by ตามที่ซานฟู่จินคาดไว้ เมื่อจิ่วเกอพาสามีของเธอไปที่พระราชวังเฉียนชิงและพระราชวังหย่งเหอ ก็เป็นเวลาเที่ยงสองสิบห้านาทีแล้วเมื่อพวกเขามาถึงพระราชวังหยูชิง
ทุกคนที่มาที่นี่ก็ได้รับข่าวนี้เช่นกัน เมื่อสักครู่นี้ ขณะที่ทั้งสองหนุ่มสาวเข้าเฝ้าจักรพรรดิ จักรพรรดิทรงมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ให้สถาปนาองค์หญิงองค์ที่เก้าเป็นองค์หญิงเหอซั่วเหวินเซียน
นี่อาจถือได้ว่าเป็น “ความยินดีสามประการที่มารวมกัน” คือ ความยินดีของสองราชวงศ์ ความยินดีของการสถาปนา และความสุขของวันเกิด
เพราะวันนี้เป็นวันคล้ายวันประสูติครบรอบ 18 ปีของเจ้าหญิงองค์ที่ 9
ทุกคนมาถึงห้องโถงใหญ่ ยกเว้นมกุฎราชกุมารและมกุฎราชกุมารีที่นั่งบนที่นั่งหลัก คนอื่นๆ นั่งทางซ้ายและขวาตามอาวุโสของตน
เจ้าชายทุกพระองค์รวมทั้งเจ้าชายน้อยทั้งสองพระองค์จากพระราชวังยี่คูก็มาด้วย
ทั้งสองคนถูกพี่เลี้ยงเด็กอุ้มไว้และจำน้องเขยคนใหม่ของพวกเขาได้
เจ้าชายลำดับที่สิบเจ็ดนั้นสบายดี เขาปรากฏตัวต่อสาธารณชนหลายครั้งในช่วงสองปีที่ผ่านมา แต่เจ้าชายลำดับที่สิบแปดเพิ่งปรากฏตัวเป็นครั้งแรก
เธอสวมชุดคลุมสีแดง ดูเหมือนเจ้าหญิงน้อยๆ ตั้งแต่แรกเห็น ด้วยคิ้วและดวงตาที่บอบบาง
พี่สะใภ้ส่วนใหญ่เคยเห็นมาก่อนแล้ว เลยไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ แต่พอพี่ชายเห็นเข้า ก็ต้องตะลึงงัน
เมื่อเห็นว่าน้องชายของเขาไม่กลัวคนแปลกหน้า เจ้าชายองค์โตก็กอดเขาและโยกตัวเขาไปรอบๆ พร้อมกับพูดว่า “เขาดูเหมือนเจ้าชายองค์ที่ห้าตอนที่เขายังเด็กอยู่นิดหน่อย”
แน่นอนว่าเจ้าชายลำดับที่ห้าจำสถานการณ์ใหญ่ๆ เช่นนี้ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงเพียงยิ้มและพูดว่า “ตอนเด็กๆ ฉันหล่อขนาดนี้เลยเหรอ?”
เจ้าชายองค์โตพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่แล้ว เขาแค่อ้วนกว่าเจ้าหนูน้อยสิบแปดเหมือนตุ๊กตาในรูปปีใหม่เท่านั้นเอง”
ขณะนั้นเขามีอายุประมาณสิบขวบ และเป็นเรื่องยากสักหน่อยสำหรับเขาที่จะอุ้มเจ้าชายองค์ที่ห้าซึ่งอายุสองหรือสามขวบ
เจ้าชายประทับนั่งบนบัลลังก์สูง ทอดพระเนตรดูพฤติกรรมของเจ้าชายองค์โต และรู้สึกสับสน
ดูเหมือนว่าเจ้าชายองค์โตก็จะฉลาดขึ้นด้วย
นี่เป็นคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญใช่ไหม?
คุณรู้ไหมว่าจะใช้น้องชายของคุณเพื่อแสดงมิตรภาพอย่างไร?
