by เจียงเฉินหยุดและมองไปทางห้องเตรียมงาน ซึ่งเขาเห็นผู้หญิงสองคนกำลังเตรียมช่อดอกไม้สำหรับแขก ผู้หญิงที่สวมชุดเชิงซัมมีสีหน้ารังเกียจและพูดเสียงดังโดยไม่สนใจความเป็นส่วนตัวของผู้อื่น
คู่บ่าวสาวกำลังมุ่งหน้าไปที่โรงแรม พนักงานต่างพากันวิ่งวุ่นไปมา และแขกบางคนก็เดินเข้ามาหาของ ผู้หญิงทั้งสองหยิบช่อดอกไม้แล้วเดินไปที่ห้องจัดงานแต่งงานพร้อมพูดคุยกัน
ดวงตาของเจียงเฉินเย็นชา เขาเหลือบมองไปที่ชิงหนิงและยู่ยู่ที่ยังคงเล่นกันอยู่ข้างนอก คิ้วของเขาขยับเล็กน้อย แล้วเขาก็เดินออกไป
เมื่อเขามายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา รอยยิ้มของเว่ยชิงหนิงก็หยุดลงบนใบหน้าของเธอเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ ท่าทางของเธอดูหมดหนทาง
ขณะที่ยูยู่กลับมีสีหน้ามีความสุขมากและวิ่งเข้าไปหาเขา
ดวงตาเย็นชาของเจียงเฉินจ้องมองไปที่ใบหน้าของชิงหนิง และเขาโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อหยิบยู่ยู่ขึ้นมา “ยู่ยู่ดูสวยมากวันนี้!”
โหย่วโหย่วหัวเราะคิกคักและยื่นมือไปหาเจียงเฉินทันใดนั้น มีลูกอมอยู่ในฝ่ามือขาวนุ่มของเธอ ดวงตาของเธอเป็นประกาย “กินลูกอมสิ!”
“ทิ้งไว้ให้ฉันเหรอ” เจียงเฉินหยิบขนมขึ้นมา แสงแดดส่องลงมาบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
ชิงหนิงยืนขึ้นและถามว่า “คุณมาที่นี่ทำไม”
“แน่นอนว่ามีคนส่งคำเชิญมาให้ฉัน ดังนั้นฉันก็เลยมา!” เจียงเฉินเหลือบมองเขาด้วยดวงตาที่ยิ้มแย้ม “คุณไม่อยากให้ฉันไปเหรอ?”
ชิงหนิงส่ายหัวทันที “ไม่!”
“คุณถูกกระทำผิดหรือเปล่า?” เจียงเฉินถามอย่างเบาๆ ทันใดนั้น
พวกผู้หญิงที่ชอบนินทาคนอื่นก็พูดถึงเธอโดยไม่ลังเลใจเลย และพวกเธอก็คงจะนินทาเธอต่อหน้าเธอด้วยเช่นกัน
มิฉะนั้น ชิงหนิงคงไม่ละทิ้งแขกของเขาแล้วพาโยวโยวมาที่นี่
ชิงหนิงตกใจ กัดริมฝีปากเบาๆ ดวงตาของเธออ่อนโยนและแข็งแกร่ง “ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอย่างไร ฉันก็จะไม่ใส่ใจ”
ดวงตาของเจียงเฉินหรี่ลง และเขากล่าวอย่างใจเย็น “ผู้ชายประเภทไหนที่ทำให้คุณรู้สึกเสียใจขนาดนี้?”
ชิงหนิงดูเขินอายเล็กน้อย และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดว่า “ฉันทำมันเพราะโยวโยว ไม่ใช่เพราะเขา”
“คุณแน่ใจเหรอ” เจียงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “คุณรักคุณมาก และคุณไม่กลัวอะไรเลย ไม่ใช่เพราะคุณมีความรู้สึกมั่นคงและลึกซึ้งต่อบุคคลนั้นหรือ คุณจึงเต็มใจที่จะรับคำวิพากษ์วิจารณ์และคำกล่าวหาจากทุกคนใช่หรือไม่”
หากคุณไม่ได้รักคนๆนั้นแล้วคุณจะมีความเชื่อมั่นอันแรงกล้าขนาดนั้นได้อย่างไร?
โดยปกติเมื่อผู้หญิงถูกผู้ชายทอดทิ้งเธอไม่ควรจะรู้สึกเสียใจและอับอายบ้างหรือ?
หัวใจของชิงหนิงเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกอับอายและละอายใจราวกับว่าถูกมองเห็นผ่านใบหน้าของเธอ และเธอก็ยิ่งกัดริมฝีปากแน่นขึ้น
เจียงเฉินรู้สึกหายใจไม่ออกและหดหู่ เขาไม่อยากมองเธออีกต่อไป เขาหันกลับมาและพูดคุยกับยู่ยู่อีกสองสามคำโดยทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในขณะนี้ มีคนตะโกนว่าคู่บ่าวสาวกำลังจะมาถึง และชิงหนิงก็รีบเข้าไปกอดโยวโยว “เราควรกลับได้แล้ว!”
เจียงเฉินกอดยูโหยวและพูดว่า “มาเถอะ เรากลับด้วยกันเถอะ”
ชิงหนิงตอบอย่างลังเล “อ๋อ!”
เจียงเฉินจับโหยวโหยวเฉียนไว้ข้างหน้า ขณะที่ชิงหนิงตามมาข้างหลังด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกัน
“ลุง เจ้าสาวของลุงฉันมาถึงแล้วเหรอ” โยวโยวถามด้วยน้ำเสียงเด็กๆ
“เราจะไปถึงที่นั่นเร็วๆ นี้!” เจียงเฉินหัวเราะเบาๆ “เรามาเล่นเกมกันไหม?”
“เกมอะไร” ดวงตาของยูยูลุกเป็นไฟด้วยความตื่นเต้น
“วันนี้เราเล่นบ้านกัน ฉันจะเป็นพ่อของโยวโยว และโยวโยวจะเป็นลูกของลุง โอเคไหม” เจียงเฉินหัวเราะ
ชิงหนิงมองดูเจียงเฉินด้วยความประหลาดใจ
ดวงตาอันสดใสของโยวโยวมีร่องรอยของความสับสน เธอจ้องมองเจียงเฉินอย่างลังเล “พ่อเหรอ? พวกเขาบอกว่าฉันไม่มีพ่อ”
“ใครพูดอย่างนั้น” เจียงเฉินขมวดคิ้ว
“เด็กๆ พูดแบบนั้น พวกเขาทั้งหมดพูดว่าฉันไม่มีพ่อ” ยูยูพูดอย่างเศร้าๆ
เจียงเฉินอดรู้สึกทุกข์ใจไม่ได้ “งั้นวันนี้ลุงจะเป็นพ่อของคุณ คุณชอบมันไหม?”
ยูยูยู ยิ้ม “ฉันชอบมัน!”
เจียงเฉินสั่งว่า “ถ้าอย่างนั้น คราวหลังคุณต้องเรียกฉันว่าพ่อ ไม่ใช่ลุง”
“เอิ่ม!”
“เจียงเฉิน!” ชิงหนิงเรียกเขา “คุณอยากทำอะไร?”
“คุณอยากให้คนอื่นสอนคุณยู่ยู่ไหม” เจียงเฉินมองเธออย่างไม่สนใจ
ชิงหนิงกัดริมฝีปากของเธอ “ฉันไม่สนใจ และโยวโยวก็ไม่เข้าใจเช่นกัน”
“ฉันสนใจ!” เจียงเฉินกล่าวโดยไม่สนใจชิงหนิงและพาโยวโยวไปที่ห้องจัดเลี้ยง
หลังจากเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงงานแต่งงานแล้ว เว่ยลี่หยุนก็มองหาชิงหนิงทุกที่ เมื่อเธอเห็นชิงหนิง เธอก็ตะโกนทันทีว่า “ชิงหนิง คุณไปไหนมา เจียงหนิงและเจ้าสาวจะมาถึงเร็วๆ นี้”
เจียงเฉินเดินเข้ามาหายู่ยู่ในอ้อมแขนของเขา เว่ยหลี่หยุนตกตะลึงชั่วขณะเมื่อเห็นชายผู้นี้มีรูปลักษณ์และรัศมีอันแปลกประหลาด เธอหันไปมองชิงหนิงด้วยความสงสัย “ใคร ใครกัน?”
