Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

ถ้าไม่ใช่เพราะการล่อลวงของ Huo Yueqing เจ้าของเดิมคงจะไม่กล้าถึงขั้นหนีตามกันไปหลังจากที่พระราชกฤษฎีกาอนุญาตให้แต่งงาน แม้ว่าเธอจะลังเลเพียงใดก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าข้อความที่ Huo Yueqing ขอให้สาวใช้สื่อเป็นความคิดของเขาเองหรือเป็นคำขอจากป้าหลี่ เจ้าของเดิมหลบหนีออกจากคฤหาสน์ของเจ้าชายหยุนด้วยความช่วยเหลือของสาวใช้ หลังจากที่เธอจากไป สาวใช้คนหนึ่งพบจดหมายจากห้องของเธอ ซึ่งระบุว่าเจ้าชายแห่งเจิ้นเปยเป็นผีที่อาศัยอยู่เพียงระยะสั้น และเธอไม่ต้องการแต่งงานกับเขาแล้วกลายเป็นม่าย ดังนั้นเธอจึงหนีไปกับคนรักของเธอ เป็นเพราะจดหมายฉบับนี้เองที่เจ้าของเดิมจึงถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานฝ่าฝืนคำสั่งจักรพรรดิและหนีตามกัน โดยแม้จะกระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ไม่สามารถล้างความผิดนี้ได้ หยุนซูหัวเราะเยาะ จดหมายฉบับนั้นมาจากไหน? เจ้าของเดิมไม่สามารถจดจำตัวอักษรทั้งหมดได้ แล้วเขาจะเขียนจดหมายที่ดูเหมือนเป็นการยั่วยุแต่กลับเป็นการประณามตัวเองได้อย่างไร ชัดเจนว่าเป็นฝีมือของป้าลี่ หากเป็นเช่นนั้น ความยากลำบากและความไร้หนทางที่เรียกว่าของ Huo Yueqing เป็นจริงและเป็นเท็จเพียงใด? เขาบอกว่าเขาอยากจะหนีไปกับเจ้าของเดิมมาก แต่ถูกแม่ของเขาห้ามไว้…

ฮั่วเยว่ชิงยิ่งซึมเศร้ามากขึ้น “ซู่ซู่ ฉัน…” หยุนซู่เพิกเฉยต่อเขาและเตือนเขาอย่างเย็นชา: “ฉันเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่คุณ ถ้าคุณกล้ามายุ่งกับฉันอีก อย่าโทษฉันที่หยาบคายกับคุณ!” จิตสำนึกของเจ้าของเดิมไม่อาจตอบได้ชัดเจน แต่ความรู้สึกเคืองแค้น สูญเสีย และอึดอัดที่ยังคงอยู่ในใจของหยุนซูก็ไม่ยอมจางหายไป อารมณ์ที่ไม่ได้เป็นของเขานี้ทำให้หยุนซูรู้สึกแย่ลงไปอีก Huo Yueqing ขมวดคิ้ว “ซู่ซู่ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?” ในสายตาของเขา หยุนซูที่แต่เดิมสบายดี กลับตบเขาอย่างกะทันหัน จากนั้นก็ยืนพูดคุยกับตัวเอง พูดสิ่งที่ไม่มีใครเข้าใจได้ Huo Yueqing ขมวดคิ้วเล็กน้อย โดยไม่สนใจความเจ็บปวดแสบร้อนที่แก้มของเขา และเดินไปข้างหน้าด้วยความกังวล “Su Su…

ความโกรธของหยุนซู่ดูเหมือนจะแทรกซึมเข้าไปในวิญญาณของเธอ ทำให้จิตสำนึกที่เหลือในร่างกายของเธอหดตัวลง น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอหยุดลง และในที่สุดก็หยุดไหลลงมาอย่างบ้าคลั่ง ในเวลานี้ Huo Yueqing ที่กำลังจับมือของ Yun Su ไว้แน่นและยืนอยู่ตรงหน้าเธอเพื่อแสดงออกถึงความรู้สึกของเขา ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใดๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ “ซูซู รู้มั้ย ตอนที่ฉันได้ยินจากแม่บ้านว่าเธอเต็มใจจะไปกับฉัน ฉันก็ดีใจมาก ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างคุ้มค่า ขอแค่เธออยู่เคียงข้างฉัน ฉันก็ไม่กลัวที่จะไปไหนทั้งนั้น…” หยุนซู: “…” บ้าเอ๊ย เธอสาปแช่งอยู่ในใจ หลังจากได้ยินสิ่งที่ Huo Yueqing พูด น้ำตาที่ค่อยๆ หยุดไหลจากดวงตาของ…

