by พี่สิบสามกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้
“คุณจะไม่ไล่ตามฉันเหรอ? พี่ชายคนที่สิบสี่มีอารมณ์ไม่ดีจนเขาต้องไปพระราชวังชิงจริงๆ…”
ตอนแรกพี่จิ่วกังวล แต่หลังจากคิดเรื่องนี้แล้วเขาก็ไม่เห็นด้วย
“ไปกันเถอะ เราจะทำอะไรได้อีก”
แม้ว่าข่านอัมมาจะเอาใจลูกชาย พวกเขาก็ทำตามอายุของพวกเขา
ตอนที่ฉันอายุเจ็ดหรือแปดขวบ ฉันร้องไห้และงอแง แต่ฉันก็ยังน่ารัก
หากคุณกล้าที่จะปล่อยมันไปอีกครั้งเมื่อคุณเป็นวัยรุ่น คุณจะต้องได้รับบทเรียน
ความมีน้ำใจของข่านอัมมานั้นมีขีดจำกัด
หากพี่น้องของเจ้าชายเชื่อฟังและก้าวหน้า เขาก็จะมีความอดทนมากขึ้น
หากคุณต้องการภาคภูมิใจในความโปรดปรานของคุณคุณอาจถูกลงโทษ
พี่สิบสามไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตอบ
พี่จิ่วเตือนใจ
“หลังจากวันนี้ เจ้าสามารถทักทายนางสนมฮุยได้ และดูว่าเธอจะย้ายมาที่นี่เมื่อใด… ด้วยคุณธรรมสิบสี่ ยังคงมีปัญหา…”
ตอนนี้อำนาจในวังอยู่ในมือของมกุฏราชกุมารี นางสนมฮุยยังคงจับตาดูชีวิตประจำวันของน้องชายของเค่อจ้าวเซียง
พี่สิบสามพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
แค่คิดว่าพี่โฟร์ทีนอยู่กับเขามาหลายปีแล้ว เราอยากแยกจากกันจริงเหรอ?
เขาลังเลเล็กน้อย
พี่สี่สิบถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในสถานีจ้าวเซียงจริงๆ หรือ?
ขณะนี้มีลานว่างสองแห่งในซีหวู่ซู่
จริงๆ แล้ว หนึ่งหลาสำหรับสองคนก็กำลังพอดี…
แต่อันที่สี่เหมือนจะว่างเปล่ามาสองปีแล้ว…
แม้ว่าจะเป็นลานบ้านที่บราเดอร์ Eleven อาศัยอยู่ ตามกฎของพระราชวัง หลังจากที่เขาป่วยหนัก เขาก็มักจะย้ายไปที่จิงซานและไม่ได้อยู่ในพระราชวัง
ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องห้าม…
มันต้องห้ามจริงๆ เมื่อนับราชวงศ์ในอดีต พระราชวังต้องห้ามแห่งนี้มีอายุหลายร้อยปีแล้ว
–
ในขณะนี้ บราเดอร์สิบสี่ได้วิ่งไปที่พระราชวังเฉียนชิงแล้ว
ทรงเหนื่อยจากการวิ่งและทรงหอบหายใจอยู่นอกประตูวัง
แต่เขาก็รู้ถึงความสำคัญและไม่ได้รีบเข้าไปโดยตรง แต่เขายกคางขึ้นและส่งสัญญาณให้ขันทีตัวน้อยที่ประตูเข้ามาและส่งข้อความ
คังซีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วหลังจากได้ยินรายงาน
ทำไมทุกคนถึงวิ่งไปที่ราชสำนัก?
เมื่อน้องชายของเจ้าชายไม่มาที่ราชสำนัก เขาจะกังวลเรื่องนี้ทุกวัน
ทุกวัน เขาจะใช้เวลาไปที่ห้องอ่านหนังสือเพื่อทดสอบศิลปะการต่อสู้และพลเรือนของลูกชาย
แต่เมื่อคุณอายุมากขึ้น ส่วนใหญ่คุณยังคง “ไปวังสามสมบัติโดยเปล่าประโยชน์” ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณประสบปัญหา…
เขาเหลือบมองนาฬิกา
เฉิน ชู…
ถ้าไม่ได้เรียนอยู่ตอนนี้มาทำอะไรที่นี่คะ?
