เมื่อจูหงเจี๋ยเห็นจูอี้อยู่ในสวนเก็บผลไม้ จูอี้ก็หมดสติไปเพราะความเจ็บปวดอีกครั้ง ขาของเขาซึ่งถูกมัดไว้กับต้นไม้ห้อยลงอย่างอ่อนแรง เลือดไหลจากหัวเข่าลงสู่พื้น
จูหงเจี๋ยรู้สึกกังวลใจแต่ไม่กล้าแสดงออก เขาเพียงแต่พูดกับลูกน้องด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า “พานางขึ้นรถแล้วรีบกลับไปเจียงเฉิงทันที”
คนขับรถตอบสนองอย่างรวดเร็วโดยปลดเชือกของจูอี้จากต้นไม้และพาเขาออกไป
จูหงเจี๋ยไม่กล้าแม้แต่จะแสดงตัวต่อหน้าหลิงจิ่วเจ๋อ และนำลูกน้องของเขาออกจากคฤหาสน์ผ่านเส้นทางเล็กๆ
–
เย็นแล้ว พระอาทิตย์ตกดินกำลังดี อากาศอบอุ่น ซูซี เซิ่งหยางหยาง และคนอื่นๆ พาโยวโยวไปเล่นฟุตบอลที่สนามหญ้า
เสียงวิ่งและกระโดด และเสียงหัวเราะที่ดังเหมือนกระดิ่งเงิน สะท้อนไปในอากาศ ทำให้ลมพัดเอื่อยๆ
หลิงจิ่วเจ๋อและเจียงเฉินนั่งอยู่บนม้านั่งและดูพวกเขาเล่น
เจียงเฉินหยู “ตอนที่ฉันดูวิดีโอวงจรปิด ฉันแทบอยากจะฆ่าจูอี้!”
หลิงจิ่วเจ๋อพูดอย่างใจเย็น “ข้าเข้าใจแล้ว ตอนที่ข้าดู ข้าคิดถึงปฏิกิริยาของเจ้า”
เจียงเฉินไขว่ห้าง เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกริบและยาวเหยียด “ฉันรักเธอเหลือเกิน เธอและชิงหนิงคือชีวิตของฉัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ฉันคงอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว!”
โชคดีที่โยวโยวเป็นเด็กที่ใครๆ ก็รักมาตั้งแต่เด็ก มีบุคลิกที่สดใสร่าเริง เธอไม่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้เลย เมื่อมีพ่อแม่อยู่เคียงข้าง ซูซีและเซิงหยางคอยปลอบโยน เธอจึงกลับมาร่าเริงแจ่มใสได้อีกครั้ง
สายตาของหลิงจิ่วเจ๋อมองตามร่างของซูซีและพยักหน้า “ฉันก็เข้าใจเหมือนกัน!”
เจียงเฉินยิ้มจางๆ “คุณให้ลูกสาวมาเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? นานมากแล้ว ยังไม่มีการเคลื่อนไหวเลย คุณเหนื่อยไหม?”
ใบหน้าของหลิงจิ่วเจ๋อมืดมนลง และเขามองเขาอย่างเย็นชา “บางทีฉันอาจจะได้สองตัวในคราวเดียว!”
เจียงเฉินดูถูกเหยียดหยาม “คุณไม่มีแม้แต่หนึ่ง แต่คุณยังกล้าคิดถึงสอง!”
หลิงจิ่วเจ๋อกลั้นหายใจไม่พูดอะไร เขารู้ว่าตอนนี้คงพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ อีกอย่าง วันนี้เจียงเฉินอารมณ์ไม่ดี เลยปล่อยเขาไปก่อน
มีรถคันหนึ่งขับมาแต่ไกล เจียงเฉินหันกลับมามอง “เหิงหยูกับคุณเจียง!”
คนสองคนที่ลงจากรถมา คนหนึ่งแข็งแรงและหล่อเหลา อีกคนผอมแห้งและมีเสน่ห์ แม้ตอนแรกที่เห็นคุณอาจจะคิดว่าพวกเขาไม่น่าจะเข้ากันได้ แต่ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ด้วยกัน ราวกับคู่แท้ที่ถูกสร้างขึ้นมาจากสวรรค์!
เจียงเฉินเลิกคิ้ว “ปีหน้าตระกูลเจียงจะจัดงานแต่งงานสองงานติดต่อกันหรือเปล่า?”
