นางสนม ของ จักรพรรดิหยู่ซ่างเหลียงเยว่

“ข้าเพิ่งได้ยินจากเซว่เอ๋อร์ว่าลุงของจักรพรรดิไปงานรวมบทกวีของเจ้าหญิงวันนี้เหรอ?” เสว่เอ๋อร์ไม่ได้บอกโดยเฉพาะว่าเกิดอะไรขึ้นวันนี้ แต่เธอสามารถเดาได้คร่าว ๆ จักรพรรดิหยูหยุดและมองดูราชินี “ใช่.” จักรพรรดิขมวดคิ้ว เขายังรู้ด้วยว่าคฤหาสน์มาร์ควิสกำลังจัดการชุมนุมบทกวีในวันนี้ แต่สาวๆที่ไปนั่นล้วนมาจากครอบครัวของทางการทั้งนั้น แล้ว Nineteen จะทำอย่างไรล่ะ? จักรพรรดิทรงมองดูตี้หยู ราชินีรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าไร้ความรู้สึกของตี้หยูและดวงตาฟีนิกซ์ที่มองไม่ทะลุถึงแก่นของเขา แต่เธอยังคงพูดว่า “เซว่เอ๋อร์เพิ่งกลับมาถึงวัง และฉันก็บังเอิญไปพบเธอ ฉันได้ยินเซว่เอ๋อร์พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ดังนั้นฉันจึงอดสงสัยไม่ได้” จักรพรรดิหยูหันกลับมามองราชินีและรอให้เธอพูดต่อ จักรพรรดิก็ขมวดคิ้วและมองไปที่ราชินี ราชินีต้องการจะพูดอะไร? ราชินีมองดูดวงตาอันสงบนิ่งของจักรพรรดิหยู นางรู้สึกกลัว แต่เมื่อนึกถึงรัวร์ นางก็พูดต่อไป “ในฐานะน้องสะใภ้ของจักรพรรดิ ข้าพเจ้าไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ แต่เซว่เอ๋อร์ถูกข้าพเจ้าและพี่ชายของคุณตามใจจนเคยตัว นางดื้อรั้นและร้องไห้เมื่อกลับถึงวังในวันนี้…

เมื่อตี้จิ่วเซว่เห็นราชินี เขาก็รีบโยนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ “แม่…” เขาได้ร้องไห้ในอ้อมแขนของราชินี ราชินีไม่เคยเห็นนางร้องไห้เศร้าขนาดนี้มาก่อน และนางก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันใด “อย่าร้องไห้ เซว่เอ๋อร์ บอกฉันมาว่าใครเป็นคนรังแกคุณ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคนๆ นั้น!” ตี้จิ่วเสว่กล่าวว่า: “มันเป็นพี่ชายของฉัน…” “พี่ชายรังแกเซว่เอ๋อร์…” “วู้วู้…” ราชินีก็ตกตะลึง ลูกขงจื๊อหรอ? รั่วเอ๋อร์รังแกเสว่เอ๋อร์ได้อย่างไร? เขาหลงใหลน้องสาวคนนี้เสมอ มันจะเป็นไปได้ยังไง? ราชินีจ้องมองที่ตี้จิ่วเซว่ คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน “กลับไปที่วังแล้วเล่าให้แม่ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น” เขาพาตี้จิ่วเซว่เข้าไปในวังแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาของเธอ หลังจากที่ตี้จิ่วเซว่ร้องไห้พอแล้ว ราชินีก็พูดว่า “บอกแม่ของคุณให้ชัดเจนหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น” ตี้จิ่วเสว่รู้สึกไม่สบายใจ ไม่สบายใจอย่างยิ่ง เมื่อราชินีถามเช่นนี้…

