by 
เจียงเจียงเดินไปที่ประตูบ้านของฉินจุน ยกมือขึ้นเคาะ ไม่นานนัก เธอก็ได้ยินเสียงตอบรับเบาๆ จากข้างในของชายคนหนึ่ง ทันทีที่ได้ยินเสียง หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรงขึ้น
เจียงเจียงสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาต่างหากที่ชอบเธอ ไม่ใช่เธอต่างหากที่กำลังไล่ตามเขา!
วันนั้นเขาเป็นคนบังคับให้เธอจูบเขา ต่อให้เขาทำผิด แต่มันก็เป็นความผิดของเขา ทำไมเธอถึงรู้สึกประหม่าและหวาดกลัวล่ะ
มันเป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้จริงๆ!
“อย่ากลัว!” เจียงเจียงกระซิบกับตัวเองเพื่อให้สงบสติอารมณ์และแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรสำคัญ
แต่เธอไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว แถมยังมีรอยช้ำใต้ตานิดหน่อย เขาจะสังเกตเห็นอะไรไหมนะ
ถ้าเขากดดันเธอจะว่ายังไง?
เธอบอกว่ามันเป็นของโจวรุ่ยเซิน เขาจะโกรธยิ่งกว่านี้อีกไหม?
เจียงเจียงยังคงลังเลอยู่เมื่อจู่ๆ ประตูห้องทำงานก็เปิดออก ฉินจุนยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองเธอด้วยสายตาไร้อารมณ์ “เธอมายืนทำอะไรตรงนี้? รอให้ฉันเปิดประตูให้งั้นเหรอ?”
เจียงเจียงหน้าซีดเผือดด้วยความโกรธ เธอพูดอย่างหัวเสียว่า “ฉันไม่กล้าหรอก ฉันจะขอให้นายฉินเปิดประตูให้ฉันเองได้ยังไง ฉันไม่ได้มีหน้าตาดีขนาดนั้น”
ฉินจุนกล่าวว่า “เขาดูหน้าตาไม่ค่อยดีนัก แต่เขามีอารมณ์ฉุนเฉียวมาก!”
เจียงเจียงจ้องมองเขาอย่างจ้องมอง
ฉินจุนหันหลังแล้วเดินเข้าไปในสำนักงาน “ปิดประตู!”
เจียงเจียงเดินตามเขาเข้าไปแล้วปิดประตู บางทีอาจเป็นเพราะการทะเลาะกันครั้งก่อนของพวกเขาทำให้บรรยากาศเสีย เธอจึงรู้สึกกังวลน้อยลง ทว่าเธอยังไม่กล้าสบตาเขา “คุณอยากคุยอะไรกับฉันคะ”
ฉินจุนนั่งลงที่โต๊ะทำงาน พูดอย่างใจเย็นว่า “ป้าเจียงขอให้ฉันเอาของบางอย่างมาให้ คืนนี้มาเอาที่บ้านฉันสิ!”
“แม่เอาอะไรมาให้คะ” เจียงเจียงถัวถามด้วยความสงสัย เธอไม่เคยได้ยินแม่พูดแบบนี้มาก่อน!
“คุณจะรู้เองเมื่อคุณได้เห็นมันด้วยตัวเอง”
“ทำไมคุณไม่เอามาให้ฉันล่ะ?”
ฉินจุนเงยหน้ามองเธอ “เธอยังอยากให้ฉันปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิมอีกเหรอ? เธอไม่อยากเป็นแฟนฉันหรอก แต่เธอก็ยังอยากได้รับพรจากแฟนฉันอยู่ดี เธอฝันไปรึเปล่า?”
เจียงเจียงตกตะลึงไปชั่วขณะ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเธอขบฟันและพูดว่า “คุณหมายความว่า ถ้าฉันไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับคุณ เราก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้งั้นเหรอ?”
“ใช่!” ฉินจุนมองเธออย่างระมัดระวัง “เจียงเจียง อย่าโลภมากนักสิ เธอต้องการจะมองข้ามความรักที่ฉันมีให้ และไม่สนใจความรู้สึกของฉัน ไม่มีเรื่องแบบนี้ในโลกหรอก!”
ใบหน้าแดงก่ำของเจียงเจียงค่อยๆ ซีดลง ราวกับมีหลุมถูกขุดไว้ในใจ เย็นชาและเจ็บปวด “คุณพูดถูก ฉันโลภมากเกินไป ฉันขอโทษ ต่อไปนี้เราเป็นทั้งเจ้านายและลูกน้อง เป็นคนแปลกหน้า และจะไม่มีวันเป็นเพื่อนกันอีกต่อไป!”
หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็หันหลังแล้วเดินออกไป
ฉินจุนเดินตามเธอไป ปิดประตูดังปัง แล้วมองเธออย่างเย็นชา “งั้นเธอก็ไม่อยากมีความสัมพันธ์หลายสิบปีอีกแล้วสินะ ตั้งแต่วันนี้ไป เธอเลิกยุ่งกับฉันแล้วใช่มั้ย”
เจียงเจียงเงยหน้ามองเขาด้วยความโกรธ น้ำตาคลอเบ้า “ปล่อยฉันออกไป!”
ดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ “อธิบายตัวเองก่อนจะจากไป!”
เจียงเจียงเอื้อมมือออกไปผลักเขาอย่างแรง “ถ้าเราไม่อยากเป็นเพื่อนกัน ก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้ ใครสนกัน? หลีกทางให้ฉันหน่อยสิ วันนี้ฉันจะลาออกแล้ว ไม่อยากเจอหน้าเธออีก!”
ฉินจุนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เขาคว้ามือเธอไว้แล้วดึงเข้ามากอด เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่กลั้นไว้ “ทำไมเธอไม่แทงหัวใจฉันด้วยมีด แล้วทรมานฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า!”
น้ำตาของเจียงเจียงเอ่อคลอและเธอต่อสู้ดิ้นรนอย่างหนัก
“คุณเป็นคนบอกว่าเราไม่อยากเป็นเพื่อนกันอีกแล้ว!”
“ถ้าฉันไม่ใช่แฟนเธอ ฉันก็ไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ? เธอเข้ามาหาฉันด้วยจุดประสงค์อะไรตั้งแต่แรกเลยเหรอ?”
“ฉันปฏิบัติกับคุณเหมือนลูกสาวของฉันเอง ดังนั้นคุณคงรู้ว่าฉันหวงแหนความสัมพันธ์ระหว่างเรามากแค่ไหน!”
เดิมที Qin Jun รู้สึกเสียใจมาก แต่หลังจากได้ยินคำพูดสุดท้ายของนาง เขาก็หัวเราะออกมาด้วยความโกรธทันที
ยิ้มเศร้าจนทำอะไรไม่ได้!
เขาจะทำอะไรกับเธอได้?
เขาโอบกอดเธอแน่น ตบไหล่เธอเบาๆ แล้วพูดเสียงเบาลงเพื่อปลอบใจ “อย่าร้องไห้สิ ฉันแค่ล้อเล่นนะ ฉันคิดว่าถ้าฉันผลักเธออีกหน่อย เธอคงลังเล เพราะเธอไม่อาจทิ้งฉันไปได้ ฉันไม่ได้คิดว่าเธอจะจากไปโดยไม่คิดอะไร โดยไม่แสดงหน้าใดๆ กับฉันเลย”
เจียงเจียงตกตะลึง ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่สองสามครั้งและไม่พูดอะไร
“ฉันจะไม่บังคับเธอ ฉันจะให้เวลาเธอคิดดู ไม่ว่าคุณจะตกลงคบกับฉันหรือไม่ก็ตาม เธอคือแก้วตาดวงใจของฉัน ฉันจะเมินเธอได้อย่างไร”
น้ำตาของเจียงเจียงเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง และเธอก็สะอื้นไห้ “อย่าพูดแบบนั้นสิ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก!”
“แค่รู้สึกผิด ไม่ได้รู้สึกสะเทือนใจใช่ไหม” ชายคนนั้นถาม
เจียงเจียงกล่าวว่า “ความรักอันซาบซึ้งนี้คือสิ่งที่คุณต้องการหรือไม่?”
ฉินจุนขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ไม่”
“เพราะฉะนั้น ฉันจึงไม่สามารถอยู่กับคุณได้เพียงเพราะฉันรู้สึกซาบซึ้งใจ” เจียงเจียงสะอื้น “คุณไม่เข้าใจเหรอ?”
หัวใจของ Qin Jun เจ็บปวดมากขึ้น และเขาพยักหน้าเบาๆ “ฉันขอโทษจริงๆ!”
เจียงเจียงซุกตัวลงในอ้อมแขนของเขา สะอื้นไห้อยู่หลายหน เมื่อเธอลุกขึ้นยืน เธอก็เช็ดน้ำตาบนเสื้อของเขา เมื่อมองดูหน้าอกที่เปียกชื้นของเขา เธออดหัวเราะไม่ได้
ฉินจุนมองลงมาและเยาะเย้ย “คุณต้องการให้ทุกคนในสตูดิโอรู้ไหมว่าคุณร้องไห้ในอ้อมแขนของฉัน?”
