Month: July 2025

เมื่อเจ้าชายองค์ที่เก้ากลับมายังบ้านพัก เขาได้ค้นพบว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากแค่ไหน ที่บ้านของเอเกะมีห่านย่างไว้กินมื้อเย็นด้วย “ส่งมาจากจ้วงจื่อเหรอ?” เจ้าชายองค์ที่เก้ากล่าวว่า ชูชูกล่าวว่า “ฉันจะเอามันทุกวันเป็นเวลาสิบวันข้างหน้า ฉันขอให้ใครสักคนส่งกรงห่านมาสี่กรง ฉันอยากลองความแตกต่างระหว่างขนห่านกับขนเป็ด” ขนห่านขายดีเป็นเทน้ำเทท่าในรุ่นต่อๆ มา เจ้าชายองค์ที่เก้ารู้ว่าเป็ดนุ่มคืออะไร เมื่อปีที่แล้วครอบครัวของฉันได้ทำเบาะรองนั่งขนเป็ด และมันนุ่มจริงๆ “แบบนี้ไม่น่าจะได้ผลนะ ขนห่านมันใหญ่ แล้วท่อขนตรงกลางก็ดูแข็งด้วย” เจ้าชายองค์เก้ากล่าว “ลองเก็บตุนไว้อีกหน่อยเถอะ พออาจารย์จากเจียงหนิงมาถึงแล้วทำความสะอาดคราบมันและกลิ่นออกหมด บางทีเราอาจทำเสื้อแจ็คเก็ตจากมันได้นะ” ชูชูพูดพร้อมรอยยิ้ม หน้าที่หลักของขนเป็ดคือทำให้ฟูและสามารถระบายอากาศได้ นำมาใช้เป็นเบาะก็เสียเปล่า องค์ชายเก้าไม่ได้ห้ามเขาและกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเขียนจดหมายถึง Cao Yin เพื่อกระตุ้นเขาในภายหลัง”…

วันรุ่งขึ้น พี่เลี้ยงของสุภาพสตรีหมายเลขแปดก็มาที่บ้านเลขที่ห้าเหนือ นางนำตะกร้าลูกพีชซึ่งเป็นลูกพีชรุ่นแรกๆ ที่ปลูกในฟาร์มซึ่งสุภาพสตรีหมายเลขแปดนำมาเป็นสินสอด ยิ่งสุภาพมากเท่าไหร่ ความผิดก็จะน้อยลงเท่านั้น ชูชู่ได้พบกับพี่เลี้ยงคนนี้ ชูชูก็ชื่นชมพี่เลี้ยงคนนี้ด้วย เมื่อพิจารณาถึงบุคลิกของสุภาพสตรีหมายเลขแปด การที่เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในปัจจุบันก็เป็นผลมาจากการมีส่วนร่วมของพี่เลี้ยงคนนี้ด้วย ภรรยาของเราได้รับใบสั่งยาสำหรับการรักษารอยแผลเป็นเมื่อต้นเดือนนี้ ซึ่งต้องใช้โสม Panax notoginseng เก่าแก่ เราซื้อจากในเมืองหลวงเอง แต่บางอันก็ไม่มีขาย ภรรยาจึงส่งคนรับใช้เก่ามาถามคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ หญิงชราทักทายพวกเขาและอธิบายจุดประสงค์ในการมาเยี่ยมของเธออย่างตรงไปตรงมา ชูชูหันไปมองพี่เลี้ยงเด็ก การพูดครั้งนี้มีความหมายต่างจากการพูดต่อหน้า สำหรับชูชู่ อย่างแรกนั้นสะดวกกว่าโดยธรรมชาติ นางกล่าวว่า “นายของเราซื้อโสม Panax notoginseng มาห้ากิโล แต่ท่านให้ไปสี่กิโล ตอนนี้เหลือแค่กิโลเดียว…

