by “พวกคุณต้องยืนหยัดด้วยกัน!” ดวงตาของยูยูกลมโตสีเข้ม และน้ำเสียงของเธอก็จริงจัง
“อ๊า!”
เจียงเฉินวางเจ้าชายของเขาไว้บนชั้นสังเกตการณ์ที่สูง และชิงหนิงก็พาเจ้าหญิงขึ้นไปบนนั้น
“เด็กหญิงเก็บดอกไม้” เดินเข้ามาอย่างช้าๆ และพูดกับเจียงเฉินหยูว่า “เจ้าบ่าวต้องจับมือเจ้าสาวไว้”
เจียงเฉินจับมือของชิงหนิงโดยไม่ลังเลและยกขึ้นให้โยวโยวเห็น “โอเคไหม”
“โอเค!” ยูยูยูพยักหน้า จากนั้นก็วางมือของเจ้าชายและเจ้าหญิงบนชั้นชมวิวพร้อมยิ้ม “ตอนนี้คุณสามารถสาบานได้แล้ว!”
“คำสาบานอะไร” ชิงหนิงถาม
ยูยูพูดด้วยน้ำเสียงเด็ก “ด่าเหมือนลุงเลย!”
ชิงหนิงพยายามดิ้นหลุดจากมือของเจียงเฉินและยิ้มจางๆ “มันสายแล้ว โย่วโย่วคุณควรไปนอนได้แล้ว”
ยูยูยูส่ายหัว “งานแต่งงานยังไม่จบเลย อย่าเพิ่งนอนสิ!”
เจียงเฉินจับมือของชิงหนิงไว้แน่น “ลองคิดดูว่ามันเป็นการเติมเต็มความปรารถนาของยู่ยู่ที่จะเป็นเด็กเก็บดอกไม้ มันไม่ใช่เรื่องจริง แล้วคุณจะกลัวอะไรล่ะ”
ชิงหนิงขมวดคิ้ว “หยุดนะ!”
“ใครกำลังยุ่งกับคุณอยู่” เจียงเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันแค่ล่อลวงเด็กอยู่ คุณจริงจังกับมันหรือเปล่า?”
ชิงหนิงตอบทันที “แน่นอนว่าไม่!”
“แล้วทำไมคุณถึงอายล่ะ?”
“ฉัน” ชิงหนิงสำลัก
“ลุง เข้ามาก่อนสิ!” ยูยูยิ้ม “แม่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง แม่เป็นตัวอย่างให้แม่ดู”
“เฮ้ ฉันจะสอนเธอ!”
เจียงเฉินยิ้มอย่างอบอุ่น จับมือชิงหนิง มองดูเจ้าชายและเจ้าหญิงบนปราสาท คิดสักครู่ แล้วพูดช้าๆ
“ฉันเต็มใจที่จะแต่งงานกับเว่ยชิงหนิง ไม่ว่าเธอจะรวยหรือจน แข็งแรงหรือป่วย เด็กหรือแก่ ฉันก็จะดูแลและรักเธอไปตลอดชีวิต”
ชิงหนิงตัวสั่น ฝ่ามือของเธอรู้สึกร้อน และเธอพยายามที่จะดิ้นออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่ชายคนนั้นกลับจับเธอไว้แน่น
เจียงเฉินหันไปมองเธอ ดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรักใคร่ที่ลึกซึ้ง
“ฉันจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอ และจากนี้ไป เราจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ และจะไม่มีวันทิ้งกัน และแก่ไปด้วยกัน”
เสียงของเขาทุ้มและน่าดึงดูด และเมื่อเขาอ่านคำพูดเหล่านี้ออกมา เขาก็รู้สึกตกใจและซาบซึ้งใจ
หัวใจของชิงหนิงเต้นแรง เลือดในร่างกายของเขาสูบฉีดไปที่หัวใจ และเขาก็หายใจลำบาก
ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงที่เจียงเฉินจ้องมองจึงไม่สามารถหนีจากการจับกุมของเขาได้ ทำไมผู้หญิงหลายคนยังคิดถึงเขาหลังจากเลิกกับเขาและไม่อาจห้ามใจตัวเองได้!
