Month: June 2025

“ทหารที่ชายแดนกำลังรอคำสั่งของฉัน ชีวิตของทหารนับไม่ถ้วนอยู่ในมือของฉัน คุณจะใช้ชีวิตทหารนับไม่ถ้วนของจักรพรรดิหลินเพื่อแลกกับการบาดเจ็บเล็กน้อยของคุณเองหรือไม่” คำว่า “บาดเจ็บเล็กน้อย” แทงทะลุหัวใจของหมิงฮวยอิงทันทีเหมือนดาบอันคมกริบ หมิงฮวาหยิงรู้สึกวิตกกังวลมากจนเกือบจะร้องไห้ออกมา “ลุงที่สิบเก้า หยิงเอ๋อร์ไม่อยู่ที่นี่!” “เลขที่?” “หยิงเอ๋อไม่ได้ทำ หยิงเอ๋อแค่อยากให้คุณรักษาหยิงเอ๋อเท่านั้น หยิงเอ๋อไม่ได้ขอให้คุณสละชีวิตทหารนับไม่ถ้วนเพื่ออาการบาดเจ็บเล็กน้อยของหยิงเอ๋อ หยิงเอ๋อไม่ได้…” เธอแค่อยากพบเขาและใช้เวลากับเขาให้มากขึ้น เธอจะอยากแลกชีวิตทหารเหล่านั้นเพื่อแลกกับบาดแผลของเธอได้อย่างไร? ตี้หยูมองดูน้ำตาของนางแล้วพูดอย่างเฉยเมย “งั้นกลับไปเถอะ” หันหลังแล้วออกไป หมิงฮวยอิงเห็นเขาออกไปจึงพูดอย่างกระวนกระวาย “ลุง!” เมื่อเขาลุกขึ้น เขาก็ดึงแผลออกแล้วร้องออกมา ล้มลงบนเก้าอี้ แม่บ้านเข้ามาหาและพูดว่า “เจ้าหญิง โปรดกลับไปเถิด” หมิงฮวยอิงมองดูผู้คนที่กำลังออกไป โดยมีน้ำตาไหลนองหน้า เจ้าชายที่สิบเก้าโกรธ…

“หลังอาหารกลางวัน ฉันจะส่งคุณกลับหยาหยวน อย่าออกมาวันนี้นะ ฉีสุ่ยจะมาส่งจดหมายให้คุณพรุ่งนี้” ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจมันได้ทันที แต่ซ่างเหลียงเยว่กลับตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง แต่นางก็ตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “เยว่เอ๋อร์ฟังเจ้าชาย” คุณไม่สามารถฟังเขาเหรอ? ถ้าหากเธอไม่ฟังเขาอีก เขาคงไปแต่งงานกับเธอในเกวียนที่คนแปดคนนั่งไป แล้วชีวิตของเธอจะน่าสังเวชใจ ในไม่ช้าอาหารกลางวันก็เสิร์ฟ ซางเหลียงเยว่และตี่หยูกินข้าวกลางวัน จากนั้นตี่หยูก็ส่งเธอกลับไปที่หยาหยวน เขาส่งเธอไปที่ห้องนอนแล้วมองไปที่เธอ “ฉันจะมาหาคุณอีกครั้งคืนนี้” ซ่างเหลียงเยว่รีบกล่าว: “องค์ชาย ไม่นะ ท่านกำลังยุ่งกับเรื่องธุรกิจ คุณไม่จำเป็นต้องมาพบเยว่เอ๋อร์” ไปเกี่ยวกับธุรกิจของคุณ ตี้หยูไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เขาลูบหน้าเธอแล้วจากไป เมื่อเห็น Di Yu กำลังออกไป Qinglian…

ทันใดนั้น การแสดงออกของ Nangong You ก็เปลี่ยนไป “คุณรู้ไหม” “ชัดเจนมาก!” Nangong You ได้สืบสวนเรื่องการตายของ Si Xi จริง แต่รายละเอียดการตายของ Si Xi ถูกเก็บเป็นความลับ และเขาไม่ได้เป็นสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้าง หลังจากที่ซิสซี่เสียชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเธอก็ถูกลบออกไปราวกับว่าเธอไม่เคยมีอยู่เลย นางหงษ์ คุณพยายามอย่างหนักแต่ก็ไม่พบมัน หลังจากผ่านมาหลายปี เรื่องนี้ยังคงค้างคาอยู่ในใจของเขาเสมอ ดูเหมือนว่าไลเดนไม่เพียงแต่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในปีนั้น แต่ยังเข้าใจเขาอย่างชัดเจนอีกด้วย หนานกงโยหรี่ตาลงและมองไปที่ไลเดน และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าชายผู้นี้ช่างน่ากลัวจริงๆ! – เมื่อหน่านกงโยมาถึงวิลล่า…

