เมื่อประตูอพาร์ทเมนต์ปิดลงเบาๆ หยูเซและโมจิงเหยาก็อยู่ในประตูเดียวกันและนอกประตูแล้ว ทั้งสองโลก
เขาทำตามที่เขาพูดจริงๆ เขาบอกว่าเขาจะไม่ทำ แต่เขาทำไม่ได้จริงๆ
หยูเซพิงประตูอย่างเงียบ ๆ พร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากของเธอ
ความรู้สึกตกหลุมรักเป็นแบบนี้เหรอ?
อบอุ่นมาก
หวานมาก.
มันอบอุ่นและอ่อนหวานมากจนเธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน
เขาบอกว่าไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรหรือเตรียมอะไร ตราบใดที่เธอต้องการ ทุกอย่างก็มีอยู่ในอพาร์ทเมนท์
และสาเหตุที่เธอมาในท้ายที่สุดก็ด้วยเหตุผลเดียว ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ ไม่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ ชายคนนี้สูญเสียเงินหลายล้านทุกวันเพียงเพื่ออาหารสามมื้อของเธอ
ในหนึ่งปีไม่รวมวันหยุดฤดูหนาวและฤดูร้อนสามเดือน ยังมีอีกเก้าเดือนนั่นคือ 270 วัน ซึ่งมากกว่า 200 ล้านในหนึ่งปี
อีกสี่ปีจะเกินหนึ่งพันล้าน
เขาใช้เงินไปมากมาย
ไม่ว่าอพาร์ทเมนต์นี้จะแพงแค่ไหนก็ราคาแค่หลักสิบล้านซึ่งเทียบไม่ได้กับเกิน 1 พันล้านเลย
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะขายตัวเองตอนนี้ แต่เธอก็ไม่สามารถตอบแทนความโปรดปรานของเขาได้
ยิ่งคุณเป็นหนี้มากเท่าไร คุณก็ยิ่งเป็นหนี้มากเท่านั้น ดังนั้นคุณก็แค่เป็นหนี้ต่อไป
ใช่ เธอช่วยไม่ได้ เธอเป็นหนี้เขามาก
สองพันล้านที่เขามอบให้โม่หมิงเจิ้นคือสิ่งที่เธอพูดและเขาก็มอบให้เธอ
เธอไม่รู้ว่าเธอพิงเธอมานานแค่ไหนจนกระทั่งโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นและเธอก็ตื่นขึ้นมา ทันทีที่เธอเปิดเครื่องก็มีข้อความจากโมจิงเหยาว่า “ไปนอนเร็ว คุณไม่สามารถเป็นได้” สายอีกแล้วพรุ่งนี้เช้า”
หลังจากที่ Yu Se อ่านจบ เขาก็รีบสแกนสภาพแวดล้อมของเขาอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกราวกับว่า Mo Jingyao ได้เห็นเขายืนนิ่งอยู่กับประตูเมื่อสักครู่นี้
แต่ต่อหน้าเขากลับมีแต่ความเงียบงันอยู่ในห้อง
มันเงียบสงบยกเว้นเงาของเธอที่สะท้อนอยู่บนพื้นหินอ่อนของห้องโถง
เธอสวมรองเท้าแตะสีชมพูหน้าประตูและเริ่มเข้ามาเยี่ยมเยียนอย่างสงสัย
หลังจากซื้อของในห้องนอน 5 ห้อง ห้องนั่งเล่น 2 ห้อง ห้องครัว 1 ห้อง ห้องน้ำ 6 ห้อง และระเบียง 3 แห่ง ฉันก็นอนลงบนเตียงสีชมพูขนาดใหญ่ในห้องนอนที่ฉันเลือกไว้ จากนั้นฉันก็นอนตรงนั้นและส่งข้อความถึงโมจิงเหยา , “มันใหญ่เกินไป ฉันแค่ทำความสะอาด” ห้องนอนและห้องน้ำของฉัน “เธอทำความสะอาดที่เหลือไม่ได้ ในอพาร์ตเมนต์ใหญ่ขนาดนี้ ใช้เวลาถูพื้นเป็นชั่วโมง”
“คุณไม่จำเป็นต้องทำความสะอาด” เขาซึ่งเป็นผู้หญิงของโมจิงเหยาจะยอมให้เธอทำงานทำความสะอาดก่อนที่เขาจะตามใจเธอได้อย่างไร เธอเป็นหมอมหัศจรรย์และเป็นคนที่อยากทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่
“ฉันไม่ชอบคนรับใช้”
“พนักงานรายชั่วโมง แล้วก็พนักงานรายชั่วโมงแบบที่คุณไม่ได้เจอทุกวันใช่ไหม?”
