by หลิงจิ่วเจ๋อถอนหายใจออกมาจากริมฝีปากบางของเขา ยกแขนขึ้นและกอดเธอแน่น ถูคางกับหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน “ปู่สบายดีไหม”
ซู่ซีเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและพยักหน้า “หมอจางบอกว่าตราบใดที่คุณตื่นขึ้นมา คุณก็จะไม่เป็นไร ตอนนี้คุณอารมณ์ดีแล้ว”
“ดีเลย!” หลิงจิ่วเจ๋อลูบศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน “ฉันอยากจะเข้าไปเป็นเพื่อนคุณ แต่ฉันกลัวว่าคุณจะอารมณ์เสียเกินไปและไม่อยากเจอฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่กล้าเข้าไป”
ซู่ซีซุกศีรษะลงในอกของเขาแล้วกระซิบว่า “ฉันรู้สึกสบายใจที่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่”
เธอคว้าเสื้อของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง เสียงของเธอสั่นเครือ “หลิงจิ่วเจ๋อ ทำไมคุณไม่บอกฉัน”
หลิงจิ่วเจ๋อหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดช้าๆ “ฉันทำร้ายคุณมาก คุณไม่กลับมาสองปีแล้ว และคุณก็ยังพูดว่าคุณไม่รักฉันอีกต่อไป ฉันกลัว กลัวว่าคุณจะไม่ต้องการฉันอีกแล้ว! ฉันต้องการให้คุณกลับมาหาฉันด้วยความเต็มใจและรักฉันอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะฉันทำบางอย่างเพื่อคุณหรือเพราะฉันรู้สึกซาบซึ้ง”
“ไม่นะ! คุณควรบอกฉันตั้งแต่เนิ่นๆ!” ซูซีฝังตัวลงในอ้อมแขนของเขา รู้สึกหัวใจสลายอย่างยิ่ง
หลิงจิ่วเจ๋อหัวเราะเบาๆ และพูดเบาๆ “คุณยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ไหม คุณสามารถบอกฉันอะไรก็ได้ที่คุณกังวล”
ซู่ซีส่ายหัว “พอแล้ว”
“คุณอยากมีลูกไหม? เมื่อเราไม่ต้องกินยาอีกต่อไป เราก็จะมีลูกได้ ตกลงไหม” หลิงจิ่วเจ๋อกอดซูซีแน่น “ฉันต้องการลูกที่เป็นของเราสองคนมากกว่าคุณ ทุกครั้งที่ฉันเห็นยู่ยู่ คุณไม่รู้เลยว่าฉันอิจฉาเจียงเฉินมากแค่ไหน ฉันคิดมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่าลูกของเราจะเหมือนคุณมากกว่าฉันหรือเปล่า”
หัวใจของซูซีอบอุ่น และเธอฮัมเพลงเบาๆ
หลิงจิ่วเจ๋อจูบขมับของเธอ “ฉันจะพูดตรงๆ กับคุณ ฉันกังวลที่ฉินจุนใจดีกับคุณ แต่ฉันไม่เคยไม่ไว้ใจคุณ”
ซู่ซีเงยหน้าขึ้นมอง “ฉินจุนไม่ชอบฉัน เขามีคนที่เขาชอบ และเขายังรู้ด้วยว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน!”
หลิงจิ่วเจ๋อเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “คุณรักฉันมากแค่ไหน?”
ซู่ซีหลุบตาลงและมองไปที่ไหล่ของเขา “ฉันรักคุณมาก!”
ด้วยคำพูดสองคำนี้จากเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างก็คุ้มค่าสำหรับหลิงจิ่วเจ๋อ เขาหลับตาและกอดเธอแน่นขึ้น ราวกับว่าเขาต้องการฝังเธอไว้ในร่างกายของเขา “ฉันก็รักคุณเหมือนกัน ซีเป่าเอ๋อ คุณเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าคุณจะไม่มีวันรักฉันอีกแล้ว ฉันแทบจะคลั่งตาย!”
ซู่ซีพิงใบหน้ากับไหล่ของเขา ความอ่อนโยนผุดขึ้นในใจ เธอไม่เคยรักเขามากเท่านี้มาก่อน “หลิงจิ่วเจ๋อ ฉันไม่เคยบอกใครว่าฉันคิดถึงคุณทุกวันตลอดสองปีที่ฉันไม่อยู่!”