โดยไม่รอให้ชิงหนิงพูด โยวโยวก็กอดเจียงเฉินแล้วพูดว่า “พ่อ ผมอยากกินช็อกโกแลตสักชิ้น”
ทุกคนตกตะลึง
คำว่า “พ่อ” ทำให้หัวใจของเจียงเฉินสั่นสะท้าน และความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ก็พลุ่งพล่านขึ้นในใจ เขามองยู่ยู่ด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและยิ้มอย่างอ่อนโยน “พ่อ พ่อจะหาช็อกโกแลตมาให้คุณ”
จู่ๆ ชิงหนิงก็รู้สึกอยากร้องไห้ เธอจึงหายใจเข้าลึกๆ และก้มตาลง
เว่ยลี่หยุนเข้ามาหาและดึงแขนเสื้อของชิงหนิงทันที “ชิงหนิง สุภาพบุรุษคนนี้เป็นใคร”
ชิงหนิงดูลังเล ไม่รู้จะตอบอย่างไร เจียงเฉินพูดออกไปแล้ว “ข้าคือแม่ของยู่ยู่ เนื่องจากเหตุผลพิเศษบางประการ ข้าจึงยังไม่ได้แต่งงานกับชิงหนิง เจ้าเป็นใคร ชิงหนิง แนะนำข้าให้รู้จักกับเธอหน่อย”
เมื่อถึงจุดนี้ ชิงหนิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องร่วมมือกับเขา โดยระงับอารมณ์ทั้งหมดในอกของเธอ และแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า “นี่ป้าของฉัน”
ใบหน้าของเว่ยลี่หยุนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอเหลือบมองเจียงเฉินอย่างเงียบ ๆ ยิ่งเธอมองมากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกเย็นชาขึ้นเท่านั้น ชายผู้นี้ดูโดดเด่นเกินไป!
เขาหล่อเหลา มีอุปนิสัยพิเศษ และเสื้อผ้าที่เขาใส่ก็ดูเหมือนแบรนด์ดัง แม้ว่าจะเป็นแบรนด์ที่เธอไม่รู้จัก แต่ดูเผินๆ ก็ดูเหมือนเป็นสินค้าไฮเอนด์
ดวงตาของเจียงเฉินเปลี่ยนเป็นเย็นชา “งั้นคุณก็เป็นป้าของชิงหนิงสิ ฉันได้ยินคุณนินทาคนอื่น นินทาว่าร้ายชิงหนิงและดูถูกลูกสาวของฉัน ฉันคิดว่าเป็นงานแต่งงานของตระกูลเว่ยและศัตรูจงใจมาสร้างปัญหา ฉันไม่คาดคิดว่าจะเป็นป้าแท้ๆ ของชิงหนิง!”
ทุกคนรอบข้างต่างก็พากันโวยวาย ขณะเดียวกัน พวกเขาต่างก็ประหลาดใจที่ชิงหนิงมีแฟนหนุ่มที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ และขณะเดียวกัน พวกเขากลับมองเว่ยหลี่หยุนด้วยความประชดประชันและดูถูก แม้ว่าทุกคนจะคิดว่าชิงหนิงมีสัมพันธ์ชู้สาวที่ต่างประเทศและมีลูกนอกสมรส และพวกเขาก็ดูถูกเธอในใจ แต่ก็คงไม่เป็นไรหากคนอื่นจะพูดนินทาเธอสักสองสามคำ แต่สำหรับเธอซึ่งเป็นป้า การพูดแบบนั้นเกี่ยวกับหลานสาวของตัวเองนั้นช่างโหดร้ายจริงๆ!
ใบหน้าของชิงหนิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา และนางมองไปที่เว่ยลี่หยุนด้วยความโกรธบนใบหน้าที่อ่อนโยนและสวยงามของนาง “ป้า ฉันล่วงเกินท่านอย่างไร ท่านถึงได้เกลียดฉันมากขนาดนี้”
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจียงเฉินลุกขึ้นมาสนับสนุนเธอและยู่ยู่ ปรากฏว่าเขาได้ยินข่าวซุบซิบบางอย่าง
คนนี้เป็นป้าของเธอเอง!
เธอรู้ว่าป้าของเธอเกลียดคนจนและรักคนรวย และชอบเปรียบเทียบเธอกับเซว่เจียยี่ แต่การพูดถึงเธอแบบนี้ลับหลังทำให้เธอรู้สึกหัวใจสลายจริงๆ
ใบหน้าของเว่ยลี่หยุนซีดเผือดลง เธอต้องการใช้ประโยชน์จากความอาวุโสของเธอและดุเจียงเฉิน แต่เมื่อเห็นท่าทางที่เย็นชาและสูงศักดิ์ของชายคนนั้น เธอจึงเก็บคำพูดเหล่านั้นไว้ในปาก ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินและแดง และเธอไม่สามารถพูดอะไรได้
เจียงเฉินยืนตัวตรงและสง่างาม มองไปที่ชิงหนิงด้วยน้ำเสียงที่ปกป้องและประชดประชัน “อย่าติดต่อกับญาติแบบนี้อีกในอนาคต!”