หลังจากที่ยูเซอ่านข้อความด้านบนจบ เธอก็ตอบว่า “มันแทบจะไม่ยอมรับเลย แต่ฉันมีสิทธิ์ที่จะบอกว่าฉันอาศัยอยู่ที่ไหนทุกวัน ฉันกลับมาได้ถ้าต้องการ และฉันจะไม่กลับมาอีกถ้าไม่ทำ ไม่อยาก”
“เอาล่ะ คุณพูดเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว” โมจิงเหยาตอบอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขากำลังรอให้เธอพิมพ์บรรทัดแล้วเขาก็ตอบ
ในที่สุดหยูเซก็พอใจแล้วลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เนื่องจากเธออยู่คนเดียว มันไม่สำคัญว่าเธอจะนำชุดนอนมาหรือไม่ก็ตาม
คุณสามารถออกมาเปลือยเปล่าได้โดยตรง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็จำได้ว่าใน Mid-Levels Villa เธออาบน้ำโดยไม่ใส่ชุดนอนทุกครั้งหลังจากออกมา เธอจะเปลี่ยนเป็นเตียง แต่ทุกครั้งที่เธอถูกดูหมิ่นโดยพวกอันธพาลตัวใหญ่ โมจิงเหยา
ห้องน้ำก็เป็นสีชมพูเหมือนกัน ซึ่งก็ดูเป็นผู้หญิงสุดๆ
จริงๆ แล้ว เธอเคยคิดว่าสีชมพูนั้นหยาบคาย แต่สีชมพูในอพาร์ทเมนต์นั้นเป็นสีชมพูระดับไฮเอนด์อย่างแน่นอน
แน่นอนว่าสีชมพูระดับไฮเอนด์นี้ไม่ได้หมายถึงแฟนระดับไฮเอนด์ แต่เป็นสีชมพูระดับไฮเอนด์อย่างแน่นอน
สีนี้ตื้นจนแทบจะมองไม่เห็น หรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นสีชมพูอ่อนที่ปรากฏ และเต็มไปหมดในทุกมุม ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน
มันอบอุ่นและเป็นผู้หญิงมาก
เธอชอบมัน
อาจมีเพียงผู้ชายอย่างโมจิงเหยาเท่านั้นที่สามารถออกแบบอพาร์ทเมนต์ที่หรูหราเช่นนี้ได้ เธอชอบมันมาก
ห้องอาบน้ำฝักบัวขนาดใหญ่พิเศษ
ถ้าเขาไม่ง่วง ยูเซก็อยากอาบน้ำฟองสบู่จริงๆ
หาวแล้วรีบอาบน้ำ เป่าผมให้แห้ง แล้วกลับเข้าห้องนอน
แล้วฉันก็ลังเลว่าจะนอนชุดนอนหรือนอนแบบนี้ดี?
