นางสนม ของ จักรพรรดิหยู่ซ่างเหลียงเยว่

แต่ในขณะนั้น ก็มีมือมาคว้าแส้ของตี้จิ่วซือไว้ ทำให้ตี้จิ่วซือไม่สามารถขยับได้ ตี้จิ่วเซว่มองไปที่บุคคลที่ถือแส้ของเขาทันที ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น “คุณ…คุณคือ…” ไต้ซีจ้องมองตี่จิ่วเซว่ด้วยความเย็นชา โดยไม่มีการแสดงออกใดๆ ตี้จิ่วเสว่มองดูไดซีและไม่ตอบสนองใดๆ นี่คือคนที่ช่วยเธอไว้ เขาเป็นอาจารย์ของซ่างเหลียงเยว่ด้วย คนที่เธอเคยขอไว้แต่ก็ไม่มา คนนี้… จู่ๆ ตี้จิ่วเสว่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร หากไดซีไม่ได้ช่วยเธอในคืนเทศกาลผี เธอคงจะตายไปแล้ว แต่ว่าแต่ว่าวันนี้… ตี้จิ่วเสว่จ้องมองซ่างเหลียงเยว่ จากนั้นจึงมองไปที่ไดฉีแล้วพูดอย่างโกรธเคือง: “เจ้า ปล่อยไปเถอะ!” หลังจากได้ยินเสียงของ Di Jiuxue ผู้คนที่อยู่ในสนามซึ่งตกตะลึงก็ตอบสนองในที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหมิงเหยาหยิงกล่าวเสียงดังว่า “องค์หญิง คุณหนูเก้าทำสิ่งที่ผิด…

“ห้ามนั่ง!” ร่างของซ่างเหลียงเยว่อยู่ในท่ากึ่งนั่งยองๆ แข็งทื่อ มองไปที่ตี้จิ่วเซว่ที่นั่งอยู่ด้านบน ดวงตาของเขาว่างเปล่าและเขาไม่กล้าที่จะขยับ เธอมีท่าทางเหมือนจะกลัว เสียงตะโกนดังของตี้จิ่วเซว่ทำให้ทุกคนที่อยู่ในสนามหันมามองเธอ แปลกใจมาก. เจ้าหญิงเกิดอะไรขึ้น? ในทางกลับกัน หมิงฮวยอิงกระพริบตาและมีแสงสว่างวาบในดวงตาของเธอ นางได้เตรียมการล่อลุงของจักรพรรดิมาที่นี่แล้ว แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่านางไม่จำเป็นต้องเตรียมการใดๆ อีก ดีมาก. เมื่อหญิงสาวคนอื่นๆ เห็น Di Jiuxue ที่กำลังโกรธและดูเหมือนเขาอยากจะกินใครสักคน พวกเธอก็ก้มหัวลงทันที ดูเหมือนว่าองค์หญิงจะไม่ชอบซ่างเหลียงเยว่มาก ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่แค่เพราะตัวตนเท่านั้น แต่ยังมีอะไรบางอย่างอยู่ด้วย ฉีหลานรั่วก็ก้มหัวลงเช่นกัน แต่มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อย วันนี้ชางหยุนชางไม่มา แต่เธอเชื่อว่าไม่ใช่ว่าเจ้าหญิงไม่ได้เชิญเธอ แต่เป็นเพราะเธอไม่มา…

ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในลานบ้าน ตี้จิ่วเซว่ก็จ้องมองหมิงหยานหยิงอย่างจ้องมองตรงๆ และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ทำไมคุณถึงเชิญซ่างเหลียงเยว่ ลูกสาวของพระสนมมา?” ตี๋จิ่วเสวี่ยเองไม่ชอบซางเหลียงเยว่ แม้ว่าเธอจะทำให้เธอเสียโฉมและพี่ชายของเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่ชอบเขา ฉันไม่ชอบเลย. หมิงฮวาหยิงรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อได้ยินตี้จิ่วเซว่ถามว่า “องค์หญิง ทำไมเราเชิญคุณหนูเก้าไม่ได้?” จริงๆแล้วเธอไม่อยากจะเชิญเขาเลย แต่ใครบอกเธอว่าเธอคือผู้ช่วยชีวิตอาของจักรพรรดิ? จึงไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากต้องเชิญเธอมาเพื่อดึงดูดใจอาของจักรพรรดิ มิฉะนั้นแล้ว เธอซึ่งเป็นลูกสาวของสนมของรัฐมนตรี จะมีคุณสมบัติเข้าฟังการอ่านบทกวีของเธอได้อย่างไร? อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้! เมื่อเห็นความไม่รู้ของหมิง หยานหยิง ตี้จิ่วเซว่ก็เบิกตากว้างและกล่าวว่า “เจ้าไม่รู้หรือว่านางเป็นพระสนมของเจ้าเมืองซ่างซู่?” “นางสนมเช่นเธอจะมีคุณสมบัติเข้าเฝ้าเจ้าหญิงพระองค์นี้ได้อย่างไร” เมื่อได้ยินเช่นนี้ พวกผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างก็แสดงสีหน้าเยาะเย้ย ใช่. สามัญชนต้องมีคุณสมบัติอย่างไรจึงสามารถเข้าร่วมการอ่านบทกวีกับสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินี? นั่นไม่มีสิทธิ์…

“ถอยกลับไป” “ครับท่าน.” ชี่ซุยเหลือบมองตี๋หยูแล้วจากไป แต่ฉันก็สับสนมาก นางสาวลำดับที่เก้าเป็นเพียงลูกสาวของนางสนมของคฤหาสน์ซ่างซู นางสาวลำดับที่เก้าซึ่งไม่มีใครทราบชื่อ แต่ทำไมเธอถึงรู้เรื่องมากมายขนาดนั้น? เขากำลังเรียนศิลปะการต่อสู้, ยา, สร้างอาวุธลับ, ทำหน้ากากหนังมนุษย์ และตอนนี้เขากำลังทำอาหารอยู่ มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงจริงๆ มันเหลือเชื่อมาก แต่ดูเหมือนอาจารย์จะไม่สนใจคุณหนูเก้าเลย ดูเหมือนว่าการที่คุณจิ่วทำแบบนี้จะเป็นเรื่องปกติมาก เขาไม่สามารถคิดออกจริงๆ เมื่อเสียงฝีเท้าค่อยๆ หายไป ตี้หยูก็หยิบตะเกียบขึ้นมาและชิมอาหาร หลังจากจุดธูปแล้ว เขาก็วางตะเกียบลง และหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปาก จากอาหารสี่จานบนโต๊ะ ยกเว้นของหวานสองจาน ฉันไม่ได้กินอาหารอีกสองจานมากนัก เขาไม่ชอบของหวาน จักรพรรดิหยูยืนขึ้นและจากไป ตอนจะออกไปมีเสียงหนึ่งตกลงไปในลานบ้าน “ส่งสเต็กเซียงเซว่ไปที่คฤหาสน์ของเจ้าชายหยูพรุ่งนี้”…

“ใช่แล้ว ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณลุงสิบเก้า เมื่อคืนเขาให้ยาผมมา และเมื่อผมตื่นขึ้นในตอนเช้า ใบหน้าของผมก็หายเป็นปกติ” “น่าเหลือเชื่อจริงๆ!” ซ่างเหลียงเยว่อุทาน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข ไดซ์ขมวดคิ้ว ยาที่เจ้าชายให้มาเหรอ? ทำไมเธอถึงจำไม่ได้ว่าเจ้าชายมียาที่สามารถเปลี่ยนหน้าตาของใครคนหนึ่งได้อย่างหมดจด? ใบหน้าของ Shang Liangyue ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนแปลงไปไหม? ริ้วรอยบนใบหน้าและผิวซีดเซียวของเขาชัดเจนว่าไม่สามารถกลับคืนได้ แต่เพียงข้ามคืนก็สามารถกู้คืนมาได้ มันเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก แต่ไต้ซีคิดถึงทักษะการแพทย์ของตี้หยูและไม่ได้คิดอะไรมาก ซ่างเหลียงเยว่ล้างตัวเสร็จแล้วจึงไปหาซูซี ชิงเหลียนดูแลซูซีเป็นอย่างดี และเห็นได้ชัดว่าเธอค่อยๆ ฟื้นตัวในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ทันทีที่ซ่างเหลียงเยว่เดินออกจากห้องนอน ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาจากที่ซ่อนต่างๆ ในระยะไกล มีทั้งเสียงหินหล่น กิ่งไม้หัก และใบไม้เสียดสีกัน… ซ่างเหลียงเยว่หยุดและมองดู…