เมื่อเขาจ้องมองคุณด้วยความรัก ราวกับว่าโลกทั้งใบอยู่ตรงหน้าคุณ นับจากนั้นเป็นต้นมา มีเพียงดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักของเขาเท่านั้นที่อยู่ในใจคุณ และคุณจะไม่มีวันลืมมัน
ยูยูปรบมือ “ถึงคราวของแม่แล้ว!”
ชิงหนิงลดตาลงเพื่อระงับความคิดที่ปั่นป่วนในใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองยูโยะ ดวงตาอันแจ่มใสของเธออ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรัก “ฉันรักยูโยะไม่ว่าเธอจะรวยหรือจน สุขภาพดีหรือเจ็บป่วย และไม่ว่าเธอจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ ฉันก็จะรักเธอเสมอ!”
เจียงเฉินลดคิ้วลงและยิ้ม พร้อมกับมองไปที่ยู่ยู่ “ฉันก็เหมือนแม่ของฉัน ฉันจะรักยู่ยู่เสมอ”
ยูยูยูขมวดคิ้ว “นี่มันต่างจากสิ่งที่เจ้าสาวพูดเลย”
เจียงเฉินยิ้มเบาๆ “ไม่สำคัญหรอก ฉันจะถือว่าเธอได้บอกฉันไปแล้วว่าฉันควรทำอย่างไรต่อไป”
“แลกแหวน!” ยูยูพูดอย่างตื่นเต้น
ชิงหนิงสงบสติอารมณ์ลงช้าๆ และพูดไม่ออก เธอไม่รู้ว่าโยวโยวมีความจำดีได้อย่างไรถึงได้จดบันทึกขั้นตอนการแต่งงานทั้งหมดไว้
เธอยิ้มและพูดว่า “พวกเราไม่ได้เตรียมแหวนไว้เลย ดังนั้นเราสามารถข้ามขั้นตอนนี้ได้”
“ฉันมีแล้ว!” ยูยูพูดทันที
เธอค้นหาในกล่องของเล่นของเธอและพบแหวนเด็กสองวง เป็นวงแหวนสีเงินที่มีดอกกุหลาบเพชรเม็ดใหญ่ประดับอยู่
ชิงหนิงจำได้ว่านี่รวมอยู่ในของเล่นที่เซิงหยางหยางซื้อให้ครั้งสุดท้ายด้วย
“มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ!” เจียงเฉินอุทานด้วยความประหลาดใจ เขาหยิบแหวนทั้งสองวงขึ้นมาแล้วยิ้ม “มันเล็กเกินไป ฉันจะดัดแปลงมัน”
แหวนเงินเปิดอยู่ เจียงเฉินเหลือบมองที่นิ้วของชิงหนิงและปรับขนาดแหวนให้เหมาะสม
เขาถอดดอกกุหลาบออกจากของเขาเองแล้วเปลี่ยนให้เป็นวงกลมเรียบๆ เพื่อให้พอดีกับนิ้วของเขาด้วย
“นั่นไง!”
“ลุงสุดยอดไปเลย!” ยูยูยิ้มอย่างมีความสุข
“ยื่นมือของคุณออกมา!” เจียงเฉินมองไปที่ชิงหนิง
ชิงหนิงซ่อนมือของเธอไว้ข้างหลังโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดว่า “ไปวางมันบนตัวเจ้าหญิงในปราสาทซะ!”
“คุณคือเจ้าหญิงของฉัน!” เจียงเฉินจ้องมองเธอและพูดเบาๆ เขาเอื้อมแขนออกไปเพื่อจับมือเธอและสวมแหวนที่นิ้วนางของเธอ ดอกกุหลาบเพชรสีชมพูทำให้นิ้วขาวบางของเธอดูเรียวและสวยงามเป็นพิเศษ
เจียงเฉินถือมันไว้ในมือ ดวงตาของเขาดูลึกซึ้งขึ้น “ดูมันสิ!”