หลิงจิ่วเจ๋อเม้มริมฝีปาก ยืนขึ้น และเดินไปหาคนที่ลงจากรถ
ด้วยการเพิ่ม Zhu Yi, Si Heng และ Jiang Tunan เข้ามา บรรยากาศในคฤหาสน์ก็ร่าเริงมากขึ้น
ครั้งแรกที่เจียงถู่หนานเห็นเหอโหย่วโหย่ว เขารักนางมากถึงขนาดมอบรูปปั้นดินเผาทาสีที่ซื้อมาจากงานเทศกาลวัฒนธรรมให้นาง “ทำไมทารกถึงสวยได้ขนาดนี้นะ เจ้าหน้าเหมือนแม่หรือไง”
คุณยูยูชอบที่สุดเวลาที่ผู้คนชื่นชมความงามของเธอ และพูดอย่างมีความสุขว่า “คุณก็เป็นน้องสาวที่สวยเหมือนกันนะ!”
เจียงทูนหนานยิ้มกว้าง “คำพูดของคุณช่างน่ารักเหลือเกิน คุณคงจะเหมือนพ่อของคุณในแง่นั้นสินะ!”
คนอื่นๆต่างก็หัวเราะ
หลังจากที่ทุกคนสนุกกับยูโหย่วได้สักพัก เซิ่งหยางหยางก็เรียกเจียงทูนหนานมา พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้ากับพี่ซือเหิงก้าวหน้าไปเร็วมาก ก่อนหน้านี้เจ้าบอกข้าว่าไม่เหมาะสม แต่ตอนนี้เจ้าแยกจากกันไม่ได้แล้ว? วันนี้เจ้าต้องบอกข้าให้ชัดเจนเสียที ว่าสถานะความสัมพันธ์ของพวกเจ้าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
เจียงทูนหนานยิ้ม “หยางหยาง ฉันอยากจะสารภาพบางอย่างกับคุณ”
“มีอะไรเหรอ?” เฉิงหยางหยางยกคิ้วขึ้น
“จริงๆ แล้ว ฉันกับซีเหิงรู้จักกันมานานแล้ว”
เซิ่งหยางหยางตกตะลึง “เรารู้จักกันมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย?”
เจียง ทูนหนาน “มันเริ่มตั้งแต่ฉันอายุแปดขวบ ตอนนี้ก็ผ่านมาสิบหกปีแล้ว!”
ดวงตาของเซิ่งหยางหยางเบิกกว้าง “ข้าได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? เจ้ารู้จักเหิงหยูมาตั้งแต่แปดขวบ รู้จักก่อนข้าเสียอีก”
เจียงทู่หนานยิ้มอย่างอ่อนโยน “ครับ ผมขอโทษครับ เนื่องจากมีเหตุจำเป็นบางอย่าง ผมจึงไม่ได้อธิบายให้คุณฟังก่อน ผมค่อนข้างประหลาดใจที่คุณจัดการให้ผมไปเดทแบบนัดบอดกับเขา”
“โอ้พระเจ้า!” อารมณ์ของเซิ่งหยางหยางอธิบายได้ง่ายๆ ว่าตกใจ “พวกคุณสองคนรู้จักกันมานานแล้ว แล้วฉันนัดบอดกันเหรอ?”
ยิ่ง Sheng Yangyang คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร มันก็ยิ่งดูน่าเหลือเชื่อมากขึ้นเท่านั้น!
เจียงทูนหนานกล่าวว่า “ยังไงก็ตาม ขอบคุณมาก!”
Sheng Yangyang ถามว่า “Xi Baoer รู้หรือไม่”
เจียงทูน่านพยักหน้า “ฉันรู้!”
เฉิงหยางกัดฟันแน่นทันที “ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่บอกฉัน แต่เธอกลับปิดบังเรื่องนี้จากฉัน!”
นางหันกลับมาและเดินไปหาซูซีด้วยความโกรธ “ซีเป่าเอ๋อร์ หยุดเล่นได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะถามคุณ!”
เจียงทูน่านยืนอยู่ตรงนั้น มองกลับไปที่ซือเฮิงซึ่งกำลังสนทนากับหลิงจิ่วเจ๋อและคนอื่นๆ ไม่ไกลนัก หันหน้าไปทางดวงอาทิตย์ตกดิน หัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้
–
เจียงเฉิง บ่ายวันที่สองของเทศกาลตรุษจีน
มีแขกมาเยือนบ้านอย่างต่อเนื่อง หลิงอี้นัวยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองมองพระอาทิตย์ตกดิน ขณะที่หลิงอี้หางนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ เขาเล่นเกม
หลิงอี้นัวมองดูรถที่ขับผ่านไปมาหน้าลานทีละคัน แล้วถอนหายใจสองครั้ง “ปีใหม่นี้ช่างน่าเบื่อจริงๆ เลย แถมคนก็เยอะกว่าแต่ก่อนอีกต่างหาก บรรยากาศปีใหม่ก็ไม่มีเลยสักนิด!”
