อนึกถึงวิธีที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างสงบทุกครั้งที่กินลูกกวาดทุเรียนชิ้นหนึ่ง เธอก็ยังอยากจะหัวเราะ “อันอัน ฉันจะไปหาอะไรกินแล้ว บาย”
หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็สวมชุดนอนการ์ตูนและรองเท้าแตะแล้วเดินออกจากห้องอย่างเร่งรีบ มุ่งหน้าตรงไปที่ห้องของโมจิงเหยา