หลังจากที่ชิหรู่หวงจากไป เจ้าชายองค์ที่เก้าก็กลับมาที่ห้องหลัก ชูชูถือรายการของตระกูลชีไว้ในมือโดยดูรายการต่างๆ และคิดว่าจะแจกจ่ายอย่างไร ในช่วงฤดูร้อน จะใช้ผ้าเก ส่วนพัดแบบภาคใต้จะใช้ในฤดูร้อน หากไม่ได้ใช้ในปีนี้ จะถูกเก็บไว้หนึ่งปี เมื่อถึงเวลานั้น สีของผ้าจะซีดจางลงและพัดก็จะเปลี่ยนเป็นสีเหลือง มีชาอีกสามชนิด ซึ่งล้วนเป็นชาใหม่ในปีนี้ หากปล่อยทิ้งไว้นานเกินไป พวกมันจะเสีย ชูชูหยิบรายการอีกรายการขึ้นมาแล้วแจกจ่ายไป มีสำเนาหนึ่งชุดอยู่ตรงหน้าจักรพรรดิ หนึ่งชุดอยู่ในวิลล่าฮุยชุน หนึ่งชุดอยู่ในสวนเหนือ หนึ่งชุดอยู่ในคฤหาสน์ตู้ถง และหนึ่งชุดอยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าชายคัง เป็นของฝากให้ผู้ใหญ่เพื่อแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ เป็นชาหลากชนิด เพื่อนร่วมรุ่นของฉันไม่มีใครได้รับเลย อย่างไรก็ตามหากไม่ใช่เทศกาลก็ไม่จำเป็นต้องให้สิ่งเหล่านี้ จะเป็นอย่างไรหากคุณซื้อสิ่งของมูลค่าหลายพันตำลึงแล้วนำมาใช้เพื่อแจกเงิน? ส่วนผ้าป่านก็หยิบออกมาเลยแล้วให้ห้องตัดเย็บตัดเย็บเสื้อ ฉันยังดูวันเกิดล่าสุดของเจ้าชาย ภรรยา และรุ่นน้องด้วย…

เจ้าชายองค์ที่เก้าคิดถึงราชวงศ์ที่ยากจนและตระกูลจูลั่วที่ถูกนับไว้ก่อนหน้านี้ และกล่าวว่า “มันจะไม่เป็นปัญหาสำหรับตระกูลเหล่านี้หรือที่จะให้ลูกสาวของพวกเขาแต่งงานกัน?” ราชวงศ์และตระกูลจิโอโรได้รับเงินอุดหนุนจากจักรพรรดิบิดาของตน คนในครัวเรือนได้รับเงินอุดหนุนจากเจ้านาย แล้วทหารธงธรรมดาละครับ? มาถึงตรงนี้ เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “ไม่แปลกใจเลยที่เป่าอี้แห่งกระทรวงมหาดไทยถึงได้หยิ่งผยองขนาดนี้ ลูกชายฉันไม่รู้มาก่อนเลย ปรากฏว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ต่างหาก เมื่อเทียบกับผู้ถือธงข้างนอกแล้ว เป่าอี้ยังคงใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่ง พวกเขาคือผู้มีอำนาจสูงสุดในบรรดาผู้มีอำนาจสูงสุด” ครอบครัวของทาสทุกครอบครัวต่างก็ขาดแคลนเงินและเสบียง และสัดส่วนของผู้หญิงที่ทำหน้าที่เป็นคนรับใช้ก็สูงเช่นกัน ซึ่งเทียบเท่ากับครอบครัวหนึ่งที่มีเงินและเสบียงสองส่วน และจำนวนก็ไม่น้อยเลย หากเธอตัดสินใจที่จะส่งลูกสาวของเธอไปยังวังเพื่อรับการคัดเลือก เธอจะได้รับส่วนแบ่งเงินเดือนและอาหารของสาวใช้ในวังอีก คังซีลูบขมับของเขา เขาคือผู้นำของกลุ่มแปดธง ไม่ใช่เพียงแต่เป็นเจ้านายของราชวงศ์เท่านั้น เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันจะขอให้กรมแปดธงของกระทรวงรายได้นับจำนวนคนไร้ทรัพย์สินในแปดธง แล้วจึงจัดสรรเงินจากคลังชั้นในเพื่อช่วยเหลือพวกเขา…” ทันใดนั้น เจ้าชายองค์ที่เก้าก็มองไปยังองค์ชายเก้าและตรัสว่า “เงินนี้ได้รับการจัดสรรจากกระทรวงมหาดไทย ดังนั้นกระทรวงมหาดไทยจะเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้…

