Month: August 2025

เมื่อได้ยินว่าเฉินฉินมาถึง หยุนหลิงก็รีบลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อต้อนรับแขก ไม่นานนัก เฉินฉินในชุดสีดอกบัวก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเธอ หลังจากเปลี่ยนจากชุดอันสง่างามและสง่างามขององค์หญิงเซียน เฉินฉินจึงสวมกระโปรงผ้าและกิ๊บฟาง เธอไม่รู้สึกหนักอึ้งอีกต่อไป แต่กลับมีความเรียบง่ายและสงบสุขกลับคืนสู่ธรรมชาติ หยุนหลิงยิ้มอย่างตื่นเต้นและกล่าวว่า “อาฉิน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ทำไมวันนี้ถึงมีเวลามาเยี่ยมฉันล่ะ?” นางกับเสิ่นฉินไม่ได้เจอกันมานานกว่าสองเดือนแล้ว นับตั้งแต่คฤหาสน์องค์ชายเซียนถูกบุกโจมตี เสิ่นฉินก็ย้ายไปพักฟื้นที่ลานบ้านอันเงียบสงบ ในช่วงพักฟื้นนี้ เฉินฉินแทบจะไม่ได้พบปะผู้คนภายนอกเลย หยุนหลิงรู้ว่าเธอต้องการเวลาส่วนตัวที่เงียบสงบ เธอจึงไม่ได้รบกวนเธอ เฉินฉินนั่งลงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่า คุณไม่ต้องรบกวนผู้จัดการเฉียวให้ส่งของมาให้ฉันอีกแล้ว ฉันหางานข้างนอกทำเพื่อหาเลี้ยงชีพได้แล้ว” ความมั่งคั่งของตระกูล Shen แทบจะหมดไป และเธออยู่คนเดียวเมื่อเธอออกจากคฤหาสน์ของเจ้าชาย Xian โดยไม่ทิ้งสิ่งของใดๆ ที่มีความทรงจำในอดีตไว้เบื้องหลัง…

“คุณหนูครับ อาจารย์ไดซ์ไปตรวจดูแล้ว น้ำร้อนจะมาถึงเร็วๆ นี้ครับ” ซ่างเหลียงเยว่มองดูร่างกายเปียกๆ ของชิงเหลียนแล้วพูดว่า “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” แล้วเธอก็หันไปหาซูซี่ที่กำลังเช็ดผมของเธออยู่ตลอดเวลา แล้วพูดว่า “ซูซี่ ไปด้วยนะ รีบเปลี่ยนชุดเร็วเข้า” เธอรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าพวกเขาทั้งคู่สบายดี แต่สมัยนี้การเป็นหวัดกลายเป็นเรื่องง่าย ใบหน้าของซ่างเหลียงเยว่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินจากความหนาวเย็น แต่เธอยังคงจำสิ่งเหล่านี้ได้ น้ำตาของชิงเหลียนและซู่ซีเริ่มเอ่อคลอในดวงตาของพวกเขา “คุณหนู ฉันขอโทษที่เป็นภาระของคุณ!” ทั้งสองคนคุกเข่าลงบนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม หญิงสาวถูกสังหาร และพวกเขาควรจะปกป้องเธอ แต่สุดท้ายแล้ว หญิงสาวก็ต้องปกป้องพวกเขา พวกมันไร้ประโยชน์จริงๆ! เมื่อมองดูเด็กหญิงสองคนที่ร้องไห้ออกมา ซ่างเหลียงเยว่ก็ยิ้ม “ถ้าคุณไป คุณจะเป็นภาระของฉันจริงๆ”…

