นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
หยุนซู่ ลูกสาวคนโตที่โง่เขลาและน่าเกลียดของพระราชวังหยุนในราชอาณาจักรเทียนเฉิง ถูกใส่ร้าย ฝ่าฝืนคำสั่ง และหลบหนีจากการแต่งงาน และถูกฝังทั้งเป็นในวันหมั้นหมาย! เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ลูกหลานของหมอผียุคใหม่ได้เดินทางข้ามกาลเวลา พ่อผู้ให้กำเนิดเกลียดเธอ แม่เลี้ยงกำลังคำนวณ น้องสาวต่างมารดาเป็นคนชั่วร้าย และคนเลวมีความทะเยอทะยานชั่วร้าย! เป็นเรื่องตลกดี ดูสาวน้อยหน้าตาน่าเกลียดไร้ค่าคนนี้พลิกชีวิตใหม่ เหยียบแม่เลี้ยง ต่อย Bai Lian ทรมานหญิงชั่วอย่างโหดร้าย ถือเข็มเงินไว้ในมือ และทำสิ่งดีๆ แต่เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็ถูกจิ้งจอกท้องดำขี้โรคพาตัวกลับเข้าถ้ำ ราชาผู้ชั่วร้ายยิ้ม: “เจ้าหญิง ได้เวลาคืนแต่งงานแล้ว!” หยุนซู่ยกคิ้วขึ้นและตบหน้าเขาด้วยจดหมายหย่า: “ท่านชาย โปรดเคารพตนเองด้วย!”
พ่อบ้านสังเกตเห็นผ้าไหมสีขาวยุ่งเหยิงและพวงหรีดบนโลงศพ รวมทั้งขวดน้ำมันหอมที่หล่นอยู่บนพื้นข้างๆ โดยที่น้ำมันหอมสีน้ำตาลเข้มแข็งตัวแล้ว “ใคร… ใครทำแบบนี้? ใครกันที่ตาบอดถึงขนาดมาทำลายห้องจัดงานศพของหญิงสาวแบบนี้?” แม่บ้านตกใจและโกรธมาก เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะออกไปได้สักพัก และห้องไว้ทุกข์ที่แต่เดิมดูเรียบร้อยและเคร่งขรึมก็กลายเป็นแบบนี้ มีน้ำมันหกเต็มพื้นไปหมด …
มีความเป็นไปได้สองประการ ประการแรก ครอบครัว Xu รู้สึกอ่อนไหวต่อความผิดปกติทางร่างกายของ Xu Yuanshan และกังวลว่าคนอื่นจะจำเรื่องอื้อฉาวของครอบครัวได้ ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามไม่เปิดเผยตัว ประการที่สอง …
เมื่อเห็นว่าหยุนซูไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของเขาก็เริ่มมีความคลุมเครือ เสว่เอ๋อร์ตัวสั่นด้วยความกลัว “ข้า… ข้าเป็นเพียงสาวใช้ที่คอยรับใช้หญิงสาว ข้าไม่รู้อะไรเลย อย่า… อย่าฆ่าข้า…” เจ้าชายองค์ที่ห้าเกาหน้าอย่างเก้ๆ กังๆ …
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคน “ต่อสู้” กันอย่างดุเดือด หยุนซูไม่มีที่ว่างที่จะเข้าไปแทรกแซงสักพัก ทำได้เพียงมองพวกเขาด้วยใบหน้าที่ขมวดคิ้วเท่านั้น ขณะนั้นเอง ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอกห้องไว้อาลัย “เมื่อกี้นั้นเสียงอะไรน่ะ มีอะไรล้มหรือเปล่า” มีคนถามด้วยความสงสัย …
หยุนซูมองเขาอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ “เป็นไปได้ยังไง? คุณคิดมากเกินไปแล้ว” เจ้าชายองค์ที่ห้าถอนหายใจด้วยความโล่งใจทันที หยุนซูพูดต่ออย่างไม่ใส่ใจ “พวกเราไม่ได้ขุดหลุมฝังศพหรือปล้นสุสาน แล้วทำไมพวกเราถึงถูกเข้าใจผิดว่าเป็นโจรปล้นสุสานล่ะ? อย่างมากก็ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นนักฆ่า” “…” เจ้าชายองค์ที่ห้า …
องค์ชายห้าเดินตามหยุนซูไปยังลานหน้าบ้านด้วยความมึนงง ระหว่างทางเขาเห็นคนรับใช้ของคฤหาสน์ซูหลายคนกำลังตื่นตระหนกและรีบวิ่งไปที่ลานหลังบ้าน เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมากและพวกเขากำลังตื่นตระหนกและอยู่ในสภาพที่วุ่นวาย ไม่มีใครสนใจสิ่งอื่นใดและทุกสายตาก็มองไปที่ทิศทางของไฟ องค์ชายห้าและหยุนซู่เดินสวนทางกับกระแสผู้คน โดยรีบวิ่งไปที่สนามหน้าบ้านจากมุมเงา และไม่มีใครพบเห็น องค์ชายห้าไม่ใช่คนโง่ ประกายแห่งแรงบันดาลใจแล่นเข้ามาในหัวเขา เขาจึงถามขึ้นว่า …
เมื่อมองไปที่พี่เลี้ยงในห้อง เธอพยายามปลอบใจนางซูด้วยความกลัว หยุนซูดึงองค์ชายห้าเข้ามาและกระซิบว่า “ไม่มีอะไรให้ดูที่นี่ ไปกันเถอะ” องค์ชายห้าลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยังถูกหยุนซูดึงออกไปอย่างเชื่อฟัง ทั้งสองออกจากลานหลักอย่างเงียบ ๆ และมาถึงสวนที่เงียบสงบและรกร้าง ในที่สุดองค์ชายห้าก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า …
เจ้าชายองค์ที่ห้ากล่าวด้วยเสียงเบา ขณะรู้สึกว่าตนเองถูกกระทำผิด “ข้าก็อยากเห็นว่าพวกเขากำลังโต้เถียงกันเรื่องอะไรด้วย” หยุนซูรู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาทันที เขาคิดจริงๆ เหรอว่าแค่ร่วมสนุกและนินทากันเฉยๆ? เขายังคงเดินหน้าต่อไป แล้วถ้าซู่เหมาเต๋อรู้เข้าจะเกิดอะไรขึ้น? ก่อนที่หยุนซูจะพูดได้ ก็มีเสียงตบดังขึ้นในห้องทันที …
“วูวูวู…วูวูวู…” เสียงร้องไห้โศกเศร้าลอยไปมาในยามค่ำคืน เหมือนกับเสียงบ่นและร้องไห้ ปรากฏขึ้นและหายไป ตอนแรกองค์ชายห้าคิดว่าตนได้ยินผิด แต่เมื่อฟังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ซีดเผือดลง “ลูกพี่ลูกน้องตัวน้อย เจ้าได้ยินเสียงร้องไห้บ้างไหม? เสียงนั้นมาจากไหน?” …
เจ้าชายลำดับที่ห้าในตรอกก็ตกตะลึง หลังจากที่หยุนซูยืนนิ่ง เขาก็หันมามองเขาและพูดว่า “เจ้ายืนอยู่ตรงนั้นทำไม ขึ้นมาสิ” “ข้าจะขึ้นไปได้ยังไง” องค์ชายห้ามองกำแพงสูงสามเมตรด้วยใบหน้าที่แทบจะร้องไห้ “ลูกพี่ลูกน้อง ข้ายังไม่ได้ฝึกวิชาชิงกงเลย” “…” …
by