by คุณเจียงกลับมาที่ห้องทำงานด้านหลัง และทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็เห็นสีหน้าของนายฉินที่กำลังล้อเลียนเขาเหมือนกับว่าเขากำลังดูละครอยู่
เขากล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “ลูกหลานของตระกูลซูพวกนี้น่าผิดหวังจริงๆ!”
คุณฉินเยาะเย้ยว่า “ฉันบอกคุณแล้วว่าอย่าไป คุณสมควรได้รับมัน!”
ผู้อาวุโสเจียงส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ซีเอ๋อร์มีอารมณ์ร้าย คนที่ไม่คุ้นเคยกับเธอจะคิดว่าเธอไม่ใช่คนที่จะเข้าใกล้ได้ง่าย ฉันคิดว่าถ้าตระกูลซูมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับเธอ ฉันอาจจะไกล่เกลี่ยได้ ซีเอ๋อร์ไม่มีพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก แล้วเธอจะไม่ปรารถนาความรักจากพ่อแม่ได้อย่างไร”
แต่เมื่อเขาเห็นเฉินหยวน ซู่เจิ้งหรงผู้ขี้อาย และซู่เหอถังที่ดวงตาเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว เขาก็รู้ว่านี่เป็นเพียงความคิดปรารถนาเท่านั้น
คุณฉินก็ดูเคร่งขรึมเช่นกัน “บางสิ่งไม่สามารถบังคับได้ แค่เรารักเธอก็พอแล้ว!”
หลิงซียิ้มและกล่าวว่า “จากนี้ไปฉันจะเป็นแม่ของซีซี ฉันจะชดเชยความรักที่เธอขาดไป!”
หลิง 㫅 ยังพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ครอบครัวของเราทุกคนจะต้องรักซิซีมาก!”
คุณเจียงพยักหน้า “ผมคิดมากเกินไป ฉันจะไม่พูดถึงมันอีกแล้ว!”
–
กลุ่มนี้พักที่บ้านของ Qin ตลอดบ่ายและออกไปหลังรับประทานอาหารเย็นเท่านั้น
เมื่อพวกเขาแยกทางกัน เฉิงหยางจับมือซูซีและพูดว่า “พรุ่งนี้คุณจะกลับหยุนเฉิงกับปู่ไหม”
ซู ซีหวิน ยิ้ม “ใช่!”
เฉิงหยางลังเลเล็กน้อย “งั้นกลับมาเร็วๆ นี้ ฉันจะคิดถึงคุณมาก! แต่เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะอยู่ได้นาน หลิงจิ่วเจ๋อจะพาคุณกลับมาเอง!”
ใบหน้าของซู่ซีซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของต้นไม้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจ และเธอยิ้มจาง ๆ “คุณมีเวลาคิดถึงฉันไหม พรุ่งนี้เราจะไม่ไปฮันนีมูนที่ฝรั่งเศสกันเหรอ?”
ดวงตาของเซิงหยางหยางสดใสและสวยงาม “ฉันอยู่กับลู่หมิงเซิง และหัวใจของฉันอยู่กับคุณ ฉันหวังว่าเมื่อฉันกลับมา คุณก็จะกลับมาเช่นกัน!”
ซูซีพยักหน้า “ถัว!”
“จะดีมากถ้าคุณปู่ก็ย้ายไปเจียงเฉิงด้วย!” เฉิงหยางหยางยิ้ม “เช่นนั้นเราจะได้ไปกับเขาทุกวัน”
หลิงจิ่วเจ๋อขับรถมาแล้ว ซู่ซีก็หยุดรถแล้วพูดว่า “ตอนนี้เธอแต่งงานแล้ว อย่าลืมใจดีกับลู่หมิงเซิงด้วยนะ!”
เฉิงหยางทำปากยื่น “คุณควรจะเป็นห่วงฉันนะ พ่อแม่ของฉันโทรมาหาฉันเมื่อเช้านี้ และสิ่งแรกที่พวกเขาพูดก็คือพวกเขาเป็นห่วงลู่หมิงเฉิง ถ้าฉันกล้าปฏิบัติกับเขาไม่ดี พ่อแม่ของฉันจะตัดสัมพันธ์ทั้งหมดกับฉัน!”
ซู่ซีกล่าวว่า “พวกเขารักบ้านและผู้คนที่อยู่ในนั้น!”
ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะกันสักพัก ซูซีก็กอดหยางหยาง “ฉันจะไปแล้ว ขอให้คุณเดินทางปลอดภัยและฮันนีมูนอย่างมีความสุขล่วงหน้า!”
เฉิงหยางหัวเราะเยาะ “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณกอดฉัน มันไม่ใช่การแยกจากกันที่เป็นความเป็นความตาย อย่าทำให้มันซาบซึ้งใจขนาดนั้น คุณอยากให้ฉันไปส่งคุณพรุ่งนี้ไหม”
“ไม่จำเป็น เราขึ้นเครื่องพร้อมกันประมาณนั้นแหละ ไม่มีใครส่งใครลงหรอก!” ซู่ซีตบไหล่เธอ “เพลิดเพลินไปกับฮันนีมูนที่คุณใฝ่ฝันมาตลอดเถอะ!”
