Category: Ghost Hand Doctor Concubine: ราชาปีศาจขี้โรคขี้แยขี้งก

หยุนซูขมวดคิ้วและดึงมือของเขาออก: “ฉันพูดมาหลายครั้งแล้วว่า ฉันไม่มีวิธีแก้พิษ” “คุณ…” ดวงตาของซูหมิงชางเบิกกว้างด้วยความโกรธ และมีเลือดแดงวาบในดวงตาของเขา “แต่–“ หยุนซูเปลี่ยนหัวข้อสนทนาและพูดด้วยรอยยิ้มครึ่งๆ กลางๆ “ฉันมีวิธีที่จะรักษาพิษงูเกล็ดดำได้ ขึ้นอยู่กับว่าพ่อจะกล้าใช้มันหรือไม่” ซู่หมิงชางยังไม่ได้พูดอะไรเลย ป้าลี่ใจร้อนอยากช่วยลูกชายจึงถามทันทีว่า “วิธีไหน” “นำกระดาษและปากกามาให้ฉัน” หยุนซูพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แม่บ้านและพี่เลี้ยงเด็กรอบๆ ต่างมองหน้ากัน และไม่มีใครขยับตัว หยุนซู่หัวเราะเยาะและกล่าวว่า “ถ้าฉันเสียเวลา ฉันก็จะไม่เป็นคนที่ต้องตาย” ซู่หมิงชางคำราม “พวกเจ้ายังยืนอยู่นั่นทำไม ไปหยิบกระดาษกับปากกามา!” จากนั้น สาวใช้และพี่เลี้ยงเด็กก็เริ่มเคลื่อนไหวด้วยความตื่นตระหนก และรีบหยิบกระดาษและปากกาออกมาแล้ววางไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ภายใต้การจับตามองของทุกคน…

ใบหน้าที่ซีดเผือดของซู่หมิงชางฉายแววแห่งความเขินอาย: “หยุนซู่ ฉันจะไม่บอกคุณเรื่องนี้ตอนนี้!” “เมื่อกี้พี่สาวสามบอกว่าป้าลี่เป็นพี่คนโตของฉัน และฉันไม่ควรบังคับเธอ” หยุนซู่เยาะเย้ย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก: “ก่อนอื่นเลย ฉันเป็นลูกสาวที่ถูกต้องตามกฎหมายของเจ้าหญิงหยุนเหมี่ยว ซึ่งเป็นสายเลือดเพียงคนเดียวของวังหยุน และป้าหลี่เป็นเพียงสนมของตระกูลซู่ เธอมีคุณสมบัติอะไรถึงจะเป็นผู้อาวุโสของฉันได้? ประการที่สอง ตามกฎของอาณาจักรเทียนเฉิง มีเพียงภรรยาเท่านั้นที่สามารถเรียกว่านางได้ ฉันคิดว่าพ่อของฉันคงเป็นคนทำผิด เขาเรียกนางสนมว่า “ท่านหญิง” ซึ่งทำให้พี่สาวคนที่สามของฉันเข้าใจผิดและมองว่านางสนมเป็นผู้เฒ่า และลืมไปว่าแม่ที่แท้จริงของเธอคือใคร ดังนั้น คุณพ่อ ควรเปลี่ยนวิธีพูดดีกว่า ไม่เช่นนั้นคนอื่นจะคิดว่าพระราชวังหยุนตกอยู่ในมือของนางสนม – เมื่อคำเหล่านี้ถูกเอ่ยขึ้น แม่บ้านและพี่เลี้ยงเด็กทุกคนในห้องก็ตกตะลึง! เจ้าหญิงหยุนเหมี่ยวสิ้นพระชนม์มาหลายปีแล้ว หยุนซู่เป็นสายเลือดเดียวที่เหลืออยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าชายหยุน แต่ในอดีตเธอไม่มีความทะเยอทะยานเพียงพอและไม่สามารถเป็นเจ้านายตัวจริงได้…

