นิยายประวัติศาสตร์ นิยายจีน อ่านนิยาย นิยายแปล
หยุนหลิงเปิดประตูและมองดูเขาด้วยความสับสน “ทำไมฉันถึงโกรธคุณ” “คุณไม่ได้โกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อบ่ายนี้ใช่ไหม” หยุนหลิงกระพริบตาและกล่าวว่า “ตอนนั้นฉันรู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อย แต่ฉันไม่ได้โกรธคุณ” เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างและพูดอย่างเกร็งๆ ว่า “แล้วทำไมคุณถึงเพิกเฉยต่อฉันตลอดทั้งวัน?” “ฉันยุ่งอยู่กับการฝังเข็มให้หรงจ่านในช่วงบ่าย …
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว พี่น้องตระกูลหรงก็ออกจากคฤหาสน์ของเจ้าชายจิงภายใต้แสงจันทร์ หลังจากเดินออกจากประตูแล้ว หรงชานก็ตรวจสอบพี่ชายของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ถูกเจ้าชายจิงตี “พี่ชาย เจ้าชายจิงทำอะไรกับคุณหรือเปล่า?” หรงจ่านหยุดชะงัก แตะศีรษะของเธอด้วยด้ามพัดของเขา และไม่พูดอะไร หรงชานคิดว่าเขาอกหักและรู้สึกเศร้า …
หรงชานกลืนเมล็ดแตงโมในลำคออย่างเงียบๆ ไม่กล้าที่จะส่งเสียงใดๆ พี่ชายและน้องสาวมองหน้ากันและแลกเปลี่ยนสายตากัน หยุนหลิงยังคงฝังเข็มต่อไปด้วยสมาธิเต็มที่ และไม่นานเธอก็สงบลง ผ่านไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมงก่อนที่เธอจะดึงเข็มเงินทั้งหมดออกจากร่างของหรงซาน “การฝึกฝนดอกบัวเจ็ดช่องจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงสี่เดือน ในช่วงเวลานี้ เจ้าจะต้องมาที่คฤหาสน์ของเจ้าชายจิงทุกสัปดาห์… ทุกเจ็ดวัน” …
หรงชานรีบกระโดดลุกจากเก้าอี้ด้วยความดีใจ “พี่สาวหยุนหลิง คุณพูดความจริงใช่ไหม?” ท่านลอร์ดหวู่อันก็มองดูนางด้วยความสงสัยและไม่แน่ใจ “สาวน้อยหลิง โปรดอย่าพูดเรื่องไร้สาระ!” หยุนหลิงคิดสักครู่แล้วตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “พูดตามตรง ฉันเคยชอบดูแลดอกไม้และต้นไม้มาก …
ผู้คนที่อยู่ในห้องนอนหันมามองทันที ชางหยุนซ่างเข้ามาพร้อมกับหลิวอี้ซึ่งก้าวเดินอย่างรวดเร็วและมีท่าทางวิตกกังวล เขาถึงกับเซไปเซมาเพราะเขารีบ เมื่อซ่างฉงเหวินเห็นเธอ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ซ่างเหลียงเยว่ก็พูดขึ้นมาว่า “พี่สาว อย่าเข้ามา!” ซ่างหยุนซ่างหยุดชะงัก …
ซ่างเหลียงเยว่ส่ายหัวและใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดน้ำตา เมื่อเห็นนางร้องไห้ ชางฉงเหวินก็รู้ว่านางต้องกลัวแน่ๆ พลางตบหลังเธอเบาๆ “อย่าร้องไห้ กลับบ้านไปเถอะ ทุกอย่างจะดีขึ้น” หากจักรพรรดิปล่อย Yue’er ทุกอย่างก็จะดี …
“ใช่แล้ว ราชินีแม่ควรจะอยู่ที่พระราชวังจ่าวหยางตอนนี้” ราชินีทรงยืนขึ้นและตรัสว่า “การที่ราชินีแม่เสด็จไปนั้นร้ายแรงมาก ดังนั้นฉันจึงซึ่งเป็นเจ้าแห่งฮาเร็มก็ต้องไปด้วย” “ฉันจะช่วยคุณแต่งตัว” ในไม่ช้ากลุ่มก็ไปที่พระราชวังจ้าวหยาง ในขณะนี้ มีผู้คนจำนวนมากยืนอยู่ในพระราชวัง Zhaoyang …
“กษัตริย์สัญญากับคุณ” ดวงตาของตี้ฮัวรูเต็มไปด้วยความปีติยินดี “ขอบคุณครับลุง!” “แต่……” รอยยิ้มบนใบหน้าของตี้ฮัวรูหยุดนิ่งและเขารีบพูด “แต่อะไร?” “มีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันไม่สามารถควบคุมได้ คุณเข้าใจไหม” เมื่อมองไปที่ตี้ฮัวรู ดวงตาฟีนิกซ์ของเธอก็ยิ่งลึกล้ำขึ้น …
เจียงเฉินคิดสักครู่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันมีโรงงานอิเล็กทรอนิกส์ในเขตเจียงจง โรงอาหารต้องการพ่อครัวมาเตรียมอาหารให้พนักงาน คุณเต็มใจมาไหม” “แน่นอน!” เว่ยหลินเซิงพยักหน้าซ้ำๆ “เงินเดือนไม่น้อยไปกว่าการเป็นเชฟในโรงแรมหรอก แค่อยู่ไกลจากที่ทำงานนิดหน่อย มีหอพักพนักงานให้พักได้” เจียงเฉินหยูกล่าว …
หลิงจิ่วเจ๋อจอดรถไว้ข้างถนน ยกมือขึ้นและลูบแก้มของซูซี ในเงามืด ดวงตาของเขาดูลึกซึ้งและอ่อนโยน “ที่รัก ไม่มีอะไรและใครก็ตามที่ไม่เปลี่ยนแปลง คนสองคนต้องผ่านการทดสอบต่างๆ ร่วมกัน ซึ่งต้องใช้ความพยายามของพวกเขาเอง” ดวงตาของซูซีแจ่มใส …
by 