หนานกงโหยวรู้สึกตกใจเล็กน้อย ซู่ซีหันหลังแล้วเดินขึ้นบันไดไป หนานกงคุณดื่มไวน์หนึ่งแก้วแล้วรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ในโลกนี้จะมีใครดีกว่าเขาอีกไหม? เขาเป็นคนดูถูกอย่างมากและเชื่อว่าซู่ซีก็ตกหลุมรักเหมือนกัน! เฉพาะคนที่มีความรักเท่านั้นจึงไม่สามารถแยกแยะความจริงกับข้อเท็จจริงได้! เขาถึงขั้นอยากจะขอให้ซูซีเรียกแฟนของเธอมาแข่งกับเขาด้วย – วันรุ่งขึ้น เวิน เอ้อเต๋อส่งคนไปขอร้องให้หนานกงโหยวมาที่นี่แต่เช้า โดยบอกว่าเล่ยเติงหยูมาถึงแล้ว และขอให้เขาไปพบและพูดคุย ครั้งนี้หนานกงโยไม่ปฏิเสธและพาซูซีไปด้วย ซู่ซียังคงรออยู่ในร้านกาแฟเดียวกับครั้งที่แล้ว โดยมองดูหนานกงโหยวและเหวินอาเต๋อหายเข้าไปในประตูสีน้ำตาลเข้มพร้อมกัน จริงๆ แล้วซู่ซีอยากไปดูว่าไลเดนผู้ลึกลับคือใคร พวกเขาจงใจไม่ยอมให้เธอติดตามนางกงโหยว พวกเขาคิดจริงๆ เหรอว่าผู้หญิงไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความร่วมมือลับๆ แบบนี้ หรือพวกเขาแค่ระวังตัวจากเธอ? ซูซีหรี่ตาและมองไปที่อาคารสำนักงานฝั่งตรงข้าม รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ – หนานกง คุณพบกับไลเดนที่ห้องรับรองของไลเดนที่ชั้นบนสุด เหมือนกับในตำนาน ไลเดนสวมหน้ากากเงินที่ปกปิดดวงตาและจมูกของเขา…

ประตูลิฟต์เปิดออกและซู่ซีก็เดินออกไป ด้านนอกเป็นทางเดินยาวมีหลอดไฟนีออนส่องสว่างเย็นๆ อยู่ด้านบน ซูซีออกจากลิฟต์และเข้าไปในทางเดิน มีห้องปฏิบัติการและห้องเก็บของอยู่ทั้งสองข้างทางเดิน ผ่านประตูกระจกคุณสามารถเห็นเครื่องดนตรีแปลก ๆ มากมาย ซู่ซีเดินต่อไปข้างใน รอบตัวเธอมีแต่ความเงียบสงัดและลึกล้ำ ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงแปลกๆ เช่น เสียงเล็บขูดกระจก หรือเสียงคำรามของสัตว์ป่า เธอเดินไปตามทิศทางที่เกิดเสียงและมองเห็นประตูที่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมอยู่ตรงหน้าเธอซึ่งมีรหัสอยู่ด้วย ซู่ซีส่งนิ้วไปหาเจี้ยนโม และเจี้ยนโมก็สามารถถอดรหัสผ่านได้ภายในสามสิบวินาที หลังจากซู่ซีเข้าไป ประตูก็จะเปิดออกโดยอัตโนมัติ หลังจากที่ซูซีเข้าไป เธอได้มองดูฉากต่างๆ ที่ประตูกระจกทั้งสองข้างของทางเดิน เธอเบิกตากว้างขึ้นและหนังศีรษะของเธอก็ชา ทางเดินเดิม ห้องกระจกเดิม แต่ห้องกระจกนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยเครื่องมือและห้องผ่าตัด แต่เต็มไปด้วยผู้คน! แต่คนพวกนี้กลับกลายเป็นคนผิดปกติ บางตัวมีตาโปนและแขนขาเสื่อมเหมือนมนุษย์ต่างดาว…

หนานกงโย่วยกแขนขึ้นและมองไปที่ซู่ซี ผ่านผ้าคลุมบางๆ ซูซียกมือขึ้นจับแขนเขาแล้วเดินเข้าไปในห้องด้วยกัน หลังจากเข้าไปแล้ว หนานกงโยก็เห็นบุคคลผู้กำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ และก็ยิ้มอย่างใจเย็น “ทำไมไม่ใช่ไลเดนล่ะ” ชายที่อยู่หลังโต๊ะยืนขึ้น เขาดูเหมือนคนพื้นเมืองจากเดลต้า มีผมหยิกเล็กน้อยและสวมชุดสูทสีดำ เขากล่าวว่า “ผมเสียใจมาก นายไลเดนได้รับข้อความเร่งด่วนเมื่อเช้านี้และออกจากฟยอร์ดเบิร์กเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ทำให้ผมต้องคุยกับนายหนานกงและหารือเรื่องความร่วมมือต่อไป ผมขอแนะนำตัวก่อน ผมเป็นเลขานุการของนายไลเดน ชื่อจริงของผมคือเวิน และชื่อจริงของผมคือโอเดะ” ซู่ซีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอคิดว่าเธอสามารถพบกับพอล เลเดน และอาจระบุได้ว่าเขาคือคนที่เธอรู้จักผ่านทางเสียงหรือรูปร่างของเขา อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดคิดว่า พอล เลเดน จะไม่ปรากฏตัวง่ายๆ หนานกงโย่วยิ้มและกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา ตราบใดที่นายเวินมีสิทธิที่จะพูด”…