by เมื่อเจ้าชายองค์ที่เก้าได้ยินว่าชูชูตั้งครรภ์แฝด ปฏิกิริยาของเขาก็คล้ายกับของชูชู เขาตกใจมากกว่าดีใจ
“โอเค แล้วทำไมถึงมีแค่สองคนล่ะ”
เจ้าชายองค์ที่เก้าอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดังด้วยความกังวล: “ด้วยพุงที่ใหญ่ขนาดนี้ การจะอุ้มเด็กเพียงคนเดียวมันยากนัก จะหนักสักแค่ไหนหากมีสองคน ใครจะทนได้”
หมอเจียงรีบปลอบใจเขา “นี่คือการเฉลิมฉลองการทำความดี พรจะมอบให้คุณ…”
เจ้าชายองค์ที่เก้าจับแขนของชูซู่ ไม่สนใจเสียงพูดคุยของหมอเจียง มองไปที่ใบหน้าของเธอ และถามด้วยความกังวล “คุณเหนื่อยจากการนั่งหรือเปล่า เอวของคุณเจ็บหรือเปล่า”
เขารู้สึกเสียใจอยู่แล้วในใจ กระทืบเท้าและพูดว่า “มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรโลภมากขนาดนี้!”
ทุกคน: “…”
ชูชู่ซึ่งแต่งงานกับเขามาหนึ่งปีครึ่งแล้ว เข้าใจความคิดของเจ้าชายลำดับที่เก้า และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ มันไม่เกี่ยวอะไร”
เจ้าชายองค์ที่เก้ารู้สึกเสียใจและเริ่มกลัว เขากล่าวว่า “โชคดีที่คนชุดแรกขุดไม้ไผ่ได้เพียงสองกอเท่านั้น ถ้าเป็นสี่หรือห้ากอ…”
ชูชู่อดไม่ได้และมองเขาอย่างเอียงอาย
พูดจาไร้สาระ
คุณเป็นหมูใช่มั้ย?
สี่หรือห้า? –
จากนั้นคุณนายโบและคุณหมอเจียงจึงรู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงไม้ไผ่
คุณนายโบ้คิดดูแล้วก็ปลูกต้นไม้เพิ่มอีกหลายๆ กอ ถ้าเป็นลูกของเธอ ต้นไม้คงเจริญงอกงามดี
ว่ากันว่าลูกสาวคนหนึ่งมีหน้าตาเหมือนแม่ของเธอ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลย อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคุณหญิงโบจะไม่เคยประสบกับความเจ็บปวดจากการคลอดบุตรติดต่อกัน แต่เธอก็ได้เห็นทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ
ถ้าแม่ของชูซู่ไม่ดูแลตัวเองให้ดีและดูแลตัวเองอย่างดีในช่วงสองเดือนที่ต้องกักตัวหลังจากคลอดเสี่ยวฉี ใครจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ
นางโบได้เขียนโน้ตโน้มน้าวให้ชูชู่ใช้วิธีคุมกำเนิดหลังจากคลอดบุตรคนนี้ และให้เก็บทารกไว้ประมาณสองหรือสามปีก่อนที่จะคลอดบุตรคนต่อไป
เช่นเดียวกับชูชูเอเนะ การคลอดลูกห้าครั้งในเก้าปีนี่มันบ่อยเกินไปจริงๆ