บูซี เจ้าชายที่เพิ่งได้รับการสวมมงกุฎ ดูซื่อสัตย์มากเมื่อเขาเห็นพี่เขยของเขาอยู่เต็มห้องไปหมด
ทุกคนมาที่นี่เพื่อเฉลิมฉลองงานแต่งงานของพวกเขา และเพียงแค่ดูจากสีหน้าของจิ่วเกอ ก็บอกได้ว่าคู่รักหนุ่มสาวคู่นี้มีความเข้ากันได้ดีทีเดียว
ชูชูมองดูรูปร่างของบูซี่อย่างจริงจัง ใบหน้าของเขายังดูไม่เป็นผู้ใหญ่เท่าไหร่นัก แต่เขาก็ดูสูงใหญ่
เมื่อเทียบกับชุนอันยันผู้ไม่เชื่อฟังแล้ว ชายซื่อสัตย์คนนี้กลับดูเหมือนกระต่ายขาวตัวน้อยเลยทีเดียว
องค์ชายสี่ขมวดคิ้ว พยายามฝืนตัวเองไม่ให้ขยับ ทว่าองค์ชายสิบสี่กลับตบไหล่ของปู้ซีเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามว่า “พี่เขยดูผอมลงนะ เขาจะชักธนูห้ากำลังออกมาได้ไหม”
เจ้าหญิงลำดับที่เก้ายืนอยู่ข้างๆ และจ้องมองไปที่เจ้าชายลำดับที่สิบสี่
เจ้าชายองค์ที่สิบสี่มองไปที่คานของบ้าน
ไม่รู้ว่าลูกตระกูลทงมีอะไรดีนักหนา?
การมีฐานะเป็นเชื้อพระวงศ์จึงทำให้เขามีชื่อเสียงโด่งดังมิใช่หรือ?
ปู้ซีมองไปที่เจ้าชายที่สิบสี่และพูดว่า “ลองใช้ธนูพลังแปดดูสิ”
เจ้าชายองค์ที่สิบสี่: “…”
เขาแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็เงยคางขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่ได้ผลหรอก มันยังห่างไกลจากคำว่าพอ ข่านอามาใช้ธนูที่มีกำลังพลสิบสี่ พี่ชายคนโตของฉันใช้สิบเอ็ด และพี่ชายคนที่สามของฉันใช้สิบ…”
ปู้ซีรู้ด้วยว่าเจ้าชายส่วนใหญ่ในราชวงศ์เก่งทั้งเรื่องกิจการพลเรือนและการทหาร ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยความละอายใจว่า “ฉันจะฝึกฝนต่อไป…”
เจ้าชายลำดับที่สิบสี่เม้มริมฝีปากและหยุดพูด
เจ้าชายมองดูบูฮีด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
เขาต้องการใกล้ชิดกับตระกูลทง แต่เห็นได้ชัดว่าตระกูลทงมีแผนอื่น
ตอนนี้มีข่าวลือจากภายนอกว่าเจ้าชายที่สามมีความสัมพันธ์ที่ดีกับลองโคโดะ
ชูชู่ยืนอยู่ข้างเจ้าชายลำดับที่เก้า เพียงเพื่อสร้างจำนวนตลอดทั้งกระบวนการ
เจ้าชายองค์ที่สิบสี่ได้ทำสิ่งที่โง่เขลา
ถงกัวกังและโอโรนเตย ลูกชายของเขาต่างก็เป็นนายทหาร บุ๋นซีดูผอมเพรียวในตอนแรก ในฐานะลูกชายคนโตและหลานชาย การศึกษาด้านพลเรือนและการทหารของเขาก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก
องค์หญิงเก้าทรงนำพระสวามีมายังพระราชวังเพื่อทำ “พิธีการพบกันครั้งแรก” นอกจากการพบปะญาติพี่น้องแล้ว ทั้งสองยังต้องกลับไปยังคฤหาสน์ของดยุคเพื่อพบกับญาติของตระกูลถง หลังจากพบปะกับทุกคนแล้ว พระองค์ก็เสด็จออกจากพระราชวัง
จากนั้นทุกคนก็ไปที่ฉากที่สองซึ่งก็คือ “พิธีอาบน้ำวันที่สาม” ณ คฤหาสน์เจ้าชายองค์ที่สี่
เป็นครั้งแรกที่เจ้าชายน้อยถูกพาออกมา ทันทีที่โดนน้ำ เขาก็ร้องไห้เสียงดัง