ซู่หมิงชางขัดจังหวะอย่างใจร้อน: “ในเมื่อคุณจับมันได้ ก็รีบหยิบมันขึ้นมา แต่อะไรนะ!” พี่เลี้ยงอยากจะพูดบางอย่างแต่ก็หยุดตัวเองไว้และต้องรีบออกไป ไม่นานเธอก็เข้ามาพร้อมกับถืองูพิษสีดำ หยุนซูเห็นสิ่งนี้และขมวดคิ้วเล็กน้อย งูเกล็ดดำตายไปแล้ว หัวและตัวครึ่งหนึ่งถูกทุบจนแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พี่เลี้ยงเดินเข้ามาพร้อมถือหางงูที่ยังมีเลือดไหลอยู่ ดูน่ากลัวมาก มันคืองูตัวที่เธอเคยควบคุมไว้ก่อนหน้านี้ พี่เลี้ยงพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “งูตัวนี้ถูกคนรับใช้ตีอย่างนี้เพราะมันกัดคุณชายน้อยคนที่สอง…” ก่อนที่ซูหมิงชางจะพูดอะไร หมอคังก็ส่ายหัวและพูดว่า “ถุงน้ำดีของงูเกล็ดดำจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อผ่ามันออกทั้งเป็น ถุงน้ำดีของงูที่ตายแล้วไม่มีประโยชน์ มีงูที่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่” พี่เลี้ยงพูดอย่างเก้ๆ กังๆ ว่า “เดิมทีมีงูอยู่สองตัว หลังจากที่เราฆ่าตัวหนึ่งแล้ว อีกตัวหนึ่งก็หายไป เราตกใจมาก จึงโรยขี้เถ้าไว้ในห้อง ฉันกลัวว่า… งูคงกลัวจนหนีไปแล้ว” ซู่หมิงชางพูดด้วยความโกรธ:…

ป้าลี่เกิดความกังวลขึ้นมาอย่างกะทันหัน: “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง…” “แล้วคุณจะคุกเข่าหรือไม่? หยุดพูดไร้สาระแล้วตอบฉันตรงๆ ซะ” หยุนซู่ขัดจังหวะการโต้แย้งของเธออย่างใจร้อนเล็กน้อย “ถ้าคิดว่าชีวิตของลูกไม่สำคัญเท่ากับหน้าตา ก็ออกไปได้แล้ว ไม่มีใครบังคับ!” ป้าลี่อยากจะกรี๊ด หยุนซู่กล่าวว่าไม่มีใครบังคับเธอ ทว่าที่จริงแล้วเธอกลับถูกย่างบนไฟ ถ้าเธอคำนับและขอโทษ เธอก็จะเสียหน้าต่อหน้าคนรับใช้และแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเธอไม่สามารถเอาชนะหยุนซูได้ ถ้าเธอปฏิเสธที่จะก้มหัวให้… มันทำให้ซูหมิงชางรู้สึกว่าการวิงวอนก่อนหน้านี้ของเธอทั้งหมดเป็นเพียงการแสดง และเธอไม่ใช่แม่ที่ดี และไม่เต็มใจที่จะเสียหน้าเพื่อลูกของตัวเองด้วยซ้ำ เลือกซ้ายก็ผิด เลือกขวาก็ผิดเช่นกัน เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ป้าลี่รู้ว่าการอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกและการติดอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกหมายถึงอะไร! หยุนซู่นั่งสบายๆ ข้างเตียง มองดูเธอด้วยสายตาเย็นชาและประชดประชัน เธออยากเห็นว่าป้าคนนี้ซึ่งมักจะถูกมองว่าอ่อนโยนและใจดีจะเลือกทำอะไร ถ้าใครกล้าทำตนเหมือนดอกบัวขาวต่อหน้าเธอ เธอจะปล่อยให้เธอทำตามใจชอบ ใบหน้าซีดเผือดและอ่อนแรงของป้าลี่ไม่มีเลือด ร่างกายของเธอสั่นเทา เหงื่อเย็นไหลอาบขมับ…

