by ระหว่างมื้อเย็น เจียงเจียงลงมาจากชั้นบนด้วยพลังเต็มเปี่ยม เมื่อเห็นฉินจวิน เธอจึงทักทายเขาด้วยความประหลาดใจ “จวินจวิน คุณกลับมาเมื่อไหร่คะ”
ฉินจุนไม่อยากสนใจเธอ เขามองเธออย่างเฉยเมย ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร
“ทำไมคุณถึงไม่สนใจผม” เจียงเจียงตามเขามา “ผมเพิ่งกลับมาจากเมืองหลวงก่อนเวลาโดยไม่รอคุณไม่ใช่เหรอ ผมแค่พลาดซีซีไปเฉยๆ!”
ฉินจุนพูดอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังไม่พูดอะไร
“นายทำอะไรอยู่” เจียงเจียงเดินตามเขามา หยุดเขาไว้ แล้วกลอกตา “นายโกรธที่ฉันมานอนบนเตียงนายชั่วคราวเหรอ?”
ดวงตาสีเข้มของฉินฮวนซ่อนอยู่หลังเลนส์ แววตาเรียบเฉยและเย็นชา “ฉันกลัวว่านายจะทำให้ฉันเป็นหวัด เข้าใจไหม”
“ฉันต้องถ่ายทอดมันให้คุณ!” เจียงเจียงจ้องมองเขาอย่างจ้องมอง “ปล่อยให้คุณป่วยไปพร้อมกับฉัน เพื่อที่เราจะได้แบ่งปันทั้งสิ่งดีและสิ่งไม่ดี!”
ฉินจุนจ้องมองเธอและยกมือขึ้นแตะหน้าผาก “เธอยังมีไข้อยู่ไหม?”
เจียงเจียงพูดด้วยแววตาวาววับ “ไข้หายไปนานแล้ว!”
เมื่อเห็นนางหลบหลีก ราวกับไม่ยอมให้ใครแตะต้อง หัวใจของฉินจุนก็หดหู่ ความโกรธที่ไร้ชื่อพลุ่งพล่านขึ้นมา เขาเดินจากไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“คุณโกรธจริงเหรอ?” เจียงเจียงพึมพำเบาๆ “คุณคงนอนไม่หลับและตับของคุณก็ระคายเคือง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงโกรธมาก!”
หลังอาหารเย็น ฉินจวินกับซือเหิงกำลังคุยกันอยู่นอกทางเดิน เจียงเจียงรีบวิ่งออกมาพร้อมชาขิงสองสามแก้ว “ครัวชงให้ข้า พวกนางน่าจะดื่มกันสักแก้วนะ ป้องกันหวัดได้!”
ฉินจุนเยาะเย้ย “คนที่เป็นหวัดมาที่นี่เพื่อถามเกี่ยวกับการป้องกันหวัด ช่างไร้สาระ!”
เจียงเจียงจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง “พี่ฉิน ฉันทำให้คุณขุ่นเคืองยังไง? บอกมาสิว่าคุณต้องการพูดอะไร!”
ฉินจุนหยิบถ้วยชาขิงขึ้นมา จิบเล็กน้อย หันศีรษะไปมองดูฉากหิมะข้างนอก และไม่อยากอธิบายอะไรอีก
ซีเฮิงยืนขึ้นและกล่าวว่า “พวกคุณสองคนคุยกันได้เลย ฉันจะกลับไปดูปู่กับคนอื่นๆ เล่นหมากรุก!”
“เลขที่!”
“พี่เฮง หยุดนะ!”
ฉินจุนและเจียงเจียงพูดพร้อมกัน พวกเขามองหน้ากัน ฉินจุนรีบหันศีรษะกลับมาอีกครั้ง
“พวกคุณคุยกันไปเถอะ เขาไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรจะคุยกับเขาหรอก!” เจียงเจียงหัวเราะแล้วเดินกลับบ้านพร้อมจาน
ซือเฮงจิบชาขิงอึกใหญ่แล้วขมวดคิ้ว “เผ็ดมาก!”
ฉินฮวนพูดอย่างใจเย็น “พวกเราชอบทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันขอโทษที่ทำให้คุณอับอาย!”
“ไม่หรอก พวกเขาไม่สามารถเลิกกันได้แม้จะทะเลาะกันก็ตาม ซึ่งหมายความว่า” ซีเฮิงเม้มริมฝีปากและยิ้ม “ความสัมพันธ์ดีมาก!”
