Category: ภรรยาแพทย์ แต่งงานกับสามีที่หยิ่งผยอง

ขณะที่เขาพูด เขาแอบมอง Mo Jingyao ด้วยความอยากรู้อยากเห็น และความคิดของเขาก็สร้างความสัมพันธ์ระหว่างชายคนนี้กับ Yu Se โดยอัตโนมัติ “ฉันจะสั่ง” สี Yu อุณหภูมิสีของห้อง “ตกลง.” ฟัง Yu Se บอกว่าเธอต้องการสั่งอาหารและบริการจะไม่เป็นสําหรับตัวเอง Yu Se จะไม่สั่งให้ตัวเองเธอกินไปครึ่งบ่ายแล้วและในขณะนี้ยกเว้นชาดอกไม้ที่สามารถบริโภคในห้องน้ําเธอไม่ควรกินอะไรเลยดังนั้นเธอจึงจะสั่งอาหารให้ผู้ชายคนนี้ ฉันอยากถาม Yu Se จริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้เป็นแฟนของเธอหรือไม่ แต่เมื่อเธอรู้สึกถึงออร่าอันทรงพลังของผู้ชายคนนั้น เธอก็ไม่กล้าถาม Yu Se…

นอกจากนี้ ในขณะนี้ เสี่ยวจิงเทาได้ตัดสินใจในใจของเขาแล้วว่า หยูเซ่ออยู่ในระดับของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ เขาเคยได้ยินเรื่องราวของ Yu Se มาก่อนและได้ตัดสินใจแล้วว่าทักษะการรักษาพยาบาลของเธอเหนือกว่าของ Mo Xizhen มาก และเขาก็เต็มไปด้วยความชื่นชมในตัวเธอ แต่ตอนนี้ Yu Se ได้ให้บทเรียนชีวิตจริงอีกบทหนึ่งแก่เขา คือการตอบแทนความชั่วด้วยความดี พูดตรงๆ ว่าการได้รู้จัก Yu Se ครั้งแรกของเขาไม่น่าพอใจเลย ตอนนั้นเขาสงสัย Yu Se และไม่ได้จริงจังกับ Yu Se แม้ว่า Yu…

-“ใช่ เธอสั่งมัน” หลังจากที่ยูเซเตือนเธอ พนักงานเสิร์ฟก็จำมันได้ทันทีและชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดด้วยความมั่นใจ “ฉันไม่มี สามีฉันสั่งเอง” หญิงสาวกัดริมฝีปากแล้วพูด “โห่ ถ้าคุณไม่ต้องการให้คนอื่นรู้จักคุณ คุณก็ไม่ต้องทำอะไรเลย มาดาม คุณไม่รู้เหรอว่าโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าการเฝ้าระวัง สามีของคุณขอให้คุณโดยเฉพาะไม่สั่งเหล้าโสม แต่คุณหันไป และเดินไปสั่งที่บาร์ระหว่างมื้ออาหารคุณยืนกรานที่จะสั่งไวน์โสมหรือเปล่า? เช็คกล้องวงจรปิดยังต้องดื่ม ผิดกฎหมาย ไม่ยอมมอบตัวแต่โดนจับ” คำอุปมา คำต่อคำ และถ้อยคำอันมีรากฐานดีหล่นเข้าหูหญิงสาวทำให้ร่างกายไหวไปมาครั้งแล้วครั้งเล่าจากการที่เข้มแข็งและสงบในตอนแรก ต่อมาเป็นอัมพาตด้วย “ป๋อม” ล้มลงกับพื้นปิดบัง ปากสะอื้นสะอื้น “เขาสมควรตาย สมควรตายจริงๆ…” คำพูดของเธอเป็นการปกปิดความรู้สึกผิด ถือเป็นการยอมรับว่าเธอได้ฆ่าสามีของเธอ ผลก็คือเจ้าหน้าที่สืบสวนพาตัวเขาไปทันที…

