บทที่ 346 เผลอหลับไปจริงๆ

“โมจิงเหยา…” หยูเซตะโกนออกมาด้วยเสียงต่ำ

ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

เขาไม่พูดหรือปล่อยเธอไป

หยูเซค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองและเห็นโมจิงเหยา หัวใจของเธอก็อดรู้สึกเปรี้ยวไม่ได้

โมจิงเหยา…เขาหลับไปจริงๆ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่าทางและความแข็งแกร่งของแขนของเขาที่อยู่รอบตัวเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และไม่น่าแปลกใจเลยที่การหายใจของเขาจะสม่ำเสมอและมั่นคงโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

ปรากฎว่าเขาเผลอหลับไปจริงๆ เพียงแค่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนแบบนี้

“หลู่เจียง เขาหลับแล้ว” หยูเซ่ขึ้นเสียงเล็กน้อย

ฉันไม่รู้ว่าฉนวนกันเสียงของฉากกั้นนี้ดีหรือไม่ และฉันไม่รู้ว่าหลู่เจียงจะได้ยินหรือเปล่า

เธอแค่อยากบอกลู่เจียงว่าอย่าปลุกโมจิงเหยา

รถเงียบ ยกเว้นเสียงหายใจของเธอกับโมจิงเหยาที่เชื่อมโยงกันและแยกไม่ออก

หยกของเขาหายไป

ดังนั้นคุณภาพการนอนหลับของเขาจึงแย่มาก

ทันใดนั้น โมจิงเหยาก็รู้สึกว่าการดำรงอยู่ของเขาเหมือนกับการสะกดจิต

เธอโน้มตัวในอ้อมแขนของเขา ไม่กล้าเคลื่อนไหวใดๆ มากนัก เธอเพียงแต่เงยหน้าเล็กๆ ขึ้นมามองเขาเป็นครั้งคราว จากนั้นจึงเล่นกับมุมเสื้อผ้าของเขาเป็นระยะๆ

หมุนวนเพื่อฆ่าเวลา

ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่อยากให้เขาตาย

ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะชุบชีวิตเขา เพื่อช่วยเขา เธอใช้วิธีด่วนเก้าหยินไทจิง แต่จริงๆ แล้วค่อนข้างเป็นอันตรายต่อร่างกายของเธอ

ต้องใช้เวลาสองหรือสามเดือนในการใช้วิธีการเก้าเส้นเมอริเดียนและแปดเส้นเมอริเดียนเพื่อซ่อมแซมร่างกายของเธอ ดังนั้นความพยายามของเธอจึงยิ่งใหญ่มาก

ดังนั้นในที่สุดชายที่ได้รับการช่วยเหลือจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ตายไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

เลขที่

ดังนั้นเมื่อเขาไม่สามารถทำอะไรได้ ยูเซจึงเริ่มคิดอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

เมื่ออยู่ใกล้โมจิงเหยา เธอก็ยังคงไม่รู้สึกแปลก ๆ เกี่ยวกับร่างกายของเขา

แต่เธอเห็นคำว่า ‘ชีวิตแย่กว่าความตาย’ จริงๆ ในวันนั้น และมันไม่ใช่ภาพลวงตาอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นเธอก็คิดว่าวันหนึ่งเธอจะแอบเข้าไปในคอมพิวเตอร์ของเขาและดูการสนทนาระหว่างเขากับบุคคลนั้นอีกครั้ง และบางทีเธออาจจะสามารถหาเบาะแสบางอย่างได้

เพียงรู้เบาะแสเธอก็สามารถปฏิบัติต่อเขาได้

ไม่เช่นนั้นเธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถช่วยเขาได้อีกต่อไปนอกจากทำให้เขานอนหลับดีขึ้นเมื่อตอนที่เธออยู่กับเขา

ฉันต้องบอกว่าโมจิงเหยาหล่อจริงๆ

เมื่อมองเธอแบบนี้เธอก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเร็วมาก

