Month: August 2025

ซีเฮิงพูดด้วยเสียงทุ้มลึกว่า “ไม่ ฉันกำลังถามความเห็นของคุณ” เจียง ทูนหนาน “คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะให้ฉันอยู่ที่นี่ในช่วงปีใหม่และไม่ปล่อยให้ฉันวิ่งเล่นอีกต่อไปเหรอ?” เงาจางๆ ตกกระทบใบหน้าของซือเหิง ทำให้เขาดูห่างเหินและเย็นชาเล็กน้อย “ทูนหนาน ถึงแม้จะไม่มีใครพูดออกมาดังๆ แต่คุณก็น่าจะรู้ว่าปู่ของฉันหมายถึงอะไร ฉันเคยอธิบายให้คุณฟังไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ดูเหมือนคุณปู่จะยังคงยึดติดกับความคิดของตัวเอง ฉันเกรงว่ามันจะก่อปัญหาให้คุณ” เจียงทูนหนานหลุบตาลง “ฉันไม่มีปัญหาอะไรเลย” ซือเหิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ทูนหนาน ท่านไม่ใช่เซียวฉีอีกต่อไปแล้ว แต่ข้ายังคงเป็นเจ้าเมืองเหิงแห่งไป๋เซี่ย หลังปีใหม่ หรืออย่างช้าสุดคือวันขึ้น 15 ค่ำเดือนจันทรคติ ข้าจะกลับไป!” เจียงทูน่านไม่มองเขาและพูดเบาๆ ว่า “ฉันรู้” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ…

มีแม่น้ำเล็กๆ อยู่เชิงเขา ซูซีและหลิงจิ่วเจ๋อกำลังตกปลาอยู่ริมแม่น้ำ หลิงจิ่วเจ๋อถือกิ่งไม้ไว้ในมือ ถอดเสื้อโค้ทออก และพับแขนเสื้อขึ้น ดูสง่างามอย่างยิ่ง ซูซีจับปลาได้แล้วสี่หรือห้าตัว และหันกลับไปโบกมือให้ทั้งสอง “อยากกินปลาเผาไหม?” เจียง ทูนหนานปล่อยมือของซีเฮิง ก้าวไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว แล้วถามด้วยความประหลาดใจว่า “มีปลาในแม่น้ำไหม?” “ใช่แล้ว มันอ้วนมาก!” ซูซีแสดงให้เจียงทูน่าเห็นปลาที่ถูกโยนลงไปในแอ่งน้ำ ซือเฮิงยิ้มจางๆ “เราจะย่างมันโดยไม่ต้องเตรียมอะไรเลยได้อย่างไร” “คุณต้องมีไฟแช็กติดตัวไปด้วย และฟืนก็เพียงพอแล้ว!” น้ำกระเซ็นไปบนใบหน้าของซูซี ผิวของเธอขาวราวกับหิมะ และดวงตาของเธอก็เป็นประกาย หลิงจิ่วเจ๋อโยนกิ่งไม้ทิ้ง มองไปรอบๆ แล้วบอกกับซูซีว่า “รออยู่ตรงนี้ ฉันจะไปเก็บฟืน!”…

เมืองหลวง กรมพระราชวังหลวง เกาหยานจงพักผ่อนสองสามวันแล้วจึงกลับมาทำงาน จางเป่าจู่กำลังจัดเรียงเอกสาร องค์ชายสิบสองกำลังจัดการกิจการประจำวัน และเกาเหยียนจงกำลังอยู่เฉยๆ ที่นี่ เขาเริ่มงานปูถนนเมื่อไม่กี่วันก่อน และใช้เวลาทั้งวันในการเดินเตร่ไปรอบ ๆ เมืองหลวงกับลูกน้องของเขา แน่นอนว่าคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นหมอคนนี้เช่นกัน และรู้ว่าเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งโดยเจ้าชายลำดับที่เก้า และทำงานเป็นเจ้าหน้าที่พิธีกรรมในคฤหาสน์ของเจ้าชายลำดับที่เก้ามานานกว่าครึ่งปีแล้ว มีข่าวในช่วงแรกๆ ว่าเขาไปที่เจียงหนานเพื่อตรวจสอบโรงงานทอผ้าสามแห่งหลัก บางคนอดสงสัยไม่ได้ว่าเกาหยานจงจะ “แก้แค้นความแค้นส่วนตัว” ได้หรือไม่ ตำแหน่งเจ้ากรมวังของเจ้าชายถูกแทนที่โดยหลานชายของตระกูลเฉาอิน ดังนั้นเมื่อเขาไปตรวจสอบโรงงานทอผ้าสามแห่งใหญ่ เขาจะใส่ใจโรงงานทอผ้าเจียงหนิงมากขึ้นหรือไม่ หากเราพยายามทำให้สิ่งต่างๆ ยากสำหรับ Cao Yin เราก็คงจะหยิ่งเกินไป ตระกูลเฉาแห่งกรมพระราชวังหลวงเป็นที่ปรึกษาของจักรพรรดิ ส่งผลให้ไม่มีข่าวคราวใดๆ…

