Category: ภรรยาแพทย์ แต่งงานกับสามีที่หยิ่งผยอง

“ใช่” หยาง อนันต์เริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขาพูด มีเพียงสองคนที่เดินออกจากประตูโรงเรียน เมื่อเผชิญหน้ากับเขา ร่างสูงของโมจิงเหยายืนอยู่ที่นั่น รอให้คำอุปมาปรากฏออกมา ทันทีที่หยางอนันเห็นเขา เธอก็ตะคอกอย่างเย็นชา …

แต่เธอมีสอบตอนบ่าย และมันจะง่ายถ้าเธอกินโจ๊กเหลวไปเข้าห้องน้ำคงจะง่ายกว่า เธอจึงสั่งอาหารจานเบาและข้าวมา อย่างไรก็ตาม ยูเซกินอย่างเอร็ดอร่อยและกินอย่างสวยงาม เธอมีความสุขมากที่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ ตรงกันข้าม โมจิงเหยาไม่สามารถกินมันได้ การกินเป็นคำอุปมาของการมีเพศสัมพันธ์น้อยลง หยูเซขมวดคิ้วและพูดว่า …

โมจิงเหยาไม่มีการชง ถ้าเขาไม่กิน มันก็จะไม่เพิ่มสารอาหารใดๆ รู้สึกเหมือนเขาไม่ได้กินอะไรเลยเป็นเวลาอย่างน้อยทั้งวัน ซึ่งถือเป็นเรื่องร้ายแรงที่ต้องคำนึงถึง “ไม่เป็นไร ไปทานอาหารเย็นกับคุณกันเถอะ” เมื่อได้รับการสนับสนุนจาก Yu Se …

นช่วงไม่กี่วันและคืนที่ผ่านมา เพียงเพราะยูเซตื่นขึ้น แผนกศัลยกรรมหัวใจทั้งหมดก็เกือบถูกทำลายโดยโมจิงเหยา ถ้า Yu Se ไม่ต้องการการรักษา และหากพวกเขาไม่ใช่แผนกศัลยกรรมหัวใจที่ดีที่สุดในเมือง T พวกเขาคงไม่สงสัยเลยว่า …

ตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้วและต้องช่วยตัวเอง สิบนาทีต่อมา หยูเซค่อยๆ ลืมตาขึ้น ยกเว้นว่าใบหน้าของเธอซีดเล็กน้อย เธอไม่รู้สึกไม่สบายในร่างกายอีกต่อไป จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและผลักโมจิงเหยาที่กำลังหลับอยู่ “โมจิงเหยา ตื่นได้แล้ว” โมจิงเหยาลืมตาขึ้นทันที …

 การประชุมได้เริ่มขึ้นแล้ว บรรยากาศในที่เกิดเหตุเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว มันเกินจริงบรรยากาศและสนับสนุนให้นักเรียนทุกคนได้เกรดดีๆ และใช้เวลาสองสามวันสุดท้ายของปีสุดท้ายในโรงเรียนมัธยมปลายทำงานหนัก ถึงตาของยูเซที่จะพูด เมื่อเขาได้ยินพิธีกรอ่านชื่อของเขา ยูเซก็ยังคงสับสนเล็กน้อย ตอนนี้ขอเชิญ Yu Se …

แม้แต่การสวมหน้ากากก็ทำให้คนดึงดูดกันแบบนี้ได้ หากหยิบสิ่งนี้ออกไป ฉันไม่รู้ว่ามันจะกระตุ้นให้เกิดดอกพีชได้มากขนาดไหน เธอมั่นใจจริงๆ การประชุมกำลังจะเริ่มต้นขึ้น รองประธานที่เป็นประธานในที่ประชุมได้เดินขึ้นแท่นแล้ว หัวใจของ Yu Se พุ่งไปที่ลำคอของเขา …

 เธอจำได้ว่าเมื่อเธอได้ยินว่าท้องของ Chen Meishu ถูกตัดออก เธอรู้สึกคลุมเครือว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เนื่องจากเธอยังคงโกรธ Chen Meishu และ Yu …

 เธอคุ้นเคยกับสถานที่นี้มากกว่าโมจิงเหยา ท้ายที่สุดแล้ว เธอได้เข้าร่วมการประชุมนักเรียนที่นี่หลายครั้งทุกๆ สามปีในโรงเรียนมัธยม ก่อนอื่น เขาไปหาหัวหน้าทีมเพื่อลงชื่อเข้าใช้ “นี่คือน้องชายของฉัน เธอมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมกับฉัน” หยูเซชี้ไปที่โมจิงเหยาและพูดอย่างใจเย็น เพราะครั้งสุดท้ายที่เธอแนะนำโมจิงเหยาแบบนี้ในมหาวิทยาลัย …

จู ซู พูดสองสามคำอย่างตื่นเต้น และเขาก็ได้ยินเสียงของ ‘แม่’ จริงๆ เมื่อหยูเซมาถึง เขาเห็นจูซูนั่งอยู่ในรถบูกัตติด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ราวกับว่าเขาหยิบของเล่นมามากมาย และมีรอยยิ้มในดวงตาและคิ้วของเขาที่ไม่สามารถปกปิดได้ …