ลมหายใจของชิงหนิงถูกหายใจไม่ออก และเขารีบดึงมือออก
ขณะนี้ นอกจากใบหน้าของฉันแล้ว หัวใจของฉันกำลังร้อนรุ่ม และเลือดของฉันก็ดูเหมือนจะกำลังเดือดพล่าน
เจียงเฉินยื่นแหวนให้เธอและพูดว่า “ใส่มันด้วย”
ชิงหนิงเม้มริมฝีปากและไม่ขยับตัว
เจียงเฉินยิ้มและยื่นแหวนให้กับโยวโยว “แม่ขี้อาย โยวโยว ช่วยฉันสวมมันหน่อย”
“เฮ้!” โยวโยวรับมันทันทีแล้วสวมแหวนบนนิ้วกระดูกยาวของเจียงเฉิน
“มันดีจริงๆ” เจียงเฉินมองแหวนของเขาด้วยความรักในดวงตา “แล้วฉันควรทำอย่างไรต่อไป?”
ยูยูยูกลอกตาและคิดสักครู่ “คุณต้องกอดแม่ของคุณ!”
“ไม่มีปัญหา!” เจียงเฉินมองดูชิงหนิงและเหยียดแขนออกไปเพื่อกอดเธอ
ชิงหนิงลุกขึ้นทันทีและกล่าวว่า “ถึงเวลาหยุดเล่นแล้วเข้านอนได้แล้ว”
“ฉันไม่ง่วงเลย!” ตาโตของยูยูกระพริบ
“ถึงเวลาเข้านอนแล้ว ถึงคุณจะไม่ง่วงก็ตาม วันนี้แม่จะอ่านหนังสือภาพเล่มใหม่ให้คุณฟัง โอเคไหม” ชิงหนิงพูดเบาๆ
หลังจากได้ยินเรื่องใหม่ ยูยูก็ตกลงที่จะเข้านอน
ชิงหนิงอุ้มโยวโยวขึ้นมาและมองเจียงเฉินด้วยท่าทีไม่เป็นธรรมชาติ “คุณ…”
“คุณจะไล่ฉันออกไปอีกเหรอ โจวเซิงไปงานสังคมแทนฉันและมารับฉันไม่ได้ตอนนี้” เจียงเฉินยิ้มอย่างสบายๆ และใจเย็น
ชิงหนิงอยากจะพูดว่าเขาไม่มีคนขับรถคนอื่น!
แต่ถ้าเธอบอกเขา เขาคงเปลี่ยนหน้าแน่นอน เธอเลยบอกว่า “ฉันซื้อชุดคลุมอาบน้ำใหม่แล้ว อยู่ในตู้เสื้อผ้าในห้องนอนแขก ไปหยิบมาเองเถอะ”
เมื่อเจียงเฉินได้ยินว่าเธอซื้อเสื้อคลุมอาบน้ำให้เขาจริงๆ รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเขา “อย่านอนนะหลังจากที่ฉันเกลี้ยกล่อมให้เธอนอนแล้ว ยู่ยู่ อย่าลืมมาบอกราตรีสวัสดิ์กับฉันด้วย”
“ใช่” ชิงหนิงตอบอย่างคลุมเครือ ขณะอุ้มโยวโยวไว้และหันตัวไปห้องนอนใหญ่
หลังจากปิดประตูแล้ว ชิงหนิงจึงถอนหายใจยาว
ยูยูยูกอดไหล่ของเธอและพูดว่า “ฉันอยากให้ลุงอ่านหนังสือภาพเล่มใหม่ให้ฉันฟัง”
“ลุงมีงานต้องทำ และลุงก็คอยพบคุณตลอดทั้งวัน คุณลุงพักผ่อนได้หรือเปล่า” ชิงหนิงถามอย่างอดทนและอ่อนโยน
“ใช่แล้ว!” ยูยูยูพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ชิงหนิงเปิดโคมไฟข้างเตียง ปล่อยให้โยวโยวนอนลง พิงหัวเตียง หยิบหนังสือภาพเล่มใหม่ในมือ และเริ่มเล่านิทานให้โยวโยวฟัง
เสียงของเธอนุ่มนวลและผ่อนคลาย เธอพูดคุยกับเธอสักสองสามคำ เธอเริ่มรู้สึกง่วงนอนและรีบหลับตาลง
ชิงหนิงลูบผมของยู่โย่วอย่างอ่อนโยนและพูดช้าๆ แต่จิตใจของเธอสับสนเล็กน้อย ดวงตาของเธอเหลือบไปมองแหวนบนนิ้วของเธอและหยุดชะงัก ร่องรอยของความสุขและความเศร้าโศกปรากฏขึ้นในหัวใจของเธอในเวลาเดียวกัน
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com