เมื่อไม่มีคนจากภายนอกอยู่ตรงนั้น ดังนั้นนางกำนัลคนที่เจ็ดจึงรอจนกระทั่งพยาบาลผดุงครรภ์อาบน้ำให้เจ้าชายน้อยเป็นครั้งที่สามก่อนที่จะนำทารกเข้าไป
สมาชิกหญิงของครอบครัวไปที่ห้องกักขังเพื่อเยี่ยมคุณหญิงคนที่สี่
เมื่อพวกเขาเข้าไปในบ้าน พวกเขาก็เห็นสุภาพสตรีคนที่สี่สวมผ้าคาดศีรษะและนอนอยู่บนคัง จากนั้นพวกเขาก็ทักทายกัน
นางสาวคนที่สามนั่งลงข้างๆ คัง มองไปที่นางสาวคนที่สี่ แล้วพูดว่า “เจ้าหายดีแล้วหรือ? ดูเหมือนเจ้าจะไม่ทรมานมากนักนะ”
นางสาวคนที่สี่มีรูปร่างอ้วนท้วนเนื่องจากการตั้งครรภ์ ผิวพรรณของเธอก็ขาวเนียนและดูมีรูปร่างที่ดี
นางยิ้มและกล่าวว่า “เวลาผ่านไปเร็วกว่าตอนที่หงฮุยเกิดเสียอีก ฉันได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในสองคืนที่ผ่านมา”
ขณะที่เธอพูด เธอได้มองไปที่สุภาพสตรีคนที่ห้าและกล่าวว่า “ขอแสดงความยินดีด้วย พี่สะใภ้”
คุณหญิงที่ห้ากล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ พี่สะใภ้คนที่สี่ และขอแสดงความยินดีด้วย…”
เมื่อเห็นเจ้าชายน้อยเมื่อครู่นี้ สุภาพสตรีหมายเลขห้าก็ละสายตาไปจากเขาไม่ได้ เธออิจฉาความอ้วนและผมยาวของเจ้าชายน้อย
ลูกชายของฉันอายุมากกว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันเกือบเดือน และส่วนสูงของเขาใกล้เคียงกัน แต่ผมของเขาไม่ดำเท่าคนนี้
นางสาวคนที่สี่มองไปที่นางสาวคนที่เจ็ดอีกครั้ง
สุภาพสตรีหมายเลขเจ็ดยิ้มและกล่าวว่า “ฉันเพิ่งพาหลานชายกลับมา เมื่อน้องสะใภ้คนที่สี่ของฉันออกจากการกักขัง โปรดเก็บเสื้อผ้าเล็กๆ ของหลานชายฉันไว้ให้ฉันสองชุด ฉันจะเอาไปไว้ใต้หมอนเพื่อดึงดูดเจ้าชาย”
นางพูดอย่างเปิดเผย และสุภาพสตรีคนที่สี่ก็พูดอย่างเต็มใจว่า “ตกลง ฉันจะฝากคุณไว้อีกสองคน”
เมื่อถึงคราวของสุภาพสตรีหมายเลขแปด สุภาพสตรีหมายเลขสี่ก็เปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “ตอนนี้เธอไม่ร้อนไม่หนาวแล้ว ถึงเวลากินยาแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอต้องออกจากโรงพยาบาลภายในสิ้นปีนี้ ถ้าเธอเลื่อนออกไปอีก ก็คงเป็นอีกปี…”
การจะพูดถึงเด็กมันยากจริงๆ
ไม่งั้นมันก็เหมือนอวดอ้าง
นางสาวแปดเสียอารมณ์และสงบลงมาก เธอพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ เมื่อวานนี้ข้าไปที่พระราชวังเพื่อขอลาจากพระสนมฮุย ข้าจะกลับเข้าพระราชวังเพื่อแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสของข้าในปลายปีนี้”
สุภาพสตรีคนที่สี่พยักหน้าและกล่าวว่า “ตราบใดที่ยังมีเวลาเพียงพอ”
เมื่อไปถึงบ้านของชูชู่ สุภาพสตรีที่สี่กล่าวว่า “ขอบคุณพี่สะใภ้ของฉันที่ส่งไก่ดำมาให้หลายตะกร้า ซุปไก่อร่อยกว่าซุปไก่ธรรมดา แถมยังทำให้ร่างกายอบอุ่นไปทั้งตัวอีกด้วย”