ในกรณีของ. แล้วเขาก็เป็นหนึ่งในฆาตกรไม่มีอะไรจะพูด หยุนซู่ไม่ใช่เจ้าของเดิมที่ถูกหลอกได้ง่าย เธอจะไม่ถูกเขาหลอกและล้างสมองตัวเอง เธอต้องการเพียงความยุติธรรมให้กับเจ้าของเดิมเท่านั้น เหตุผลหลักคือฉันไม่พอใจกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรที่ฉันจะทำได้ ใครปล่อยให้เธอตาย? ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด หยุนซู่ก็สามารถส่งป้าหลี่ หั่วหยูชิง และคนอื่น ๆ ไปหาเธอ และปล่อยให้พวกเขาโต้เถียงกันเรื่องสิ่งที่ถูกต้องและผิดในยมโลก! มีคำกล่าวที่ว่า: หน้าที่ของพระเจ้าคือการตัดสินสิ่งถูกและผิด และพระองค์มีหน้าที่เพียงส่งพวกเขาไปเข้าเฝ้าพระเจ้า ราชาแห่งนรกก็ดีเหมือนกัน หากข้อความไม่ได้ถูกส่งโดย Huo Yueqing ก็คงเป็นแค่สาวใช้ที่ใช้ชื่อของเธอเท่านั้น จากนั้นหยุนซู่จะต้องกลับไปที่คฤหาสน์ของเจ้าชายหยุนและสืบสวนอย่างละเอียดเพื่อหาว่ามีคนอื่นอีกกี่คนที่เกี่ยวข้องกับการลอบสังหารเจ้าของเดิม “ทำไมคุณถึงมองฉันอย่างนั้น ใช่หรือไม่ใช่ ตอบยากจัง” เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าโศกของฮัวเยว่ชิง หยุนซูก็รู้สึกใจร้อนมากขึ้น การจะตอบคำถามเพียงประโยคเดียวมันยากมากเลยเหรอ?…

Huo Yueqing หันกลับมา มองดู Yun Su ด้วยสายตาเย็นชา และถามเบาๆ: “Su Su ช่วงนี้… คุณสบายดีไหม?” หยุนซูยกคิ้วขึ้น “คุณบอกไม่ได้เหรอว่าฉันสบายดีหรือเปล่า?” ในขณะนี้เธออาศัยอยู่ที่พระราชวังเจิ้นเป่ยเป็นการชั่วคราว โดยอ้างว่า “ดูแลเจ้าชาย” และยังมีข่าวลือที่พ่อบ้านโจวจงใจแพร่ข่าวลือว่าเจ้าชายสามารถเปลี่ยนอันตรายให้เป็นความปลอดภัยได้ด้วยการมีอยู่ของเธอ พวกคนรับใช้ในวังเชื่อว่ามันเป็นความจริง และต้องการบูชาเธอ แม้กระทั่งคุณนายคังและลูกสาวของเธอก็ยังซ่อนตัวอยู่ในสวนหลังบ้าน ไม่กล้าที่จะทำให้เธอขุ่นเคือง ตอนนี้หยุนซูกินอาหารได้ดีและนอนหลับสบาย เมื่อเขาไม่มีอะไรทำ เขาสามารถสนทนากับจุนชางหยวนและคิดหาวิธีหลอกจักรพรรดิได้ เขาไม่ต้องการใช้ชีวิตที่สบายเกินไป เพียงสองวัน ผิวพรรณของนางกลับมีสีชมพูและเงางาม ดีขึ้นหลายเท่าเมื่อเทียบกับตอนที่นางอยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าชายหยุน ฮัวเยว่ชิงดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเธอ…

