by หลิงอี้นัวตอบว่า “ตกลง ฉันจะช่วย!”
“ตกลง!” หลี่เหวินตอบและเดินกลับไปที่ห้องครัว
หลิงจิ่วเจ๋อลุกขึ้นยืน เดินไปหาหลิงอี้นัว แล้วตบไหล่เธอเบาๆ “ซื่อเหยียนผ่านอะไรมาเยอะ เป็นผู้ใหญ่ขึ้น แถมยังใจแข็งอีกต่างหาก เขาไม่ยอมเปลี่ยนใจง่ายๆ หรอก เธอต้องเตรียมใจให้พร้อมรับผลที่ตามมา อย่าเสียใจร้องไห้ และอย่าโทษป้ารองของเธอ”
หลิงอี้นัวยิ้ม “ประโยคสุดท้ายเป็นประเด็นสำคัญ!”
หลิงจิ่วเจ๋อเหลือบมองเธอแล้วพูดว่า “สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นประเด็นสำคัญ!”
หลิงอี้นัวเก็บสีหน้าติดตลกไว้ แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง “ลุงรอง ข้าจะจำคำพูดของท่านไว้ จริงๆ แล้ว ข้าหมดหวังไปแล้ว ดังนั้นถึงแม้ท่านจะยังไม่ชอบข้าในอนาคต ข้าก็รู้ว่าข้าพยายามเต็มที่แล้ว และจะไม่เสียใจ”
หลิงจิ่วเจ๋อพยักหน้า “ดีเลย!”
หลิงอี้นัวยิ้ม “มากินหม้อไฟด้วยกันสิ ฉันขอให้พี่เหวินเตรียมอาหารที่ซูซีชอบไว้หลายจานเลย”
เมื่อใดก็ตามที่พูดถึงซูซี ดวงตาของหลิงจิ่วเจ๋อจะอ่อนลง
“ไปกันเถอะ!”
ทั้งสองเดินขึ้นบันไดไป ซูซีได้ยินเสียงจึงมองไปรอบๆ เมื่อเห็นหลิงอี้นัวเดินเข้ามาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย เขาก็รู้สึกโล่งใจ
เธอรู้ว่าหลิงจิ่วเจ๋อไม่ชอบคนอย่างซือหยานมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างหลิงอี้นัวและซือหยาน
เธอรู้สึกกลัวจริงๆ ว่าเขาจะดุยินัว
หลี่เหวินหยิบหม้อไฟออกมาพร้อมรอยยิ้มเรียบๆ ว่า “ทุกคน ทานให้อร่อยนะคะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันเอามาให้ทันที!”
ซูซีกล่าวว่า “โอเค ขอบคุณพี่หลี่!”
“พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องสุภาพก็ได้!” หลี่เหวินหัวเราะและหันหลังเดินลงบันไดไป
ตรงหน้าของหลิงจิ่วเจ๋อ หลิงอี้นัวไม่กล้าเข้าใกล้ซือหยานมากเกินไป และนั่งลงข้างๆ ซูซี
ซูซีจะมองไม่เห็นความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเองได้อย่างไร เธอเอ่ยกระซิบว่า “โดนดุเหรอ?”
หลิงอี้นัวกระซิบว่า “โชคดีที่ฉันดึงคุณออกมาเพื่อกั้นมันไว้ ซูซี จากนี้ไปคุณจะเป็นเครื่องรางของฉัน!”
ลุงคนรองของนางกำลังกังวลเกินเหตุ แถมยังกังวลอีกว่านางจะโกรธซูซี เห็นได้ชัดว่านางต้องการเกาะต้นขาป้าคนรองที่รักของนาง!
ซูซีพยักหน้า “บล็อกมันตามที่คุณต้องการ ตราบใดที่มันใช้งานได้!”
หลิงอี้นัวถอนหายใจ “มันได้ผล มันได้ผลจริงๆ!”
เมื่อถึงคราวของซูซี ลุงคนที่สองของเขาเห็นได้ชัดว่าไม่โกรธอีกต่อไป!
ซูซียิ้มพร้อมกับเม้มริมฝีปาก หลิงจิ่วเจ๋อกำลังหยิบอาหารมาให้ เธอเหลือบมองเขาและหยุดกระซิบกับหลิงอี้นัว
เป็นวันที่อากาศหนาวมาก บรรยากาศก็คึกคักขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อหลายคนกินหม้อไฟด้วยกัน บาดแผลของซือเหยียนยังไม่หายดี ทุกคนจึงไปกับเขาและดื่มชาแทนไวน์ มีเพียงซูซีเท่านั้นที่ได้รับสิทธิพิเศษให้ดื่มเบียร์
ในตอนแรก Si Yan รู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้า Ling Jiuze โดยรู้สึกเสมอว่าเขาด้อยกว่า Ling Jiuze หนึ่งรุ่น แต่ค่อยๆ ไม่สนใจอีกต่อไป
“เจ้าจะกลับหยุนเฉิงเมื่อใด” ซือหยานถามซือเหิง
ซือเหิงกล่าวว่า “ตอนนี้พวกเราแค่รอลูกสาวของปู่ฉินกลับมา ไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้ว”
ซูซีหลุบตาลงและพูดว่า “ไม่มีอะไรอื่นที่คุณกังวลอีกจริงๆ เหรอ?”