ตอนนี้ชูชู่ตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว และไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังเรื่องนี้จากใครอีก
เจ้าชายลำดับที่เก้าไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีกต่อไป และเมื่อเห็นว่าชูชู่สบายดี เขาก็รีบกลับไปที่พระราชวัง
นอกจากจะประกาศข่าวดีแล้ว เขายังได้ขอพระราชกฤษฎีกาให้รักษาแพทย์ประจำจักรพรรดิเจียงให้ปฏิบัติหน้าที่ในคฤหาสน์ของเจ้าชาย แทนที่จะตรวจชีพจรของจักรพรรดิสองครั้งทุกๆ สิบวันอย่างที่ทรงทำอยู่ตอนนี้
นี่คือสมบัติอันล้ำค่าสามประการที่สมควรได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฟู่จิน เขาก็คิดว่าการมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่มีจุดหมาย
ชูชูจำได้ว่าเธอไม่ได้ไปเคารพพระราชวังมานานแล้ว
เมื่อวันเกิดของเธอที่ผ่านมา พระพันปีและพระสนมอีได้ส่งคนออกไป เธอได้วางแผนไว้ว่าจะไปที่พระราชวังเพื่อแสดงความขอบคุณเมื่อเธออายุได้สามเดือน
ตอนนี้เธอรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์แฝด เธอจึงต้องดูแลทารกในครรภ์ให้รอบคอบมากขึ้นเท่านั้น ไม่สมควรที่เธอจะตามน้องสะใภ้เข้าไปในวังเพื่อแสดงความเคารพ ไม่เช่นนั้นผู้อาวุโสของเธอจะต้องวิตกกังวล
แต่ก็มีข่าวดีเช่นกัน
นางจึงส่งคนไปพบสุภาพสตรีคนที่ห้าที่บ้านพักของเจ้าชายคนที่ห้า และเอ่ยถึงเรื่องนี้ และอยากจะขอให้สุภาพสตรีคนที่ห้าพาคนของเธอไปด้วยเมื่อเธอเข้าไปในวังพรุ่งนี้
พรุ่งนี้คือวันที่ 25 ตุลาคม ซึ่งเป็นวันที่เหล่าเจ้าชายและภรรยาจะเข้าเฝ้าฯ ถวายความเคารพ
เมื่อสุภาพสตรีหมายเลขห้าได้รับข่าวเธอก็มาด้วยตนเองทันที
ไม่ใช่ว่าจะนำคนเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้า แต่เพราะได้ยินมาว่านางตั้งครรภ์แฝดก็เลยเป็นกังวลเล็กน้อย
ชูชูกลับมาอยู่ในสภาพที่เธอเพิ่งได้รับการวินิจฉัยว่าตั้งครรภ์และได้รับการดูแลเหมือนเด็กทารกที่บอบบาง
ทุกคนต่างอยากจ้องมองเธอด้วยตาโต เพราะกลัวว่าเธอจะเหนื่อยล้า
ชูชู่เบื่อหน่ายจนแทบตาย เมื่อได้ยินว่าสุภาพสตรีหมายเลขห้ากำลังจะมา เขาก็รู้สึกดีใจมากจนอยากจะออกไปต้อนรับเธอ แต่ทุกคนก็พยายามเกลี้ยกล่อม
เมื่อสุภาพสตรีคนที่ห้าเข้ามา เธอเห็นชูชู่ที่ดูไร้หนทาง
“เกิดอะไรขึ้น?”
