by “ไม่เต็มใจเหรอ?” หลิงจิ่วเจ๋อยกคิ้วขึ้น
“ใช่ ฉันยินดี!” หวู่เฟยรู้สึกหนาวเย็นในใจและพยักหน้าอย่างรีบร้อน
“อย่าลืมสารภาพความรู้สึกต่อสาธารณะ ถ้าฉันไม่ได้ยินก็ไม่ต้องแตะต้องผู้หญิงอีกต่อไป มุ่งแต่รับใช้ผู้ชายเท่านั้น!” เสียงของหลิงจิ่วเจ๋อเรียบๆ แต่เย็นชาอย่างยิ่ง
หวู่เฟยสั่นไปทั้งตัวและกัดขาทั้งสองข้างเข้าด้วยกันโดยไม่รู้ตัว “ฉันจะไป ฉันจะไปสารภาพ!”
หลิงจิ่วเจ๋อสูงกว่าเขาหนึ่งศีรษะและมองดูเขาด้วยความดูถูก “คุณรู้จักผู้หญิงที่กำลังคุยกับเสิ่นหมิงไหม”
หวู่เฟยส่ายหัวทันที “ฉันไม่รู้จักเขา!”
“ถ้าเจอเธออีกก็อย่าเข้าใกล้เธออีก ถ้าเจอฉันเมื่อไหร่ก็บอกพ่อให้จองสุสานดีๆ ไว้สำหรับคนทั้งครอบครัว!”
ใบหน้าของหวู่เฟยเปลี่ยนเป็นซีดลงทันใด
“ออกไป!”
หวู่เฟยอดทนต่อความเจ็บปวดและเดินออกไป โดยต้องการอยู่ห่างจากหลิงจิ่วเจ๋อทันที เขาคงจะบ้าแน่ที่กล้ายั่วผู้ชายคนนี้!
เมื่อฉันเปิดประตู เจียงเฉินก็ยืนอยู่ข้างนอกพร้อมกับรอยยิ้มหล่อเหลาบนใบหน้าของเขา “เมื่อคุณสารภาพความรู้สึกของคุณในภายหลัง อย่าลืมแสดงความรักออกมา”
ชายคนนั้นยิ้มอย่างชัดเจน แต่หวู่เฟยกลับรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งหนีไป
เจียงเฉินผลักประตูเปิดและเดินเข้าไป เมื่อเห็นหลิงจิ่วเจ๋อกำลังสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณไม่ได้เตรียมตัวจะตั้งครรภ์เหรอ ทำไมคุณถึงสูบบุหรี่อีกแล้ว”
หลิงจิ่วเจ๋อรู้สึกหายใจไม่ออกและไม่รู้ว่าจะบรรเทาอย่างไร เขาสูดบุหรี่เข้าไปสองครั้งแล้วดับบุหรี่ เขาเห็นโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะกาแฟที่หวู่เฟยไม่มีเวลาเอาไป เขาเอื้อมมือไปหยิบมัน แต่ใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็หักมันออกเป็นสองส่วนแล้วโยนมันออกไป
เจียงเฉินถามว่า “ฉันบอกให้คุณฟังอะไรนะ? บันทึกเสียงของเสิ่นหมิงและซู่ซีเหรอ? พวกเขาทำอะไรกันที่ชั้นสาม?”
เมื่อเขามาถึง หลิงจิ่วเจ๋อก็กำลังซักถามหวู่เฟย เขาไม่ได้เข้ามาเพื่อกวนใจเขา แต่เพียงรับฟังแนวคิดทั่วไปเท่านั้น
“ฉันจะฆ่าเขาได้ยังไง?”
หลิงจิ่วเจ๋อพูดด้วยเสียงต่ำ ขณะเอนหลังลงบนโซฟา ปิดตา ใบหน้าของเขาเศร้าหมองและเย็นชา
เซินหมิงช่วยซูซีไว้ และความโปรดปรานนี้เปรียบเสมือนโซ่ตรวนที่ล่ามเขาไว้ ป้องกันไม่ให้เขาทำอะไรกับเขา แม้ว่าเขาจะเกลียดซูซีมากถึงมากที่สุดก็ตาม
สิ่งสำคัญคือซู่ซียังปกป้องเสิ่นหมิงด้วย หากเขาสัมผัสเสิ่นหมิง จะเกิดรอยร้าวระหว่างซู่ซีกับเขา
ไม่คุ้มเลยที่ Xibao จะไม่มีความสุขกับ Shen Ming!
เจียงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “เสิ่นหมิงชอบซู่ซี แต่ซู่ซีคงไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับเขา ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงคบกันมาตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว มีกล้องวงจรปิดอยู่ที่ชั้นสาม ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันจะให้พวกเขาติดกล้องวงจรปิดทั้งหมด”
“ไม่จำเป็น!” หลิงจิ่วเจ๋อเปิดริมฝีปากบางของเขาออกเล็กน้อย โดยที่ดวงตาฟีนิกซ์ของเขาไม่มีข้อสงสัยใดๆ “ซีเป่าของฉันจะไม่ทำแบบนั้น เธอมีแค่ฉันอยู่ในใจของเธอ ฉันยังคงมั่นใจในเรื่องนี้”
การบันทึกของหวู่เฟยได้รับการแก้ไข และเสียงของซู่ซีไม่เคยปรากฏขึ้น เขารู้ว่าซู่ซีไม่ได้มองเสิ่นหมิงอย่างดีแน่นอน
เขาเชื่อซู่ซี แต่เมื่อเขาได้ยินอู่เฟยพูดว่าพวกเขาได้กอดกัน หัวใจของเขาร้อนรุ่มและอวัยวะภายในก็เจ็บปวด เขาอยากจะตัดมือของ Shen Ming ออกทันทีเลย!
“เมื่อคุณไว้ใจซู่ซี คุณก็ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ เป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงอย่างซู่ซีจะมีคนมาจีบอยู่รอบตัวเธอ คุณไม่สามารถทำให้เธอหยุดคุยกับผู้ชายทุกคนได้!” เจียงเฉินหัวเราะ “พิธีเกือบจะจบแล้ว ออกไปซะ!”
“เลขที่!” หลิงจิ่วเจ๋อกล่าวด้วยใบหน้าที่มืดมน
เมื่อเขาเห็นว่าเพื่อนเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าสาวของซู่ซีและเซินหมิงแต่งตัวกันอย่างไร เขาก็โกรธมากจนตับปวด!
“ซู่ซีสวยมากเมื่อวานนี้ คุณจะไม่มองเธออีกแล้วเหรอ?” เจียงเฉินล้อเล่น
หลิงจิ่วเจ๋อจะไม่คิดถึงเธอได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ไม่ได้พบเธอมาหลายวัน เขากลับคิดถึงเธออย่างบ้าคลั่ง!
“ไปกันเถอะ!” เจียงเฉินยกคิ้วขึ้น
จากนั้นหลิงจิ่วเจ๋อก็ยืนขึ้น หยิบเสื้อกันลมสีดำที่แขวนอยู่ข้างๆ เขาขึ้นมา และเดินออกไป
เมื่อพวกเขามาถึงหอประชุมก็ถึงเวลาสวมแหวน ซู่ซีและเสิ่นหมิงหยูหยิบแหวนแล้วสวมให้หยางหยางและลู่หมิงเซิง
มีคนอยู่ใกล้ๆ อุทานว่า “งานเลี้ยงฉลองวิวาห์ของนายลู่และคุณหนูเซิงนั้นสุดยอดมาก พวกเขามีพื้นเพครอบครัวเดียวกันและดูเหมาะสมกันมาก ราวกับเป็นเทพนิยายที่กลายเป็นจริง”
อีกคนถามว่า “ใครคือเพื่อนเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าสาว ทั้งสองคนหน้าตาดีมาก พวกเขาเป็นคนดังหรือเปล่า”
“ไม่มีทางหรอก ดูเหมือนว่าชายที่ดีที่สุดจะเป็นเจ้าชายของตระกูลเสิ่น ส่วนเพื่อนเจ้าสาวก็ไม่รู้จักเขา!”
“สวยจังเลยค่ะ เข้ากันดีจัง!”
ใบหน้าของหลิงจิ่วเจ๋อเริ่มน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ ดูเศร้าหมองจนเหมือนมีน้ำหยดออกมา
เจียงเฉินเม้มริมฝีปากแน่น พยายามไม่หัวเราะ และดึงหลิงจิ่วเจ๋อให้มานั่งที่นั่งแขกผู้มีเกียรติ
หลังจากแลกแหวนและเสิร์ฟชาให้พ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายแล้ว เซิงหยางหยางและลู่หมิงเซิงก็กล่าวสุนทรพจน์ต่อแขกๆ และพิธีแต่งงานก็สิ้นสุดลง
Lu Mingsheng พา Sheng Yangyang ออกจากด้านหลังและไปที่สวนเพื่อถ่ายรูป และงานเลี้ยงแต่งงานก็เริ่มต้นขึ้น
เซินหมิงอุ้มโยวโยวออกจากหอประชุม เจียงเฉินกำลังรออยู่แล้ว เขาจับโยวโยวแล้วยิ้มจาง ๆ “คุณเฉิน!”
เซินหมิงยิ้ม “ฉันได้ยินจากหยางหยางว่าคุณกับชิงหนิงคืนดีกันแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย คุณมีภรรยาและลูกสาวที่ยอดเยี่ยมมากทันทีเลย!”
