Month: February 2025

พวกยามที่หลบหนีกลับมาอีกแล้วเหรอ? หยุนซู่ลุกขึ้น ประกายแสงวาบในดวงตาของเธอ เป็นเรื่องดีที่เธอมา เพราะเธอเป็นห่วงว่าจะไม่มีใครรับผิด ในระยะไกล ทหารยามสามคนวิ่งกลับไป เหงื่อไหลและหายใจหอบ และบ่นกับเพื่อนร่วมวิ่งว่า “เป็นความผิดของพวกคุณเองที่ตะโกนทำให้เราไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจน” “คุณจะโทษฉันได้ยังไง…” เพื่อนของเขารู้สึกถูกกระทำผิดอย่างมาก “ท่านหญิงบอกพวกเราซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ทำลายศพและปกปิดร่องรอยทั้งหมด หากเกิดอะไรผิดพลาดขึ้น พวกเราคงไม่มีใครมีจุดจบที่ดีแน่!” ยามคนหนึ่งกล่าวอย่างเข้มงวด: “พวกเราต้องกลับไปและนำร่างของหญิงสาวกลับไป…” “สวัสดี~” มีเสียงทักทายแผ่วเบาดังขึ้น และทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว พวกเขามองเห็นหยุนซู่ยืนอยู่ใต้ร่มไม้ ด้วยผมที่ยุ่งเหยิงและรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าซีดเผือกของเขา โบกมือให้พวกเขา “สวัสดีอีกครั้ง คุณกลับมาหาฉันไหม?” “ผี! มีผี!” ทหารทั้งสามตกใจกลัวมากจนกรี๊ดและล้มลงกับพื้น…

“โอ้?” ชายผู้นั้นทำท่าสับสน “อย่าแกล้งทำ คุณล่อลวงนักฆ่ามาที่ป่าแห่งนี้โดยตั้งใจและวางแผนซุ่มโจมตี ตั้งใจจะจับพวกเขาทั้งหมดในคราวเดียว” หยุนซู่มองเขาอย่างเย็นชา: “ข้าโชคไม่ดีที่ได้เข้ามาที่นี่ และเจ้าก็ฉวยโอกาสจากข้า” หากเธอไม่เรียกแมลงพิษออกมา ชายคนนี้คงไม่นั่งรอความตายอยู่ที่นั่น เขาได้ซุ่มโจมตีผู้คนไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาเป็นพวกหัวกะทิมากกว่าพวกฆาตกรที่สวมชุดดำและมีคนมากกว่า เห็นได้ชัดว่ามันเป็นกับดักสำหรับเธอ! เป็นผลให้เธอหมดความอดทนและเรียกแมลงพิษออกมา ชายผู้นั้นยืนดูอยู่ทันที รอให้พวกติดยาของเธอฆ่าชายชุดดำส่วนใหญ่เสียก่อน แล้วจึงปล่อยให้คนของเขาออกมา ปิดตาข่าย และกำจัดพวกเขาออกไป ฆาตกรทั้งหมดถูกจัดการอย่างง่ายดายโดยที่เขาไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ เลย! เขากล้าพูดก่อนหน้านั้นว่าเขาจะยอมแพ้และตายไปพร้อมกับเธอ… พวกเขาล้วนแต่แกล้งแกล้งเธอ! หยุนซูจ้องมองเขาอย่างดุร้าย ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ และกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “ฉันไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงอย่างเธอจะมีทักษะเช่นนี้ เธอช่วยฉันมาก” หยุนซูโกรธมากจนรู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบและไม่สามารถทำอะไรเขาได้ นางจ้องดูปากของชายผู้นั้นที่ยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอก…

