Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

“งานหนักที่องค์ชายรัชทายาทกล่าวถึงก็คือ พระองค์ทรงผลาญทรัพย์สินมูลค่า 700,000 ตำลึงในคฤหาสน์ขององค์ชายกวงหยุนในระยะเวลา 8 ปี ยักยอกทรัพย์มูลค่า 300,000 ตำลึง และยังทำให้ตนเองร่ำรวยด้วยหรือ?” หยุนซู่ถามอย่างประชดประชัน เจ้าชายตกใจ: “ท่านพูดอะไรนะ?” การแสดงออกของเจ้าชายที่สามเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเคยเกี่ยวข้องเป็นการส่วนตัวกับซู่หยุนโหรวและรู้ว่าซู่หยุนโหรวเป็นคนใจกว้างเสมอมาและเคยมอบของขวัญล้ำค่ามากมายให้กับเขาในอดีต เจ้าชายองค์ที่สามก็ยอมรับพวกเขาเช่นกัน แต่เขามักคิดว่าสิ่งเหล่านั้นถูกเก็บรวบรวมโดยซู่หมิงชาง และถูกส่งต่อให้กับเขาผ่านซู่หยุนโหรวเพื่อเข้าใกล้เขา แต่ตอนนี้ เมื่อฟังสิ่งที่หยุนซูพูด อาจเป็นไปได้ว่าสิ่งเหล่านั้น… เจ้าชายที่สามมองไปที่ซู่หยุนโหรวทันที และพบว่าเธอกำลังหลบเลี่ยงและดูผิด เขาเกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที หากเป็นของขวัญที่ซูหมิงชางส่งผ่านเธอก็คงดี แต่ถ้าหากของขวัญเหล่านั้นถูกซื้อโดยซู่หยุนโหรวและลูกสาวของเธอโดยใช้เงินจากคฤหาสน์เจ้าชายหยุน หากพวกเขาจะสืบสวนตอนนี้… ข้าเกรงว่าเขาจะพัวพันด้วย ก่อนที่เจ้าชายที่สามจะหาวิธีหยุดมันได้ หยุนซูหยิบสมุดบัญชีออกมาทันทีและส่งให้ขันทีข้างเจ้าชาย…

หยุนซูหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ฝ่าบาทพูดถูก ในฐานะพี่สาวคนโต ฉันไม่ควรเคร่งครัดกับกฎเกณฑ์มากเกินไป ฉันควรปฏิบัติต่อพี่น้องนอกสมรสของฉันเหมือนกับเป็นพี่น้องของฉันเอง สิ่งของของฉันก็คือสิ่งของของพวกเขา และพวกเราทุกคนควรเท่าเทียมกัน” ใบหน้าของเจ้าชายแข็งขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของเขาก็เริ่มเศร้าลง ถ้าเขายอมรับสิ่งที่หยุนซูพูด นั่นจะหมายถึงเขายอมรับว่าเด็กที่ถูกต้องตามกฎหมายและลูกนอกสมรสคือคนเดียวกันหรือไม่? แล้วระหว่างเขาผู้เป็นเจ้าชายองค์โตที่เกิดจากราชินีกับเจ้าชายอื่นๆที่เกิดนอกสมรสล่ะ? เขาจะต้องสละบัลลังก์มกุฎราชกุมารและมีสถานะเท่าเทียมกับเจ้าชายธรรมดาคนอื่นๆด้วยหรือไม่? หยุนซูจ้องมองเจ้าชายด้วยดวงตาสีเข้มของเธอ เธอต้องการดูว่าเจ้าชายจะกล้าตอบโต้เรื่องนี้หรือไม่ ถ้าเขาไม่ตอบสนองเขาคงตบหน้าตัวเอง ถ้าเขาตกลง ฉันเกรงว่าเจ้าชายคนที่สามและเจ้าชายคนที่ห้าที่นั่งข้างเขาคงมีความคิดแตกต่างกัน เพียงคำตอบง่ายๆ เพียงครั้งเดียว เจ้าชายก็พบว่าตนเองอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที เพราะไม่รู้ว่าเห็นด้วยหรือไม่ เป็นเพราะว่าเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับจุนฉางหยวน เขาจึงเริ่มกล่าวหาหยุนซูโดยไม่มีเหตุผล และอยากจะเตือนเธอ ในเมื่อเขาไม่สุภาพ ทำไมหยุนซูต้องให้หน้ากับเขาด้วย ดวงตาที่แคบของเจ้าชายนั้นชั่วร้าย และเขาจ้องมองไปที่หยุนซู่ด้วยความเย็นชา:…