หัวใจของฉินจุนสั่นไหว แต่ความขมขื่นกลับพลุ่งพล่านขึ้นในใจ วันนี้เขาดูผิดปกติไปนิดหน่อย แถมยังอารมณ์เสียอีก คงเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ!
–
เวลา 21.00 น. ซูซีและหลิงจิ่วเจ๋อกลับขึ้นไปชั้นบน
ขณะเดินขึ้นบันได หลิงจิ่วเจ๋อก็อุ้มซูซีขึ้นมาทันที และหลังจากเปิดประตู เขาก็วางเธอไว้บนตู้ที่โถงทางเข้า เปิดไฟ และทั้งสองก็โอบกอดและจูบกัน
หลังจากเวลาผ่านไปนาน หลิงจิ่วเจ๋อก็พยุงตัวเองบนตู้ด้วยมือทั้งสองข้าง จูบมุมปากของเธออย่างระมัดระวัง และถามด้วยเสียงเบาๆ ว่า “คุณคิดถึงที่นี่ไหม”
“ใช่!” ดวงตาอันแจ่มใสของซูซีดูสดใสเป็นพิเศษในความมืด
“เราจะอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง แล้วเราจะกลับชิงหยวนหลังงานแต่งงาน”
“ตกลง!”
เด็กสาวมีมารยาทดีมากจนทำให้คนอื่นรู้สึกอ่อนโยน หลิงจิ่วเจ๋ออุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ซูซีก็นั่งขดตัวบนโซฟา อ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือ หลิงจิ่วเจ๋อเดินออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วยื่นยาให้เธอ
ซูซีรับมาและกลืนลงไป ผ่านไปกว่าสิบวินาที เธอจึงยื่นมือไปหาหลิงจิ่วเจ๋อ “น้ำ!”
หลิงจิ่วเจ๋อจ้องมองเธอและพูดช้าๆ
“จะถ่มน้ำลายลงน้ำอีกเหรอ?”
ซูซีหยุดชะงักขณะรูดโทรศัพท์และมองขึ้นไปที่ชายคนนั้น
ในห้องมีโคมไฟตั้งพื้นเปิดอยู่เพียงดวงเดียว แสงสลัวๆ ส่องกระทบใบหน้าคมเข้มของชายผู้นั้น ทำให้เขาดูราวกับอยู่ในบรรยากาศแปลกประหลาด ใบหน้าครึ่งหนึ่งดูสง่างามและหล่อเหลา ส่วนอีกครึ่งหนึ่งดูมืดมนและเย็นชา
ข้างนอกยังคงมีหิมะอยู่ ลมหนาวพัดเศษหิมะกระทบกระจก และอากาศเย็นก็ค่อยๆ ซึมเข้ามา
ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง หลิงจิ่วเจ๋อพูดอย่างใจเย็น “ข้ากำลังหาสาเหตุว่าทำไมยาแก้พิษถึงไม่ได้ผล ข้ายังขอให้ใครบางคนตามหาหลินรุ่ยและศาสตราจารย์บิลอีกครั้ง ข้ามั่นใจว่าพวกเขาไม่ได้โกหกข้า ยาและยาแก้พิษที่พวกเขาทดสอบกับเจ้านั้นถูกต้องทั้งหมด”
“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม ยาถึงได้ผล ฉันรู้ตั้งแต่สามวันแรกแล้ว แต่ทำไมมันถึงไม่ได้ผลล่ะ”
“นอกจากยาแล้ว มีเหตุผลเดียวคือ คุณไม่ได้กินยาอีกเลย!”
“ทุกครั้งที่กินยา ถ้าฉันไม่อยู่ เธอจะคายยาออกมา ถ้าฉันอยู่ เธอก็จะอมยาไว้ในปากสักพัก แล้วขอน้ำจากฉัน คายยาใส่น้ำ แล้วเทยาทิ้งโดยที่ฉันไม่ทันสังเกต เม็ดยาไม่มีสีไม่มีรสเมื่อโดนน้ำ เธอหลอกฉันมาหลายวันแล้ว!”
ซูซีกำนิ้วแน่นแล้วก้มตาลง
หลิงจิ่วเจ๋อเดินเข้าไปหาเธอ เอียงตัวไปเหนือโซฟา และมองดูเธออย่างเลือนลาง “ให้ฉันเดาดูหน่อยว่าทำไมคุณถึงไม่อยากกินยา”
“คุณรู้สึกผิดต่อหมาป่าขาวและแม้กระทั่งเพื่อนร่วมทีมของคุณทุกคน ดังนั้นคุณจึงอยากอยู่ในดินแดนแห่งความฝันเพื่อร่วมทางไปกับพวกเขา ใช่ไหม?”