ชายคนนั้นกอดเธอแน่นและไม่ยอมปล่อย มีดนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาเขา ดวงตาที่แคบของเขาหรี่ลงเล็กน้อย และเขากำลังจะส่งสัญญาณ แต่มีคนหนึ่งที่เร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว หยุนซูมองดูชายชุดดำวิ่งเข้ามาหาเขา แสงเย็นวาบในดวงตาของเขา และเสียงนกหวีดอันชัดเจนก็ออกมาจากระหว่างริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันเล็กน้อยของเขา ในทันใดนั้น คลื่นเสียงที่มองไม่เห็นก็ทะลุผ่านอวกาศ และแพร่กระจายไปตามวัชพืชและพุ่มไม้เหมือนคลื่นน้ำ ดวงตาอันชั่วร้ายของชายผู้นี้มีสีแปลกประหลาด นี่มันอะไรนะ… ? เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็วและกดมือไว้ข้างหลัง – หยุดโจมตีและรออยู่ที่จุดนั้น! ฉันต้องบอกว่าการตัดสินใจครั้งนี้ถือเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดมาก เพราะวินาทีต่อมา มีเสียงกรอบแกรบประหลาดดังมาจากวัชพืชทุกด้าน หญ้าส่งเสียงดังกรอบแกรบราวกับว่ามีสิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งกำลังคลานไปอย่างรวดเร็วและพุ่งออกไปเหมือนกระแสน้ำ นักฆ่าในชุดดำหยุดลงด้วยความประหลาดใจ: “นั่นเสียงอะไร?” ผู้นำในชุดดำมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง แต่ไม่เห็นใครเลย เขาจ้องไปที่พุ่มไม้ด้วยสายตาอันแหลมคมและฟาดดาบใส่พุ่มไม้ด้วยความโกรธ: “เล่นตลก…โอ้!!” ก่อนที่เขาจะพูดจบ จู่ๆ…

หยุนซู่ยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน แสงเย็นวาบวาบที่ปลายนิ้วของเขา และเขาก็ฟันไปข้างหน้าอย่างไม่ปรานี! “ฮะ?” ได้ยินเสียงแปลกใจเล็กน้อยและเขาต้องหยุด หยุนซูก้าวถอยหลัง ปิ่นปักผมสีเงินในมือของเธอเย็นเฉียบ เธอจ้องมองต้นไม้ด้วยความประชดประชัน: “โอ้ ในที่สุดคุณก็ออกมาแล้วเหรอ?” “คุณรู้ไหมว่าฉันอยู่ที่นี่” เสียงทุ้มลึกและไพเราะของชายผู้นั้นดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ “เธอเป็นเด็กน้อยที่ฉลาดและมีไหวพริบดีจริงๆ” มุมเสื้อผ้าสีหมึกปรากฏขึ้นจากด้านหลังต้นไม้ หยุนซูเงยหน้าขึ้นและมองเห็นหน้ากาก หน้ากากปิดบังใบหน้าของชายคนนั้นเกือบหมด เผยให้เห็นเพียงดวงตาฟีนิกซ์ที่แคบและชั่วร้าย และริมฝีปากบางของเขาโค้งงอเล็กน้อย ราวกับกำลังยิ้ม เขาสวมชุดคลุมสีหมึกบริสุทธิ์ และลวดลายที่มุมก็เป็นสีแดงราวกับเลือด เขาสูงมาก สูงกว่าหยุนซูประมาณหนึ่งหัว ความรู้สึกแรกของหยุนซูคือความแปลก ตามมาด้วยความรู้สึกอันตรายเหมือนกับถูกทิ่มแทง “กลิ่นเลือดจากตัวคุณสามารถได้กลิ่นมาแต่ไกล” หยุนซูยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและตอบด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “ช่างเป็นคนขี้ขลาดจริงๆ” ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ: “ฉันซ่อนหัวและโชว์หางได้ยังไงเนี่ย…