สุภาพสตรีคนที่ห้าถามด้วยความกังวล
ชู่ชู่เหลือบมองมาดามโบและป้าฉีด้วยความเคียดแค้น
บางทีสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกคือสิ่งที่ไม่รู้จัก
สำหรับผู้ที่เคยคลอดบุตรมาแล้วอาจมองว่าการตั้งครรภ์เป็นเรื่องปกติ
ผู้อาวุโสทั้งสองนี้ไม่เคยมีประสบการณ์การคลอดบุตรมาก่อนและถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่
นางโบอธิบายว่า “เธอไปพบภรรยาด้วยตนเอง แต่เราห้ามเธอไว้ เธอไม่พอใจเลย…”
สุภาพสตรีหมายเลขห้ายังแสดงความไม่เห็นด้วย โดยมองไปที่ชูชู่และพูดว่า “ไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะทำในสิ่งที่คุณต้องการ ไม่ต้องพูดถึงว่าฉันไม่ใช่คนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนแปลกหน้า คุณก็ไม่จำเป็นต้องออกไปทักทายฉัน”
ชูชู่ยิ้มและพูดว่า “ฉันก็อยากได้อากาศบริสุทธิ์บ้างเหมือนกัน ฉันอยู่ในบ้านได้ทั้งวันไม่ได้หรอก”
สุภาพสตรีหมายเลขห้ากล่าวว่า “ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงวัน ซึ่งอากาศภายนอกยังอบอุ่นอยู่ เราก็เลยออกไปเดินเล่นกัน แต่ตอนนี้ลมแรง…”
ขณะที่น้องสะใภ้กำลังพูดอยู่ นางผู้เป็นเจ้านายก็กลับไปที่ห้องโถงหนิงอันก่อน และนางฉีก็กลับไปที่ห้องด้านหลังเช่นกัน
ซู่ซู่เรียกนางสาวคนที่ห้าและพูดว่า “ฉันต้องรบกวนคุณอีกครั้งนะ น้องสะใภ้คนที่ห้า วันนี้หมอหลวงวินิจฉัยว่าเป็นแฝด และเจ้านายของเราก็รีบไปที่พระราชวัง ฉันกลัวว่าจักรพรรดินีและย่าของจักรพรรดิจะได้ยินคำหนึ่งหรือสองคำแล้วเป็นกังวล ฉันจึงคิดว่าจะขอให้ท่านหญิงไปแสดงความเคารพแทนฉัน”
สุภาพสตรีคนที่ห้ากล่าวว่า “ไม่เป็นไร ฉันควรจะรายงานเรื่องนี้ให้ผู้อาวุโสทราบเพื่อที่พวกเขาจะได้สบายใจ”
สุภาพสตรีคนที่ห้าทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ส่วนตัว และวังจำเป็นต้องรายงานเรื่องนี้ ดังนั้น ชูซู่จึงส่งโจวซ่งไปที่สำนักงานทหารรักษาการณ์พร้อมกับจดหมายของเจ้าชายลำดับที่เก้า
ซู่ซู่เห็นว่าความกังวลของสุภาพสตรีหมายเลขห้านั้นจริงใจ และเธอยังเห็นใจสถานการณ์ของเธอด้วย เธอกระซิบว่า “อาจารย์ของเราตกใจในตอนแรก แต่โชคดีที่ไม้ไผ่ที่ย้ายมาจากวัดหงหลัวเป็นกอสองกอ ไม่เช่นนั้นคงเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องบังเอิญ ใครจะคิดว่าพวกมันจะเป็นฝาแฝดกัน…”
หลังจากได้ยินเช่นนี้แล้วสุภาพสตรีที่ห้าก็ยิ้มและกล่าวว่า “เป็นลางดี และบังเอิญว่าเกิดขึ้นที่นี่ด้วย”