ใบหน้าของฮัวเยว่ชิงที่สะอาดสะอ้านราวกับหยก กลายเป็นซีดและเขียวในทันใด และเขาก็แทบจะลืมสิ่งที่ต้องพูดไป เขาปกป้องตัวเองอย่างไม่รู้ตัว: “ซูซู่ นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันมาหาคุณ!” หยุนซูพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย: “เข้าใจแล้ว คุณมีอะไรอย่างอื่นที่ต้องทำอีกไหม?” ฮัวเยว่ชิง: “…” เธอถามแบบนี้เหมือนกับว่าเขาไม่มีอะไรจะขอจากเธอเลยนอกจากขอยืมเงิน มีบางครั้งที่เขาเข้ามาหาเธอแล้วมันไม่ใช่… Huo Yueqing กำลังจะโต้แย้งเมื่อเขานึกถึงอดีตของเขากับ Yun Su โดยไม่รู้ตัว จากนั้นใบหน้าของเขาก็แข็งค้างไป เราไม่สามารถพูดเรื่องนี้ได้อีกต่อไป! Huo Yueqing กัดฟันอย่างลับๆ ปรับความคิดของเขา และพูดเบาๆ: “ซู่ซู่ ฉันอยากเจอคุณจริงๆ ฉัน…” “คุณอยากพบฉันจริงๆ…

หยุนซู่นอนอยู่หน้าตู้ยา มองดูสมุนไพรในตู้ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย และเขาไม่ได้สนใจเสียงลังเลที่ดังมาไม่ไกล จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าจึงมีคนเดินเข้ามาหาเธอและมองเธอด้วยสายตาสับสน “เป็นคุณจริงๆ นะ ซูสุ… ฉันโล่งใจที่เห็นว่าคุณไม่เป็นไร” หยุนซู่ถอนสายตาจากสมุนไพรอย่างไม่เต็มใจและมองขึ้นไปในทิศทางของเสียง ห่างจากฉันไปครึ่งเมตร ฉันเห็นชายคนหนึ่งสวมชุดสีเขียว ยืนตัวตรงสูงใหญ่เหมือนชายหนุ่มที่สวมหยกเขียว หล่อเหลาและสง่า มีอุปนิสัยน่าทึ่ง “คุณคือ…” หยุนซูหรี่ตาลงเล็กน้อย และรู้สึกว่าคนๆ นี้ดูคุ้นเคยมาก ชายผู้นั้นตกใจ คิ้วหล่อของเขาขมวดด้วยความกังวล เขาเดินเข้าไปใกล้เธอแล้วพูดว่า “ซู่ซู่ คุณสบายดีจริงๆ เหรอ คุณจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำเหรอ” หยุนซู่พึมพำ “ฮัวหยูชิง?” ชื่อนี้ดูเหมือนจะพกพาความทรงจำมาด้วย ทำให้ความทรงจำของเจ้าของเดิมที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจกลับมาตื่นขึ้นทันที ภาพที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาฉัน…

เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนซู่อาบน้ำ สวมผ้าคลุมหน้า และเดินไปบ้านข้างๆ เพื่อไปหาจุนฉางหยวน จุนชางหยวนก็ลุกขึ้นและนั่งรับประทานอาหารเช้าที่หน้าต่าง เมื่อเขาเห็นเธอเข้ามา เขาจึงวางชามและตะเกียบในมือลง “ทำไมคุณถึงมาที่นี่เร็วจัง คุณกินข้าวเช้าหรือยัง?” “ฉันกินขนมไปสองชิ้นแล้วและไม่ค่อยหิวมากเมื่อเช้านี้ คุณกินอะไรหรือยัง” หยุนซูเดินเข้าไปและเห็นว่าจุนชางหยวนมีชามข้าวต้มและอาหารจานเคียงเบาๆ สองสามอย่างวางอยู่ข้างๆ เขา มีสีสันแปลก ๆ และมีกลิ่นขมคล้ายยา คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ เขากล่าวว่า “คุณหญิง นี่คืออาหารสมุนไพรที่เตรียมไว้ให้เจ้าชายในครัวโดยเฉพาะ แพทย์หลวงได้ตรวจแล้วและบอกว่าเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพของเจ้าชาย” “อาหารรักษาโรค?” หยุนซูเอื้อมมือไปหยิบชามโจ๊กขึ้นมาด้วยความสงสัยและมองดูมันอย่างระมัดระวัง มุมปากของเธอขยับเล็กน้อย “คุณใส่สมุนไพรบางอย่างลงไปในข้าวต้มโดยสุ่ม แล้วคุณกล้าเรียกมันว่าอาหารสมุนไพรเหรอ? รสชาติของยาไม่ถูกแก้ไข มันจะไม่เสียรสชาติเหรอ?”…

จวินชางหยวนถามว่า: “เจ้ารู้หรือไม่ว่าพระราชวังกี่แห่งที่ได้รับการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นในอาณาจักรเทียนเฉิงตอนนี้?” หยุนซูคิดว่าเธอจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เธอไม่มีเวลาตรวจสอบสถานการณ์ในเมืองหลวงนับตั้งแต่เธอเดินทางข้ามกาลเวลา ด้วยสมองของเจ้าของเดิมคงไม่มีใครสอนเรื่องแบบนั้นให้เธอได้ เธอจึงส่ายหัวอย่างซื่อสัตย์: “ฉันไม่รู้ว่ามีกี่คน?” “พระราชวังเจิ้นเปย พระราชวังเจิ้นหนาน พระราชวังมู่ และพระราชวังหยุน” จุนชางหยวนหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “มีเพียงสี่ตระกูลนี้เท่านั้นที่เริ่มต้นด้วยคุณธรรมทางการทหาร และพระราชวังแต่ละแห่งก็มีอำนาจทางทหาร ในบรรดานั้น พระราชวังเจิ้นเป่ยก็เป็นของราชวงศ์” องค์หญิงคนโตของพระราชวังเจิ้นหนานได้แต่งงานแล้วและยังมีชีวิตอยู่ พระราชวังมู่มีสถานะที่พิเศษที่สุด แม้จะเป็นพระราชวังที่มีนามสกุลต่างกัน แต่ก็ได้ตั้งตระหง่านอยู่ในภาคตะวันตกเฉียงใต้อันสิ้นหวังมานานหลายปีแล้ว ลูกหลานของวังแทบทุกรุ่นเสียชีวิตในสนามรบ และคุณงามความดีทางทหารของพวกเขาก็สะสมไว้มากมายมหาศาล – หยุนซู่กล่าวว่า: “ดังนั้น มีเพียงพระราชวังหยุนเท่านั้นที่มีความสำเร็จทางการทหารน้อยที่สุด และมีความสัมพันธ์ที่ห่างไกลกับราชวงศ์มากที่สุดใช่หรือไม่” “ถูกต้องแล้ว” จวินชางหยวนกล่าวว่า…

ด้วยธรรมชาติที่โลภมากของซู่หมิงชางและป้าหลี่ หยุนซู่จึงกลัวจริง ๆ ว่าวันหนึ่งชื่อเสียงของคฤหาสน์เจ้าชายหยุนจะถูกทำลายโดยพวกเขา เป็นที่ชัดเจนว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นเป็นสมาชิกของตระกูลซู แต่พวกเขากลับกระทำการอย่างเย่อหยิ่งในนามของคฤหาสน์เจ้าชายหยุน หากปู่ของเธอรู้เรื่องนี้ เขาคงไม่มีวันได้พักผ่อนอย่างสงบในหลุมศพของเขา! แทนที่จะรอจนถึงวันนั้น จะดีกว่าปล่อยไปและให้จักรพรรดิรับตำแหน่งเจ้าชายหยุนกลับคืนมา ก่อนอื่นเลย มันยุติความทะเยอทะยานของซูหมิงชางและป้าหลี่ลงอย่างสิ้นเชิง ประการที่สอง…มันยังช่วยให้จุนฉางหยวนมีเหตุผลในการพูดต่อหน้าจักรพรรดิอีกด้วย ไม่ต้องลดตัวลงไปอ้อนวอนขอจักรพรรดิอีกต่อไป หยุนซูคิดกับตัวเองว่าจุนชางหยวนใจดีกับเธอมาก และไม่ต้องการปฏิบัติต่อเธออย่างไม่ยุติธรรมในชีวิตแต่งงาน เธอยังเกรงว่าจะถูกหัวเราะเยาะด้วย เธอจำเป็นต้องทำบางสิ่งบางอย่างและไม่สามารถปล่อยให้เขาแก้ไขทุกอย่างได้ ความคิดของหยุนซูนั้นเรียบง่ายมาก หากใครต้องการทำร้ายเธอ เธอจะสู้กลับ เธอยังรู้วิธีที่จะตอบแทนผู้ที่ทำดีต่อเธออีกด้วย จุนชางหยวนจ้องมองเธออย่างมั่นคง และดูเหมือนว่าจะมีแสงแปลกๆ กระพริบในดวงตาของเขา ซึ่งมีความซับซ้อนและลึกซึ้ง พ่อบ้านโจวอดไม่ได้ที่จะกระซิบว่า “คุณหนูหยุน พระราชวังหยุนเป็นพระราชวังที่มีนามสกุลต่างกัน และเป็นตำแหน่งที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น…