“ใช่…มันเป็นไวน์ในร้านของเรา ไม่มีอะไรผิดปกติกับไวน์ในร้านของเรา” ใบหน้าของ Fu Lisheng ซีดลง เพราะเธอพบว่าแม้ว่าทุกคนจะมอง Yu Se ด้วยความไม่ไว้วางใจในสายตาของพวกเขาในตอนแรก ขณะที่พวกเขาฟัง สีหน้าของพวกเขาก็เริ่มมั่นใจ เด็กสาวที่ดูอ่อนเยาว์คนนี้ก็มีเวทย์มนตร์ของตัวเอง “ขอฉันจิบหน่อยสิ รับรองว่าไวน์ในร้านของเราไม่มีอะไรผิดปกติ” ผู้จัดการก็ไปทดสอบไวน์ด้วยตนเองทันทีเหมือนเมื่อก่อน หยูเซขยิบตา และหลี่ซูก็หยุดเขาไว้ “อย่ากังวล หมอหยูไม่ได้บอกว่าไวน์ของคุณสามารถทำให้คนเป็นพิษได้ หรือไวน์ของคุณมีอะไรผิดปกติ” แม้ว่าผู้จัดการจะไม่ได้ไปชิมไวน์ แต่เขาก็ยังตัวสั่นเมื่อยืนอยู่ที่นั่น ธุรกิจร้านน้ำชาของพวกเขาก็ดีอยู่เสมอ หากผู้ตายเสียชีวิตด้วยพิษจากอาหารในร้านน้ำชาของพวกเขา ก็คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่มีธุรกิจในอนาคต มันจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ “เกิดอะไรขึ้น?” คนที่ดูแลคดีนี้ลืมไปนานแล้วถึงการดูถูกเหยียดหยามยูเซ…

-“แก้วไวน์อะไร?” ผลก็คือ ด้วยคำพูดของยูเซ คนจัดการคดีจึงถูกยูเซพาออกไปอีกครั้ง “มันเป็นแก้วไวน์ที่สุภาพบุรุษคนนี้ดื่มก่อนที่เขาจะตาย” มุมตาของเขาขยับไปเรื่อย ๆ ตามที่ยูเสะอธิบาย หลังจากที่เธอพูดจบ ทุกคนก็มองไปที่โต๊ะอาหารเช่นกัน “ใช่ ก่อนหน้านี้เคยมีแก้วไวน์อยู่บนโต๊ะทานอาหารของเขา มันหายไปไหน?” “ว่างเปล่า พนักงานเสิร์ฟก็หยิบมันออกมาทำความสะอาด” เมื่อเห็นสายตาที่สับสนของทุกคน ภรรยาของผู้ตายจึงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “โฮ้ คุณขอให้บริกรล้างมันเหรอ?” ยูเซหัวเราะอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มนั้นตกไปในดวงตาของภรรยาของผู้ตาย และดวงตาของเธอก็สั่นไหว “ฉันไม่มีเลย” พนักงานเสิร์ฟที่หยิบแก้วไวน์ออกไปก็เข้ามาทันที “คุณบอกว่าให้เอาของที่ไม่ได้ใช้ออกไป แล้วฉันจะเอาไป” “ใช่ มันไม่มีประโยชน์ มันว่างเปล่า” ดวงตาของหยูเซเปลี่ยนเป็นเย็นชา…

