Category: Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

คุณนายคังมีเรื่องมากมายที่จะพูด แต่เธอรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนี้ นางมองหยุนซูด้วยความสงสัย: “เจ้าตกลงกับเรื่องนี้หรือไม่? เจ้าจะเปลี่ยนใจกะทันหันงั้นหรือ?” “ไม่ต้องกังวลค่ะท่านหญิง มันจะไม่เกิดขึ้น” หยุนซูมองเธออย่างใจเย็น “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ไหม?” คุณนายคังไท: “…” นางไม่รู้จะพูดอะไรดีชั่วครู่ นางมองหยุนซูด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยอย่างลังเล “เชิญเลย จำไว้ให้ดี อย่าเสียหน้าเพื่อราชสำนัก” หยุนซูไม่พูดอะไรแล้วหันหลังแล้วจากไป บัตเลอร์โจวโค้งคำนับเล็กน้อยและกล่าวว่า “ท่านหญิง ฉันจะไปส่งเจ้าหญิง” คุณนายคังยังคงครุ่นคิดถึงท่าทีของหยุนซู่และพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ บัตเลอร์โจวรีบวิ่งตามเธอไปและหยุดหยุนซู่ไว้หน้าประตูบ้าน หลังจากไล่คนรอบข้างออกไปแล้ว บัตเลอร์โจวก็กระซิบอย่างกังวลว่า “ทำไมเจ้าหญิงถึงตกลงอีกล่ะ คืนนี้เธอจะไปงานเลี้ยงจริงๆ เหรอ?” หยุนซูหัวเราะเยาะ:…

แล้วคุณนายคังจะไม่โกรธได้อย่างไร? หยุนซูปฏิเสธคำเชิญที่เธอเคยร้องขอมาก่อนแต่ไม่ได้รับ โดยบอกเพียงว่าเธอไม่มีเวลา นอกจากนี้คุณนายคังก็ไม่โง่ด้วย นับตั้งแต่เจ้าหญิงองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ พระองค์ก็ทรงเป็นเจ้าบ้านประจำสวนหลังบ้านของเจ้าชายชรา ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พระองค์ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงมากมาย ทั้งงานเล็กงานใหญ่ แต่ไม่เคยเสด็จไปบ้านเจ้าหญิงองค์ใหญ่เลย สาเหตุคืออะไร? เพราะเธอขาดสถานะการเป็นภรรยาหลัก เจ้าหญิงองค์โตทรงประสูติในราชวงศ์และมีมาตรฐานสูงมาก สตรีที่อยู่รอบตัวพระองค์ล้วนเป็นเจ้าหญิงของเจ้าชายหรือเจ้าหญิงของมณฑล ดังนั้นพวกเธอจึงดูถูกพระองค์โดยธรรมชาติและไม่เคยส่งสารใดๆ ให้เธอเลย แต่ตอนนี้ หยุนซูเพิ่งแต่งงานได้สามวัน และเจ้าหญิงใหญ่ก็ได้ส่งคนไปส่งคำเชิญด้วยตัวเองแล้ว แม้ว่าชื่อของนางคัง หยุนซู และจุนเยว่หลาน จะถูกเขียนไว้ในโพสต์ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดจะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน แต่ในความเป็นจริงแล้ว นางคังรู้ดีว่าบุคคลที่เจ้าหญิงใหญ่ต้องการเชิญจริงๆ ก็คือ หยุนซู และเธอและลูกสาวของเธอเป็นเพียงบุคคลบังเอิญเท่านั้น นี่ทำให้คุณนายคังรู้สึกไม่สบายใจแล้ว…