หยุนซู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินเช่นนี้: “ตอนนี้พ่อจำได้ว่าเขาเป็นพี่ชายของฉัน? ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ซู่เหยาซู่ถือว่าฉันเป็นน้องสาวจริงๆ หรือไม่?” ในสายตาของคุณหนุ่มน้อยคนที่สองผู้เย่อหยิ่งผู้นี้ มีเพียงป้าหลี่และซู่หยุนโหรวเท่านั้น แล้วเขาจะมองเห็นคนอื่นได้อย่างไร? เขารู้สึกขยะแขยงและดูถูกหยุนซูมากยิ่งขึ้น หยุนซูจำได้อย่างชัดเจนมาก ไม่ถึงสองเดือนหลังจากมารดาผู้ให้กำเนิดของเธอเสียชีวิต ซู่หมิงชางก็พาป้าหลี่และลูกชายของเธอเข้าไปในวัง ในเวลานั้น ซู่เหยาซู่ อายุเพียงเก้าขวบ และเลี้ยงสุนัขดำที่ดุร้ายมากตัวหนึ่ง ตอนนั้นยุนซูยังคงป่วยอยู่ ครั้งหนึ่งเมื่อเธอออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ เธอพบเขาที่กำลังเล่นกับสุนัขสีดำในสวน หยุนซู่ทักทายเขาอย่างเป็นมิตร แต่ซู่เหยาซู่กลับมองเธออย่างชั่วร้ายและสั่งให้สุนัขดำวิ่งเข้าหาเธอและกัดเธอ ก่อนจะไล่หยุนซู่ไปจนถึงสระบัว ก่อนหน้านี้ หยุนซู่ว่ายน้ำไม่เป็น เธอจึงดิ้นรนอย่างเจ็บปวดในน้ำ ขอร้องให้เขาช่วยเธอ ซู่เหยาซู่ยืนอยู่บนชายฝั่ง หัวเราะและขว้างก้อนหินใส่เธอ ที่หน้าผากของยุนซูยังคงมีรอยแผลเป็นจางๆ จากการโดนก้อนหินกระแทกเมื่อครั้งนั้น…

ซู่หมิงชางโกรธมากจนหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน: “เจ้าสัตว์ร้าย!” หยุนซู่หาวและนั่งลงบนเตียงอย่างขี้เกียจ: “ฉันนอนพักอยู่ในห้องมาทั้งคืน เกิดอะไรขึ้น ทำไมพ่อของฉันถึงมาดุฉันกลางดึก?” ทัศนคติของนางเย่อหยิ่งและไม่ใส่ใจจริง ๆ ราวกับว่านางไม่ได้เอาจริงเอาจังกับซู่หมิงชางเลยแม้แต่น้อย และถึงขั้นเพิกเฉยต่อคนรับใช้ที่ก้าวร้าวพวกนั้นอีกด้วย หน้าผากของซู่หมิงชางเต้นระรัวไปด้วยเส้นเลือด: “เจ้าไม่รู้รึไงว่าเจ้าทำอะไรลงไป?!” “ฉันจะรู้ได้ยังไงถ้าคุณไม่บอกฉัน” หยุนซูดูงุนงง “คุณ!” ซู่หมิงชางโกรธจนเกือบจะล้มลง เขากัดฟันแน่นและจ้องมองเธอด้วยสายตาที่แหลมคมราวกับมีด “คุณใช้พิษงูกัดน้องชายของคุณ และทำให้ภรรยาและน้องสาวของคุณตกใจจนเป็นลม คุณมีอะไรจะพูดไหม” หยุนซูรู้สึกประหลาดใจและถามว่า “พี่ชายของฉันมาจากไหน?” แม่ของเธอเป็นผู้ให้กำเนิดเธอเพียงคนเดียว ซู่หมิงชางคำราม “หยุนซู่ พี่ชายคนที่สองของคุณตกอยู่ในอันตรายแล้ว และคุณยังคงแกล้งทำเป็นโง่อยู่!” เมื่อถึงคราวของพี่ชายคนที่สองของเขา หยุนซูก็ตระหนักได้ทันที กลายเป็นลูกชายที่เกิดกับป้าลี่…