“คุณหญิงคนโตหนีออกจากการแต่งงาน!” ในตอนเช้าตรู่ มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นในคฤหาสน์เจ้าชายหยุนที่เต็มไปด้วยความยินดี วันนี้เป็นวันที่พระราชวังเจิ้นเป่ยขอแต่งงานกับพระราชวังหยุน ทั้งถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่มาเฝ้าดู ก่อนที่ทีมหมั้นจะถูกมองเห็น พระราชวังหยุนก็เปิดประตูทันทีและทหารยามจำนวนนับไม่ถ้วนก็รีบวิ่งออกมา “เร็วเข้า ค้นทุกประตูเมือง! เราต้องหาหญิงสาวคนนั้นให้พบ!” เมื่อเห็นฉากดังกล่าวผู้คนก็ตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?” “คุณยังไม่รู้เหรอ? ลูกสาวคนโตของคฤหาสน์เจ้าชายหยุนบอกว่าเจ้าชายเจิ้นเป่ยเป็นผีที่อายุสั้นและจะอยู่ได้ไม่เกินสามเดือน เธอไม่ต้องการแต่งงานกับเขาและกลายเป็นม่าย ดังนั้นเธอจึงทิ้งจดหมายหย่าและหนีไป!” ผู้คนต่างตกใจและมีอารมณ์โกรธทันที “สาวน้อยคนนี้มีความกล้าหาญมาก!” “ฝ่าบาททรงพระราชทานสมรสแก่เธอ แต่เธอกลับกล้าที่จะหลบหนี นี่เป็นความผิดร้ายแรงถึงชีวิต!” “ข้าได้ยินมาว่าลูกสาวคนโตของคฤหาสน์เจ้าชายหยุนเป็นคนหยิ่งยโส ไร้การศึกษา และน่าเกลียดมาก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นสายเลือดเดียวของเจ้าชายหยุนผู้เฒ่า ทำไมฝ่าบาทถึงทรงให้หญิงสาวเช่นนี้แต่งงานกับเจ้าชายเจิ้นเป่ย!” “แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับเธอ และหนีการแต่งงานอย่างเปิดเผย เธอต้องถูกจับและลงโทษอย่างรุนแรง!” ในเวลาเดียวกันภายในป่าในเขตชานเมือง…

ก่อนที่เจ้าชายลำดับที่เก้าจะจากไป จานชามอุ่นๆ จากคฤหาสน์เจ้าชายลำดับที่เก้าก็มาถึงพระราชวังก่อน เมื่อเทียบกับเครื่องเคียงสองอย่างครั้งที่แล้ว ครั้งนี้มีตัวเลือกให้เลือกหลากหลายกว่ามาก นอกจากกะหล่ำปลีใบอ่อนแล้วยังมีหัวไชเท้าสีชมพู แตงกวาสีเขียวมรกต พริกเขียวขนาดกลาง มะเขือยาวสีม่วง ผักชีหนึ่งกำมือ และต้นหอมหนึ่งกำมือ พระราชวัง Ningshou, พระราชวัง Yiku และพระราชวัง Qianqing ทั้งหมดได้รับสำเนา ถ้าจะปล่อยออกไปนอกวังก็คงยาก หากไม่เป็นเช่นนั้น จะไม่มีเรือนกระจกเพียงพอที่จะมอบให้ อย่างไรก็ตาม เจ้าชายลำดับที่เก้าได้เชิญเจ้าชายลำดับที่สิบและภรรยาของเขามารับประทานอาหารกับพวกเขาโดยตรง สิ่งเดียวที่เหลือคือให้เจ้าชายลำดับที่เก้าตัดสินใจ และเขาส่งสำเนาไปยังคฤหาสน์ของผู้ว่าราชการ ทั้งสองคนต่างก็เป็นคนใจกว้าง แต่ตอนนี้มีคนตระหนี่ในการส่งอาหาร ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ แต่พวกนี้เป็นพี่น้องนอกวัง การส่งของขวัญไปให้ครอบครัวหนึ่งแล้วไม่ส่งให้อีกครอบครัวหนึ่งนั้นไม่สมเหตุสมผล…