บุคคลที่จัดการคดีพยักหน้า และหลังจากบันทึกแล้ว เขาก็นำของที่เหลือทั้งหมดบนโต๊ะใส่ลงในถุงเล็กๆ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นหลักฐานในที่เกิดเหตุไม่ว่าจะมีประโยชน์หรือไม่ก็ตามก็ต้องนำกลับมาเก็บไว้ใช้ในภายหลัง สาเหตุของการเสียชีวิตของผู้ป่วยยังไม่เป็นที่แน่ชัด “เดี๋ยวก่อน คุณกำลังเอาอาหารจากร้านเราไป จะทำให้ลูกค้าเข้าใจผิด คิดว่าเป็นร้านเราที่เอาอาหารไปวางยา ฉันไม่เห็นด้วย” เมื่อผู้จัดการเห็นว่าคนจัดการคดี กำลังจะเอาอาหารไปจากร้านเขาก็หยุดเขาทันที “ไม่ว่าจะมีอะไรผิดปกติกับอาหาร เราก็รอผลนิติเวชดีกว่า” สายตาของผู้ที่ดูแลคดีนี้ดูเย็นชา และพวกเขาก็ไม่ค่อยอดทนกับผู้จัดการที่ห้ามไม่ให้พวกเขานำหลักฐานออกไป อันเป็นการขัดขวางการดำเนินกิจการของทางราชการ “มันเป็นไปไม่ได้ หมอที่นั่นบอกว่าอาหารบนโต๊ะนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ และคุณไม่สามารถเอามันออกไปได้” แต่ผู้จัดการไม่อยากให้ตำรวจเอาอาหารที่เหลือเหล่านี้ออกไป และเขาก็ไม่เอา ต้องการสร้างความเข้าใจผิดให้กับลูกค้า ไม่เช่นนั้นร้านจะเดือดร้อนในอนาคต ผู้จัดการชี้ไปที่โต๊ะยูเซะ และคนที่ดูแลคดีก็พบว่านั่นเป็นโต๊ะเดียวในร้านน้ำชาทั้งหมดที่มีน้ำใสไหล ยกเว้นคนอื่นๆ ที่โต๊ะนั้นซึ่งต่างก็เฝ้าดูและซุบซิบกันอยู่นั้น มีเพียงสี่คนอยู่ที่โต๊ะนั้น ในเวลานี้…

“ใช่ ถูกต้อง ไม่เช่นนั้นมันจะไม่เป็นแบบนี้ เมื่อกี้เจ้ากำลังกินดื่มอยู่ที่นี่ แล้วก็ล้มลงกับพื้นตายในพริบตา เรื่องนี้ต้องมีอะไรคาวแน่ๆ” ผู้เห็นเหตุการณ์พูดเช่นนี้และเหลือบมองอาหารที่เหลือบนโต๊ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจานไหนมีพิษ ยิ่งกว่านั้น ผู้จัดการได้ลิ้มรสมันแล้ว และตอนนี้ผู้จัดการยังคงยืนอยู่ที่นี่ เขาส่ายหัวดูสับสน อีกคนหนึ่งติดตามข่าวซุบซิบนี้ว่า “นี่คือชีวิตมนุษย์ มอบไว้กับตำรวจจะดีกว่า ไม่เช่นนั้น หากเขาถูกคนฆ่าจริง ๆ ถ้าถูกส่งตรงไปยังสถานประกอบพิธีศพโดยไม่จับคนร้ายได้” ผู้ร้ายตัวจริง เขาคือฉันจะไม่ตายทั้งๆ ที่หลับตา” “มีใครแจ้งตำรวจมั้ย ไม่งั้นฉันจะสู้ คุณไม่สามารถมองคนตายแล้วเมินเฉยไม่ได้” “ฉัน…ทำเองดีกว่า ฉันเป็นภรรยาของเขา สมควรแล้วที่จะแจ้งตำรวจ” เมื่อเห็นทุกคนสนับสนุนตำรวจก่อน ภรรยาของผู้ตายจึงพูดโทรศัพท์ในที่สุด…

ทั้งสี่คนหันกลับมาพร้อมกันเพื่อสะท้อนกลับ และเห็นชายคนหนึ่งนอนตรงอยู่บนพื้นหน้าโต๊ะรับประทานอาหารห่างออกไปไม่กี่ก้าว เป็นลมหมดสติ ทันทีที่คนทั้งสี่เห็น พวกเขาก็ยืนตัวตรงแล้วยิงธนูใส่ชายที่ล้มลง ท้ายที่สุดพวกเขาล้วนเป็นนักศึกษาแพทย์ ถือเป็นหน้าที่ของแพทย์ที่จะต้องช่วยเหลือผู้ป่วยให้ทันเวลาเมื่อพบเห็น แม้แต่ Mo Mingzhen ที่มีอายุมากกว่าก็ไม่ช้า อาจกล่าวได้ว่าทั้งสี่คนรีบวิ่งไปข้างชายคนนั้นเกือบจะพร้อมกัน Li Xu นั่งยองๆ ก่อน วางมือลงบนลมหายใจของชายคนนั้น จากนั้นจึงส่ายหัว เซียวจิงเทานั่งยองๆ อยู่อีกด้านหนึ่งของชายคนนั้น เขามองที่ดวงตาของชายคนนั้นแล้วพูดว่า “รูม่านตาขยายออก ดูเหมือนอาหารเป็นพิษ” โม หมิงเจินหันไปมองหยูเซ “ฉันยังไม่มีวิธีแก้ปัญหา คุณคิดว่าที่นี่จะมีความหวังหรือไม่” และเนื่องจากการจ้องมองของโมหมิงเจิ้น ทุกคนในร้านน้ำชาจึงมองดูยูเซในขณะนี้ เด็กผู้หญิงที่สามารถโน้มน้าวชายชราได้…

