นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
มีข่าวลือกันว่าเจ้าชายที่สิบเก้าเป็นคนเย็นชา เย่อหยิ่ง และไม่ชอบผู้หญิง ซ่างเหลียงเยว่จ้องมองหน้าท้องกลมๆ ของเธอ เขาไม่ชอบผู้หญิง แล้วตอนนี้ลูกในท้องของเธอเป็นใครล่ะ
มีข่าวลือกันว่าเจ้าชายลำดับที่สิบเก้ามีใบหน้าเหมือนกับเทพเจ้า และธรณีประตูของพระราชวังก็ถูกเหยียบย่ำลงด้วยการมีอยู่ของเขา ซ่างเหลียงเยว่ ฮ่าๆ ดึงดูดผึ้งและผีเสื้อ!
กล่าวกันว่าลุงที่สิบเก้าได้สร้างความสำเร็จทางการทหารที่ยิ่งใหญ่และเป็นรองเพียงจักรพรรดิในราชอาณาจักรตี้หลินเท่านั้น ซ่างเหลียงเยว่มองดูชายที่กำลังล้างเท้าของนาง “ท่านชาย คนข้างนอกบอกว่าท่านไม่มีใครทัดเทียม แล้วข้าพเจ้าเป็นใคร?”
ตี้หยูหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดเท้าของนางอย่างใจเย็น แล้วเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านคิดอย่างไร?”
“ทำความสะอาดสิ่งนี้ซะ” คำพูดนี้ได้ถูกกล่าวกับฉีสุ่ย ฉีซุ่ยกล่าวทันที “ครับ ฝ่าบาท” ฉีสุยโบกมือ และไม่นานผู้คุมลับก็นำร่างของคนร้ายไปที่ลานบ้าน และรีบทำความสะอาดคราบเลือดในลานบ้านอย่างรวดเร็ว และลบร่องรอยการต่อสู้ทั้งหมดในลานบ้านออกไป เซี่ยงเหลียงเยว่มองไปที่ยามลับที่ถูกจัดการอย่างรวดเร็วในสนาม …
เซี่ยงเหลียงเยว่โยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของตี้หยูและกอดเขาไว้แน่น “ท่านเจ้าคะ เรื่องนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก…” “เยว่เอ๋อร์กลัวแทบตาย…” ขณะที่ซ่างเหลียงเยว่พูด ร่างกายของเธอก็สั่นเทา ราวกับว่าเธอกลัวมาก ตี้หยูถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขน โดยร่างกายของเขาเหยียดตรง โดยไม่ขยับเขยื้อนเลย …
“คุณ—ปุ๊ฟ—!” เลือดสีดำอีกคำหนึ่งก็ถูกคายออกมา ซ่างเหลียงเยว่กรีดร้องและก้าวถอยหลัง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เจ้าชาย โปรดอย่าอาเจียนเลือดอีกเลย เยว่เอ๋อร์กลัว…” ซ่างเหลียงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่น้ำเสียงของเธอสั่นเครือและดวงตาเย็นชาของเธอ เต็มไปด้วยความหนาวเย็น …
สวนที่หรูหรา เซี่ยงเหลียงเยว่ขอให้ชิงเหลียนและซู่ซีหยิบกระดาษและปากกา จากนั้นจึงนั่งบนโต๊ะหินในสนามเพื่อวาดกลไก เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดี มันสวยงามมาก. แต่หลังจากได้รับการรักษาจากเจ้าชายแล้ว มันก็ไม่สวยงามอีกต่อไป โชคดีที่เธอไม่ใช่คนอ่อนไหวและรู้ว่าอะไรสำคัญและอะไรไม่สำคัญ ฉันจึงสงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มวาดกลไก ส่วนเจ้าชายเธอจะไปเกลี้ยกล่อมเขาหลังจากเธอทำงานเสร็จ …
“ฝ่าบาท…” เซี่ยงเหลียงเยว่คว้าแขนเสื้อของตี้หยูและเขย่าเบาๆ แล้วเสียงของเธอก็บางและนุ่มนวลและตกไปในหูของตี้หยู ในที่สุด ตี้หยูก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่ใบหน้าของซ่างเหลียงเยว่ อย่างไรก็ตาม ดวงตาสีดำที่สงบและเย็นชาเหล่านั้นจ้องมองไปที่ใบหน้าของซ่างเหลียงเยว่ ซ่างเหลียงเยว่ตัวแข็งทื่อ ราวกับว่ามีอ่างน้ำแข็งเทลงบนหัวของเธอ ทำให้เธอเย็นยะเยือกถึงกระดูก …
“ฉันเพิ่งออกไป เดาว่าฉันได้ยินอะไรไหม?” “อะไร?” เซี่ยงเหลียงเยว่พาชิงเหลียนและซู่ซีมาด้วยและเดินออกจากศาลาที่สง่างาม เตรียมตัวออกจากบ้านไปหยาหยวน เธอมีเรื่องต้องทำมากมายและไม่มีเวลาเล่นกับหนานฉีหลิง ซางหยุนซ่าง และซางเหลียนหยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ นอกจากนี้เธอไม่จำเป็นต้องเล่นกับพวกมัน เพราะว่าจะมีอะไรน่าสนใจให้ดูเร็วๆ …
ห้องนอนมืดและเงียบสงัด เมื่อไม่มีลมหายใจที่คุ้นเคยและกลิ่นหอมสดชื่น ตี้หยูก็หันหลังกลับ “เจ้าหญิงอยู่ไหน?” ในไม่ช้า ผู้พิทักษ์ลับก็บินไปต่อหน้าจักรพรรดิหยูและคุกเข่าข้างหนึ่ง “เพื่อตอบฝ่าบาท เจ้าหญิงได้เสด็จกลับมายังคฤหาสน์ซ่างซู่แล้ว” ซางชูแมนชั่น… ตี้หยูหรี่ตาลง …
เสียงตบอันดังดังขึ้นในหูของทุกคน คนที่อยู่ในห้องโถงด้านหน้าทุกคนตกตะลึง ยกเว้นซางเหลียงเยว่ นางจ้องดูซ่างเหลียนหยู่ที่กำลังจ้องหนานฉีหลิงด้วยตาที่เบิกกว้างและมุมปากของนางยกขึ้น จะบอกว่านางขี้เหร่เหรอ? พูดแบบนี้โดยไม่ตั้งใจได้หรือเปล่า? โง่จังเลย มือของหนานฉีหลิงสั่นระริกในอากาศ และมีน้ำตาคลอเบ้า เธอเสียใจมาก …
ซ่างเหลียนหยู่มองไปที่ผ้าโปร่งสีขาว ดวงตาของเธอเป็นประกายสดใส ตื่นเต้น ระทึกใจ. ซ่างเหลียงเยว่ คุณทำลายรูปลักษณ์ของฉัน และพระเจ้าก็ทำลายรูปลักษณ์ของคุณเช่นกัน คุณสมควรได้รับมัน! ทว่า ขณะที่มือของเธอกำลังจะสัมผัสผ้าโปร่งสีขาว …
ทันใดนั้น บรรยากาศที่กลมกลืนในโถงด้านหน้าก็หยุดนิ่ง จากนั้นก็แตกร้าวเหมือนน้ำแข็งและหิมะ ไม่มีใครพูดอะไรเลย รอบๆ นั้นเงียบมากจนสามารถได้ยินเสียงลมพัด ผู้จัดการหลิวก้มหัวลงในความเงียบ ฉันไม่กล้าพูดอะไรเลย ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังด้วยซ้ำ มิสไนน์กลับมาแล้ว …
by