ผู้ที่เดินนำหน้าคือมกุฏราชกุมารจุนซิ่วฉี เขาสวมชุดคลุมงูเหลือมสีเขียวเข้ม มีรูปร่างสูงเพรียว หน้าตาหล่อเหลา ดวงตาเรียวเล็กและลึกลับเล็กน้อย และมีท่าทางเย่อหยิ่งและเย็นชา ตามมาติดๆ ด้วยองค์ชายลำดับที่สาม จุนจิงหราน ซึ่งหยุนซูเพิ่งพบเมื่อวันนี้ เขายังคงแต่งกายด้วยกิริยามารยาทที่สุภาพเรียบร้อย มีดวงตาฟีนิกซ์สีเข้มและลึก และริมฝีปากเรียวบางที่ยกขึ้นเล็กน้อย เขามีความเย่อหยิ่งน้อยกว่ามกุฎราชกุมาร และสงบและสง่างามกว่า เมื่อซูซีได้เห็นมกุฎราชกุมารและองค์ชายสามเป็นครั้งแรก ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น แม้ว่าเจ้าชายลำดับที่ห้าจะเป็นชายหนุ่มรูปงามที่มีรูปลักษณ์ประณีตและงดงาม แต่เขาก็ยังคงดูเด็กและดูเด็กไปสักหน่อย มกุฎราชกุมารกับมกุฎราชกุมารสามนั้นแตกต่างกัน ทั้งสองเป็นเจ้าชายผู้ใหญ่ มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาและมีฐานะสูงส่ง เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปด้วยกัน ห้องดูเหมือนจะเต็มไปด้วยแสงสว่าง ซู่ซีไม่อาจละสายตาไปจากความสง่างามอันแสนพิเศษของชายหนุ่มผู้นี้ได้เลย และหัวใจของเธอก็เต้นแรงมาก จู่ๆ เธอก็เข้าใจว่าทำไมแม่ของเธอถึงกระตือรือร้นที่จะให้พี่สาวคนที่สามของเธอแต่งงานกับเจ้าชายคนที่สามมาก เหตุใดน้องสาวคนที่สามจึงทุ่มเทให้กับเจ้าชายคนที่สามมากขนาดนั้น… ปรากฏว่าราชวงศ์นี้แตกต่างจากคนธรรมดาจริงๆ…

ซู่ หยุนโหรว และซู่ ซี ตกตะลึงไปชั่วขณะ และหันไปดูอย่างรวดเร็ว ที่มุมห้องโถงด้านหน้า ป้าลี่นอนอยู่คนเดียวบนพื้น ใบหน้าของเธอซีดเซียว และไม่ทราบว่าเธอหมดสติไปนานแค่ไหนแล้ว มีคนมากมายอยู่ที่โถงด้านหน้า แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นเธอ แม้แต่ซู่ หยุนโหรว ลูกสาวของเธอเองก็ตาม “แม่!” “แม่!” ซู่ หยุนโหรว และซู่ ซี กรีดร้อง แล้ววิ่งเข้าไปทันที และรีบช่วยป้าหลี่ขึ้นมา “คุณทำอะไรกับแม่ ทำไมแม่ถึงเป็นแบบนี้” เมื่อเห็นหน้าซีดเผือดและมีเลือดขึ้นที่มุมปากของป้าลี่ ซู่ซีก็ตะโกนใส่หยุนซู่และซักถามเขาทันที ซู่ หยุนโหรวบกอดป้าหลี่แน่นจนน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ…