ใบหน้าของซูซีซีดลง ขนตายาวของเธอสั่นเล็กน้อย และเธอพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เป็นไปไม่ได้เหรอ?”
ดวงตาของหลิงจิ่วเจ๋อเปลี่ยนเป็นเศร้าขึ้นมาทันที “คุณคิดยังไง?”
ซู่ซีหยู “ข้าไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไร มันเป็นแค่ความฝัน คนธรรมดาก็ฝันได้! และข้าบอกได้อย่างชัดเจนว่านั่นเป็นแค่ความฝัน ในระหว่างวัน ข้ายังคงเป็นของเจ้า!”
“เข้าใจแล้วจริงๆ เหรอ?” หลิงจิ่วเจ๋อยกมือขึ้นบีบคางเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง “ถ้าเธอเข้าใจจริงๆ เธอก็น่าจะรู้ว่าพวกเขาตายกันหมดแล้ว ต่อให้เจอพวกเขาในฝันทุกคืน พวกเขาก็จะไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก นั่นไม่ใช่อีกโลกหนึ่ง มันเป็นแค่ความหมกมุ่นของเธอ!”
ดวงตาของซูซีแดงก่ำและใบหน้าของเธอตึงเครียด “ในความฝันของฉัน พวกเขายังมีชีวิตอยู่!”
หลิงจิ่วเจ๋อมองดูเธอด้วยความมึนงง
ซูซีไม่อยากเห็นแววตาแบบนั้นของเขา เธอจึงผลักเขาออกไป ยืนขึ้น เปิดประตู แล้วเดินออกไป
หลิงจิ่วเจ๋อหันกลับมาและนั่งลงบนโซฟา โดยที่หน้าอกของเขารู้สึกเย็น
หิมะยังคงตก บ้านเงียบสงบ และเสียงหิมะที่ตกลงมาก็ชัดเจนมาก
หลังจากเวลาผ่านไปนานพอสมควร เขาก็ลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนกและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เด็กสาวนอนตะแคงปิดไฟไว้ มืดมาก ชายคนนั้นเดินไปที่เตียงและเห็นเด็กสาวนอนขดตัวอยู่บนเตียง หัวใจของเขาปวดร้าวราวกับมีน้ำแข็งและหิมะยัดอยู่ในหัว
เขาลงนอนบนเตียง กอดเธอจากด้านหลัง และถามด้วยเสียงแหบพร่าว่า “คุณไม่ต้องการฉันอีกแล้วเหรอ?”
ซูซีมองหิมะข้างนอกแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันสติดีมาก ไม่ได้ติดยา ฉันแค่อยากเจอพวกเขาในฝัน พอตื่นขึ้นตอนกลางวัน ฉันยังคงเป็นของเธอและยังคงรักเธอ”
“ฉันจำได้ว่าฉันพูดอะไรไป ฉันจะไม่มีวันทิ้งคุณไป!”
หลิงจิ่วเจ๋อกำแขนแน่น “ซีเป่า ยาจะย้อนกลับมาทำลายจิตใจเจ้า บางทีสักวันหนึ่ง เจ้าอาจแค่อยากอยู่กับสหายของเจ้า ไม่อยากตื่น และไม่ต้องการข้าอีกต่อไป!”
ซูซีส่ายหัว “ไม่หรอก มันจะไม่ใช่แบบนั้น!”
“แต่คุณเพิ่งทิ้งฉันไป!” ชายคนนั้นพูดเสียงแหบพร่า
ซูซีตกใจ หันกลับไปมองชายคนนั้น “ฉันไม่อยากโต้เถียง!”
หลิงจิ่วเจ๋อกดหน้าผากของเขาแนบกับหน้าผากของเธอ “ฉันขอเถียงดีกว่าที่จะให้คุณหันหลังแล้วจากไป”
ซูซีหยิบกระดาษในมือออกมาแล้วพูดว่า “หลิงจิ่วเจ๋อ ฉันเห็นจดหมายลาตายที่คุณเขียนแล้ว!”
เธอแค่อยากไปที่ระเบียงเพื่อสงบสติอารมณ์ และเห็นจดหมายลาตายฉบับนี้วางอยู่รวมกับจดหมายที่เธอทิ้งไว้ให้เขาบนโซฟา
เธอตกใจมาก!
เขาก็สงบลงจากความตื่นเต้นของเขา