“เจอกันใหม่เดือนหน้า!”
“เอิ่ม!”
ซู่ซีปล่อยเธอไปและเดินไปที่รถของหลิงจิ่วเจ๋อ ส่วนคนอื่นๆ ก็บอกลากันแล้วขึ้นรถออกไป
เวลา 22.00 น. ถือเป็นเวลาที่คึกคักที่สุดในเจียงเฉิง ตึกสูงทั้งสองข้างถนนต่างส่องแสงนีออนหลากสีสัน แม้กระทั่งอากาศหนาวเย็นก็ไม่สามารถหยุดความกระตือรือร้นในการพักผ่อนของผู้คนได้
หลิงจิ่วเจ๋อขับรถด้วยมือข้างหนึ่ง และจับมือซูซีด้วยมืออีกข้างหนึ่ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า “แม้ว่าเราจะแต่งงานกัน ฉันจะกลับไปหยุนเฉิงกับคุณทุกปีในช่วงปีใหม่ ไม่ต้องกังวล พ่อแม่ของคุณก็จะพอใจเช่นกัน”
ซูซีสะท้อนในแสงตะเกียงแก้ว และมีริ้วคลื่นตื้น ๆ เธอพยักหน้า “ฉันรู้”
หลิงจิ่วเจ๋อยิ้มอย่างอบอุ่น “แม่ของฉันคุยกับฉันเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าถ้าอากาศดีมากในช่วงปีใหม่ พวกเขาอาจจะไปที่หยุนเฉิงเพื่อฉลองปีใหม่”
ซู่ซีรู้สึกประหลาดใจและถามว่า “ป๋อหลี่พูดอย่างนั้นจริงเหรอ?”
“ใช่!” หลิงจิ่วเจ๋อพยักหน้า “ฉันคิดว่านี่เป็นความคิดที่ดี!”
ซูซีกล่าวว่า “เฮ้ คุณปู่และฉันยินดีต้อนรับครอบครัวของคุณมาเยี่ยมเยียนทุกคน!”
“คุณหมายถึงครอบครัวของคุณทั้งหมดเหรอ?” หลิงจิ่วเจ๋อเหลือบมองเธอ “ดูเหมือนว่าถ้าเราไม่ได้จัดงานแต่งงาน เธอคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นสมาชิกของตระกูลหลิง”
ซู่ซีเม้มริมฝีปากและยิ้มอย่างรู้สึกผิด
นางหันไปมองและจับมือหลิงจิ่วเจ๋อไว้แน่น “คืนนี้ไปที่ราชสำนักกันเถอะ!”
หลิงจิ่วเจ๋อยกคิ้วขึ้นและจ้องมองเธอ “อยากจะรำลึกความหลังไหม?”
ซู่ซีแสร้งทำเป็นสงบ “ใช่แล้ว ฉันไม่ได้ไปที่ราชสำนักเลยตั้งแต่ฉันกลับมา!”
หลิงจิ่วเจ๋อถามว่า “เสื้อผ้าที่คุณสั่งอยู่ที่ไหน?”
ซู่ซีสูดลมหายใจแล้วลืมเรื่องนั้นไป!
“ลืม?” หลิงจิ่วเจ๋อจ้องมองเธออย่างช่วยไม่ได้และเปี่ยมด้วยความรัก “ฉันควรทำมันไหม?”
“ไม่ครับ จะสั่งเดี๋ยวนี้!” ซู่ซีรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา
เธอขอเสียหน้าดีกว่าปล่อยให้เขาออกคำสั่ง ไม่เช่นนั้นเจ้านายคงคิดว่าเขาขายส่งอีกแน่!
ขณะที่เธอกำลังดูรูปภาพต่างๆ ก็มีรูปนางแบบอยู่ด้วย และยิ่งเธอดูมันมากเท่าไร มันก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น
หลิงจิ่วเจ๋อมองอย่างรวดเร็วแล้วชี้ไปที่รูปภาพ “นี่คือมัน!”
“เลขที่!” ซู่ซีปฏิเสธทันที สิ่งที่เขากำลังอ้างถึงนั้นเปิดเผยมากกว่าสิ่งที่ Sheng Yangyang มอบให้เธอเมื่อวานนี้เสียอีก
“คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะเชื่อฟังฉันเหรอ?” หลิงจิ่วเจ๋อยิ้ม “ตอนนี้ฉันช่วยคุณแก้ปัญหาการเลื่อนงานแต่งงานได้แล้ว แต่คุณกลับจะทำลายสะพานหลังจากข้ามมันไปแล้วเหรอ?”