ทุกคนในคฤหาสน์ของเจ้าชายหยุนรู้ดีว่าซู่หมิงชางได้ละทิ้งหยุนซู่ ลูกสาวของเขาไปนานแล้ว และความรังเกียจที่เขามีต่อเธอก็ยิ่งน้อยกว่าสุนัขในวังเสียอีก เพราะป้าลี่ได้คอยดูหมิ่นหยุนซูมาโดยตลอดหลายปีแล้ว ในคฤหาสน์เจ้าชายหยุน เธอใส่ร้ายหยุนซู่ นอกคฤหาสน์เจ้าชายหยุน เธอแต่งเรื่องและพูดจาไม่ดีทุกประเภทเพื่อใส่ร้ายหยุนซู่ตลอดเวลา ผลที่ตามมาคือชื่อเสียงของหยุนซู่แย่ลงเรื่อยๆ และเขาก็กลายเป็นคนที่ไม่มีประโยชน์ในสายตาของซู่หมิงชางอีกต่อไป ในที่สุด เขาก็กลายเป็นเสี้ยนหนามในใจของซู่หมิงชาง และเขาหวังว่าจะถูกกำจัดโดยเร็วที่สุด มันเป็นเพราะความรังเกียจและการไม่สนใจของซูหมิงชาง สถานะของหยุนซู่ในคฤหาสน์เจ้าชายหยุนตกต่ำลงเรื่อย ๆ ลูกสาวของสนมอย่างซู่ซี บางครั้งเมื่อเธอถูกกระทำผิด เธอไม่กล้าที่จะโกรธคนรับใช้และคนรับใช้ ดังนั้นเธอจึงชอบระบายความโกรธของเธอใส่หยุนซู่อยู่เสมอ โดยทุบตีและดุเธอ เจ้าของเดิมได้ร้องเรียนกับซูหมิงชางและป้าหลี่แล้ว แต่มันก็ไม่ได้ผล ซู่หมิงชางขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจและถึงกับดุว่าเธอไร้ประโยชน์ ในฐานะพี่สาว เธอจึงกล้าที่จะบ่นหลังจากถูกน้องสาวรังแก ป้าลี่ยิ่งหน้าไหว้หลังหลอกมากขึ้นไปอีก เมื่ออยู่ต่อหน้าซู่หมิงชาง เธอพยายามทำตัวเป็นคนดีเสมอ ทุกครั้งที่เจ้าของเดิมบ่น…

“กริ่ง!” ด้วยเสียงอันเบาบาง ดาบหลายเล่มก็ถูกชักออกจากฝักและวางไว้บนคอของซูซีอย่างเย็นชา ออร่าแห่งการฆ่าอันเย็นชารุนแรงจนล้นหลาม ใบหน้าที่โกรธจัดของซูซีเปลี่ยนเป็นซีดด้วยความหวาดกลัว และร่างกายของเธอก็สั่นเทา “น้องสาวคนที่สี่!” ซู่หยุนโหรวซ่อนตัวอยู่ไกลๆ เมื่อเห็นเช่นนี้ เธออดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล และรีบพูดกับกองทัพเจิ้นเป่ย “เจ้าต้องการจะทำอะไร? นี่คือหญิงสาวคนที่สี่ของคฤหาสน์เจ้าชายหยุน หากเจ้าทำร้ายแม้แต่เส้นผมบนศีรษะของเธอเพียงเส้นเดียว บิดาของข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไป!” แม้ว่าคำพูดนั้นจะข่มขู่มาก แต่ซู่หยุนโหรวก็ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว แต่กลับก้าวถอยหลังอย่างเงียบๆ เพราะกลัวว่าจะถูกพาดพิง หนึ่งในกองทัพเจิ้นเป่ยกล่าวอย่างเย็นชา: “พวกเรากำลังปฏิบัติตามคำสั่ง ตราบใดที่สุภาพสตรีคนที่สี่ไม่ก้าวก่ายโดยไม่ได้รับอนุญาต เธอก็จะไม่ได้รับบาดเจ็บ” นัยก็คือว่า หากซู่ซีโง่เขลาและประเมินความสามารถตัวเองสูงเกินไป และยืนกรานที่จะออกมา ก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา! ใบหน้าของซู่ซีซีดลง และเธอตัวแข็งด้วยความกลัว ไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหว…