คังซีพยักหน้าและเรียกผู้คนเข้ามา
พี่ชายคนที่สิบสี่เข้ามาด้วยดวงตาสีแดง เขาสุ่มเช็ดหน้า และพูดอย่างน่าสงสารว่า “คานอามา คานอามา น้องชายคนที่เก้าเอาน้องชายที่สิบสามเป็นผู้ชายที่ดีที่สุด และลูกชายของฉันก็อยากไปเช่นกัน.. ”
คังซีทำหน้าจริงจังทันที: “ไร้สาระจริงๆ! คุณโดดเรียนและกลับไปเรียนหนังสือจริงๆ!”
บราเดอร์สิบสี่ขี้อายและหงุดหงิดเล็กน้อย ทำหน้าบูดบึ้งไม่มั่นใจ
“แต่พี่สิบสามไปแล้ว ทำไมลูกผมไปไม่ได้”
คังซีขมวดคิ้วและมองดูพี่ชายคนที่สิบสี่: “พี่ชายคนที่เก้าขอให้คุณมาหรือเปล่า?”
“เอ่อ……”
พี่ชายคนที่สิบสี่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว: “เขาบอกว่าเขาตัดสินใจไม่ได้ จึงขอให้ลูกชายถามคานอามา…”
คังซีดูเข้าใจยากหลังจากได้ยินสิ่งนี้
พี่ชายคนที่สิบสี่จำความลำเอียงของพี่ชายคนที่เก้าได้และบ่นด้วยความไม่พอใจ
“ข่านอามา ช่วยดูแลพี่เก้าหน่อย เขาบอกว่าลูกชายมันเด็กเหลือขอนิดหน่อย แถมยังบอกอีกว่าวันนี้มีเรื่องร้ายแรงเลยไม่ดูแลลูกชายเลย…ดูเหมือนว่าลูกชายของเขาจะเป็น… ไอ้หนู ซนขนาดไหน และพี่สิบสามก็ไม่เก่งเหมือนกัน…”
คังซีขมวดคิ้วและพูดเบา ๆ
“พี่สิบสามเชื่อฟังมาตลอด ตอนนี้เขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว คุณเชื่อฟังหรือเปล่า?”
พี่ชายคนที่สิบสี่พองแก้มและดวงตาของเขาเหม่อลอยเล็กน้อย แต่เขาพูดอย่างหนักแน่น: “ลูกชายของฉันเชื่อฟัง … “
เมื่อพูดเช่นนี้ เขายังคงจำได้ว่าต้องแก้ไข: “แม้ว่าจะมีเวลาที่ฉันไม่เชื่อฟังมาก่อน แต่เคยเป็นเมื่อก่อน แล้วทำไมไม่เชื่อฟังในอนาคตล่ะ”
คังซีโบกมือแล้วพูดว่า: “กลับไปเรียนตามความจริงเถอะ… ถ้าคุณเชื่อฟัง ฉันจะพาคุณออกไปในปีหน้า… ถ้าคุณไม่เชื่อฟัง ปีหน้าฉันจะไม่ให้มีคุณอยู่ในยาม… “
พี่โฟร์ทีนได้ยินแบบนี้แทบกระโดดขึ้นมา
ติดตามฉันหน่อยได้ไหม?
เขารีบปิดปากและใบหน้าของเขาดูดีขึ้น
“ลูกเชื่อฟัง ขันอามา ลูกไปเรียนแล้ว…”
พูดจบเขาก็เดินออกไป
เมื่อเขาออกจากประตู เขาก็รู้สึกไม่สบายใจและเกาะกรอบประตูอีกครั้งโดยยื่นหัวเล็กๆ ออกมา
“ข่านอามา เราตกลงกันแล้ว เจ้าไม่มีคำพูดจะพูด…”
คังซีมองเขาด้วยความโกรธ
พี่โฟร์ทีนไม่กล้ารบกวนเขาอีกต่อไป เขาจึงหันหลังกลับทีละก้าวแล้วออกไป
คังซีอดไม่ได้ที่จะบ่น: “ปีหน้าฉันจะอายุสิบสองปี และฉันดูไม่มั่นคงเลย…”
Liang Jiugong กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “นี่คือลูกชายคนเล็กของพระราชวัง Yonghe เขาถูกจักรพรรดิหลงใหล ดังนั้นเขาจึงไร้เดียงสาและโรแมนติกมาก อีกสองปีจะสบายดี อาจารย์ที่สิบสามก็มีชีวิตชีวาเช่นกันเมื่อเขา ยังเป็นเด็ก…”
คังซีถามอย่างสงสัย: “พี่สิบสามเป็นแบบนี้ในช่วงสองปีที่ผ่านมาหรือเปล่า?”