ชูชูกล่าวว่า “ลองคิดดูสิ ก่อนที่พวกเราจะไปจุดธูปเทียน อาจารย์ของเรามีความศรัทธามากและถือศีลอดอาหารเป็นเวลาครึ่งเดือน…”
จริงๆแล้วไม่นะ
แต่ชูชู่ได้นึกถึงคำพูดที่ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คู่รักจะตั้งครรภ์ได้เมื่อพวกเขาอยู่ใกล้กัน แต่จะง่ายกว่ามากที่จะตั้งครรภ์ได้เมื่อพวกเขามีความใกล้ชิดกัน เช่น การไปเยี่ยมญาติ
มีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์บางประการสำหรับเรื่องนี้
ชูชู่ไม่อยากพูดถึงชีวิตทางเพศของลุงของเธอโดยตรงจึงถามโดยอ้อม
สุภาพสตรีคนที่ห้าเข้าใจ แก้มของเธอแดงก่ำ และเธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “พวกเราจำเป็นต้องไปที่วัดหงหลัวโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นเราอาจไม่ได้ไม้ไผ่…”
ในราชวงศ์มีผู้คนจำนวนมากที่ไม่มีโอรส
คนอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้มากนัก แต่เจ้าชายจวงมีสถานะและอาวุโสมาก และเมื่อเขาได้รับข่าวนี้ เขาจะขอลูกชายอย่างแน่นอน
หลังจากได้ยินเช่นนี้ ชูซู่รีบพูด “ว่าสิ่งนี้จะได้ผลหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับบุคคล เจ้าชายจวงอาจเป็นผู้ที่เหมาะสมที่จะมีลูกสาว”
เจ้าชายจวงมีอายุมากกว่าคังซีไม่กี่ปี ปีนี้เขาอายุห้าสิบปีแล้ว เขาอธิษฐานขอให้ได้ลูกชายมาเป็นเวลาสามสิบปีแล้ว นางสนมในคฤหาสน์ของเขาถูกเลือกตามลักษณะภายนอกที่จะนำไปสู่การมีลูกชาย แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขามีลูกนอกสมรสเพียงสองคนเท่านั้น
ซู่ซู่หวั่นเกรงว่าองค์ชายจวงจะไม่มีลูก จึงทำให้ตำนานการสวดมนต์ขอพรให้มีบุตรที่วัดหงหลัวพังทลายลง
สุภาพสตรีคนที่ห้ายิ้มอย่างสงบ ตบมือของชูซู่และกล่าวว่า “ในโลกนี้ ชะตากรรมของเด็กๆ เป็นสิ่งที่อธิบายได้ยาก บางคนมาเร็ว บางคนมาช้า เป็นเรื่องดีสำหรับฉันเช่นกันที่เรามีหงเซิงอยู่ในบ้านของเรา…”
ถ้าไม่มีหงเซิง นางคงนิ่งเงียบไปเป็นเวลาสามปี และใครจะรู้ว่าภายหลังจะมีเจ้าหญิงกี่องค์ที่ได้รับแต่งตั้งให้ดูแลนาง
ไม่ว่าพระพันปีหลวงจะรักพระองค์มากเพียงไร แต่พระนางก็ยังคงรักเจ้าชายลำดับที่ห้า และจะไม่นั่งเฉย ๆ และดูคฤหาสน์ของเจ้าชายลำดับที่ห้าต้องขาดลูกชาย
ชูชูชอบความเปิดกว้างของสุภาพสตรีหมายเลขห้า
เป็นแบบนี้แหละ เมื่อพิจารณาจากอัตลักษณ์ของพวกเขา การมีลูกทางสายเลือดก็เป็นเรื่องดี แต่ถ้าพวกเขาไม่มีลูกทางสายเลือด พวกเขาต้องมีใจกว้างกว่านี้
บางครั้งไม่มีใครทำให้สิ่งต่างๆ ยากสำหรับคุณ แต่คุณต่างหากที่ทำให้สิ่งต่างๆ ยากสำหรับตัวคุณเอง…
–