หยูเซคิดว่าโมจิงเหยาแค่งีบหลับและนอนหลับต่อ ผลก็คือ ชายคนนั้นหลับไปจนค่ำ ท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างรถก็มืดลงและเขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะตื่นเลย

โชคดีที่หลู่เจียงไม่ปลุกเขาให้ตื่น

ไม่ เธอต้องปลุกเขาตอนนี้

ไม่เช่นนั้นคุณจะพลาดเวลาทานอาหารเย็น

มันไม่สายเกินไปที่จะเข้านอนหลังอาหารเย็น

ไม่อย่างนั้นคุณจะหิว

เธอกลัวความหิวมากที่สุด

หลังจากคิดเช่นนี้ มือเล็กๆ ของหยูเซก็แตะหน้าอกของโมจิงเหยา และพยายามปลุกเขาให้ตื่น

ครั้งหนึ่ง.

สองครั้ง.

–

เวลาเยอะ.

หยูเซขมวดคิ้ว

เขาจะนอนนานแค่ไหน?

ถ้าเธอไม่รู้สึกว่าการหายใจของเขามั่นคงและสุขภาพของเขาน่าอิจฉาจริงๆ เธอก็คงจะคิดว่าคนที่กอดเธอไม่ใช่คนมีชีวิต แต่เป็นซอมบี้

ในพื้นที่เล็กๆ เขาจับเธอแบบนี้ และเธอก็หลับไปหลายชั่วโมงแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขาดูไม่เคลื่อนไหว

เธอมั่นใจ

ผลก็คือ แม้หลังจากทำสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นานกว่าสิบนาที โมจิงเหยาก็ยังไม่มีความตั้งใจที่จะตื่นขึ้นมา

ลองคิดดูเขาคงจะง่วงนอนจริงๆ

เขาง่วงมากจนกอดเธอแล้วหลับไป

ลืมไปซะ เพราะเขานอนไม่หลับ เธอจึงยอมสละเวลานอนกับเขาเพิ่มอีกหน่อย

โชคดีที่เธอสามารถแทนที่หยกของเขาในอ้อมแขนของเขา และปล่อยให้เขานอนหลับสบาย ก็ดีแล้ว

ดังนั้นยูเซจึงอดทนกับมันนานกว่าหนึ่งชั่วโมง

ข้างนอกหน้าต่างรถมืดสนิท

ไฟนีออนสว่างขึ้นทีละดวงส่องเข้าไปในรถอย่างสวยงาม มีสีสันและสวยงาม

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้า ท้องของหยูเซก็เริ่มประท้วง

และอะดรีนาลินก็ประท้วงเช่นกัน

ตอนนี้เธอจำเป็นต้องแก้ไขปัญหาทางกายภาพสองประการ

คนหนึ่งกำลังหิว

หนึ่งคือเธอต้องการไปห้องน้ำ

อดีตสามารถทนได้ แต่คน ๆ หนึ่งไม่สามารถตายจากความอดอยากได้

แต่สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหวจริงๆ

หากเธออดทนอีกต่อไปเธอก็จะหงุดหงิด

ความจุของกระเพาะปัสสาวะของเธอมีมากเพียงนั้น เธอไม่เพียงแต่ดื่มซุปตอนเที่ยงเท่านั้น เธอยังไปดื่มชาที่ Chen Fan อีกด้วย

มีชาหลายถ้วย

ยูเซไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ยูเซจึงหายใจเข้าลึกๆ และในที่สุดก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างดุดัน

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่สามารถปล่อยแขนของโมจิงเหยาได้ไม่ว่ายังไงก็ตาม

แม้ว่าชายคนนั้นจะหลับไป แต่ความแข็งแกร่งในอ้อมแขนของเขาก็ไม่ได้ลดลงเลย

ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าถ้าเธอแข่งขันกับโมจิงเหยา เธอจะแพ้ทันทีอย่างแน่นอน