ท้ายที่สุดแล้ว เธอเป็นคนเดียวในอพาร์ทเมนต์ขนาดใหญ่แห่งนี้
ไม่มีใครเห็นอะไรเลย
ในที่สุด ยูเซก็ตัดสินใจสวมชุดนอน
ใช้งานได้จริง
ท้ายที่สุด นี่เป็นคืนแรกที่เธอนอนที่นี่ และเธอก็มีความรู้สึกแปลก ๆ
ห้องรับฝากของมีขนาดใหญ่และกว้างขวางมาก
เมื่อเขาเปิดมันออกมา ยูเซเกือบทรุดตัวลงด้วยความตกใจ
เสื้อผ้าเยอะมาก
ทั้งหมดเป็นเสื้อผ้าผู้หญิง
ใช่ ไม่ใช่เสื้อผ้าผู้ชายแม้แต่ชิ้นเดียว
โมจิงเหยาสัญญาว่าเขาจะไม่อยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าสักชิ้นให้ตัวเองเลย
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ยู่เซก็รีบเข้าไปในห้องอื่นทันที โดยเดินผ่านห้องรับฝากของทั้งสองห้องนอนไปด้วย ส่วนอีกสองห้องก็ควรถือเป็นห้องรับแขก ในห้องเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเด็กน้อย น่าจะเป็นของ Zhu Zhu
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีเสื้อผ้าชิ้นใดที่ถูกถอดแท็กออกเลยด้วยซ้ำ
แต่ไม่มีราคาเลย
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะไม่มีเลยก็ตาม ยูเซก็สามารถเดาได้ว่าเสื้อผ้าเหล่านี้เป็นเรื่องใหญ่
ดังนั้น อพาร์ทเมนท์ทั้งหลังนี้มีสามห้องสำหรับเธอโดยเฉพาะ
เธอสามารถเปลี่ยนห้องนอนได้ทุกสามวัน และรู้สึกสดชื่นทุกวันเพราะห้องนอนแต่ละห้องมีสไตล์ที่แตกต่างกัน
เมื่อกลับไปที่ห้องนอนที่เขาเลือกไว้ตั้งแต่แรก ยูเซมองไปที่ชุดนอนข้างในและตัดสินใจไม่ได้
ยกเว้นสายเอี๊ยม มันทำจากผ้าทูลล์ ชนิดที่ทำให้คนเลือดกำเดาไหล
เธอค้นหาไปรอบๆ และในที่สุดก็เลือกชุดนอนที่เธอยอมรับอย่างไม่เต็มใจทั้งแถวและสวมมัน
แม้ว่าจะเป็นสลิงแต่ก็ทึบแสงและโอบตั้งแต่ไหล่ถึงเข่าซึ่งถือว่าแน่นมาก
เธอเข้านอนและถอนหายใจเมื่อรู้สึกสบายใจ
ให้ความรู้สึกเหมือนเตียงนี้ทำจากวัสดุเดียวกับเตียงของโมจิงเหยาในวิลล่าริมภูเขา
ที่นอนมีความสะดวกสบายเป็นอย่างยิ่ง และเตียงก็ใหญ่มาก กว้างอย่างน้อยสามเมตร
ชนิดที่เธอสามารถกลิ้งไปมาได้
หลังจากตั้งนาฬิกาปลุกแล้ว ยูเซก็เลิกคิดเรื่องเสน่ห์ของเธอ ปิดไฟแล้วเข้านอน
พรุ่งนี้คุณต้องไม่สาย
ถ้าเธอมาสายอีกครั้ง เธอจะไม่ดูหมิ่นตัวเอง แต่อยากจะกัดตัวเอง
คราวนี้เธอตั้งนาฬิกาปลุกหกนาฬิกาติดต่อกัน
ระฆังเกลี้ยกล่อมดังขึ้นหกครั้งติดต่อกัน หากเธอยังอยู่บนเตียงได้ เธอก็ยอมจำนนต่อตัวเอง
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ยู่เซก็ปิดไฟและเข้านอน
เมื่อระฆังปลุกดังขึ้น หยูเซก็ลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นเต้น คราวนี้เขาใช้นาฬิกาปลุกเพียงหนึ่งในหกตัวเท่านั้นที่จะลุกขึ้น
หลังจากซักผ้าและออกไปข้างนอก ฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
เธอเปิดมันขึ้นมาและเห็นข้อความของหยาง อนันต์ “ฉันซื้ออาหารเช้าให้คุณแล้ว มาเร็วๆ สิ”
เมื่อถึงตอนนั้นหยูเซก็ดังขึ้น Yang Anan เคยแพ้เธอมาก่อน แต่เขาสัญญาว่าจะซื้ออาหารเช้าให้เธอ
เธอเดินออกจากอพาร์ตเมนต์อย่างรวดเร็วและมองไปที่อพาร์ตเมนต์ฝั่งตรงข้าม ประตูปิดอย่างเงียบๆ และเธอไม่รู้ว่าเพื่อนบ้านคือใคร