ชูชูกล่าวว่า “ไม่เป็นไรครับ พวกมันโตกันในฟาร์มของเราหมดแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
ไม่เพียงแต่สุภาพสตรีท่านที่สี่จะส่งมาบ้าง แต่สุภาพสตรีท่านที่ห้ายังส่งตะกร้ามาสองใบเมื่อเดือนที่แล้วด้วย
มันมีความเหนียวนุ่มและมีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่าไก่ธรรมดา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สุภาพสตรีคนที่สี่ก็หน้าแดงเล็กน้อย
เธอเชื่อคำพูดของชูชูและวางแผนที่จะเลี้ยงดูเจ้าชายน้อยด้วยตัวเองสักสองสามวัน เดิมทีเธอคิดว่าน้ำนมของเธอคงไม่พอ แต่หลังจากดื่มซุปไก่วันละสองมื้อ น้ำนมของเธอก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ร่ำรวยเล็กน้อย…
ตรงหน้า เจ้าชายองค์ที่สามกำลังดึงเจ้าชายองค์ที่สี่มาพูดคุยกัน “ลองโคโดะหมายความว่ายังไง? เจ้าทำให้เขาขุ่นเคือง และตอนนี้เขาก็มาเข้าเฝ้าจักรพรรดิแล้ว เลิกพูดจาไม่ดีเกี่ยวกับเจ้าได้แล้ว ข้าจะตั้งโต๊ะให้เจ้าได้คุยกันดีๆ ดีไหม?”
องค์ชายสี่คลำหาถ้วยชาอย่างงุนงง พระองค์ไม่ได้ตรัสว่าไม่ได้ตอบจดหมายสองฉบับสุดท้าย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พระองค์ก็ทรงเอ่ยถึงเรื่องการขอยืมบ้านหลังนั้น พระองค์ตรัสว่า “ถึงแม้ครั้งหนึ่งเคยเป็นสมบัติของตระกูลถง แต่พระมารดาของข้าได้ยกให้ข้าไปแล้ว ตอนนี้มันอยู่ภายใต้ชื่อข้าแล้ว จึงยากที่จะรับบุตรสาวคนสวยของตระกูลถงไว้ได้ การตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ช่างลำบากนัก ท่านหลงคงจะรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องนี้…”
หลังจากได้ยินดังนั้น องค์ชายสามก็อดคิดไม่ได้ว่า “ตระกูลถงได้รับการยกเว้นจากการคัดเลือก พวกเขามีญาติหลายคนในปักกิ่ง ถ้ามีคนจากเซิ่งจิงมาที่นี่ พวกเขาจะต้องยืมบ้านจากข้างนอกหรือเปล่า?”
ฟังดูไม่ค่อยถูกต้องเลย เห็นได้ชัดว่าเขากำลังวางแผนจะผลักคนๆ นี้ไปหาเจ้าชายองค์ที่สี่
เจ้าชายลำดับที่สามขมวดคิ้วและมองไปที่เจ้าชายลำดับที่สี่
คุณไม่เข้าใจจริงๆ หรือคุณแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ?
ดูโอโล เบย์เลอร์ โปรดมอบนางสนมให้ฉันหน่อย
องค์ชายสี่ยังคงนิ่งเงียบ จ้องมององค์ชายสามพลางกล่าวว่า “ข้าได้เพิ่มสาวงามให้องค์หญิงเก้าในบ้านหลังนั้นแล้ว การเอ่ยถึงเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องดี ฉะนั้นลืมมันไปเถอะ อีกสักพัก ความโกรธของท่านลั่วหลงอาจจะบรรเทาลง”
เจ้าชายที่สามพยักหน้า แต่เขากำลังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่ในใจ
พี่ชายคนที่สี่ไม่ยอมรับสาวสวยที่ตระกูลทงส่งมาจากเซิ่งจิง แล้วตระกูลทงมีแผนจะส่งเธอไปที่ไหนล่ะ?