“เจ้าหญิง นี่มันอะไร?” ตี้จิ่วเซว่กล่าวว่า “เจ้าหญิงพระองค์นี้ต้องการกลับไปสู่พระราชวัง” ตอนนี้ ทันที และทันที! เมื่อเห็นท่าทางวิตกกังวลของนาง องค์หญิงเหลียนรั่วก็ไม่ได้อยู่ต่ออีก เจ้าไม่ได้กลับมาที่วังนานมากแล้ว ราชินีคงจะถามถึงเรื่องนี้ “แล้วฉันจะพาเจ้าหญิงกลับพระราชวัง” หลังจากส่งตี้จิ่วเซว่ไปที่เกี้ยวและเฝ้าดูมันหายไปจากสายตาของเธอ เจ้าหญิงเหลียนรั่วก็กลับไปยังลานด้านใน แต่ทันทีที่เธอมาถึงลานด้านใน หมิงฮวาอิงก็วิ่งเข้าไปถามว่า “แม่ เจ้าหญิงถูกส่งไปแล้วเหรอ?” หลังจากที่หมอไปแล้ว แม่ก็สั่งคนให้ดูแลเจ้าหญิง และบอกให้เธอกลับไปบ้านของตัวเองแล้วไม่ต้องออกมาอีก นางก็รู้ว่าวันนี้นางก่อเรื่อง จึงไม่ได้ขัดขืนและกลับไปอยู่บ้านของตน แต่เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านของตน เธอก็ขอให้มีคนคอยดูสถานะของเจ้าหญิง เมื่อเธอรู้ว่าแม่ของเธอส่งเจ้าหญิงไปแล้ว เธอก็ออกไป เมื่อเห็นเธอวิ่งเข้ามา สีหน้าของเจ้าหญิงเหลียนรั่วก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “ฉันไม่ได้บอกให้คุณอยู่ในสนามเหรอ?”…

รถม้าสั่นสะเทือน และซ่างเหลียงเยว่ไม่ได้สังเกตเห็นและล้มลงไปทางด้านข้าง เธอคว้าบางสิ่งบางอย่างโดยไม่รู้ตัว มีมือยื่นออกมา เอวของเธอรัดแน่น และเธอก็ล้มลงในอ้อมแขนที่คุ้นเคย ซ่างเหลียงเยว่แข็งค้างไป อกที่คุ้นเคย ลมหายใจที่คุ้นเคย คนคุ้นเคย… นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูก Di Yu กอด แต่ความรู้สึกก็แตกต่างกันมาก ฉันรู้สึกสบายใจและเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ เป็นผลให้เธอไม่ตอบสนองใดๆ สักพักหนึ่ง เมื่อเธอล้มลงไปในอ้อมแขนของ Di Yu ตี้หยูลดตาลงและมองไปที่คนในอ้อมแขนของเขา เธอยังคงสวมหมวกสักหลาด ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถมองเห็นหน้าหรือการแสดงออกของเธอได้ และเขาไม่สามารถเดาได้ว่าตอนนี้สีหน้าของเธอเป็นอย่างไร ตี้หยูยกมือขึ้น ปลายนิ้วของเขาแตะบนผ้าโปร่งสีขาวของเธอ และกำลังจะยกมันขึ้น แต่ในขณะนั้น เสียงของฉีสุ่ยดังออกมาจากด้านนอก…

“ถ้าใครต้องการชีวิตคุณ ก็มาหาฉันแล้วขอมัน!” ในทันใดนั้น หัวใจของทุกคนในสนามก็สั่นสะท้าน ลุงที่สิบเก้าโกรธ โกรธมาก! หมิงฮวยอิงสั่นเล็กน้อย และฉีหลานรั่วก็เช่นกัน ขณะนี้ไม่มีใครพ้นจากความหวาดกลัว นี่คือไฟแห่งเทพเจ้าสงครามแห่งทวีปตงชิง ไม่มีใครสามารถต้านทานได้ ยกเว้นซ่างเหลียงเยว่ เธอจ้องมองที่ตี้หยู มองไปที่บุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอผ่านผ้าคลุมสีขาว สูงและตรงเหมือนต้นสนที่แข็งแรง ร่างกายที่แข็งแกร่ง สุดยอด. เธอจ้องมองเขา หัวใจของเธอสั่นเล็กน้อย ไม่กลัว. ไม่กลัว. แต่มีอะไรอีกอย่างหนึ่ง ความรู้สึกแปลกๆที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน ซางเหลียงเยว่ติดตามตี๋หยูออกไป ผู้คนที่เหลืออยู่ในสนามมีเพียงคุณผู้หญิง สาวใช้ และคนรับใช้ที่กำลังคุกเข่าอยู่ ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้น ไม่สามารถขยับได้ ราวกับว่าได้รับการฝังเข็ม…