เขาคิดเกี่ยวกับมันและพบว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้นจริงๆ
พี่ชายคนที่สิบสามมีชีวิตชีวาและมีชีวิตชีวา แต่เขาก็มีเหตุผลเช่นกัน
แน่นอนว่าฉันอายุไม่มากแต่เพราะฉันอาศัยอยู่กับพี่ชายคนที่ 14 ฉันจึงปฏิบัติต่อเขาเหมือนน้องชาย
เขาคิดถึงอันธพาลทั้งสองอีกครั้ง พี่ชายคนที่เก้าและพี่ชายคนที่สิบ
ตอนเด็กๆ ฉันไม่ได้ยินเรื่องนั้น แต่ฉันไม่กล้าอวดดีต่อหน้าตัวเอง
เป็นพี่สิบสี่ที่คุ้นเคยกับมันมากกว่า
เขาส่ายหัวเบา ๆ : “น้องชายคนที่สิบสี่คนนี้ ฉันต้องสอนบทเรียนให้เขาทีหลัง…”
บางทีฉันอาจจะใช้ข้ออ้างในการเป็นผู้ตามเพื่อแก้ไขนิสัยที่ไม่ดีของเขาก็ได้…
–
สถานที่ที่สองอยู่ที่นี่
องค์ชายสิบก็มาด้วย
เขาสวมเสื้อคลุมราชวงศ์ใหม่เอี่ยม โดยมีปลายหมวกบุด้วยผ้าซาตินสีทองสีน้ำตาลเข้ม
ว่ากันว่าเป็นสีดำ แต่จริงๆ แล้วเป็นสีดำ
พี่จิ่วขมวดคิ้วเมื่อเห็นมัน
เมื่อก่อนฉันคิดแต่ว่าจะทำให้เสื้อผ้ามีน้ำหนักน้อยลงจนลืมเรื่องจุกปิดด้านนอกไปเลย
ทุกคนใส่สีเดียวกับหน้ากากเซเบิลของเจ้าชาย และดูเหมือนกันหมด
พี่เตนล์ยิ้มแล้วพูดว่า: “พี่เก้า ใส่ตัวนี้เลย อากาศหนาว แม้ว่าเราจะไม่ใส่ตัวนี้ คนอื่นก็จะใส่ตัวนี้ … “
พี่จิ่วคิดดูแล้วเขาสวมฮู้ดและถอดมันออกเมื่อถึงบ้าน
ไม่ต้องพูดถึง พี่น้องทั้งสามยืนอยู่ด้วยกัน ทุกคนสวมหมวกอบอุ่นสีเซเบิลและโล่ปลายสีดำซึ่งดูเหมือนเครื่องแบบซึ่งค่อนข้างสะดุดตา
ยกเว้นพี่ชายคนที่สิบสาม พี่ชายคนที่เก้าและพี่ชายคนที่สิบนั้นมีขนาดเท่ากันอยู่แล้ว แต่ก่อนหน้านี้พวกเขาดูผอมเกินไป
ในฤดูหนาวนี้ ฉันสวมเสื้อผ้าประจำวันที่ทำจากขนมิงค์ก่อน แล้วจึงเสริมขนมิงค์ด้านนอกไว้ด้านนอก
Shu Shu ยืนเคียงข้างและเฝ้าดูโดยกลั้นรอยยิ้มของป้าของเธอไว้
เมื่อเห็นเธอแบบนี้ พี่จิ่วจึงบอกเธอว่า “อยู่บ้านดีๆ อย่ากังวลเรื่องกระเป๋าเงิน อย่ากังวลเรื่องดวงตามากเกินไป อย่าเอานิ้วจิ้ม ถ้ามีเนื้อแห้งดีๆ และแพนเค้กนม วันนี้ที่โต๊ะจะเอามาให้ดู”กลับมาหน่อย…”
พี่ชายคนที่สิบและพี่ชายคนที่สิบสามอยู่ใกล้ๆ มองหน้ากัน ทั้งคู่พูดไม่ออก
นี่จะแกล้งเด็กเหรอ?