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้ส่งทหารลับไปเฝ้าหยาหยวน หากมีสิ่งผิดปกติใดๆ ให้แจ้งกษัตริย์ทราบ” “ครับท่าน.” จักรพรรดิหยูออกไปแล้ว คฤหาสน์ซ่างซู่ ซางคองเหวินกลับไปอย่างมีความสุข ทันทีที่เขาลงจากรถร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยความยินดี ราวกับว่าลูกสาวของเขาเองได้กลายเป็นราชินี คนรับใช้ในคฤหาสน์ทุกคนสัมผัสได้ถึงความสุขในตัวเขา และอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขา เมื่อเห็นซ่างฉงเหวินยิ้ม เขาก็รู้สึกสับสน นี่คือข่าวดีอะไรที่ทำให้พระอาจารย์มีความสุขมาก? ซ่างฉงเหวินตะโกนออกมา “มีคนมา!” ผู้จัดการหลิวเข้ามาทันที “ผู้เชี่ยวชาญ.” “ไปเตรียมไวน์กับอาหารมาหน่อย วันนี้ฉันอยากดื่มเยอะเลย” “ครับท่าน.” ผู้จัดการหลิวออกไปทันที จู่ๆ ชางฉงเหวินก็นึกถึงบางอย่างได้ และเรียกผู้จัดการหลิวว่า “เดี๋ยวก่อน” ผู้จัดการหลิวหยุดและถามว่า “อาจารย์?” “ไม่ล่ะ…

อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงซู่หมิ ดวงตาฟีนิกซ์ของจักรพรรดิหยูก็หรี่ลง ชีพจรเต้นสม่ำเสมอเหมือนตอนกลางวัน ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย การหายใจสม่ำเสมอไม่มีสิ่งผิดปกติ เธอก็สบายดี ตี่หยูมองเข้าไปในดวงตาของซางเหลียงเยว่ ขนตาหนาของเธอปิดเปลือกตาทั้งสองข้างราวกับว่าเธอกำลังหลับอยู่ แต่เขารู้ว่าเธอไม่ได้หลับ เธอตื่นแล้ว ในทันใดนั้น รัศมีความเย็นรอบตัวเขาก็สงบลง และอุณหภูมิรอบตัวเขาก็กลับคืนสู่ปกติ เมื่อลมหายใจเปลี่ยนไป ความเย็นบนคอของซ่างฉงเหวินที่ถือมีดก็หายไปด้วย ในที่สุดเขาก็สามารถหายใจได้อย่างสบายแล้ว การหายใจไม่ออกเมื่อกี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าจะตายได้ทุกเมื่อ ความรู้สึกนั้นมันแย่มากจริงๆ! ไดซีรู้สึกเหมือนกับซ่างฉงเหวิน แต่เธอสงบกว่าและไม่แสดงมันออกมา ตี้หยูมองไปที่ไต๋ซี “ทำไมนางสาวเก้าถึงเป็นลม?” ไดซีก้มหัวลง และเมื่อเขาได้ยินคำพูดของตี้หยู เขาก็ยิ่งก้มหัวลงอีก แต่ก่อนที่นางจะตอบได้ ซ่างฉงเหวินก็พูดว่า “ฝ่าบาท เป็นความผิดของข้าพเจ้าเอง!”…