กลุ่มคนจำนวนหนึ่งหันกลับไปทางสนามหญ้าหน้าบ้าน ก่อนจะจากไป บัตเลอร์โจวเห็นป้าหลี่นอนอยู่บนพื้นโดยไม่มีใครสนใจเธอ หลังจากคิดดูแล้ว เขาจึงตัดสินใจเรียกทหารยามจากวังของเจ้าชายหยุนมา ทหารยามหลายคนเดินเข้ามาอย่างสั่นเทา: “คุณ คุณต้องการอะไร?” “ไปหาเกี้ยวพาราสีแล้วพาป้าของคุณไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านเถอะ มันไม่เหมาะเลยที่เธอจะมานอนอยู่ตรงนี้” หลังจากให้คำสั่งด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล บัตเลอร์โจวก็ออกเดินทางพร้อมกับหยุนซู ผู้คุมไม่กี่คนที่เหลืออยู่มองหน้ากันด้วยความสับสน และต้องรีบไปหาเกี้ยวเพื่อพาป้าหลี่ไปที่สนามหน้าบ้าน ขณะนี้บริเวณหน้าบ้านคึกคักมาก ทางเข้าห้องโถงด้านหน้าขนาดใหญ่เต็มไปด้วยกล่องและพัสดุต่างๆ นานา ทั้งเล็กและใหญ่ แยกเป็นหมวดหมู่และกองซ้อนกันเป็นภูเขาเล็กๆ หากใครก็ตามที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมาเห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขาจะคิดว่าคฤหาสน์เจ้าชายหยุนได้ก่ออาชญากรรมร้ายแรงและกำลังเตรียมที่จะเก็บของและวิ่งหนีไป แม้แต่ทหารยามที่เฝ้าประตูคฤหาสน์ของเจ้าชายหยุนยังเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น และอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองอยู่บ่อยครั้ง สงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นในคฤหาสน์แห่งนี้ หยุนซูและองค์ชายห้าเพิ่งจะนั่งลงในโถงด้านหน้าเมื่อกองทัพเจิ้นเป่ยซึ่งไปค้นลานบ้านก็กลับมาพร้อมกับถือกล่องสิ่งของต่างๆ ทันใดนั้น ห้องโถงด้านหน้าก็เต็มไปด้วยแสงที่แวววาว และสิ่งของล้ำค่าทุกชนิดก็ถูกกองไว้บนพื้น เจ้าชายองค์ที่ห้าเดินวนไปรอบๆ สิ่งของเหล่านี้ด้วยความประหลาดใจ…

หยุนซู่มองเห็นเจตนาของเธอและเยาะเย้ย “ป้า อย่ารีบร้อนเป็นลม ไม่งั้นเมื่อฉันโกรธ ฉันจะให้คนพาคุณออกจากพระราชวังหยุนแล้วโยนคุณลงบนถนน นั่นคงน่าอายมาก” ร่างอันสั่นเทิ้มของป้าลี่แข็งค้างไป และเธอเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจและโกรธ: “คุณกล้าดียังไง!!” มันน่าเหลือเชื่อ! เมื่อเจ้านายไม่อยู่ สัตว์ร้ายตัวนี้ก่อกบฏจริง ๆ และยังกล้าที่จะโจมตีเธอ แม่เลี้ยงของมันอีกด้วย หยุนซูมองเธออย่างประชดประชัน: “คุณคิดว่าฉันจะกล้าทำแบบนั้นเหรอ?” ป้าลี่: “…” เธอตัวสั่นไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโกรธหรือความอับอาย ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินและขาว แต่ด้วยคำพูดของหยุนซูอยู่ในใจ แม้ว่าเธอจะต้องการแกล้งทำเป็นเป็นลมเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์น่าอับอายนี้ เธอก็ไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้น มีแต่ความเงียบงันไปทั่วทุกแห่ง รวมถึงกองทัพเจิ้นเป่ย ทหารรักษาพระองค์ และเสนาบดีโจว ไม่มีใครกล้าหายใจเลย…