หยุนซูมองเธออย่างเย็นชา ไม่ต้องการโต้เถียงอีกต่อไป และพูดกับพ่อบ้านโจวว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะกลับไปก่อน ข้าต้องการให้คนไปที่นั่น” บัตเลอร์โจวเข้าใจความหมายของคำพูดของเธอทันที แต่ไม่มีเวลาที่จะพูดอะไร จุนเยว่หลานโกรธมาก: “ฉันกำลังพูดกับคุณ คุณแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินฉันเหรอ?” จู่ๆ บัตเลอร์โจวก็มีอาการปวดหัว เขาเกรงว่าหยุนซูและจวินเยว่หลานจะทะเลาะกันอีก จึงไม่สนใจอะไรอีกต่อไป จึงรีบกล่าวอย่างเร่งรีบว่า “ถ้าองค์หญิงยุ่งอยู่ โปรดกลับไปก่อนเถิด ข้ารับใช้ชราผู้นี้จะไม่ไปส่งเจ้า” “ใช่” หยุนซูพยักหน้า ไม่สนใจจุนเยว่หลาน แล้วเดินไปที่ประตู จุนเยว่หลานถูกเพิกเฉยซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอจะทนต่อความอับอายเช่นนี้ได้อย่างไร? ใบหน้าสวยของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินด้วยความโกรธ และเธอชี้นิ้วไปที่เขาอย่างโกรธเคือง “คุณกล้าที่จะจากไปเหรอ? หยุดเธอซะ!” สาวใช้ที่เดินตามเธอไปรีบไปข้างหน้าและยืนตรงหน้าหยุนซู…

นางคังยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางเอาผ้าเช็ดหน้าปิดตาแล้วร้องไห้เสียงแหบพร่า “หรือว่าฉางหยวนก็คิดแบบเดียวกัน เขาคิดว่าเราสามคน แม่ลูก อยู่ในคฤหาสน์แล้วไม่ยอมออกไปไหน เขาจะไม่หยุดจนกว่าจะไล่เราออกไป?” พ่อบ้านโจวพูดอย่างรีบร้อน: “ทำไมท่านหญิงไท่จึงคิดเช่นนั้น เจ้าชายไม่เคยหมายความเช่นนั้น…” “แล้วเธอหมายถึงอะไรล่ะ?” ดวงตาของนางคังแดงก่ำ และเธอชี้ไปที่หยุนซูด้วยความเกลียดชัง พร้อมกัดฟัน “นางเป็นภรรยาหลักของฉางหยวน พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน แล้วความคิดเห็นของนางก็เหมือนกับฉางหยวนไม่ใช่หรือ?! พวกเขาคิดว่าเราเป็นอุปสรรคในวัง ก็ได้ ก็ได้ วันนี้ข้าจะย้ายออกไปอยู่กับเหิงเอ๋อร์และเยว่หลาน และเลิกขัดขวางพวกเขาได้แล้ว!” นางคังพูดอย่างโกรธจัดโดยปิดตาแล้วลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป ถ้าพวกเขาออกไปจริงๆ ไม่ใช่ว่าหยุนซูเป็นคนไล่พวกเขาไปเหรอ? หากข่าวนี้แพร่ออกไป ไม่เพียงแต่ชื่อเสียงของเราจะเสียหายเท่านั้น แต่คนนอกยังจะล้อเลียนพระราชวังเจิ้นเป่ยอีกด้วย บัตเลอร์โจวรีบห้ามเธอไว้…

ไม่ว่ายังไง คุณนายคังก็ยังคงเป็นผู้อาวุโส หากหยุนซูทะเลาะกับเธอ เขาจะต้องเดือดร้อนแน่ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป บัตเลอร์โจวคอยกระพริบตาให้หยุนซู่ลับหลังมาดามคัง จนเหงื่อเริ่มออกที่หน้าผากของเขา “เจ้าหญิง เรื่องนี้มันเรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่หรอก ท่านหญิงแค่ใจร้อน เธอไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรอย่างอื่นเลย ได้โปรดอย่าโกรธเลย ปล่อยไปก่อน…” บัตเลอร์โจวให้คำแนะนำอย่างจริงจัง หยุนซูสะบัดมือออกไปอย่างเย็นชา: “ฉันไม่ใช่คนแรกที่ทำแบบนั้น” นางคังครางด้วยความเจ็บปวด เธอปิดข้อมือของเธอและก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก จ้องมองหยุนซูด้วยความโกรธ บัตเลอร์โจวรีบแนะนำว่า “ท่านหญิง โปรดสงบสติอารมณ์ลงหน่อยเถิด เจ้าหญิงยังสาวและเปี่ยมพลัง และเพิ่งแต่งงานไป พระองค์ควรค่อยๆ เรียนรู้กฎเกณฑ์” คุณนายคังโกรธมาก: “นางไม่เพียงแต่เด็กและอารมณ์ร้อนเท่านั้น เธอยังดูไม่จริงจังกับฉันเลย! เธอยังกล้าต่อยผู้อาวุโสทันทีที่เข้ามาในบ้าน…