พี่สะใภ้ที่เธอพูดถึงดูเหมือนจะซุ่มซ่ามและโลภ …
พี่เก้า คุณตาบอดเหรอ?
แต่ซู่ซู่พยักหน้าร่วมมือและพูดเบา ๆ : “พวกคุณทุกคนฟังฉันนะ ฉันกินไวน์ข้างนอกน้อยลงด้วย ถ้ามีคนดื่มอวยพร ฉันจะมอบให้ซีเบเล่ เพื่อไม่ให้เหงื่อออกและเป็นหวัดเมื่อฉันออกไปข้างนอก… “
พี่จิ่วก็พยักหน้าและพูดว่า: “ฉันรู้ ไม่ต้องกังวล … “
เมื่อใกล้ถึงไตรมาสที่สองของเดือนจันทรคติ พี่น้องทั้งสามตัดสินใจไปที่พระราชวังเฉียนชิงโดยไม่ชักช้าอีกต่อไป
Shu Shu ต้องการติดตามเขาออกไปเพื่อไล่เขาออกไป แต่พี่ Jiu หยุดเขาไว้
“อยู่บ้านดีๆ ออกไปกินข้าวนอกบ้านรับลมหนาว…”
Shu Shu ไม่มีทางเลือกนอกจากส่งเธอไปที่ทางเดิน
พี่ชายคนที่สิบสามและพี่ชายคนที่สิบร่วมเป็นสักขีพยานในการอำลาของทั้งคู่
พี่สิบสามสับสนเล็กน้อยและกระซิบ: “พี่สิบใครเกลี้ยกล่อมใคร”
เมื่อมองดูพวกเขาทั้งสองก็ดูเหมือนจะเล็กลง
ไม่ใช่แค่พี่เก้าเท่านั้นที่ปฏิบัติต่อพี่สะใภ้เก้าเหมือนลูกของเขา
พี่สะใภ้เก้าดูเหมือนจะไม่ถือว่าพี่เก้าเป็นผู้ใหญ่เช่นกัน
พี่ชายคนที่สิบเหลือบมองพี่ชายคนที่สิบสาม และเห็นสีหน้าของเขาและรู้ว่าเขาไม่ได้รู้แจ้ง เขาฮัมเพลงเบา ๆ : “มาเล่นกันหน่อยเถอะ มันไม่ดีมาก พวกเราทุกคนมีความสุข…”
ดูเหมือนว่าฉันได้เรียนรู้มากมาย
พี่น้องทั้งสามออกมาจากบ้านหลังที่สองและไปที่พระราชวังเฉียนชิง
เมื่อทั้งสามมาถึงราชสำนัก พวกเขาพบว่ามีคนจำนวนมากอยู่ในศาลาซินวน
พี่สี่มาแล้ว
แต่งหน้าเหมือนทั้งสามคนเลย
หมวกของเจ้าชายสวมทับเสื้อผ้าปกติ
เหนือพี่ชายคนที่สี่ มีอีกคนหนึ่งที่สวมหน้ากากสีดำเช่นกัน แต่คือไป๋ลี่ซี เขาอยู่ในวัยสี่สิบและเป็น Zongzheng คนปัจจุบันของคฤหาสน์ Zongren และ Eza ราชาแห่ง Xin County
ตรงข้ามกับสองคนสามคนนั่ง
ชายชรามีหนวดเคราสีเทาเป็นรัฐมนตรีที่ดูแลบอดี้การ์ดและบุคคลสาธารณะชั้นหนึ่ง
รัฐมนตรีหนุ่มซึ่งดูเหมือนว่าจะมีอายุไม่เกิน 20 ปี คือผู้ว่าการแมนจูเรียและรัฐมนตรีกระทรวงกิจการภายในของแมนจูเรียที่มีธงสีเหลือง และดยุคอาลิงอา ชนชั้นหนึ่ง
คนสุดท้ายในวัยสี่สิบเศษและสวมเครื่องแบบเสริมของข้าราชการชั้นหนึ่งคือ หม่า ฉี รัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ รัฐมนตรีกระทรวงกิจการครัวเรือน และรัฐมนตรีลี่ฟาน หยวน
ทั้งสามคนนี้เป็นผู้ที่ทรงพลังที่สุดในบรรดาผู้มีอำนาจและได้รับความไว้วางใจมากที่สุดในบรรดาผู้มีอำนาจมากที่สุด
พี่จิ่วเห็นเขาแล้วทำเซอร์ไพรส์
รัฐมนตรีคนนี้เป็นผู้รับผิดชอบพิธีหมั้นครั้งแรกของเจ้าชายหรือไม่?