ในที่สุดหยูเซก็ยอมแพ้

“โมจิงเหยา ตื่น ตื่น โอเคไหม?” เธออยู่ในอ้อมแขนของเขา เขย่าร่างกายเพื่อพยายามทำให้เขาตื่น

ไม่มีประโยชน์ ผู้ชายยังคงหลับอยู่

หยูเซทำได้เพียงขึ้นเสียง “โมจิงเหยา ฉันอยากไปห้องน้ำ ปล่อยฉันไปเถอะ”

ชายคนที่จับเธอยังคงไม่ตอบสนองเลย

หยูเซยกมือขึ้นและปลายนิ้วของเขาแตะที่ร่างของโมจิงเหยา

ผู้ชายคนนี้ยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน

“โมจิงเหยา ถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะฉี่รดกางเกง เชื่อหรือไม่ ฉันจะฉี่ใส่คุณโดยตรง อย่างไรก็ตาม คุณไม่สามารถโยนฉันลงถนนเพียงเพราะคุณเป็นโรคกลัวความเย็นไม่ได้ ”

“โฮ่ โฮ่ ไม่” ในที่สุด หลังจากที่หยูเซพึมพำประโยคแล้วประโยคเล่า ในที่สุดเสียงของโมจิงเหยาก็ดังเข้าหูของเขา

เขาก็กอดเธอแล้วขยับตัวทันที

แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป

หยูเซคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับเสียงของโมจิงเหยา และแน่ใจว่านี่ไม่ใช่การพูดในฝัน

เพราะการ ‘ไม่’ ของเขาเป็นเพียงการตอบสนองต่อความคิดที่แตกสลายของเธอในประโยคที่แล้ว

เขาบอกเธอว่าถึงแม้เธอจะฉี่รดเขา เขาก็จะไม่ทิ้งเธอลงบนถนน

หลังจากยืนยันว่าโมจิงเหยาตื่นแล้วจริงๆ หยูเซก็เริ่มออกกำลังกายอย่างหนัก “โมจิงเหยา ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ คุณอยากจับฉันไว้จนกว่าฉันจะได้รับบาดเจ็บภายในไหม? ปล่อยเถอะ ฉันจะไป” ออกไปได้แล้ว ฉันจะไปห้องน้ำ”

แต่หลังจากที่เธอตะโกน โมจิงเหยาก็ยังไม่ได้ดำเนินการใดๆ

ยูเซรู้สึกรำคาญและบีบเอวของเขา

กล้ามเนื้อแข็งแรงมาก แต่มือก็เจ็บเล็กน้อยเมื่อถูกบีบแรง ความเจ็บปวดทำให้หยูเซขมวดคิ้ว และเธอก็ตัดสินใจว่าจะไม่บีบเอวของชายคนนี้อีกในอนาคต “คุณจะไม่ปล่อยมือเหรอ?”

ขณะที่หยูเซกำลังกัดฟัน โมจิงเหยาก็พูดอีกครั้งว่า “เซียวเซ ฉันขยับไม่ได้ ฉันชา”

ยูเซกระพริบตา จากนั้นก็กระพริบอีกครั้ง และตระหนักว่าสิ่งนี้ต้องเกิดจากการคงอิริยาบถเดิมไว้นานเกินไป

เธอพูดไม่ออก

อย่างไรก็ตามมือเล็กๆ ก็เริ่มไม่ซื่อสัตย์

แค่ไปลูบแขนเขา

ซ้ายและขวา.

เธอต้องการบรรเทาอาการชาที่แขนของเขาก่อนเพื่อที่เขาจะได้ปล่อยเธอไป และทันทีที่เขาหยุดจับเธอ เธอก็เป็นอิสระ

จากนั้นเธอก็ไม่สนใจว่าร่างกายของเขาจะชาแค่ไหน มีเพียงความคิดเดียวในใจคือเธอกำลังจะไปห้องน้ำ

นอกจากเข้าห้องน้ำแล้วยังเข้าห้องน้ำอีกด้วย