จักรพรรดิเพิกเฉยต่อเขาด้วยใบหน้าเย็นชา เพียงแค่มองไปที่กษัตริย์เติร์กชราและหัวเราะเยาะ “ยูจิ โม เจ้าต่อสู้กับข้ามานานหลายปีแล้ว ถึงเวลาที่จะยุติมันเสียที” “คราวนี้คุณก็แพ้ด้วย!” พระพักตร์ของกษัตริย์เติร์กชราบิดเบี้ยว พระองค์ทรงวางแผนการนี้มาอย่างพิถีพิถันเป็นเวลาหลายปี และทรงเชื่อว่าพระองค์จะต้องชนะอย่างแน่นอน แต่ใครจะคาดคิดว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับเช่นนี้ “ไม่… ข้ายังไม่แพ้ ข้ายังไม่แพ้เลย!” เขามองเจ้าชายอันและคนอื่นๆ ด้วยสายตาที่บ้าคลั่ง ก่อนจะยิ้มอย่างประหลาดขณะที่สติของเขากำลังจะพังทลาย “แล้วไงถ้าเจ้ามีปืนคาบศิลาบ้าๆ นั่นอยู่ในมือข้า ผู้หญิงคนนี้อยู่ในมือข้าแล้ว เจ้ายังไม่กล้ายิงอีก?” “ฉันไม่สนใจว่าปืนคาบศิลาของคุณจะทรงพลังแค่ไหน หากคุณกล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น ฉันกลัวว่านางจะกลายเป็นรังแตนก่อน!” สีหน้าของเจ้าชายอันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ดวงตาของเขาแดงก่ำ และเขามองไปที่จักรพรรดิจ้าวเหรินอย่างดุร้าย และดาบที่คอของราชินีเฟิงก็เพิ่มพลังของมันขึ้น “อย่ายิง ไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกมัน!”…

อัชนาร์กลับมาสู่สติของเขาจากความตกตะลึงและตะโกนออกคำสั่ง “หยุดจักรพรรดิโจว! ล้อมผู้คนไว้ พวกเขาจะไม่กล้าใช้อาวุธเด็ดขาด!” จักรพรรดิจ้าวเหรินอดไม่ได้ที่จะจ้องมองอชินาร์ นายพลผู้นี้ฉลาดกว่าชาวเติร์กคนอื่นๆ มาก พระองค์ทรงทราบว่าหากพวกเขาเข้าใกล้ พวกทหารปืนคาบศิลาคงไม่กล้ายิงตามอำเภอใจ อย่างไรก็ตาม สนมหลี่กลับตอบสนองได้เร็วกว่า ดวงตาของนางสงบนิ่ง มือของนางขยับเล็กน้อย ขนนกยูงในมือของนางเปล่งแสงระยิบระยับงดงามท่ามกลางแสงแดด อาวุธที่ซ่อนอยู่หลายชิ้นหลุดออกมา และทหารศัตรูที่พุ่งเข้ามาก็ล้มลงกับพื้นทันที ร่างของจักรพรรดิจ้าวเหรินสั่นเล็กน้อย พระองค์ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเมื่ออัชนาร์รีบรุดเข้ามาพร้อมกับกลุ่มคนเมื่อครู่นี้ แต่การกระทำและปฏิกิริยาของหลี่ปินกลับทำให้เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย เจ้าชายคนที่หกสนับสนุนจักรพรรดิจ้าวเหรินและกล่าวอย่างวิตกกังวล “พ่อ ไปกันเร็ว…” ก่อนที่พวกเขาจะสามารถเคลื่อนไหวได้ ทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีจำนวนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาที่ประตูพระราชวังหยางซินทันที โดยแต่ละคนถือปืนยิงนกอยู่ในมือและมีสีหน้าเคร่งขรึม “ปกป้องพระองค์ท่าน!” ขณะที่คำสั่งของเย่ยี่ถูกยกเลิก ทหารปืนคาบศิลาก็ยิงใส่ศัตรูอย่างรุนแรง และภายในเวลาไม่กี่อึดใจ อัชนาร์ก็พ่ายแพ้…