หลิงอี้หางก้มหน้าลงมองโทรศัพท์และพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าน่าจะพอใจได้แล้ว ปู่ย่าตายาย และพ่อแม่ยังต้องรับมือกับแขกพวกนั้นอีก พวกเขาเหนื่อยกว่าเจ้าอีก!”
หลิงอี้นัวหัวเราะในลำคอ “ซูซีนี่สุดยอดไปเลย เธอวิ่งหนีไปหาความสงบเงียบ ฉันเห็นรูปที่พวกเขาโพสต์ในแชทกลุ่มแล้ว พวกเขาสนุกมากที่คฤหาสน์!”
หลิงอี้หางถามว่า “ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่ไปล่ะ?”
หลิงอี้นัวเม้มริมฝีปากแต่ไม่ได้พูดอะไร
แน่นอนว่าเธออยากไป เมื่อวานเฉียวป๋อหลินโพสต์รูปลงกลุ่ม เธอก็อยากไปหยุนเฉิงกับทุกคนเลย
สุดท้ายเธอก็ส่งข้อความไปหาซื่อหยาน ถามเขาว่าจะไปไหม เขาบอกว่าไม่ไป
แล้วเธอก็ไม่ได้ไปด้วย
เช้านี้เธอไปร้านหม้อไฟ เหลือแค่หลี่เหวิน หวางปิน และคนอื่นๆ ที่นั่น พวกเขาบอกว่าซือเหยียนกลับบ้านไปแล้ว
เขาไม่อยู่ในร้าน เธอจึงอยู่ได้ไม่นาน เธอวางของขวัญที่นำมากับหวังปินและคนอื่นๆ ลง แล้วให้อาหารแมวใหญ่ จากนั้นก็กลับมา
ฉันส่งข้อความหาเขาแต่เขาไม่ตอบกลับ
หลิงอี้นัวรู้สึกเบื่อตลอดทั้งวัน
ฉันเปิดโทรศัพท์และตรวจสอบแต่ก็ไม่มีการตอบกลับจากเขา
เธอรู้สึกอยากรู้เกี่ยวกับเขาเล็กน้อย ครอบครัวของเขามาจากเจียงเฉิงหรือเปล่า เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องนี้เลย และไม่เคยเห็นเขากลับบ้านด้วย
ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักได้ว่าฉันรู้เกี่ยวกับ Si Yan น้อยเกินไป
ข้อมูลเดียวที่ฉันรู้มาจากซูซี
หยูจิงเฉียนเข้ามาและพูดว่า “วันนี้เป็นวันปีใหม่ และข้างนอกคึกคักมาก ทำไมพวกคุณถึงดูไม่มีพลังกันนักล่ะ?”
หลิงอี้หางกล่าวว่า “เธอไม่ได้หมดกำลังใจ เธอกำลังมีความรัก เธอกำลังอกหัก!”
หลิงอี้นัวจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง “เจ้ากำลังมีความรัก ไม่สิ เจ้าไม่เคยมีความรักด้วยซ้ำ!”
นิ้วของหลิงอี้หางเลื่อนผ่านหน้าจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาดูถูกเหยียดหยาม “มีแต่คนที่ไม่แสวงหาความรักเท่านั้นที่จะตกหลุมรักและทำให้ตัวเองทุกข์ใจยิ่งขึ้น!”
หลิง อี้นัว “…”
เธอมองหยูจิง “แม่คะ พ่อกับแม่ช่วยดูแลหลิงอี้หางให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ? อย่าให้ลุงรองดูแลเขาตลอดเวลาเลย ดูเขาพูดสิ เขาเหมือนลุงรองเจี้ยนเป๊ะเลย!”
หยูจิงอดหัวเราะไม่ได้ “ไม่เป็นไรหรอกถ้าพวกเขาเหมือนกันทุกประการ ฉันจะพอใจถ้าสามารถหาแฟนที่ดีได้เท่าซูซีในอนาคต”
“เขา?” หลิงอี้นัวเยาะเย้ย “ลืมเรื่องแฟนสาวอย่างซูซีไปได้เลย ฉันรับรองว่าเขาคงหาแฟนไม่ได้ในอนาคตหรอก!”
หลิงอี้หางมองดูเธอด้วยความดูถูก
“เอาล่ะ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ทั้งสองคนเลย ปู่กับย่าบอกว่าจะออกไปกินข้าวข้างนอก รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะ” หยูจิงยิ้ม