การเดินวันนี้จะสบายกว่าเมื่อวาน เสี่ยวซ่งขี่ม้าและอยู่ข้างๆ รถม้าของชู่ชู่ ชุนหลินร่วมเดินทางไปกับพวกเขาด้วย ความแตกต่างระหว่างพี่ชายกับน้องสาว คนหนึ่งเป็นคนผิวดำ อีกคนเป็นคนผิวขาว เห็นได้ชัดเจนมาก ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือคนดำคือเสี่ยวซ่งและคนขาวคือชุนหลิน ซึ่งทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี องครักษ์และองครักษ์หลวงทุกคนรู้ว่าชุนหลินเป็นสามีเด็ก และพวกเขาทุกคนต่างสงสัยว่าลูกของพวกเขาจะมีสีอะไร เมื่อคืนชูชูนอนหลับเพียงพอแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกมีพลังเต็มเปี่ยม เธอพึมพำกับองค์ชายเก้าว่า “บ่ายนี้เราไปขี่ม้ากันไหม?” ไม่ต้องควบม้า อากาศตอนบ่ายอุ่นไม่หนาว ลมเช้าเย็นสบาย เจ้าชายองค์ที่เก้ากล่าวว่า “เจ้าสามารถขี่ได้ถ้าเจ้าต้องการ ไม่มีใครจะหยุดเจ้าได้” ชูชูยิ้ม นี่เป็นข้อดีของการออกไปคนเดียว ทั้งสองคนเป็นพี่คนโตและไม่มีใครคอยดูแล องค์ชายเก้าตรัสว่า “วัดหงหลัวยังไกลจากเส้นทางราชการอยู่สักหน่อย ขากลับเราลองแวะที่นั่นสักหน่อย แล้วพักที่นั่นสักสองสามวันก่อนกลับเมืองหลวง…” ชูชูกล่าวว่า…

บ้านพักราชการเสี่ยวถังซาน สถานที่แห่งนี้เคยถูกใช้เป็นที่ประทับของจักรพรรดิในการเดินทางไปภาคเหนือ จึงมีพื้นที่ใช้สอยกว้างขวางพอสมควร ชูชูยังคงนึกถึงเรือนกระจกของเธอ เธอเคยได้ยินเจ้าชายองค์เก้าพูดถึงเรื่องนี้หลายครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยไปที่นั่นเลย ขณะนั้นยังเช้าอยู่ ทั้งคู่จึงคุยกันสักพักแล้วจึงออกมา วางแผนว่าจะไปดูสักหน่อย เมื่อคิดถึงจางติงซานและเฉาเยว่อิงที่ติดตามเขาไป องค์ชายเก้าจึงสั่งเหอหยูจู่ว่า “ไปถามผู้ใหญ่ทั้งสองว่าอยากไปดูไหม…” เฮ่อยูจู่ตอบรับแล้วลงไป เจ้าชายองค์ที่เก้าตรัสกับชูชูว่า “อาหารที่เราเตรียมไว้สองสามวันก่อนออกจากการล่าถอยนั้นได้มาจากที่นี่” ชูชูได้สรุปจากตัวอย่างหนึ่งและกล่าวว่า “นั่นเป็นเพราะความร้อนที่หลงเหลือจากบ่อน้ำพุร้อน แล้วที่เรเฮจะเป็นแบบเดียวกันหรือไม่” เจ้าชายองค์ที่เก้าพยักหน้าและกล่าวว่า “เอาล่ะ เปรียบเทียบกันได้ ในเมื่อเป็นรีสอร์ทฤดูร้อน การมาเยือนของจักรพรรดิในฤดูหนาวจึงหายาก ดังนั้นจึงไม่จำเป็น” การขายผักตงจื่อให้กับชนเผ่าต่างๆ ในมองโกเลียนั้นไม่มีความหมายมากนัก ในอาหารของชาวมองโกเลีย ชาจะเข้ามาแทนที่ผัก และผักก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป หลังจากนั้นไม่นาน…