ใบหน้าของเจียงเจียงแดงก่ำด้วยความเขินอาย “งั้นก็อย่าเพิ่งออกไปสิ!”
ฉินจุนจ้องมองดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาของนาง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ เขาประคองใบหน้านางไว้ในฝ่ามือ และใช้นิ้วลูบไล้ดวงตานาง ขนตายาวของเจียงเจียงสั่นไหวและร่วงลงทันที
ขนตาของเธอปัดไปตามปลายนิ้วของเขา เหมือนกับพายุเฮอริเคนที่พัดไปมาบนหน้าอกของเขา ทิ้งความยุ่งเหยิงไว้ทุกที่ที่ผ่านไป
แววตาที่เชื่อฟังและดวงตาสีแดงก่ำของเธอทำให้หัวใจของฉินจุนละลาย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ริมฝีปากของเธอ เมื่อนึกถึงความรู้สึกที่ได้อมมันไว้ในปากในวันนั้น ลำคอของเขาก็เริ่มสั่นระริก และเขาอยากจะจูบเธออีกครั้ง
อย่างแย่ที่สุด คุณกลับต้องปลอบใจเธอหลังจากที่เธอได้ร้องไห้!
แต่เขาก็ไม่กล้าบังคับเธออีกต่อไป ชั่วขณะหนึ่ง ฉินจุนวางมือลงแล้วก้าวถอยหลัง “ไปทำงานเถอะ อย่าคิดมาก”
“ใช่” เจียงเจียงตอบพร้อมกับก้มหน้า เปิดประตูแล้วเดินออกไป
“อย่าลืมกลับบ้านกับฉันเพื่อไปเอาของตอนเย็นนะ” ฉินจุนมองไปที่เธอแล้วเตือนเธออีกครั้ง
“โอ้!”
เจียงเจียงยังไม่กล้าที่จะมองดูเขาและรีบหนีไป
เธอไม่ได้กลับไปที่สำนักงานของเธอ แต่ไปเข้าห้องน้ำก่อน ล้างหน้าด้วยน้ำ และมองดูตัวเองในกระจกด้วยความรู้สึกเศร้าโศกอย่างอธิบายไม่ถูก
ที่จริงแล้ว ฉินจุนพูดถูก เธอไม่ควรมองข้ามความรักของเขา เธอไม่อาจตกลงกับเขาได้ แต่เธอก็ไม่เต็มใจที่จะละทิ้งความสัมพันธ์ที่ผ่านมานานหลายปี นี่คือเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เธอพลิกตัวไปมา
เธอไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร
ฉันเช็ดหน้าให้สะอาด หวีผม และพบว่าผมของฉันยาวไปนิดหน่อย
เธอเคยไว้ผมสั้นเพราะโจวรุ่ยเซินชอบผู้หญิงผมสั้น และค่อยๆ กลายเป็นนิสัยไปในที่สุด ตอนนี้ผมของเธอยาวขึ้นแล้ว เธอไม่อยากตัดผมอีกต่อไป
เมื่อกลับมาถึงออฟฟิศ ผู้ช่วยถังถังก็เข้ามาพร้อมรอยยิ้มว่า “ซูซีออกไปก่อน มีธุระอะไรนิดหน่อย ขอคุยด้วยหน่อย”
เจียงเจียงพยักหน้า “ฉันเข้าใจ!”
ทันใดนั้นก็มีโทรศัพท์เข้ามาจากแผนกต้อนรับ “ผู้อำนวยการครับ มีแขกต้องการพบคุณครับ เขาบอกว่าโทรมานัดคุณเมื่อวาน คุณอยากพบเขาตอนนี้เลยไหมครับ”
เจียงเจียงจำได้ว่าเมื่อวานนี้เธอได้รับโทรศัพท์แปลกๆ บอกว่าคนๆ นั้นมาหาเธอเพราะชื่อเสียงของเธอ และอยากขอให้เธอออกแบบแหวนหมั้น เจียงเจียงจึงขอให้คนๆ นั้นมาที่สตูดิโอเพื่อพูดคุยในวันนี้
เจียงเจียงทำให้เธอสงบลงทันทีและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “บอกให้เธอรอฉันที่ห้องรับแขก ฉันจะไปเร็วๆ นี้”
“ชิบหายแล้ว!” เจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับตอบกลับ
เจียงเจียงวางของในมือลงแล้วเดินตรงไปยังห้องรับแขก เมื่อเขาเข้าไปในห้องรับแขก เขาก็ตกตะลึงเมื่อเห็นคนนั่งอยู่ตรงนั้น