ซือเฮิงหันกลับมามอง “คุณหมายถึงอะไร”
ซูซียิ้มจางๆ “เพื่อนเก่าที่ปู่กำลังพูดถึง เพื่อนเก่าคนไหน?”
สีหน้าของซือเหิงยังคงสงบนิ่ง “อยากรู้เหรอ? พอเรากลับไปถึงตง ฉันจะคุยกับคุณ!”
ซูซีไม่กล้าที่จะถือดีต่อหน้าซีเหิง และหัวเราะแห้งๆ สองครั้ง “ฉันแค่ล้อเล่น!”
หลิงจิ่วเจ๋อรินชาให้ซือเหิงและพูดว่า “ทำไมคุณไม่คุยกับฉันล่ะ?”
ซีเฮิงยิ้มจางๆ “ไม่ต้องกังวล ฉันทำให้เธอตกใจไม่ได้ และตอนนี้เธอก็ไม่กลัวการลงโทษทางร่างกายแล้ว”
ซูซีกล่าวว่า “เงา เงา เจ้าเข้าใจไหม”
หลิงอี้นัวยิ้มและกล่าวว่า “ซูซี คุณเคยถูกลงโทษทางร่างกายบ้างไหม?”
ซูซีเหลือบมองซีเหิงและยกคิ้วขึ้น “ถามเขาสิ!”
หลิงอี้นัวมองซือเหิงด้วยความชื่นชม “เจ้าก็เคยลงโทษซูซีมาก่อน บอกข้าหน่อยสิว่าเธอทำผิดอะไร”
ซีเฮิงยิ้มจางๆ “ปล่อยให้เธอบอกคุณเองเถอะ”
ซือเหยียนอธิบายว่า “ตอนที่เธอใส่ช็อกโกแลตลงในกระเป๋ากางเกงของไป๋หลาง ตอนนั้นอากาศร้อนมากระหว่างฝึก ช็อกโกแลตก็ร้อนจัด ไป๋หลางกับซูซีกำลังซ้อมกันอยู่ ซูซีเตะไป๋หลางจนล้มลง ไป๋หลางนั่งลงกับพื้น ช็อกโกแลตร้อนพุ่งออกมาไกลหนึ่งเมตร ทุกคนที่อยู่แถวนั้นตกตะลึง!”
ซือหยานหัวเราะอย่างสนุกสนาน “หมาป่าขาวถูกเยาะเย้ยมาทั้งสัปดาห์แล้ว!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” หลิงอี้นัวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “แล้วซูซีล่ะ?”
“ซูซีถูกลงโทษด้วยการวิดพื้น 100 ครั้ง และสามีของเธอต้องซักกางเกงของไป๋หลางเป็นเวลาหนึ่งเดือน!”
ทันใดนั้น หลิงจิ่วเจ๋อเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า “คุณล้างมันจริงๆ เหรอ?”
ซือหยานกล่าวว่า “ไม่ แม้ว่าไป๋หลางจะโกรธและไล่ตามซูซีไปทั่วสนามฝึกถึงสามครั้ง แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะให้เธอซักกางเกงของเขาจริงๆ”
เมื่อพูดถึงไป๋หลาง ซูซีรู้สึกปวดแปลบๆ ในใจ เธอเอียงศีรษะไปด้านหลัง จิบเบียร์เบาๆ แล้วยิ้มจางๆ “ตอนนั้นฉันคิดว่าการฝึกหนักมาก แต่ตอนนี้ฉันคิดดูแล้ว วันนั้นมีความสุขมากจริงๆ”
หลิงจิ่วเจ๋อมองเธอด้วยสายตาที่รู้ใจ
ซือหยานกล่าวว่า “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมอาจารย์เฮงไม่เคยอยากกลับมา”
หากภารกิจไม่ล้มเหลว เขาคิดว่าเขาและซูซีคงไม่กลับมา
ซีเฮิงกล่าวว่า “มีหลายเหตุผลว่าทำไมฉันจะไม่กลับมา”
ซูซีถามว่า “แล้วฉันควรทำอย่างไรหากปล่อยให้คุณเลือกจากก้นบึ้งของหัวใจ: อยู่ที่เดลต้าหรือกลับเมืองคลาวด์ซิตี้?”