ป้าลี่แทบจะสำลักตายเพราะคำพูดเหล่านี้ เจ้าชายองค์ที่ห้าอุทานว่า “ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาพูดว่าคฤหาสน์ของเจ้าชายหยุนนั้นร่ำรวยเท่ากับประเทศหนึ่ง มีทรัพย์สมบัติมูลค่าล้านเหรียญจริงๆ!” หยุนซูเหลือบมองเขาและพูดว่า “มันหายไปแล้ว” “ยังเหลือพออีก” เจ้าชายคนที่ห้ากระพริบตาและยิ้ม “น้องสะใภ้ของคุณอาจไม่รู้ว่าในประเทศเทียนเซิงของเรา เงินเดือนประจำปีของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่มีเพียง 180 ตำลึงเท่านั้น พ่อของคุณทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อกิจการของรัฐทุกปี แต่กระทรวงการคลังของชาติมีรายได้น้อยกว่าหนึ่งล้านหยวนต่อปี และเขาต้องเลี้ยงดูผู้คนมากมายในวัง ถ้าจำไม่ผิด พลเอกซู พ่อของเจ้าหญิงน้อย ตอนนี้เป็นแค่นายทหารยศรอง เงินเดือนประจำปีของเขาเท่าไรกันนะ ขอฉันคิดก่อน…” เจ้าชายคนที่ห้าแสร้งทำเป็นคิดลึก แต่ที่จริงแล้วเขากำลังมองป้าหลี่ด้วยรอยยิ้มครึ่งๆ กลางๆ “ตอนนี้ฉันจำได้แล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะหาเงินได้เพียงปีละ 150 แท่งเท่านั้น เขาคงไม่สามารถหาเงินกลับมาได้ถึง 700,000…

ป้าลี่กัดริมฝีปากด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดและเขียว หยุนซูเปิดสมุดบัญชีและพลิกดูทีละหน้า เจ้าชายคนที่ห้าที่อยู่ข้างๆ เธอเองก็เอนตัวเข้ามาหาด้วยความอยากรู้อยากเห็น มองไปที่สมุดบัญชีในมือของเธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสนใจที่ไม่อาจปกปิดได้ หยุนซูวางมือข้างหนึ่งลงบนสมุดบัญชีและเงยหน้าขึ้นมองเขา “องค์ชายห้า ท่านกำลังทำอะไรอยู่?” คุณสนใจทรัพย์สินของคนอื่นมากขนาดนั้นเลยเหรอ? เขาจะมีสติรู้ตัวบ้างไหม? คุณไม่รู้จักสองคำพื้นฐานที่สุดในการหลีกเลี่ยงความสงสัยหรือ? เจ้าชายองค์ที่ห้าก็รู้ แต่เขาไม่สนใจ. เขาเกิดมาในสถานะขุนนาง เขาถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กจนโตและไม่เคยประสบกับอุปสรรคใดๆ ประสบการณ์ชีวิตดังกล่าวช่วยปลูกฝังนิสัยดื้อรั้นของเจ้าชายคนที่ห้า เขาเข้าใจหลักการ แต่ว่าการที่เขาต้องการจะทำบางสิ่งหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับอารมณ์และความสนใจของเขาเสมอ “น้องสะใภ้อย่าขี้งกนักสิ! ข้าได้ยินมาตั้งแต่เด็กว่าคฤหาสน์เจ้าชายหยุนนั้นร่ำรวยเทียบเท่าประเทศและมีเงินมากกว่าคลังของชาติ ข้าอยากรู้เรื่องนี้มานานหลายปีแล้ว” เจ้าชายคนที่ห้ากระพริบตาอย่างเจ้าชู้ “ในที่สุดข้าก็มีโอกาสแล้ว ปล่อยให้ข้าดูหน่อย ข้าสัญญาว่าข้าไม่ใช่คนไร้ยางอายและข้าจะไม่ขโมยของของเจ้า!” ป้าลี่ผู้ไร้ยางอายนั่งอยู่บนพื้น: “…” หยุนซูรู้สึกขยะแขยงกับคำพูดของเขามากจนเขาขยี้ขนลุกและพูดว่า…