หลังจากออกจากกระทรวงยุติธรรม เจ้าชายองค์ที่เก้าก็กลับเข้าไปในพระราชวังและไปที่ห้องปฏิบัติหน้าที่ทหารรักษาการณ์ ยังไม่เที่ยงเลย เจ้าชายลำดับที่เจ็ดก็มาถึงแล้ว ต่อหน้าพี่ชายคนนี้ เจ้าชายองค์ที่เก้ามีความซื่อสัตย์มากกว่ามากและไม่กล้าแสดงท่าทีที่ไร้สาระ เขาเพียงแต่พูดถึงเรื่องการรับหลานชายของจักรพรรดิเข้าโรงเรียนเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องกังวลใจในคฤหาสน์เจ้าชายคนที่เจ็ด เพราะว่าหงชู่เช่นเดียวกับหงฮุย อายุน้อยกว่าลูกพี่ลูกน้องคนอื่นหนึ่งปี และจะไม่เริ่มเรียนจนกว่าจะถึงปีถัดไป หลังจากได้ยินเช่นนี้ เจ้าชายลำดับที่เจ็ดมองไปที่เจ้าชายลำดับที่เก้าและกล่าวว่า “ขอบคุณ” เจ้าชายองค์ที่เก้ายิ้มอย่างเก้ๆ กังๆ และกล่าวว่า “ทำไมท่านถึงสุภาพนัก ข้าพเจ้าเพิ่งมาที่นี่เอง ขันอามาส่งข้าพเจ้ามาที่นี่เพื่อไปทำธุระและส่งข้อความ…” เจ้าชายลำดับที่เจ็ดมองดูเจ้าชายลำดับที่เก้าโดยไม่พูดอะไร ดูไม่อาจเข้าใจได้ เจ้าชายองค์ที่เก้าเปลี่ยนหัวข้อและกล่าวว่า “พี่ชายเจ็ดและน้องสะใภ้เจ็ด เจ้าต้องรีบไปที่วัดหงหลัว หากเจ้าอยากให้ป้าหวางมีหลานจริงๆ ก็จะดีกว่าหากเธอมีหลานชายที่ถูกต้องตามกฎหมาย” หลังจากได้ยินเช่นนี้ เจ้าชายลำดับที่เจ็ดก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ และมองไปที่เจ้าชายลำดับที่เก้าแล้วพูดว่า…

เจ้าชายองค์ที่สามเสด็จไปที่สุสานของจักรพรรดิพร้อมกับเจ้าหญิงองค์โตและไม่อยู่ในเมืองหลวง ปีนี้ถึงคราวที่เจ้าชายองค์ที่ห้าต้องตรวจสอบเอกสารในกระทรวงยุติธรรม กระทรวงยุติธรรม วัดต้าหลี่ และสำนักงานตรวจสอบตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันตกของถนนฉีปัน ห่างจากกระทรวงสงครามไปเล็กน้อย หลังจากที่เจ้าชายลำดับที่เก้าออกจากกระทรวงสงครามแล้ว เขาไปที่กระทรวงรายได้ก่อน พบกับเจ้าชายลำดับที่สี่ และบอกเขาเกี่ยวกับการลงทะเบียนเรียนของหลานชายของจักรพรรดิ หงฮุยมาในอีกหนึ่งปีต่อมาแต่เขาก็ตามทันคลื่นนี้เช่นกัน “ตอนนี้หลานๆ ก็มีไม่มากแล้ว และข่านอามาก็หายากมาก ถ้าเรากลับไป คงจะลงทะเบียนกับจักรพรรดิได้ยาก เพราะมีคนมากมายเหลือเกิน…” เจ้าชายองค์ที่เก้ากล่าวด้วยท่าทีภาคภูมิใจเล็กน้อย: “พี่น้องของท่านไม่ควรขอบคุณข้าทีหลังหรือ? ถ้าไม่มีงานเลี้ยงฉลองขึ้นบ้านใหม่ที่บ้านของเรา หลานชายของท่านจะได้เห็นจักรพรรดิได้อย่างไร?” เจ้าชายองค์ที่สี่มองดูเขาแล้วถามแทนว่า “หออนุสรณ์ขงจื๊อกำลังถูกทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้วก่อนจะถึงฤดูใบไม้ร่วง ข่านอามาจะคิดถึงการตรัสรู้ของหลานชายของจักรพรรดิได้อย่างไร” เจ้าชายองค์ที่สี่มักจะมีงานต้องทำอยู่เสมอและมักเดินทางไปยังพระราชวังชิง ดังนั้นพระองค์จึงสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงในบ้านโดยรอบได้อย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อห้องเรียนชั้นบนได้รับการปรับปรุงในฤดูร้อน พื้นที่บูชาขงจื๊อที่อยู่ติดกันก็ได้รับการปรับปรุงเช่นกัน เจ้าชายลำดับที่เก้าไอเบาๆ แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเลย…