เหมาะสม!
อย่างไรก็ตาม รัฐมนตรีลี่ฟานหยวน…
ลี่ฟานหยวนมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลข้าราชบริพารในมองโกเลียในและนอก
มันยิ่งใหญ่เกินไปหรือเปล่าที่รัฐมนตรีลี่ฟานหยวนจะออกมาข้างหน้า?
นั่นจะไม่เข้าใจผิดชาวมองโกลใช่ไหม?
คิดว่าเป็นของขวัญของชาติ…
เมื่อเห็นเจ้าชายหลายองค์เข้ามา องค์ชาย Xin และ Si Age ก็ไม่ขยับ ในขณะที่ข้าราชบริพารทั้งสามที่อยู่ตรงข้ามพวกเขาลุกขึ้นยืน
คังซีมองไปที่พี่ชายคนที่สิบของเขา
องค์ชายสิบคุกเข่าลงด้วยความเคารพ
คังซีคิดถึงพี่สาวผู้ล่วงลับของเขา เซียวจ้าว และ เหวินซี ใบหน้าของเขาอุ่นขึ้น เขายกมือขึ้นแล้วตะโกน
“จากนี้ไปเราทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ดังนั้นเราต้องทำตัวให้ดี…”
พี่ชายคนที่สิบดูเคารพและโค้งคำนับเพื่อปฏิบัติตามคำสั่ง
คังซีมองไปที่เจ้าชายซินอีกครั้งและพูดว่า “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันจะขอให้พี่เตนล์มาทำงานแปลกๆ ให้คุณ ฉันอยากจะขอบคุณสำหรับปัญหาของคุณและสอนฉันให้ดี … “
องค์ชายซินจุนลุกขึ้นยืนแล้วรับคำสั่งด้วยวาจา
เป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่มีพี่เก้าอยู่ข้างๆ
เมื่อก่อนเขาสงสัยว่าจะพูดถึงเรื่องนี้กับคานอามาได้อย่างไร
ฉันคิดว่าจะเป็นอย่างเร็วที่สุดหลังปีใหม่ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นครั้งนี้
ดี.
มาทำธุระจริงจัง…
แม้ว่าตำแหน่งอัศวินจะถูกเลื่อนออกไป ไคฟุก็ไม่ต้องกังวลกับมัน…
ท้ายที่สุดนี่คือวัง ดังนั้นจึงมีความไม่สะดวกทุกประเภท…
คังซีมองไปที่พี่เก้าอีกครั้งและพูดว่า “ก่อนหน้านี้คุณบอกว่ากระทรวงกิจการภายในขาดแคลนกำลังคนและขอร้องให้ฉันชี้ให้เห็นอีกสองคน คุณคิดอย่างไรกับหม่าฉี”
ใบหน้าของบราเดอร์จิ่วแสดงความประหลาดใจ: “อาจารย์อาริมะคือไท่ซุยแห่งเจิ้นซาน เป็นเรื่องถูกต้องแล้วที่จะจัดการกับสัตว์ประหลาดและสัตว์ประหลาดเหล่านั้นในกระทรวงกิจการภายใน!”