ก่อนที่หยุนซูจะทันได้พูดอะไร นางคังก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ทำไมท่านถึงอยากพาเขากลับมา ท่านยังไม่ได้พูดทุกสิ่งที่ท่านต้องการพูดเลยเหรอ?” นางเอามือปิดจมูกแน่นด้วยเล็บสีแดงสด มองดูหยุนซูด้วยสายตาที่วิจารณ์และไม่พอใจ และเก็บความโกรธเอาไว้ “ท่านมาได้ทันเวลาพอดี องค์หญิงชิงอันส่งคำเชิญมาด้วยตนเองเพื่อเชิญพวกเราไปร่วมงานเลี้ยง ข้ากำลังจะส่งคนไปแจ้งท่านพอดี ยังเช้าอยู่เลย กลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และกำจัดกลิ่นตัวเสียก่อน เชิญไปที่คฤหาสน์องค์หญิงชิงอันเพื่อร่วมงานเลี้ยงกับข้าที” คุณนายคังพูดแบบนี้เป็นเรื่องปกติ ราวกับว่าเธอไม่ได้พิจารณาความคิดเห็นของหยุนซูเลย มันฟังดูเหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า หยุนซูไม่พูดอะไรและเดินเข้าไป ทันทีที่เธอเดินเข้ามา กลิ่นยาบนตัวของเธอก็ฉุนมากขึ้น ซึ่งทำให้ดวงตาของนางคังเจ็บ และเธอรีบถอยกลับ หยุนซูไม่ได้ตั้งใจจะยั่วเธอ แต่เอื้อมมือไปหยิบคำเชิญบนโต๊ะ เปิดออกแล้วดู เนื้อหาของคำเชิญนั้นเป็นมาตรฐาน สไตล์ก็วิจิตรงดงาม และขอบก็ตกแต่งด้วยแผ่นฟอยล์สีทอง ทำให้ดูราวกับเป็นราชสำนัก…

ชิวเหอพูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรสักพัก และทำได้เพียงก้มหัวลง “ฉันเข้าใจ.” หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอก็หันไปมองเสิ่นคงชิงอีกครั้ง “ขอบคุณหมอเสิ่นสำหรับยาทา” เสิ่นคงชิงมองดูดวงตาที่จริงจังของเธอ แล้วหน้าแดงด้วยเหตุผลบางอย่าง จากนั้นก็โบกมืออย่างรีบร้อน: “ไม่เป็นไรหรอก แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น” หยุนซูกล่าวว่า “มีกระจกอยู่ในห้อง ไปทายาก่อน แล้วค่อยคุยกันทีหลัง” ชิวเหอต้องการปฏิเสธอย่างไม่ตั้งใจ แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าของหยุนซู เธอจึงกลืนคำพูดนั้นกลับ ตอบด้วยเสียงเบา เดินเข้าไปในบ้าน และทาครีมหน้ากระจก ครีมของ Shen Kongqing มีประสิทธิภาพมาก แม้จะดูบางเบาแต่ให้ความชุ่มชื้น แต่ให้ความรู้สึกเย็นสบายเมื่อทาลงบนใบหน้า และยังช่วยบรรเทาอาการแสบร้อนและแสบร้อนจากรอยฝ่ามือบนใบหน้าอีกด้วย ชิวเหอก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเช่นกัน…

ห้องเต็มไปด้วยกลิ่นยาจีนที่แรง ขมและฝาด และความร้อนระอุก็แผ่ซ่านไปครึ่งหนึ่งของห้อง ทันทีที่ชิวเหอเดินเข้ามา เธอแทบมองไม่เห็นอะไรเลย เธอหยุดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินย่องเข้าไปในห้องด้านใน “เจ้าหญิง.” เธอหยุดอยู่หน้าประตูห้องด้านใน ก้มหน้าลง และไม่กล้ามองไปรอบๆ ห้องด้านในแบ่งออกเป็นสองห้อง คือห้องด้านในและห้องด้านนอก คั่นด้วยฉากกั้นขนาดใหญ่ 12 บาน หมอกและอากาศร้อนลอยมาจากอีกด้านของฉากกั้น หยุนซูดูเหนื่อยเล็กน้อย พอได้ยินเสียงชิวเหอ เขาก็เดินออกมาจากหลังฉาก เธอเพิ่งทำการฝังเข็มให้จุนฉางหยวนเสร็จ และด้วยความช่วยเหลือของเสิ่นคงชิง เธอจึงวางเขาลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ อ่างอาบน้ำถูกวางไว้ด้านหลังฉากกั้น โดยบรรจุของเหลวยาข้นๆ มีกลิ่นฉุนไว้ สูตรยาต้มนี้เขียนโดยหยุนซูเช่นกัน และเสินคงชิงได้ดูแลอย่างใกล้ชิดระหว่างการปรุง เมื่อใช้ร่วมกับการฝังเข็ม จะสามารถยับยั้งสารพิษในร่างกายของจวินฉางหยวนได้ในระดับหนึ่ง…