บนทะเลสีคราม สัตว์ตัวนี้ยืนอยู่บนผืนน้ำ เท้าของมันมีกรงเล็บฟีนิกซ์ ลำตัวมีปีกสีเขียวคู่หนึ่ง และเบื้องหลังมีขนสีเขียว อาจกล่าวได้ว่าร่างกายของเขาเหมือนฟีนิกซ์ทั้งตัว แต่ใบหน้าของเขากลับเป็นจิ้งจอก เขาเงยคางจิ้งจอกขึ้นและพูดกับทะเลว่า “หลานลี่ เจ้าเป็นสีน้ำเงิน ส่วนข้าเป็นสีเขียว เราถูกกำหนดมาให้คู่กัน” เขากล่าวด้วยความภาคภูมิใจอย่างยิ่งว่า Lan Li ที่เขากล่าวถึงควรเป็นของเขา แต่เมื่อเขาพูดจบ ทะเลที่สงบก็กลับปั่นป่วนขึ้นมาทันที และเขาไม่สามารถยืนต่อไปได้อีก แต่ทันทีที่เขากางปีกสีเขียวของเขา เขาก็บินสูงขึ้นไปในท้องฟ้า พร้อมหัวเราะอย่างสนุกสนาน “ในที่สุดคุณก็ปรากฏตัว” เพราะคำพูดของเขา น้ำจำนวนมหาศาลจึงก่อตัวขึ้นบนผิวน้ำทะเลและตกลงมาบนตัวสัตว์ตัวนั้น เขาไม่หลบ แต่ปล่อยให้สายน้ำตกลงมาใส่เขา แล้วเขาก็ล้มลง ขณะที่เขาล้มลง เขากล่าวว่า…

นักฆ่าล้มลงกับพื้น ขณะที่นักฆ่าล้มลงกับพื้น นักฆ่าคนอื่นๆ ก็มองไปที่ซ่างเหลียงเยว่ ซ่างเหลียงเยว่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ถือดาบยาวไว้ในมือ เธอมองพวกเขาแล้วยิ้ม แต่ไม่ว่าจะมองรอยยิ้มนี้ยังไงก็น่ากลัว “เอาล่ะ มาตัดสินใจกันเร็วๆ ดีกว่า” มุมปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย และในวินาทีถัดมา มือที่ถือดาบยาวก็หันกลับมา และดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความดุร้ายทันที เสียงแตก—— สายฟ้าฟาดลงมา ส่องไปที่ใบหน้าของซ่างเหลียงเยว่ น่ากลัวราวกับซูร่าจากนรก นักฆ่าตกใจกลัวเมื่อเห็นซ่างเหลียงเยว่เป็นแบบนี้ พวกเขาคิดว่าพวกเขาอาจฆ่าคนผิด เพราะน้องเก้าตัวจริงไม่เป็นแบบนี้แน่นอน แต่ไม่ว่าจะเป็นจริงหรือไม่ก็ไม่มีทางออกแล้ว นักฆ่ายกดาบขึ้นและพุ่งเข้าหาซ่างเหลียงเยว่ เสียงดังกราว– ปลายมีดกระทบกัน ทำให้เกิดเสียงดังกรอบแกรบ ซ่างเหลียงเยว่ยืนอยู่ท่ามกลางเหล่านักฆ่า กระโปรงสีขาวของเธอพลิ้วไหวราวกับกำลังเต้นรำ ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก…

เสว่หยูถงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อเห็นซือเหิงคุยกับเธอ “คุณเจียงน่ารักจัง ฉันถามเธอว่ามีแฟนหรือยัง เธอบอกว่า ‘เธออายุ 18 แล้ว ทำไมจะไม่มีแฟนได้ล่ะ’ เธอนี่ช่างเป็นคนชอบเล่นตลกจริงๆ!” รอยยิ้มของซือเฮงจางหายไป หนึ่งศตวรรษผ่านไปแล้วงั้นหรือ? “เธอชอบพูดตลก!” เธอคือคนที่พร้อมจะทุบหลังคาบ้านคุณถ้าคุณไม่สั่งสอนเธอ! ซือเหิงกล่าวว่า “คุณหนูเสว่ ไปหาพ่อของคุณเถอะ ฉันมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ ดังนั้นฉันจะอยู่กับคุณ!” เสว่หยูถงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก่อนที่เธอจะหาข้ออ้างในการสนทนา ชายคนนั้นก็หันหลังและจากไปแล้ว เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาเป็นผู้ชายที่โดดเด่นมาก แต่เขาไม่รู้ว่าแฟนตัวเองหน้าตาเป็นยังไง? – ซูซียังคงวิดีโอแชทกับคุณฉินอยู่ที่นี่ คุณฉินเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ผมส่งวิดีโอให้เขาแล้ว แต่เขาไม่ตอบกลับ เขามีความสุขจนเสียสติไปแล้วหรือไง”…