หรือพวกเขาจะเล็งเป้าหมายไปที่ครอบครัวของเรา?
คุณต้องการใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้หรือไม่?
เจ้าชายองค์ที่ห้ากำลังกินแอปเปิลพลางหัวเราะคิกคัก แต่ยิ่งกินมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหิวมากขึ้นเท่านั้น เขาเร่งเร้าเจ้าชายองค์ที่สี่ว่า “พี่สี่ ใกล้เที่ยงแล้ว ถึงเวลาเริ่มมื้ออาหารแล้วหรือ?”
หลังจากได้ยินเช่นนี้ เจ้าชายองค์ที่สี่ไม่ได้พยักหน้าทันที แต่กลับมองไปที่พี่น้องคนอื่นๆ ของเขา
เจ้าชายองค์ที่เจ็ดนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ไม่พูดอะไรสักคำ
เจ้าชายองค์ที่แปดนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางอบอุ่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เจ้าชายองค์เก้ากล่าวกับเจ้าชายองค์สิบสี่ว่า “อย่าประมาทข้าตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป หากภายหลังเจ้าไม่สามารถแข่งขันกับข้าได้ เจ้าจะรู้สึกละอายใจบ้างหรือไม่? กองทหารรักษาพระองค์ได้รับการปรับโครงสร้างใหม่แล้ว พวกเขาไม่กักขังคนไร้ประโยชน์อีกต่อไป ผู้ใดที่ไม่มีธนูเจ็ดพลังจะได้รับอนุญาตให้เป็นทหารรักษาพระองค์ ทั้งนายพลเฒ่าและโอรอนไดต่างก็เป็นนายพลที่น่าเกรงขาม!”
เจ้าชายองค์ที่สิบสี่กล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “เขาดูเหมือนเด็กหนุ่มเจ้าสำราญ ไม่ใช่คนที่มีอนาคตสดใส เสียของให้น้องเก้าไปเปล่าๆ”
องค์ชายเก้าส่ายหัว ไม่มีทางทำให้พี่เขยลำบากแบบนี้ได้หรอก
เมื่อมองย้อนกลับไป อีกฝ่ายก็ยังคงแค้นใจ…
จากนั้นให้พวกเขารับประทานอาหารดีๆ สองมื้อ
เจ้าชายลำดับที่สิบสามและเจ้าชายลำดับที่สิบสองกำลังพูดคุยกัน แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร
ทันใดนั้นสจ๊วตก็เข้ามารายงานว่าอาหารกำลังจะเริ่มแล้ว ทุกคนจึงย้ายไปที่อื่น
ในส่วนของญาติผู้หญิงนั้น ไม่สะดวกในการอยู่ในห้องกักขังนานเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงนั่งอยู่กับสุภาพสตรีคนที่สี่ประมาณ 15 นาที จากนั้นทุกคนก็กลับไปที่ด้านหน้าเพื่อรับประทานอาหาร
สุภาพสตรีคนที่สี่ไม่อยู่บ้าน และไม่มีสมาชิกหญิงในครอบครัวที่จะต้อนรับแขกแทนเธอได้
นางจูลู่เป็นหญิงม่ายจึงไม่สะดวกที่นางจะไปร่วมงานเลี้ยงต่อหน้าจักรพรรดิ
ไม่มีใครอยู่รอบๆ และเนื่องจากสุภาพสตรีหมายเลขสามเป็นผู้นำ เธอจึงเลี้ยงอาหารและเครื่องดื่มแสนอร่อยแก่ทุกคน
เมื่อมองดูจานอาหารบนโต๊ะ ชูชู่ นางสาวคนที่เจ็ด และนางสาวคนที่สิบ ต่างก็ยิ้ม