ดวงตาของหลิงจิ่วเจ๋อสั่นไหว และเขาจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง “เราจะไม่มีวันแยกจากกันอีก!”
ซู่ซีเกี่ยวแขนไว้รอบคอเขา มองเขาด้วยดวงตาสีเข้ม จากนั้นก็ยืนเขย่งเท้าและจูบเขาที่ริมฝีปาก
หลิงจิ่วเจ๋อสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพลิกสถานการณ์กลับมาหาเธอและจูบเธออย่างดูดดื่ม
อุปสรรคและปัญหาทั้งหมดที่เธอคิดว่ามีอยู่ก็หมดไปแล้ว พวกเขารักกันมาก และไม่ว่าพวกเขาจะต้องผ่านอะไรมา พวกเขาก็ไม่เคยยอมแพ้ต่อกัน
หลิงจิ่วเจ๋อจูบเธออย่างบ้าคลั่ง ราวกับจะเติมเต็มหัวใจที่ยังคงไม่สบายใจของเขา
ซู่ซีหายใจไม่ออกจากการจูบของเขาและหยุดเพื่อกอดเขา
หลิงจิ่วเจ๋อหอบหายใจเบาๆ พิงศีรษะพิงเสา เธออยู่ในใจของเขา และความรู้สึกนี้ทำให้เขาพึงพอใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
หลังจากผ่านไปสักพัก ซูซีก็หยุดลง ดวงตาของเธอแจ่มใสราวกับดวงดาว “คุณยืนมาทั้งคืนแล้ว คุณเหนื่อยไหม ฉันจะพาคุณไปพักผ่อน”
หลิงจิ่วเจ๋อลูบริมฝีปากชื้นๆ ของเธอด้วยนิ้วของเขา “ฉันอยากไปพบปู่ก่อน”
“คุณเปลี่ยนใจเมื่อไหร่” ซู่ซีขมวดคิ้ว
หลิงจิ่วเจ๋อหัวเราะเบาๆ “ฉันเปลี่ยนมันไปนานแล้ว ปีแรกที่ฉันได้มาฉลองปีใหม่กับปู่ ฉันเปลี่ยนใจ และปู่ยังให้เงินปีใหม่กับฉันด้วย”
ซู่ซีอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเธอคิดถึงฉากนั้น และเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขา!
“ฉันก็เตรียมเงินปีใหม่ไว้ให้คุณทุกปีและใส่ไว้ในลิ้นชักใต้โต๊ะข้างเตียงในห้องของคุณ” หลิงจิ่วเจ๋อมองเธอด้วยความรัก
“เงินปีใหม่อะไร” ซูซีถามด้วยความประหลาดใจ เธอไม่รู้
“ฉันจะพาคุณไปดูทีหลัง ตอนนี้เราไปหาปู่กันเถอะ” หลิงจิ่วเจ๋อกล่าว
“คุณปู่คงจะหลับไปอีกแล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยไปกันใหม่นะ ฉันจะพาคุณไปพักผ่อน”
“ไปห้องคุณไหม?”
“คุณไปที่นั่นมากี่ครั้งแล้ว?” ซูซีเหลือบมองเขา “แล้วคุณก็ถามฉัน!”
หลิงจิ่วเจ๋อยิ้ม “ก็ตอนที่คุณไม่อยู่ ฉันก็นอนในห้องคุณเสมอ”
ซู่ซีรู้ว่ามันเป็นแบบนี้ มุมปากของเธอโค้งเล็กน้อยและดวงตาของเธอเป็นประกาย เธอคว้าข้อมือของเขาและเดินไปที่ห้องของเธอ
หลิงจิ่วเจ๋อเดินตามเขาไป และตอนนี้ เธอก็อยู่ในสายตาและหัวใจของเขาแล้ว
เมื่อกลับถึงห้อง ซู่ซีเดินไปที่ตู้ข้างเตียงก่อนแล้วเปิดลิ้นชักล่าง มีซองจดหมายขนาดใหญ่สองซองอยู่ข้างใน เธอหยิบออกมาและพบว่าเป็นเอกสารแสดงกรรมสิทธิ์บ้านที่มีชื่อของเธออยู่ด้วย
อันหนึ่งเป็นของชิงหยวน และยังมีวิลล่าอีกแห่ง
ซูซียกคิ้วขึ้นมองชายคนนั้น “ทำไมคุณถึงให้ฉันบ้านหลายหลังขนาดนี้”
หลิงจิ่วเจ๋อเดินเข้ามาจูบแก้มของเธออย่างอ่อนโยน ดวงตาของเขาจ้องมองอย่างหลงใหล “คุณไม่ชอบบ้านหลังนี้เหรอ? ฉันจะให้คุณทั้งหมด!”
