หลังเลิกงาน ชิงหนิงก็นั่งแท็กซี่ไปหยูถิง เมื่อเขาเดินเข้าไปในชุมชนและมองเห็นทิวทัศน์ที่คุ้นเคย ความทรงจำในอดีตก็หลั่งไหลกลับมาอีกครั้ง
ตอนนั้นเธออาศัยอยู่ที่นี่ ซู่ซีและลุงคนที่สองของเธออาศัยอยู่ชั้นบน เจียงเฉินแวะมาหาเธอบ่อยๆ และพวกเขาก็คุยกัน ดื่มเหล้า และเล่นไพ่ด้วยกัน…
เมื่อเธอต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบากในต่างแดน ทุกครั้งที่นึกถึงวันเหล่านั้น จิตใจของเธอก็จะอบอุ่นขึ้น และทำให้เธอมีกำลังใจที่จะยืนหยัดด้วยตัวเองในสถานการณ์ที่ยากลำบากได้
เธอไม่เคยเสียใจเลยที่ได้พบกับเจียงเฉิน แต่เธอมักจะคิดว่าความทรงจำของพวกเขาสองคนที่นี่เป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในใจเธอเสมอ
เธอขึ้นไปชั้นที่ 30 แล้วหยุดอยู่หน้าประตู ความทรงจำดูเหมือนจะกลายเป็นจริงมากขึ้น ราวกับว่าทันทีที่เธอเปิดประตู เธอก็เห็นพวกเขานั่งอยู่บนโซฟาที่ระเบียง พูดคุยหยอกล้อและหัวเราะกัน
เพียงพริบตาเวลาหลายชั่วโมงก็ผ่านไป
ชิงหนิงพยายามป้อนรหัสผ่านในการเปิดประตูครั้งก่อน ประตูก็เปิดออกโดยมีเสียงดังเบาๆ ชิงหนิงตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง จริงๆแล้วรหัสผ่านก็เหมือนเมื่อสามวันก่อน
เธอเปิดประตูและเดินเข้าไป โดยยืนอยู่ในโถงทางเข้าด้วยความมึนงงอยู่นาน
ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องยังคงเหมือนเดิมกับตอนที่เธอออกไป รวมถึงผ้าปูโต๊ะตัวโปรดของเธอที่ซีดจางแต่ก็ยังสะอาดหมดจด
แสงแดดตอนเย็นสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างกระจกบานกว้าง ทำให้ห้องมีรัศมีจาง ๆ ราวกับว่าฉันได้ถอยหลังไปสองสามก้าว
เธอเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ปะทุอยู่ในใจ
เจียงเฉินยังมาไม่ถึง ชิงหนิงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก มองไปที่ห้องนอนที่สองที่เธอเคยอาศัยอยู่ จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินไป
เมื่อเธอเปิดประตู ปราสาทเลโก้จำนวนหนึ่งก็ดึงดูดสายตาของเธอ และชิงหนิงก็ตกตะลึง
ปราสาทขนาดต่างๆ ถูกวางไว้บนเตียง โต๊ะทำงาน และปราสาทที่ใหญ่ที่สุดวางไว้บนพรม
เมื่อพลบค่ำ ปราสาทอันงดงามก็จะดูสดใสและตระการตา!
ดวงตาของชิงหนิงสั่นไหวขณะที่เธอเดินเข้าไปอย่างช้าๆ และเห็นเจ้าชายและเจ้าหญิงยืนเคียงข้างกันบนปราสาท เหมือนกับวันที่โยวโยวจัดงานแต่งงานของพวกเขา
ในวันที่บ้านเก่าถูกขาย เธอก็ไปที่นั่นเพื่อเก็บของของเธอ เมื่อเธอกลับมา เธอได้ยินว่าพ่อของเธอมาหาเธอและโกงเงินเจียงเฉินไปหนึ่งแสนหยวน นางโกรธมากจึงโยนสิ่งของในมือลงพื้น และปราสาทของนางก็ถูกทำลายไปด้วย
ต่อมาเจียงเฉินก็ช่วยเธอประกอบปราสาททีละเล็กทีละน้อย
และสิ่งของทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าเขาเหล่านี้ ก็ถูกเขาจัดมารวมกันด้วยหรือ?
ต้องเป็นเขาแน่ๆ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ความลับเล็กๆ น้อยๆ ในใจของเธอ!
ชิงหนิงยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปาก รู้สึกตกใจอย่างบอกไม่ถูก
ทันใดนั้น ก็มีชายคนหนึ่งเข้ามาจากด้านหลัง กอดเอวเธอไว้และกอดเธอไว้แน่น “คุณชอบไหม?”
ชิงหนิงหยุดชะงัก เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ “เจ้าสู้เมื่อไหร่?”
“ระหว่างสองวันที่คุณไม่อยู่ ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงคุณ ฉันจะมาสร้างปราสาทเสมอ” เจียงเฉินเอนตัวเข้ามาเล็กน้อยแล้วกระซิบที่หูของเธอว่า “ฉันจะให้สิ่งที่คุณชอบ!”
ลมหายใจอันร้อนแรงของชายคนนั้นพัดผ่านหูของชิงหนิง เธอไม่สามารถช่วยได้นอกจากจะสั่นสะท้าน หัวใจของเธอเต้นเร็ว และเสียงของเธอก็แหบแห้ง “ขอบคุณ!”
“ไม่ล่ะ ฉันควรจะขอบคุณคุณที่ให้ฉันลูกสาวที่ดีเช่นนี้!” เจียงเฉินก้มศีรษะลงและจูบแก้มเธออย่างอ่อนโยน “ชิงหนิง มาอยู่ด้วยกันเถอะ!”
ชิงหนิงได้รับผลกระทบจากออร่าที่แข็งแกร่งของเขาและไม่สามารถคิดอะไรได้เลย เธอรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย
“ให้ฉันคิดดูหน่อยสิ!”
“ฉันจะให้คุณคิดดู แต่ตอนนี้คุณมีทางเลือกเพียงสองทางเท่านั้น หนึ่ง อยู่กับฉัน คุณมีสามีและลูก ประการที่สอง ผลักไสฉันออกไป และยังคงพัวพันกับฉันต่อไปจนกว่าคุณจะยอม!”
ชิงหนิงกัดริมฝีปากของเธอ หันกลับมาในอ้อมแขนของเขา เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ส่งคุณคืนมาให้ฉันก่อน แล้วฉันจะพิจารณา”
“เว่ยชิงหนิง โยวโยวเป็นของเราทั้งคู่!” เจียงเฉินมองดูเธอด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา “เราแบ่งปันมัน!”
เขายกมือขึ้นและลูบคิ้วที่สะอาดของเธอ ดวงตาของเขาเริ่มมืดลง เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วจูบมุมปากของเธอ เขาพูดกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและเซ็กซี่ “ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกฉันว่าคุณรักพ่อของยูโยว ตอนนี้คุณยังรักเขาอยู่ไหม”
ชิงหนิงจับเสื้อของเขาแน่นขึ้น เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ และแววตาเขินอายก็ฉายชัดบนใบหน้าของเขา
เจียงเฉินมองดูใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาว หัวใจของเขาเต้นระรัว และเขาบีบคางของเธอและจูบเธออย่างแรง
ขนตาอันยาวของชิงหนิงสั่นไหว ลมหายใจของเธอถูกพรากไป และจมูกของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นของชายคนนั้น ความกังวล ความกลัว และความลังเลของเธอ ถูกชายผู้นี้ระงับเอาไว้ได้อย่างสิ้นเชิง
หลังจากที่ชิงหนิงรู้สึกอ่อนแรงจากการจูบ เจียงเฉินก็อุ้มเธอขึ้นและเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ เขาจูบเธออย่างเร่าร้อน ราวกับว่าเขาไม่อาจรอได้อีกต่อไป
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเจียงเฉินก็ดังขึ้น ชิงหนิงลืมตาขึ้นทันทีและคว้าแขนเขาและพยายามพูด “โทรศัพท์!”
“อย่าสนใจเลย!” เจียงเฉินวางชิงหนิงลงบนเตียง เอนตัวไปข้างหน้า หายใจแรงและเร็ว
โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ชิงหนิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วมองดู หัวใจของเขาตกต่ำลงเล็กน้อย และเขาผลักเจียงเฉินออกไป “แม่ของคุณนะ รับโทรศัพท์ก่อน”
เจียงเฉินหยุดพัก หายใจเข้าลึกๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ลุกจากเตียงแล้วรับสาย “แม่!”
แม่ของเจียงถามว่า “อาเฉิน งานของคุณเสร็จแล้วเหรอ กลับมาเร็วๆ นะ!”