เมื่อเผชิญกับคำพูดที่รุนแรงของนางคัง ใบหน้าของชิวเหอก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย “ท่านหญิง ตอนนี้เจ้าชายและเจ้าหญิงยุ่งมาก ไม่มีเวลามาพบท่านเลย ถ้าท่านไม่มีอะไรทำ โปรดกลับมาอีกวันนะคะ” คุณหญิงคังมองเธอด้วยความไม่เชื่อ “คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? ฉันบอกให้เธอไปพาหยุนซูออกไปเดี๋ยวนี้!” ชิวเหอยืนอยู่ที่เดิมและพูดอย่างไม่เย่อหยิ่งหรือถ่อมตนว่า “ขออภัยค่ะท่านหญิง เจ้าหญิงไม่ว่างให้แขกในขณะนี้” คุณนายคังขึ้นเสียงอีกครั้ง “ฉันเป็นแขกเหรอ? ฉันเป็นแม่สามีของเธอ! ฉันอยากเจอเธอเดี๋ยวนี้ เรียกเธอมาหาฉันสิ!” ชิวเหอสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม: “ท่านหญิง ข้าบอกท่านแล้วว่าเจ้าหญิงมีเรื่องสำคัญต้องทำ ถ้าท่านไม่มีอะไรทำ โปรดกลับไปเถิด” เมื่อพูดจบ ชิวเหอก็หยุดพูดต่อ เธอโค้งคำนับแล้วเดินเข้าไปในลานบ้าน เหล่าทหารรักษาการณ์ของศาลาหลินหยวนได้รับคำสั่งห้ามให้ใครเข้าไปโดยไม่ได้รับคำสั่งจากจุนฉางหยวนหรือหยุนซู่ ชิวเหอไม่กลัวว่านายหญิงคังจะบังคับเข้ามา “หยุดอยู่ตรงนั้น!”…

มาถึงประตูศาลาหลินหยวนแล้ว ก่อนที่นางคังจะเข้าไปในลานบ้าน เธอถูกทหารยามที่เฝ้าประตูหยุดไว้ นางยกคิ้วขึ้นและถามอย่างโกรธเคือง “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ฉันมีเรื่องจะถามหยวนเอ๋อร์ เจ้ามาหยุดข้าทำไม” องครักษ์มีสีหน้าลำบากใจและกล่าวว่า “ขออภัยด้วย ท่านหญิง เจ้าชายมีภารกิจทางทหารที่ต้องจัดการ และขณะนี้ไม่ว่างให้เข้าพบท่าน โปรดกลับมาอีกวัน” นี่เป็นข้อแก้ตัวเดียวกับที่หลิงเตียนเคยอ้างเมื่อเขามาขอพบจุนฉางหยวนก่อนหน้านี้ ดังนั้นหลิงเตียนจึงไม่รู้สถานการณ์ในศาลาหลินหยวน คุยกับคุณหญิงคังไม่ง่ายเลย “ฉันจะไปพบหยวนเอ๋อแค่ครั้งเดียว พูดไม่กี่คำแล้วก็ไป คงไม่เสียเวลาเขามากนักหรอก เชิญออกไปเถอะ” เหล่าทหารยามหน้าประตูลานไม่ลังเลและโค้งคำนับพร้อมกันพร้อมกล่าวว่า “ท่านหญิง โปรดกลับมาอีกวันหนึ่ง!” คุณนายคังไท: “…” เธอไม่เคยคาดคิดว่าแม้จะมาด้วยตนเองก็จะถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าประตู เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในลานบ้านด้วยซ้ำ นางคังหัวเราะด้วยความโกรธ: “เรื่องทางการทหารสำคัญอะไรที่ทำให้เจ้าชายของคุณไม่ต้องการที่จะพบผู้อาวุโสของเขาเลย? ฉันต้องพบเขาวันนี้”…