หลินซินเป็นอาจารย์ครึ่งหนึ่งของชูหยุนฮั่น เธอชอบศิษย์คนนี้ที่เก่งด้านการแพทย์มาก และใบหน้าของเธอก็คล้ำขึ้นทันที “คุณหนูจู ครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงรู้ว่าคุณตกหลุมรักกษัตริย์รุ่ยมาหลายปีแล้ว ถ้าคุณไม่ได้ทำ ทำไมคุณถึงไปที่ห้องของกษัตริย์รุ่ยในคืนนั้น” หลินซินเรียกเธอว่า “สาวน้อย” โดยเห็นได้ชัดว่าไม่ยอมรับว่าเธอเป็นเจ้าหญิงจิง เจ้าชายหยานก็หยุดยิ้มเช่นกัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ถ้าหากพี่ชายสามไม่เมา เจ้าชายรุ่ยคงจะให้ที่พักแก่เขา และแผนของคุณก็จะประสบความสำเร็จ!” หยุนหลิงหัวเราะเบาๆ “คฤหาสน์ของเจ้าชายรุ่ยใหญ่โตขนาดนั้น ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าชายรุ่ยอยู่ห้องไหน ชู่หยุนฮั่นเป็นคนเริ่มบอกข้า” เจ้าชายจิงจ้องมองนางด้วยดวงตาสีดำที่ไร้ความรู้สึกและไร้จุดหมาย “ถึงแม้นางจะพูดจริง แต่นางก็บอกเจ้าแล้ว เจ้าก็ไปงั้นหรือ” “ไม่ใช่เพราะเธอบอกฉันว่าฉันไป แต่ Chu Yunhan รู้ว่าฉันจะไปอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงบอกฉัน” หลินซินหัวเราะเยาะและเห็นด้วย…

ศาลาหยานฮุย เจ้าชายแห่งหยานกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ปรับเอน ใบหน้าของเขาแสดงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ และเป็นที่ชัดเจนว่าขาขวาของเขากำลังเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขามองขึ้นไปและเห็นหยุนหลิง และจำฉากโศกนาฏกรรมเมื่อเขาถูก “ผีแดง” ลักพาตัวไปในคืนนั้นได้ทันที และใบหน้าของเขาเริ่มบูดบึ้ง “คุณผู้หญิงขี้เหร่ ทำไมคุณไม่ใส่ผ้าคลุมหน้าเวลาออกไปข้างนอกล่ะ?” ความหมายก็คือเขาน่าเกลียดเกินไป เซียวปี้เฉิงตกตะลึงเล็กน้อย ชู่หยุนหลิงไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า? พวกเขาไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันมากนัก และจากความรู้สึกของฉัน ชูหยุนหลิงมักจะสวมผ้าคลุมหน้าเสมอก่อนพบปะผู้คน เธอยังทิ้งผมไว้บนหน้าผากของเธอบ้างเพื่อพยายามซ่อนใบหน้าของเธอทั้งหมด ในอดีตใครก็ตามที่กล้าแตะต้องผ้าคลุมจะถูกฆ่า เมื่อนางยังเป็นเด็ก องค์หญิงลำดับที่หกเคยพยายามยกผ้าคลุมของ Chu Yunling ขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่นางกลับถูกผลักออกไปและล้มลงหน้าคว่ำ เสียหน้า หยุนหลิงนั่งลงและนวดขาของราชาหยาน ตรวจดูอาการของเขาโดยที่นางไม่ได้แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น “มันขวางทางอยู่ มันส่งผลต่อความสามารถของฉันในการฝังเข็มให้คุณ”…