นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
มีข่าวลือกันว่าเจ้าชายที่สิบเก้าเป็นคนเย็นชา เย่อหยิ่ง และไม่ชอบผู้หญิง ซ่างเหลียงเยว่จ้องมองหน้าท้องกลมๆ ของเธอ เขาไม่ชอบผู้หญิง แล้วตอนนี้ลูกในท้องของเธอเป็นใครล่ะ
มีข่าวลือกันว่าเจ้าชายลำดับที่สิบเก้ามีใบหน้าเหมือนกับเทพเจ้า และธรณีประตูของพระราชวังก็ถูกเหยียบย่ำลงด้วยการมีอยู่ของเขา ซ่างเหลียงเยว่ ฮ่าๆ ดึงดูดผึ้งและผีเสื้อ!
กล่าวกันว่าลุงที่สิบเก้าได้สร้างความสำเร็จทางการทหารที่ยิ่งใหญ่และเป็นรองเพียงจักรพรรดิในราชอาณาจักรตี้หลินเท่านั้น ซ่างเหลียงเยว่มองดูชายที่กำลังล้างเท้าของนาง “ท่านชาย คนข้างนอกบอกว่าท่านไม่มีใครทัดเทียม แล้วข้าพเจ้าเป็นใคร?”
ตี้หยูหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดเท้าของนางอย่างใจเย็น แล้วเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านคิดอย่างไร?”
“ท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนแปลง” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่างกงเหวินก็แข็งค้างไป ซ่างเหลียงเยว่ขมวดคิ้ว เขาพูดจามีลักษณะลึกลับและฉันไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร เมื่อกล่าวดังนี้แล้ว พระภิกษุชราก็หลับตาและนับลูกประคำอีกครั้ง มันน่าทึ่งมาก. แต่ในความคิดของซ่างเหลียงเยว่ เขาเป็นเพียงหมอเถื่อนแก่ๆ …
“ใช่ แม้ว่าจักรพรรดิจะพระราชทานอภัยโทษแก่ทั้งประเทศทุกปีในช่วงเทศกาลผี แต่พระองค์ไม่เคยตรัสว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากใครฆ่าใคร แต่ปีนี้พระองค์ตรัสว่าจะเกิดอะไรขึ้น ซึ่งแตกต่างจากปีก่อนๆ มาก” “ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น?” ชายคนนั้นมองไปรอบๆ แล้วเอนตัวเข้าไปใกล้คนที่นั่งข้างๆ เขาแล้วกระซิบว่า …
“พี่สาว พวกเราไปที่วัดตงซาน และเยว่เอ๋อร์ก็สวดมนต์ต่อพระพุทธเจ้าเพื่อความปลอดภัยและสุขภาพของคุณ” ซ่างหยุนซ่าง “…” เส้นเลือดสีฟ้าบนขมับของซ่างหยุนซ่างกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เล็บของเขาจิกลึกเข้าไปในฝ่ามือของเขา ซ่าง—เหลียง—เยว่—! รถม้าได้พร้อมอยู่ด้านนอกคฤหาสน์แล้ว และซ่างหยุนซ่างได้รับความช่วยเหลือขึ้นรถม้าโดยซ่างเหลียงเยว่ …
“เย่ว์เอ๋อร์ วันนี้เป็นเทศกาลผี พ่อได้นัดกับอาจารย์วัดตงซานให้พาไปสวดมนต์ขอพร” ลูกสาวของเขาอ่อนแอเกินไป และเขาต้องการให้เจ้านายคำนวณให้ Yue’er ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้นานเพียงใด ซ่างฉงเหวินลดคิ้วลงและดูมีสติมากขึ้น “ครับ พ่อ” …