เจียงเฉินพยักหน้า “ขอบคุณ และขอบคุณคุณเฉินที่ดูแลชิงหนิงและโยวโยวเมื่อเราอยู่ที่ชิคาโก”
“ยินดีค่ะ ฉันก็ชอบยูยูเหมือนกัน!” เซินหมิงจ้องมองยูโหยวด้วยดวงตารูปลูกพีชที่หรี่ลงเล็กน้อย มีเสน่ห์และสะดุดตา
เจียงเฉินยิ้มจางๆ “จิ่วเจ๋อกลับมาแล้ว และงานแต่งงานของเขากับซู่ซีก็เตรียมการไว้แล้ว เมื่อถึงเวลา คุณก็สามารถมาดื่มเครื่องดื่มที่งานแต่งงานได้”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นหมิงจางหายไปเล็กน้อย “ฉันเข้าใจว่าคุณเจียงหมายถึงอะไร แต่ฉันชอบซู่ซีเพราะมันคือความรักของฉัน!”
เจียงเฉินหยู “จิ่วเจ๋อและซู่ซีได้รับใบทะเบียนสมรสแล้ว!”
“แล้วไงล่ะ?” เสิ่นหมิงไม่เห็นด้วย “ฉันคิดว่าทุกคนคงรู้ว่าใบรับรองของพวกเขาได้มาอย่างไร นอกจากนี้ หลิงจิ่วเจ๋อไม่ได้ทำร้ายซิซีเมื่อสองปีก่อนใช่ไหม”
เจียงเฉินยิ้มอย่างอบอุ่น “นั่นเป็นความเข้าใจผิด!”
“ความเข้าใจผิดเกือบทำให้ซิซีต้องเสียชีวิต!” คิ้วและดวงตาของเซินหมิงดูเย็นชาลงเล็กน้อย เขายกมือขึ้นและเม้มมุมปาก การเคลื่อนไหวของเขาสง่างามและสนุกสนาน “อย่ากังวล ตราบใดที่ซิซีมีความสุข ฉันจะไม่ทำอะไรเลย แต่ถ้าหลิงจิ่วเจ๋อกล้าปล่อยให้เธอผิดหวัง ฉันจะไม่ปล่อยเขาไป แม้ว่าฉันจะต้องเสียสละชีวิตก็ตาม!”
เจียงเฉินพูดอย่างใจเย็น “สิ่งที่อาจารย์เฉินกังวลจะไม่เกิดขึ้น!”
“นั่นคงจะดีที่สุด!” เซินหมิงยิ้มและมองยูโหยว “ฉันจะไปหาซีซี เจอกันใหม่!”
ยูยูยูโบกมือให้เขา “ลาก่อน พ่อเซิน!”
หลังจากที่เสิ่นหมิงเดินจากไป เจียงเฉินก็กอดโยวโยวแน่นและพูดเบาๆ “เรียกฉันว่าลุงเสิ่นตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป!”
“ทำไม?” ยูยูถามโดยลืมตากว้าง
“เพราะว่า” เจียงเฉินบีบแก้มนุ่มๆ ของเธอ “คุณสามารถมีพ่อได้เพียงคนเดียวเท่านั้น!”
“แล้วคุณพ่อหลิงล่ะ?” ยูยูถามอย่างเด็กๆ
“เขา…” เจียงเฉินยกคิ้วขึ้น “ช่วงนี้เขาไม่มีความสุขเลย เราควรอยู่ห่างจากเขาไว้!”
–
หยางหยางขว้างลูกบอลและมีผู้คนมากมายมารวมตัวกันรอบ ๆ
ในสวนมีน้ำพุร้อนไหลผ่านและมีอุณหภูมิที่พอเหมาะ หมอกลอยอยู่ระหว่างน้ำจืด เติมความรู้สึกเหมือนอยู่ในเทพนิยาย
ภายใต้แสงแดดตก หยางหยางสวมชุดแต่งงานสีขาวราวกับหิมะ พร้อมใบหน้าที่สดใสและวิจิตรตระการตา เธอหันหลังให้กับฝูงชน ยิ้มอย่างอิสระและมีความสุข ยกมือขึ้นและตะโกนเสียงดัง “ซีเป่าเอ๋อร์ จับมันไว้!”
เธอโยนมือที่จับซู่ซีออกไป เจียงเจียงและคนอื่นๆ รู้ว่าซู่ซีจะเอามันไป ดังนั้นจึงไม่มีใครพยายามคว้ามัน มีเพียงเพื่อนเจ้าสาวชื่อซินเหมิงเท่านั้นที่แกล้งคว้ามัน
ก่อนที่เธอจะรีบออกไป มีคนมาตบหลังเธอ เมื่อเธอหันกลับไปเธอก็เห็นใบหน้าที่งดงามมาก หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ มันเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่หล่อที่สุด
เซินหมิงเม้มริมฝีปากอย่างเย้ายวน “คุณหนู คุณดูคุ้นๆ นะ คุณเคยเห็นฉันที่ไหนไหม?”