ที่ประตูคฤหาสน์ของเจ้าชายจิง เฟิงจินเว่ยมีสีหน้าหม่นหมองในรถม้า
สิ่งที่เกิดขึ้นหน้าร้านขายยาเมื่อสามวันก่อนส่งผลกระทบอย่างมากต่อชื่อเสียงของเธอและชื่อเสียงของตระกูลเฟิง
แม้ว่าในใจเธอจะเกลียดหยุนหลิง แต่เฟิงจินเว่ยก็รู้ดีในใจว่าเธอไม่สามารถตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอได้ในตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ก็คือการฟื้นฟูชื่อเสียงที่เธอได้สั่งสมมาก่อนหน้านี้ให้ได้มากที่สุด
“เจ้าหญิงทรงตกลงตามคำขอของคุณที่จะเข้าเฝ้า โปรดเข้าไปข้างในเถิด”
หลังจากได้รับอนุญาตให้ผ่านทหารยามไปแล้ว เฟิงจินเว่ยก็หายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง และสีหน้าของเธอก็กลับมาเป็นปกติ
ขณะที่สาวใช้เดินเข้าไปในลานหลานชิง เธอก็เห็นหยุนหลิงกำลังพิงเก้าอี้หวาย เธอกำลังปอกองุ่นอย่างไม่เร่งรีบโดยมีสีหน้าขี้เกียจ
วันนี้เฟิงจินเว่ยสวมชุดสีลาเวนเดอร์ และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือเสื้อผ้าของเธอกลับเป็นสีเดียวกับของหยุนหลิง เสน่ห์ที่ดึงดูดสายตาของเธอแต่เดิมนั้นก็ค่อยๆ จางหายไปโดยไม่รู้ตัว
เธอรีบซ่อนความเกลียดชังที่ปรากฏผ่านดวงตาของเธอ และมีเค้าลางของความประหลาดใจในน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเคารพของเธอ
“จินเว่ยได้พบกับเจ้าหญิงจิงแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดว่าภรรยาของลูกพี่ลูกน้องของฉันจะอยู่ที่นี่ด้วย”
หรงชานไอเบาๆ และพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “พี่สาวหยุนหลิงและข้าพเจ้าเป็นเพื่อนเก่ากัน ข้าพเจ้ามานั่งกับท่านวันนี้เพราะว่าข้าพเจ้ามีเวลาว่าง”
เฟิงจินเว่ยไม่คาดคิดว่าหรงชานจะอยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าชายจิงด้วย และเธอจึงแอบมองเธอ
ใบหน้าของ Rong Chan ไม่มีความเคอะเขินหรือความแข็งกร้าวเหมือนตอนที่เธออยู่กับเธอ และดูเหมือนว่าเธอกับ Yun Ling จะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
นางก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย และพอจะเดาสาเหตุได้ว่าทำไมภรรยาของตู้เข่อแห่งเจิ้งกั๋วจึงปฏิเสธที่จะประนีประนอมกับนางก่อนหน้านี้
“คุณเฟิง ถ้าวันนี้คุณมีอะไรจะพูด ก็พูดมาตรงๆ ได้เลย”
หยุนหลิงมองเฟิงจินเว่ยด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเธอ และไม่มีเจตนาที่จะลุกขึ้น
เฟิงจินเว่ยกลับมาสู่สติสัมปชัญญะ รวบรวมความคิดของเธอและกล่าวว่า “องค์หญิงจิง จินเว่ยมาที่นี่วันนี้เพื่อขอโทษ สิ่งที่เกิดขึ้นหน้าร้านขายยาเมื่อไม่กี่วันก่อนเป็นเพียงความเข้าใจผิด”
หยุนหลิงยกคางขึ้นเล็กน้อย หยิบเมล็ดแตงโมขึ้นมาหนึ่งกำมือแล้วเริ่มกินมัน พร้อมกับส่งสัญญาณให้เธอกินต่อ
ทัศนคติเช่นนี้ทำให้เฟิงจินเว่ยรู้สึกหงุดหงิด และราวกับว่าเธอถูกดูถูก แต่เธอก็ยังพยายามอย่างดีที่สุดที่จะระงับมันไว้
“เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้มีการสอบสวนอย่างชัดเจน ปรากฏว่าสาวใช้ที่ได้รับคำสั่งให้ซื้อน้ำมนต์นั้นโลภมาก จึงได้ยักยอกเงินห้าร้อยแท่งไปซื้อยารักษาแผลธรรมดาหนึ่งขวดให้ทาสน้อยโดยไม่ได้รับอนุญาต ส่งผลให้แผลของเขาไม่เพียงไม่ดีขึ้น แต่ยังแย่ลงอีกด้วย”
นี่เป็นข้อแก้ตัวที่ตระกูลเฟิงใช้เมื่อพวกเขาพาเธอออกจากวัดต้าหลี่เมื่อวานนี้
เฟิงจินเว่ยกล่าวอย่างจริงใจว่า “วันนั้นข้าถูกสาวใช้หลอก และข้าก็ทำผิดพลาดเพราะความรีบร้อน วันนี้ข้ามีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มามอบให้ท่านโดยเฉพาะ และหวังว่าองค์หญิงจิงจะให้อภัยข้า”
ทันทีที่เธอพูดจบ คนรับใช้ที่อยู่ด้านหลังเธอก็วางกล่องสามกล่องไว้บนโต๊ะหินและกางออกทีละกล่อง
นอกจากเครื่องประดับและเครื่องประดับศีรษะแล้ว ยังมีรากโสมอีกสองชนิด
หยุนหลิงเพียงแค่มองดูกล่องและรู้ได้ว่ารากโสมสองชิ้นนั้นมีคุณภาพปานกลางและไม่ใช่ของที่ดีที่สุด พวกเขาแค่ใช้เพื่อสร้างตัวเลขขึ้นมา
คำขอโทษนี้ดูไม่ค่อยดีนัก และเห็นได้ชัดว่าหยุนหลิงไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ปฏิเสธเฟิงจินเว่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“คุณเฟิง คุณควรเอาเรื่องพวกนี้กลับคืนไป ฉันไม่กล้ารับคำขอโทษจากครอบครัวของคุณ”
ท่าทีของเฟิงจินเว่ยแข็งทื่อ และเธอกำผ้าเช็ดหน้าของเธอไว้อย่างลับๆ “เจ้าหญิงจิงยังมีความแค้นอยู่ในใจอยู่บ้างหรือไม่?”
เธอรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจลึกๆ ที่แม้ว่าเธอจะเป็นมิตรกับเขามากเพียงใด แต่เขาก็ยังเริ่มสร้างปัญหาให้กับเธอ
“วันนี้จินเว่ยมาที่นี่เพื่อขอโทษอย่างจริงใจ ลูกพี่ลูกน้องของฉันช่วยเป็นคนรักสันติได้ไหม”
เฟิงจินเว่ยโยนหัวข้อนี้ให้หรงชานซึ่งดูลังเลทันที
“นี้……”
เห็นได้ชัดว่าพี่สาวหยุนหลิงไม่ต้องการคืนดีกับเฟิงจินเว่ย ถ้าเธอติดอยู่กลางทางเธอควรทำอย่างไร?
เมื่อเห็นเช่นนี้ หยุนหลิงจึงเข้ามาช่วยเหลือได้ทันเวลาและไม่ทำให้หรงชานตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก
“คุณเฟิง ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อในความจริงใจของคุณนะ แต่เมื่อไม่กี่เดือนก่อน เฟิงหยานลูกพี่ลูกน้องของคุณก็มาขอโทษฉันด้วยวิธีเดียวกัน และปรากฏว่ามีงูพิษซ่อนอยู่ในกล่องของขวัญที่เขาส่งมาให้”
หยุนหลิงมองดูเธอด้วยความจริงจัง ด้วยท่าทีจริงจัง
“ตอนนั้นฉันกลัวมาก ตอนนี้เวลาคุณพูดว่าคุณต้องการให้ฉันขอโทษ ฉันก็กลัว ฉันกลัวว่าโสมอาจมีพิษ”
เฟิงจินเว่ยกัดฟันอย่างลับๆ เธอรู้ชัดเจนว่าเฟิงหยานถูกวางยาพิษและทำให้เป็นอัมพาตบนเตียงได้อย่างไรจากป้าของเธอ
กลัวอะไร? เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจทำให้สิ่งต่างๆ ยากขึ้นสำหรับเธอ
เฟิงจินเว่ยระงับความโกรธของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “องค์หญิงจิง คุณกำลังล้อเล่นนะ จินเว่ยจะเอาพิษไปวางยาได้อย่างไร คุณไม่เชื่อฉันเหรอ”
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเชื่อคุณนะ แต่ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ต้องเผชิญกับความเครียดทางจิตใจอย่างร้ายแรง”
หยุนหลิงถอนหายใจ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยความเขินอาย
“แล้วแบบนี้จะดีเหรอ คุณเปลี่ยนทุกอย่างในกล่องด้วยเงินสิ เงินสามารถตรวจจับพิษได้ ดังนั้นฉันรู้ได้ในทันทีว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
กล่องสามกล่องใหญ่ขนาดนี้ เต็มไปด้วยเงิน น่าจะสามารถใส่เงินได้เยอะพอสมควรเลยใช่หรือไม่?
เฟิงจินเว่ยตกตะลึงไปชั่วขณะ “เปลี่ยนเป็นเงินได้ไหม?”
หยุนหลิงยิ้มให้กับเธอ: “ดูเหมือนว่าคุณหนูเฟิงจะรู้สึกว่าการเปลี่ยนเป็นเงินนั้นไม่เพียงพอต่อการแสดงความจริงใจของคุณ ถ้าอย่างนั้นการเปลี่ยนเป็นทองก็คงจะดี”
ดวงตาของเฟิงจินเว่ยกระตุก: “…”
หรงชานซึ่งกำลังดูอย่างเงียบๆ กล่าวว่า “…”