ใบหน้าของเจียงทูนหนานแดงก่ำ และเขาหันหน้าไปทางอื่นทันที โดยแสร้งทำเป็นอ่านหนังสืออย่างจริงจัง หัวใจของเธอเต้นแรงเหมือนกลอง ไม่รู้ว่าฉีเหว่ยแอบมองเขาหรือเข้ามาในห้องของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต เธอจ้องมองไปที่หนังสือขณะฟังชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ จากห้องด้านใน ซือเหิงเดินนำหน้าเธอ แขนที่แข็งแรงพยุงพนักพิงเก้าอี้ไม้แกะสลักไว้ แสงไฟส่องมาทางด้านหลัง เขาโน้มตัวลงมองเธอ “มองไปทางไหน” ดวงตาของชายผู้นั้นมืดมิดราวกับจะดูดกลืนผู้คนให้หลุดออกจากวังวนในดวงตาได้ ไหล่กว้างของเขาระยิบระยับด้วยแสงยามเช้า อบอวลไปด้วยกลิ่นฮอร์โมนที่ทำให้หัวใจเต้นแรง เจียงทูน่านไม่มีความต้านทานต่อเขาเลย เธอจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่น่าหลงใหลและกัดริมฝีปากเบาๆ ในที่สุด ซือเหิงก็โน้มตัวลงจูบริมฝีปากของนางเสียก่อน จากนั้น ดุจดังดอกไม้ไฟที่จุดขึ้น พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว บานสะพรั่งงดงามตระการตา เจียงทูนหนานหลับตาลง กอดคอชายคนนั้น และจูบเขาอย่างดูดดื่ม ซีเฮิงจับเอวบางๆ ของเธอไว้แล้วอุ้มเธอขึ้น หมุนตัว เปลี่ยนตำแหน่งกับเธอ…

ซูซีตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วจึงหัวเราะ เซียวไป๋กระพือปีกและพูดว่า “ใครน่ะ? มาที่ชามของฉันสิ!” ซูซีตบหัวของมันและพูดว่า “อย่าเห่า เธอคือเจียงทู่หนาน จำชื่อของเธอไว้” เจียงเสี่ยวไป๋เอียงศีรษะ จ้องมองเจียงทูนหนานด้วยตาเล็กๆ ของเขาอย่างว่างเปล่า และทันใดนั้นเขาก็ตะโกนว่า “เจียงทูนหนาน เจียงทูนหนาน!” ซูซีตบมันอีกครั้ง “จำไว้ อย่าเห่าโดยไม่มีเหตุผล!” นางหันไปมองเจียงทูนหนาน “มันชอบเห่า เมื่อคุณคุ้นเคยกับมันแล้ว คุณจะรู้ว่ามันเสียงดังขนาดไหน!” “ไม่เป็นไรหรอก น่ารักดีออก!” เจียงทูนหนานมีสีหน้าอ่อนโยน “ถ้าย่างบนไฟแล้วโรยพริกป่นลงไปด้วย รับรองว่าอร่อยแน่นอน!” เจียงเสี่ยวไป๋จ้องมองเจียงทูนหนานด้วยตาที่เบิกกว้าง ร่างกายของเขาแข็งทื่อ และเขาเอียงตัวออกจากคานแนวนอน ซูซีและเจียงทูน่านไม่สามารถหยุดหัวเราะได้…