ซู่ซีนึกถึงตอนที่พวกเขาเพิ่งคบกันใหม่ๆ เขาคิดว่าเธอตั้งใจเข้าหาเขาและถามว่าเธอต้องการอะไร และเธอก็บอกว่ามันคือบ้าน
แม้ว่าทุกอย่างจะได้รับการอธิบายอย่างชัดเจนในภายหลังแล้ว แต่เขาก็ยังคงจำเรื่องนั้นไว้และไม่เคยลืมเลย
ซู่ซีใส่เอกสารสิทธิ์กลับเข้าไปในลิ้นชักแล้วยิ้ม “นี่ถือเป็นของขวัญหมั้น!”
ดวงตาของหลิงจิ่วเจ๋อมืดมนลง “เงินปีใหม่กลายเป็นของขวัญหมั้นไปแล้ว คุณอยากให้ปู่ดุฉันเหรอ?”
ซู่ซียิ้มและเดินไปหยิบชุดนอนในตู้เสื้อผ้า “นั่งพักสักครู่ ฉันจะไปอาบน้ำ”
“ฉันอยากอาบน้ำเหมือนกัน” หลิงจิ่วเจ๋อเดินตามไป
“ชุดนอนของคุณไม่ได้อยู่ที่นี่” ซูซียังพูดไม่จบก็เห็นหลิงจิ่วเจ๋อยื่นแขนออกไปและหยิบชุดนอนผู้ชายออกมาจากตู้
ซู่ซีถอนหายใจเบาๆ หันศีรษะและมองไปที่หลิงจิ่วเจ๋อ “คุณซ่อนของไว้ในห้องของฉันกี่ชิ้นแล้ว”
“เยอะนะ เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง” หลิงจิ่วเจ๋อเม้มปากแล้วอุ้มเธอขึ้นพาเข้าห้องน้ำ
หลังจากอารมณ์แปรปรวนมาทั้งวันทั้งคืน ซูซีก็นอนไม่หลับทั้งคืน หลิงจิ่วเจ๋อไม่ทำอะไรนอกจากช่วยเธออาบน้ำแล้วพาเธอกลับไปที่เตียง
เมื่อทั้งสองนอนอยู่บนเตียงก็เกือบหกโมงเช้าแล้ว
หลิงจิ่วเจ๋อกอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขา นึกถึงความรู้สึกของเขาเมื่อกลับมาที่จิงหยวนเมื่อคืนและเห็นว่าของทั้งหมดของเธอหายไป มันเหมือนฝันร้าย
ในขณะนี้ ทั้งสองอยู่ในเมืองคลาวด์ และเธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา มันเหมือนกับความฝันที่ไม่เป็นจริงอีกครั้ง
เขาอดไม่ได้ที่จะกอดเธอแน่นๆ กลิ่นอ่อนๆ บนตัวของเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่เขาก็ยังไม่ง่วงนอนเลย เพราะกลัวว่าเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เธอจะหายไปอีก
“ซิเป่าเอ๋อร์!” เขาเรียกเธอเบาๆ บีบคางเธอและจูบเธอไม่หยุดหย่อน
ซูซีตอบสนองโดยหลับตา จนกระทั่งเธอสังเกตเห็นว่าร่างกายของชายหนุ่มเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ และเธอจึงต้องผลักเขาออกไป “หลิงจิ่วเจ๋อ คุณไม่ง่วงเหรอ?”
“ไม่ง่วง!” หลิงจิ่วเจ๋อจูบแก้มของเธอ เสียงของเขาแหบและเซ็กซี่ “ฉันต้องการคุณ”
ซู่ซีคว้ามือเขาไว้แล้วหายใจเข้าลึกๆ “หลิงจิ่วเจ๋อ ฉันไม่มีอารมณ์จะคุย คุณรอก่อนได้ไหม”
เมื่อหลิงจิ่วเจ๋อคิดถึงสถานการณ์ของเจียงเหล่า ก็เหมือนกับว่ามีน้ำแข็งมาเทใส่เขา เขาหยุดลงและกอดเธอ “ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลยเมื่อสัมผัสเธอ ฉันขอโทษ”