by หากเธอจะต้องไม่มีวันได้แต่งงานอีกในชีวิตนี้ เธอจะจดจำ “งานแต่งงาน” วันนั้นไว้ในใจไปตลอดชีวิต
จู่ๆ เธอก็รู้สึกกลัวว่าเจียงเฉินแค่ล้อเล่นเพื่อเอาใจยู่โหย่ว แต่เธอก็หลงเชื่อมัน เธอรู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีกว่าเธอจะกลายเป็นเหมือนซู่หยาน ที่ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกภายในของตัวเองได้ และสุดท้ายก็ถูกเจียงเฉินปฏิเสธ
ไม่มีผู้หญิงคนใดที่ยุ่งกับเขาแล้วจะมีจุดจบที่ดี!
เขาคิดผิดแล้ว ผู้หญิงคนใดตกหลุมรักเขา จะไม่มีจุดจบที่ดีแน่นอน!
ชิงหนิงถอดแหวนออกอย่างช้าๆ เปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง และวางไว้ในส่วนลึกที่สุด
ยู่ยู่หลับไปแล้ว ชิงหนิงเอนตัวไปนอนข้างๆ เธอ มองดูใบหน้าที่หลับสบายและนุ่มนวลของเธอ หัวใจของเขาเต้นผิดปกติจนดูเหมือนยังไม่สงบลง
เธอควรอยู่ห่างจากเจียงเฉินหรือเปล่า?
ดูเหมือนนางจะเห็นว่าเบื้องหน้าของนางมีเหวลึกอยู่ หากนางก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว นางจะต้องพินาศและแหลกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!
–
หลังจากอาบน้ำแล้ว เจียงเฉินก็ได้รับสายอีกครั้ง
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เขาเห็นว่าเวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ชิงหนิงไม่เข้ามาทักทายเขา
หลับไปทันทีเลยใช่ไหม?
เจียงเฉินเปิดประตูและเดินออกไป มองไปที่ประตูห้องนอนใหญ่ที่ปิดสนิท เขาคิดว่าชิงหนิงคงเหนื่อยเกินไปหลังจากผ่านวันมา เขาจึงไม่โต้เถียงกับเธอและปล่อยให้เธอนอนหลับอย่างสงบ
เขาเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหยิบขวดน้ำแต่หยุดเมื่อถึงห้องนั่งเล่น
ไฟในห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดและแสงก็สลัวและมืดสลัว ชิงหนิงนั่งอยู่บนระเบียงโดยหันหลังให้เขา
แสงจันทร์ส่องสว่างและหญิงสาวกอดเข่าของเธอด้วยแขนของเธอ ร่างกายผอมบางของเธอดูบอบบางยิ่งขึ้นในยามค่ำคืน
เจียงเฉินมองดูอย่างเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องครัว แทนที่จะดื่มน้ำ เขากลับหยิบเบียร์สองกระป๋องแล้วเดินไปที่ระเบียง
ยู่ยู่ชอบเล่นบนระเบียงโดยมีพรมปูพื้น เจียงเฉินก็นั่งบนพื้นเหมือนชิงหนิง จากนั้นก็ยื่นไวน์ให้เธอในมือของเขา “คุณอยากดื่มไหม?”
ชิงหนิงหันมามองเขาแล้วยื่นมือไปหยิบไวน์
เจียงเฉินหยิบมันกลับคืน ถอดแหวนออกแล้วใส่ไว้ในมือของเธอ
ชิงหนิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้เป็นคนเอาใจใส่และเอาใจใส่คนอื่นเสมอ ทำให้คนที่อยู่กับเขารู้สึกสบายใจตลอดเวลา
เธอเงยหน้าขึ้นและจิบไวน์ ความรู้สึกเย็นและรุนแรงระเบิดขึ้นในปากของเธอทันที จากนั้นก็ไหลลงคอไป
เจียงเฉินเห็นว่าเธอถอดแหวนออกจากนิ้วของเธอ ดวงตาของเขาพร่ามัวลง เขาผิดหวังแต่ในเวลาเดียวกันก็คิดว่ามันตลก มันเป็นเพียงเกมกับยูโหยว เขาเอาจริงเอาจังกับมันหรือเปล่า?
หลังจากจิบไวน์ ชายคนนั้นก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ทำไมคุณถึงมานั่งกังวลอยู่ตรงนี้ล่ะ อย่ากังวลเลย ฉันจะไม่ก่อปัญหาให้ตระกูลเจิ้งหรอก”
“เอาล่ะ ขอบคุณมาก!” ชิงหนิงมองดูชายคนนั้นด้วยดวงตาที่แจ่มใส
เจียงเฉินหัวเราะเยาะ “คุณพูดเหมือนกับว่าฉันทำเพื่อตัวเอง!”