“พ่อครับ ผมพูดชัดเจนในวันนั้นแล้วว่า ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว” ซ่างฉงเหวินกล่าวทันทีว่า “เย่เอ๋อร์ พ่อรู้ว่าพ่อทำร้ายเธอมากเกินไป พ่อหวังว่าเธอจะให้โอกาสพ่อได้แก้ตัวจากความผิดพลาดของเขา ไม่มากเกินไป แค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว!” “ตกลง?” น้ำเสียงของซ่างฉงเหวินกลายเป็นสุภาพเรียบร้อย และเขาละทิ้งท่าทีเป็นรัฐมนตรีอย่างสิ้นเชิง ซ่างเหลียงเยว่ส่ายหัว “พ่อ เยว่เอ๋อร์เหนื่อยและไม่อยากคุยแล้ว พ่อ โปรดกลับไปเถอะ เยว่เอ๋อร์ก็ต้องพักผ่อนเหมือนกัน” หลังจากที่ซ่างเหลียงเยว่พูดจบ เธอก็เดินไปที่ลานด้านใน แต่ขณะที่เขากำลังก้าวเดิน ชางฉงเหวินก็พูดขึ้นมาว่า “เยว่เอ๋อร์ ถ้าเธอไม่ให้อภัยพ่อ พ่อจะคุกเข่าเพื่อเธอวันนี้!” ซ่างเหลียงเยว่หยุดกะทันหันด้วยความตกใจอย่างยิ่ง “คุณพ่อ คุณ…” ซ่างฉงเหวินมองดูเธอและพูดอย่างหนักแน่น “พ่อจะคุกเข่าเพื่อคุณเดี๋ยวนี้!”…

คนรับใช้กำลังคุกเข่าอยู่ในสนามหญ้า หลังจากได้ยินสิ่งที่คนรับใช้พูด ใบหน้าของ Qi Lanruo ก็ซีดลง เจ้าชายที่สิบเก้ารู้ว่านางได้ส่งคนมาติดตามซ่างเหลียงเยว่ เขาขู่เธอ ฉีหลานรั่วบิดผ้าเช็ดหน้าในมือของเธอแน่นและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอรู้ว่าเธอไม่ควรปล่อยให้ใครติดตามซ่างเหลียงเยว่ แต่เธอไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น ฉันรับไม่ได้จริงๆ เธออยากจะพบเจ้าชายแต่เธอทำไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เซี่ยงเหลียงเยว่สามารถไปที่คฤหาสน์ของเจ้าชายและพบกับเจ้าชายอย่างเปิดเผยได้ เธออิจฉามากเลย ฉันไม่เต็มใจเลย! เล็บของเธอจิกลึกเข้าไปในเนื้อ และแววตาของ Qi Lanruo ก็เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า สาวใช้สองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง Qi Lanruo รู้สึกสับสนมากเมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ “คุณหนู มีอะไรหรือเปล่า?” มันแค่ตามซ่างเหลียงเยว่ไปจนถึงบ้านพักของเจ้าชายคนที่สิบเก้า ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรมาก…

ซางเหลียงเยว่มองไปที่ตี๋หยู จักรพรรดิหยูกำลังมองดูเธอ ดวงตาฟีนิกซ์ของเขาไม่อาจเข้าใจได้ ซ่างเหลียงเยว่ดึงมือกลับ กัดริมฝีปาก และก้มศีรษะลง “ฝ่าบาท โปรดยกโทษให้ข้าพเจ้าด้วย เยว่เอ๋อร์ไม่รู้เรื่องมารยาท โปรดลงโทษข้าพเจ้าด้วย” เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วเขาก็วางตะเกียบลง เธอไม่ได้กินอาหารทะเลมานานแล้ว และเธอก็ไม่สามารถช่วยลืมได้ว่านี่คือที่ไหน ตี้หยูจ้องมองดูเธอ เธอมีหน้าตาแบบผู้ชายแต่มีท่าทางอ่อนแอ แต่ Di Yu สามารถมองเห็นใบหน้าข้างในได้ผ่านหน้ากากผิวหนังมนุษย์ ฉันตกใจมากจริงๆ “ชอบ?” “อ่า?” ซ่างเหลียงเยว่เงยหน้าขึ้นมองและตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าตี้หยูกำลังถามอะไร จากนั้นก็ก้มหัวลงอีกครั้ง “ฉันชอบนะ ตอนที่ฉันเป็นเด็ก ฉันไม่มีอะไรจะกิน ดังนั้นฉันเลยแอบออกไปจับสิ่งนี้ในแม่น้ำมากิน” “ถึงจะไม่ใหญ่เท่าปูบนโต๊ะของเจ้าชายก็อร่อยเหมือนกัน” ซ่างเหลียงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง…