บทที่ 26 ถอดเสื้อผ้าแล้วคว้าแล้ววิ่งหนี
ศาลาบรรพบุรุษมีสภาพทรุดโทรมมากจนกระเบื้องบนหลังคาหลุดล่อนมาเป็นเวลานาน หยุนซูเอื้อมมือออกไปคลำหาและหยิบกระเบื้องขึ้นมาสองสามแผ่น เขาสำลักฝุ่นและเริ่มไอ จากนั้นเขาก็คลานออกมาจากหลังคา เธอค่อยๆ ลดตัวลงและมองไปรอบๆ ไม่มีใครเดินตรวจตราบริเวณลานบ้าน มีเพียงคนรับใช้สองคนที่ยืนอยู่ที่ประตูที่อยู่ไกลออกไป ขณะนี้ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น และแสงตอนเช้าก็เริ่มสลัวลง หยุนซูเดินไปทางด้านหลังของห้องโถงบรรพบุรุษ ไถลตัวลงมาจากคานบนหลังคา กระโดดลงมาจากเสา และลงจอดเบาๆ บนวัชพืช ห้องโถงบรรพบุรุษตั้งอยู่บริเวณขอบหลังพระราชวัง ถัดจากกำแพงลานบ้าน และโดยปกติจะมีผู้อยู่อาศัยเบาบาง มีต้นไม้สูงอยู่ด้านข้างกำแพงลานบ้านซึ่งปิดกั้นทัศนียภาพ หยุนซู่รีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้และวางขาข้างหนึ่งไว้บนกำแพง ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าหูของเขาขยับ ได้ยินเสียงกรอบแกรบดังมา “ห๊ะ?” เธอหันศีรษะไปมองเห็นงูสีดำตัวเล็กเลื้อยออกมาจากยอดไม้ งูตัวเล็กมีสีดำทั้งตัว มีเกล็ดเล็ก ๆ ที่เป็นมันเงา…