คืนนั้น หยุนซู่เผชิญหน้ากับนักฆ่าก่อน จากนั้นจึงต่อสู้กับจุนชางหยวน เขาเหนื่อยล้าและเกือบจะหมดอารมณ์ เธอไม่มีอารมณ์จะอาบน้ำอย่างสบายๆ และเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าไม่พอใจ เธอเช็ดตัวแล้วล้มตัวลงบนเตียง ก่อนจะเผลอหลับไปในเวลาไม่นาน เธอหลับได้อย่างสบายใจ แต่อีกด้านหนึ่งของพระราชวัง ณ ลานฝู่หรง กลับเกิดความโกลาหลวุ่นวาย ป้าหลี่โดนตีด้วยไม้กระดานสามสิบแผ่นและถูกส่งกลับไปที่ลานบ้านด้วยผิวหนังที่ฉีกขาดและเนื้อที่เผยอออกมา สาวใช้ต่างหวาดกลัวจนร้องไห้ ซู่หยุนโหรวและซู่เหยาซู่ก็รีบเข้ามาหาเช่นกัน เมื่อเห็นป้าของเขานอนอยู่บนเตียงโดยมีเลือดเปื้อนครึ่งตัวและดูซีดเซียว คุณชายคนที่สอง ซู่เหยาจู่ก็โกรธจัด: “นังนั่นหยุนซู่! มันกล้าวางแผนร้ายต่อแม่ของฉันได้ยังไง ฉันจะฆ่ามันเดี๋ยวนี้!” ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ดึงดาบของเขาออกมาและไปหาหยุนซูเพื่อชำระความแค้นกับเขา “พี่ชายอย่าใจร้อนสิ!” นางสาวคนที่สาม ซู่ หยุนโหรว รีบหยุดเขาไว้ “ตอนนี้หยุนซู่เป็นเจ้าหญิงแห่งเจิ้นเป่ย…

จุนชางหยวนหัวเราะเบาๆ และส่ายหัว: “นักฆ่าไม่ได้ถูกส่งมาโดยจักรพรรดิ” หยุนซูขมวดคิ้ว จากนั้นก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์: “คุณยอมรับเหรอว่าความสัมพันธ์ของคุณกับจักรพรรดินั้นแย่มากจริงๆ?” จุนชางหยวนกระพริบตา: “ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น” “ไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะยอมรับหรือไม่” หยุนซู่ขมวดจมูก “เนื่องจากจักรพรรดิไม่มีเจตนาดีในการให้การแต่งงาน ถ้าไม่ใช่ฉัน ก็คงจะเป็นคนอื่นเร็วหรือช้า คุณต้องมีใครสักคนมาช่วยคุณครองตำแหน่งเจ้าหญิงเพื่อป้องกันไม่ให้จักรพรรดิแทรกแซงผู้คนเพิ่มเติมรอบตัวคุณ” “มาทำงานร่วมกันเถอะ ฉันช่วยคุณขับสารพิษและขึ้นเป็นเจ้าหญิงได้ ในทางกลับกัน คุณช่วยยืมพลังของพระราชวังเจิ้นเป่ยให้ฉันและช่วยฉันแก้ไขปัญหาในพระราชวังหยุน” ดวงตาของหยุนซู่เป็นประกายและเฉียบคม: “เราแต่ละคนเอาสิ่งที่เราต้องการ จากนั้นจึงหย่าร้างกันเมื่อเรื่องจบลง ไม่มีใครจะส่งผลกระทบต่อใครอีก แล้วจะว่ายังไงล่ะ?” หย่า? ดวงตาของจุนชางหยวนเป็นประกาย และเขาขมวดริมฝีปากในลักษณะที่คลุมเครือ เธอมีความคิดที่ดี พระราชวังหยุนดูสดใสจากภายนอก แต่ภายในกลับรกเรื้อ เธอต้องการทำความสะอาดพระราชวังหยุน…