ซู่ซีต้องการที่จะเป็นคนผิวหนังที่หนา ดังนั้นไม่ว่าเขาจะแกล้งเธออย่างไร เธอก็ไม่ยอมฟังเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดถึงการแยกทางของเราในวันพรุ่งนี้ หัวใจของฉันก็อ่อนลงอีกครั้ง และในที่สุดฉันก็ยอมทำตามความปรารถนาของเขาและสั่งซื้อสถานที่ที่เขาชอบ โดยทิ้งที่อยู่คือหยูถิงไว้
เมื่อเห็นว่าเธอเชื่อฟังแค่ไหน หลิงจิ่วเจ๋อก็รู้สึกชาและใจร้อนเล็กน้อย และเขาจึงกดคันเร่งต่อไป
–
เมื่อมาถึงลานพระราชวัง ข้าพเจ้าเปิดประตู เปิดไฟในโถงทางเข้า และโถงก็ปรากฏให้มองเห็นทันที
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่จู่ๆ ก็เข้ามาในใจของฉันและผ่านไปเหมือนฉากที่ผ่านไป
ฉันไม่ได้กลับมานานกว่าสองปีแล้ว แต่ฉันก็ไม่รู้สึกแปลกแยกแต่อย่างใด
ทุกช่วงเวลาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ซู่ซีเดินเข้าไปข้างใน พนักงานทำความสะอาดรายชั่วโมงมาทำความสะอาดห้องตรงเวลา ห้องทั้งหมดสะอาดมากและไร้รอยเปื้อน เธอเห็นแผ่นดิสก์ที่เธอดูบ่อยๆ อยู่ในตู้ใต้ทีวี
นางหันกลับมามองหลิงจิ่วเจ๋อ “วิธีที่ข้ากล่าวถึงนั้นไม่ได้ผลหรืออย่างไร หนังสยองขวัญเป็นยารักษาอาการนอนไม่หลับที่ดี”
หลิงจิ่วเจ๋อถอดเสื้อโค้ทออกแล้วสวมไว้ที่แขน ยกมือขึ้นเพื่อดึงเน็กไทของเขาออก มองดูรอยยิ้มที่หดหู่และเย็นชาของเธอ “ดูหนังสยองขวัญสำหรับคนนอนไม่หลับ ตอนนั้นฉันคิดจริงๆ ว่าคุณกำลังเล่นตลกกับฉัน!”
ซู่ซีรู้สึกประหลาดใจ “คุณคิดกับฉันแบบนี้จริงๆ เหรอ!”
หลิงจิ่วเจ๋อกอดเธอจากด้านหลัง วางคางไว้บนไหล่ของเธอ และพูดด้วยรอยยิ้ม “งั้นบอกฉันหน่อยสิว่าคุณทำแบบนี้โดยตั้งใจหรือเปล่า?”
ซู่ซียกคิ้วขึ้นและพูดอย่างจริงจัง “แน่นอนว่าไม่ เมื่อฉันนอนไม่หลับ ฉันจะง่วงนอนหากดูมันสักพัก”
ร่างสูงใหญ่ของหลิงจิ่วเจ๋อแทบจะโอบรัดเธอไว้ใต้ร่างของเขา และอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขาก็โอบรัดเธอไว้แน่น “เธอก็ไม่สามารถนอนหลับได้เหมือนกันเหรอ? เมื่อไหร่?”
ซู่ซีก้มหัวลงเล็กน้อยและมองไปที่ชายคนนั้น “เมื่อฉันคิดถึงคุณ!”
ทันใดนั้น ดวงตาของหลิงจิ่วเจ๋อก็ลึกล้ำขึ้นมา เขาพลิกหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน ก้มลงไปจูบเธอที่ริมฝีปาก วางแขนไว้รอบเอวของเธอ ยกเธอขึ้นในแนวนอน และก้าวเดินไปหาหญิงสาวที่นอนอยู่
เสื้อคลุมของซูซีถูกถอดออก และเสื้อสเวตเตอร์สีฟ้าอ่อนของเธอก็หล่นลงบนพรม หลิงจิ่วเจ๋อเคลื่อนไหวและจูบริมฝีปากของนางราวกับว่าเขาต้องการจะกลืนนางเข้าไปในท้องของเขา
ขณะที่พวกเขากำลังเดินไปที่ประตูห้องนอน เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
ซู่ซีเงยหน้าขึ้นห่างจากริมฝีปากของชายคนนั้นเล็กน้อย คิ้วและดวงตาของเธอเหมือนภาพวาด “คุณหลิง เสื้อผ้าที่คุณเลือกอยู่ที่นี่แล้ว”
หลิงจิ่วเจ๋ออุ้มเธอไปข้างหน้า วางเธอลงบนเตียงขนาดใหญ่ โน้มตัวไปจูบแก้มเธอ “รอฉันด้วย!”
ซู่ซีเม้มริมฝีปากและพยักหน้า
หลังจากชายคนนั้นหันหลังและก้าวเดินออกไป ซูซีก็นอนหงายบนเตียง มองดูแสงดาวที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นถึงทั้งความแข็งแกร่งและความอ่อนโยน