เมื่อมองไปที่ศพที่อยู่เต็มพื้นและกลิ่นเลือดที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า แม้แต่องครักษ์ลับที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีอย่างเย่ซีก็ยังหน้าซีด จี้เต้าเกาะกำแพงวังไว้และไม่อาจหยุดอาเจียนได้ เจ้าชายลำดับที่ห้าไม่สนใจบาดแผลของตนเองและรีบเข้าไปช่วยเธอโดยพูดอย่างกังวลว่า “เต้าเอ๋อ…” “ฉันสบายดี.” จิตใต้สำนึกของจื่อเทาจับมือเจ้าชายคนที่ห้าไว้แน่น และหลังจากที่รู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเธอจึงเริ่มมีสีหน้าขึ้นบ้าง หยุนหลิงสงบความตื่นเต้นของเธอลง และสีหน้าของเธอก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ท่านมาถึงเมื่อไหร่? สถานการณ์ในวังเป็นอย่างไรบ้าง?” หลิวชิงรีบตอบกลับ “พวกเราเพิ่งมาถึงไม่นานนี้เอง พวกเรามาจากทางลับของคฤหาสน์ตู้เข่อเหวิน พอออกมาจากทางลับก็เจอกับนางสนมไป๋เหลียนฮวา ข้าทำให้แม่และลูกสาวหมดสติแล้วมัดไว้” “พอเราเข้าเมือง กองทัพเซียนหวางกับพวกเติร์กก็เริ่มสู้รบกันแล้ว พวกเขาจึงฉวยโอกาสบุกเข้าไปในวังพร้อมกับทหารปืนคาบศิลา” เซียวปี้เฉิงเก็บหอกลงและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “พอเราผ่านคฤหาสน์เซียนหวางไป บังเอิญเห็นคนของเกะซูปู้กำลังพยายามจับตัวองค์หญิงรอง เราจึงฆ่าพวกมันให้หมด” “ขณะนี้ พี่สะใภ้หลวงคนที่สองและนั่วเอ๋อร์ถูกวางไว้ในทางเดินลับของคฤหาสน์ตู้เข่อเหวินแล้ว และไม่ได้อยู่ในอันตรายใดๆ ในขณะนี้” “ว่าแต่…

สายลมพัดผ่านมาเบาๆ เซียวปี้เฉิงชะงักค้าง ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกที่ซับซ้อนของเขาในขณะนั้นอย่างไร สีหน้าตื่นเต้นของเขาดูควบคุมไม่ได้และบิดเบี้ยวเล็กน้อย อาชินา ลี่ กลับมามีสติอีกครั้งจากความตกใจ และเห็นว่าคนเหล่านี้ทำราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน เขารู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเขาถูกท้าทาย จึงพูดออกมาด้วยสีหน้าหม่นหมอง “เสี่ยวปี้เฉิง เจ้าโชคดีที่รอดชีวิตมาได้โดยไม่หลบซ่อน แต่เจ้ากลับกล้ากลับมาสู้กับกองทัพเติร์กเพียงลำพังงั้นหรือ? เจ้าหยิ่งผยองเกินไปแล้ว เจ้ากำลังมุ่งหมายความตาย!” เซียวปี้เฉิงเริ่มรู้สึกเสียใจแล้ว และหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็รู้สึกถึงความโกรธที่ไม่รู้จักเกิดขึ้นในใจของเขา “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! ฉันฆ่าคุณได้แม้จะสู้เพียงลำพังก็ตาม!” ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็บีบท้องม้าอย่างแรง และรีบวิ่งไปหา Ashina Li พร้อมกับปืนในมือ พร้อมกับสีหน้าดุร้าย ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เสี่ยวปี้เฉิงลดน้ำหนักไปได้มาก แม้ว่าแผลจากลูกธนูที่ไหล่ของเขาจะยังไม่หายสนิท…