“อะไรนะ” หยุนซูตกตะลึง ริมฝีปากบางของจุนชางหยวนโค้งขึ้นเล็กน้อย ดวงตาฟีนิกซ์ของเขาควบแน่นด้วยความจริงจัง: “ถ้ามันเป็นการฆ่าตัวตายเพื่อความรัก มันก็เป็นวิธีที่ดีในการตายเช่นกันใช่หรือไม่?” หยุนซูตกตะลึงเมื่อพบว่าเขาจริงจังมากเมื่อเขาพูดเช่นนี้ ไม่ล้อเล่นนะ! “ฝ่าบาทเจ้าชายเจิ้นเป่ย พระองค์ไม่สบายหรือ?” หยุนซูถามอย่างจริงจัง “คุณเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแล้วหรือยัง? ฉันจะไปส่งคุณเอง” จู่ๆ จุนชางหยวนก็หัวเราะ และจับมือเธอไว้ทันที และย้ายปลายลูกศรพิษจากหัวใจไปที่ลำคอของเธอ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์เอียงศีรษะเล็กน้อย เปิดเผยส่วนที่อันตรายถึงชีวิตของเขาให้เธอเห็น ริมฝีปากบางของเขายังมีท่าทีสนใจแฝงอยู่ในรอยยิ้ม: “สาวน้อย หัวใจตายช้าเกินไป นี่คือส่วนที่อันตรายถึงชีวิต” มือของหยุนซูสั่น มันถูกจับด้วยมือใหญ่ของเขาอีกครั้ง กดแน่นไว้ที่ลำคอของเขา ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและเย้ายวน “เล็งและแทงลงไป ฉันจะไม่ขัดขืนเด็ดขาด” “คุณ…”…

ในขณะนั้น ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของชายคนนั้นก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ หน้ากากหลุดออกไป ในพริบตาเดียว ห้องน้ำทั้งหมดก็สว่างขึ้นราวกับไข่มุกที่สว่างไสว ใบหน้าของชายผู้นี้หล่อเหลาและบอบบางเป็นอย่างยิ่ง ผิวของเขาเย็นราวกับน้ำแข็งภายใต้ผมสีดำของเขา และคิ้วของเขายาวและแหลม ดวงตาฟีนิกซ์คู่สวยเรียวเล็กและมีเสน่ห์ที่มีสีเข้ม ขับเน้นให้ริมฝีปากสีแดงบางเซ็กซี่ดูมีชีวิตชีวา ราวกับกำลังยิ้มแย้ม ชวนหลงใหลและชั่วร้าย งดงามยิ่งกว่าสัตว์ประหลาดที่น่าหลงใหลอย่างยิ่งเสียอีก ดวงตาของหยุนซูมีประกายแห่งความประหลาดใจ จากนั้นดวงตาของเขาก็แข็งค้างและเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจอย่างมาก เธอมองเห็นได้ชัดเจนว่าบนผิวหนังของชายผู้นั้น ซึ่งแต่เดิมนั้นไร้ที่ติราวกับน้ำแข็งและหิมะ เมื่อเขาถอดหน้ากากออก ก็มีรอยแดงเข้มปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนกับใยแมงมุม รอยแดงเข้มปรากฏขึ้นที่หางตาและกลายเป็นรอยแตกด่างๆ เพียงชั่วพริบตา ใบหน้าที่งดงามจนน่าทึ่งและสมบูรณ์แบบนี้ก็เต็มไปด้วยรอยแตกร้าว เหมือนกับประติมากรรมอันประณีตที่ถูกทำลาย “นี่คือ…” ดวงตาของหยุนซูหรี่ลง! ดวงตาที่แคบของชายคนนั้นปิดลงเล็กน้อย ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย และเสียงของเขานุ่มนวลและผ่อนคลาย: “คุณกลัวไหม?” หยุนซูไม่ได้พูดอะไร…