ในที่สุดซ่างเหลียงเยว่ก็มองขึ้นมา เพื่อไม่ให้ชิงเหลียนท้อถอย เธอจึงยกคิ้วและมุมปากขึ้นและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันอยากรู้ คุณพูด ส่วนฉันฟัง” ชิงเหลียนมองคิ้วและดวงตาที่งดงามของนาง และรอยยิ้มของนางก็เหมือนกับหิมะที่ละลายครั้งแรก งดงามจนน่าทึ่ง เธอเบิกตากว้างขึ้น …
“คุณหลิว ประเพณีประจำชาติของจักรพรรดิมีความสำคัญมาก แต่คุณไม่ได้สั่งสอนลูกชายของคุณอย่างดี เมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันจะปลดคุณออกจากตำแหน่งวันนี้และส่งคุณไปลี้ภัยที่หลิงหนาน ตระกูลหลิวจะไม่มีวันได้รับอนุญาตให้ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่ในราชสำนักได้อีกหลายชั่วอายุคน!” หลิวชานจื้อล้มลงกับพื้นราวกับว่าเขาไม่มีกระดูก และกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ขอบคุณฝ่าบาท ขอให้จักรพรรดิทรงพระเจริญพระชนม์ชีพ…” …
ยามลับในความมืดเห็นเธอแต่ก็ไม่ได้ตอบสนองใดๆ เธอเดินเข้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับมีดสั้นในมือ แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปได้ ก็มีใบไม้ปลิวมา ใบไม้เคลื่อนไหวเร็วมากและเย็นเหมือนใบมีด นางขยับมือแล้วก็มีเสียงดังกรอบแกรบ มีดสั้นก็หลุดออกจากฝัก และใบไม้ก็แตกเป็นสองท่อนแล้วร่วงลงสู่พื้น และเมื่อใบไม้ร่วงลงสู่พื้น มีดสั้นก็ตกลงสู่ฝักอีกครั้ง …
ซ่างหยุนซ่างตกตะลึง ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้นที่ตกตะลึง แต่ทุกคนก็ตกตะลึงเช่นกัน ยกเว้นซ่างเหลียงเยว่ ซ่างเหลียงเยว่มองซ่างหยุนซ่างและกระซิบว่า “น้องสาว ท่านรู้ดีว่าข้าพเจ้าชื่นชมองค์ชายรัชทายาทเสมอมา ข้าพเจ้าได้ทำเพื่อเยว่เอ๋อร์มากมายขนาดนี้ เยว่เอ๋อร์จะแข่งขันกับข้าพเจ้าเพื่อชิงตัวองค์ชายรัชทายาทได้อย่างไร” “อย่ากังวลเลยน้องสาว …
เซี่ยงเหลียงเยว่คว้ามือของเซี่ยงหยุนเซี่ยงแล้วร้องไห้ด้วยความเศร้าราวกับว่าเซี่ยงหยุนเซี่ยงมีอาการป่วยในระยะสุดท้าย ตี้จิ่วเซว่ขมวดคิ้ว คุณหนูที่สามเพิ่งพูดว่าคุณหนูที่เก้าอ่อนแอและป่วยตลอดทั้งปี เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า? ไม่ใช่คุณหนูนายเก้า แต่เป็นคุณหนูนายสาม? ใบหน้าของซ่างหยุนซ่างดูน่าเกลียดไม่แพ้ซู่หมิน แต่โชคดีที่เธอตอบสนองอย่างรวดเร็วและพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนว่า “พี่สาวคนที่เก้า ไข้รากสาดน้อยของฉันหายแล้ว …
ผู้จัดการหลิวเข้ามาอย่างรวดเร็ว “คุณหนูเก้า” ได้ยินเสียงเร่งด่วนดังขึ้น และผู้จัดการหลิวก็มาหาซ่างเหลียงเยว่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ซ่างเหลียงเยว่เห็นเขาเป็นแบบนี้ ดวงตาของเธอจึงเคลื่อนไหวเล็กน้อย แล้วเธอก็วางหนังสือลง “ผู้จัดการหลิว เกิดอะไรขึ้น?” ดูตกใจมาก …
by