หยุนหลิงใช้เวลานานมากกว่าจะกลับคืนสู่สติ ปรากฏว่าคนที่กำลังบูชาอยู่บนโต๊ะนั้นคือเธอ เฉียวเย่กล่าวต่อ “หลายคนได้ยินว่าคุณไปรับหนังสือที่ศาล และพวกเขาก็บริจาคหนังสือจากบ้านของพวกเขามาเป็นจำนวนมาก” เมื่อมองดูกองหนังสือที่วางเรียงอย่างเรียบร้อย ดวงตาของหยุนหลิงเต็มไปด้วยอารมณ์และหัวใจของเธอก็ซาบซึ้งใจ ในอดีตเธอคงไม่คิดว่าการที่คนบริจาคหนังสือสองเล่มนั้นมีอะไรพิเศษ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าหนังสือเหล่านั้นมีค่าแค่ไหน เธอจึงรู้สึกแตกต่างออกไป เธอไม่คาดคิดว่าการตัดสินใจของเธอจะทำให้เกิดการตอบรับจากผู้คนมากมายขนาดนี้ “เก็บหนังสือเหล่านี้ไว้” เมื่อมองดูสิ่งของเหล่านี้ที่ประตู หยุนหลิงจึงยกเลิกการไปร้านขายยาชั่วคราวในวันนี้ และขอให้คนรับใช้ในคฤหาสน์เก็บของทั้งหมดให้เรียบร้อย “ท่านอาจารย์เฉียว โปรดส่งทหารยามมาเฝ้าประตูเพิ่มอีกสักสองสามนาย ถ้ามีพลเรือนมาส่งอะไรก็ตาม ต้องหยุดพวกเขาไว้ ยกเว้นหนังสือแล้ว ห้ามรับอย่างอื่นอีก” “ตามที่ท่านสั่ง” เฉียวเย่อพยักหน้า แสดงให้เห็นว่าเขาได้จดบันทึกไว้แล้ว ขณะที่เขากำลังยุ่งอยู่ เขาก็เห็นรถม้าที่คุ้นเคยจอดอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ของเจ้าชายจิง เมื่อจำได้ว่าเป็นรถม้าของเซียวปี้เฉิง เฉียวเย่จึงรีบเข้าไปทักทายทันที “เจ้าชายกำลังจะกลับบ้านหรือเปล่า?” ขณะที่เสี่ยวปี้เฉิงกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมงานห้องสมุดปักกิ่ง…

หยุนหลิงแนะนำบทบาทของห้องสมุดให้เสี่ยวปี้เฉิงทราบอย่างละเอียด หลังจากฟังอย่างตั้งใจแล้ว เซียวปี้เฉิงก็กล่าวว่า “ที่จริงแล้ว ในพระราชวังมีสถานที่แบบนี้อยู่แห่งหนึ่ง เรียกว่า กวนเหวินฮอลล์ มีเจ้าหน้าที่พิเศษที่รับผิดชอบในการรวบรวมและจัดระเบียบการรวบรวมหนังสือและเอกสาร แต่มีเพียงคนจากราชสำนักเท่านั้นที่สามารถเข้าและออกจากที่นี่ได้” นี่เทียบเท่ากับห้องสมุดของราชวงศ์ และไม่เคยมีห้องสมุดสำหรับคนธรรมดามาก่อน หยุนหลิงพยักหน้า “เรากำลังสร้างห้องสมุดในเมืองหลวง รวบรวมหนังสือให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้ประชาชนสามารถยืมได้ฟรี วิธีนี้จะช่วยแก้ปัญหาที่เรากำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้” เสี่ยวปี้เฉิงขมวดคิ้วครุ่นคิด เห็นด้วยบ้าง ไม่เห็นบ้าง พลางกล่าวว่า “มีนักเรียนจากครอบครัวธรรมดามากมายเหลือเกิน การสร้างห้องสมุดเพียงอย่างเดียวคงไม่พอช่วยเหลือพวกเขาทั้งหมดหรอก นอกจากนี้ สถาบันการศึกษาหลักๆ ก็มีห้องสมุดของตัวเองให้นักเรียนยืมหนังสือได้ แม้ว่าหนังสือในห้องสมุดจะมีไม่มาก ไม่สมบูรณ์ และไม่สามารถตอบสนองความต้องการของคนจำนวนมากได้ แต่ตอนนี้เราสามารถจัดสรรงบประมาณให้กับสถาบันการศึกษาหลักๆ ได้…