ภายนอกพระราชวังสวรรค์บริสุทธิ์
เจ้าชายองค์ที่เก้ารอคอยมาเป็นเวลานานแล้ว องค์หญิงหรงเซียนได้เข้ามาในพระราชวังและกำลังเข้าเฝ้าจักรพรรดิอยู่
เจ้าชายองค์ที่เก้าคำนวณวันไว้ในใจและคิดว่าการเข้าสู่วังของเจ้าหญิงหรงเซียนครั้งนี้ควรหมายถึงการเดินทางของเจ้าหญิงผู้ยิ่งใหญ่
เจ้าหญิงองค์โตอยากจะไปสุสานจักรพรรดิซึ่งต้องเดินทางไปกลับระยะทาง 600 ไมล์
ถ้าเราเดินทางช้าๆ เที่ยวเดียวจะกินเวลาอย่างน้อย 10 วัน
อากาศหนาวมากในเดือนสิบสองตามจันทรคติ และการเดินทางลำบาก ดังนั้นเราควรเดินทางไปกลับให้ทันก่อนสิ้นเดือนพฤศจิกายน และออกเดินทางอย่างช้าสุดในช่วงต้นเดือนหน้า
ตั้งแต่เดือนกันยายนถึงตุลาคม อาลันไถและหลี่เทียนฟู่ต่างก็เป็นคนที่เจ้าชายลำดับที่เก้ารู้จัก และพวกเขายังอายุน้อยกว่าเจ้าหญิงใหญ่ไม่กี่ปี
เจ้าชายลำดับที่เก้ารู้สึกหดหู่แต่ก็โล่งใจเล็กน้อยด้วย
โชคดีที่เป็นญาติคนหนึ่งที่ไม่รู้จักดีแล้วซึ่งแก่แล้ว…
หากเป็นข่านอามาของเขาเองหรือเป็นราชินีของเขาเอง เขาคงไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้…
เขาอยู่ในอาการมึนงงเมื่อเหลียงจิ่วกงออกมาและพูดว่า “อาจารย์จิ่ว จักรพรรดิกำลังบอกท่านว่า…”
เจ้าชายลำดับที่เก้าถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “น้องสาวคนที่สองกำลังจะออกมาเหรอ?”
ทำไมเขาไม่เห็นใครเลย?
เหลียงจิ่วกงกล่าวว่า: “องค์หญิงลำดับที่สองยังอยู่ที่นี่”
เจ้าชายลำดับที่เก้าพยักหน้าและเดินตามเหลียงจิ่วกงเข้าไป
คังซีสวมเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มใหม่เอี่ยมซึ่งแตกต่างไปจากชุดที่เขาเคยสวมอยู่บ้างเล็กน้อย เสื้อผ้ามีการปักลายสวัสดิกะ ทำให้ดูประณีตและหลวมกว่าปกติ
องค์หญิงหรงเซียนวางเก้าอี้และเอียงตัวไปด้านข้างในขณะที่พ่อและลูกสาวกำลังพูดคุยกัน
เมื่อเห็นเจ้าชายลำดับที่เก้าเข้ามา เจ้าหญิงหรงเซียนก็พยักหน้า
เมื่อมีพี่สาวอยู่ใกล้ๆ องค์ชายเก้าก็ประพฤติตัวดีขึ้นมากและทักทายคังซีและองค์หญิงอย่างเชื่อฟัง
คังซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาแกล้งทำ และถามว่า “ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีกครั้ง”
เขาเพิ่งถูกเรียกมาเมื่อบ่ายนี้ไม่ใช่เหรอ?
เจ้าชายองค์ที่เก้ากล่าวว่า “ลูกชายของฉันมาที่นี่เพื่อบอกข่าวดีกับพ่อของฉันข่าน วันนี้หมอหลวงเจียงไปตรวจชีพจรของภรรยาของลูกชายฉันและพบว่าเป็นแฝด!”
คังซีรู้สึกยินดีเมื่อได้ยินเรื่องนี้และกล่าวว่า “ได้รับการยืนยันแล้วว่าเป็นฝาแฝดจริงๆ เหรอ?”