คุณต้องรู้ว่าแม้ว่า Ma Qi จะเป็นรัฐมนตรีที่ใกล้ชิดของ Khan Amma แต่เขาไม่ใช่รัฐมนตรีที่โชคดี แต่เป็นรัฐมนตรีที่มีความสามารถ
ก่อนที่เขาจะได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีกระทรวง Hubu เขาเคยเป็นรัฐมนตรีกระทรวงการสงคราม
ต่อหน้ารัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมคือเซ็นเซอร์ของ Zuodu
Zuodu Yu เป็นผู้ว่าการมณฑลซานซีก่อนประวัติศาสตร์
ก่อนที่จะมาเป็นผู้ว่าการมณฑลซานซี เขาดำรงตำแหน่งเจ้าหน้าที่ของกระทรวงทั้งหกมานานกว่าสิบปี
จากล่างขึ้นบนจากเมืองหลวงไปยังพื้นที่ท้องถิ่น เขาเดินทางไปทั่ว
เขายังมีตำแหน่งเป็น Shi Guan Zuo Ling
กลอุบายสกปรกของสภากิจการภายในจะไม่มีใครสังเกตเห็นโดยรัฐมนตรีผู้มีความสามารถคนนี้ได้อย่างไร?
อย่ากลัวในสิ่งที่เขาทำได้ แค่ทำทุกอย่างที่คุณต้องการ
คังซีมองไปที่พี่เก้าและรู้สึกหมดหนทาง
คำอธิบายเหล่านี้คืออะไร?
เจิ้นซานไท่ซุย?
ปีศาจ?
ทหารองครักษ์ในกระทรวงมหาดไทยต่างก็เป็นคนรับใช้ของราชวงศ์ทั้งสิ้น ถ้าเป็น “ผีวัว เทพงู” จะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน?
เพียงแต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะสอนบทเรียนให้ลูกชายของคุณ
คังซีหันไปหาหม่าฉีและพูดติดตลก: “เพื่อความกระหายในพรสวรรค์ขององค์ชายเก้า คุณควรเป็นผู้อำนวยการกระทรวงกิจการภายในก่อน…”
หม่าฉีค่อนข้างควบคุมตัวเองได้ สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง และเขาไม่ได้มีความดุร้ายแบบ “ไท่ซุย เจิ้นซาน” หรือการตอบสนองที่ไม่สะทกสะท้าน
“องค์จักรพรรดิรับสั่งว่าถ้าอาจารย์จิ่วไม่ว่าอะไร ก็ให้คนรับใช้เข้าไปช่วยอาจารย์จิ่ว…”
นี่คือความเชื่อมั่นของรัฐมนตรีใกล้ชิด
หากคุณมีงานพาร์ทไทม์มากเกินไป งานอีกหนึ่งงานก็ไม่มากเกินไป และงานที่เหลืออีกงานหนึ่งก็ไม่มากเกินไป
พิธีเริ่มแรกเป็นมงคล
ไม่ดีที่จะล่าช้า
ทุกคนลงมาจากพระราชวังอิมพีเรียล
คนที่ออกมาจากคฤหาสน์ซงเหรินคือเจ้าชายซงเจิ้งซิน
บุคคลที่มาจากกระทรวงกิจการภายในคือหม่าฉี ผู้อำนวยการกระทรวงมหาดไทยที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่
บุคคลที่ปรากฏตัวต่อหน้าจักรพรรดิ์คือรัฐมนตรีที่ดูแลบอดี้การ์ดและรัฐมนตรีหอการค้า
ตัวตนของคนสองคนมีความหมายมากขึ้น
พวกเขาทั้งหมดเป็นญาติของประเทศ
อดีตเป็นอาของจักรพรรดินีหยวน
คนหลังเป็นน้องชายต่างมารดาและลุงขององค์ชายสิบ
ราชาทั้งสาม.
สีไป๋เล น้องชายของเจ้าชาย
น้องชายของเจ้าชาย พี่ชายคนที่เก้า
พี่ชายคนที่สิบสามซึ่งเป็นน้องชายของเจ้าชาย
เจ้าหน้าที่ที่มาพร้อมกับกระทรวงพิธีกรรม กระทรวงกิจการภายใน และโรงเรียนนายร้อยกำลังรออยู่ด้านนอกประตูพระราชวัง
เช่นเดียวกับพิธีหมั้นครั้งแรกของเจ้าชายที่จักรพรรดิมอบให้ แต่ละพิธีถูกคลุมด้วยผ้าสีทองและจัดเตรียมอย่างเหมาะสม
เจ้าชายและผู้ใหญ่ทุกคนที่ร่วมเดินทางก็พากันขึ้นม้าและเตรียมรถม้าด้วย
หลังจากกลุ่มคนออกจากวังแล้ว ก็ขึ้นม้า ขึ้นรถ มุ่งหน้าสู่วังชั้นใน…