“เกิดอะไรขึ้น?” เจียงเฉินถามด้วยการขมวดคิ้ว
“กลับมาแล้วคุยกันใหม่นะ ฉันจะรอคุณอยู่!” แม่ของเจียงพูดและวางสายโทรศัพท์
เขาหันมามองชิงหนิง “กลับบ้านกับฉันสิ!”
ชิงหนิงสงบสติอารมณ์ลงแล้วส่ายหัว “ก่อนที่เราจะเลิกกันครั้งที่แล้ว แม่ของคุณเคยมาหาฉันครั้งหนึ่ง!”
“เธอตามหาคุณเหรอ? เธอพูดว่าอะไรนะ?” เจียงเฉินรู้สึกโดยไม่รู้ตัวว่าการที่แม่ของเขามองหาชิงหนิงอาจไม่ใช่เรื่องดี
ชิงหนิงพูดอย่างใจเย็น “แม่ของคุณบอกฉันว่าเราไม่เหมาะสมกัน และเธอจะไม่ยอมรับผู้หญิงจากครอบครัวธรรมดา”
เจียงเฉินหัวเราะเยาะ “งั้นคุณก็ประนีประนอมแล้วสินะ?”
ชิงหนิงหลุบตาลง “ข้าไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเรายิ่งห่างเหินมากขึ้นเพราะความขัดแย้งในครอบครัว!”
“ชิงหนิง ตราบใดที่คุณรักฉันจริงๆ ความรู้สึกของคุณจะไม่เปลี่ยนแปลงเพราะอะไรทั้งนั้น!” เจียงเฉินกล่าวด้วยความเคร่งขรึม
“เลขที่!” ชิงหนิงเงยหน้าขึ้นมองเขา “ความรักเป็นสิ่งที่ทำให้คนทั้งสองมีความสุข หากคุณกังวลเกี่ยวกับเหตุผลบางอย่างอยู่เสมอ ทั้งคู่ก็จะเหนื่อยล้า และความรักก็จะหายไปเมื่อเหนื่อยล้าเช่นนี้”
เจียงเฉินหัวเราะเบาๆ “คุณเคยมีความรักมาก่อนเหรอ? คุณพูดจาสารพัดวิธีเลยนะ!”
ชิงหนิงขมวดคิ้วเบาๆ “ฉันไม่มีประสบการณ์เท่าคุณ แม้ว่าฉันจะไม่เคยประสบกับมัน แต่ฉันเคยเห็นมันมาแล้ว และฉันก็เห็นมาเยอะแล้ว!”
เจียงเฉินเดินเข้ามา วางแขนลงบนไหล่ซ้ายและขวาของเธอ และจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “คุณต้องพยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเอง มันเป็นคำดูถูกที่บอกว่าให้โยนเด็กทิ้งไปพร้อมกับน้ำในอ่าง คุณเว่ย คุณไม่เข้าใจเหรอ”
นางจ้องมองเจียงเฉินอย่างจริงจัง “เจ้าสามารถอยู่กับเจ้าได้สองวัน ระหว่างสองวันนี้ เราจะคิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบ”
เจียงเฉินพยักหน้า “ฉันเข้าใจว่าคุณมีข้อกังวล ฉันจะแก้ไขมันเอง!”
ชิงหนิงกล่าวว่า “แม่ของคุณคงมีเรื่องด่วนที่ต้องถามคุณ ฉันสงสัยว่ามันเกี่ยวกับโยวโยวหรือเปล่า คุณควรไปโดยเร็ว ถ้าโยวโยวมีปัญหาอะไร โปรดบอกฉันด้วย!”
“อย่าไป อยู่ที่นี่!” เจียงเฉินกระซิบว่า “ฉันจะกลับมาหลังจากที่ฉันทำให้โยวโยวสงบลงแล้ว”
ชิงหนิงปฏิเสธ “พวกเรามาสงบสติอารมณ์กันสักสองวันเถอะ แล้วคุณควรให้เวลาฉันบ้าง!”
เจียงเฉินจ้องมองเธอ แม้ว่าเขาจะไม่มีทางช่วยตัวเองได้ แต่น้ำเสียงของเขากลับดูเอาอกเอาใจและเอาใจใส่ “ตกลง ฉันจะไม่รบกวนคุณสองวันนี้ ฉันจะให้เวลาคุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้!”
ชิงหนิงพยักหน้า “ขอบคุณ!”
เจียงเฉินขับรถพาชิงหนิงกลับไปที่ชุมชนจิงหยวนก่อนแล้วจึงขับรถกลับบ้าน