นับตั้งแต่สมัยโบราณเป็นต้นมา พระราชวงศ์มักจะประสบปัญหาการขาดแคลนลูกแฝด ซึ่งถือเป็นผลจากการทำความดีและเป็น “ลางดีของการมีบุตรแฝด”
ในอดีตราชวงศ์หมิง มีบันทึกเรื่องการเกิดฝาแฝดในราชสำนักเป็นเรื่องธรรมดา
ในราชวงศ์ชิง มีกรณีการเกิดแฝดเพียงกรณีเดียวเท่านั้น ซึ่งเกิดขึ้นที่คฤหาสน์ของเจ้าชายอันเหอ เจ้าชายอันเหอและเฮ่อเซลี่ ภรรยาคนที่สามของเขา ได้ให้กำเนิดแฝด เป็นชายและหญิง ในปีที่เก้าของการครองราชย์ของจักรพรรดิคังซี พวกเขาคือหยุนตวน บุตรชายคนที่สิบแปด และธิดาคนที่สิบเก้า เจ้าหญิงแห่งมณฑล
เจ้าชายองค์ที่เก้าพยักหน้าและกล่าวว่า “เป็นฝาแฝดจริงๆ ลูกชายของฉันไม่แน่ใจ นอกจากจะมาประกาศข่าวดีแล้ว ฉันยังอยากขออนุญาตจากข่านอาม่าด้วย ก่อนที่ภรรยาของลูกชายฉันจะคลอด ฉันอยากให้หมอเจียงอยู่บ้านเพื่อเฝ้าดูแลตอนกลางคืน”
คังซีฟังแล้วพูดอย่างจริงจัง “พวกเราควรจะระมัดระวังมากขึ้น นอกจากหมอเจียงแห่งจักรวรรดิแล้ว เรายังสามารถเลือกคนอื่นมาผลัดกันทำหน้าที่ที่พระราชวังของเจ้าชายได้”
ขณะนี้ไม่มีนางสนมที่กำลังคลอดลูกอยู่ในฮาเร็มแล้ว และไม่จำเป็นต้องมีแพทย์ของจักรพรรดิที่เก่งด้านสูตินรีเวชมาคอยดูแลอีกต่อไป
เจ้าชายลำดับที่เก้ากล่าวอย่างมีความสุข: “ขอบคุณนะ ข่านอามา ตอนนี้ฉันโล่งใจแล้ว ไม่งั้นฉันคงจะเป็นกังวลไปมากกว่านี้”
ทำไมลูกแฝดถึงน่ารักจัง?
นั่นเป็นเพราะผู้หญิงหลายคนที่ตั้งครรภ์แฝดไม่สามารถให้กำเนิดแฝดได้ ทั้งแม่และลูกอาจเสียชีวิต หรือไม่ก็ให้กำเนิดลูกอย่างไม่เต็มใจ และมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะรอดชีวิต
หากเกิดขึ้นจริงไม่เพียงแต่ไม่ใช่ลางดีเท่านั้น แต่ยังน่าเสียดายอีกด้วย
องค์หญิงหรงเซียนกำลังฟังอยู่ และเมื่อเห็นว่าองค์ชายเก้ากำลังกังวล เธอก็ปลอบใจเขา “น้องสะใภ้ของคุณมาจากครอบครัวทหาร และเธอดูแข็งแรง ฉันมั่นใจว่าแม่และลูกปลอดภัย ดังนั้นอย่ากังวลเลย องค์ชายเก้า”
เจ้าชายลำดับที่เก้าถอนหายใจและกล่าวว่า “น้องชายของฉันก็รู้ความจริงข้อนี้เช่นกัน แต่เขากังวลเกินไปและจะไม่หยุดจนกว่าฟู่จิ้นจะคลอดลูกอย่างปลอดภัย!”
เมื่อถึงจุดนี้ เขาก็บ่นว่า “พวกคุณเป็นลูกนอกสมรสกันทั้งนั้น ทำไมคุณไม่มาทีละคนล่ะ”
คังซีเหลือบมองเขาและพูดไม่ออกเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เนรคุณแต่กลับคิดเช่นนั้นอย่างจริงใจ
ฉันกังวลเรื่องต่างๆ ตลอดทั้งวัน
แม่ที่ให้กำเนิดของตงอีมีอายุสี่สิบกว่าตอนที่เธอให้กำเนิดลูก และทั้งเธอและลูกก็ปลอดภัยดี ตงอียังเด็กมากและสามารถดึงธนูได้ด้วยกำลังสิบอย่าง แล้วจะมีอะไรต้องกังวลอีก?