นอกจากนี้ยังเป็นงานเลี้ยงรังนกและหูฉลามอีกด้วย ซึ่งน่าจะสั่งมาจากข้างนอก และมันก็ค่อนข้างจะคล้ายกับที่พวกเขากินกันคราวที่แล้ว…
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไป
ชูชูและเจ้าชายลำดับที่เก้ากลับมายังคฤหาสน์ของเจ้าชายและพาเจ้าชายลำดับที่สิบสอง เจ้าชายลำดับที่สิบสาม และเจ้าชายลำดับที่สิบสี่กลับมา
เป็นวันหยุดที่หายาก และพวกเขาไม่อยากกลับพระราชวังเร็วขนาดนี้ จึงมาเยี่ยมชมเรือนกระจกของชูชู
องค์ชายเก้าทรงเล่าถึงประสบการณ์ครั้งก่อนในการเก็บผักที่ภูเขาเสี่ยวถังและตรัสว่า “อย่าแค่ดูเฉยๆ เก็บผักบ้างด้วย แสดงความเคารพต่อทุกคนที่อยู่รอบตัว และอย่าทิ้งจักรพรรดินีของเราไว้ข้างหลัง”
ประโยคนี้ทำให้หลายคนซาบซึ้งใจ
เจ้าชายองค์ที่สิบสี่หยิกนิ้วของเขาและกล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าคงไม่สามารถเลือกคนแก่และคนหนุ่ม สถานที่ของพ่อของข่าน พระราชวังหนิงโซว สถานที่ของแม่ของพระสนม สถานที่ของแม่ของมินปิน และสถานที่ของสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์…”
เจ้าชายองค์ที่เก้ากล่าวอย่างภาคภูมิใจ “การเก็บมันไว้ก็ถือเป็นการแสดงความเคารพต่อลูกด้วย”
อิอิอิ ทั้งข่านอามาและราชินีแม่ต่างก็เป็นคนฉลาด ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ดีว่าครอบครัวนี้เป็นของใคร
เมื่อพวกเขามาถึงนอกเรือนกระจก เจ้าชายองค์ที่สิบสี่ก็เริ่มแสดงอาการอีกครั้ง โดยชี้ไปที่ต้นพลับสองต้นข้างเรือนกระจกและพูดว่า “พี่ชายเก้า พี่ชายเก้า ข้าต้องการเก็บพลับเพิ่มอีก…”
ในความเป็นจริงแล้วลูกพลับบนต้นพลับส่วนใหญ่ถูกเก็บไปแล้ว เหลือไว้เพียงลูกที่อยู่บนยอดไม้เพื่อเป็นอาหารให้เหล่านก
มันสูงมากและมีกิ่งก้านอ่อนขนาดนี้ ใครจะกล้าให้มันปีนขึ้นไปล่ะ
เจ้าชายองค์เก้ากล่าวทันทีว่า “ท่านชายเห็นเจ้ามีรูปร่างเหมือนลูกพลับ ท่านเข้าใจกฎหรือไม่? ทำไมเจ้าต้องแข่งกับนกเพื่อแย่งอาหารด้วย? ข้าอบพวกมันเป็นเค้กลูกพลับไปแล้ว ข้าจะแพ็คกล่องสองกล่องให้ท่านทีหลัง”
เจ้าชายองค์ที่สิบสี่ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจและกล่าวว่า “ลูกพลับบนยอดไม้ต้องหวานกว่านี้แน่ ๆ เลย ไม่เก็บก็คงเสียของเปล่า!”
องค์ชายเก้ากลอกตาและให้คำแนะนำแก่เหอ ยูจู่บางประการ
เฮ่อยูจู่ลงไปแล้วกลับมาพร้อมกับถือไม้ในเวลาไม่นาน
“เก็บให้หมด! ออกไปไม่ได้จนกว่าจะเก็บให้หมด!”
เจ้าชายองค์ที่เก้ากล่าว
เจ้าชายองค์ที่สิบสี่หมดความสนใจในการเก็บลูกพลับโดยไม่ปีนต้นไม้