ระเบียงยังคงเป็นระเบียงเดิม เก้าอี้หวายยังคงเป็นเก้าอี้หวายตัวเดิม และหนังสือในมือของฉันก็เป็นเล่มเดียวกับที่ฉันอ่านเมื่อสิบนาทีที่แล้วโดยธรรมชาติ ในเวลานี้นอกจากการเติมชานมหนึ่งแก้วบนโต๊ะเล็กแล้วยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงอื่นใด แต่ยูเซเพิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติบนระเบียงนี้ เธอเพียงแค่วางหนังสือลง หยิบถ้วยชานมขึ้นมาแล้วจิบช้าๆ รสชาติดีมาก รสชาติดีกว่าเครื่องดื่มอื่นๆ ที่ฉันเคยกินมา รสชาติกลมกล่อมและนุ่มนวลมาก เธอยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมโมจิงเหยาจึงรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังจะดื่มชานม ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดสมอง อย่าคิดเกี่ยวกับมันอีกต่อไป ฉันไม่ต้องการอีกต่อไป เมื่อคิดถึงมันอีกครั้งเธอก็รู้สึกเหมือนกำลังจะพังทลายลง เธอจะสอบปากคำเขาเมื่อเห็นเขา ดังนั้น ยูเซที่ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ผ่อนคลายร่างกายของเธอ หยิบหนังสือทางการแพทย์และชานมมาดื่ม แล้วเริ่มต้นช่วงเวลาดีๆ เหมือนนางฟ้าของเธออีกครั้ง เมื่อใกล้จะบ่ายสองโมง Mo Mingzhen ก็โทรมามารับเธอเพื่อดื่มชายามบ่าย หยูเซถือกระเป๋าของเธอแล้วออกไป ตามที่คาดไว้ รถเบนท์ลีย์สีดำมีสไตล์ของ Mo…

หยูเซ ลองคิดดู เป็นเรื่องปกติที่นักเรียนจะนึกถึงรุ่นพี่หลิงเฉอ ท้ายที่สุดแล้ว คำว่า “หญ้า” ในหญ้าอันโด่งดังสามารถทำให้ผู้คนนึกถึงคำว่า “หญ้าโรงเรียน” ได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม ระดับของโมจิงเหยาน่าจะสูงกว่าเด็กนักเรียน คงไม่มากเกินไปที่จะเรียกเขาว่าสามีแห่งชาติ ไม่ ไม่ ไม่ แฟนของเธอต้องเป็นของเธอเท่านั้น และสามีแห่งชาติจะไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้น หมิงเฉ่าอาจเป็นชื่อเล่นที่เธอสุ่มให้เขา มันค่อนข้างน่าสนใจ เธอมองดูพวกเขาทีละคนและไม่สนใจที่จะตอบ ความสัมพันธ์ของเธอกับโมจิงเหยานั้นควรเก็บไว้เป็นความลับจะดีกว่า ที่จริงแล้วเธออยากจะเป็นคนที่ไม่มีความสำคัญมาโดยตลอด เพียงแต่ทุกครั้งที่ถูกสังเกตโดยไม่สนใจ โชคดีที่เป็นเพียงวงกลมเล็กๆ เท่านั้นที่ถูกสังเกต ชื่อเสียงของเธอในฐานะหมอหยูแพร่กระจายไปในพื้นที่เล็กๆ เท่านั้น และนี่คือผลงานทั้งหมดของโมจิงเหยา มันอาจจะเพื่อปกป้องเธอจากการตกเป็นเป้าหมาย มันเป็นไปเพื่อประโยชน์ของเธอเอง…