จักรพรรดิและจักรพรรดินีก็มองไปที่ตี้ฮัวหรูเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ทั้งสองดูเหมือนจะรู้ว่าตี้ฮัวรูกำลังจะพูดอะไร และสีหน้าของพวกเขาก็แสดงความโล่งใจ ตี้ฮวาหรูโค้งคำนับตี้หยูและกล่าวว่า “ลุงสิบเก้า ขอบคุณสำหรับการสอนและความช่วยเหลือของคุณ ฉันเคารพคุณ!” ตี้ฮัวหรู่ยกแก้วขึ้นและมองไปที่ตี้หยูด้วยความตื่นเต้น เขากล่าวว่าการสอนเป็นสิ่งหนึ่ง แต่การช่วยเหลือเป็นอีกสิ่งหนึ่ง เขารู้เรื่องนี้และลุงของเขาก็รู้เช่นกัน จักรพรรดิหยูหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและดื่มไวน์ที่อยู่ในนั้น ตี้ฮัวรูยิ้มและดื่มไวน์ในแก้ว ในที่ประทับของจักรพรรดิแห่งนี้ มีเพียงมกุฎราชกุมารเท่านั้นที่กล้าแสดงความเคารพต่ออาของเขา นอกเหนือจากจักรพรรดิ หากเป็นคนอื่นพวกเขาคงยอมแพ้ไปแล้วก่อนที่จะถึงเจ้าชายลำดับที่สิบเก้าด้วยซ้ำ ตี้ฮัวหรู่กำลังจะหันหลังและจากไป แต่ตี้หยูหยุดเขาไว้ “รัวร์” ตี้ฮัวหรูหยุดชะงัก จากนั้นหันกลับมาและมองไปที่ตี้หยูด้วยสีหน้าจริงจัง “ลุง โปรดพูดหน่อย” ลุงของจักรพรรดิคงมีเรื่องจะพูดกับเขา เขาจะต้องฟังอย่างตั้งใจ ตี้หยูจ้องมองเขา ดวงตาสีเข้มของเขาดูลึกล้ำและไม่อาจเข้าใจได้เหมือนเช่นเคย แต่ถ้าคุณสังเกตอย่างใกล้ชิด…

เธอสวมชุดสีขาวและหมวกสักหลาดสีขาว มือพับห้อยลงข้างลำตัว เธอผอมแห้งและอ่อนแอ และดูป่วยอย่างเห็นได้ชัด เธอสวมหมวกสักหลาด จึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้ จักรพรรดิไม่รู้เลยว่าใบหน้าของเธอมีรอยแผลมากขนาดไหน แต่ผมได้ยินมาว่ามันถูกทำลายหมดแล้ว จักรพรรดิหันพระเนตรไปและทรงก้มลงกราบเหล่าเสนาบดีในห้องโถง ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นตรัสว่า “เหล่าเสนาบดีที่รัก โปรดยืนขึ้น!” “ขอบคุณพระองค์ท่าน!” จักรพรรดิและจักรพรรดินีประทับนั่ง ส่วนเสนาบดีและภริยาและบุตรข้างล่างก็นั่งลงด้วย ทันทีที่ประทับลง จักรพรรดิก็ตรัสว่า “คืนเดือนหงายปีนี้คึกคักกว่าปีก่อนๆ มาก วันนี้ข้ามีความสุขมาก!” สายตาของเขาจับจ้องไปที่ Di Yu ซึ่งกำลังนั่งอยู่ที่เบาะแรกข้างล่าง สิบเก้าไม่เคยกลับมาอีกเลย ในวันที่ครอบครัวกลับมารวมกันอีกครั้ง ไนน์ทีนอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง ในฐานะพระอนุชาของจักรพรรดิ เขารู้สึกเศร้าโศกยิ่งนัก โชคดีที่เขากลับมาในปีนี้…