ชิงหนิงหน้าแดง
เจียงเฉินหยู่กล่าวว่า “พี่ชายของคุณแต่งงานแล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะมาจากตระกูลเจิ้งหรือตระกูลเว่ย คุณควรอยู่ห่างจากพวกเขาและใช้ชีวิตอย่างดีกับยูโหยว”
ชิงหนิงพยักหน้า “ฉันรู้”
“คุณมีแผนอะไรสำหรับอนาคต” เจียงเฉินถามอย่างใจเย็น
ชิงหนิงยิ้มอย่างสดใส “แผนของฉันคือการใช้ชีวิตที่ดีกับโยวโยว”
“แล้วฉันล่ะ” เจียงเฉินหันมามองเธอ
ชิงหนิงรู้สึกตะลึงเมื่อเธอได้มองดูดวงตาที่ลึกล้ำของชายคนนั้น จากนั้นเธอก็กลืนไวน์เข้าไปในปากครึ่งคำพร้อมกับ “อึก” ดูโง่เขลาเล็กน้อย
เจียงเฉินรู้สึกขบขันเล็กน้อย “ฉันถามคุณว่า คุณวางแผนในใจสำหรับฉันอย่างไร หรือคุณไม่มีแผนสำหรับฉันเลย?”
“คุณ” ชิงหนิงลังเล “คุณเองก็มีชีวิตเป็นของตัวเองอยู่แล้ว”
เจียงเฉินไม่ได้พูดอ้อมค้อมกับเธอและพูดต่อไปว่า “ผ่านไปหลายวันแล้ว คุณคิดอย่างไรกับสิ่งที่ฉันพูดก่อนหน้านี้”
ชิงหนิงกัดริมฝีปากของเธอ “ฉันจะช่วยคุณรักษาอาการป่วยที่ซ่อนอยู่และชดเชยสิ่งที่ฉันเป็นหนี้คุณ เข้าใจไหม?”
เจียงเฉินยกมือขึ้นและบีบใบหน้าของเธอ “เว่ยชิงหนิง คุณคือโรคซ่อนเร้นของฉัน!”
หัวใจของชิงหนิงเต้นแรงขึ้น และเขารู้สึกเหมือนว่าเขาไม่สามารถหลบหนีออกไปได้
เจียงเฉินพยุงตัวเองบนพื้นด้วยมือข้างหนึ่ง โน้มตัวไปเลียคราบไวน์ที่แวววาวบนริมฝีปากของเธอด้วยนิ้วของเขา และพูดช้าๆ และเงียบๆ ว่า “เว่ยชิงหนิง คุณรู้จักการตอบแทนสิ่งที่คุณเป็นหนี้ผู้อื่น และคุณก็อดทนต่อสิ่งที่คุณไม่ได้เป็นหนี้ ดังนั้น ทำไมคุณถึงรู้สึกสบายใจกับสิ่งที่คุณเป็นหนี้ฉันนักล่ะ”
ชิงหนิงส่ายหัว “ฉันจะจำมันตลอดไป!”
“งั้นก็คืนมันมาให้ฉันซะ ฉันต้องการคุณแค่สามเดือนเท่านั้น หลังจากสามเดือน ฉันจะปล่อยคุณไป คุณสามารถอยู่ที่เจียงเฉิงหรือไปชิคาโก้ก็ได้ตามที่คุณต้องการ”
ลำคอของชิงหนิงตีบตันราวกับขมขื่น ราวกับโล่งใจ “จริงเหรอ แค่สามเดือนเองนะ?”
“ใช่ สามเดือน!” เจียงเฉินขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น หยิบไวน์จากมือของเธอ วางไว้ข้างๆ แล้วจูบมุมปากของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงของเขาอ้อนวอนและอ่อนโยน
พระจันทร์ในตอนเย็นส่องสว่างจ้ามาก ส่องผ่านกระจกราวกับผ้าโปร่งสีเทาเงินที่ปกคลุมร่างกายของเธอ ชายผู้นี้มีรูปโฉมที่หล่อเหลาซึ่งเพิ่มความสง่างามและเสน่ห์ให้กับเขา ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างเงียบๆ
ชิงหนิงรู้ว่าเธอไม่สามารถหลบหนีได้ ตั้งแต่วินาทีที่เขาปรากฏตัวในชีวิตของเธออีกครั้งและก้าวเข้าหาเธอทีละก้าว เธอรู้ว่าวันนี้จะต้องมาถึง การต่อต้านทั้งหมดของเธอเป็นเพียงการต่อสู้ครั้งสุดท้ายเท่านั้น
เมื่อจู่ๆ ก็คิดถึงบทสนทนาของเขากับซูซีเฉิงเมื่อวันก่อน ยิ่งเจียงเฉินล้มเหลว เขาก็ยิ่งไม่เต็มใจมากขึ้น เพราะเขาไม่เคยถูกปฏิเสธมาก่อน
แต่เขาตายไปแล้ว ความรักของเธอหายไป และชีวิตของเธอถูกทิ้งให้รกร้างว่างเปล่า!