ซือเฮงไม่ได้พูดอะไร
ซือหยานพูดอย่างใจเย็น “เขาเลือกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันเดาว่าเขาคงปล่อยที่นั่นไปไม่ได้ แม้จะพักร้อนมาสองเดือนแล้วก็ตาม แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้หรอก อาจารย์เหิงก็ขาดไม่ได้ที่นั่นเหมือนกัน”
ซีเฮงจิบชาสมุนไพรอึกใหญ่แล้วพูดว่า “ไม่มีใครที่ไม่สามารถถูกแทนที่ได้!”
“แต่คนทั้งเมืองไป๋เซียรู้จักคุณในฐานะผู้นำของพวกเขาเท่านั้น!” ซือหยานกล่าว “จะหาคนอื่นมาปราบพวกเขาได้ก็คงยาก!”
ซูซีกล่าวว่า “มันยากแต่ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ เช่นเดียวกับหยาตี้ คุณยังสามารถถอยไปอยู่หลังฉากได้”
หลิงจิ่วเจ๋อริเริ่มชนแก้วกับซูซี “ขอบคุณสำหรับคำชมนะ”
ซูซี “ฉันไปชมคุณเมื่อไหร่?”
หลิงจิ่วเจ๋อยิ้ม “ข้าจะถือว่านั่นเป็นคำชม!”
ซูซี “…”
ซือเฮิงครุ่นคิด “ฉันจะพิจารณามัน!”
หลิงจิ่วเจ๋อกล่าวว่า “สองเดือนก็เพียงพอให้เจ้าได้พิจารณา หากเจ้าเคลื่อนไหวใดๆ สหพันธ์มาลีจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ และรับรองว่าเจ้าจะถอยทัพไปเบื้องหลังได้อย่างปลอดภัย”
ซือเฮงพยักหน้า “ตกลง”
ทุกคนชนแก้วกัน หลิงอี้นัวก็เดินเข้ามาร่วมสนุก ซือเหยียนเห็นเธอกำลังรินไวน์อยู่ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่ตั้งใจ แน่นอนว่าก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร หลิงจิ่วเจ๋อก็ดุเขาว่า “ทำไมเด็กถึงดื่มไวน์ได้ล่ะ?”
หลิงอี้นั่วกล่าวว่า “ซูซีก็ดื่มด้วย!”
ซูซีอธิบายว่า “ฉันกับอี้นัวกำลังดื่มค็อกเทลกันอยู่ ไม่เป็นไร ไม่ต้องประหม่า”
Ling Jiuze พูดกับ Ling Yinuo ว่า “ขอบคุณคุณป้าคนที่สอง!”
หลิง อี้นัว “…”
เธอพูดไม่ออกเกี่ยวกับลุงคนที่สองของเธอที่คอยปกป้องซูซีเสมอและไม่เคยลืมที่จะชนะใจซูซี!
ซูซีได้ยินดังนั้นก็เลยหยิบอาหารมาให้หลิงอี๋นั่วด้วยตะเกียบ “ลูกชิ้นวันนี้อร่อยมาก แถมรสชาติยังเหนียวนุ่มกว่าเมื่อก่อนอีก”
ความสนใจของหลิงอี้นัวถูกเบี่ยงเบนไปอย่างรวดเร็ว และเขาอธิบายให้ซูซีฟังว่า “นี่คือลูกชิ้นเนื้อที่พี่ชายหลี่ทำเอง”
ซือเหยียนมองหลิงอี๋นัวที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข พลางนึกถึงสิ่งที่หลิงจิ่วเจ๋อเพิ่งพูดถึงเด็กน้อย เขารู้สึกแปลกๆ จึงชนแก้วกับซือเหิงและหลิงจิ่วเจ๋อ
–
เวลาบ่ายสามโมง หลิงจิ่วเจ๋อและคนอื่นๆ ออกจากร้านหม้อไฟ
ขณะที่พวกเขากำลังเต้นรำ หลิงจิ่วเจ๋อไม่ได้ขอให้หลิงอี้นัวร่วมด้วย ดังนั้น หลิงอี้นัวจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ซือเหิงขับรถไปคนเดียว กล่าวอำลาซูซีหลิงจิ่วเจ๋อ แล้วจากไป
ซูซีนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับ รู้สึกง่วงนอนเมื่อเอนหลังพิงพนักเก้าอี้รับแสงแดดยามบ่าย
โทรศัพท์ของเธอสว่างขึ้นและมีข้อความใหม่ เธอเปิดดูและพบว่าเป็นข้อความจากหลิงอี้นัว