เมื่อได้ยินเสียง “ใช่” ทุกคนในสนามก็คุกเข่าลงกับพื้น ยกเว้นซ่างเหลียงเยว่ จักรพรรดิหยูเดินเข้าไปในลานบ้าน แต่พอฉันเข้าไปในสนาม ฉันก็เห็นบุคคลสวมชุดสีขาวยืนอยู่ในสนาม เธอผอมและมีเอวที่สามารถจับได้ด้วยมือเดียว เธอสวมชุดสีขาวและหมวกสักหลาดและยืนอย่างสง่างามเหมือนนางฟ้า แต่คนผู้นี้ที่ปกติดูไม่สบาย ตอนนี้กลับกลายเป็นคนเฉยเมยมากขึ้น ฉีสุยที่เดินตามหลังตี้หยูรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังคุกเข่าอยู่ แต่ซ่างเหลียงเยว่กลับยืนอยู่ ทำไมคุณหนูนายเก้าไม่คุกเข่าลงล่ะ? เธอไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังมา? ซ่างเหลียงเยว่จะไม่เห็นได้อย่างไร? เว้นแต่ว่าเธอจะตาบอดหรือหูหนวก แต่เธอกลับปฏิเสธที่จะคุกเข่า เธอไม่คุกเข่าแม้ว่าเธอจะมองเห็นมันก็ตาม จักรพรรดิ์หยูจ้องมองร่างที่ห่างเหินด้วยดวงตาที่ลึกซึ้ง โดยไม่มีความไม่พอใจใดๆ ตี้หยูเดินเข้าไปและหยุดอยู่ตรงหน้าซ่างเหลียงเยว่ ซ่างเหลียงเยว่มองตี้หยูผ่านผ้าคลุมสีขาวและกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฝ่าบาท โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ฝ่าบาทเจ้าหญิงต้องการตัดสินประหารชีวิตเยว่เอ๋อร์ เยว่เอ๋อร์จะไม่คุกเข่าลงตอนนี้” ผู้คนซึ่งกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นและไม่สังเกตเห็นซ่างเหลียงเยว่ ตอนนี้เงยหน้าขึ้นมองซ่างเหลียงเยว่หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด ทันใดนั้นก็มีเสียงหายใจดังในสนามหญ้า…

แต่ในขณะนั้น ก็มีมือมาคว้าแส้ของตี้จิ่วซือไว้ ทำให้ตี้จิ่วซือไม่สามารถขยับได้ ตี้จิ่วเซว่มองไปที่บุคคลที่ถือแส้ของเขาทันที ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น “คุณ…คุณคือ…” ไต้ซีจ้องมองตี่จิ่วเซว่ด้วยความเย็นชา โดยไม่มีการแสดงออกใดๆ ตี้จิ่วเสว่มองดูไดซีและไม่ตอบสนองใดๆ นี่คือคนที่ช่วยเธอไว้ เขาเป็นอาจารย์ของซ่างเหลียงเยว่ด้วย คนที่เธอเคยขอไว้แต่ก็ไม่มา คนนี้… จู่ๆ ตี้จิ่วเสว่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร หากไดซีไม่ได้ช่วยเธอในคืนเทศกาลผี เธอคงจะตายไปแล้ว แต่ว่าแต่ว่าวันนี้… ตี้จิ่วเสว่จ้องมองซ่างเหลียงเยว่ จากนั้นจึงมองไปที่ไดฉีแล้วพูดอย่างโกรธเคือง: “เจ้า ปล่อยไปเถอะ!” หลังจากได้ยินเสียงของ Di Jiuxue ผู้คนที่อยู่ในสนามซึ่งตกตะลึงก็ตอบสนองในที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหมิงเหยาหยิงกล่าวเสียงดังว่า “องค์หญิง คุณหนูเก้าทำสิ่งที่ผิด…

“ห้ามนั่ง!” ร่างของซ่างเหลียงเยว่อยู่ในท่ากึ่งนั่งยองๆ แข็งทื่อ มองไปที่ตี้จิ่วเซว่ที่นั่งอยู่ด้านบน ดวงตาของเขาว่างเปล่าและเขาไม่กล้าที่จะขยับ เธอมีท่าทางเหมือนจะกลัว เสียงตะโกนดังของตี้จิ่วเซว่ทำให้ทุกคนที่อยู่ในสนามหันมามองเธอ แปลกใจมาก. เจ้าหญิงเกิดอะไรขึ้น? ในทางกลับกัน หมิงฮวยอิงกระพริบตาและมีแสงสว่างวาบในดวงตาของเธอ นางได้เตรียมการล่อลุงของจักรพรรดิมาที่นี่แล้ว แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่านางไม่จำเป็นต้องเตรียมการใดๆ อีก ดีมาก. เมื่อหญิงสาวคนอื่นๆ เห็น Di Jiuxue ที่กำลังโกรธและดูเหมือนเขาอยากจะกินใครสักคน พวกเธอก็ก้มหัวลงทันที ดูเหมือนว่าองค์หญิงจะไม่ชอบซ่างเหลียงเยว่มาก ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่แค่เพราะตัวตนเท่านั้น แต่ยังมีอะไรบางอย่างอยู่ด้วย ฉีหลานรั่วก็ก้มหัวลงเช่นกัน แต่มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อย วันนี้ชางหยุนชางไม่มา แต่เธอเชื่อว่าไม่ใช่ว่าเจ้าหญิงไม่ได้เชิญเธอ แต่เป็นเพราะเธอไม่มา…

ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในลานบ้าน ตี้จิ่วเซว่ก็จ้องมองหมิงหยานหยิงอย่างจ้องมองตรงๆ และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ทำไมคุณถึงเชิญซ่างเหลียงเยว่ ลูกสาวของพระสนมมา?” ตี๋จิ่วเสวี่ยเองไม่ชอบซางเหลียงเยว่ แม้ว่าเธอจะทำให้เธอเสียโฉมและพี่ชายของเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่ชอบเขา ฉันไม่ชอบเลย. หมิงฮวาหยิงรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อได้ยินตี้จิ่วเซว่ถามว่า “องค์หญิง ทำไมเราเชิญคุณหนูเก้าไม่ได้?” จริงๆแล้วเธอไม่อยากจะเชิญเขาเลย แต่ใครบอกเธอว่าเธอคือผู้ช่วยชีวิตอาของจักรพรรดิ? จึงไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากต้องเชิญเธอมาเพื่อดึงดูดใจอาของจักรพรรดิ มิฉะนั้นแล้ว เธอซึ่งเป็นลูกสาวของสนมของรัฐมนตรี จะมีคุณสมบัติเข้าฟังการอ่านบทกวีของเธอได้อย่างไร? อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้! เมื่อเห็นความไม่รู้ของหมิง หยานหยิง ตี้จิ่วเซว่ก็เบิกตากว้างและกล่าวว่า “เจ้าไม่รู้หรือว่านางเป็นพระสนมของเจ้าเมืองซ่างซู่?” “นางสนมเช่นเธอจะมีคุณสมบัติเข้าเฝ้าเจ้าหญิงพระองค์นี้ได้อย่างไร” เมื่อได้ยินเช่นนี้ พวกผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างก็แสดงสีหน้าเยาะเย้ย ใช่. สามัญชนต้องมีคุณสมบัติอย่างไรจึงสามารถเข้าร่วมการอ่านบทกวีกับสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินี? นั่นไม่มีสิทธิ์…

“ถอยกลับไป” “ครับท่าน.” ชี่ซุยเหลือบมองตี๋หยูแล้วจากไป แต่ฉันก็สับสนมาก นางสาวลำดับที่เก้าเป็นเพียงลูกสาวของนางสนมของคฤหาสน์ซ่างซู นางสาวลำดับที่เก้าซึ่งไม่มีใครทราบชื่อ แต่ทำไมเธอถึงรู้เรื่องมากมายขนาดนั้น? เขากำลังเรียนศิลปะการต่อสู้, ยา, สร้างอาวุธลับ, ทำหน้ากากหนังมนุษย์ และตอนนี้เขากำลังทำอาหารอยู่ มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงจริงๆ มันเหลือเชื่อมาก แต่ดูเหมือนอาจารย์จะไม่สนใจคุณหนูเก้าเลย ดูเหมือนว่าการที่คุณจิ่วทำแบบนี้จะเป็นเรื่องปกติมาก เขาไม่สามารถคิดออกจริงๆ เมื่อเสียงฝีเท้าค่อยๆ หายไป ตี้หยูก็หยิบตะเกียบขึ้นมาและชิมอาหาร หลังจากจุดธูปแล้ว เขาก็วางตะเกียบลง และหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปาก จากอาหารสี่จานบนโต๊ะ ยกเว้นของหวานสองจาน ฉันไม่ได้กินอาหารอีกสองจานมากนัก เขาไม่ชอบของหวาน จักรพรรดิหยูยืนขึ้นและจากไป ตอนจะออกไปมีเสียงหนึ่งตกลงไปในลานบ้าน “ส่งสเต็กเซียงเซว่ไปที่คฤหาสน์ของเจ้าชายหยูพรุ่งนี้”…