คุณต้องการให้เขาปล่อยเธอไปเพื่อแลกกับความรักของเธอใช่ไหม?
หรือบางทีความรักของเธออาจไม่มีค่า
“ข้าวางแผนร้ายต่อเจ้ามาหนึ่งคืน ดังนั้นข้าจะคืนให้เจ้าหนึ่งคืน!” ขนตาของชิงหนิงสั่นไหวขณะดิ้นรนครั้งสุดท้าย “ข้าจะจ่ายคืนให้เจ้าสำหรับส่วนที่เหลือที่ข้าติดค้างเจ้า”
“เว่ยชิงหนิง คุณอยากจะเปลี่ยนความอบอุ่นครั้งสุดท้ายของคุณให้เป็นข้อตกลงจริงๆ เหรอ” เจียงเฉินหรี่ตาลงและมองไปที่เธอ
เขาอยู่ใกล้เธอมากจนเธอไม่สามารถหายใจหรือคิดอะไรได้เลย เธอจึงหลับตาลงและพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “คุณต้องการมันไหม”
ในแสงสลัว เจียงเฉินจ้องมองเธอเป็นเวลานาน จากนั้นก็ยิ้มทันทีและพูดด้วยเสียงต่ำ “เว่ยชิงหนิง ฉันไม่สามารถเอาชนะหัวใจคุณได้ แต่ลองเดาดูสิ ฉันสามารถเอาชนะร่างกายของคุณได้หรือไม่”
ชิงหนิงตกใจ และชายคนนั้นก็จูบเธออย่างท่วมท้นแล้ว
ชิงหนิงล้มตัวลงบนพรม เงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์เต็มดวงสีขาวสว่างไสวบนท้องฟ้า แสงสว่างกระจุกตัวสะท้อนเข้าในดวงตาของเธอ ก่อตัวเป็นชั้นหมอกบางๆ ในรูม่านตาของเธอ
เจียงเฉินประคองใบหน้าของเธอไว้ในมือของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและดึงดูดใจว่า “ฉันสอนอะไรคุณ? จูบฉันสิ!”
ชิงหนิงมองเขาอย่างเลื่อนลอย ดวงตาสีเข้มของเขามืดมนจนดูเหมือนว่ามันสามารถดูดกลืนเธอเข้าไปได้ เธอตกใจกลัวและหลับตาลงอย่างสั่นเทา ตอบสนองอย่างเก้ๆ กังๆ
เจียงเฉินจับเอวอันเรียวเล็กของหญิงสาวไว้แน่นด้วยมือของเขาและจูบเธออย่างเร่าร้อนและบ้าคลั่งมากขึ้น
จิตใจของชิงหนิงสับสนวุ่นวายหลังจากถูกเขาจูบ ความทรงจำที่ฝังลึกอยู่ในใจของเธอก็ผุดขึ้นมาในใจ เธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายคนนั้น
เจียงเฉินนึกถึงสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านี้และคิดว่าเธออาจมีประสบการณ์เลวร้าย เขาชะลอความเร็วลงทันทีและเกลี้ยกล่อมเธออย่างอ่อนโยน “อย่ากลัว ผ่อนคลายหน่อย ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ”
“เจียงเฉิน!” ชิงหนิงเรียกเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เรียกฉันว่าพี่เฉิน” เจียงเฉินเอ่ยอ้อนวอนที่หูของเธอ
“พี่เฉิน”
“ชิงหนิง ข้ารอเจ้ามานานแล้ว!”
ฉันไม่รู้ว่าการรอคอยเริ่มขึ้นเมื่อใด และค่อยๆ กลายเป็นนิสัยที่มองไม่เห็น เพียงเพราะฉันรอเธออยู่ ผู้หญิงคนอื่นจึงไม่สบตากับเขาอีกต่อไป
โอ้พระเจ้า เขาได้รอคอยสิ่งที่เขามีอยู่ในที่สุดแล้วหรือยัง?
“จงเป็นคนดีและเป็นผู้หญิงของฉัน และปล่อยให้ฉันตามใจเธอไปตลอดกาล!” เสียงถอนหายใจนุ่มนวลและหวานของเจียงเฉินหลุดออกมาจากริมฝีปากบางของเขา ทิ้งรอยประทับอันร้อนแรงไว้ในใจของเธอ
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com